նախ ասեմ, որ նույն կերպ ժամանակին վերաբերվում էի այլ երևույթների` որպես վնաս տվող և անպիտան: Օրինակ` ժամանակին ֆուտբոլ խաղալը կամ ասենք հեծանիվ քշելը եղել են անիմաստ զբաղմունք, քանի որ դրա փոխարեն երեխան կարող էր բռնոցի կամ պահմտոցի խաղալerexa-ի խոսքերից
Համակարգչի և հեռուստացույցի առջև նստելը կարող է հոգեբանական ազդեցություն ունենալ երեխաների վրա: Անձամբ ես դեմ եմ, որ երեխաները հատկապես (2 -ից 6 տարեկան) նստեն համակարգչի կամ հեռուստացույցի առջև և որևէ մուլտֆիլմ դիտեն կամ խաղեր խաղան:Կցանկանայի իմանալ ձեր կարծիքները այս թեմայի շուրջ:
Չի կարելի երեխային չոր սահմանափակումների մեջ դնել, քանի որ դա որպես կանոն բերում է հակառակ արդյունքի ու չբավարարվածության: Երեխայի օրը պետք է հագեցնել այնքան, որ նա ուղղակի չկենտրոնանա մեկ բանի վրա` հեռուստացույց, թե համակարգիչ: Հենց իմ աղջիկը (2 տարեկան) լինում է, որ անընդհատ մի 10-15 րոպե կանգնած հեռուստացույցի առաջ նայում է: Ընդամենը ասում եմ` հետ արի, նստի, նոր նայի: Ինքն իրենով մի քիչ նայում է, հետո գնում ուրիշ խաղեր խաղում, կամ էլի ինչ-որ չարաճճիություն է անում
Խնդիրը կայանում է նրաում, որ ծնողների մեծ մասը բավարար ժամանակ չեն հատկացնում կամ չեն կարողնաում հատացնել իրենց երեխայի համար: Ասում են դա օբյեկտիվ պատճառ ունի` հոգնածություն և զբաղվածություն: Բայց ես դա այդքան էլ օբյեկտիվ չեմ համարում: Հեռուստացույցը, բակի խաղերը, համակարգիչը շատերի համար ծառայում են երեխայից ժամանակավորապես գլուխն ազատեու միջոց:
Երեխայի հետ պետք է զբաղվել: Հավատացնում եմ ձեզ, որ զուտ մարդկային բնազդից ելնելով նրան ավելի հետաքրքիր է մեծերի հետ շփվել-խոսելը և այդ հատկանիշը պիտի լավագույնս օգտագործվի, որպեսզի երեխան շատ բան սովորի, վարժվի:
Միանշանակ կարող եմ ասել, որ հեռուստացուցյի և համակարգչի դիմաց ժամերով նսետլը երեխային վնաս է հասցնում` և հոգեբանական, և ֆիզիկական: Պատահական չէ, որ ներկայիս սերունդները ֆիզիկապես և առողջական տեսանկյունից շատ ավելի թույլ են, վատ կազմավորված, թույլ իմունիտետով, քան նախորդեղ սերունդները: Երեխան, որպես զարգացող մարդկային օրգանիզմ, կարիք ունի բնական ֆիզիկական մարզվածությանը, որը ոչ միայն նպաստում է "ավելորդ" էներգիայի հեռացմանը, այլև երեխայի ֆիզիկական նորմալ զարգացմանը, հոգեկան հավասարակշռույթանը և ներվային լարվածության թուլացմանը:
Բայց մյուս կողմից էլ կյանքն այնքան արագ է զարգանում, որ երեխա հասակում կորցրած յուրաքանչյուր օրը նույնիսկ հետագայում անդրադառնում է շրջակա աշխարհի հետ մերվելու և ժամանակին համընթաց քայլելու վրա:
Ուստի պետք է ծնողները և հարազատները այնքնան խելացի լինեն, որ կարողանան երեխային բալանսավորված մատուցել այս ամենը, որպեսզի նա ոչ նեղվի ոչ էլ միակողմանիորեն շեղվի: Միևնույն է, որոշակի տարիքից սկսած նա կընտրի այն, ինչն իրեն ավելի հաճելի է, ավելի հարազատ և դուրեկան: Եթե դա լինի հեռուստացույցը, ապա ոչինչ այլևս չի լինի անել:
Ի դեպ երեխաների համար վատ օրինակ են ծառայում հենց մեծերն իրենք` ժամերով նստելով համակարգչի և հեռուստացույցի առաջ: Երեխայի մոտ առաջանում է շփոթություն "ինչու իրենց կարելի է, իսկ ինձ ոչ?" և դա դառնում է երազանքի` "արգելված պտղի" պես մի բան:
Լոխ մունք ենք, մնացածը` լոխ են...
Մեջբերել
Էջանիշներ