Վերջին օրս Պրահայում վազվզոցներով ու գնումներով անցավ. Նիցցայում քիչ ժամանակ էի ունենալու, չէի հասցնելու այդ հարցերով զբաղվել: Այդպիսով աննկատ անցավ իմ Շենգեն վիզայի 8-րդ օրը, իսկ 9-րդ օրը գնացի օդանավակայան ոչ թե Երևան վերադառնալու համար, ինչպես սովորաբար լինում է ճամփորդելիս, այլ շարունակելու դեպի Նիցցա՝ երիտասարդ հոգեբույժների ամառային դպրոցին մասնակցելու:
Թռիչքս Ցյուրիխով էր: Բախտս բերել էր. ընդամենը մի ժամ պիտի սպասեի: Եվրոպայի շատ օդանավակայաններում եմ եղել, բայց ոչ մեկում էդքան օտար, մեկուսացած, անծանոթ չեմ զգացել, ոնց որ Ցյուրիխում: Չնայած կարճ սպասելաժամանակին, դա մի ամբողջ հավերժություն թվաց: Երևի նաև նրա համար, որ նստելու տեղ էլ չկար: Իսկ երբ Նիցցայում դուրս եկա ինքնաթիռից, միանգամից շունչս սկսեց կտրվել. տոթ էր: Դրան դիմանալով դեռ պիտի հյուրանոց հասնեի: Սպասում եմ իրերիս: Կողքս կանգնած է բիզնես կլասով ճամփորդող նոր ռուսների ընտանիք: Մինչ ամեն մեկն իր ճամպրուկը վերցնում, գնում է, այս ընտանիքի մայրը կռիվ է անում օդանավակայանի աշխատողի հետ, թե՝ ճամպրուկս գալիս ա, ինչու՞ չես իջացնում, կարո՞ղ ա գիտես ես պիտի իջացնեմ: էդ ընթացքում նրանց երեխան հաշվում է ճամպրուկները. մեկ, երկու, երեք, չորս, հինգ, վեց, յոթ, ութ, ինը... մնաց մի հատ:
Փորձելով ֆրանսերեն խոսել՝ գնում եմ ավտոբուսի տոմսը: Հաճելի է լինել մի երկրում, որի լեզուն գիտես: Ավտոբուսում: Մարդիկ լուռ ճամփորդում են: Չաչանակում են երկու ռուս աղջիկներ, որոնցից մեկը նոր էր ժամանել Նիցցա, իսկ մյուսը դիմավորում էր: Խոսում են ռուսերեն, չգիտեն, որ հասկանում եմ: Քննարկում են ռեստորանները, խանութները, որտեղից կարելի է գնումներ անել, տղաներին:
Սատկած հասնում եմ հյուրանոց: Հազիվ հասցնում եմ ինձ կարգի բերել, իջնել դահլիճ, երբ նկատում եմ, որ «բարի գալուստը» վերջանում է: Արագ մոտենում եմ Ժաննային, որն ինձնից րոպեներ առաջ ժամանակ ուկրաինացուն ինչ-որ բան էր ռուսերեն բացատրում: Գրանցվելուց հետո դուրս եմ գալիս: Միջանցքում տեսնում եմ սերբ Սլավիցային, որի հետ Պրահայում եմ ծանոթացել: Հետո՝ Մայան, որը Պրահայի Ստարոմեստկա հրապարակում ինձ ասել էր՝ see you soon առանց իմանալու, որ մի քանի օր անց իսկապես հանդիպելու էինք: Նաև՝ լեհ Ագնյեժկան, որին նույնպես Պրահայից գիտեի: Իսկ ֆոյեում վերելակի դռները բացվում են, դուրս են գալիս Նիկիտան ու էլի մի քանիսը.
- Գնացի՞նք զբոսնելու:
Ճամփին շփվում եմ էրեխեքի հետ: Պարզվում է՝ բելառուս Նինան Օլգայի մոտիկ ընկերուհին է: Աշխարհ-աշխարհ, էս ի˜նչ փոքր ես դու: Հետո խմբով խմում ենք Նիցցայի կենտրոնում: Իտալացիներին ստիպում ենք, որ մի քիչ շատ իրար հետ իտալարեն խոսեն, որ մենք լսենք: Ու էդպես խաղաղ ավարտվում է մեր առաջին երեկոն Նիցցայում, որի ընթացքում փնտրում էի մայրամուտը: Ասել էին՝ շատ սիրուն է: Չէ, Հայաստանի մայրամուտներին չի հասնի:
Նկարներ
Մեջբերել
Էջանիշներ