Լավ, ես էլ հիմք չեմ ընդունում դավանաբանական հարցերում սեփական ճշմարտացիությունն ապացուցելու համար խեղաթյուրումները հաստատող «մասնագետների» խոսքերը: Դե արի պայմանավորվենք, որ ոչ մի կողմից չեն լինի ոչ աստվածաշնչյան մեջբերումներ:Hurricane-ի խոսքերից
Ա՜խ այս մարդկային սահմանափակությունը: Հասկանում ես ի՞նչ ասել է «Աստծուն տեսնել»: Եթե քո լոգիկայով Ա Տիմոթեոս 6:16-ում Պողոս առաքյալն ասում է (հաստատ Թանահին ծանոթ էր), որ ոչ մի մարդ չի տեսել Աստծո երեսը՝
«...զոր ո՛չոք ետես ի մարդկանէ, եւ ո՛չ տեսանել կարաւղ...»
Բայց նույն Հին Ուխտում կարելի է հանդիպել փաստերի, երբ մարդը տեսնում է Աստծուն ու կենդանի է մնում:
Բնականաբար առաջին օրինակը Հակոբն է, ով ոչ միայն տեսնում, այլև մենամարտում է Աստծո հետ (Ծննդոց 32:24-30)՝
«Եւ մնաց Յակոբ միայն։ Եւ մարտեաւ այր մի ընդ նմա մինչեւ ցառաւաւտ։ Եւ իբրեւ ետես թէ ոչ յաղթէ նմա, բուռն եհար զամոլաջլէ զըստի նորա եւ ընդարմացոյց զամոլաջիլ զըստին Յակոբայ ի կռուելն իւրում ընդ նմա։ Եւ ասէ ցնա. Արձակեա զիս քանզի այգ եղեւ։ Եւ նա ասէ. Ոչ արձակեցից զքեզ՝ եթէ ոչ աւրհնեսցես զիս։ Եւ նա ասէ ցսա, Զի՞նչ անուն է քո։ Եւ սա ասէ ցնա, Յակոբ։ Եւ ասէ ցսա. Յայսմ հետէ ոչ կոչեսցեն զանուն քո Յակոբ, այլ Իսրայէղ եղիցի անուն քո. զի ժուժկալեցեր ընդ Աստուծոյ. եւ ընդ մարդկան զաւրաւոր լիջիր։ Եհարց Յակոբ՝ եւ ասէ. Պատմեա ինձ զանուն քո։ Եւ ասէ՝ Զի՞ հարցանես զանուանէ իմմէ։ Եւ աւրհնեաց զնա անդ։ Եւ կոչեաց Յակոբ զանուն տեղւոյն այնորիկ՝ տեսիլ Աստուծոյ. զի տեսի զԱստուած դէմ յանդիման, եւ ապրեցաւ անձն իմ։»
Այստեղ իհարկե գործ ունենք, ոչ թե Աստծո հոգեղեն, այլ նրա մարմնական կերպարանքի հետ (քանի որ մարդու հետ էր մենամարտում): Բայց նույն Տերը Մովսեսին թույլ է տալիս տեսնել իր թիկունքը միայն, երբ անցնում էր իբրև էություն (ոչ ֆիզիկական) /«Եւ ասէ. Ոչ կարես տեսանել զերեսս իմ. զի ոչ տեսանէ մարդ զերեսս իմ, եւ ապրի։» Ելից 33:20/:
Նույնպես և Հիսուս. նրան ճանաչողները տեսնում էին նրա մարմնական կերպարանքը, և ոչ աստվածային երեսը:
Չէ, սա հենց երրորդության գաղափարի անկյունաքարն է: Ինչքան էլ քեզ ասեցի, թե մի խոսիր այն բանից, որից դույզն-ինչ գաղափար չունես, դու միևնույնն է քոնն ես առաջ տանում:
Նիկեական հավատո հանգանակում (ի դեպ նույն ժողովի ժամանակ հիմնավորապես հերքվում են Հիսուսի բնությանը վերաբերվող Արիոսի, Մակեդոնի, Պողոս Սամոսատցու, Մաննիի, Մարկիոսի, Բարդեծանի, Եվտիքեսի, Ապոլինարիոսի, ու Նեստորի սուտ ուսմունքները) ամփոփված Երրորդության գաղափարը կարելի է կարճ այսպես ձևակերպել՝
Մեկ Աստված է՝ մեկ էություն, բայց արտահայտված է 3 անձով (Հայր Աստված, Որդի Աստված, Սուրբ Հոգի Աստված): Մեկ Աստծո մեջ մենք դավանում ենք երեք անձ և երեք անձի մեջ մի Աստվածություն՝ Սուրբ Երրորդություն:
Այս սկզբունքին մեջբերումը չի հակասում, ուստի մի անգգամ էլ եմ կրկնում մինչև Երրորդության մասին խոսելը, մի քիչ տեղեկություն ստացիր այդ թեմայով:
Այս խոսքերը 21-րդ Սաղմոսի առաջին տողից են՝
«Աստուա՜ծ, Աստուա՜ծ իմ, նայեաց առ իս, ընդէ՞ր թողեր զիս»:
Այդ սաղմոսը հայտնի է «խաչելության և չարչարանքների սաղմոս» անունով: Սկսվում է հուսահատական մի աղաղակով ու ավարտվում Աստծո փառաբանությամբ: Այս հայցը ևս ՀԱԵ դավանաբանական հարցերի շուրջ առաջ որևէ ինֆորմացիայի դատողություններ անելու վառ օրինակ է: Մեր Հավատո հանգանակը ասում է «Որ յաղագս մեր մարդկան եւ վասն մերոյ փրկութեան իջեալ ի յերկնից՝ մարմնացաւ, մարդացաւ, ծնաւ կատարելապէս ի Մարիամայ սրբոյ կուսէն Հոգւովն Սրբով։ Որով էառ զմարմին, զհոգի եւ զմիտ եւ զամենայն որ ինչ է ի մարդ, ճշմարտապէս եւ ոչ կարծեօք։»
Այս լույսի ներքո մեր դավանաբանությն մեջ լրիվ տեղավորվում է հնչած սաղմոսի տողերը: Հիսուսը մեջ մարդը՝ մարդկայինը զգում է, որ Տերը կամեցավ և ինքը պիտի մահանա (մարմինը):
Տե՛ս երկրորդ հարցի պատասխանը մի Աստվածության և երեք դրսևորումների մասին: Սա ևս չի հակասում ճշմարիտ քրիստոնեական դավանաբանությանը:
Նույն Մատթեոս 24:36-ը Որդու կրտսերությունն ապացուցելու համար օգտագործում էին վաղ քրիստոնեական հայտնի աղանդավորները՝ արիոսականները, ընդ որում Վկաների առաջանալուց մի 1500+ տարի առաջ: Բոլորս էլ գիտենք ինչքան գոյատևեց արիոսական ճշմարտությունը:
Այնինչ հարցն այստեղ վերաբերում է Աստծուն, եւ Որդին, իհարկե, որպես Աստծո Որդի, գիտեր ժամը եւ ժամանակները, բայցայդպես է ասվում մարդկանց անտեղյակ պահելու համար։ Իմա՝ կարևոր չէ, թէ Քրիստոս երբ կգա, որ օրը եւ որ ժամին՝ պետք է միշտ պատրաստ լինել։ Հիսուսը, որպես մարդու որդի է պատասխանում հարցին, ցույց տալով, որ այդ հարցը մարդկանց իմանալու բան չէ: Գուցե Երրորդության մասին Գյուլնազի հեքիաթներից տեղեկություն ունեցող մարդու համար սա անհասկանալի լինի, բայց իրականում ամեն ինչ ավելի քան հասկանալի է:
Մարդ պիտի իր հակառակորդին լավ ճանաչի: Տվյալ դեպքում քո դավանաբանական հակառակորդը Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին է: Իսկ դու ՀԱԵ դավանաբանությունից բան չես հասկանում: Ուստի էլ քո համար ամեն ինչ անհասկանալի ու տարօրինակ է, իսկ պնդումներդ էլ որոշակի չափով ինֆորմացված մարդու ծիծաղն են բերում:
Մեջբերել
Էջանիշներ