Երբեմն այնպիսի համոզվածություն եմ ունենում, որ ցանկացած լեզու դա «օտար» լեզու է ինձ համար։ Կարծես օտարածին, անբնական ինչ որ մի երևույթ. պրոտեզ կամ իմպլանտ, արհեստական մի բան, որը քո բանականություն-մարմին մեխանիզմը իր բոլոր ուժերով ցանկանում է դուրս շպրտել իրենից որքան հնարավոր է հեռու։
Համարյա միշտ երբ լուրջ թեմաների մասին զրուցում եմ ինձ մտերիմ մարդկանց հետ, հասկանում եմ, որ ուղղակի պետք է կանգ առնեմ և չշարունակեմ խոսքս, քանի որ անհնար է լեզվի և լինգվիստիկ կառուցվածքների միջոցով փոխանցել այն ինչ կա մտքում՝ այն ինչ դու պատկերացնում ես առանց բառերի, խոսքերի օգնության։ Չէ, փոխանցելը հեշտ է, բայց լրիվ ուրիշ բան է ստացվում։ Երևի ամենամոտիկ լեզուն, որով կարելի է ինչ որ բան քիչից շատից ճշգրիտ փոխանցել դա գիտական լեզուն է։ Օրինակ փորձեք պատկերացնել «գրիչ» բառը։ Ինչպե՞ս գրիչը կարելի է բացատրել մաթեմատիկայի կամ քիմիայի լեզվով։ Ինչքան շատ տվյալներ կպարունակեն այդ լեզուները։ Համարյա ամեն ինչ գրիչի մասին։ Բոլոր դետալները։ Իսկ մեր լեզվով ընդամենը «գրիչ», որը վերջնական հաշվով ոչ մի ինֆորմացիա չի տալիս։ Նույնն էլ իմ ուղեղում գտնվող միտքը, պատկերը այնքան դետալներից են բաղկացած, իսկ դու վերցնում ու ասում ես՝ գրիչ.....
Ինձ թվում է լեզուն հոգեկան հիվանդություն և շեղում է....
Մեջբերել
Էջանիշներ