Երանելի Օգոստինոսը գիրք էր գրում Սուրբ Երրորդության մասին: Նա սովորություն ուներ աշխատանքները կատարելուց և հոգևոր գործերից հետո երեկոյան ժամերին ծովի եզերքին շրջել: Մի անգամ այսպես շրջում էր և տեսավ մի գեղեցիկ մանկան, որ ծովի եզերքին նստել, ավազի մեջ փոս էր փորել, ինչպես որ սովոր են անելու երեխաները խաղալիս, և արծաթյա գդալով ջուրը վերցնելով ծովից լցնում էր փոսը; Այս տեսնելով` Օգոստինոսը մոտեցավ և հարցրեց մանկանը.
-Այդ ինչ ես անում?
-Ուզում եմ ամբողջ ծովը այս փոսի մեջ լցնել:
-Որդյակ իմ, ինչպես կարող ես այդ անել, ծովը լայնատարած է, իսկ գդալդ ու փոսը շատ փոքր:
-Ես կարծում եմ, թե ինձ համար ավելի հեշտ է այս անել, քան թե քեզ համար այն, ինչ որ մտքովդ անցկացրել ես:
-Ինչ է այդ նշանակում:
-Դու մտադրվել ես մտքիդ սահմանափակ կարողությամբ փոքրիկ գրքի մեջ սահմանել անբաժանելի Սուրբ Երրորդության անճառելի խորհուրդը: Մինչ դու կկատարես այդ, ես ծովը կլցնեմ փոսի մեջ:
Երբ մանուկն այս ասաց, իսկույն աներևույթ եղավ: Օգոստինոսը գոհացավ Քրիստոս Աստծուց և հասկացավ մանկան ասածի ճշմարտացիությունը:
Մեջբերել
Էջանիշներ