artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Կոնկրետ Եգիպտոսի պահով, իմ կարծիքով, բավարար կլիներ ընդամենը մեկ հրեշտակի ներկայանալը փարավոնին ու այդքան կոտորածն ու արհավիրքը, էլ չեմ ասում դրա վրա վատնած ժամանակը ու էներգիան անիմաստ տեղը պետք չէին լինի:
Ի դեպ հրեշտակի տրյուկը բազմիցս կիրառվել է, մասնավորապես Աբրահամին "նեղից" հանելու ժամանակ (կնոջը փարավոնին կնության տալուց, աղջկան Սոդոմցիներինտալուց և այլն) ու լավ էլ անցնում էր:
Պատկերացնում եք 3500 տարի առաջ փարավոնի դեմքը, երբ երկնքից թևավոր հրեշտակը իջնում էր նրա գահի դիմաց` ձեռն էլ iPhone5
Սովորաբար Աստվածաշնչյան հղումները դնում են գիրք+թիվ+թիվ տեսքով
Իսկ Աստվածաշնչի էլ. տարբերակները կարող եք քաշել qahana.am կայքից` ավելի հեշտ կլինի փնտրումը ու մեջբերումների կատարումը
http://www.araratian-tem.am/qpage.php?id=505
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
artak.am De gustibus et coloribus non est disputandum.
Quyr Qery (09.12.2011), Sambitbaba (17.08.2011), Skeptic (16.08.2011), VisTolog (16.08.2011), Մինա (19.12.2011)
Դե, ամենակարող աստվածը կկարողանար ուղղակի հեշտ հանգիստ հասնել իր ուզածին՝ ջհուդների ազատ արձակվելուն: Բավական էր միայն ցանկանալ: Սակայն աստվածն ընտրեց մեկ այլ ճանապարհ՝ անմեղ նորածինների բնաջնջման ճանապարհը: Այստեղից հետևություն. աստվածն ամենակարող է, սակայն ռացիոնալ չէ:
Կամ, ասենք, Հոբի օրինակը: Մարդն իր համար հանգիստ ապրում էր, փառք էր տալիս աստծուն, կթում էր իր կովերը, պարբերաբար սիրում էր իր կնոջն ու երջանիկ էր: Ապա աստված նրան հիվանդացրեց, խլեց ամբողջ հարստությունը, սպանեց բոլոր զավակներին և այլն՝ միայն ու միայն ստուգելու համար, թե արդյո՞ք Հոբի հավատն այնքան ամուր է, ինչքան թվում էր: Հետո, իհարկե, աստվածը Հոբին նոր զավակներ պարգևեց, բայց ես խիստ կասկածում եմ, թե այդ նոր զավակները կկարողանային հոր մեջ հարթել առաջին զավակների մեռնելու ցավը: Այնինչ բավական կլիներ պարզապես ուշադիր նայել Հոբի հոգու խորքը ու տեսնել, որ նա 100%-անոց հավատացյալ է: Սակայն աստված ընտրեց ստուգելու ամենասադիստական մեթոդը: Այստեղից մեկ այլ հետևություն. աստվածն ամենակարող է, սակայն ուրիշների տառապանքները իրան դզում են:
Եթե շարունակենք հետևությունների շարանը, ապա կարող ենք մի օր հասնել այն հանճարեղ մտքին, որ այն աստվածը, ում մենք պաշտում ենք, իրականում իրական սատանան է, և այս ամենը նրա մեծագույն խաբեությունն է: Իսկ իրական աստվածը մի տեղ թիկնել է ամպին, նարգիլե է ծխում ու քթի տակ ծիծաղում է իր ստեղծած սպիտակ մկների վրա, որոնք խլվլում են ներքևում: Ամեն:
DIXIcarpe noctem
Եթե քեզ կոնկրետ հայազգի հոգևոր գործիչներն են հետաքրքրում, ասեմ, որ Կրետեում միսիոներական գործունեություն իրականացնող հայազգի վանական Նիկոնը փաստում ա, որ աստվածաշնչի հայերեն վաղ թարգմանություններում, իբրև քրիստոնեական բարոյականությանը հակասող գրվածք, հանված էր Հովհաննեսի ավետարանի 8-րդ գլխի սկբի էն մասը, որ տեղ Քրիստոսը անառակ կնոջը չի դատապարտում ու պարզապես խորհուրդ ա տալիս այլևս չմեղանչել: Աղբյուրը` Հունական Հայրաբանություն (Patrologia Graeca), 1-ին հատոր:
Սա էլ իմիջիայլոց:
Էն պարբերաբարի մասը հետաքրքիր էր (ինչ-որ աստվածաշնչում դրա մասին լռում են )
Ի դեպ այն գազափարը, որ մենք հիմա երկրպագում ենք ոչ թե իրական աստծուն, այլ հակաաստծուն` նոր չէ:
Կոնկրետ` մեկ ազգի մոտ աստված էր, մյուսի մոտ հակաաստված և հակառակը:
Օինակ` հնդիկների մոտ "դեվա" ները` աստվածներն են, "ասուրա"-ները` հակաաստվածները, բայց արի ու տես, որ Զրադաշտականների մոտ "Ահուրա(Ասուրա)-Մազդա"-ն "լավն է", իսկ Ահրիմանը (Անհրո-Մանյո)` լավը: կամ ասենք նույնասորիների մոտ Ասուրը (Աշուրը) լավն էր: հայերի մոտ Դևերը` վատն են: Հույների մոտ "դեմոնները" կարգին տղերք էին, իկ քրիստոնյաների մոտ` էլ վատը չկա:
Սկանդնավների մոտ` Ասերը լավն էին, բայց արի ու տես, որ "վատերից" շատ էին կեխտոտ բաներ անում:
Հետաքրքիր ա, ես մեծ խառնաշփոքի հեղինակը ովա?
Ի դեպ, հայոց դիցարանում Յահվեն (Յահվը) վատն էր ու նա փախցրեց Վահագնի սիրեցյալին, քանի որ վիշապները ռիսկ չարին: Ինչ-որ ահավոր հետաքրքիր չի?
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ