Աստվածաշնչում նկարագրված տարօրինակ, դաժան, վիճելի դեպքեր

[Elmo]

Մեղքի վարձքը մահն է, ցույց տուր մեկին , որ անմեղ է ... մենակ թե նորից չասես, բա նորածինները՞, ...: Նորածնին ո՞վ է ստել սովորեցնում, որ հենց սկսում է խոսել , ստում է

Սուտ ասելու համար սպանում ե՞ն: Նախ սուտը դրսևորումներ ունիու տարբեր պատճառներ: Տպավորություն ստեղծելուց մինչև նյութական շահ: Ասենք եթե ես նվեր առնեմ ու թաքցնեմ ընկերոջիցս, որ ծնունդի օրը տամ: Ինքը մի բան կասկածի ու հարցնի, ես էլ ստեմ, թե տենց բան չկա դրա համար պետք ա սպանե՞ն ինձ:

հ.գ. մնացած հարցերին պատասխանի:

[Varzor]

Սուտ ասելու համար սպանում ե՞ն: Նախ սուտը դրսևորումներ ունիու տարբեր պատճառներ: Տպավորություն ստեղծելուց մինչև նյութական շահ: Ասենք եթե ես նվեր առնեմ ու թաքցնեմ ընկերոջիցս, որ ծնունդի օրը տամ: Ինքը մի բան կասկածի ու հարցնի, ես էլ ստեմ, թե տենց բան չկա դրա համար պետք ա սպանե՞ն ինձ:
հ.գ. մնացած հարցերին պատասխանի:

Բա ինչ պիտի անեն? Ուղղակի բախտդ բերել է, որ Եգիպտոսում չես արել այդ ամենը, թե չէ նվերը բկիդ կմնար
Դարդ մի արա, մենակ չէիր լինի, գոնե ես կողքիդ կլինեի Գոնէ էդ Մովսեսի մռութին մի հատ վալ կհասցնեի

[հովարս]

Սուտ ասելու համար սպանում ե՞ն: Նախ սուտը դրսևորումներ ունիու տարբեր պատճառներ: Տպավորություն ստեղծելուց մինչև նյութական շահ: Ասենք եթե ես նվեր առնեմ ու թաքցնեմ ընկերոջիցս, որ ծնունդի օրը տամ: Ինքը մի բան կասկածի ու հարցնի, ես էլ ստեմ, թե տենց բան չկա դրա համար պետք ա սպանե՞ն ինձ:

հ.գ. մնացած հարցերին պատասխանի:

Չհասկացար, խոսքը ստի մասին չի և ոչ էլ՝ նորածնի, այլ նրա մասին, որ մարդը իր մեջ ունի մեղքը և նա մի օր այն օգտագործում է, գուցե էլի չհասկանաս ..., մնացած հարցերիդ պատասխանը սրա հետ է կապված

[Varzor]

Չհասկացար, խոսքը ստի մասին չի և ոչ էլ՝ նորածնի, այլ նրա մասին, որ մարդը իր մեջ ունի մեղքը և նա մի օր այն օգտագործում է, գուցե էլի չհասկանաս ..., մնացած հարցերիդ պատասխանը սրա հետ է կապված

Հովարս ջան, համամիտ եմ ըստ Աստվածաշնչի մեղքի վարձքը մահն է: բայց այս պարագայում կապ չունի, թե ինչպիսի մահը, ինչ պատճառներով?
Աստծո հրամանով սպանվելը մեղքի վարձք է? Չէ որ արդեն իսկ Աստծո հրամանով մարդը մահկանացու է` Ադամի մեղքն է իր վրա կրում: Այսինքն` Ադամական մեղքի համար սահմանվեց գերագույն պատիժը` մահը, ուստի մնացած բոլոր պատիճները չեն կարող դրանից առավել համարվել մարդու համար: Այդ պարագայում էլ ինչ իմաստ ունի Աստծո հրամանով մարդկանց սպանել? Արագացնում են պատժի իրականացումը?
Եվ հետո այստեղ պարադոքս կա:
1. Աստված արգելում է սպանել, բայց սպանում է: Ընդ որում "մի սպանիր" արգելքի մեջ կոնկրետ չի նշում, որ դա վերաբերվում է միայն մարդկանց: Իսկ հրեշտակներին? Իսկ հրեաներին? Քանի մարդ սպանեցին հրեաները ուրիշի հողերը բառիս բուն իմաստով գրավելիս? Հո այդ ազգերը նրանց վրա չէին եկել? Բա ուր մնաց պատվիրանը? Փաստորեն Աստված պատվիրեց, որ հրեաները իր անունից խախտեն պատվիրաներից մեկը?
2. Ուրիշի ունեցածի վրա աչք մի գցիր: Բա ինչու էին հրեաները աչք գցել այլ ազգերի ունեցվածքի ու հողերի վրա? Անուն էլ դրել էին "աստված է խոստացել այդ հողերը` մենք `էլ վերցնում ենք":

Այս փաստերը նույնպես վկայում են, որ Աստվածաշնչյան օրենքները և պատվիրանները գործում էին միայն հրեական համայնքների շրջանակներում, իսկ դրանից դուրս` ուղղակի չկային:
Նույն սկզբունքով էլ մինչև հիմա ապրում են հրեաները, նաև մոնղոլները. մոնղելը մոնղոլին մի բան արեց` պատիժ, ուրիշին արեց` աչք են փակում:
Այսինքն` երկակի ստանդարտներ, ու այդպիսի երկակիություններ ամբողջ Աստվածաշնչում շատ-շատ են:

[հովարս]

Հովարս ջան, համամիտ եմ ըստ Աստվածաշնչի մեղքի վարձքը մահն է: բայց այս պարագայում կապ չունի, թե ինչպիսի մահը, ինչ պատճառներով?
Աստծո հրամանով սպանվելը մեղքի վարձք է? Չէ որ արդեն իսկ Աստծո հրամանով մարդը մահկանացու է` Ադամի մեղքն է իր վրա կրում: Այսինքն` Ադամական մեղքի համար սահմանվեց գերագույն պատիժը` մահը, ուստի մնացած բոլոր պատիճները չեն կարող դրանից առավել համարվել մարդու համար: Այդ պարագայում էլ ինչ իմաստ ունի Աստծո հրամանով մարդկանց սպանել? Արագացնում են պատժի իրականացումը?

Մարդուն սթափեցնելու համար:

Աստված արգելում է սպանել, բայց սպանում է: Ընդ որում "մի սպանիր" արգելքի մեջ կոնկրետ չի նշում, որ դա վերաբերվում է միայն մարդկանց: Իսկ հրեշտակներին? Իսկ հրեաներին? Քանի մարդ սպանեցին հրեաները ուրիշի հողերը բառիս բուն իմաստով գրավելիս? Հո այդ ազգերը նրանց վրա չէին եկել? Բա ուր մնաց պատվիրանը? Փաստորեն Աստված պատվիրեց, որ հրեաները իր անունից խախտեն պատվիրաներից մեկը? Ուրիշի ունեցածի վրա աչք մի գցիր: Բա ինչու էին հրեաները աչք գցել այլ ազգերի ունեցվածքի ու հողերի վրա? Անուն էլ դրել էին "աստված է խոստացել այդ հողերը` մենք `էլ վերցնում ենք":

Աստծու հրամանները կատարելը ես համարում եմ օրինավոր և արդարացի, իսկ չհնազանդվելը այդ հրամաններին՝ ինքնակործանում: Եւ ընդհանրապես իմ մոտեցումը Աստվածաշնչին այլ է, ձերը՝ այլ, դրա համար իմաստ չունի մեկս մյուսին համոզելու, դուք ձերն եք ընտրել ես էլ իմը: Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի Աստվածը նաև իմ Աստվածն է և օգնում է ինձ ամեն պարագայում, բայց ես հայ եմ:

[Varzor]

Մարդուն սթափեցնելու համար:
Աստծու հրամանները կատարելը ես համարում եմ օրինավոր և արդարացի, իսկ չհնազանդվելը այդ հրամաններին՝ ինքնակործանում: Եւ ընդհանրապես իմ մոտեցումը Աստվածաշնչին այլ է ձերը՝ այլ, դրա համար իմաստ չունի մեկս մյուսին համոզելու, դուք ձերն եք ընտրել ես էլ իմը: Աբրահամի, Իսահակի և Հակոբի Աստվածը նաև իմ Աստվածն է և օգնում է ինձ ամեն պարագայում, բայց ես հայ եմ:

Այդ դեպքում ինչու ենք նզովում մարդասպաններին? Չէ որ նրանց ձռքով իրականանում է Աստծո կամքը` մարդը մեռնում է
Հովարս ջան ինձ ճիշտ հասկացի, ոչ թե ուզում եմ համոզել, այլ փորձում եմ քեզ հասկանալ, կամ գոնե միայն լսել քո կարծիքը ու իմանալ այն, քանի որ մենք ապրում ենք միասին նույն աշխարհում ու վատ չի լինի, որ մեկս մյուսին չվնասելու-չսահամանափակելու համար` կամքի ազատությունը չխլելու համար, կարողանանք իրար լսել, ինչու չէ նաև փորձենք հասկանալ:

Աստված Աբրահամինը չի, քանի որ նա Միակն է, ուստի բոլորինն է, անկախ իրենց կամքից, անկախ իրենց գիտելիքներից: Այ ուրիշ բան, որ Աստվածաշնչում նկարագրված է ոչ այդ Միակ և Ճշմարիտ Աստվածը, այլ Եբրայացիների անկուշտ ու ագահ բնավորությանը հագուրդ տվող, բայց միևնույն ժամանակ նրանց "բռի մեջ պահող" ինչ-որ յմի երևակայական կամ էլ մասսամբ իարակն կերպար, որը ՉԻ ԿԱՐՈՂ ԼԻՆԵԼ ՄԻԱԿ և ՃՇՄԱՐԻՏ ԱՍՏՎԱԾԸ միայն այն պատճառով, որ ինքն է այդպես ասում, կամ այդպես գրված է: Մինչև եբրայացիների "ծնվելը" բազմաթիվ ազգեր, այդ թվում նաև հին հայերը (արիները) գիտեին, որ կա Ամենայն Սկիզբն ու Ամենայն Ուժը, Ամենայն Բանականությունը: Իսկ աստվածները, ընդամենը այդ գերագույն էակի ևս մի տեսակ ստեղծագործություններն են:

Եթե աստվածաշունչը ավելի ուշադիր կարդաս, ապա շատ լավ կնկատես, որ Եբրայացիք իրենց աստծուն ահավոր անձնավորել են: Եթե քեզ հետաքրքիր է, ապա իմ անձնական նշումներով կարող եմ սկսել հենց Ծննդոցից: Բայց քանի որ գիտեմ, որ քեզ հետաքրքիր չէ, ապա դա չեմ անի

[հովարս]

Այդ դեպքում ինչու ենք նզովում մարդասպաններին? Չէ որ նրանց ձռքով իրականանում է Աստծո կամքը` մարդը մեռնում է

Տարբեր բաներից ենք խոսում, ի՞նչ համեմատություն ես անում

Աստված Աբրահամինը չի, քանի որ նա Միակն է, ուստի բոլորինն է, անկախ իրենց կամքից, անկախ իրենց գիտելիքներից:

Գիտեմ, բայց նաև այն Աստվածը չի , որին դու ես ներկայացնում: Թե հրեաները ինչ են անում ու ծրագրում , դա իրենց պրոբլեմն է, Աստված այդտեղ գործ չունի

... ... ... ՉԻ ԿԱՐՈՂ ԼԻՆԵԼ ՄԻԱԿ և ՃՇՄԱՐԻՏ ԱՍՏՎԱԾԸ միայն այն պատճառով, որ ինքն է այդպես ասում, կամ այդպես գրված է: Մինչև եբրայացիների "ծնվելը" բազմաթիվ ազգեր, այդ թվում նաև հին հայերը (արիները) գիտեին, որ կա Ամենայն Սկիզբն ու Ամենայն Ուժը, Ամենայն Բանականությունը: Իսկ աստվածները, ընդամենը այդ գերագույն էակի ևս մի տեսակ ստեղծագործություններն են:

Մեկ աստված-կրակ, արև, լուսին, կամ ինչ-որ մարդու կողմից հորինված մի էակ, դեռ չի նշանակում ճիշտ աստվածպաշտություն ''միաստվածություն'': Ճշմարիտ Աստվածը Նա է, որին հավատացել է----> Աբրահամը, Հոբը, Նոյը, Ենովքը և ճանաչել է Ադամը

[Varzor]

Մեկ աստված-կրակ, արև, լուսին, կամ ինչ-որ մարդու կողմից հորինված մի էակ, դեռ չի նշանակում ճիշտ աստվածպաշտություն ''միաստվածություն'': Ճշմարիտ Աստվածը Նա է, որին հավատացել է----> Աբրահամը, Հոբը, Նոյը, Ենովքը և ճանաչել է Ադամը

Ընենց ես ասում, ոնց որ հետներն եղած լինես տնաշեն
Այդ բոլորը անուններ չեն, այլ ընդհանրկան կերպարներ` Ադամ=մարդ, Աբրահամ=ժողովուրդերի հայր և այլն: Այսինքն, երբ կարդում ենք "Աստված ստեղծեց Ադամին", ապա ուղղակիորեն հասկանում ենք "Աստված ստեղծեց մարդուն": կամ "Աբրահամը մեկ աստծո էր ահավատում" հասկանում ենք "ժողովուրդների հայրը` առաջին ժողովուրդը հավատում էր մեկ աստծու":
Ճիշտ ես, դիցարաններում կան նաև հորինովի կերպարներ, բայց հո բոորը հորինովի չեն? Ոնց կարող էին իրարից հազարավոր կիլոմետրեր հեռու ապրող, նույնիսկ տարբեր մայրցամաքներում ապրող մարդիք նույն բաները հորինել?
Սենց մի պատկերավոր օրինակ բերեմ` հին հայերը, արիները որպես գերագույն էակ և համայն Տիեզերքի արարիչ էին ընդունում մեկ էակի Ար (Աս)-Արարչին, իսկ ասենք Վահագնին ստեղծել էր Արը (Ասը), դրա համար էլ Վահագնը Աս-տուած=աստված էր` Ասի կողմից տրված: Եթե Աստվածաշնչյան տեսանկյունից նայենք, ապա կամ Վահագնը Աստծո որդիներից էր, կամ նրանցից ծնված հսկաներից կամ էլ հրեշտակներից մեկն էր: Դե հիմա ասա, որտեղ է այս պարագայում բազմաստվածությունը? Որտեղից ենք ենթադրում, որ հայերը չէին ընդունում ու երկրպագում միակ գերագույն արարչին?
բոլոր հին ասիական կրոնները (զրադաշտականություն, հինդուիզմ, բուդդիզմ) միանշանակ ասում են, որ արարիչը ՄԵԿՆ Է և ՄԻԱԿՆ Է, իսկ մնացածը նրա կողմից արարված են: Ոչ մի հակասությու չեմ տեսնում: Բայց Աստվածաշնչում հակասություններ տեսնում եմ: հաջորդ գրառումումս կտեսնես ինքդ, թե ինչից եմ խոսում:

[Varzor]

Բոլոր քրիստոնյաները (ողղահավատ, կանոնիկ, աղանդավոր), հուդայականները պնդում են, որ Աստվածաշունչը Աստծո խոսքն է և գրված է նրա թեադրանքով և ներշնչանքով:
Սակայն այս պարագայում ուղղակի տարակուսանք է առաջացնում այն փաստը, որ Աստվածաշնչում հենց սկզբից առկա են այնպիսի անհամապատասխանություններ բուն տիեզերքի կառուցվածքի ու երկրի կենսաբանական-ֆիզիկական կառուցվածքի հետ, որ ուղղակի ակամայից սկսում եմ կասկածել այդ պնդման հիմնավոր լինելու մեջ:
Այսպես.
1. Աստվածաշնչի առաջին գրքում` Ծննդոցում նկարագրվում է Աստծո կողմից Երկրի, կենսոլորտի, կենդանական-բուսական աշխարհի և մարդ արարածի արարումը:
Տրամաբանորեն այդ իրադարձությունների մասին հստակ տեղեկություններ կարող եր ալ միայն դրանց անմիջական ականատեսն ու մասնակիցը` Աստված: Ու քանի որ նա գերագույն բանականություն է, դժվար թե խառներ գործողությունների հերթականությունը: Բայց արի ու տես, որ Աստվածաշնչի հենց առաջին իսկ 5 տողերում ուղղակի անգրագիտության մակարդակի շեղումներ կան.
գրաբար

1 Ի սկզբանէ արար Աստուած զերկին եւ զերկիր: 2 Եւ երկիր էր աներեւոյթ եւ անպատրաստ. եւ խաւար ի վերայ անդնդոց. եւ հոգի Աստուծոյ շրջէր ի վերայ ջուրց: 3 Եւ ասաց Աստուած. Եղիցի լոյս. եւ եղեւ լոյս: 4 Եւ ետես Աստուած զլոյսն զի բարի է: Եւ մեկնեաց Աստուած ի մէջ լուսոյն եւ ի մէջ խաւարին: 5 Եւ կոչեաց Աստուած զլոյսն տիւ, եւ զխաւարն կոչեաց գիշեր: Եւ եղեւ երեկոյ՝ եւ եղեւ վաղորդայն՝ աւր մի:

Ակնհայտ է խոսվում է գիշեր և ցերեկ հասկացողությունների մասին այն պարագայում, երբ դեռ ստեղծված չեն լուսատուները, էլ չեմ ասում, որ աստղերն ընդհանրապես չկան: Բնական է, որ չենք զարմանում "լույս և խավար" արտահայտությունների վրա, քանի որ պարտադիր չի, որ այստեղ խոսվի հենց ֆիզիկական լույսի մասին: Ուստի այն չի կարող կապ ունենալ գիշեր-ցերեկ ցիկլի հետ, քանի որ բոլորս գիտենք, որ այն ընդամենը կապված է երկրի պտույտի և արեգակի հետ` տեսանելի լույսի հետ:

Արդեն իսկ տարօրինակ է, որ Աստծո խոսքի հենց սկզբում, որը տրամաբանօրեն ավելի հաստատում հստակ և անհերքելի պետք է լիներ, քանի որ Աստծո ամբող մեծութոյւնը նրանումն է, որ նա է ստեղծել երկինքն ու երկիրը: բայց արի ու տես, որ հենց առաջին իսկ տոզերը ոչ միայն չեն համապատասխանում իրականությանը, այլև ակնհայտորեն վկայուն են այդ տողերը գրողների գիտելիքների շատ սուղ և թյուր լինելու մասին:

2. Բոլոր այն մարդիք, որոնք դպրոցում քիչ թե շատ բուսաբանության գիրքը կարդացել են, ինչպես նաև սեփական փորձից գիտեն, որ բույսերն առանց արևի լույսի գոյութուն ունենալ չեն կարող:
սակայն արարման երրորդ "օրը" (ժամանակին եկեղեցին պնդում էր, որ դա իրոք օր է եղել, սակայն ժամանակի ընթացքում սկսեց գերակշռել այն մեկնաբանությունը, թե Աստծո մեկ օրը կարող է երկրային մի ամբողջ դարաշրջան լինել) Աստված ստեղծեց բուսականությունը.

11 Եւ ասաց Աստուած. Բղխեսցէ երկիր բանջար խոտոյ. սերմանել սերմն ըստ ազգի եւ ըստ նմանութեան. եւ ծառ պտղաբեր՝ առնել պտուղ ըստ ազգի իւրում. որոյ սերմն իւր ի նմին ըստ ազգի ի նմանութիւն ի վերայ երկրի: Եւ եղեւ այնպէս: 12 Եւ եհան երկիր բանջար խոտոյ, սերմանել սերմն որ է ի վերայ ամենայն երկրի. եւ փայտ պտղաբեր առնել պտուղ՝ որոյ սերմն իւր ի նմին ըստ ազգի ի վերայ երկրի: Եւ ետես Աստուած զի բարի է: 13 Եւ եղեւ երեկոյ, եւ եղեւ վաղորդայն, աւր երրորդ:

բայց ինչպես ապրեն բույսերը?

14 Եւ ասաց Աստուած՝ Եղիցին լուսաւորք ի հաստատութեան երկնից, ի լուսաւորութիւն ի վերայ երկրի. եւ մեկնել ի մէջ տուընջեան, եւ ի մէջ գիշերոյ. եւ եղիցին ի նշանս, եւ ի ժամանակս, եւ յաւուրս, եւ ի տարիս: 15 Եւ եղիցին ի լուսաւորութիւն ի հաստատութեան երկնից ծագել յերկիր. եւ եղեւ այնպէս: 16 Եւ արար Աստուած զերկուս լուսաւորսն զմեծամեծս. զլուսաւորն մեծ յիշխանութիւն տուընջեան, եւ զլուսաւորն փոքր յիշխանութիւն գիշերոյ. եւ զաստեղս: 17 Եւ եդ զնոսա Աստուած ի հաստատութեան երկնից լուսատու լինել յերկիր: 18 Եւ իշխել տուընջեան եւ գիշերոյ, եւ մեկնել ի մէջ լուսոյն եւ ի մէջ խաւարին: Եւ ետես Աստուած զի բարի է: 19 Եւ եղեւ երեկոյ, եւ եղեւ վաղորդայն, աւր չորրորդ:

Փաստորեն երկիրը ոչ միայն ունե գիշեր և ցերեկ, այլև բուսականություն ուներ առանց արեգակի, էլ չեմ ասում լուսնի ու աստղերի մասին: Իսկ հաշվի առնելով այն կարծիքը, որ այդ "օրը" կարող էր լնել մի քանի հազարամակ, ուրեմն բույսերը, գիշեր և ցերեկը սպասում էին այդքան ժամանակ, մինչև արեգակի արարումը???
Ակհայատ է, որ գրողի խնդիրը եղել է ոչ թե "աստծո խոսքի" ճշմարիտ փոխանցումը, այլ երկրի և հետագայում նաև մարդ արարածի առանձնահատկությունը բնութագրելը` Աստված այդ ամենը ստեղծեց մարդու համար, նույնիսկ աստղերը, արևը և լուսինը:

Ոշագրավ է, որ գրաբարյան տարբերակում "իշխանություն" բառն է օգտագործված լուսատուների վարքըբնութագրելու համար: Ասել է, թե այս տողերը գրողները այն ու ամենայնիվ համոզված էին, որ արևը և լուսինը իրենց վերապահված ժամանակում իշխանություն ունեն երկրի վրա:

Միայն այս մի քանի տողի ընթերցումով ինչ եզրակացություն ենք անում? Միթե Աստծո խոսքը փոխանցելիս, Աստծով ներշնչված գրիչը կարող էր այսպիսի անհեթեթ բաներ գրել?
Չէ որ Աստծո արարչագործության մեջ է նրա փառքը ու իշխանությունը` նա արարեց ամեն ինչ, նաև մարդուն, որի դիմաց մարդ պարտավոր է ուղղակի երկրպագել Աստծուն: Բայց արի ու տես որ հենց ամենակարևոր մասը` արարման մասը, այնքան թերություններով է նկարագրված, որ արդեն իսկ չի տրամադրում մնացյալին հանդեպ հավատով:
Հատկանշական է նշել, որ աշխարհի արարման շատ և շատ դրվագներ ուղղակիորեն համընկնում են նաև այլ կրոններում, այդ թվում նաև հեթանոսական կրոններում առկա նկարագրությունների հետ: Ակնհայտ է դառնում, որ սկզբնաղբյուրը մեկն է` շատև շատ հին, բայց մարդկային էգոցենտրիզմի տեսանկյունից տրված նկարագրություն, որի հիմքոմ արդեն դժվարև է ասել, թե ինչ կարող է ընկած լինել:

Շարունակելի...

[Elmo]

Չհասկացար, խոսքը ստի մասին չի և ոչ էլ՝ նորածնի, այլ նրա մասին, որ մարդը իր մեջ ունի մեղքը և նա մի օր այն օգտագործում է, գուցե էլի չհասկանաս ..., մնացած հարցերիդ պատասխանը սրա հետ է կապված

Հովարս էդ դեպքում ամեն ինչ կարելի է մեղք համարել: Դու չես կարծու՞մ, որ ցանկացած արարք որ անում է մարդը՝ աստծո կամքով է, ըստ գրվածքի: Այսինքն քո կարծելունն էլ չի, տենց էլ կա: Ամեն ինչ ասծո կամքով է, ու աստված կամեցել է որ մարդը խնձորն ուտի ու դառնա քո ասած մեղավոր ծնվողը: Պարադոքս, աբսուրդ, անիմաստ մի բան: Կարճ ասած մեկը մեր հետ ոնց ուզում խաղում ա: Ու մենք պետք ա համակերպվենք, որովհետև բակտերիա ենք իրա հանդեպ: Սխալ ա երևի էլի:

[Skeptic]

Մեղքի թեմայով.





/օրիգինալը/

[հովարս]

Հովարս էդ դեպքում ամեն ինչ կարելի է մեղք համարել: Դու չես կարծու՞մ, որ ցանկացած արարք որ անում է մարդը՝ աստծո կամքով է, ըստ գրվածքի:

Չեմ կարծում, ես ու դու նույնպես ունենք ազատ կամք անելու ինչ ուզում ենք և անում ենք ինչ մեր սիրտն է թելադրում, բացի դա, նաև գերի ենք մեղքին և ծառայում ենք նրան:

[Varzor]

Չեմ կարծում, ես ու դու նույնպես ունենք ազատ կամք անելու ինչ ուզում ենք և անում ենք ինչ մեր սիրտն է թելադրում, բացի դա, նաև գերի ենք մեղքին և ծառայում ենք նրան:

Ճիշտ ա, Աստված չի կանխորոշել մարդու ընտրությունները, ուղղակի "Աստված տեսավ, որ մարդ չար է իր ծնունդի օրվանից" (միտքն եմ փոխանցում` բառացի չի)
Եթե կանխորոշող լիներ, ապա Ադամի կողմից խնձո ուտելու պատմությունը չէր լինի:
Համենայն դեպս Աստվածաշնչում չկա և ոչ մի տող այն մասին, որ մարդու արարքներն կանխորոշված են:
Բայց նոր այդ դեպքում անհասկանալի է մնում, թե ինչի հիման վրա են կատարվում մարգարեությունները: Օրինակ.
Հիսուս աշակերտներին ասաց, որ նրանցից մեկը իրեն կդավաճանի, մեկն էլ կուրանա երեգ անգամ: Այսինքն ինքը գիտեր, թե ինչ պիտի անեն` գիտեր, թե կամքի ազատությունը ինչպես կօգտագործեն այդ աշակերտները: Ստացվում է միկողմից` կամքի ազատություն, մյուս կողմից` կամքիազատության կանխորոշում-որոշակիություն: Այսինքն մարդու կամքի ազատությունը ենթակվում է որոշակի կանոնների և Աստվածային էության համար այդ կամքի դրսևորումը չի կարող անակնկալ կամ անորոշ լինել: Մարդու կամքի ազատությունը` տարբերակներից ընտրություննկատարելը Աստծո համար գաղտնիք չէ և հստակ հայտնի է, թե որ մարդը ապագայում ինչ քայլերի կդիմի: Բայց այստեղ հակասական է ստացվում:
1. Ինչ համար էին փորձություները, եթե Աստված այսպես թե այնպես գիտեր, թե դրանց ենթարկվածները իրենց ոնց կպահեն?
2. Ինչի համար էի Ադամի կամքի ազատությունը, եթե Աստված արդեն գիտեր, որ նա կուտի խնձորը?

Եթե Աստված չգիտեր, ապա ինչպս էին կատարվում մարգարեւոյթունները, ինչպես էր Հիսուս կանխագուշակում իր աշակերտների քայլերը ապագա գալիք դեպքերը? Ինչի հիման վրա է գրված հայտնությունը?
Ստացվում է, որ մարդուն թվում է, թե իր ճակատագիրը ինքն է փոփոխել, այնինչ այդ փոփոխությունն արդեն իսկ Աստծուն հայտնի է, ու ինչ ուզում ես արա, միևնույն է Ապոկալիպսիսը գալու է և կատարվելու են բոլոր գրվածները?

Պարադոքսների շարան է

[Skeptic]

Ժողովորդ, давайте жить дружно /չտուգանվելու համար թարգմանեմ` եկեք համերաշխ ապրենք/ :utopist

Համենայն դեպս Աստվածաշնչում չկա և ոչ մի տող այն մասին, որ մարդու արարքներն կանխորոշված են:

Չէ՞ որ երկու ճնճղուկ մէկ դահեկանի է վաճառւում, բայց նրանցից մէկն անգամ առանց ձեր Հօր գետին չի ընկնում. եւ ձեր գլխի մազերը բոլորն իսկ հաշուուած են։ - Մատթ. 10:29-30

[Varzor]

Չէ՞ որ երկու ճնճղուկ մէկ դահեկանի է վաճառւում, բայց նրանցից մէկն անգամ առանց ձեր Հօր գետին չի ընկնում. եւ ձեր գլխի մազերը բոլորն իսկ հաշուուած են։ - Մատթ. 10:29-30

Սա ուղակիորեն ասում է, որ բոլոր մարդկանց մասին Աստված տեղյակ է, գիտի բոլորի ֆիզիկական վիճակը: Բայց անուղղակիորեն կարելի է դա դիտարկել, որպես ապագա գործողությունների կանխորոշում և կամքի անազատություն?