Արդեն աղջամուղջ էր: Վերջին ռազմիկների հետ հեռանալիս ես նկատեցի, որ թշնամու ռազմիկները թրերը մերկացրած ու վահանների հետևում թաքնված դեռևս անհագստացած հայացքով դիտում են արդեն բներից վերև այրվող ծառերի սաղարթները: Երբ մեր նահանջի ճամփան արդեն ապահովված էր, ես ռազմիկներիս հետ միասին հետ մնացի, կրկին աղեղների հարվածի տակ առա թշնամուն և սկսեցի հիանալ Կորճայքի ընտիր աղեղներով ու նետերով: Ահա մի նետ թռցրեց աժդահա հարյուրապետի սաղավարտը, իսկ հենց նույն պահին էլ մյուսը խրվեց նրա գլխի մեջ: Ընդ որում սա միակ օրինակը չէր: Մի քանի նետ էլ շամփրեցին վահանափակից անզգույշ կերպով դուրս ցցված ոտքեր ու ձեռքեր: Թշնամու վահանափակից մի վայրենի ոռնոց բարձրացավ: Անմիջապես էլ այն փորձեց մեզ վրա գալ, բայց գրեթե միանգամից էլ խախտվեց, քանի որ անտառում անհնար էր շարքը պահպանել: Արդեն ուշադրություն չդարձնելով դրա վրա, թշնամու ռազմիկները, թաքնվելով իրենց ուղղանկյուն վահանների հետևում, սկսեցին ջահերի պես վառվող ծառերի արանքով կատաղած կերպով դեպի մեզ գալ: Ես հետս գտնվող ռազմիկների հետ սկսեցի փախչողներին հրապուրել իմ հետևից: Ի վերջո արդեն լուսնյակի լույսի տակ թշնամին հայտնվեց իմ նախատեսած կիրճում: “Դաշույն”-իս տղաները կրկին արագորեն բարձրացան ծառերը կամ էլ տեղավորվեցին թաքստոցներում: Հենց նույն պահին էլ այրվող նետերի մի հսկայական խուրձ ծածկեց կիրճ մտած թշնամու ռազմիկներին: Դրան անմիջապես հետևեցին նետերի նոր խրձեր: Դա “Աստղիկ”-ն էր հրավառում…
Ներքևում բացվել էր մի կախարդական տեսարան: Թշնամու ռազմիկներից շատերը գետնին ընկած ու կրակով պատված այրվում էին: Շատերը դադարել էին շարժվելուց, իսկ մի քանիսն էլ նետելով վահաններն ու զենքերը, ամբողջովին կրակով պատված ու վայրենաբար ոռնալով, վազում էին կիրճում: Թշնամու նախկինում էլ կորուստներ կրած հազարյակը, արդեն քշվելով հետևից եկող թարմ ուժերի կողմից, փորձեց այնուհանդերձ առաջ գալ: Նույն պահին էլ լեռների լանջերին տեղավորված “Ալեհեր”-իս ռազմիկները մի վայրենի աղաղակ բարձրացրեցին ու սկսցին թրերով հարվածել վահաններին, իսկ նրանցից մի քանիսն էլ նախապես յուղով պատված գերանները այրեցին ու գլորեցին թշնամու վահանափակի վրա:
Կիրճում գտնվող թշնամին շփոթվեց: Այդ պահին “Դաշույն”-ս մի պահ դադարեցրեց նետահարելը և նրա ռազմիկները սկսեցին Անապատի որդիների լեզվով գոռալ.
- Փրկե՜ք…, կուտ ուտողնե՜րը…, ա՜ա՜ա՜…, կրակի ժողովո՜ւրդը…
Կրակից, իրենց անակնկալ կորուստներից ու ժխորից առանց այդ էլ շփոթված ու ամեն մի գերբնականի հեշտությամբ հավատացող թշնամու ռազմիկների համար սա արդեն ուժերից վեր էր: Նարամ-Սուենի Հատուկ գնդի ռազմիկները խուճապի մատվեցին: Դժվարությամբ վերականգնված նրանց վահանափակը կրկին խախտվեց ու թշնամու ռազմիկները սկսեցին փախչել: Հենց այդ պահին էլ ես բոլոր ուժերով հարվածեցի նրանց:
Ընդ որում իմ հրամանով հարձակման գնացող մարտիկներս թրերը թողել էին պատյաններում, հրաժարվել էին նաև վահաններից և լանջերից, չդադարեցնելով հզոր աղմուկը, թշնամու վրա էին իջնում վառվող մարխերը ձեռքներին: Ինքս էլ երկու վառվող մարխ ձեռքիս նրանց հետ իջա թշնամու վրա: Ձախ ձեռքիս մարխով ես կրակեցի առանց սաղավարտ ու երակարամզ մի ռազմիկի գլուխը, իսկ աջիս մարխն էլ խոթեցի մյուսի զրահների մեջ, որոնց տակի մորթին միանգամից կպավ: Ես մերկացրի թուրս ու սկսեցի եռանդով կերպով կոտորել շփոթված ու արդեն մի կարգին չդիմադրող էլ թշնամուն…
Սրանք արդեն լիովին կորցրել էին իրենց: Շատերը նետել էին զենքերն ու վահանները և փորձում էին մի կերպ ճողոպրել: Սակայն հենց դրանք էլ առավել հեշտ էին կրակի բաժին դառնում` քանի որ ռազմիկներս առաջին հարվածը հասցնում էին մարխերով, որի հետևանքով զրահների տակից կամ վրայից մորթեղեն հագած շատ Անապատի որդիներ վերածվեցին կրակե ջահերի: Արդեն բաց դաշտում ցրված ու փախչող թշնամուն մերոնք հետապնդեցին գրեթե ողջ գիշեր:
Ես ինքս առանձնապես չտարվեցի հետապնդման գործով, այլ, բանակս չկորցնելու համար, վերադարձա մի հսկայական խարույկի վերածված կիրճի մոտ: Սակայն միայն խորը գիշերով ես հրամայեցի զլել զուռնան: Բայց այս անգամ դա կարծես թե ավելորդ էր, քանի որ վերադարձող ռազմիկներս անսխալ կերպով գտան ճանապարհը. կիրճն այրվում էր մեծ ուժով ու դա երևում էր շատ հեռվից…
Մեջբերել
Տեսեք Հայկը ինչ է արել -
Varzor-ի խոսքերից
Էջանիշներ