Բոլոր նրանց համար, ովքեր դժգոհ էին վերջին ճամփորդությանս մասին կցկտուր պատմություններից, որոշեցի ամեն դեպքում գրի առնել այն, ինչ դեռ մնացել է հիշողությանս մեջ. ինձ էլ հաստատ պետք կգա, քանի որ սա կյանքիս ամենայուրահատուկ ճամփորդությունն էր հենց թեկուզ նրանով, որ միանգամից երկու իրար հաջորդող ծրագրերի եմ մասնակցել:
Որոշում եմ ինտերնետով գրանցվել: Թիթիզություն: Հայաստանի նման երկրների համար դա ընդհանրապես իմաստ չունի, որովհետև ուղեբեռն ավտոմատ հանձնելու տեղեր չկան, հետևաբար հերթ կանգնելն անխուսափելի է: «Բա որ պատուհանի մոտի տեղերը զբաղեցվեն»,- արդարացնում եմ ինձ:
Ծրագիրն ինքն է տեղն ընտրում: Էլի թևի վրա՝ պատուհանի մոտ: Փոխե՞մ: Կանաչներն ազատ տեղերն են: Դատարկ: Տեսնես՝ ո՞վ կընտրի իմ կողքի տեղը: Ուշադիր լինեմ, որ գոնե մեկ անգամ հարևանիս հարցում բախտս բերի: Թողնում եմ այնպես, ինչպես ծրագիրն ընտրել էր:
Գլուխս հենում եմ պատուհանին, գիրքս սկսում կարդալ: Կողքիս երկու տեղերը դատարկ են: Մյուս կողմում էլ ծայրի երկու տեղերը դատարկ են, իսկ պատուհանի մոտ՝ մի տղամարդ, գլուխը հենած պատուհանին, կարդում է:
«Էս անգամ անհարևան մնացի»,- մտածում եմ: Ինքնաթիռը կիսադատարկ է: Տարվա այս հատվածում չեմ ճանփորդել, չգիտեի:
Տղամարդը ժպտում է, կանչում իր կողքը: Առաջարկում եմ, որ ինքը գա: Ու սկսվում է մոտ չորս ժամ տևած զրույցը: Հենց առաջին նախադասությունից նկատեցի. արևմտահայերեն: Ականջս շոյում է: Պիտի որ ես էլ էդ լեզվով խոսեի. գեներիս մեջ կա:
Անունը՝ Սարգիս: Գերմանիայում է ապրում, բայց իրաքահայ է: Զրույցը ծավալվում է. հայրենասիրություն, հայապահպանություն, Հայաստանի խնդիրները, քաղաքականություն, նկարչություն, տարբեր ազգեր: Ասում է, որ Գերմանիայում լավ հայ համայնք կա: Հեռախոսի համարն է թողնում, որ երբ էնտեղ լինեմ, զանգեմ: Մտածում եմ՝ Գերմանիայում համայնքի տեսքով հայեր ինձ պե՞տք են:
Հետո անցնում ենք անձնականին: «Ընկեր ունե՞ս հարցի» բացասական պատասխանի պատճառը փորձում է ինքը պարզել.
- Երևի տարված ես եղել սովորելով:
Ծիծաղում եմ:
- Չէ, ուղղակի հայ տղամարդիկ...
- Հայաստանցի,- ուղղում է:
Շուտով ինքնաթիռը վայրէջք է կատարում Ռուզինեում: Ես գնում եմ դեպի ելք, Սարգիսը՝ մյուս տերմինալ:
Մեջբերել
Էջանիշներ