[COLOR="navy"]4.
- 4 -
Ես այնքա՜ն շատ բան եմ
ցանկանում Քեզ ասել,
Շա՜տ բանի մասին եմ
ուզում հարցնել...
Բայց ես չգիտեմ,
թե ինչից սկսել:
Այո, չգիտեմ,
թե ինչից սկսել:
Ահա՛։ Դե ասա, թե ինչու՞
Չես բացահայտում Քեզ:
Ասա, օրինակ, թե ինչու՞
Դու չես հայտնվում մեզ:
Եթե կա՛ իրոք Աստված,
և Դու` իրոք Նա՛ ես, -
Ինչու՞ չես ակնհայտում Քեզ այնպես,
որ մենք հասկանա՛նք, բոլո՛րըս:
Ես արել եմ դա շատ անգամ:
Ես անում եմ դա նորից:
Նորից ու կրկին, կրկին ու նորից:
Ես անում եմ դա հենց հիմա:
Ո՛չ: Ես ցանկանում եմ ասել.
այնպես հայտնվել, որ ոչ ոք
Չկարողանա դա հերքել:
Հերքել չկարողանա ոչ ո՛ք:
Ինչպե՞ս, օրինակ:
Օրինա՞կ...
Հայտնվիր հենց հիմա՛,
իմ աչքերի առջև:
Ես այդպես էլ անում եմ,
անում եմ հենց հիմա:
Որտե՞ղ ես:
Ամենուր,
ուր էլ դու նայես:
Ո՜չ: Ես ցանկանում եմ ասել,
այնպես հայտնվել, որ ոչ ոք
Չկարողանա՛ դա հերքել,
լսու՜մ ես, չկարողանա ոչ ո՜ք:
Իսկ ինչի՞ նման կլիներ դա:
Ասա՛, ի՞նչ տեսքով, դու գիտե՞ս:
Ի՞նչ ձևի մեջ կուզենաիր
Իմ հայտնությունը տեսնել:
Ա՛յն ձևի մեջ, որի մեջ
որ Դու կա՛ս, իրականու՛մ ես:
Ա՛յն տեսքով, որին որ
Դու իրականում տիրու՜մ ես:
Դա անհնար է:
Բանն այն է,
Որ չունեմ Ես մի ձև,
կամ մի կերպարանք,
Որը որ դուք ընդունեք
և իրոք հասկանաք:
Ես կարող եմ, իհարկե,
այդ ձևն ընդունել,
Բայց դուք կսկսեք դա
սխալ մեկնաբանել:
Այդ դեպքում դուք կգաք
միայն մի եզրակացության.
Որ հենց դա՛ է Աստված,
հենց ա՛յդ ձևն է միայն:
Եվ ինչ խոսք, որ սխալ
կլիներ այդ կարծիքը.
Ճիշտը այն է, որ ձևն այդ
բազում ձևերից լոկ մե՛կն է:
Մարդիկ մտածում են,
որ Ես` ա՛յն եմ,
Ինչ իրենք տեսնու՛մ են,
ինչ ընկալու՛մ են:
Բայց Ես` Մեծագու՜յն
Անտեսանելին Եմ,
Այլ ո՛չ այն, ինչ ա՛յդ պահին
Ես լինել ընտրու՛մ եմ:
Որոշ իմաստով
Ես հանդիսանում եմ այն,
ինչ չեմ հանդիսանում:
Ես սերում եմ անհայտությունից,
և այնտեղ եմ միշտ
վերադառնում:
Սակայն, երբ Ես ընդունում եմ
այս կամ այն կոնկրետ ձևը,
Որի մեջ որ կարող են
մարդիկ Ինձ հասկանալ`
Մարդիկ ընդունում են Ինձ
միայն ա՛յդ ձևի մեջ,
Հավիտյանս հավիտենից
և հավիտենից հավիտյան:
Եվ հենց որ Ես գամ
մյուս անգամ ուրիշ ձևի մեջ,
Հենց գամ և ուրիշ ձևի մեջ
հայտնվեմ ուրիշ մարդկանց,
Առաջինները կասեն,
Որ այդ Ե՛ս չէի, որ եկել եմ,
Ես նման չէի Նրա՛ն,
Ով եկել էր ա՛յն անգամ:
Պատճառն այն է, որ Ես
չունեի այն տեսքը,
Ինչ որ ունեի Ես
առաջին անգամ:
Նաև, որովհետև
չէի կրկնում խոսքերը,
Որոնք որ ասել էի
առաջին անգամ:
Եվ այդ պատճառով էլ
նշանակություն չունի,
Թե ինչ ձևի և ոճի մեջ եմ
Ես բացահայտում Ինձ.
Ինչպիսի ոճ էլ ընտրեմ,
ինչ ձև էլ ընդունեմ Ես, -
Միևնույն է, քանզի
անվիճելի չի ոչինչ:
Բայց եթե Դու իրոք անեիր ինչ-որ բան,
որ վկայականը կլիներ Քո ճշմարտության
Այն մասին, թե Ով Ես Դու,
անկասկած, առանց հարց...
Միևնույն է, ինչ-որ մեկը կասեր,
որ դա սատանայի գործն է,
Կամ էլ ինչ-որ մեկի ցնորքն է,
կամ էլի ինչ-որ բան, բայց ոչ Աստված:
Եթե նույնիսկ Ես
Ինձ արտահայտեի
Որպես Ամենակարող Աստծո,
և ապացուցելու համար
Ես սկսեի
Տեղաշարժ անել սարերը, -
Միևնույն է,
ինչ-որ մեկը կասեր.
"Ո՛չ, դա այդպե՛ս չէ, դա Աստված չէ՛":
Միևնույն է,
ինչ-որ մեկը կասեր,
որ դրանք սատանաի խաղերն են:
Եվ դա հենց այն է,
ինչ պետք է լինի:
Քանի որ Աստված
Իրեն բացահայտում է
Ոչ թե արտաքին
ինչ-որ մի ձևով,
Այլ միայն ներքին
փորձի միջոցով:
Եթե խնդրում են
Ինձ բացահայտվել`
Դա երբեք չի կարող
կատարելի լինել:
Չէ՞ որ այդ խնդրանքն ինքստինքյան
հաստատում է այն,
Որ հենց այդ պահին
այդ խնդրվածն իրոք բացակայում է:
Թե Աստված իրոք բացակայում է,
ուրեմն, էլ ինչպե՞ս Նա կհայտնվի:
Դու Ինձ հասկացա՞ր:
Ոչ, չասկացա:
Ինչ արած, ուրեմն այլ կերպ կփորձեմ:
Եթե խնդրում ես,
որ Աստված լինի,
Նշանակում է,
որ Աստված չկա՞ր:
Քանզի, եթե կար,
էլ ի՞նչ ես խնդրում,
Ավելորդ բան չի՞
միթե խնդրելըդ:
Հիմա հասկացա՞ր:
Հիմա հասկացա:
Այս տեսակետըդ
նոր միտք է ծնում:
Քանզի քո միտքը,
ինչին էլ դիպչի`
Այդ բանից ինչ-որ
նոր բան է ստեղծում:
Արդյունավետ են
նաև խոսքերդ:
Եվ քո մտքերն ու խոսքերը մեկտեղ,
միասին վերցրած,
Կարող են դարձնել իրականություն,
ինչ որ ցանկանաս:
Այդ թվում նաև
Աստծո գոյություն-չը-գոյությունը:
Մեջբերել
Էջանիշներ