Փորձություն

[Sambitbaba]

Կսկսեմ Մհո եղբոր խոսքերով. “Իմ կարծիքով”…
Իմ կարծիքով, Մարկ ջան, հրաշալի է ստացվել: Ապրես…
Իմ կարծիքով, բոլորն էլ ճիշտ են՝ իրենց կարծիքների մեջ;
Եվ սակայն, իմ կարծիքով, դուք մի բան մոռացել եք…

Եթե աշակերտը պատրաստ է, ուրեմն ուսուցիչը կգտնվի:

Եթե Մհերը կա, ուրեմն Մհոն կգա:

Եթե աղոթքն ասված է, ուրեմն Լսողը կլսի:

Մի մոռացեք այս վերջին տողը, խնդրում եմ: Մի՞թե դուք պատահականություն եք համարում Մհո եղբոր գալը: Մարկ, սիրելիս, մի՞թե պատահականություն էր դա:
Պատահականություններ չկան:
Ինչ որ մեկը կփորձի հիշեցնել, որ Մհո եղբայրն եկել էր արդեն մինչև Մհերի աղոթելը… Հիշում եմ: Բայց, “իմ կարծիքով”, Լսողը կպատասխաներ նրան հետևյալը. “Որովհետև արդեն Ես քեզ ասել եմ. նույնիսկ նախքան քո աղոթելը, Ես արդեն կլսեմ”:

Մհոն չէր կարող չգալ; Նախ, որ այդ աղոթքից հետո անհնար էր չօգնել Մհերին; և երկրորդ. Նա չէր կարող չհայտնել Մհերին. “Ընկերս… խնդրեց քեզ փոխանցել իր խորին հարգանքն ու մեծ շնորհակալությունը”:

- Տեր Աստված, աղաչում եմ քեզ, իմաստություն տուր իմ թշնամուն, որ վերջապես գիտակցի իր արարքների մահաբեր ուժը: Ուժ տուր նրան: Թող կարողանա ազատվի այն չարից, որ իր գրպանից սողոսկել ու հասել է սրտին: Սեր բեր նրա տկար սրտին, որ կարողանա լինել մարդկանց հետ, մարդկանց համար ու նրանց մեջ: Հավատ տուր նրան, որ սեփական մարմնի մթության խորքում, իր հոգին էլ լույսով ողողի: Լույս տուր նրան, որ կարողանա հաճույքից զատ, այս աշխարհի ցավերն էլ տեսնի ու ոչ թե ցավից, այլ երջանկությունից ծնված արցունքի մի կաթիլ տուր նրան, որ այդ հատիկի մաքրության միջից, իր մութ աչքերով իրական կյանքի պատկերը տեսնի: Կյանք տուր նրան, Տեր իմ Աստված: Հենց վաղը նորից, մի անգամ ևս, թող նա ծնվի, այլ ոչ թե զոհվի` դատավոր դարձած իմ պես դահիճի անողոք ձեռքից:
Հետո մտքերս դադարեցին ու ճամփա տվեցին արցունքներիս: Լռության մեջ սեփական հեկեկոցիս ձայնը հարազատ մոր պես գրկել ու օրորում էր ինձ:

Մարկ; Արդեն կարևոր չի հիմա, հավատացյալ ես դու, թե անհավատացյալ: Քո այս աղոթքով դու շրջանցեցիր դրանք և միանգամից դարձար ճանաչացյալ: Դու տիրապետեցիր Քրիստոսի Գիտակցությանը, դու կրկնեցիր նրա խոսքերը. “Սիրեցեք ձեր թշնամիներին”:
Լրիվ լուրջ եմ ասում. եթե ես կաթողիկոս լինեի, կպարտադրեի “Հայր մեր”-ից հետո կրկնել քո աղոթը:

Որտեղի՞ց իջավ քեզ վրա այս միտքը: Կխոստովանե՞ս, ինչպե՞ս գրեցիր…
Անսահման շնորհակալություն և խորին հարգանքներս:

[Chilly]

Ինչպես միշտ բարձունքիդ վրա ես
Արդեն քանի օր է՝ ժամանակ եմ ման գալիս, որ կարդամ, շնորհակալ եմ, իսկականից կարդալու արժանի գործ էր:
Բոլորիս կյանքում էլ լինում են դեպքեր, երբ մենք Մհո եղբայր ենք, լինում են և դեպքեր, երբ ինչ-որ չափով Դուրո ենք, չնայած մենք գերադասում ենք էդ դեպքերի մասին շուտ մոռանալ: Ու մարդու դիմագիծը ձևավորվում է Մհո / Դուրո էդ հարաբերակցությամբ: Մաղթում եմ որ էս պատմվածքդ կարդացողների Մհոն մի քիչ ավելի գերիշխի, քան եթե չկարդային

[Էլիզե]

Մա՞րկ, էս ի՛նչ խառը գործերի մեջ էիր փաստորեն: Ես էլ ասում եմ՝ ո՞ւր է չկա էս տղեն...

Կատակը մի կողմ՝ ապրի՛ Մհո եղբայրը: Թող շատ լինեն հա՛մ Մհերի, հա՛մ էլ Մհո եղբոր պես մարդիկ, իսկ էն անտեր Դուրոյի պես մարդիկ... լավ, հասկացաք :

Մարկն էլ ապրի...

[Mark Pauler]

Շնորհակալ եմ բոլորից լավ խոսքերի համար:
ՈՒրախ եմ, որ Ձեզ դուր ա եկել

[lili-4]

Եվ պրոբլեմները, և մարդկային հարաբերությունները, և ձևավորված բարդույթները լրիվ հայկական են, իրական, ու զարմանալի ձևով հարցի լուծուն էլ է խիստ հայկական, դրսից մարդ ենք բերում մեր հարցերին լուծում տալու համար, դրսից, քանի որ մենք սիրում ենք <աշխարհ տեսած> հայերին գնահատել: Պատմվածքը շատ արդիական խնդիրներով էր, լրիվ նա էր, ինչի հետ ամեն օր առիթ ենք ունենում բախվելու, ցավոք նման հանգուցալուծման ես ինքս անձամբ չեմ հանդիպել: Իմ համար մի քիչ հեքիաթային էր ավարտը, շատ արագ ու անհավանական շատ բարի, (անգամ զոհեր չկային): Տա Աստված, կյանքում այդեպս լինի, առավել ևս Աստծուն դիմելու ձևը շատ դուրս եկավ, մարդն իր համար չէր խնդրիում, քանի որ ինքն ամեն ինչ ուներ, նա խնդրում էր էն մարդու համար, որ կարծես թե ամեն ինչով ապահով էր, բայց իրականում ամենաշատ Աստծո օգնության կարիք ունեցողն էր, նրան պարզապես հոգի էր պետք:

[Freeman]

Էս մեկը չէի կարդացե՞լ լավ ա թեման թարմացրին տեսա վաղը դրական կարծիքս կասեմ

[Mark Pauler]

Եվ պրոբլեմները, և մարդկային հարաբերությունները, և ձևավորված բարդույթները լրիվ հայկական են, իրական, ու զարմանալի ձևով հարցի լուծուն էլ է խիստ հայկական, դրսից մարդ ենք բերում մեր հարցերին լուծում տալու համար, դրսից, քանի որ մենք սիրում ենք <աշխարհ տեսած> հայերին գնահատել: Պատմվածքը շատ արդիական խնդիրներով էր, լրիվ նա էր, ինչի հետ ամեն օր առիթ ենք ունենում բախվելու, ցավոք նման հանգուցալուծման ես ինքս անձամբ չեմ հանդիպել: Իմ համար մի քիչ հեքիաթային էր ավարտը, շատ արագ ու անհավանական շատ բարի, (անգամ զոհեր չկային): Տա Աստված, կյանքում այդեպս լինի, առավել ևս Աստծուն դիմելու ձևը շատ դուրս եկավ, մարդն իր համար չէր խնդրիում, քանի որ ինքն ամեն ինչ ուներ, նա խնդրում էր էն մարդու համար, որ կարծես թե ամեն ինչով ապահով էր, բայց իրականում ամենաշատ Աստծո օգնության կարիք ունեցողն էր, նրան պարզապես հոգի էր պետք:

Կարծում եմ, էտքան էլ ճիշտ չես մեկնաբանում որոշ հատվածներ՝ աղոթքը ուրիշի համար չէր (չնայած հատուկ շեշտված իր անձի համար էլ չէր), Հայաստանից դուրս մի 10-15 տարի ապրածին, դրսի մարդ համարելը էտքան էլ ճիշտ չի ու ի վերջո, ամեն բարի վերջաբան չի, որ անիրական ա
Չգիտեմ, ես եմ սխալ ներկայացրել, թե դու ես յուրովի հասկացել, բայց ուրախ եմ որ ժամանակդ չես ափսոսացել ու կարդացել ես:
Իսկ խնդիրները իսկապես արդիական են: Էն, որ այսօր մեր երկրում առողջության համար վտանգավոր հումքերով սնունդ ա արտադրվում` դա միանշանակ այդպես ա: Երբեմն դա արվում ա անգրագիտությունից, բայց ավելի հաճախ գիտակցված` սեփական ագահության անվերջ ծարավը հագեցնելու համար:

[Freeman]

Չափից դուրս լավատեսական պատմվածք էր բայց լավն էր,ապրես

[lili-4]

Եթե գրածի մեջ ասելիք կա, ես միշտ էլ հաճույքով եմ կարդում, անգամ մի քանի անգամ, քո ստեղծագործելու ոճն ինձ շատ է դուր գալիս, ու չեմ ալարում կարդալ, հիանալ, պարզապես այստեղ բարությունը որպես կամք իրական է, բայց որպես գործընթաց` մեզնից հեռու: Անկեղծ շատ կուզենայի, որ ամեն մի պրոբլեմ գտներ իր նման լուծումը: Իսկ մեր խնդիրներին շատ լավ եմ ծանոթ, ու դու ճիշտ ես որակում, դա մեր ագահությունից է գալիս, լավ էլ գրագետ ենք, լավ էլ հասկանում ենք, թե չի կարելին որտեղ է սկսվում ու ոնց կարելի է շրջանցել: