User Tag List

Էջ 1 16-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 233 հատից

Թեմա: Մատեան երանության

  1. #1
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Մատեան երանության

    Մ Ա Տ Ե Ա Ն
    Ե Ր Ա Ն ՈՒ Թ Յ Ա Ն



    ԳԻՐՔ ԱՌԱՋԻՆ


    ԶՐՈՒՅՑ ԱՍՏԾՈ ՀԵՏ


    ՀԱՏՈՐ ԱՌԱՋԻՆ

    Կազմեց, թարգմանեց և վերափոխեց չափածոյի՝
    SAMBITBABA



    ՆԱԽԱԲԱՆ


    Մի անգամ, -
    լավ հիշում եմ, Ծննդյան նախօրեն էր, -
    Իմ կյանքում
    արտակարգ հայտնություն կատարվեց.
    Ինձ ընտրեց
    որպես կապ մեր կյանքի Տնօրենը
    Եվ այդ կերպ
    Նա ձեզ հետ զրուցել սկսեց:

    Թույլ տվեք բացատրել,
    մի փակեք այս գիրքը:
    Թույլ տվեք ավարտել
    սկսածս միտքը:
    Նվիրեք ինձ, խնդրում եմ,
    ժամանակի այս հատվածը,
    Համարեք, որ հեքիաթ է
    այսօրվա ձեր լսածը:

    Եվ այսպես...
    Դժբախտ էի կյանքիս այդ հատվածում:
    - Իմ կյանքը չստացվեց, -
    այդպես էի կարծում:
    Ընկերներս, ընտանիքս,
    և նույնիսկ աշխատանքս
    Լքել էին կարծես ինձ,
    Դատարկվել էր կյանքս...

    Ըստ իմ հին սովորության՝
    թղթին հանձնել մտքերս,
    Ասես թե ինչ-որ մեկին
    ես նամակ եմ գրում, -
    Վերցրեցի թուղթ - գրիչ,
    հավաքեցի բողոքներս
    Եվ շատ լուրջ մի նամակ
    գրեցի Տեր - Աստծոն:

    Նամակն այդ զայրացած
    լիքն էր չար կրքերով,
    Անհեթեթ, չհասկացված,
    չըմբռնված մտքերով:
    Մի տարափ, մի հեղեղ,
    մի կարկուտ հարցերի:
    Ամբարտավան բողոք,
    վախվորած ու լեղի:

    Թե ինչու՞ է իմ կյանքն
    այդքան անկազմակերպ, -
    Թե ինչպե՞ս ստիպել նրան
    քիչ կարգավորվել:
    Թե ինչու՞ չեմ կարող
    ես լինել երջանիկ:
    Եվ ինչու՞ է միշտ փողը
    խուսափում ինձանից:

    Եվ վերջապես, հոգուս ճիչը,
    որ ինձ հանգիստ չէր տալիս.
    Ո՞րն է արդյոք պատճառը
    ապարդյուն այս կյանքիս:
    Ո՞րն է մեղքս, իմ Տեր,
    ասա, եղիր բարի,
    Որ կյանքս վերածվել է
    անվերջ մի պայքարի...

    Եվ... հանկարծ, այն պահին,
    երբ վերջացրի գրելս
    Դառն ու անպատասխան
    հարցերիցս վերջինը, -
    Ցանկացա դնել ցած
    Գրիչը` ձեռքիս քրտնած,
    Ով զարմանք, ձեռքս մնաց
    թղթի վրա գամված:

    ՈՒ հանկարծ գրիչը
    ձեռքիս մեջ շարժվեց:
    Անտես ուժ մի ինչ-որ
    ինձ գրել ստիպեց:
    Հասկացա, որ հիմա
    ինչ-որ բան կիմանամ,
    Եթե չդիմադրեմ
    ու գրչին ձեռքս տամ:

    ՈՒ թղթին հայտնվեց.

    Դու իրո՞ք ցանկանում ես
    Ստանալ պատասխանն
    այս բոլոր հարցերիդ,
    Թե՞ բողոքով այս
    պարզապես ցանկանում ես
    Դուրս տալ բարկությունդ
    ու հանգստանալ:

    Թարթեցի ես աչքերս
    շշմած, վախվորած,
    Բայց հետո հանկարծ միտքս
    գտավ պատասխան:
    Գրեցի թղթի վրա.
    - Երկուսն էլ, անկասկած.
    Բարկությունս եմ թողնում,
    բայց եթե ինչ-որ հարց

    Իմ տված հարցերից
    կունենա պատասխան, -
    Ինչ մեղքս թաքցնեմ,
    թող նույնիսկ Սատանան
    Լինի այդ իմաստունը,
    Ես` համաձայն եմ,
    Տուր ինձ պատասխան,
    տուր ինձ, խնդրում եմ:

    Խոսք չունեմ, վատ միտք չէ
    ու շատ լավ է ասված,
    Որ հարցիդ պատասխանը
    քեզ տա Սատանան:
    Բայց գուցե դու դեմ չե՞ս,
    եթե ինքը` Աստված
    Գա քեզ հետ զրույցի
    ու տա՛ քեզ պատասխան:

    Գրեցի ես թղթին.
    - Ինչպե՞ս դա հասկանալ...-
    Եվ դեռևս հարցիս
    պատասխանը չստացած,
    Սկսվեց մի զրույց,
    ոչ այնքան ինձանից,
    Ավելի շուտ,
    Աստծոց ինձ թելադրված:

    Այն տևեց երեք տարի:
    Եվ այն ժամանակ
    Ես նույնիսկ չգիտեի,
    թե ինչի կգամ.
    Տալիս էի հարցը -
    ստանում պատասխան, -
    Ամեն օր, ամեն ժամ,
    երբ որ ցանկանամ:

    Երբ կորցնում էի
    իմ ներքին զգացումը,
    Որ բառերը գալիս են
    արտաքին աղբյուրից,-
    Ես մի կողմ էի դնում
    գրիչն ու թուղթը,
    Գիտենալով, որ Նա
    ինձ կհուշի նորից:

    Հիմա էլ շարունակվում են
    զրույցները այդ,
    Հիմա, երբ գրում եմ
    ես այս տողերը:
    Զրույցներից շատերը
    դուք շուտով կիմանաք, -
    Շուտով կփոխվեն
    նաև ձեր կյանքերը:

    Ես չէի հավատում
    այս երկխոսությանը:
    Կարծում էի, թե ցնորք է
    մի զարմանահրաշ:
    Հետո որոշեցի,
    որ այս պատմությունը
    Արժեք կունենա
    միայն ինձ համար:

    Բայց հետո պարզվեց,
    որ կարծիքս սխալ է, -
    Չեն կարող մտքերն այս
    լինել մեկի համար:
    Ամեն ոք, ով կգա
    դեպի այս նյութը,
    Խոսքեր կգտնի
    հենց իրեն հարմար:

    Ես ցանկանում եմ,
    որ դուք էլ ինձ հետ
    Շուտով սկսեք
    երկխոսությունն այս:
    Եվ սա ոչ միայն
    իմ ցանկությունն է, -
    Նույն բանն է խնդրում
    ձեզ ինքը` Աստված:
    Վերջին խմբագրող՝ ivy: 23.06.2016, 16:14:

  2. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arjo (02.01.2021), Cindrella Man (27.12.2011), E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), Lion (19.08.2011), Malxas (21.08.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    1.

    - 1 -

    Դե, ուրեմն, եկեք սկսենք
    երկխոսությունը հարցով.
    "Ինչպե՞ս է խոսում Աստված,
    և ու՞մ հետ է Նա խոսում":

    Ես Խոսում եմ բոլորի հետ:
    Միշտ ձեզ հետ եմ Ես խոսում:
    Հարցը Իմ խոսելը չէ,
    Այլ, թե ով է Ինձ լսում:

    Հետաքրքիր է անշուշտ,
    բայց,- կարելի՞ է, խոսենք
    Քիչ ավելի համառոտ,
    թե ի՞նչ Ես ուզում ասել:

    Եկ "խոսել" բառը փոխենք, -
    թե դեմ չես, - "շփվել" բառով:
    Դա ավելի ճիշտ բառ է,
    ավելի մեծ իմաստով:

    Երբ փորձում ենք մենք խոսել -
    Ես` քեզ հետ, և դու էլ` Ինձ, -
    Դեմ ենք առնում խոսքերի
    սահմանափակ պատնեշին:
    Այդ պատճառով շփվում եմ
    Ես ոչ այնքան բառերով,
    Այլ մտքերս հայտնում եմ
    զգացմունքների ձևով:

    Զգացմունքները`
    հոգու լեզուն է:
    Թե կասկած ունես
    ինչ-որ մի հարցում,
    Իսկ ճիշտ պարասխան
    սիրտդ ուզում է, -
    ՈՒշադիր եղիր,
    թե ինչ ես զգում:

    Հաճախ դժվար է հայտնաբերելը
    զգացմունքներն այդ:
    Ավելի բարդ է լինում երբեմն
    ընդունել դրանք:
    Եվ այնուհանդերձ, քո ամենախոր
    զգացմունքների մեջ է ամփոփված
    Կյանքիդ բարձրագույն
    ճշմարտությունը:

    Ամբողջ գաղտնիքն է,
    թե ինչպես հասնել
    այդ զգացմունքներին:
    Ես քեզ ցույց կտամ,
    թե ինչպես, եթե
    դու ցանկանում ես:

    Ես ցանկանում եմ:
    Բայց ամենից շատ ես ցանկանում եմ
    Ստանալ հարցիս
    լրիվ պատասխան.
    ՈՒ՞մ ես Դու ընտրում,
    Երբ որ խոսում ես:
    Ինչպե՞ս ես խոսում
    Դու մեզ հետ, Աստված:

    Ես հաճախ շփվում եմ
    մտքերի միջոցով:
    Մտքերն ու զգացմունքները
    նույն բանը չեն:
    Եվ սակայն երբեմն
    կարող են նրանք
    Ինչ-որ տեղ հանդես գալ
    Միաժամանակ:

    Մտքերի միջոցով
    շփվելու ժամանակ
    Ես հաճախ օգտագործում եմ
    նկարներ, պատկերներ էլ:

    Եվ դա է պատճառը,
    որ հաճախ մտքերը
    Ավելի տպավորիչ են,
    քան թե բառերը:

    Բայց կա ավերի
    հզոր միջոց էլ,
    Որ օգտագործում եմ
    Ես նրանց հետ մեկտեղ:
    Հզոր միջոցն այդ
    ինչ խոսք, որ փորձն է:
    Փորձ, միտք, զգացմունք.
    բոլորը մեկ տեղ:

    Եվ վերջապես, երբ
    էլ չեն աշխատում
    Ոչ փորձ, և ոչ միտք,
    ոչ էլ զգացում, -
    Այնժամ, երբ մի բան
    Ես քեզ ասում եմ`
    ՈՒզած, թե չուզած,
    խոսքն եմ գործածում:

    Խոսքը` դա շփման
    հաջող միջոց չէ:
    Բառերն էլ հաճախ
    սխալ են ընկալվում:
    Նրանք ավելի քիչ
    ապահով են,
    ՈՒ նաև հեշտ են
    ոչ ճիշտ մեկնվում:

    Ինչու է այդպե՞ս:
    Դե, ըստ էության
    Խոսքերը՝ դրանք
    միայն ձայներ են,
    Աղմուկներ, որոնք
    արտահայտում են
    Մտքերը, փորձն ու
    զգացմունքները:

    Բառերը՝ դրանք
    սիմվոլներ են լոկ.
    Նշաններ, որոնք
    ճշմարտություն չեն:
    Բառերը միայն
    պիտակներ են, որ
    Սարքովի են միշտ,
    իրական բան չեն:

    Բառերը կարող են
    օգնել հասկանալ:
    Փորձը՝թույլ կտա
    քեզ գիտենալ դա:
    Բայց կան շատ բաներ,
    որ միայն փորձով
    Երբեք ճանաչել
    չես կարողանա:

    Եվ այդ պատճառով
    Ես քեզ տվել եմ
    Ճանաչման երկու
    ուրիշ միջոցներ:
    Ես նրանց մասին
    արդեն ասել եմ:
    Դրանք են. մտքեր
    և զգացմունքներ:

    Բայց ամենամեծ
    հեգնանքը կյանքի
    Հենց նրանում է,
    որ տես, որ մարդիկ
    Շատ ավելի մեծ
    կարևորություն
    Տվեցին Աստծո
    խոսքին, քիչ` փորձին:

    Փորձը ձեզ համար
    քիչ կարևոր է,
    Խոսքը` ավելի:
    Այդ պատճառով էլ
    Գերադասում եք
    երեկվա խոսքը
    Այն փորձից, որ ձեզ
    այսօր է տրվել:

    Այսպիսով,
    փորձն ու զգացմունքները
    Արտահայտում են,
    ինչ որ դու գիտես:
    Բառերը ասված
    կարող են միայն
    Աղավաղել այն,
    ինչ որ դու գիտես:

    Հիմա դու գիտես
    այն միջոցները,
    Որոնց օգնությամբ Ես
    շփվում եմ քեզ հետ:
    Եվ սակայն բոլոր
    այդ միջոցները
    Չեն կարող լինել
    Կոնկրետ մեթոդներ:

    Ոչ բոլոր մտքերն են,
    որ Ինձանից են:
    Ոչ բոլոր բառերն են,
    որ Ինձանից են:
    Ոչ ամբողջ փորձն է,
    որ Ինձանից է:
    Ողջ զգացմունքներն էլ
    Ինձանից չեն, ոչ:

    ՈՒրիշները շատ են խոսել
    Իմ անվան տակ:
    Շատ մտքեր ու զգացմունքներ
    կյանք են առել Իմ անվան տակ:
    Եվ այդ ամենի արդյունքից
    շատ փորձեր են ծնունդ առել,
    Եվ դրանցից շատերի հետ
    Ես կապ չունեմ:

    Ամբողջ խնդիրը
    տարբերակելն է:
    Դա է հիմնական
    դժվարությունը.
    Թե որն են իրոք
    Իմ պատգամները, -
    Որոնք են եկել
    օտար աղբյուրից:

    Այո, դժվար է
    տարբերակելը:
    Այնքան ժամանակ,
    քանի չգիտես
    Կարևորագույն
    օրենքը, գրված
    Քեզ համար, որդիս:
    Դու հիշիր հիմա.

    Իմն են հանդիսանում
    քո ամենաՎեհ Մտքերը:
    Իմն են հանդիսանում
    քո ամենաՊարզ Խոսքերը:
    Իմն են հանդիսանում
    քո ամենաՄեծ Զգացմունքները:
    Ինչ որ դրանից քիչ է -
    ուրիշ սկզբնաղբյուրից է:

    Կարծում եմ, հեշտացավ հիմա
    տարբերելու քո գործը:
    Այժմ քեզ մնում է
    միայն առանձնացնել
    Եվ ընդունել քո մեջ
    քո ամենա Վեհը,
    Քո ամենա Մաքուրն ու
    քո ամենա Մեծը:

    Բայց այլ խրատներ էլ
    Ես հիմա կտամ քեզ.
    Ամենա Վեհ Միտքը միշտ
    ուրախություն է բովանդակում:
    Ամենա Պարզ Խոսքերը միշտ
    ճշմարտություն են պարունակում:
    Ամենա Մեծ Զգացմունքն էլ
    դուք անվանում եք սեր:

    ՈՒրախություն,
    Ճշմարտություն և Սեր
    :
    Երեքն էլ փոխարինելի են
    մեկը մյուսով:
    Մեկը միշտ տանում է
    դեպի մյուսները,
    Եվ պարտադիր չէ,
    թե որ մի կարգով:

    Եթե օգտվես
    իմ այս խորհուրդներից, -
    Դու կկարողանաս
    հեշտ ընդորոշել,
    Թե որ պատգամներն են
    գալիս Ինձանից,
    Եվ որոնք են քեզ
    ուրիշները տվել:

    ...Բայց նկատու՞մ եք արդյոք
    դուք Իմ պատգամները...
    Նրանցից շատերը
    չնկատված են մնում:

    Ոմանք` որովհետև
    չափից լավն են թվում
    ճիշտ լինելու համար:
    Ոմանք` որովհետև
    չափից բարդ են թվում,
    նրանց հետևելու համար:

    Շատերը` որովհետև
    սխալ են բացատրվում:
    Շատերն էլ` որովհետև
    չեն ընդունվում:

    Իմ ամենահզոր
    պատգամաբերը
    Փորձն է: Եվ սակայն
    դու նույնիսկ նրան
    Հաջողեցնում ես
    միշտ արհամարհել:
    Արհամարհում ես
    հատկապես նրան:

    Քո աշխարհն, իրոք,
    չէր լինի այնպիսին,
    ինչպիսին հիմա է, -
    Եթե դու ուղղակի
    լսեիր փորձին:
    Իմաստը սա է:

    Երբ դու չես լսում
    քո փորձին, նորից
    վերապրելու ես
    Այդ փորձը կրկին:
    Նորից ու նորից:
    Կրկին ու կրկին:

    Քանզի չի կարող Իմ Ծրագիրը
    հանկարծ խափանվել:
    Քանզի չի կարող Իմ Ցանկությունը
    մնալ անկատար:
    Դու, վերջիվերջո, ինչ էլ որ անես,
    Ընդունելու ես պատգամը տրված,
    ՈՒշ լինի, թե շուտ:
    ՈՒզած, թե չուզած:

    Ես` լավ իմացիր,
    քեզ չեմ ստիպի:
    Ես քեզ երբեք
    չեմ հարկադրի:
    Ես տվել եմ քեզ
    կամքի ազատություն,
    Իրավունք, վարվել այնպես,
    ինչպես ինքդ ես ուզում:

    Եվ երբեք, լսու՞մ ես,
    հավիտյանս հավիտենից
    Ես այդ իրավունքը
    ետ չեմ վերցնի:
    Որոշիր ինքդ,
    ինչ ես անելու.
    Քո ճանապարհն է,
    դու ես անցնելու:

    Հավերժության մեջ,
    որտեղ էլ լինես՝
    Կգտնեմ ես քեզ
    ու քեզ կուղարկեմ
    Իմ Պատգամները
    այնքան ժամանակ,
    Մինչև սովորես
    նրանց տիրանալ:

    ՈՒ Տիեզերքի որ անկյունում էլ
    որ դու թաքնվես,
    Ես քեզ կգտնեմ ու Պատգամներս
    միշտ քեզ կուղարկեմ
    Այնքան ժամանակ,
    մինչև որ նրանք
    Բուն դնեն քո մեջ
    ու քոնը դառնան:

    Իմ Պատգամները
    կգան դեպի քեզ
    Անթիվ ձևերով,
    բյուր դարերի մեջ:
    Չես կարողանա
    նրանց անտեսել,
    Թե իրոք ջանաս,
    թե իրոք լսես:

    Մեկ անգամ իրոք
    լսելուց հետո
    Դու էլ չես կարող
    Չը-լսել նրանց:
    Այդպես կսկսվի
    մեր լուրջ զրույցը:
    ... Եթե
    ցանկանաս:

    Չէ՞ որ անցյալում
    միայն դու էիր,
    Որ դիմում էիր Ինձ,
    և աղոթում` Ինձ,
    Խնդրում Ինձանից
    և Ինձ` աղաչում:
    Այժմ կարող եմ
    քեզ պատասխանել
    Ես ամեն հարցում:

  4. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arjo (02.01.2021), E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), Malxas (21.08.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011), Կարնո Սոսե (30.10.2011)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    2.

    - 2 -


    ՈՒ՞մ հետ է շփվում Աստված:
    Յուրահատու՞կ են արդյոք
    Այդ մարդիկ ընտրյալ
    մի ինչ-որ բանով:
    Քեզ համար, իմ Տեր,
    Կա՞ն արդյոք ինչ-որ
    Արտառոց դեպքեր
    այդ շփման համար:

    Հավատա Ինձ, որդիս.
    Չկա ոչ մի մարդ,
    Որ առավել է,
    քան մյուսները:
    Լսիր, սիրելիս.
    Չկա ակնթարթ,
    Որ ավելի թանկ է,
    քան մյուսները:

    Շատերը գերադասում են
    մտածել, թե Աստված
    Շփվելու համար ընտրում է
    առանձնահատուկ ձև
    Եվ առանձնահատուկ
    ինչ-որ մարդկանց:
    Եվ ձեր կարծիքն այդ
    շատ-շատ ամուր է:

    Դա ազատում է ձեզ
    մեծ պարտականությունից.
    Պատգամներս լսելու
    անհրաժեշտությունից:
    Այդ դեպքում դուք կարող եք
    ոչ միայն չլսել,
    Այլ նաև Պատգամներս
    հեշտորեն չընդունել:

    Չէ՞ որ "ընտրյալներն"
    արդեն "լսել" են:
    Չէ՞ որ "ընտրյալներն"
    արդեն "ընդունել" են:

    Եվ այդպես, որպես հավատ
    դուք հեշտությամբ կարող եք
    Ընդունել ոչ թե Իմ ,
    այլ ուրիշների խոսքերը:


    Դու էլ Ինձ լսելու
    անհրաժեշտություն չունես,
    Եթե որոշել ես,
    որ արդեն ուրիշները
    Ինձանից լսել են
    ամենն, ինչ Ես ասել եմ, -
    ՈՒ հիմա դու պետք է
    նրանց լսես:

    Լսելով այն, ինչ ուրիշները
    կարծում են, թե լսել են, -
    Քեզ համար ավելորդ բան է
    դառնում մտածելը:


    Իսկ եթե մեկ անգամ
    դու խոստովանես,
    Որ ինչ-որ մի բան
    Ինձանից ես լսել, -
    Համարիր, որ արդեն
    այդ Պատգամիս համար
    Եվ այն բացատրելու համար
    դու պատասխանատու ես դարձել:

    Քեզ ավելի հեշտ է
    և նաև անվտանգ
    Ընդունել բացատրությունները,
    որոնք ուրիշներինն են:
    Այն ուրիշներինը,
    ովքեր ապրել են
    Արդեն ավելի քան
    քսան դար առաջ:

    Բայց լսիր, միգուցե
    փորձես հասկանալ
    Այն Պատգամը, որ կարող է
    ստանում ես հենց հիմա՞:
    Ես քեզ հրավիրում եմ
    մասնակցել, սիրելիս,
    Աստծո հետ շփման
    այդ լրիվ նոր ձևին:

    Ճիշտն ասած, այդ դու ես
    Ինձ հրավիրել:
    ՈՒ հենց հիմա Ես եկել եմ,
    որ քեզ պատասխանեմ:
    Վերջին խմբագրող՝ Sambitbaba: 04.07.2011, 10:26:

  6. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arjo (10.01.2021), E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  7. #4
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    3.

    - 3 -


    Ինչու՞ է թվում, թե որոշ մարդիկ, -
    Քրիստոսն, օրինակ, -
    Քո Պատգամներին ավելի են մոտիկ,
    քան մյուսները:

    Որովհետև այդ մարդիկ
    իրոք ցանկանում են լսել,
    Եվ պատրաստ են շփմանն այդ
    նույնիսկ այն ժամանակ
    Երբ շփումը թվում է
    նույնիսկ վախեցնող էլ,
    Կամ էլ խելագար,
    և կամ լրիվ սխալ:

    Մենք պետք է լսենք Քեզ
    նույնիսկ այն ժամանակ,
    Երբ Քո ասածը
    թվում է սխա՞լ:

    Հատկապես այն ժամանակ,
    երբ թվում է սխալ:
    Եթե դու մտածում ես,
    որ ճիշտ ես ամեն հարցում,
    ՈՒրեմն էլ Աստծո հետ
    Ինչու՞ ես զրուցում:
    Գնա վստահ առաջ, ուրեմն,
    և գործիր ըստ նրա, ինչ գիտես:

    Եվ գիտեցիր, որ ամենասկզբից էլ
    դուք հենց այդպես եք վարվում.
    Տես, թե ինչ վիճակի մեջ է
    այսօր աշխարհը գտնվում:
    Պարզ է, որ ինչ-որ բան
    դուք բաց եք թողել:
    Ակնհայտ է. կա մի բան,
    որ դուք չեք հասկանում:

    Դու չես ճանաչի Աստծոն
    այնքան ժամանակ,
    Քանի չես դադարել ասել քեզ,
    թե արդեն ճանաչել ես Նրան:
    Դու չես կարող լսել Նրան
    այնքան ժամանակ,
    Քանի չես դադարել մտածել,
    թե արդեն լսել ես Աստծոն:

    Այնքան ժամանակ Ես
    չեմ կարող հայտնել քեզ
    Իմ ճշմարտությունը,
    Քանի դեռ դու չես
    դադարի պնդելը,
    թե արդեն գիտես այն:

    Բայց իմ ճշմարտությունն Աստծո մասին
    Մի՞թե Քեզանից չի գալիս, Աստված:

    Ո՞վ ասաց դա:

    ՈՒրիշները:

    Ովքե՞ր են այդ ուրիշները:

    Ղեկավարները: Մինիստրները:
    Սրբերը: Հոգևորականները:
    Գրքերը: Դե, Աստված իմ,
    Աստվածաշունչը վերջապես:

    Դրանք, այդ բոլորը,
    ոչ մի դեպքում
    Հեղինակավոր սկզբնաղբյուրներ
    չեն հանդիսանում:

    Չե՞ն հանդիսանում:

    Ոչ:

    ՈՒրեմն ի՞նչն է հանդիսանում...

    Լսիր քո Զգացմունքները:
    քո ամենա Վեհ Մտքերը:
    Լսող եղիր նաև
    քո Փորձին:
    Եվ կգա ժամանակ,
    երբ դրանցից ինչ-որ բան
    Կսկսի տարբերվել
    նրանից, ինչ-որ քեզ

    Ասել են ՈՒսուցիչները կամ
    ինչ դու իմացել ես գրքերից: - Այնժամ
    Մոռացիր խոսքերը:
    Բառերը` հիշիր -
    Ճշմարտության
    ամենաանապահով հաղորդիչներն են:
    Լսիր քո Զգացմունքները,
    քո Փորձը, քո Մտքերը:

  8. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arjo (10.01.2021), E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  9. #5
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    [COLOR="navy"]4.

    - 4 -

    Ես այնքա՜ն շատ բան եմ
    ցանկանում Քեզ ասել,
    Շա՜տ բանի մասին եմ
    ուզում հարցնել...
    Բայց ես չգիտեմ,
    թե ինչից սկսել:
    Այո, չգիտեմ,
    թե ինչից սկսել:

    Ահա՛։ Դե ասա, թե ինչու՞
    Չես բացահայտում Քեզ:
    Ասա, օրինակ, թե ինչու՞
    Դու չես հայտնվում մեզ:
    Եթե կա՛ իրոք Աստված,
    և Դու` իրոք Նա՛ ես, -
    Ինչու՞ չես ակնհայտում Քեզ այնպես,
    որ մենք հասկանա՛նք, բոլո՛րըս:

    Ես արել եմ դա շատ անգամ:
    Ես անում եմ դա նորից:
    Նորից ու կրկին, կրկին ու նորից:
    Ես անում եմ դա հենց հիմա:

    Ո՛չ: Ես ցանկանում եմ ասել.
    այնպես հայտնվել, որ ոչ ոք
    Չկարողանա դա հերքել:
    Հերքել չկարողանա ոչ ո՛ք:

    Ինչպե՞ս, օրինակ:

    Օրինա՞կ...
    Հայտնվիր հենց հիմա՛,
    իմ աչքերի առջև:

    Ես այդպես էլ անում եմ,
    անում եմ հենց հիմա:

    Որտե՞ղ ես:

    Ամենուր,
    ուր էլ դու նայես:


    Ո՜չ: Ես ցանկանում եմ ասել,
    այնպես հայտնվել, որ ոչ ոք
    Չկարողանա՛ դա հերքել,
    լսու՜մ ես, չկարողանա ոչ ո՜ք:

    Իսկ ինչի՞ նման կլիներ դա:
    Ասա՛, ի՞նչ տեսքով, դու գիտե՞ս:
    Ի՞նչ ձևի մեջ կուզենաիր
    Իմ հայտնությունը տեսնել:

    Ա՛յն ձևի մեջ, որի մեջ
    որ Դու կա՛ս, իրականու՛մ ես:
    Ա՛յն տեսքով, որին որ
    Դու իրականում տիրու՜մ ես:

    Դա անհնար է:
    Բանն այն է,
    Որ չունեմ Ես մի ձև,
    կամ մի կերպարանք,
    Որը որ դուք ընդունեք
    և իրոք հասկանաք:

    Ես կարող եմ, իհարկե,
    այդ ձևն ընդունել,
    Բայց դուք կսկսեք դա
    սխալ մեկնաբանել:

    Այդ դեպքում դուք կգաք
    միայն մի եզրակացության.
    Որ հենց դա՛ է Աստված,
    հենց ա՛յդ ձևն է միայն:
    Եվ ինչ խոսք, որ սխալ
    կլիներ այդ կարծիքը.
    Ճիշտը այն է, որ ձևն այդ
    բազում ձևերից լոկ մե՛կն է:

    Մարդիկ մտածում են,
    որ Ես` ա՛յն եմ,
    Ինչ իրենք տեսնու՛մ են,
    ինչ ընկալու՛մ են:
    Բայց Ես` Մեծագու՜յն
    Անտեսանելին Եմ,
    Այլ ո՛չ այն, ինչ ա՛յդ պահին
    Ես լինել ընտրու՛մ եմ:

    Որոշ իմաստով
    Ես հանդիսանում եմ այն,
    ինչ չեմ հանդիսանում:
    Ես սերում եմ անհայտությունից,
    և այնտեղ եմ միշտ
    վերադառնում:

    Սակայն, երբ Ես ընդունում եմ
    այս կամ այն կոնկրետ ձևը,
    Որի մեջ որ կարող են
    մարդիկ Ինձ հասկանալ`
    Մարդիկ ընդունում են Ինձ
    միայն ա՛յդ ձևի մեջ,
    Հավիտյանս հավիտենից
    և հավիտենից հավիտյան:

    Եվ հենց որ Ես գամ
    մյուս անգամ ուրիշ ձևի մեջ,
    Հենց գամ և ուրիշ ձևի մեջ
    հայտնվեմ ուրիշ մարդկանց,
    Առաջինները կասեն,
    Որ այդ Ե՛ս չէի, որ եկել եմ,
    Ես նման չէի Նրա՛ն,
    Ով եկել էր ա՛յն անգամ:

    Պատճառն այն է, որ Ես
    չունեի այն տեսքը,
    Ինչ որ ունեի Ես
    առաջին անգամ:
    Նաև, որովհետև
    չէի կրկնում խոսքերը,
    Որոնք որ ասել էի
    առաջին անգամ:

    Եվ այդ պատճառով էլ
    նշանակություն չունի,
    Թե ինչ ձևի և ոճի մեջ եմ
    Ես բացահայտում Ինձ.
    Ինչպիսի ոճ էլ ընտրեմ,
    ինչ ձև էլ ընդունեմ Ես, -
    Միևնույն է, քանզի
    անվիճելի չի ոչինչ:

    Բայց եթե Դու իրոք անեիր ինչ-որ բան,
    որ վկայականը կլիներ Քո ճշմարտության
    Այն մասին, թե Ով Ես Դու,
    անկասկած, առանց հարց...

    Միևնույն է, ինչ-որ մեկը կասեր,
    որ դա սատանայի գործն է,
    Կամ էլ ինչ-որ մեկի ցնորքն է,
    կամ էլի ինչ-որ բան, բայց ոչ Աստված:

    Եթե նույնիսկ Ես
    Ինձ արտահայտեի
    Որպես Ամենակարող Աստծո,
    և ապացուցելու համար
    Ես սկսեի
    Տեղաշարժ անել սարերը, -

    Միևնույն է,
    ինչ-որ մեկը կասեր.
    "Ո՛չ, դա այդպե՛ս չէ, դա Աստված չէ՛":
    Միևնույն է,
    ինչ-որ մեկը կասեր,
    որ դրանք սատանաի խաղերն են:

    Եվ դա հենց այն է,
    ինչ պետք է լինի:
    Քանի որ Աստված
    Իրեն բացահայտում է
    Ոչ թե արտաքին
    ինչ-որ մի ձևով,
    Այլ միայն ներքին
    փորձի միջոցով:

    Եթե խնդրում են
    Ինձ բացահայտվել`
    Դա երբեք չի կարող
    կատարելի լինել:
    Չէ՞ որ այդ խնդրանքն ինքստինքյան
    հաստատում է այն,
    Որ հենց այդ պահին
    այդ խնդրվածն իրոք բացակայում է:

    Թե Աստված իրոք բացակայում է,
    ուրեմն, էլ ինչպե՞ս Նա կհայտնվի:
    Դու Ինձ հասկացա՞ր:

    Ոչ, չասկացա:

    Ինչ արած, ուրեմն այլ կերպ կփորձեմ:

    Եթե խնդրում ես,
    որ Աստված լինի,
    Նշանակում է,
    որ Աստված չկա՞ր:
    Քանզի, եթե կար,
    էլ ի՞նչ ես խնդրում,
    Ավելորդ բան չի՞
    միթե խնդրելըդ:

    Հիմա հասկացա՞ր:

    Հիմա հասկացա:

    Այս տեսակետըդ
    նոր միտք է ծնում:
    Քանզի քո միտքը,
    ինչին էլ դիպչի`
    Այդ բանից ինչ-որ
    նոր բան է ստեղծում:
    Արդյունավետ են
    նաև խոսքերդ:

    Եվ քո մտքերն ու խոսքերը մեկտեղ,
    միասին վերցրած,
    Կարող են դարձնել իրականություն,
    ինչ որ ցանկանաս:

    Այդ թվում նաև
    Աստծո գոյություն-չը-գոյությունը
    :

  10. Գրառմանը 5 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Arjo (10.01.2021), E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  11. #6
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    5.

    - 5 -

    Այսինքն, ես չեմ կարող
    խնդրել այն, ինչ ցանկանու՞մ եմ:
    Մի բանի մասին աղոթելով,
    ես այդ բանն ինձանից վանու՞մ եմ...

    Դա հարց է, որ տալիս եք դուք
    Ինձ դարեր շարունակ:
    Դուք կամ չեք լսում նրա պատասխանը,
    կամ չեք ցանկանում դրան հավատալ:
    Ես կանեմ դա նորից,
    ինչպես միշտ եմ արել.
    Ձեզ հասանելի ձևով
    հարցին պատասխանել:

    Դու չես կարող ունենալ այն,
    ինչի մասին խնդրում ես:
    Նաև չես կարող ունենալ այն,
    ինչ ցանկանում ես:
    Երբ խնդրում ես` հաստատում ես,
    որ խնդրածդ բացակայում է:
    Երբ ցանկանում ես` վերարտադրում ես
    քո փորձը բացակայության:

    Այդպիսով, ճիշտ աղոթք է
    հանդիսանում քո այն աղոթքը,
    Որ աղոթք - խնդրանք չէ,
    այլ երախտագիտություն - աղոթք է:

    Երբ դու նախապես
    երախտապարտ ես
    Աստծոն այն փորձի համար,
    որն ընտրել ես ապրել, -
    Դու երախտապարտ ես
    Նրան այն բանի համար,
    Քո այն փորձի համար,
    որը որ կա արդեն:

    Դա նշանակում է,
    որ մինչև քո խնդրելը
    Ես քո խնդրանքին
    պատասխանել էի արդեն:
    ՈՒրեմն, սիրելիս,
    խնդրելդ իզուր է,
    Դու կարող ես վստահ
    երախտագիտություն հայտնել:

    Իսկ ի՞նչ, եթե ես
    նախապես
    Երախտապարտ եմ Քեզ
    ինչ-որ բանի համար,
    Բայց այդ բանը
    երբեք չի կատարվում:
    Ի՞նչ օգուտ է
    իմ այդ փորձը ինձ բերում:

    Չէ՞ որ դա կարող է
    ինձ համար
    Դառը հիասթափության
    աղբյուր հանդիսանալ:

    Երախտագիտությունը
    չի կարելի օգտագործել
    Որպես մի միջոց
    և կամ էլ գործիք,
    Որով կարելի է
    Աստծոն չարաշահել,
    Որով կարելի է
    խաբել Տիեզերքը:

    Դու չես կարող երբեք
    ինքդ քեզ խաբել, քանզի
    Քո գիտակցությունը գիտի
    քո մտքերի ճշմարտությունը:

    Եթե դու ասում ես.
    "Շնորհակալ եմ ես Քեզ,
    Աստված, այս և այս
    բաների համար",
    Բայց լավ գիտակցում ես,
    որ պահին այդ ներկա
    Քո իրականության մեջ
    այդ բաները չկան, -

    Կարիք չկա սպասել,
    թե Աստված չգիտի քո մտքերը,
    Հարկ չկա մտածել,
    թե կիրականացվեն պատրանքներդ:

    Աստված գիտի այն,
    ինչ հայտնի է քեզ
    Եվ այն,
    ինչ գիտես դու`
    Բացահայտվում է
    քո իրականության մեջ:

    Բայց ինչպե՞ս ես կարող եմ
    երախտապարտ լինել
    Մի բանի համար,
    ինչը, ես գիտե՛մ այդ,
    Եվ գիտեմ հաստա՛տ,
    չկա՛: Չի էլ եղե՛լ:

    Հավատը: Հիշու՞մ ես,
    թե ինչ է ասվում
    Ձեր ամենակարևոր գրքում.
    "Եթե ամենը, ինչ դու ունես,
    Դա հավատն է`
    ցորենի հատիկի մեծության,
    ՈՒրեմն դու կարող ես
    սարեր անել տեղահան”:


    Դու կիմանաս,
    որ դա այդպես է,
    Որովհետև Ես ասացի,
    որ դա այդպես է:
    Որովհետև արդեն
    Ես քեզ ասել եմ.
    Նույնիսկ նախքան քո հարցնելը,
    Ես արդեն կպատասխանեմ:

    Ես ասացի և ասում եմ քեզ
    ամեն հասանելի միջոցով,
    Ամեն ՈՒսուցչի միջոցով,
    ում անունը որ դու կհիշես.
    Ինչ էլ որ դու ընտրես,
    ինչ էլ որ դա լինի,
    Եթե դու ընտրում ես
    դա հանուն Իմ անվան`

    Կը-լի-նի:

  12. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  13. #7
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    6.

    - 6 -

    Բայց շատերն են ասում`
    լսել եմ շատ անգամ,
    Որ իրենց աղոթքները
    մնում են անպատասխան:

    Աղոթքը` կրքոտ
    հաստատումն է նրա,
    ինչը որ կա:
    Եվ երբեք, ոչ մի աղոթք,
    չի մնում անպատասխան,
    հավատա:

    Յուրաքանչյուր աղոթք`
    արարում է:
    Յուրաքանչյուր պնդում`
    արարում է:
    Յուրաքանչյուր միտք էլ`
    արարում է:
    Յուրաքանչյուր զգացմունք`
    արարում է:

    Որքան կրքոտ է աղոթքն ընկալվում
    որպես ճշմարտություն,
    Նույնքան հստակ է արտահայտվում
    այն քո փոձում:
    Փորձեմ բացատրել, թե գաղտնիքը
    որտեղ է թաքնված,
    Երբ ասում են, թե իբր
    աղոթքն անպատասխան մնաց:

    Աղոթքի ժամանակ
    ամենակրքոտ խոսքը,
    Զգացմունքը, միտքը`
    սկսում է գործել:
    Բայց մեկ ուրիշ` Հսկող,
    կամ Կազմակերպող Միտք էլ
    Քո մտքի հետևում
    միշտ դարան է մտել:

    Եվ տես, թե որտեղ է
    ճշմարտությունը.
    Խնդրածդ ստանալու
    հնարավորությունը
    Շատ աննշան է,
    ավելի փոքր է,
    Քան մինչ խնդրանքդ,
    մինչև աղոթքդ:

    Կազմակերպող Միտքը
    միշտ պնդում է,
    Որ դու հիմա չունես այն,
    ինչ խնդրում ես:
    Եվ հենց այդ Հսկող,
    Կազմակերպող Միտքն է,
    Որ դառնում է քո
    իրականությունը:

    Եվ միակ միտքը,
    որ կարող է ճնշել վերջինիս,-
    Հավատից բխող Միտքն է,
    որ Աստված կտա այն, ինչ խնդրում ես:

    Ոմանք իրոք ունեն հավատ,
    որ անպայման Աստված կտա,
    ինչ խնդրում են:
    Բայց նման մարդիկ
    քիչ են, շատ քիչ են:
    Եվ դա տխուր է:

    Գիտե՞ս, աղոթելը
    դառնում է ավելի հեշտ,
    Երբ հավատալու փոխարեն,
    թե Աստված պիտի միշտ
    "Այո" ասի ամեն բանին,
    ինչ դու խնդրում ես, -
    Զգայորեն ըմբռնում ես դու,
    հասկանում ես,

    Որ իրոք, որ չունես
    դու խնդրելու կարիքը:
    Այդ դեպքում քո աղոթքն
    իրոք որ երախտիք է:
    Չես խնդրում ինչ-որ բան,
    ինչը որ չունես,
    Այլ ունես մի լավ բան
    և երախտապարտ ես
    :

  14. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  15. #8
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    7.

    7.

    Երբ Դու ասում ես, որ աղոթքը
    հաստատումն է այն բանի, ինչ որ կա, -
    Արդյո՞ք նշանակում է Քո այս խոսքը,
    թե Աստված չի անում ոչ մի բան:
    Ստացվում է, որ աղոթքից հետո,
    եթե ինչ-որ բան տեղի ունենա,
    ՈՒրեմն հենց իր` աղոթքի
    Գործունեության արդյու՞նքն է դա:

    Եթե դու հավատում ես,
    որ Աստված ամենակարող
    Լսելով բոլորի խոսքերը`
    ոմանց ասում է "ոչ", մյուսներին` "այո",
    Մնացածին էլ ասում է.
    "կարող է, բայց ոչ հիմա", -
    ՈՒրեմն մոլորության մեջ ես,
    դու սխալվում ես, տղաս:

    Ինչպե՞ս Ես պետք է որոշեմ,
    ո՞ր օրենքի հիման վրա,
    Թե ու՞մ տամ, ումի՞ց առնեմ,
    իսկ ու՞մ` տամ հետո, այլ ոչ հիմա...

    Եթե դու հավատում ես,
    որ քո կյանքում Աստված
    Ամեն ինչի ստեղծողն է,
    նաև իրագործողն է, -
    Դու մոլորության մեջ ես,
    սխալ ես անկասկած:

    Աստված ստեղծող չի քո կյանքում,
    Աստված` դիտող է:

    Աստված պատրաստ է
    միշտ օգնել քեզ,
    Որպեսզի դու, սիրելիս,
    քո կյանքով ապրես,
    Այլ ոչ այնպես, ինչպես դու
    հավանաբար կարծում ես,
    Եվ ոչ այնպես, ինչպես դու
    հնարավոր է, սպասում ես:

    Ստեղծել, թե չստեղծել
    քո կյանքի իրավիճակները,
    Դա ոչ Աստծո գործն է,
    և ոչ էլ Նրա դերը:

    Աստված ստեղծել է քեզ
    Իր կերպ և նմանությամբ ,
    Օժտված այն ամենով,
    ինչով որ Ինքն է օժտված:
    Մնացած ամեն ինչը
    ստեղծել ես դու` քո ցանկությամբ
    Եվ այն իրավունքով,
    որը տվել է քեզ Աստված:

    Այսինքն, Աստված
    քեզ ընտրության
    ազատություն է տվել:
    Ինչ որ ցանկանաս,
    քո կյանքի հետ
    դու կարող ես անել:

    Այսպիսով այն,
    ինչ դու
    ցանկանում ես քեզ համար,
    Դա այն է,
    ինչ Աստված էլ
    ցանկանում է քեզ համար:

    Դու ապրում ես այնպես,
    ինչպես ինքդ ես ապրում,
    Եվ Ես նախընտրություններ
    չունեմ այդ հարցում:
    Քո ամենամեծ պատրանքը
    այն է, որ դու կարծում ես,
    Թե Ինձ համար միևնույն չէ
    ամենն, ինչ որ անում ես:

    Բայց որքան էլ ծանր լինի
    քեզ լսել ճշմարտությունը`
    Թե դու ի՞նչ ես անում`
    Ինձ համար միևնույնն է:

    Երբ երեխայիդ
    ուղարկում ես բակ
    Մի բան խաղալու,
    ասենք թե` գնդակ.
    Մի՞թե քեզ համար
    միևնույնը չէ,
    Թե ի՞նչ է խաղում
    փոքրիկդ, մանչդ:

    Իհարկե, ինչ խոսք,
    որ կարևոր չէ,
    Թե ինչ են խաղում
    քո զավակները:
    Միայն մեկ բան կա
    իրոք կարևոր.
    Հարկ է, որ նրանք
    լինեն ապահով:

    Եվ եթե այսօր
    գնդակն էր խաղը,
    Իսկ վաղը կընտրեն
    ցատկապարանը
    Կամ պահմտոցին`
    իրենց գործն է դա,
    Միայն թե նրանք
    լինեն անփորձանք:

    Իհարկե, դու կփորձես
    նրանց հետ պահել
    Իրենց վտանգավոր
    խաղերից:
    Բայց ասեմ, որ քեզ
    կհաջողվի այդ անել,
    Հավատա, ոչ անվերջ
    և ոչ միշտ:

    Ոչ նրանց կյանքի
    ամեն նոր ակնթարթին,
    Սկսած ծնունդից
    մինչև մահ:
    Եվ իմաստուն է
    այն ծնողը, որդիս,
    Ով հստակ
    հասկանում է դա:

    Դրա հետ միասին
    ծնողը շարունակում է
    Անհանգստանալ
    արդյունքների համար:
    Այս վիճակի մեջ
    նա կարծես երկատվում է.
    Ընթացքի համար հանգիստ է,
    անհանգիստ է` արդյունքի համար:

    Դա այն է, ինչը
    ձեզ մոտեցնում է
    Հասկանալու Աստծո
    բացարձակ սերը:
    Բայց դուք հասկանալ
    դա չեք ցանկանում:
    Չեք կարողանում ընդունել
    Աստծո այդ նվերը:

    Բայց միևնույն է,
    արդյունքի մասին
    Չի անհանգստանում
    բոլորովին Աստված.
    Ընդունեք, թե չնդունեք,
    հասկանաք` չհասկանաք, -
    Վերջնական արդյունքն
    ապահովված է:

    Եվ սա մարդկանց երկրորդ
    ամենամեծ պատրանքն է,
    Որ կյանքի ավարտը
    միշտ կասկածի տակ է:

    Եվ կասկածի առնելով
    վերջնական արդյունքը,
    Ստեղծել եք ձեր ամենամեծ
    թշնամուն` վախը:
    Եվ եթե վերջնական
    արդյունքին եք կասկածում,
    ՈՒրեմն կասկածում եք
    հենց Իրեն, Աստծոն:

    Իսկ եթե դուք կասկածում եք
    ձեր Աստծո վրա,
    ՈՒրեմն ամբողջ կյանքում
    վախի մեջ կմնաք:

    Եթե դուք կասկածում եք
    Աստծո մտադրության վրա
    Եվ Աստծո ունակության վրա`
    ստեղծել այդ վերջնական արդյունքը,
    ՈՒրեմն ինչպե՞ս դուք կարող եք
    երբևիցէ հանգստանալ:
    ՈՒրեմն ինչպե՞ս դուք կարող եք
    երբևիցէ հանգիստ գտնել:

    Եվ չունեք դուք հանգիստ,
    դա է ցավալի:
    Ստեղծել եք կերպար
    մի սարսափելի`
    Հոնքերը խոժոռ
    ահեղ ծերունու,
    Եվ այդ ծերունուն
    Հայր եք անվանում:

    Տեղադրել եք նրան
    ինչ-որ տեղ` վերևում,
    Համարում եք, որ նա
    անդադար, անդադրում
    Ձեր քայլերն է չափում
    արշինով իր դաժան,
    Սխալներդ է փնտրում
    ամեն օր, ամեն ժամ:

    Եվ, հավաքելով սխալների
    անհրաժեշտ մի քանակ,
    Բռնում է ականջիցդ
    ու ասում. "Իմ զավակ,
    Կյանքիդ խաղադաշտում
    դու մեղքեր ես գործել,
    Տես, այստեղ, այ, այստեղ,
    հա, մի հատ էլ` այստեղ:

    Քո մեղքերի համար էլ
    Ես դժողք եմ սարքել.
    Քեզ պետք է գնալ այնտեղ
    և մեղքերդ քավել:”

    Սպասիր, սպասիր, Աստված,
    Դու այս ի՞նչ ես ասում:
    Ինքդ Քեզ հերքու՞մ ես, ինչ է:
    Ինքդ քեզ` հակասու՞մ:
    Ի՞նչ է, Դու որոշել ես հիմա
    Ինքդ Քեզ ծաղրե՞լ:
    Այդ դժողքը, որ կա,
    մի՞թե դու չես ստեղծել...

    Հասկացիր Ինձ, սիրելիս,
    չէ՞ որ դու էլ ես ծնող,
    Եվ ունես զավակներ դու էլ,
    ասա՛, որքանո՞վ ես կարող
    Քո զավակների համար
    դժողք ստեղծել,
    Չարաճճի խաղերի համար
    նրանց դժողքով պատժել:

    Դու այդ կարո՞ղ ես անել:

    Ասա՛, ի՞նչ սխալ
    պիտի նա կատարի
    Իր խաղի ժամանակ,
    որքա՞ն սարսափելի
    Պետք է լինի սխալն այդ,
    որ դու կարողանաս
    Քո ձեռքով քո զավակին
    հավերժ տանջանքի տալ:

    Դու այդ կարո՞ղ ես անել:

    Ասա՛, գոյություն ու՞նի
    արդյոք մի ոճիր,
    Ինչը կգործեր, ասենք,
    սիրելի որդիդ,
    Եվ ինչի համար
    դու քո զավակին
    Հավերժ տանջանքների
    կդատապարտեիր:

    Դու այդ կարող ես անե՞լ:

    Ինչպե՞ս ես կարող եմ,
    Չէ՞ որ ես` ծնող եմ:

    Իսկ Ես ինչպե՞ս կարող եմ,
    Չէ՞ որ Ես էլ` ծնող եմ:

    Թե՞ դու համարում ես, որ Ես`
    քեզանից վատ ծնող եմ...

    Դժողքը` լրիվ սուտ է,
    դժողքը` աբսուրդ է:
    Համենայն դեպս`
    Ես չեմ այն հորինել:

  16. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  17. #9
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    8.

    - 8 -

    Աստված կարող է
    անել այնպես,
    Որպեսզի մտադրությունները
    համընկնեն արդյունքների հետ:
    Իսկ դուք հավատալ
    դրան անկարող եք,
    Թեև հայտարարում եք,
    որ Աստված ` ամենակարող է:

    Եվ այդ պատճառով էլ
    ձեզ անհրաժեշտ էր
    Աստծոն հակառակող
    մի ուժ ստեղծել,
    Որպեսզի կարողանաք,
    որպեսզի բացատրեք,
    Թե ի՞նչն է, որ կարող է
    Իմ կամքին խանգարել:

    Եվ ձեր դիցաբանության մեջ
    ահա, դուք ստեղծեցիք
    Մի արարած և նրան
    "Սատանա" անվանեցիք:
    Եվ դա բավական չէ,
    դուք պատկերացնում եք,
    Թե այդ արարածի հետ
    Աստված պատերազմում է:

    Դուք համարում եք,
    որ Աստված իր պրոբլեմները
    Լուծում է այնպես,
    ինչպես դուք լուծում եք ձերը:

    Եվ վերջիվերջո
    դուք սկսեցիք մտածել,
    Որ Աստված կարող է
    այդ պատերազմում պարտվել:
    Դա հակառակում է
    այն ամենին,
    Ինչ որ, ձեզ թվում է,
    դուք գիտեք Իմ մասին:

    Բայց դա էլ չի կարևորը,
    այլ կարևորն այն է,
    Որ այդ պատրանքը
    ձեր իրական կյանքն է:
    Դուք որոշել եք
    սարսափի մեջ ապրել.
    Աստծո հզորությունը
    կասկածի տակ առնել:

    Իսկ ի՞նչ, եթե դու ուրիշ
    որոշում ընդունես:
    Իսկ ի՞նչ, եթե դու
    որոշես ընդունել,
    Որ վախի պետք չունես,
    որ վերջդ ապահովված է:
    Եվ դա օրենք է, որը որ
    Աստծո կողմից դրված է:

    Որ Աստված` քո Աստված,
    իրոք որ ամենակարող է,
    Եվ այդ Նա է, անկասկած,
    Միակ Արարողը:
    Որ Աստված` այդ Նա է
    Ամենամեծ Սիրողը:
    Քո Պահապանն է Նա,
    քո մասին հոգ տանողը:

    ՈՒ եթե հավատաս սրան,
    եթե սա ընդունես,
    Դու գիտե՞ս, թե դու ինչ
    արդյունքի կհասնես:
    Ահա թե ինչ կասեմ Ես քեզ.
    դու կապրես այնպես,
    Ինչպես ապրել է Բուդդան,
    ինչպես Հիսուսն է ապրել:

    Այդպես ապրել է
    յուրաքանչյուր սուրբ,
    ՈՒմ որ երբևիցէ
    երկրպագել եք դուք:
    Սակայն, ինչպես բոլոր
    սրբերի հետ է եղել`
    Նրան չեն հասկացել, -
    չեն հասկանա քեզ էլ:

    Երբ դու փոձես մարդկանց
    բացատրել քո զգացմունքները,
    Նրանք կլսեն քեզ,
    բայց չեն հասկանա մտքերդ:
    Փորձելով հասկանալ,
    կկրկնեն քո ասածը,
    Բայց հետո, անկասկած,
    կավելացնեն իրենց խոսքերը:

    Նրանք կզարմանան,
    որ դու տիրապեպել ես
    Այն բանին, ինչ իրենք
    չեն կարողանում գտնել:
    Եվ այդ պատճառով էլ
    նրանք չեն սիրի քեզ,
    Չեն հասկանա քեզ, և
    կսկսեն նախանձել:

    Շուտով նրանց նախանձը
    կփոխվի զայրույթի:
    Եվ իրենց չարության մեջ
    կփորձեն համոզել քեզ,
    Որ այդ դո՛ւ էիր,
    որ չհասկացար Աստծոն,
    Որ չհասկացողը`
    այդ դո՛ւ ես, դո՛ւ ես:


    Եթե մարդկանց չհաջողվի
    բաժանել քեզ քո մտքերից,
    Նրանք կփորձեն քեզ մի
    վնաս պատճառել:
    Քանզի այդ դո՛ւ էիր,
    որ տարբերվեցիր նրանցից,
    Եվ դրանով իսկ նրանց մոտ
    մեծ զայրույթ ես բերել:

    Եվ երբ դու պատասխանես նրանց,
    որ միևնույն է,
    Նույնիսկ մահը չի փոխի
    քո Ճշմարտությունը, -
    Նրանք, հավանաբար,
    կգան եզրակացության,
    Որ հարցի ճիշտ լուծումը`
    քեզ սպանելն է միայն:

    Իսկ հետո, երբ տեսնեն,
    թե ինչ խաղաղությամբ
    Դու ընդունեցիր մահը
    և խաչ բարձրացար, -
    Քեզնով կհիանան
    և սուրբ կանվանեն քեզ,
    Կսկսեն երկրպագել
    և նորից կսիրեն:

    Քանզի այդպիսին է
    մարդու բնությունը.
    Միշտ ոչնչացնել այն,
    ինչ սրբություն է:
    Սիրել` ավերել,
    իսկ հետո` նորից սիրել
    Այն, ինչ ամենից
    շատ է գնահատվել:

  18. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012), Արէա (18.09.2011)

  19. #10
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    9.

    - 9 -

    Բայց ինչո՞ւ: Ինչո՞ւ ենք
    մենք այդպես վարվում:
    Ո՞րն է պատճառը:
    Ի՞նչն է դրան մղում:

    Ձեր արարքները` բոլորը,
    թելադրվում են խորը
    Մի մակարդակի վրա.
    ձեր երկու զգացմունքներից
    Մեկնումեկի, վախի և կամ էլ
    ուրախության կողմից:

    Իրականում, կա միայն
    երկու զգացում:
    Երկու բառ կա միայն
    քո հոգու լեզվում:
    Դա մեծ մագնիսականության
    երկու բևեռներն են:
    Նրանցից մեկը վախն է,
    իսկ մյուսը` սերն է:

    Այդ նրանք են թույլ տալիս
    ունենալ գոյություն
    Սիստեմին, որն անվանում եք դուք
    հարաբերականություն:
    Առանց այդ կետերի,
    այդ գաղափարների
    ՈՒրիշ ոչ մի գաղափար,
    հավատա, չէր լինի:

    Ամեն մարդկային միտք
    կամ գործողություն
    Կամ սիրո, կամ էլ վախի
    հիման վրա է գործում:
    Դա է ամենը,
    ինչ մարդուն թելադրում է:
    Մնացած գաղափարները
    այս երկուսի արդյունքն են:

    Կազմակերպող Միտք եմ
    Ես դա անվանել:
    Դա կամ սիրո միտքն է,
    կամ էլ վախի միտքը:
    Դա ամենաառաջին միտքն է:
    Ամենահիմնական ուժն է:
    Մարդկային փորձի շարժիչն
    աշխատեցնող վառելանյութն է:

    Եվ հենց այս կերպով է
    մարդկային վարմունքը
    Փորձից փորձ ծնում,
    սա է սկզբունքը:
    Հենց այդ պատճառով է,
    որ մարդիկ սիրում են,
    Հետո ավերում են,
    հետո` նորից սիրում են:

    Միշտ գոյություն ունի
    այս տատանումը
    Մի զգացմունքից դեպի
    մյուս զգացմունքը.
    Սերը կազմակերպում է վախը,
    վախը` կազմակերպում է սերը:
    Սերը տանում է դեպի վախը,
    վախը` տանում է դեպի սերը:

    Եվ պատճառը ի հայտ է գալիս
    առաջին ստի մեջ,
    Այն ստի, որը որ դուք սկսեցիք
    ճիշտ համարել.
    Որ Աստծոն վստահելը`
    մոլորություն է,
    Աստծո կողմից քեզ ընդունելն էլ`
    պայմանականություն է:

    Եվ բացարձակ արդյունքն էլ
    կասկածի տակ է ուրեմն:
    Քանզի եթե դու
    չես կարող վստահ լինել,

    Որ քո Աստծո սերը
    մշտապես քեզ հետ է, -
    ՈՒրեմն ո՞ւմ սիրո վրա
    դու կարող ես հենվել:

    Եթե Աստված լքում է քեզ,
    երբ դու սխալվում ես, -
    Մի՞թե այդպես չեն վարվի
    մահկանացուները:

    ...Եվ հենց որ քո ամենաբարձր
    սերն ես նվիրում,
    Անմիջապես քո ամենամեծ
    վախին ես հանդիպում:


    Չէ՞ որ առաջինը,
    ինչի մասին մտածում ես
    Ասելով ինչ-որ մեկին.
    "Ես քեզ սիրում եմ", -
    Կլսե՞ս դու արդյոք
    նման պատասխան,
    Որ դիմացինդ քեզ
    նույնպես սիրում է:

    Իսկ հենց որ լսում ես
    այդ պատասխանը,
    Անմիջապես սկսում ես
    անհանգստանալ
    Այն մասին, որ դու
    կարող ես կորցնել
    Սերը, որը որ
    հենց նոր ես գտել:

    Այդ պատճառով
    գործողությունները քո բոլոր
    Դառնում են
    պաշտպանությունը կորստից,
    Թող նույնիսկ դու ջանում ես,
    թող նույնիսկ ցանկանում ես
    Պաշտպանվել
    քո Աստծո կորստից:

    Եթե դու իմանայիր միայն,
    թե Ով Ես Դու,
    Եթե գիտենայիր միայն,
    որ հենց դո՛ւ ես, Դու`
    Աստծո արարածներից
    ամենափառահեղը,
    Ամենաանսովորը,
    ամենահիանալին, -

    Մի՞թե դու երբևիցէ
    կվախենայիր:

    Քանզի ո՞վ կարող է
    նման հրաշալիքից
    երես դարձնել:
    Նույնիսկ Աստված չի կարող
    նման արարածի մեջ
    թերություն գտնել:

    Բայց դու չգիտես,
    թե Ով Ես Դու:
    Դու մտածում ես,
    թե շատ փոքր ես դու:

  20. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012)

  21. #11
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    10.

    - 10 -

    Իսկ գիտե՞ս դու արդյոք,
    թե ո՞վ է ներշնչել
    Քեզ այն գաղափարը,
    որ դու անթերի չես:
    Իհարկե, նրանք միայն,
    ում խոսքերին դու
    Միշտ հավատացել ես.
    քո ծնողները:

    Դա այն մարդիկ են,
    որ սիրում են քեզ
    Եվ դու համոզված ես,
    որ քեզ չեն խաբում:
    Բայց եկ մտածենք,
    եկ փորձենք հասկանալ,
    Թե իրականում
    ի՞նչ է կատարվում:

    Չե՞ն ասել արդյոք
    քեզ նրանք,
    Որ քո մեջ ինչ-որ բան
    չափից շատ է,
    Իսկ մի ուրիշ բան իբր,
    այնտեղ, քո ներսում`
    Քիչ է, չի հերիքում,
    և դա շատ վատ է:

    Չէ՞ին պահանջում նրանք
    քեզանից արդյոք,
    Որ տեսանելի լինես միայն,
    իսկ ձայնդ չլսի ոչ ոք:
    Չէ՞ին հանդիմանում
    արդյոք նրանք քեզ,
    Որ դու չափից շատ
    էներգիա ունես:

    Այդ նրանք չէի՞ն,
    քո ծնողները,
    Որ ստիպում էին,
    պահանջում էին,
    Որ դու մոռանաս,
    որ դու չհիշես
    Ամենաանհավանական
    քո ցնորքները:

    Իսկ չէ՞ որ դրանք
    ցնորքներ չէին,
    Այլ պատգամներս,
    որ ստանում էիր:


    Բայց քանի որ դրանք
    համապատասխան
    Չափանիշների
    արժան չդարձան, -
    Ոչ ոք չուզեցավ
    դրանք Իմը համարել:
    Ոչ ոք չցանկացավ
    նրանք ընդունել:

    Քեզ սովորեցրել են
    քո ծնողները,
    Որ պայմանավորված է
    նույնիսկ սիրելը:
    Եվ հենց այդ փոձն էլ
    դու ներդնում ես
    Քո` և նրանց մեջ,
    ում որ սիրում ես:

    Այդ նույն փոձը դու
    տարածում ես նաև
    Քո հարաբերությունների
    վրա Ինձ հետ էլ:
    ՈՒ այդ փոձից է,
    որ դու քաղում ես
    Իմ մասին քո բոլոր
    եզրակացությունները:

    Քո ճշմարտությունը
    կայանում է նրանում,
    Որ քո Աստված քեզ իրոք որ
    սիրում է, սիրում:
    Բայց եթե դու խախտես
    գոնե մեկ պատվիրան,
    Նա կվտարի քեզ հավերժ
    և կանիծի հավիտյանս:

    Չէ՞ որ գոնե մեկ անգամ
    դու քեզ վրա զգացել ես,
    Թե ինչպես ծնողներդ
    քեզանից հրաժարվել են:
    Չէ՞ որ տեսել ես
    ու հիշում ես շատ լավ էլ
    Սեփական ծնողների կողմից
    դատապարտվելու ցավը:

    Ինչպե՞ս էլ ուրեմն քեզ
    կարող ես պատկերացնել,
    Որ Ես քեզ հետ կարող եմ
    լրիվ այլ կերպ վարվել:
    Դու մոռացել ես,
    որ երբ Ես եմ սիրում,
    Իմ այդ սիրո համար
    ինչ-որ պայմաններ չեմ դնում:

    Ինձ ես վերագրել դու
    քեզ ծնողի դերը
    Եվ ստացել ես
    այնպիսի մի կերպար,
    Որը դատապարտում,
    իսկ հետո պարգևատրում է,
    Եվ կամ էլ պատժում է`
    ինչպես կամենա:

    Այսպիսով, քո սերը
    դեպի քո Աստված`
    Դա իրականություն է,
    վախի վրա հիմնված:
    Եվ գաղափարն այդ
    ներարկված է նրանով,
    Որ Աստված վրիժառու է,
    ոխերիմ և անողոք:

    Ինչ խոսք, որ սխալ է
    սրա Կազմակերպող Միտքը,
    Բայց անհնար է
    ժխտել այդ միտքը:
    Հակառակ դեպքում
    դա կնշանակեր միայն,
    Որ եկել է վերջը
    ձեր աստվածաբանության:

    Եվ չնայած եկող
    նոր աստվածաբանությունը
    Կարող էր, իրոք,
    լինել ձեր փրկությունը,
    Ցավում եմ, և սակայն,
    կարող ես հավատալ.
    Նրան ընդունել
    դուք չեք կարողանա:

    Որովհետև չդատապարտող
    Աստծո գաղափարը,
    Ով ահարկու չէ և չունի
    ձեզ պատժելու պատճառ,
    Չափազանց մեծ է
    ձեր պատկերացման համար
    Այն մասին, թե Ով Է
    և Ինչ Է Աստված:

    Վախն է ստեղծում
    ձեր սիրո զգացմունքը:
    Վախը ձեր սիրո
    սկզբունքն է, երկունքն է:
    Եվ նույնիսկ այն ժամանակ,
    երբ դնում եք ձեր պայմանները,
    Դուք համոզված եք, որ դա այն չէ,
    ինչ իրոք հանդիսանում է սերը:

    Ձեր սիրո մասին
    ձեր սխալ մտքերը
    Ձեզ թույլ չեն տալիս
    ճանաչել մաքուր սերը:
    Դրա հետ միասին
    դուք չեք կարողանում
    Ճանաչել Ինձ այնպիսին,
    ինչպիսին եմ իրականում:

    Եվ սա կտևի այնքան,
    քանի դեռ խելքի չեք եկել,
    Չէ՞ որ դուք չեք կարող
    Ինձ անվերջ հերքել:
    Ինչ խոսք, որ կգա
    երջանիկ մի օր,
    Երբ Ինձ կընդունեք,
    կարբեք Իմ սիրով:


    Ամեն գործողություն,
    ձեր կողմից ձեռնարկված,
    Կամ սիրո և կամ էլ
    վախի վրա է հիմնված:
    Եվ դա վերաբերվում է
    ամեն ինչին,
    Այլ ոչ միայն մարդկային
    հարաբերություններին:

    Լինի աշխատանք,
    թե արդյունաբերություն:
    Կրթություն, հավատ,
    թե քաղաքականություն:
    Թե ժողովուրդների
    փոխհարաբերություն,
    Կամ պատերազմներ,
    կամ` խաղաղություն:

    Ընտրել. հարձակվե՞լ,
    գուցե պաշտպանվե՞լ:
    Ագրեսի՞վ լինել,
    թե՞ հպատակվել:
    Տա՞լ կամ ստանա՞լ,
    տիրե՞լ, թե՞ կիսվել:
    Թե՞ - համախմբվել:
    Գուցե անջատվե՞լ...

    Երկու մտքերից մեկի արդյունքն են
    քո բոլոր ընտրությունները.
    Վախը մի մտքի տերն է,
    մյուս մտքի տերն է` Սերը:

    Վախը` էներգիա է,
    որը սեղմում է, փակում է,
    Փախչում է, թաքցնում է,
    կուտակում է, վնասում:
    Սերը` էներգիա է,
    որ լայնեցնում է, բացահայտում է,
    Արտահանում է ազատում է,
    կիսվում է, նաև` բուժում:

    Վախը թաքցնում է ձեզ
    հագուստների մեջ,
    Իսկ սերը թույլ է տալիս
    ձեզ մնալ մերկ:
    Վախն ամփոփվում է
    նրանում, ինչ ունեք:
    Սերը տալիս է
    ամենն, ինչ ունեք:

    Վախը քաշում է
    ամեն ինչ դեպ իրեն:
    Սերը դիպչում է
    քնքշորեն, նրբորեն:
    Վախը կաշկանդում է
    քո ամեն մի ձգտումը,
    Սերը` հակառակը,
    միշտ բաց է թողնում:

    Վախը ցավ է ծնում,
    Սերը` թեթևություն:
    Վախը` հարձակվում է,
    Սերը` վերափոխում:

    Մարդկային յուրաքանչյուր խոսք,
    միտք կամ էլ արարք,
    Այս երկու զգացմունքներից
    մեկի վրա է հիմնված:
    Գոյություն չունի
    ուրիչ ընտրություն:
    Սակայն դուք ունեք
    ընտրելու ազատություն:


    Քեզ մոտ ամեն ինչ
    շատ հեշտ է ստացվում:
    Բայց երբ հասնում է
    ընտրության պահը,
    Ինչո՞ւ շատ հաճախ
    հենց վախն է հաղթում,
    Իսկ ավելի քիչ
    հաղթում է սերը:

    Վախի մեջ ապրել է սովորեցրել ձեզ
    ձեր սովորեցնողը:
    Նա պատմել է, որ կենդանի է մնում
    հարմարվողը:
    Որ հաղթում է ավելի ուժեղը:
    Հաջողակ է ավելի խելոքը:
    Դարձիր ուրեմն այդ ուժեղը,
    խելոքը, հարմարվողը:

    Եվ ուրեմն, ձգտում եք
    դուք լինել այդ ամենը:
    Բայց երբ տեսնում եք,
    որ անհնար է ամենը լինել,
    Սկսում եք վախենալ,
    որովհետև ձեզ ասել են,
    Որ չլինել լավագույնը`
    նշանակում է պարտվել:

    Իսկ Ես սովորեցնում եմ
    ձեզ ահա թե ինչի.
    Ընտրելով սիրո վրա
    հիմնված գործողությունը,
    Կհասնեք ավելիին,
    քան կենդանի մնալն է,
    Քան հաղթանակն է,
    քան հաջողությունը:

    Միայն այդ ժամանակ
    դուք լիովին կզգաք
    Մեծությունը այն բանի,
    թե Իրականում Դուք Ով Եք:
    Միայն այդ ժամանակ
    դուք իրոք կտեսնեք,
    Թե որքան հզոր եք,
    և Ո՜վ Լինել կարող եք:

    ՈՒրեմն մի կողմ դրեք
    ձեր խորհրդատուների`
    Այո, բարեհարյալ,
    բայց սխալ տեսությունը:
    Լսեք ուսմունքները,
    որոնց իմաստությունը
    ՈՒրիշ սկզբնաղբյուրից
    սկիզբ առնող գիտություն է:


    Այդպիսի ՈՒսուցիչներ
    հիմա էլ, ինչպես առաջ,
    Ձեր մեջ շատ կան, քանզի Ես
    ձեզ չէի թողնի առանց նրանց,
    Ով կարող էր սովորեցնել,
    ուղղություն տալ, և նաև
    Այդ ճշմարտությունների մասին
    ձեզ միշտ հիշեցնել:

    Բայց ամենամեծ հիշեցնողը`
    ձեր ներքին ձայնն է:
    Դա առաջին գործիքն է,
    որն օգտագործում եմ Ես:
    Ձեր այդ ներքին ձայնը
    ամենաբարձր ձայնն է,
    Որով որ Ես խոսում եմ:
    Այն ամենամոտն է ձեզ:

    Այդ ձայնն է, որ ձեզ ասում է,
    ինչն է ճիշտ կամ սխալ,
    Ինչն է լավ և կամ վատ`
    ըստ ձեր ընդորոշման:
    Դա այն ռադարն է,
    որ երբ դուք ճանապարհին եք,
    Ընտրում է ձեր երթուղին
    և հարթում է ձեր ճամփան:

    Հենց այդ ձայնն է, որ ձեզ
    ասում է հենց հիմա,
    Թե բառերն այս, որ կարդում եք,
    վախի՞ խոսքեր են, թե՞ սիրո:
    Հենց այդպես դուք կարող եք
    հասկանալ, ընդորոշել,
    Լսել այս խոսքերին
    կամ անել աչքիթող:

  22. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (11.07.2011), unknown (27.01.2012)

  23. #12
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    11.


    - 11 -

    Դու ինձ ասացիր, որ
    եթե ես միշտ ընտրեմ
    Այն գործողությունները,
    որ բխում են սիրոց, -
    Ես կկարողանամ
    զգալ վեհությույնը
    Այն բանի, թե ես Ով եմ
    և Ով լինել եմ կարող:

    Գոյություն ունի
    միայն մեկ նպատակ
    Յուրաքանչյուր
    կյանքի համար.
    Որպեսզի դու
    և ողջ աշխարհը շնչավոր
    Ամբողջական երջանկության
    փորձ ձեռք բերեք մի օր:

    Մնացած ամենը,
    ինչ դուք ասում եք,
    Մտածում եք կամ անում`
    այդ նպատակին է միայն ծառայում:
    Դրանից ավել ձեր հոգին
    ոչինչ չունի անելու:
    Դրանից ավել ձեր հոգին
    անել չի էլ ցանկանում:

    Եվ այդ նպատակի մեջ
    այն է զարմանալի,
    Որ այդ նպատակը մնում է
    անհասանելի:
    Քանզի հասանելիությունը`
    սահմանափակություն է,
    Իսկ Աստծո միտումը
    զուրկ է դրանից:

    Երբ գա ժամանակը
    և դու կարողանաս
    Զգալ քո երջանկության
    ամբողջ էությունը,
    Հենց այդ ակնթարթին
    կկարողանաս տեսնել
    Ավելի հզոր մի վեհություն,
    որին կարելի է հասնել:

    Եվ գիտե՞ս,
    ինչքան մեծ որ դու կաս,
    Այնքան ավելի մեծ
    կարող ես դառնալ:
    Որքան ավելի մեծ
    դու կարող ես դառնալ` -
    Այնքան ավելի մեծ
    արդեն կարող ես լինել:

    Խորագույն գաղտնիքն
    այստեղ այն է, որ տես,
    Որ կյանքը ոչ թե հայտնության,
    այլ ստեղծման պրոցես է:
    Այս կյանքում դուք ոչ թե
    ձեզ բացահայտում եք,
    Այս կյանքում դուք ձեզ
    նորից Ստեղծում եք:

    Դուք չեք ձգտում բացահայտել,
    թե Ով Եք Դուք,
    Դուք ձգտում եք որոշել,
    թե Ով Եք Ցանկանում Լինել:

  24. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), unknown (27.01.2012)

  25. #13
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    12.


    - 12 -

    Ոմանք ասում են,
    որ կյանքը՝ դպրոց է:
    Եվ մենք նրա համար ենք
    գալիս այս աշխարհ,
    Որպեսզի դպրոցում այդ
    սերտենք ինչ-որ դասեր,
    Որպեսզի որոշակի
    ինչ-որ բան հասկանանք:

    Ոչ: Դա՝ ձեր դիցաբանությունից
    վերցրած պատմություն է:
    Դա՝ մարդկային փորձի
    վերարտադրությունն է:

    Դու ցանկանում ես ասել,
    որ դպրոց չէ՞ մեր կյանքը…
    Այդ դեպքում, ինչների՞ս է
    պետք այդ պատրանքը:

    Որպեսզի վերհիշեք
    ու նորից վերաստեղծեք
    Այն, Ինչ Դուք արդեն Կաք,
    Ինչ արդեն Կայացել Եք:
    Ես ձեզ ասում եմ դա
    նորից ու նորից,
    Իսկ դուք, միևնույն է,
    չեք հավատում Ինձ:

    Բայց հենց այդպես է, որ կա,
    և այդպես պետք է լինի,
    Իմ տված Պատգամը
    պետք է ճիշտ կատարվի.
    Ինչպիսին որ դու կաս՝
    այդ դու ես ստեղծել,
    Եվ մի ուրիշ կերպ, հարկավ,
    անկարող ես լինել:

    Դու ինչ-որ լրիվ
    ինձ շփոթեցրիր:
    Եկ վերադառնանք
    նորից դպրոցին:
    Ես լսել եմ բոլորից.
    Ուսուցիչ առ ուսուցիչ, -
    Բոլորը ասում են,
    որ կյանքը՝ դպրոց է:

    Եթե ճիշտն ասեմ,
    ցնցված եմ ես հիմա
    Այն բանից, որ, Տեր,
    Դու հերքում ես դա:

    Դպրոցը՝ մի տեղ է,
    ուր գնում ես, երբ մի բան
    Չգիտես: Չգիտես, և սակայն,
    ցանկանում ես այդ բանն իմանալ:
    Դպրոցը՝ այն տեղը չէ,
    ուր գնում ես, երբ արդեն
    Դու գիտես ինչ-որ բան, և սակայն
    ցանկանում ես այն փորձով վերապրել:

    Կյանքը քեզ տալիս է
    մեծ հնարավորություն.
    Ճանաչել փորձով այն, ինչ արդեն
    դու գիտես որպես հասկացություն:
    Եվ ճանաչելու համար
    քեզ պետք չէ ոչինչ սովորել.
    Ինչ արդեն դու գիտես,
    ուղղակի անհրաժեշտ է վերհիշել:

    Եվ գործել դրանից ելնելով:

    Ես համոզված չեմ,
    որ Քեզ հասկացա:

    Ուրեմն, եկ սկսենք
    ահա թե ինչից.
    Հոգին՝ քո Հոգին,
    միշտ, ամենասկզբից
    Գիտի ամենը,
    ինչ հարկավոր է:

    Քո Հոգու համար
    չկա ոչ մի բան
    Թաքնված կամ անհայտ:
    Եվ սակայն միայն
    Գիտելիքները
    քո Հոգու համար
    Չեն կարող լինել
    լրիվ բավարար:

    Հոգին ձգտում է փորձին:

    Դու կարող ես գիտենալ,
    որ առատաձեռն ես,
    Բայց քանի դեռ չանես այն,
    ինչը կվկայի դա`
    Հասկացությունից բացի
    ոչինչ չես ունենա:

    Դու կարող ես գիտենալ,
    որ դու՝ բարի ես,
    Բայց մինչև մեկնումեկին
    բարություն չանես,
    Դու չես ունենա ոչինչ
    ինքդ քո մասին,
    Քո բարության մասին
    գաղափարից բացի:

    Քո Հոգու միակ,
    վեհ ցանկությունն է
    Այդ հիասքանչ,
    վսեմ հասկացությունը
    Ինքդ քո մասին՝
    վերածել փորձի:

    Քանի դեռ հասկացությունը
    չի դառել զգացողություն,
    Այդ ամենն ընդամենը
    մտատեսություն է:

    Ես Ինքս, օրինակ,
    ենթադրություններ էի կազմում
    Ինքս Իմ մասին
    երկա՜ր ժամանակ:

    Շա՜տ ավելի երկար,
    քան դու և Ես մեկտեղ
    Կարող ենք հիշել:
    Երկա՜ր ավելի,
    Քան, եթե վերցնենք
    Տիեզերքի տարիքը
    Եվ իրենով էլ
    բազմապատկենք:

    Հիմա դու տեսնու՞մ ես արդյոք,
    թե որքա՜ն երիտասարդ է ու նոր
    Իմ Ինքս Ինձ զգալը:

  26. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (28.07.2011), unknown (27.01.2012)

  27. #14
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    13.


    - 13 -

    Քո Ինքդ Քեզ զգալը՞…
    Ես նորից շփոթվում եմ:
    Ի՞նչ է նշանակում դա՝
    Քո Ինքդ Քեզ զգալը…

    Այո: Իմ Ինքս Ինձ զգալը,
    դու ճիշտ ես լսել:
    Եկ, հետևյալ կերպ
    փորձեմ բացատրել:

    Սկզբում՝ միայն մեկ բան կար.
    այն, ինչ որ Կա:
    Եվ չկար ուրիշ ոչինչ
    այդ մեկ բանից բացի,
    Էլ ուրիշ ոչինչ
    գոյություն չուներ:
    Ամբողջը, ինչ կար,
    հենց այդ մեկ բանն էր:

    Բայց այդ Ամենն, Ինչ Որ Կա,
    չէր կարող Իրեն ճանաչել,
    Քանզի Ամենն, Ինչ Որ Կա,
    դա ամենն էր, ինչ կար,
    Եվ ուրիշ ոչինչ չկար,
    որ մի Ուրիշ Բան էլ լիներ:

    Եվ այսպես, ստացվում էր,
    որ Ամենն, Ինչ Որ Կա,
    Այդ Ամենն, Ինչ Որ Կա՝
    պարզապես գոյություն չուներ:
    Քանի որ, եթե չկա
    մի ինչ-որ ուրիշ բան, -
    Ամենն, Ինչ Որ Կա,
    նույնպես չի կարող լինել:

    Ինչպե՞ս կունենաս,
    ասենք, թե “աջը”,
    Եթե չունես այն,
    ինչը որ “ձախն” է:
    Եվ չես հասկանա,
    թե ինչ է սերը,
    Եթե չգիտես,
    թե ի՞նչ է վախը:

    Հենց դա է այն մեծ
    Էություն – Ան – Էությունը,
    Ինչի մասին վաղուց արդեն
    խոսում է մտավորականությունը:
    Համ կա, համ՝ չկա.
    սա է ճշմարտությունը,
    Երբ միայն մեկ բանում է
    ամփոփված Իրականությունը:

    Քանզի գիտենալը՝
    միայն հասկացություն է:
    Եվ առանց փորձի
    լրիվ ապարդյուն է
    Փորձել հասկանալ,
    թե այդ հասկացությունը,
    Այդ “Ամենն, Ինչ Որ Կա” –ն՝
    ինչպիսի՞ մեծություն է…

    Եվ Ինքը ձգտեց
    ճանաչել Ինքն Իրեն:
    Ցանկացավ գիտենալ,
    թե այդ ի՞նչ ասել է
    Ամեն Ինչ լինելը,
    այդքան մեծ լինելը:

    Բայց դա՝ անհնար էր,
    քանզի այդ “մեծ” սահմանումը
    Արդեն հարաբերականություն է:
    Դու հասկանու՞մ ես:
    Երբ ասում ես “մեծ”,
    ուրեմն, կա մի բան էլ,
    Ինչ այդ “մեծը” չէ,
    դու հասկանու՞մ ես:

    Կարծում եմ, այո:
    Շարունակիր, խնդրում եմ:

    Միակ բանը, որ գիտեր
    Ամենն, Ինչ Որ Կա, -
    Դա այն էր, որ ուրիշ
    էլ ոչինչ չկա:
    Այսինքն, Նա երբեք
    չէր կարողանա
    Իր ով և ինչ լինելը
    լիովին հասկանալ:

    Չկար մի կոնկրետ
    արտաքին տեսակետ:
    Գոյություն չուներ
    այդպիսի մի կետ:
    Կար միայն մի կետ,
    և այն գտնվում էր
    Միայն մեկ տեղում՝
    ներսում: Այո, ներսում:

    “Էություն – Ան – Էություն”:
    Ամենը, Ինչ Կա՝ Չը-Կա:

    Եվ Ամենն, Ինչ Որ Կա,
    կայացրեց որոշում.
    Ճանաչել Ինքն Իրեն
    հենց փորձի միջոցով:

    Եվ անտեսանելի, անլսելի
    էներգիան այդ մաքուր,
    Այդ ուժը, որ հայտնի չէր
    ուրիշ ոչ ոգու,
    Որոշեց պարզապես
    Ինքն Իրեն վերապրել
    Ու փորձի միջոցով
    Իրեն բացահայտել:

    Նա հասկանում էր,
    որ Իր ցանկությունը
    Իրականացնելու
    միակ հնարավորությունը
    Հետևյալն է. օգտվել
    մի ներքին հաշվակետից,
    Ինչը որ կդառնա
    այդ փորձի հենակետը:

    Եվ Ամենն, Ինչ Որ Կա,
    որոշեց մասնատվել:
    Քանզի հասկացավ Նա
    արդարացիորեն,
    Որ եթե բաղդատվի
    Նա բազում մասերի,
    Ուրեմն ամեն մի Իր մասը
    ամբողջից փոքր կլինի:

    Լինելով ավելի փոքր,
    Նա կկարողանա
    Նայել ամբողջի վրա,
    նայել ու հասկանալ,
    Թե Ամենն, Ինչ Որ Կա՝
    Ի՜նչ շքեղ էություն է:
    Ընկալել Նրա ողջ
    հրաշալիությունը:

    Բաժանեց Ինքն Իրեն
    Ամենն, Ինչ Որ Կա:
    Դարձավ երկու մաս.
    Համ սա, համ էլ՝ նա:
    Բայց բաժանվեց նաև այն,
    ինչ չէր նախատեսվել:
    Դա այն էր, ինչ սա չէր,
    նաև նա էլ չէր:

    Եվ ստացվեց այնպես,
    որ հանկարծակի
    Սկսեցին գոյակցել
    միանգամից երեք տարր.
    Այն, Ինչ Կա Այստեղ,
    Այն, Ինչ Կա Այնտեղ,
    Եվ Այն, Ինչ ոչ Այստեղ
    և ոչ էլ Այնտեղ Չկար:

    Բայց այդ Չը-Եղողը
    շատ հարկավոր էր:
    Շատ պետք էր, որ նա
    գոյություն ունենար:
    Այն պետք է լիներ
    հենց նրա համար, որ
    Այստեղը և Այնտեղը
    կարողանան գոյակցել:

    Հենց ոչինչն է պարունակում
    ամեն ինչ, հասկանու՞մ ես:
    Տարածության բացակայությունը
    տարածություն է պարունակում:
    Ամբողջը պարունակում է մասեր,
    դու հասկանու՞մ ես:
    Իմ Մտքի հետևից
    ի վիճակի՞ ես հասնել…

    Այնքան պարզ Ես բացատրում Դու,
    այնքան ընկալելի,
    Որ մտքերդ, Աստված,
    չհասկանալ չի կարելի:

    Ուրեմն, Ես շարունակում եմ:
    Այն Ոչինչը, որ պարունակում է
    Ամեն Ինչ, հենց այն է,
    ինչ դուք սովորաբար Աստված եք անվանում:
    Բայց դա այնքան էլ ճիշտ չէ,
    քանի որ ենթադրվում է,
    Որ կա մի այլ բան էլ,
    ինչն Աստված չի հանդիսանում:

    Բայց Ես Եմ Ամեն Ինչը՝
    տեսանելին ու անտեսանելին, -
    Եվ ահա, թե ինչու
    Ինձ տրված նկարագիրը,
    Որպես Մեծն Անտեսանելին,
    Ան-Էությունը, Տարածքը, -
    Ոչ ավելի ճիշտ է,
    քան պրակտիկ բնութագիրը,
    Որ ամեն տեսանելի բան,
    դա Ինքը՝ Աստված է:

    Ով համարում է, որ Աստված՝
    Ամենն է, Ինչ Որ Կա,
    Նաև համարում է, որ Աստված՝
    Ամենն է, Ինչ Չկա, -
    Նա ճիշտ տեսակետ ունի և հասկանում է,
    Որ, ստեղծելով “այստեղը” և “այնտեղը”,
    Դրանով Աստված հնարավոր դարձրեց
    Իր՝ Ինքն Իրեն ճանաչումը:

    Այդ մեծ ներքին
    բաղդատման ակնթարթին
    Աստված ստեղծեց
    հարաբերականությունը:
    Հարաբերականությունը
    ամենամեծ նվերն է,
    Որ Աստված երբևիցէ
    Ինքն Իրեն հրամցրել է:

    Համապատասխանաբար,
    հարաբերականությունը՝
    Աստծո մեծագույն
    նվերն է մարդկությանը:


    Այդպիսով, Ոչնչից
    դուրս թռավ Ամեն Ինչ:
    Դա իրադարձություն էր,
    որը համապատասխանում է
    Նրան, ինչը Մեծ Պայթյուն են
    անվանում ձեր գիտնականները:

    Բայց դա պայթյուն է
    այնքանով միայն,
    Եթե համարենք,
    որ պայթյուն է ամեն նոր բան.
    Պայթյուն է նոր միտքը,
    նոր գաղափարը,
    Պայթյուն է նոր կյանքը,
    պայթյուն է նաև մահը:

    Սերմը պայթում է,
    որ ծլարձակի:
    Բողբոջը պայթում է,
    որպեսզի ծաղկի:
    Սպերման պայթում է՝
    նոր կյանք է տալիս:
    Միտքը պայթում է՝
    հենց արարելիս:

    Այսպես մենք կարող ենք
    անվերջ թվարկել,
    Բայց ավելի լավ է
    պարզապես ասել,
    Թե իրականում
    ի՞նչ տեղի ունեցավ.

    Աստված… ուղղակի…
    ձեր մեջ… բազմացավ:


  28. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (28.07.2011), unknown (27.01.2012)

  29. #15
    Պատվավոր անդամ Sambitbaba-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    14.08.2010
    Գրառումներ
    6,596
    Mentioned
    21 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    14.


    - 14 -

    Աստված գիտեր, որպեսզի
    գոյություն ունենա սերը,
    Եվ նրա համար, որպեսզի
    Ինքդ Քեզ որպես սեր ճանաչես, -
    Պետք է գոյություն ունենա նաև
    այդ սիրո հակապատկերը,
    Անհրաժեշտ է մի բան էլ,
    ինչը այդ սերը չէ:

    Եվ այդ պատճառով Աստված, կամավոր,
    ստեղծեց մեծն բևեռականությունը,
    Լրիվ հակապատկերը սիրո,
    այդ սիրո հակադրությունը:
    Ամենը, ինչ սերը չի հանդիսանում,
    ինչը գործում է սիրոց լրիվ անկախ
    Եվ այդ սիրոն լրիվ հակառակ բան է,
    դա այն է, ինչը դուք անվանում եք վախ:

    Այն ակնթարթին,
    երբ վախը հայտնվեց,
    Սիրո գոյությունը
    հնարավոր դարձավ:
    Հնարավոր դարձավ
    սիրո գոյությունը
    Որպես երևույթի,
    որը կարելի է վերապրել:

    Հենց այս երկվության՝
    սիրո և վախի
    Ստեղծման մասին է ասվում
    դիցաբանություններում,
    Որպես չարի ծնունդի,
    Ադամի անկման,
    Սատանայի խռովության մասին,
    և այլն, և այլն, և այլն:

    Որոշելով անձնականացնել
    մաքուր սերը ձեր Աստծո միջոցով,
    Դուք որոշեցիք պատկերականացնել
    նաև խղճուկ վախը սատանայի միջոցով:

    Եվ ոմանք նույնիսկ
    այս իրադարձության շուրջ
    Բավականին բարդ
    դիցաբանություն ստեղծեցին:
    Հրեշտակախմբերի և
    սատանայի զինվորների մեջ
    Բարու և չարի
    պատերազմ սարքեցին:

    Եվ դա՝ մարդկության
    փորձն էր առաջին, -
    Հասկանալ տիզերական
    իրադարձությունները,
    Որոնց, իհարկե,
    տեղյակ է Հոգին,
    Բայց խելքով ընդգրկելը՝
    մեծ բարդություն է
    :

  30. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    E-la Via (21.08.2011), Lem (28.07.2011), unknown (27.01.2012)

Էջ 1 16-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •