ՄԱՍ ՉՈՐՐՈՐԴ
44.
Ու՜-ուխ: Դու ինձ
ոգևորում ես:
Դե, եթե Աստված չկարողանա
քեզ ոգևորել,
Ուրիշ էլ ի՞նչ սատանա
կարող է այդ անել:
Նորի՞ց սրախոսում ես
բառախաղերով:
Ոչ, դա բառախաղ չէ:
Մեկ անգամ էլ կարդա:
Բայց, թե բառախաղ էլ լիներ,
կլիներ լրիվ նորմալ:
Դու համաձայն չ՞ես:
Չգիտեմ: Ես սովոր եմ,
որ Աստված քիչ ավելի լուրջ է:
Ուրեմն, բախտդ չի բերել:
Քանզի այնպես է ստացվել,
Որ քո Աստված հումորի
հոյակապ զգացում ունի:
Եվ երբ Ես տեսնում եմ,
թե դուք ինչ եք արել
Ձեր սեփական կյանքի հետ, -
չեմ կարող չծիծաղել:
Իրոք, որ առանց հումորի
դրան նայել չի կարելի:
Ի միջի այլոց, ասեմ քեզ,
որ կարիք չունես վրդովվելու,
Քանզի չէ՞ որ Ես գիտեմ,
որ ինչպես էլ որ ապրես, -
Վերջիվերջո ամեն ինչ
շատ լավ է լինելու:
Դու ի՞նչ ի նկատի ունես:
Ես ի նկատի ունեմ այն,
Որ այս խաղում դու երբեք
պարտվել չես կարողանա:
Դու չես կարող քո կյանքում
ինչ-որ բան անել սխալ:
Քանզի քո ծրագրի մեջ
սխալ ուղղակի չկա:
Գոյություն չունի միջոց,
որը կկարողանա խանգարել
Ձեզ չընկնել այնտեղ,
ուր դուք ճանապարհվում եք:
Եվ եթե քո թիրախն է Աստված՝
ուրեմն բախտդ բերել է,
Քանզի Աստված այնքան մեծ է,
որ դու չես կարող վրիպել:
Բայց ինչո՞ւ մենք անընդհատ
անհանգստանում ենք այն մասին,
Որ, հավանաբար, ինչ-որ կերպ
ամեն ինչ կփչացնենք:
Եվ արդյունքում էլ երբեք
չենք կարողանա Քեզ տեսնել,
Էլ երբեք չենք լինի
մենք Քեզ հետ միասին…
Դու ի նկատի ունես
“դրախտ ընկնե՞լը”:
Այո: Մենք բոլորս վախենում ենք,
որ դժողք կընկնենք:
Այսպիսով, դուք ամենասկզբից
ձեզ տեղավորել եք դժողքում,
Որպեսզի այնտեղ ընկնելուց
խուսափեք… հետագայո՞ւմ:
Հըմմ: Հետաքրքիր ստրատեգիա է,
խորիմաստ մոտեցում:
Դեհ, ահա, տես, նորից
Դու կատակ ես անում:
Ոչինչ չեմ կարող անել Ինձ հետ:
Բոլոր այս խոսակցությունները
Դժողքի մասին, Իմ մեջ
ամենավատ բաներն են արթնացնում:
Աստված իմ, իրոք որ
իսկական խեղկատակ ես Դու:
Եվ քեզ հարկավոր էր
այսքան ժամանակ,
Որպեսզի դու վերջիվերջո
այդ բանը հասկանա՞ս:
Ընդհանրապես, այս վերջերս
նայե՞լ ես արդյոք աշխարհին:
Դե, ուրեմն, մեկ հարց ևս,
պատասխանիր, խնդրեմ, այս հարցին:
Ինչո՞ւ Դու չես ուղղում աշխարհը:
Մի՞թե չես կարող ուղղել,
Փոխարենը թույլ տալու նրան
ուղիղ դժողք գլորվել:
Իսկ ինչո՞ւ հենց քեզ չանել այդ:
Ես ուժ չունեմ դրա համար:
Ի՜նչ ես դու բարբաջում:
Դու ունես թե ուժ, թե ընդունակություն,
Որպեսզի հենց հիմա, հենց այս րոպեին
վերջ դնես սովին,
Որը տիրում է ամբողջ աշխարհում:
Վերջը տալ բոլոր հիվանդությունների
Հենց այս ակնթարթին,
հենց այս րոպեին:
Իսկ ի՞նչ, եթե Ես ասեմ քեզ,
որ ձեր սեփական բժշկությունը
Թաքցնում է նոր դեղերը,
հրաժարվում է քաջալերել և
Ընդունել այլընտրանքային
դեղամիջոցներն ու բժշկումները,
Քանզի դրանք սպառնում են ձեր
“բժշկության” հենց կառուցվածքին:
Իսկ ի՞նչ, եթե Ես ասեմ,
որ ոչ մի կառավարություն
Չի ցանկանում վերացնել
սովն ամբողջ աշխարհում:
Կհավատա՞ս արդյոք դու Ինձ:
Ինձ դժվար կլինի:
Ես գիտեմ, որ այդպիսի
տեսակետ գոյություն ունի,
Բայց չեմ կարող հավատալ,
որ իրոք դա այդպես է:
Ոչ մի բժիշկ չի ցանկանա
հրաժարվել լավ դեղամիջոցից
Ու տեսնել, թե ինչպես են
մահանում իր հիվանդները:
Ոչ մի գործիչ չի ցանկանում
ժողովրդին մատնել սովի
Ու տեսնել, որ սովամահ են լինում
իր համաքաղաքացիները:
Ոչ մի կոնկրետ բժիշկ՝ այո, ճիշտ է:
Եվ ոչ մի կոնկրետ գործիչ էլ:
Բայց բժշկությունն ու քաղաքականությունը
դարձել են գործիքներ,
Եվ հենց այդ գործիքներն են
հակառակվում նման բաներին,
Երբեմն կարծես աննշան,
բայց միշտ՝ անխուսափելի:
Որովհետև դա խնդիրն է
նրանց կենսունակության:
Եվ եթե արևմտյան բժիշկն ընդունի
բժշկությունն արևելյան,
Ճանաչի, որ նրանց մեթոդները
կարող են ապաքինման բերել, -
Կնշանակեր իր, արևմտյան,
հիմքերը փլուզել:
Բժշկությունն այդպես վարվում է
ոչ այն պատճառով,
որ չարն է ցանկանում:
Նա անում է
դա ստիպված,
քանզի շատ է վախենում:
Յուրաքանչյուր հարձակում՝
կանչ է օգնության:
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ամեն մի պատահական հարցին
Դու ունես պատասխան:
Էջանիշներ