*
Հիշատակածս ընդհարումից հետո Թեբեում առժամանակ հանգստություն տիրեց, որը, սակայն, չէր կարող երկար շարունակվել: Մեր փարավոն Ամոնհատեպի առողջությունն օրեցօր վատանում էր և նա արդեն ի վիճակի չէր որևէ իրական հրաման արձակել, այն դեպքում, երբ հոր գահակիցը հանդիսացող Էխնաթոնի իշխանությունն էլ, դրան հակառակ, օրեցօր մեծանում էր: Արդեն պարզ էր, որ ինքնասեր այս արքայազնը Հայկին ու Ծովինարին հանգիստ չի թողնելու:
Պետք է ավելացնեմ, սակայն, նաև, որ վերջին իրադարձությունների հետ կապված Թեբեի պալատում խիստ թուլացել էին նաև իմ դիրքերը: Էխնաթոնը իմացել էր, որ ես հանդես եմ եկել Ծովինարի պաշտպանությամբ և դրա հետ կապված լրջորեն թշնամացել էր հետս: Արդեն պարզից էլ պարզ էր, որ մոտենում էր նաև Թեբեում իմ ներկայության վերջը` Ամոնհատեպի ժամանակն արդեն հաշվված էր, իսկ ապագա փարավոն Էխնաթոնն էլ հաստատ ինձ հանգիստ չէր թողնելու: Հաշվի առնելով այս ամենը` ես արդեն իրական միջոցներ էի ձեռք առել Թեբեից ու Եգիպտոսից հեռանալու ուղղությամբ և վերջին հրամաններն էի տալիս, երբ իրադարձությունները անակնկալ կերպով կրկին սրընթաց զարգացում ապրեցին:
Ինչպես հետո իմացա, Հայկն ու Ծովինարը, ոչ պակաս հստակությամբ հասկանալով իրավիճակը, որոշել էին աննկատ փախուստի դիմել Եգիպտոսից: Ընդ որում նախապատրաստություններն այնքան գաղտնի էին արվել, որ նույնիսկ իմ դիտորդներն այդ մասին իմացան միայն վերջին պահին: Իմանալով Հայկի մտադրության մասին` ես գնացի նրա մոտ և առանց այլևայլությունների ու պարզ խոսեցի հետը: Իրավիճակ պարզ էր ու հասկանալի, ավելորդ խոսքեր երևի թե պետք էլ չէին: Ինքս էլ արդեն վաղուց էի ուզում թողնել Եգիպտոսը, իսկ Հայկն էլ առաջարկեց իրենց հետ գալ:
Թեբեից դուրս եկանք գիշերով: Երեքով էին` ես, Հայկն ու Ծովինարը: Իմ արխիվը ես վաղուց էի թաքցրել, իսկ ծառաներիս էլ ցրել էի: Մոտավորապես նույն կերպ էին վարվել նաև Հայկն ու Ծովինարը: Մենք ուղղություն էինք վերցրել դեպի հյուսիս: Ամոնհատեպը ծանր հիվանդ էր, Թեբեում բոլորի գլուխը խառն էր ու մենք հույս ունեինք, որ հետապնդում չի լինի, կամ էլ եթե նույնիսկ լինի էլ, դա կլինի բավականին ուշ և մենք հնարավորություն կունենայինք հետքերը կորցնել: Թեբեից մեր փախուստի դիմելու արդեն չորրորդ օրը մենք հասանք Շարուքեն` երբեմնի սահմանային այդ քաղաքը, որտեղ իրապես վերջանում էր բուն Եգիպտոսը: Դժբախտաբար, սակայն, մեզ վիճակված չէր հաջողությամբ շարունակել մեր ուղին և մեզ մեծ դժբախտություն պատահեց: Պարզվեց, որ Էխնաթոնը, բավականին ուշ իմանալով մեր հեռանալու մասին, այնուհանդերձ թողել էր ամեն ինչ և մի ուժեղ ջոկատով սկսել էր հետապնդել մեզ: Մենք այդ մասին շատ ուշ իմացանք և արդեն Դամասկոս քաղաքի մոտակայքում էր, որ հետապնդողները հասան մեզ:
Հետագա իրադարձությունները խորը հետք թողեցին Հայկի հիշողության մեջ և պատահական չէ, որ խորը քնի կամ ուշաթափության մեջ հայտնված բարեկամս վառ կերպով վերականգնեց այդ ամենը այն ժամանակ, երբ ես նստած գրի էի առնում իր խոսքերը: Մի պահ ընդհատելով շարադրանքս միայն, ընդամենը իմ զարմանքը հայտնեմ առ այն, թե ինչու հանկարծ ես, որ իմ մասնակցությունը բերեցի այս իրադարձություններին, Հայկի հուշերում հանկարծ սկսեցի կոչվել Բաղդասար…
Մեջբերել
Էջանիշներ