Հավերժության դատապարտվածը

[Lion]

Շնորհակալություն կարծիքի համար Այո, վեպը հայտնի ՞Լեռնեցին՞ համակարգի մի տարն է՝ հայկական ուղղվածությամբ: Ինչ արած, ժամանակին, դե հիմա ևս, շատ էի հիացած այդ ամենով, հետո գաղափար առաջացավ, իսկ ինչ կլիներ, եթե անմահը լիներ ոչ թե շոտլ;անդացի, այլ... հայ: Հետո տարիների հետ կերպարները զարագցան մտքումս, հետո... նստեցի ու գրեցի Ինչձ թվում է, հայ իրականության մեջ նման երկրորդ բան չկա:

Թեփուկավոր զրահի պահով - երևի ճիշտ լիներ գրել՝ պղնձից, այլ ոչ թե երկաթից... հը?

[Micke]

Այն ժամանակ շատ տարածված էին հաստ, անմշակ կաշվից կամ բրոնզե զրահները.

[Lion]

Բրոնզ, համաձայն եմ

[Micke]

Լիոն ջան ողջույն։
Դեռ շարունակում եմ ընթերցել աշխատանքդ։ Ժամանակս չի բավարարում, որ ավելի արագ կարդամ։ Հասել եմ այնտեղ, երբ Հայկը Արատտայի իշխանների մոտ ներկայացնում է Շարուքենի բանակի ուժեղ և թույլ կողմերը։ Քանի որ ցանկացար, որկարծիք հայտնեմ, կկիսվեմ տպավորություններովս։
Ինչ խոսք գովքի արժանի գործ ես արել։ Կարդացվում է արագ ու թեթև։ Չգիտմ արդյոք հանձնել ե՞ս տպագրության, թե՞ ոչ։ Եթ ոչ, ապա փորձեմ մի քանի խորհուրդ տալ. կարող ես ընդունել, բայց պարտադրված չես
Կփորձեմ կառուցողական քննադատություն ներկայացնեմ։ Իհարկե կարող եմ գրել որ շատ լավ է, ոչ մի խնդիր չկա, դրանով «գլուխդ յուղեմ» բայց սեփական օրինակով գիտեմ, որ լավ քննադատությունն ավելի օգտակար է։ Մեծ գործ ես կատարել, ափսոս կլինի մի քանի թերությունների պատճառով որպես վատ գործ պիտակավորվի։
Սկսեմ. Այլմոլորակայինների և էն քնի մեջ անցյալ գնալու պահերը առաջացնում է մի տեսակ հարց. "հը՞, էս ինչ շիլափլավ էր։" Քանի որ Էդ օտարմոլորակայինները ընդամենը մի քանի տեղում են հայտնվում, միգուցե նրանց փոխարեն մի ուրի՞շ ուժ ստեղծես, ով ի վիճակի էր անմահություն տալու։ Նույնը քնել և անցյալ տեղափոխվելը. ակնհայտորեն էն ֆանտաստ կինոներից է վերցրած, կարծեմ Շվարցենեգգերն էլ խաղում է, որ հատուկ սարքով քնում է ու հիշում թէ ինքն ով է եղել։ Եթե ուզում ես Հայկի անցյալից պատմել, լավ կլինի որ առանց հոլիվուդի օգնության ինքը հիշի իր կյանքը։ Դրա համար ավելի պարզ մեթոդներ կան, քան ֆանտաստ կինոները։ Թե չէ ռեմեյկի տպավորություն է ստեղծում։ Բայց չէ որ ինքը որպես պատմավեպ՝ մանավանդ այն ժամանակների մասին, շատ օրիգինլ է, իսկ էդ ակնհայտ հոլիվուդյան բաներն օգնելու փոխարեն ավելի շատ փչացնում են տպավորությունը։ Հայկական ամեն ինչը, Հայկի հարաբերությունները իր մտերիմների, ընկերների հետ ուժեղ իդելականացված են։ Անդադար աչք է զարնում «ջան» բառը։ Երկխոսությունները շատ մոդեռն են, ինչը վստահություն չի ներշնչում, մոտավրապես այսպես. «Մենես ջա՞ն, էս ուր էի՞ր կորել այ տղա» այսպես կարող է ներկայիս երևանցին խոսել, բայց ոչ չորս հազար տարի առաջվա հայը։ Ամեն կես դարը մեկ, լեզուները ենթարկվում են փոփոխության։ Փորձիր երկխոսությունները ժամանակի հոգուն հարիր դարձնել։
Նունեն Հայկին հնդիպելու երրորդ օրն արդեն նրան պարզապես դու-ով է դիմում, չնայած Հայկը պատկառելի իշխան է։ Իհարկե Նունեն կարող է հայկին դու- ով դիմել, բայց դա գոնե ձևի համար Հայկը պետք է նրան դա թույլ տա։ Շատ հաճախ է նորից Երկաթի պահը։ Ինչքան էլ ուզենաս, որ հայերը առաջին երկաթագործները լինեն, միևնույն է, պատմությանը դեմ գնալ չես կարող։ Իսկ պատմությունից մեզ հայտնի է, որ Արատտայի ժամանակներում երկաթե զրահներ չկային, զենքերից մաքսիմում դաշույններ, և զարդեր էին սարքում ինչը ոսկուց բազմակի թանկ էր։ Այդ ժամանակներում օգտագործվում էր հիմնականում մետեորային երկաթ, քանի որ երկաթի հողահումքից երկաթ ստանալ դեռ չէին սովորել։ Այդ ժամանակ արդեն տարածում էին գտնում՝ ընդ որում նոր էին տարածում գտնում բրոնզե իրերը, զենքերը և այլն, որը տևեց մինչև վաղ անտիկ դարաշրջան՝ մինչև մթա հինգերորդ դար։
Նի տեղ Հայկը իր ֆինանսիստից պահանջում է քսան թե երեսուն քսակ ոսկի։ Ոսկին որպես վճարման միջոց օգտագործել է շատ-շատ ավելի ուշ։ Վեպում նկարագրված ժամանակներում վճարումը կատարվում էր կմ փոխանկման միջոցով՝ դու ինձ լվացքի փոշի, ես քեզ ծիրան, կամ քյավառա կառտոլ։ Կամ, ինչը դեռ լայն տարածում չուներ, վճարում էին արծաթով կամ պղնձով։ Ընդ որում ոչ թե արծաթադրամներով, այլ քաշով։ Աստվածաշնչում այսպիսի մի դրվագ կա. Աբրահամ նահապետը " մթա քսաներորդ դար" Սյուքեմ քաղաքում մեկից հողատարծք է ցանկանում գնել։ Վաճառողը սկզբնական ձևականություններից հետո պահնջում է երեսուն սիկղ "մեկ սիկղ հավասար է մոտ չորս գրամի" արծաթ։
Նորից ուզում եմ հավաստիացնել՝ ոչ թե գործդ փնովում եմ, այլ փորձում եմ օգնել, որ ավելի լավը դառնա։
Ախ հա, քեֆչի կամ ինչպես դու ես գրել՝ քեֆջի, դա թուրքական բառ է, կարծեմ վեպին ընդհանրապես չսազող։ Ընդհանրապես այդ վերջին "չի"-ն թուրքերենում ցույց է տալիս մարդու մասնագիտությունը՝ բալըգչի-ձկնորս, փինաչի-մաշակար, դյոներչի-խորովածագործ, հացթուխ- եկմեկչի և այլն։
Հետո որ կարդամ, նորից կգրեմ եթե ցանկանաս։

[Micke]

Լիոն ջան հուսով եմ գրածներիցս չես նեղվել

[Lion]

Շնորհակալություն կարծիքիդ համար, եղբայր Իհարկե ամեն ինչ ընդունվում է ամենաճիշտ ձևով, ինչպես դու ես ուզում - միայն հիմար մարդը ականջ չի կախի քննադատությանը, չէ որ քննադատը, ըստ էության ծախսելով իր ուժն ու ժամանակը, փորձում է, համենայն դեպս երբեմն, իսկ մեր դեպքում` հաստատ, ավելի լավը դարձնել քեզ հետ կապված ինչ որ բան: Եվ այսպես, քննադատիր ինչքան ուզում ես, հավատա, դա ինձ համար մեծ արժեք է և ես շնորհակալ եմ քեզնից, իրոք, որ քո ժամանակը ծախսում ես իմ գործն ավելի լավը դարձնելու վրա: Կլինի, չէ, որ ես էլ երբեմն այն տեղերում, որտեղ համաձայն չեմ, հակափաստարկներ բերեմ - ինձ թվում է այդպես ամեն ինչ ավելի առողջ ու կոնստրուկտիվ կդառնա: Եվ այսպես...

Լիոն ջան ողջույն։
Դեռ շարունակում եմ ընթերցել աշխատանքդ։ Ժամանակս չի բավարարում, որ ավելի արագ կարդամ։ Հասել եմ այնտեղ, երբ Հայկը Արատտայի իշխանների մոտ ներկայացնում է Շարուքենի բանակի ուժեղ և թույլ կողմերը։

Հետաքրքիր տեղեր են - ի դեպ, ես, եթե չեմ սխալվում առաջին անգամ մեր պատմավեպության մեջ, փորձել եմ պատմավեպին տալ ռազմա-պատմական զգալի ուղղվածություն, որպեսզի կարդացողը նաև հասկանա, զգա ու իմանա, թե, լայն իմաստով, "այն ժամանակ ոնց են կռվել" - ինքս կարող եմ համարվել ռազմական պատմաբան, իսկ նշածս մասը մեր հայկական պատմավեպի մեջ ավանդականորեն թույլ է, իսկ երբեմն էլ այնպիսի անընդունելի ու ֆանտաստիկ տեսքեր է ընդունում, որ ծիծաղել կարելի է: Եվ այսպես, փորձել եմ...

Քանի որ ցանկացար, որկարծիք հայտնեմ, կկիսվեմ տպավորություններովս։

Իհարկե, եղբայր, ես քեզ ուշադիր լսում եմ

Ինչ խոսք գովքի արժանի գործ ես արել։ Կարդացվում է արագ ու թեթև։

Շնորհակալ եմ - գիտես, չեմ սիրում երկար, տաղտկալի պասաժները, մանավանդ հիմա, այս արագ դարաշրջանում ամեն ինչ պետք է դինամիկ ներկայացնել: Անցել են արդեն "Արարատյան դաշտի լուսապայծառ առավոտ էր"-ի դարերը: Հետո, գիտես, ես ուղղակի... նստեցի ու գրեցի... և այդպես ստացվեց...

Չգիտմ արդյոք հանձնել ե՞ս տպագրության, թե՞ ոչ։

Ոչ - փող չկա, հետո ինչ որ տեղ նույնիսկ իմաստ էլ չեմ տեսնում: Լավ գիտեմ, ներկայումս գիրք կոչվածը ինչ "լավ" է վաճառվում, իսկ այսպես մարդիկ ավելի շատ կկարդան: Իհարկե, վատ է, որ ամեն դեպքում դե-յուրե չունեմ տպագրած պատմավեպ, բայց դե... ոչինչ, ինձ թվում է դրան դեռ կհասնենք...

Եթ ոչ, ապա փորձեմ մի քանի խորհուրդ տալ. կարող ես ընդունել, բայց պարտադրված չես

Շնորհակալ եմ

Կփորձեմ կառուցողական քննադատություն ներկայացնեմ։ Իհարկե կարող եմ գրել որ շատ լավ է, ոչ մի խնդիր չկա, դրանով «գլուխդ յուղեմ» բայց սեփական օրինակով գիտեմ, որ լավ քննադատությունն ավելի օգտակար է։ Մեծ գործ ես կատարել, ափսոս կլինի մի քանի թերությունների պատճառով որպես վատ գործ պիտակավորվի։

Իհարկե!

Սկսեմ. Այլմոլորակայինների և էն քնի մեջ անցյալ գնալու պահերը առաջացնում է մի տեսակ հարց. "հը՞, էս ինչ շիլափլավ էր։" Քանի որ Էդ օտարմոլորակայինները ընդամենը մի քանի տեղում են հայտնվում, միգուցե նրանց փոխարեն մի ուրի՞շ ուժ ստեղծես, ով ի վիճակի էր անմահություն տալու։

Այո, խնդիր կա - բանն այն է, որ այս ամենը "Լեռնեցին" միկրոաշխարհի մի մասն է, որտեղ, սակայն, որևէ կերպ չեն բացատրվում շատ ու շատ հարցեր: Երբ Ռասսել Մալկեխին ստեղծեց այդ աշխարհը, նա չէր էլ նույնիսկ մտածում, որ այն այդքան երկար կյանք, այդքան խորը զարգացումներ կունենա: Ահա հենց այդ պատճառով էլ միկրոաշխարհի շատ էլեմենտներ բացատրված, հեղինակի կողմից բացահայտված չեն: Դրանցից է նաև այն, թե "անմահները որտեղից են գալիս և ուր են գնում": Լեռնեցին II-ում ու մյուս մասերում փորձ է կատարվել տալ այդ հարցի պատասխանը, բայց մեծապես ոչ ամբողջական ու համոզիչ, ոչ լրիվ: Փորձեր են եղել բացատրություններ տալ նաև իմ տիպի մարդկանց ստեղծագործություններում, որոնք կոչվում են ֆանֆիկներ - սա էլ իմ բացատրությունն է, համաձայն եմ, լրիվ չէ, հարցեր է թողնում, բայց դե... իմ խնդիրը այլ էր, դրա համար ես այս ամենի վրա այնքան էլ չկենտրոնացա:

Նույնը քնել և անցյալ տեղափոխվելը. ակնհայտորեն էն ֆանտաստ կինոներից է վերցրած, կարծեմ Շվարցենեգգերն էլ խաղում է, որ հատուկ սարքով քնում է ու հիշում թէ ինքն ով է եղել։

Կա Շվարցի տենց ֆիլմ կամ, սենց ասենք, նման իդեա գոյություն ունի, բայց այս դեպքում ես ավելի հավատարիմ եմ մնացել "Լեռնեցի միկրոաշխարհին": Դունկան Մակ-Լաուդի կյանքը պատմող սերիալում է հիշվում այդ "երգող բաժակը", որը մեր հերոսները օգտագործում են: Սերիալում Դունկանն է օգտագործում, այստեղ` նրա ընկեր Մենեսը բերում է և Հայկի հետ "անցյալ են գնում": Բաժակին ֆունկիցիան հենց այդպես էլ նկարագրվում է, դե ըստ էության այստեղ "անցյալ գնալ" բառիս բուն իմաստով չկա էլ, այստեղ ավելի շուտ խորը քուն է, երբ մարդ վեր է հանում իր գիտակցության խորքերում թաքցված անցյալի հիշողությունները: Ամեն դեպքում, ըստ իս վատ պրիյոմ չէ վեպը կառուցելու համար: Ի դեպ, ես դիտավորյալ հետհայաց կառուցվածք տվեցի այս ամենին, քանի որ, շատ բաներ չբացեմ, բայց դեռ մեր օրերում ևս շարունակություններ են լինելու: Հայկը Մենեսի հետ անցյալ գնաց "ինչ որ բան հասկանալու համար" - դա իրեն պետք է գալու այստեղ, Մեհմեդի դեմ պայքարելիս - եթե ուշադիր եղար, այն միտքն է զարգացվում, թե. "Այս թուրքը մի ինչ որ նոր ուժ է ստացել ու դրա գաղտնիքը պետք է հասկանալ` փնտրելով անցյալում"

Եթե ուզում ես Հայկի անցյալից պատմել, լավ կլինի որ առանց հոլիվուդի օգնության ինքը հիշի իր կյանքը։ Դրա համար ավելի պարզ մեթոդներ կան, քան ֆանտաստ կինոները։ Թե չէ ռեմեյկի տպավորություն է ստեղծում։

Տես վերևում

Բայց չէ որ ինքը որպես պատմավեպ՝ մանավանդ այն ժամանակների մասին, շատ օրիգինլ է, իսկ էդ ակնհայտ հոլիվուդյան բաներն օգնելու փոխարեն ավելի շատ փչացնում են տպավորությունը։

Ըստ իս առողջ հոլիվուդիզմը միայն մեծացնում է ստեղծագործության արժեքը - հոլիվուդն ունի մի քանի լավ ստեղծագործական պրիյոմներ, որոնք, եթե ճիշտ կիրառես ու չչարաշահես, "կպցնում են" ընթերցողին երկիդ:

Հայկական ամեն ինչը,

Օրինակ ինչը? Սա հարցնում եմ, որովհետև ուշադիր եմ եղել, որ ավելորդ իդեալիզմ չմտցնեմ...

Հայկի հարաբերությունները իր մտերիմների, ընկերների հետ ուժեղ իդելականացված են։

Դե, ամենից առաջ Հայկի ընկերն է Մենեսը - կներես, էլի, մարդիկ համարյա 5.000 տարի ընկերություն են անում, ըստ իս մենք չենք էլ կարող պատկերացնել, թե դա ինչ է, եթե 50 տարվա ընկերները իրար համար կյանք են տալիս: Վահեն Հայկի ավելի շատ աշակերտն է, թեև նրանք նաև լավ, նոր լավ ընկերներ են: Ուրիշ ընկեր Հայկը կարծես չունի... հը?

Անդադար աչք է զարնում «ջան» բառը։ Երկխոսությունները շատ մոդեռն են, ինչը վստահություն չի ներշնչում, մոտավրապես այսպես. «Մենես ջա՞ն, էս ուր էի՞ր կորել այ տղա» այսպես կարող է ներկայիս երևանցին խոսել, բայց ոչ չորս հազար տարի առաջվա հայը։ Ամեն կես դարը մեկ, լեզուները ենթարկվում են փոփոխության։ Փորձիր երկխոսությունները ժամանակի հոգուն հարիր դարձնել։

Հասկանալի է, եղբայր, ես ևս այդ մասին մտածել եմ ու դիտավորյալ եմ այս լուծումը տվել: Ամեն դեպքում մենք գործ ունենք պատմավեպի հետ, որ կարդում են ժամանակակից մարդիկ: Իհարկե, լեզուն փոխվում է, մարդիկ էլ: Եթե խստորեն նայենք, մ.թ.ա. 2.000-ական թվականների մոտ խոսող հայերին հիմա ընդհանրապես ոչ-ոք չի հասկանա: Եթե լրիվ խիստ նայենք, Շարուքենը պիտի սեմիտական մի ինչ որ բարբառով խոսեր, ոչ թե հայերեն, ինչպես վեպում, բայց դե... եթե նման բաների հետևից ընկնենք, տեղ չենք հասնի: Նույնը բարքերի պահով: Դրա համար էլ ես որոշեցի այստեղ ևս "առողջ հոլիվուդիզմ" մտցնել, ինչպես Հոլիվուդում է, երբ, ում էլ նկարեն, ինչ պատմական հերոս էլ լինի, այն անպայման տիպիկ է լինում ժամանակակից ամերիկացու համար: Այսպես ավելի նայվող է, մարդիկ այս ամենում իրենց ավելի հարազատ բաներ են գտնում: Ես դիտավորյալ այդպես արեցի: Բարքերի և այլ պահերով - պատմություն ահագին կարդացել եմ, դրա համար էլ փորձել եմ ամեն ինչ առավելագույնն անել իր ժամանակի ոգուն համապատասխան` անունները, մտածողությունը: Հիշում ես, գարեջրի պահը, Բառնամատռան, էշերը, Միջագետքի դրությունը, առևտրական կապերը, փչովի նավակները և այլն և այլն: Կողքից կարող է թվալ, թե ես մի քիչ, Հայաստանի այն ժամանակվա ընդհանուր ֆոնի վրա, իդեալականացրել եմ Հայկազունիներին, բայց դե մյուս կողմից էլ, եկեք ընդունենք, որ Հայկ Նահապետը իրոք հզոր, խարիզմատիկ մի կերպար է եղել, որը մեծ հոգևոր հետք է թողել իրենից հետո - հայրենասիրական, ռազմական, ինչպես ասենք այլ առաջնորդներ: Ահա և Հայկազունիները բոլորը կրում են այդ ավանդույթները, ինչպես ասենք Մամիկոնյաններն էին ավանդական "բազեներ": Այլ իդեալականություն կարծես թե չեմ նկատում, երկիրն իր համար հանգիստ ապրում է տոհմատիրական կարգերից կենտրոնացված պետություն անցնելու անցողիկ ժամանակաշրջանում, արտաքին պատերազմներ, համենայն դեպս մինչև Շարուքենի աքքադցիների հայտնվելը, այնքան էլ չկան...

Նունեն Հայկին հնդիպելու երրորդ օրն արդեն նրան պարզապես դու-ով է դիմում, չնայած Հայկը պատկառելի իշխան է։ Իհարկե Նունեն կարող է հայկին դու- ով դիմել, բայց դա գոնե ձևի համար Հայկը պետք է նրան դա թույլ տա։

Այ ստեղ համաձայն չեմ ու այդ մասին ես հատուկ մտածել եմ - Բանն այն է, որ "Դուք" դիմելաձևը տարածվեց միայն նոր ժամանակներում, ընդ որում բնորոշ էր միայն ազնվականներին: Ավելին, եթե կարդում ենք իմ նկարագրած ժամանակաշրջանի սեպագրերը, ով ում էլ որ դիմի, միայն եզակի թվով է: Այնպես որ կարծում եմ, ընդհակառակը, "Դու" դիմելաձևը որոշակի բնականություն է հաղորդում պատումին, հեռացնում ժամանակիցության կնիքից, որի մասին վերևում դու ինքդ ասացիր:

Շատ հաճախ է նորից Երկաթի պահը։ Ինչքան էլ ուզենաս, որ հայերը առաջին երկաթագործները լինեն, միևնույն է, պատմությանը դեմ գնալ չես կարող։ Իսկ պատմությունից մեզ հայտնի է, որ Արատտայի ժամանակներում երկաթե զրահներ չկային, զենքերից մաքսիմում դաշույններ, և զարդեր էին սարքում ինչը ոսկուց բազմակի թանկ էր։ Այդ ժամանակներում օգտագործվում էր հիմնականում մետեորային երկաթ, քանի որ երկաթի հողահումքից երկաթ ստանալ դեռ չէին սովորել։ Այդ ժամանակ արդեն տարածում էին գտնում՝ ընդ որում նոր էին տարածում գտնում բրոնզե իրերը, զենքերը և այլն, որը տևեց մինչև վաղ անտիկ դարաշրջան՝ մինչև մթա հինգերորդ դար։

Սա էլ է հատուկ մտածված: Նախ երկաթի ու երկթագործության մասսայական կիրառման հայրենիքը իրոք Հայկական լեռնաշխարհն է: Ավելին, Մեծամորում հայտնաբերվել է մետաղաձուլաան, որը թվագրվում է մ.թ.ա. IV-III հազարամյակով, ես այդ պահը հատուկ եմ շեշտել: Տես այստեղ, ընդ որումդ դա ես ինքս ինձնից չեմ գրել, դա գիտական փաստ է: Ես փորձել եմ շեշտը դնել այն բանի, որ այն ժամանակվա հայերը քանակապես գերակշիռ թշնամուն հաղթել են ոչ միայն ոգու, այլև կազմակերպչական ու տեխնոլոգիական գերակշռության հաշվին: Համաձայնիր, որ արդիական միտք է, հիմա` պետքական, ընդ որում առջևում ևս մի տեխնոլոգիական հայտնաբերում կա, որը մեծապես հայերին ռազմական առավելություն է ապահովելու մարտի դաշտում քանակապես գերակշիռ թշնամու դեմ` ձին:

Նի տեղ Հայկը իր ֆինանսիստից պահանջում է քսան թե երեսուն քսակ ոսկի։ Ոսկին որպես վճարման միջոց օգտագործել է շատ-շատ ավելի ուշ։ Վեպում նկարագրված ժամանակներում վճարումը կատարվում էր կմ փոխանկման միջոցով՝ դու ինձ լվացքի փոշի, ես քեզ ծիրան, կամ քյավառա կառտոլ։ Կամ, ինչը դեռ լայն տարածում չուներ, վճարում էին արծաթով կամ պղնձով։ Ընդ որում ոչ թե արծաթադրամներով, այլ քաշով։ Աստվածաշնչում այսպիսի մի դրվագ կա. Աբրահամ նահապետը " մթա քսաներորդ դար" Սյուքեմ քաղաքում մեկից հողատարծք է ցանկանում գնել։ Վաճառողը սկզբնական ձևականություններից հետո պահնջում է երեսուն սիկղ "մեկ սիկղ հավասար է մոտ չորս գրամի" արծաթ։

Այ սա հետաքրքիր հարց է: Խոսքը բնեղենով փոխանակության մասին է, բայց... ես ինձ թույլ եմ տվել ենթադրել, որ դրամային վճարումը դեռ շումերների ժամանակ է, որ եղել է: Եսիմ...?!

Նորից ուզում եմ հավաստիացնել՝ ոչ թե գործդ փնովում եմ, այլ փորձում եմ օգնել, որ ավելի լավը դառնա։

Հասկանալի է, եղբայր, շնորհակալություն քեզ

Ախ հա, քեֆչի կամ ինչպես դու ես գրել՝ քեֆջի, դա թուրքական բառ է, կարծեմ վեպին ընդհանրապես չսազող։ Ընդհանրապես այդ վերջին "չի"-ն թուրքերենում ցույց է տալիս մարդու մասնագիտությունը՝ բալըգչի-ձկնորս, փինաչի-մաշակար, դյոներչի-խորովածագործ, հացթուխ- եկմեկչի և այլն։

Էդ "չի"-ի պահով, եթե անկեղծ, սկի չէի էլ մտածել...

Հետո որ կարդամ, նորից կգրեմ եթե ցանկանաս։

Անպայման, հենց մտքեր լինի, գրիր, անհամբեր կսպասեմ: Ի դեպ, չեմ ուզում պատասխան կոմպլիմենտի պես մի բան հնչի, բայց կուզենայի պեպիդ շարունակությունն էլ կարդալ, ընդ որում, եթե դնեիր ֆորումում, ավելի հեշտ կլիներ և կարդալը, և կարծիք արտահայտելը

[Micke]

Լսի էս ո՞նց եք անում, որ տարբեր խոսքերից մեջբերում է արվում, պատասխանվում տվյալ պասսաժը, հետո նորից մեջբերում, նորից պատասխան։ Իմ մոտ ինչ որ չի ստացվում. եթե ուզում եմ մեջբերել ինչ որ միտք, ստիպված ամբողջն եմ մեջբերում։
Իմ վեպը ես քեզ ուղարկել եմ էս արդեն շաբաթից ավել է։ Իմ գործը քոնի նման չեմ կարող գցել, որովհետև pdf ֆորմատով է։ Կամ եթե դրա ձևը կա, օգնի գցեմ։

[Micke]

Նունեի պահով ես դուք-ը նկատի չունեմ, այլ "իմ տեր, տեր իմ, կամ տեր իշխան" ձևը։

[Lion]

Լսի էս ո՞նց եք անում, որ տարբեր խոսքերից մեջբերում է արվում, պատասխանվում տվյալ պասսաժը, հետո նորից մեջբերում, նորից պատասխան։ Իմ մոտ ինչ որ չի ստացվում. եթե ուզում եմ մեջբերել ինչ որ միտք, ստիպված ամբողջն եմ մեջբերում։

Եղբայր, նշում ես քեզ պետք եղած մասը, կապտացնում ես ու սեղմում ամպիկի նման նշանը: Եթե նշածիդ սկզբում հայտնվեց [QUOTE] բառը, իսկ վերջում էլ` [/ QUOTE], ամեն ինչ նորմալ է: Բարդ բան չի:

Իմ վեպը ես քեզ ուղարկել եմ էս արդեն շաբաթից ավել է։ Իմ գործը քոնի նման չեմ կարող գցել, որովհետև pdf ֆորմատով է։ Կամ եթե դրա ձևը կա, օգնի գցեմ։

Վայ, վայ - չեմ տեսել...????!! Իսկ Word ֆորմատը չունես? Չէ, ստուգեցի մաիլս, չեմ ստացել...

Նունեի պահով ես դուք-ը նկատի չունեմ, այլ "իմ տեր, տեր իմ, կամ տեր իշխան" ձևը։

Էդ կնիկներին հասկանալ կլնի?

[Micke]

Միհատ սպամիդ մեջ նայիր, որովհետև իմ մոտ ցույց է տալիս որ ուղարկվել է

[Micke]

[QUOTE]Եղբայր, նշում ես քեզ պետք եղած մասը, կապտացնում ես ու սեղմում ամպիկի նման նշանը: Եթե նշածիդ սկզբում հայտնվեց [QUOTE] բառը, իսկ վերջում էլ` [/ QUOTE], ամեն ինչ նորմալ է: Բարդ բան չի:[QUOTE]
Կարողա՞ դու կոմպով ես անում, իսկ ես IPad-ով, դրա համար իմ մոտ չի ստացվում։

[Lion]

Կարողա, IPad-ով չեմ փորձել: Նշում ես, սեղմում ես ամպիկը: Ավելին, նույնիսկ կարող ես ուղղակի քո ուզած հատվածների սկզբում ու վերջում գրել համապատասխանաբար

և

բառերը հենց այդպես, առանց պռոբելների:

Որ լրիվ պարզ լինի - այս պոստիս պատասխանիր պոստի ներքևի աջ անկյունում "Մեջբերել" կոճակով, իմ այս բոլոր գրածները կլինեն [QUOTE]-ների մեջ - էդ սկզբի ու վերջի [QUOTE]-ները վերցրու, քո ուզած հատվածի սկզբում դիր, բացառությամբ իհարկե "=Lion;2536347" հատվածի, որը ջնջիր, զուտ դիր [QUOTE]-երը` սկզբում ու վերջում, վերջում նույն [QUOTE]-ը, բայց փակագծի միջի բառի սկզբում "/" նշանով...

Նամակդ չեմ ստացել, սպամում էլ չկա...

[Micke]

Լիոն ջան դու ինձ ինչ որ բան ե՞ս ուղարկել։ Որովհետև ցույց է տալիս որ հաղորդագրություն եմ ստացել, բայց երբ բացում եմ, ցուրց է տալիս հին հաղորդագրությունը, որը արդեն տեսել եմ։

[Lion]

Անձնական նամակ եմ ուղարկել, բայց եսիմ հիմա ինչ ես տեսնում

[Micke]

Լիոն ջան ողջույն
մենակ թե չասես, թե բոլորը գովում են, իսկ դու միայն քննադատում։
Շատ ես օգտագործում "ճաշը հարամ անել" բառակապակցությունը։ Հարամը միանշանակ սեմիտական ծագում ունի։ Հին իսրայելացիներից անցել է արաբներին և նրանցից էլ ղուրանի շնորհիվ մտել բոլոր մուսուլման ազգերի բառապաշարի մեջ։ Իրական նշանակությունն է արգելք, թաբու, ինչն օգտագործվում է նաև որպես մեղք իմաստով։ Արիացի Հայկը կարող է օգտագործել ուրիշ բառ այդ հարամի փոխարեն։
Նույնը միանշանակ սեմիտական ծագում ունեցող Դավիդ և Սամվել (Սամուել, իսկ ավելի ճիշտ Շմու-էլ) անունները։ Դավիդ=(Աստծո) սիրելի, Շմու-Էլ՝հունականացված Սամուել, իսկ հայկականացված Սամվել=Էլ-ից (Աստծուց) ստացած։ Համապատասխանում է մեր Աստվածատուր անվանը։
Քո նկարագրած այդ հայ հազարապետը հաստատ Դավիդ անունը չէր կարող կրել։
Հուսով եմ չես նեղանում որ միայն քննադատում եմ։ Ոչ մի կերպ չեմ փորձում դրանով գործդ նսեմացնել։