Մատեան երանության

[Sambitbaba]

Ես համոզված չեմ, որ մարդիկ
պատրաստ են նման բանն ընկալել:

Այս, և բոլոր գրքերի,
որ մենք ստեղծում ենք, նպատակն է`
Պատրաստվածություն հարուցել
դեպի նոր պարադիգմ,
Դեպի նոր ըմբռնում,
ավելի լայն հայացք,
Ավելի մեծ գաղափար,
ավելի խոր իմաստություն:

Բայց ես ստիպված կլինեմ
տալ հարցեր այդ առումով,
Որոնք, ես համոզված եմ,
ծագում են շատ մարդկանց մոտ:
Ինչպե՞ս կարող է պատահել,
որ այդքան զարհուրելի մարդ,
Այդպիսի չարագործը` Հիտլերը...
ընկնի դրախտ:

Աշխարհի բոլոր կրոնները...
յուրաքանչյուր, այսօր գործող,
Համոզված եմ, որ հայտարարել են.
նա անիծված է և ուղարկվել է դժոխք:

Նախ, քանի որ դժոխք չկա,
նա չէր կարող ընկնել այնտեղ:
Այդ պատճառով կա միայն մեկ տեղ,
ուր նա կարող էր ընկնել:

Բայց այստեղ Ես ցանկանում եմ
քննարկել հարցի էությունը.
Արդյո՞ք դա իրականություն է,
որ "սխալ" էին Հիտլերի գործերը:

Եվ Ես արդեն ասել
և ասում եմ նորից ու նորից,
Որ ամբողջ Տիեզերքում
"սխալ" կամ "ճիշտ" չկա ոչինչ:
Ըստ էության ինչ-որ բան
չի կարող լինել ճիշտ կամ սխալ:
Եվ իրականությունը միակ այն է,
որ դա ուղղակի կա:

Քո միտքն այն մասին,
որ Հիտլերը հրեշ էր,
Հիմնված է փաստի վրա,
որ նա միլիոնավոր մարդիկ է սպանել:

Հենց այդպես է, որ կա:

Իսկ եթե Ես ասեմ քեզ,
որ այն, ինչը դու կոչում ես "մահ",
Ամենասքանչելի բանն է,
որ պատահում է մարդու հետ, -
Ի՞նչ կպատասխանեիր
դու այդ ժամանակ:

Ես կասեի, որ դա
դժվար է ընդունել:

Դու մտածում ես,
որ կյանքը Երկրի վրա
Ավելի լավ բան է,
քան կյանքը դրախտու՞մ:
Ես ասում եմ քեզ,
որ պահին քո մահվան
Դու կապրես երջանիկ,
գերագույն ազատություն,

Գերագույն հանգստություն,
գերագույն ուրախություն
Եվ գերագույն սեր, որ իմացել ես
քո ողջ կյանքի ընթացքում:

Եվ ուրեմն պե՞տք է պատժել
Եղբայր Աղվեսին,
Որ նա փշե մացառուտն է գցել
Եղբայր Ճագարին*:

Դու հաշվի չես առնում
այն փաստը կարևոր,
Որ որքան էլ հրաշալի լինի
կյանքը մահից հետո,
Մեր կյանքը չպետք է ընդհատվի
մեր կամքին հակառակ,
Չէ՞ որ մենք կյանք ենք եկել
ինչ-որ բանի համար:

Որ հասնենք մի բանի,
կատարենք ինչ-որ բան,
Ինչ-որ բան սովորենք,
և կլիներ շատ սխալ,
Եթե այն ավարտվեր
ինչ-որ մի մոլագարի
Խելագար գաղափարի
իրականացմամբ:

Նախ, դու այստեղ ես
ոչ թե նրա համար,
Որ ինչ-որ բան սովորես
(վերընթերցի՛ր Առաջին Գիրքը):
Կյանքը` դպրոց չէ,
և քո նպատակն էլ
Վերհիշելն է, հիշու՞մ ես,
այլ ոչ թե սովորելը:

Եվ հետո, մեծ հաշվով,
կյանքը "կրճատվում է"
Բազմաթիվ պատճառներով...
փոթորիկ, երկրաշարժ...

Դա այլ բան է: Դու Աստծո
գործերի մասին ես խոսում:

Աստծո ևս մեկ գործ է
յուրաքանչյուր իրադարձություն:

Կամ դու ենթադրում ես,
որ ինչ-որ իրադարձություն
Կարող է կատարվել,
երբ Ես չե՞մ ցանկանում:
Դու կարծում ես, թե դու
կշարժեիր ճկույթդ,
Եթե Ես որոշեի, որ քեզ
պետք չէ այդ անե՞լ:

Դու չես կարող որոշել ոչինչ,
եթե Ես դեմ եմ:

Բայց եկ շարունակենք քննել
"սխալ" մահվան մասին միտքը:
Սխա՞լ է, եթե կյանքն ընդհատվում է
հիվանդության պատճառով:

Այս դեպքում "սխալ" բառը,
կարծում եմ, անընդունելի է:
Դա այն է, ինչ բնականաբար է
տեղի ունենում:
Դա չի կարելի համեմատել
այնպիսի դեպքի հետ,
Երբ Հիտլերի նման մեկը
մարդիկ է սպանում:

Իսկ դժբախտ պատահարների
մասին ի՞նչ կասես:
Կույր պատահականությունների մասին
ի՞նչ կարծիքի ես:

Միևնույնը: Դա դժբախտություն է,
դա պատահականություն է,
Բայց դա Կամքն է Աստծո:
Չէ՞ որ մենք չենք կարող
Ներթափանցել Աստծո
մտքի, գիտակցության մեջ
Եվ բացահայտել, թե ինչու է
այդ ամենը կատարվում:

Մեզ պետք չէ այդ ամենը
նույնիսկ փորձել հասկանալ,
Քանզի Կամքը Աստծո`
անճանաչելի է և անխախտ:
Ձգտելով գուշակել
Գաղտնիքն Աստվածային,
մենք խախտում ենք սահմանները
մեր հնարավորությունների:

Դա մեղք է:

Որտեղի՞ց գիտես:

Եթե Աստված ցանկանար,
որ մենք այդ ամենը հասկանանք,
Ուրեմն այդպես էլ կլիներ:
Պարզ կլիներ ամեն բան:
Փաստը, որ չենք հասկանում`
որ հասկանալ չենք կարող, -
Վկայում է այն մասին,
որ հենց դա է Կամքն Աստծո:

Հասկանալի է: Փաստը,
որ դուք չեք հասկանում,
Աստծո Կամքի մասին է
ձեզ հայտարարում:
Իսկ փաստը, որ նման բան
տեղի է ունենում,
Աստծո Կամքի վկայությունը
չի հանդիսանում:

Հըմմմ...

Դժվարանում եմ բացատրել,
բայց ես դրան հավատում եմ:

Դու հավատու՞մ ես Աստծո Կամքին,
հավատու՞մ ես, որ Նա` Ամենակարող է:

Այո:

Եթե դա չի վերաբերվում Հիտլերին:
Իսկ Հիտլերի դեմ Նա անկարող էր:

Ոչ:

Ինչպե՞ս կարող է դա լինել:

Հիտլերը գործում էր
Աստծո Կամքին հակառակ:

Իսկ ինչպե՞ս, քո կարծիքով,
նա կարող էր այդ անել,
Եթե դու համաձայն ես,
որ Իմ Կամքն ամենակարող է:

Դու թույլատրեցիր նրան:

Եթե Ես թույլատրեցի,
չի՞ նշանակում, ուրեմն,
Որ ինչ էլ որ նա արել է,
Իմ Կամքով է արել:

Ստացվում է, որ այդպես է...
Բայց հնարավոր է, դրա համար
Դու ունեիր ինչ-որ
կարևոր մի պատճա՞ռ:
Ոչ: Քո Կամքի համաձայն
նա ուներ ազատ ընտրություն:
Իսկ ամենն, ինչ արել է,
արել է իր կամքով միայն:

Դու այնքան մոտ ես ըմբռնմանը:
Այնքա՜ն մոտ ես դու:

Իհարկե, դու ճիշտ ես:
Իհարկե, դա Իմ Կամքն է,
Որ Հիտլերը` և դուք բոլորդ էլ, -
Ազատ Ընտրություն ունենաք:
Եվ իհարկե, Իմ Կամքն այն չէ,
որ դուք չկատարեք այն,
Եվ հետո Ես կարողանամ պատժել ձեզ
անվերջ ու անդադար:

Եթե լիներ այդպես,
մի՞թե "ազատ" կլիներ
Ձեր ընտրությունը: Ինչպե՞ս:
Էլ ի՞նչ ազատ ընտրություն:

Ի՞նչ ազատ ընտրություն է դա,
եթե դուք գիտեք,
Որ ձեզ կստիպեն հավերժ
տառապել, եթե
Դուք չեք ցանկանում այն,
ինչ ցանկանում եմ Ես:
Ի՞նչ ընտրություն է դա,
դու Ինձ կբացատրե՞ս:

Բանը պատիժը չէ: Դա`
ուղղակի Օրենք է Բնական:
Դա ընդամենը
հետևանքների խնդիր է:

Տեսնում եմ, քեզ լավ են
սովորեցրել հիրավի
Աստվածաբանական
այդ բոլոր դատողություններին,
Որոնք քեզ թույլ են տալիս
հեշտորեն ու անվրդով
Ինձ պատկերացնել որպես
ահեղ, պատժող Աստծո:

Եվ ընդ որում ստացվում է,
որ այդ դաժան հարցում
Ես չեմ կրում որևէ
պատասխանատվություն:

Բայց ո՞վ է ստեղծել այդ
Բնական Օրենքները:
Չէ՞ որ, եթե ընդունենք,
որ Ես եմ դրանք հիմնել,
Ուրեմն, ինչու՞ Ես,
հիմնելով այդ օրենքները,
Հետո ձեզ իշխանություն եմ տվել
դրանց չհնազանդվել:

Եթե Ես չէի ուզում,
որ նրանք գործեն, -
Եթե Իմ Կամքն էր,
որ դուք չտանջվեք, -
Ուրեմն ինչու՞ Ես
ձեր տառապանքների
Հնարավորությունն անգամ
պետք է ստեղծեի:

Մեզ գայթակղում ես ոչ Դու:
Գայթակղում է Սատանան:

Եվ նորից դու վիճակն
այնպես ես պատկերացնում,
Որ Ես չեմ կրում ոչ մի
պատասխանատվություն:

Մի՞թե դու չես տեսնում,
որ ձեր աստվածաբանությունն
Արդարացնելու միակ
հնարավորությունն է,
Պատկերացնել սեփական
Աստծոն` անօգնական:

Հասկանու՞մ ես արդյոք,
որ ձեր դատողությունները
Կարող են իմաստ
ունենալ այն դեպքում,
Եթե իմաստ չկա
Իմ գործողություններում:

Քեզ իրո՞ք բավարարում է
այն Աստծո մասին գաղափարը,
Ով ստեղծել է քեզ, բայց գործերդ
հսկել անկարող է:

Ես չեմ ասել, թե չես կարող
Դու հսկել սատանային:
Դու` Աստված ես: Դու կարող ես
հսկել ամեն ինչ:
Ուղղակի ինչ-որ պատճառով
որոշել ես այդ չանել:
Ուղղակի Դու թույլատրում ես
սատանային մեզ գայթակղել:

Թույլատրում ես սատանային
տիրանալ մեր հոգիներին:

Բայց ինչի՞ համար Ես պետք է
անեի այդ: Ինչու՞,
Եթե Ես ցանկանում եմ,
որ դուք վերադառնաք Տուն:

Որովհետև Դու ցանկանում ես,
որ մենք հետ գանք Քեզ մոտ
Մեր ընտրությամբ, այլ ոչ թե
այն չունենալու պատճառով:
Եվ Դրախտն ու Դժոխքն էլ
այդ պատճառով ես հիմնել.
Որպեսզի ըստ ընտրության
կարողանանք մենք գործել,

Այլ ոչ թե Քեզ մոտ գանք
պատճառով այն հասարակ,
Որ չկա այլ ճանապարհ
և մենք չունենք այլընտրանք:

Ես հասկանում եմ, թե ինչպես եք
դուք հանգել այդ գաղափարին:
Դուք համարում եք, որ ձեր Աստված է
այդ ամենը բարդել ձեր գլխին:
Եվ քանի որ Ես այդ կարգը
սահմանել եմ ձեր աշխարհում,
Դուք կարծում եք, որ Իմ աշխարհում էլ
ամենն այդ կերպ պետք է լինի:

Ձեր աշխարհում չի կարող Լավը
գոյատևել առանց Վատի:
Եվ դուք կարծում եք, որ Իմ աշխարհում էլ
այլ կերպ ոչինչ չի աշխատի:

Բայց Ես ասում եմ.
Որտեղ Ես Եմ,
"վատ" չկա:
Չկա նաև "չար":
Կա Ամեն Ինչ միայն `
Ամենահնարավոր
Ամենաընդունելի
Ամենակատարյալ:

Կա Ընտրություն:
Եվ Գիտելիք:
Եվ Փորձը նրա`
Գիտելիքի:

Իմ աշխարհը`
Աշխարհն է
Կատարյալի
և Բացարձակի,
Որտեղ Մի Բանը կա
ոչ թե համեմատ մեկ ուրիշի,
Այլ ամբողջովին անկախ է
որևէ այլ Բանից:

Իմ աշխարհը` մի տեղ է,
որեղ Ամենն, Ինչ Կա, - Սերն է:

Եվ չկան հետևանքները նրա,
ինչ մենք մտածում,
Ասում կամ անում ենք
Երկրի վրա՞:

Էհ, հետևանքներ կան:
Շուրջդ նայիր:

Մահից հետո: Ես այդ
նկատի ունեի:

"Մահ" չկա: Կյանքը շարունակվում է
հավերժ և անվերջ:
Կա Կյանք միայն: Ուղղակի
դուք փոխում եք ձեր ձևը:

Լավ, թող ասածդ լինի, -
այն բանից հետո,
Երբ մենք "փոխում ենք
մեր ձևը":

Այն բանից հետո,
երբ դուք փոխում եք ձեր ձևը,
Հետևանքները դադարում են
գոյություն ունենալ:
Ձևը փոխելուց հետո
կա Գիտելիք միայն:

Հետևանքները` տարրերն են
հարաբերականության:
Բացարձակի մեջ նրանք տեղ չունեն,
քանզի կախված են նրանք
"Ժամանակից" գծային
և հաջորդող իրադարձություններից:
Իսկ Բացարձակի Տարածքում
"ժամանակ" գոյություն չունի:

Այդ տարածքում չկա ոչինչ,
բացի ուրախությունը,
Բացի հանգստությունը
և բացի, իհարկե, սերը:

Այդ տարածքում դու, վերջապես,
կիմանաս Լուրը Բարի.
Ձեր չար, կեղծ, անբարոյական
"սատանան" Գոյություն չունի:

Դու կաս այն, ինչպիսին միշտ քեզ
գիտեիր. Բարություն և Սեր:
Քո գաղափարն այն մասին,
որ կարող ես մեկ այլ բան էլ լինել, -
Եկել է խելագար արտաքին աշխարհից,
դրդելով քեզ գործել անմտորեն:

Դատապարտման և մեղադրանքի
արտաքին աշխարհից,
Որտեղ ուրիշները դատապարտում էին քեզ
ինչ-ինչ պատճառներով,
Եվ դու էլ դատապարտում էիր քեզ
նրանց դատողություններից ելնելով:

Այժմ դու ցանկանում ես,
որ քեզ դատապարտի Աստված:
Բայց Ես չեմ անի այդ,
որքան էլ դու ցանկանաս:
Եվ քանի որ չես հասկանում Աստծոն,
Ով չի վարվի այդպես, -
Դու շվարած ես, դու շփոթված ես,
թե ինչ անել` չգիտես:

Ձեր աստվածաբանությունը`
ձեզ նորից վերագտնելու
ձեր անհաջող փորձն է:

- - - - - - - - - - -
* Այստեղ հիշատակվում է ամերիկացի գրող Ջոել Հարիսի "Քեռի Ռիմուսի հեքիաթները" գրքից մի հեքիաթ:

[Sambitbaba]

Դու խելագար ես անվանում
մեր աստվածաբանական ուսմունքները,
Բայց ինչպե՞ս կարող է ընդհանրապես
աստվածաբանությունը գործել
Առանց խրախուսանքի
և Դատապարտման համակարգի:

Ամեն ինչ նրանից է կախված,
թե դու ինչն ես ընկալում
Որպես կյանքի նպատակ,
քանզի քո ընկալածը
Հենց ինքն էլ, բնականաբար,
հիմքն է աստվածաբանության:

Եթե դու հավատում ես,
որ կյանքը գոյություն ունի
Որպես քննություն, կամ
քննությունների մի ժամանակաշրջան,
Որպեսզի գնահատես,
"արժանի՞" ես դու արդյոք, -

Ուրեմն իմաստ են ձեռք բերում նաև
ուսմունքներն աստվածաբանական:

Եթե դու հավատում ես,
որ կյանքը գոյություն ունի
Որպես մի պրոցես,
մի հնարավորություն,
Որի միջով անցնելով,
դու բացահայտում ես,
Կամ վերհիշում ես,
որ արժանի ես, -

Ուրեմն ձեր աստվածաբանություններն
անիմաստ են դառնում:

Եթե դու հավատում ես,
որ Աստված` կենտրոնացում է
Էգոիզմի, Ով պահանջում է
երկրպագում, հիացում,
Եվ կարող է սպանել նույնիսկ
դրան հասնելու համար, -

Ուրեմն ձեր աստվածաբանությունները
ձեռք են բերում իմաստ:

Եթե դու հավատում ես,
որ Աստվաած` հիրավի
Ոչ էգո, և ոչ էլ
կարիքներ չունի
Եվ որ Նա` աղբյուրն է
ամենի և տեղը,
Որտեղ բնակվում է ողջ
իմաստությունն ու սերը, -

Քայքայվել են սկսում ուրեմն
ձեր աստվածաբանությունները:

Եթե դու համարում ես,
որ Աստված խաղաղասեր է
Եվ ուրախ` Իր սիրո մեջ
և կրքոտ` Իր էքստազում, -

Ուրեմն ձեր աստվածաբանություններն
անիմաստ են դառնում:

Աստծոն սիրաշահելը
քո կյանքի նպատակը չէ:
Քո կյանքի նպատակն է,
որ դու ճանաչես Աստծոն:
Եվ, ճանաչելով Աստծոն,
փորձես վերականգնել նրան,
Ով Դու Կաս Իրականում, -
այդ Ես Եմ քեզ ասում:

Վարվելով այդպես,
դու իրոք սիրաշահում ես
Աստծոն և միաժամանակ
փառաբանում ես Աստվածուհուն:

Ինչու՞ "Աստվածուհի":
Մի՞թե Աստված` "ուհի" է:

Ես ոչ "Աստված" եմ,
ոչ էլ "Աստվածուհի":
Ես երբեմն ակնարկում եմ
կանացի սեռի առկայությունը,
Որպեսզի ազատեմ քեզ
սահմանափակ մտածողությունից:

Եթե դու մտածում ես,
որ Աստված` ինչ-որ մի բան է,
Ուրեմն կմտածես,
որ Նա` մեկ այլ բան չէ:

Դա մեծ սխալ կլիներ:


Հիտլերը դրախտ ընկավ
հետևյալ պատճառներով.

Դժոխք գոյություն չունի,
և հետևաբար
Չկա որևէ այլ տեղ,
ուր կարելի է ընկնել:

Նրա գործողությունները,
ինչպես դու կանվանեիր,
"Սխալներ" էին, վարմունք
չզարգացած արարածի:

Այդ սխալները չհասցրեցին
վնաս կամ կորուստ նրանց,
Ում համար նա մահվան
պատճառ հանդիսացավ:
Նրանց հոգիներն ազատվեցին
երկրային ծանր լծից,
Ինչպես ազատվում են
թիթեռները՝ բոժոժից:

Մարդիկ, ովքեր մնացին,
սգում են այն ժամանակվա
Զոհերին այն պատճառով միայն,
որ իրենք են անտեղյակ
Այն ուրախության մասին,
որն այդ հոգիները գտան:
Ով երբևիցէ ապրել է մահ,
երբեք այն չի ողբա:

Քո պնդումը, որ նրանց
մահն անժամանակ էր,
Եվ այդ իսկ պատճառով
որոշակիորեն "սխալ",
Եբթադրում է, որ Տիեզերքում
կարող է տեղի ունենալ այն,
Ինչը սահմանված չէ,
չպետք է տեղի ունենա:

Բայց, հաշվի առնելով,
թե Ով և Ինչ Եմ Ես, -
Կարող եմ հավաստիացնել քեզ,
որ դա անհնար է:

Ամենն, ինչ Տիեզերքում
կատարվել և կատարվում է,
Կատարվել և կատարվում է
կատարյալ կերպով:
Աշխարհի արարումից հետո
շատ ժամանակներ են անցել,
Եվ այդ ժամանակների ընթացքում
Աստված դեռ չի սխալվել:

Երբ դու կատարելություն ես
տեսնում ամենում,
Այլ ոչ միայն այնտեղ,
ինչի հետ համաձայն ես,
Դու ձեռք ես բերում
մեծ վարպետություն:
Կարծում եմ, այդ ամենն
ինքդ էլ լավ գիտես:

Իհարկե: Գիտեմ:
Մենք խոսել ենք այդ մասին
Առաջին գրքում:
Բայց ես կարծում էի,
Որ նրանց համար,
ով չի կարդացել այն,
Կարևոր է ըմբռնել սա
երկրորդ գրքի սկզբում:

Այդ էր պատճառը, որ սկսեցի
այս հարց ու պատասխաններից:

Իսկ հիմա, նախքան
մենք կշարունակենք,
Ես ուզում եմ խոսել
աստվածաբանական
Այն բարդ և անհասկանալի
ուսմունքների մասին,
Որոնք ստեղծել ենք
ինքներս, մարդիկ:

Օրինակ, երբ ես փոքր էի,
ինձ սովորեցրեցին,
Որ ես մեղավոր եմ
բոլորի հետ միասին,
Եվ որ դրա հետ ոչինչ
չի կարելի անել, -
Այդպիսին ենք մենք ծնվել:
Մեղքի մեջ ենք ծնվել:

Շատ հետաքրքիր մոտեցում է:
Բայց հետաքրքիր է ավելի շատ,
Թե ինչպե՞ս ինչ-որ մեկին հաջողվել է
քեզ ստիպել դրան հավատալ:

Մեզ պատմել են պատմությունն
Ադամի և Եվայի մասին:
Մենք կարող էինք մեղք չգործել,
բայց Ադամն ու Եվան գործեցին:
Իսկ մենք նրանց հետնորդներն ենք,
և, այդպիսով, ժառանգել ենք
Նրանց մեղքն, ինչպես նաև
մեղավոր էությունը նրանց:

Ուտելով արգելված միրգը
և ճանաչելով Չարն ու Բարին,
Ի ծնե վտարման են մատնել նրանք
իրենց ժառանգներին ու սերունդներին:
Եվ մենք բոլորս, երբ ծնվում ենք,
երբ այս աշխարհ ենք մուտք գործում,
Նախապես արդեն կրում ենք
այդ "Նախածին Մեղքը" մեր հոգում:

Այդ պատճառով Դու մեզ տվել ես
կամքի ազատ ընտրություն,
Որպեսզի, ինձ այդպես թվում է,
մենք ունենանք հնարավորություն
Տեսնել, կկրկնե՞նք արդյոք
սխալը մեր նախնիների,
Թե՞ կընտրենք ճիշտը, չնայած
կյանքի գայթակղություններին:

Իսկ ի՞նչ, եթե այնուհանդերձ
դուք "վատ" եք վարվում:

Այդ ժամանակ մեզ, իհարկե,
Դու դժոխք ես ուղարկում:

Ահա՛, թե ինչպես:

Այո: Եթե մենք չմեղանչենք:

Հասկանում եմ:

Եթե մենք ասենք,
որ ափսոսում ենք`
Եվ կատարենք Ազնիվ
Զղջման Գործողություն, -
Դու կփրկես մեզ դժոխքից,
Դու խոստացել ես,
Բայց ոչ բոլոր տանջանքներից է
ներում շնորհվում:

Եվ որոշակի ժամանակ
մենք ստիպված կլինենք
Այցելել Քավարան,
որ մեղքերից մաքրվենք:

Իսկ որքա՞ն երկար դուք պետք է
Քավարանում գտնվեք:

Ամեն ինչ, որքան հասկանում եմ,
իրավիճակից է կախված:
Մեր մեղքերի այրվելու համար
անհրաժեշտ է ժամանակ:
Պետք է ասեմ, որ պրոցեսն այդ
այնքան էլ հաճելի չէ:
Եվ որքան ավելի շատ
մեղքեր մենք ունենք,

Այնքան ավելի շատ
ժամանակ է անհրաժեշտ
Դրանք ոչնչացնելու համար, -
և, հարաբերաբար,
Այնքան երկար ենք մնում
մենք Քավարանում:
Ահա, թե ինձ ինչ են
գիտակ մարդիկ պատմել:

Հասկանում եմ:

Ծայրահեղ դեպքում,
մենք դժոխք չենք ընկնում,
Չէ՞ որ դժոխքը հավերժ է:
Մյուս կողմից, եթե
Մեռնենք այնուամենայնիվ
մեղքի մեջ մահացու,
Այդ դեպքում միանշանակ
ուղիղ դժոխք ենք ընկնում:

Մահացու մեղքը ո՞րն է:

Դա լրիվ հակառակ մի բան է
ներելի մեղքին:
Ներելի մեղքով մահանալիս,
մեզ Քավարան են տանում,
Իսկ մահացու մեղքի մեջ մեռնելով`
ուղիղ դժոխք ենք ընկնում:

Դու կարո՞ղ ես Ինձ այդ մեղքերի
տարբեր օրինակներ բերել:

Իհարկե: Եվ ուրեմն. ծանր չեն
ոչ մահացու մեղքերը:
Ասենք, կրոնական
ծիսակատարությունները չկատարելը:
Ինչպես նաև ներելի
մեղք կարելի է համարել
Կիրակի օրերը
եկեղեցի չհաճախելը:

Նախկինում ներելի մեղք էր նաև
ուրբաթ օրը միս ուտելը:

Մի րոպե: Ձեր Աստված
ձեզ Քավարան էր ուղարկում,
Եթե դուք ուրբաթ օրը
մի՞ս էիք ուտում:

Այո: Բայց հիմա այլևս
դադարել է ուղարկել:
Վաթսունական թվականների
հենց ամենասկզբից:
Բայց եթե վաթսունականներից առաջ
փորձեինք միս ուտել,
Մեզ իսկույն բազմաթիվ
չարիքներ էին ուղարկվում:

Իրո՞ք:

Հենց այդպես:

Իսկ վաթսունականների սկզբին
այդ ի՞նչ պատահեց,
Որ այդ "մեղքն" այլևս
մեղք լինել դադարեց:

Այդ մասին Հռոմի Պապը
մեզ հայտարարեց:

Հասկանում եմ: Եվ ուրեմն,
ձեր Աստված ձեզ ստիպում է
Ամեն կիրակի
հաճախել եկեղեցի:

Այո, պատարագին
չհաճախելը` մեղք է:
Եվ եթե թողություն
չես ստանում և մահանում ես
Այդ մեղքը հոգումդ, -
ուրեմն, նշանակում է,
Որ ստիպված ես դեպի
Քավարան ճանապարհվել:

Իսկ փոքրիկ երեխա՞ն:
Չէ՞ որ մանուկն այդ անմեղ
Չգիտի ձեր "օրենքները",
որոնց համաձայն
Աստված սիրում է իրեն:

Դե, եթե երեխան մահանում է
մինչև իրեն կնքելը, -
Այլընտրանք լինել չի կարող,
երեխան գնում է լիմբո:

Գնում է... ու՞ր...

Լիմբո: Այնտեղ չեն պատժում,
բայց դա դրախտ էլ չէ:
Դա... դե... դրան ուղղակի
լիմբո են ասում:
Այնտեղ... դեռ չես կարող
լինել Աստծո հետ,
Բայց սատանայի մոտ գնալու
անհրաժեշտություն էլ չունես:

Բայց ինչու՞ այդ սքանչելի
մանկիկը ամեղ
Չի կարող իրեն սիրող
Աստծո հետ լինել:
Չէ՞ որ երեխան
վատ ոչինչ չի արել...

Ճիշտ է: Բայց երեխան
դեռևս կնքված չէր:
Նշանակություն չունի,
թե տվյալ դեպքում
Որքան են անմեղ
թե մարդիկ, թե երեխաները, -
Դրախտ ընկնելու համար նրանք
պետք է կնքված լինեն:

Հակառակ դեպքում Աստված
նրանց չի ընդունի:
Եվ այդ պատճառով
շատ կարևոր է երեխաներին
Ծնվելուց հետո
հնարավորինս արագ կնքել:

Ո՞վ է դա քեզ ասել:

Աստված: Եկեղեցու միջոցով:

Ո՞ր եկեղեցու:

Հռոմեա-կաթոլիկական:
Այդ եկեղեցին է, որ Աստծոց է:
Եվ եթե դու կաթոլիկ ես,
իսկ ուրիշ եկեղեցի ես հաճախել, -

Մեղք է նաև դա:

Իսկ Ես կարծում էի, թե մեղք է
եկեղեցի չգնալը...

Դա էլ: Բայց նաև
ոչ-ճիշտ եկեղեցի գնալը:

Իսկ ի՞նչ է նշանակում
"ոչ-ճիշտ եկեղեցի":

Յուրաքանչյուր եկեղեցի, որը
Հռոմեա-կաթոլիկական չի:
Չի կարելի կնքվել
ոչ-ճիշտ եկեղեցում:
Երբեք չպսակադրվես
ոչ-ճիշտ եկեղեցում:
Ոչ-ճիշտ եկեղեցի
այցելել չի կարելի:

Ու դա ես գիտեմ ճշգրիտ,
քանզի, երբ երիտասարդ էի,
Ծնողներիս հետ ուզում էինք
գնալ իմ ընկերոջ
Հարսանիքը և նույնիսկ
ինձ խնդրել էին լինել վկա
Այդ հարսանիքին:
Եվ սակայն...

Տերտերներն ասացին, որ ես
հրավերքը չընդունեմ,
Քանզի պսակադրությունը լինելու է
ոչ-ճիշտ եկեղեցում:

Եվ դու նրանց լսեցի՞ր:

Ոչ: Ես համարեցի,
որ Աստված` Դու, - անպայման
Եվ հաճույքով ներկա կլիներ
ցանկացած եկեղեցում
Ցանկացած հարսանիքի,
և հանգիստ գնացի:
Ես կանգնել էի բեմի մոտ
և ինձ հոյակապ էի զգում:

Լավ: Դե ինչ, հիմա եկ,
տեսնենք, թե մենք ինչ ունենք.
Ունենք դժոխք, ունենք դրախտ,
ունենք նաև Քավարան:
Ունենք լի՛մբո, մահացու մեղք,
բայց ներելի մեղք էլ ունենք:

Ունե՞նք էլի ինչ-որ բան:

Կա նաև... խորհուրդ օծման,
հաղորդություն, թողություն,
Կա չար ուժի վտարում,
վերջին օծում: Նաև կան...

Մի շտապիր:

...կան Սուրբ Հովանավորներ
և Եկեղեցական Տոներ, -
Այդ օրերին մենք պարտավոր ենք
գնալ եկեղեցի:

Նորից մենք թվարկում ենք
այն, ինչ դուք "պարտավոր" եք:
Իսկ ի՞նչ կպատահի,
եթե այդ չանեք:

Դա մեղք է:

Եվ դու դեպի դժոխք
ճանապարհ կընկնես:

Դե, եթե մահանում ես
այդպիսի մեղքով,
Քավարան ես ընկնում:
Եվ այդ պատճառով է,
Որ այդքան կարևոր է
խոստովանանքի գնալը:
Եվ կարևոր է անել այդ
հնարավորինս հաճախ:

Ոմանք այնտեղ գնում են
շաբաթը մեկ անգամ:
Ուրիշներն` ամեն օր:
Այդ կերպ նրանք կարող են
Փակել անցյալի հետ
իրենց հաշիվն ամբողջ,
Պահպանել անբասիր հեղինակություն,
և մահանալու դեպքում...

Ի՞նչ է ուրեմն ստացվում, -
զրույց մշտական վախի մեջ
Անցնող կյանքի մասի՞ն...

Այո, չէ՞ որ կրոնի նպատակն է,
Որ մեր մեջ Աստծո առջև
նա մեծ վախ պատվաստի:
Այդ դեպքում մենք մեզ
կարող ենք ճիշտ պահել,
Եվ կկարողանանք դիմադրել
գայթակղություններին:

Օհո՜... Իսկ, ասենք թե դու
խոստովանանքների արանքում
Հանկարծ "մեղք" ես գործում,
իսկ հետո տեղի է ունենում
Մի դժբախտ պատահար,
և դու մահանում ես
Լրիվ պատահաբար...
Այդ դեպքում` ինչպե՞ս:

Դա նորմալ է: Ոչ մի խուճապ:
Ուղղակի քեզ պետք է շտապ
Վերջին օծում: "Ո՜վ, Աստված իմ,
ազնվորեն ես զղջում եմ..."

Լավ, լավ, հերիք է:
Բավական է:

Սպասիր:

Բայց չէ՞ որ սա ընդամենը
համաշխարհային կրոններից մեկն է:
Չե՞ս ուզում ուրիշներին էլ
արդյոք հայացք գցել:

Ոչ: Ես պատկերացում ունեմ:

Դե ուրեմն, հուսով եմ,
մարդիկ չեն մտածի,
Թե ես ուղղակի ծաղրում եմ
իրենց հավատամքները:

Դու չես ծաղրում, ուղղակի
ասում ես այն, ինչ կա:

Այդպես պրեզիդենտ Թրումենն էր
վարվում սովորաբար:
"Դժո՛խք սարքիր նրանց գլխին, Հարրի", -
գոչում էին մարդիկ:
Իսկ նա գոչում էր. "Ես ուղղակի
մեջբերում եմ նրանց խոսքերը,
Եվ դա արդեն ընկալվում է
որպես դժոխք իսկական":

[Sambitbaba]

4.

Լսիր, մենք, կարծես թե,
նորից շեղվեցինք:
Սկսեցինք ժամանակից՝
կրոնով ավարտեցինք:

Այո: Ահա թե ինչ է նշանակում
Աստծո հետ զրուցել:
Դժվար է ինչ-որ շրջանակների մեջ
զրույցը սահմանափակել:

Լավ: Փորձեմ ամփոփել
իմ հասկացածը,
Այստեղ, այս երրորդ գլխում
Քո ամբողջ ասածը.

* Չկա ուրիշ ժամանակ,
բացի այս ժամանակը,
Չկա մեկ այլ պահ,
քան պահը ներկա:

* Ժամանակը՝ բազմակիություն չէ:
Այն՝ տեսանկյուն է հարաբերականության,
Որը գոյություն ունի միայն
"վերև-ներքև" պարադիգմում,
Որտեղ "պահերն" ու "իրադարձությունները"
մեկը մյուսի վրա են
Եվ միաժամանակ են
տեղի ունենում:

* Ժամանակի այս տարածքում
մենք անվերջ ճամփորդում ենք
Իրականությունների միջև՝
ժամանակից դուրս և ժամանակի մեջ, -
Եվ սովորաբար դա տեղի է ունենում
քնի մեջ: Իսկ "դեժա վյուն"՝
Միջոց է, որի օգնությամբ
դա գիտակցել ենք սկսում:

* Երբեք չի եղել ժամանակ,
երբ մենք "չենք եղել", -
Եվ երբեք չի լինի,
որ մենք չլինենք:

* "Տարիքը"՝ հոգիների հետ
հարաբերվելու իմաստով, -
Իրականում կապ ունի միայն
գիտակցման մակարդակի հետ:

* Չարիք գոյություն չունի:

* Այնպիսին, ինչպիսին կանք,
մենք արդեն իսկ կատարյալ ենք:

* "Սխալը"՝ հասկացություն է
մտահայեցողական,
Եվ հիմնված է փորձի վրա
հարաբերական:

* Մեր կյանքի ընթացքում
մենք հորինում ենք օրենքներ,
Իսկ հետո փոփոխում ենք
այնպես, որ նրանք
Համապատասխանեն
մեր ներկա իրականությանը:
Եվ դա նորմալ է: Դա անհրաժեշտ է,
որպեսզի մենք զարգանանք:

* Հիտլերը՝ դրախտում է:

* Ամենն, ինչ տեղի է ունենում,
լինում է Աստծո Կամքով:
Ամեն ինչ: Սրան են
վերաբերվում ոչ միայն
Մրրիկները, փոթորիկներն
ու երկրաշարժերը,
Այլ նաև Հիտլերը:
Եվ գաղտնիքն ըմբռնման՝

Աստծո նպատակը գիտենալն է,
որը կանգնած է, գտնվում է
Բացարձակապես բոլոր
իրադարձությունների հետևում:


* Հետմահու "պատիժ" չկա,
բոլոր հետևանքները
Գոյություն ունեն միայն
Ֆիզիկական Փորձի մեջ:
Իսկ Բացարձակի, այսինքն,
Աստծո աշխարհում
"Պատիժ" հասկացողություն անգամ
չի կարող լինել:

* Մարդկանց ստեղծած կրոնները՝
մարդկանց խելագար փորձն է՝
Արդարացնել անգիտակից Աստծոն,
որպիսին գոյություն չունի:

* Աստվածաբանություններն իմաստավորելու
միակ հնարավոր միջոցն է.
Ընդունել այնպիսի Աստծո,
որը զուրկ է իմաստից:


Դե ի՞նչ: Ե՞վս մեկ ռեզյումե:

Այո: Ռեզյումե գերազանց:

Թե չէ ես արդեն ունեմ
մոտ մեկ միլիոն հարց:
Օրինակ, պետք է պարզաբանել
որոշ պնդումներ:

Այնուհանդերձ, ինչու՞ է
Հիտլերը երկնքում:
(Հասկանում եմ, որ Դու
փորձել ես դա բացատրել,
Բայց ես, միևնույն է,
կուզենայի շարունակել: )
Ի՞նչ նպատակ է կանգնած
դրա հետևում:

Ի՞նչ կապ ունի Մեծ Նպատակը
Հիտլերի և այլ բռնակալների հետ:

Սկզբում եկ խոսենք
Մեծ Նպատակի մասին:

Բոլոր իրադարձությունների նպատակն է՝
ստեղծել հնարավորություններ:
Իրադարձությունները և ապրումները՝
հենց այդ հնարավորություններն են:

Ոչ ավել, ոչ պակաս:

Եվ, իհարկե, սխալմունք կլիներ
գնահատել դրանք
Որպես "սատանայի խաղեր",
"Աստծո պատիժներ",
"Նվերներ Երկնքից
կամ նման այլ մի բան:

Դրանք ուղղակի Ապրումներ
և Իրադարձություններ են,
Դրանք այն են, ինչ ուղղակի
տեղի է ունենում:

Իսկ թե ինչ եք մտածում դուք
այդ ամենի մասին,
Ինչպես եք ձեզ պահում
նրանց վերաբերյալ,
Ինչպիսին եք դառնում
ի պատասխան այդ ամենի, -
Հենց այդ է, որ որոշակիորեն
իմաստավորում է դրանք:

Իրադարձություններն ու ապրումները
դեպի քեզ ձգված հնարավորություներ են՝
Ստեղծված անձամբ քեզանով
կամ խմբակային գիտակցությամբ:
Գիտակցությունը ծնում է փորձ:
Դու փորձում ես բացատրել
Քո գիտակցությունը: Դեպի քեզ ես
ձգում այդ հնարավորությունները,

Որ նրանցից օգտվես,
որպեսզի ստեղծես
Եվ փորձարկես իրականությունը
նրա, Ով Դու Կաս:

Իսկ Նա, Ով Դու Կաս,
էություն է, ավելի բարձր
Գիտակցությամբ, քան դու
արտահայտում ես քեզ հիմա:

Քանի որ Իմ Կամքը հայտարարում է,
որ դու պետք է ճանաչես
և փորձես, թե Ով Ես Դու, -
Ես թույլատրում եմ դեպի քեզ
Ձգել ցանկացած իրադարձություն
և ապրում, որը կընտրես
Քո վերջին նպատակին
հասնելու սուրբ գործում:

Ժամանակ առ ժամանակ
Տիեզերական այդ խաղի մեջ
Քեզ միանում են նաև
բազմաթիվ խաղընկերներ՝
Որպես Պատահական Ծանոթներ,
Երկրորդական Մասնակիցներ,
Ժամանակավոր Ուղևորներ,
Երկարաժամկետ Միջնորդներ,
Ընտանիք և Ազգականներ,
Սիրելիներ և Ամուսիններ:

Դու ես դեպի քեզ ձգել
այդ հոգիներին:
Նրանք ձգել են քեզ:
Դա արարման փոխադարձ փորձ է,
Որ այդ կերպ արտահայտում է
ձեր՝ երկու կողմերի
Ընտրություններն ու
ցանկությունները:

Պատահական համընկնումներ
երբեք չեն լինում:

Գոյություն չունի այնպիսի բան,
ինչ պատահականությունն է:

Պատահաբար տեղի չի ունենում
ոչինչ և երբեք:

Եվ պատահականություն չէ
ձեր կյանքը նաև:

Իրադարձությունները և մարդիկ
ձգվում են դեպի քեզ
Քո իսկ սեփական
նպատակների համար:
Իսկ մոլորակային
բոլոր փորձությունները
Արդյունք են խմբակային
հզոր գիտակցության:

Ասելով "խմբակային",
Դու ի՞նչ նկատի ունես:

Քչերն են առայժմ,
որ գիտեն, թե ինչ է
Խմբակային գիտակցությունը:
Եվ սակայն այն չափազանց
Հզոր բան է և ընդունակ է,
եթե լինեք անզզգույշ,
Հեշտությամբ հաղթել ձեր
գիտակցությունն անհատական:

Բայց դուք պետք է անվերջ
ձգտեք ստեղծել
Գիտակցությունը խմբակային,
դեպի ուր էլ շարժվեք,
Ինչով էլ զբաղվեք, -
եթե ցանկանում եք,
Որ ձեր մեծ՝ մոլորակային փորձը
ներդաշնակ լինի:

Եթե դու մի խմբում ես,
ում գիտակցությունը
Գիտակցությունը քո սեփական
չի արտացոլում,
Եվ եթե դու ինքդ էլ,
դրա հետ մեկտեղ,
Գիտակցությունն այդ խմբակային
փոխել չես կարողանում,

Ուրեմն ավելի ճիշտ կլինի,
եթե լքես այդ խումբը,
Որպեսզի ինքնությունդ
ինչ-որ կերպ պահպանես,
Հակառակ դեպքում խումբը,
որը քեզանից ավելի ուժեղ է,
Կդառնա գերիշխող
և կկառավարի քեզ:

Դու կգնաս այնտեղ,
ուր խումբը կուզենա,
Անկախ նրանից, թե դու ինքդ
ուր ես ցանկանում գնալ:

Եթե չես կարողանում գտնել
խումբ համապատասխան,
Ուրեմն ինքդ սկիզբ եղիր,
դու այդ կարող ես անել:
Կգտնվեն ուրիշներն էլ
նման գիտակցությամբ
Եվ կձգվեն դեպի քեզ:
Իսկ դու՝ նրանց կընդունես:

Այդ կերպ անհատները,
նաև խմբերը ոչ մեծ
Պետք է ազդեն խմբերի վրա
ավելի մեծաքանակ,
Եվ վերջիվերջո բոլոր
խմբերից ամենամեծ
Խմբի վրա, որն է
մարդկությունը ՀԱՄԱՅՆ, -

Որպեսզի ձեր մոլորակի վրա
տեղի ունենան վերջապես
Մշտական և նշանակալի
արմատական փոփոխություններ:

Ձեր աշխարհը՝ և վիճակը,
որում այն գտնվում է, -
Ձեր բոլորի միասնական
գիտակցության արտացոլումն է:
Եվ, նայելով ձեր շուրջ,
դուք կարող եք տեսնել,
Որ շատ բաներ դեռևս
անհրաժեշտ է անել:

Եթե միայն, իհարկե,
ձեզ չի բավարարում աշխարհն
Այն տեսքով, որի մեջ
նա գտնվում է հիմա:

Զարմանալի է, բայց մարդկանց
մեծամասնությանն այն բավարարում է:
Այդ պատճառով է, որ այն
անփոփոխ է մնում:

Մեծամասնությանն իրոք
բավարարում է աշխարհը,
Որտեղ նմանությունների փոխարեն
տարբերություններն են հարգված,
Իսկ տարաձայնությունները կարծիքներում
հարթվում են պատերազմներով,
Կամ, լավագույն դեպքում, հարթվում են
կոնֆլիկտներով բազմազան:

Մարդկանց մեծամասնությունը
բավարարված է աշխարհով,
Որտեղ կենդանի են մնում
առավել համակերպվածները,
Որտեղ պարտադիր
կենսապայման է մրցակցությունը,
Որտեղ ընդունելի է,
որ "ճշմարիտ է ուժեղը":

Որտեղ բարձրագույն
բարիք է հաղթանակը:
Եվ եթե "անհաջողակներ" է
ծնում նման համակարգը,
Նշանակում է, դա "ճիշտ" է,
թող այդպես էլ լինի,
Բայց պայմանով, որ ինքդ
նրանցից մեկը չես լինի:

Մարդկանց մեծամասնությունն
իրոք բավարարված է,
Չնայած այդպիսի մոդելը
ծնում է մարդկանց,
Ում սպանում են, ովքեր
սոված են, անտուն են,
Եթե իրենց կյանքում
դարձել են "անհաջողակ":

"Սխալի" տակ մարդկանց
մեծամասնությունը նկատի ունի
Այն, ինչ որոշակիորեն
տարբերվում է իրենցից:
Մասնավորապես անհանդուրժողականորեն
վերաբերվում են կրոնական,
Սոցիալական, էկոնոմիկական
և մշակույթային տարբերություններին:

Հասարակության ցածր խավերի
շահագործումն արդարացնում են
Բարձր խավի ինքնահավան
հայտարարություններն այն մասին,
Թե որքան ավելի լավ են
ապրում ցածր խավերը,
Քան ապրում էին, նախքան
իրենց կշահագործեին:

Նրանք անտեսում են, թե ինչպես է
անհրաժեշտ վերաբերվել
Բոլոր մարդկանց, եթե ուզում ես
իսկապես լինել ազնիվ,
Այլ ոչ թե սոսկալի վիճակը
հարթել թեթևակիորեն
Եվ հետո անամոթաբար
շահ կորզել դրանից:

Մարդկանց մեծամասնությունը
ծիծաղում է, երբ առաջարկվում է
Գոյություն ունեցողից տարբերվող
ցանկացած այլ համակարգ,
Ասելով, որ այնպիսի բաներն,
ինչպիսիք են մրցակցությունը,
"Հաղթողին չեն դատում" միտքը,
սպանությունը, դավաճանությունը, -

Բոլոր այդ երևույթները
հզորացնում են քաղաքակրթությունը:

Մարդկանց մեծամասնությունը
համարում է նույնիսկ,
Որ լինելու այլ բնական ճանապարհ
ուղղակի գոյություն չունի,
Որ այդ կերպ վարվելը մարդու
էության մեջ է վերստին,
Եվ այլ կերպ վարվել՝ կնշանակեր
սպանել հաջողության ոգին:

(Ոչ ոքու մոտ հարց չի ծագում.
իսկ "հաջողություն..." ինչու՞մ: )

Ասեմ քեզ, որ իսկապես
պայծառացած էություններին
Այդպիսի մոտեցումը հարցին
շատ դժվար է հասկանալ:
Բայց ձեր մոլորակի վրա
մարդկանց մեծամասնությունը
"Հասկանում" է և ապրում է
հենց այդ փիլիսոփայությամբ:

Այդ պատճառով ձեր մեծամասնությունը
գործ չունի մասսաների
Շահագործման, փոքրամասնությունների
ճնշման ու կեղեքման հետ,
Հասարակության ներքին խավերի
տառապանքների և ցասման հետ,
Իրենից կամ մերձավորներից բացի
մեկ ուրիշի կենսունակության հետ:

Մարդկանց մեծամասնությունը
չի տեսնում, որ ավերում է
Հենց իրեն կյանք տվող
իր Երկիր-մոլորակը, -
Բավական խորաթափանց չի,
որպեսզի նկատի,
Որ երկարաժամկետ կորուստներ է բերում
կարճատև հաղթանակը:

Նրանց արարքներն ուղղված են միայն
սեփական եկամուտը բազմապատկելուն:

Մարդկանց մեծամասնությունն
ընկալում է որպես սպառնանք
Խմբակային գիտակցության
այնպիսի հասկացություններ,
Ինչպես ամբողջ մարդկության
շահերն ամբողջությամբ,
Կամ Արարչի գոյությունն
ամբողջ Տիեզերքի հետ

Միասնության մեջ, այլ ոչ թե
Տիեզերքից անջատ:

Վախը նրանից,
ինչը համախմբում է,
Եվ փառաբանումն
Ամենի, Ինչն Անջատում է, -
Բերում է ձեր մոլորակի վրա
տառապանքների,
Աններդաշնակության և
տարաձայնությունների:

Բայց դուք, կարծես թե,
ընդունակ չեք անգամ
Սովորել սխալների վրա
փորձի սեփական
Եվ շարունակում եք պահել ձեզ
նույն կերպ,
Նույնպիսի արդյունքներով:
Եվ մեծ վստահությամբ:

Այլ մարդու տանջանքները
որպես սեփական
Տանջանքներ ընկալելու
անընդունակությունը՝
Հենց դա է պատճառը,
որ սեփական տանջանքները
Հարատևում են
և երբեք չեն դադարում:

Բաժանվածությունն
անտարբերություն է ծնում,
Կեղծ առավելություն, նաև
կեղծ գերազանցություն:
Միասնությունը՝ սեր
և կարեկցանք է ստեղծում,
Ստեղծում է հարգանք,
իսկական հավասարություն:

Երեք հազար տարվա ընթացքում
ձեր մոլորակի վրա
Պարբերաբար տեղի ունեցող
բոլոր իրադարձությունները, -
Ձեր Կոլեկտիվ Գիտակցության՝
որպես ամբողջի, արտացոլումն են:
Դա ամենապրիմիտիվ մակարդակն է
Տիեզերական Գիտակցության:

[Sambitbaba]

Հմմ: Այո: Բայց մենք,
շեղվեցինք, կարծես թե
Մտքից, որը դրել էինք
մեր առջև ամենասկզբում:

Ոչ: Դու Ինձ Հիտլերի
մասին էիր հարցնում:
Հիտլերի փորձը
հնարավոր դարձավ
Միայն կոլեկտիվ
գիտակցության արդյունքում:

Շատերը կասեն հիմա,
իբր, անկասկած,
Հիտլերը թոզ էր փչում
աչքերին մարդկանց՝
Տվյալ դեպքում սեփական
իր հայրենակիցների, -
Ճարտարախոսության
ու խարդախության օգնությամբ:

Դա շատ հարմար ու նաև
մարսելի գաղափար է,
Որպեսզի ամբողջ մեղքը
գցենք Հիտլերի վրա՝
Եվ հենց այդ են ցանկանում
մարդկանց մասսաները:

Բայց Հիտլերը ոչինչ
չէր կարողանա անել
Առանց միլիոնավոր մարդկանց
համագործակցության,
Համաձայնության, աջակցության
և կամավոր հնազանդության:

Ենթախումբը, որն իրեն
անվանել է Գերմանացիներ,
Պետք է իր վրա վերցնի
հսկայական պատասխանատվության
Ամբողջ ծանրությունը
նրա համար, որ երկրագնդի վրա
Մարդկային փորձի մեջ
Հոլոկոստ է եղել:

Որոշակիորեն նույն բանը
պետք է անի նաև
Իրեն "Մարդիկ" անվանող
ավելի մեծաքանակ մի խումբ,
Որն իրեն թույլ է տվել
(եթե ուրիշ ոչինչ չի արել)
Անտարբեր և անհոգի մնալ
տառապանքների հանդեպ

Ողջ Գերմանիայում, մինչև
այն ժամանակները,
Երբ դրանք հասան
այնպիսի մաշտաբների,
Որ նույնիսկ ամենաանսիրտ
իզոլյացիոնիստները
Չկարողացան այլևս
այդ բանն անտեսել:

Հասկանում ես, հատկապես
կոլեկտիվ գիտակցությունն է
Բերրի հող նախապատրաստել
նացիստական շարժման համար:
Հիտլերը կառչեց պահից,
նա պահն այդ օգտագործեց,
Պահը հրեշավոր զենք դարձրեց, -
բայց նա չէր ստեղծել այն:

Դրանից կարևոր է դաս քաղել:

Բաժանման և առավելության
մասին անվերջ խոսող
Կոլեկտիվ գիտակցությունը՝
մասսայական մաշտաբով
Ծնում է ցավակցելու
և կարեկցանքի մեծ կորուստ,
Ինչին ախուսափելիորեն
խղճի կորուստն է հետևում:

Այլատյաց և անհաշտելի
նացիոնալիզմի վրա հիմնված
Կոլեկտիվ գիտակցությունն
անկարեկից է ուրիշների
Թշվառ վիճակի հանդեպ
և ուրիշների վրա հեշտությամբ
Դնում է պատասխանատվությունն
իր գործած չարիքների,

Դրանով իսկ արդարացնելով
"արդարության վերականգնումը",
Վրեժը, բռնությունը,
պատերազմն ու սպանությունը:

Հիտլերի հարցում ամբողջ
արհավիրքը ոչ թե այն է,
Թե մարդկային ռասայի հետ
մեկ Հիտլերն ինչ արեց,
Այլ այն, թե ինչպես
ամբողջ մարդկային ռասան
Այդ ամենը նրան
անել թույլ տվեց:

Զարմանալի է ոչ թե այն,
որ ինչ-որ Հիտլեր հայտնվեց,
Այլ այն, որ այդքան շատ մարդ
նրան աջակցեց:

Ամոթ է ոչ միայն
այն, որ Հիտլերը
Միլիոնավոր անմեղ
հրեաներ սպանեց, -
Առավել ամոթ է,
որ պետք է սպանվեին
Միլիոնավոր հրեաներ,
նախքան նա կկասեցվեր:

Հիտլերի դերն այն էր,
որպեսզի մարդկությունն
Ունենա հնարավորություն
տեսնել ինքն իրեն:

Դուք ունեցել եք բազում
հիանալի ուսուցիչներ
Մարդկության ամբողջ
պատմության ընթացքում,
Ովքեր ձեզ հիանալի
հնարավորություններ են ընձեռնել
Վերհիշել, թե Դուք
Ով Եք Իրականում:

Նրանք ձեզ ցուցադրել են
մարդու ներուժի ամենաբարձր
Եվ ամենացածր օրինակնրը՝
կենդանի, հափշտակիչ և վառ,
Թե ինչի կարող է հասնել
և կհասնի ձեր մեծամասնությունը
Ձեր այսօրվա նյութապաշտական
և հոգեատյաց գիտակցությամբ:

Ձեզ անհրաժեշտ է հիշել.
Գիտակցությունն՝ ամեն ինչ է:
Նա՛ է ծնում ձեր փորձը:
Իսկ գիտակցությունը խմբակային՝
Շատ հզոր է և կարող է
ստեղծել հետևանքներ
Աննկարարգելի գեղեցկության,
կամ հետևանքներ նողկալի:

Ընտրությունը միշտ ձերն է:

Եթե գիտակցությունը խմբի,
որի անդամն ես դու,
Քեզ չի բավարարում, -
ձգտիր փոխել այդ խումբը:

Ուրիշ մարդկանց գիտակցությունը
փոխելու լավագույն օրինակն է՝
սեփական գիտակցությունը փոխելը,
քո սեփական օրինակը:

Եթե դա բավական չէ՝
քո՛ խումբը կազմակերպիր
Եվ աղբյուրը դարձիր
այն գիտակցության,
Որին ձգտելու են հասնել
բազմաթիվ այլ մարդիկ:
Եվ եթե դու անես այդ,
նրանք կգտնվեն անպայման:

Դա քեզանից է սկսվում:
Ամեն ինչ: Ամեն բան:
Ուզում ես, որ աշխարհը փոխվի՞:
Փոխիր կյանքդ սեփական:

Հիտլերը քեզ ոսկի
հնարավորություն է տվել այդ անել:

Հիտլերի փորձը՝ ինչպես նաև
փորձը Հիսուս Քրիստոսի, -
Հիմնային է այն իմաստով,
որ քո առջև բացվեցին
Քո մասին ճշմարտությունները
և նրանց հետևանքները:
Բացի այդ, հսկայական
այս գիտակցումները

Կենդանի են (ինչպես
Հիտլերի կամ Բուդդայի,
Չինգիսխանի կամ Քրիշնայի,
Աթիլլայի կամ Հիսուս
Նազովրեցու դեպքում)
այնքան, քանի դեռ
Կենդանի է այս անձանց
մասին հիշողությունը:

Այդ պատճառով հրեաները
կոթողներ են կանգնեցնում
Հոլոկոստի հիշատակին
և ձեզ խնդրում են երբեք
Չմոռանալ նրա մասին:
Քանզի ձեր բոլորի մեջ
Մեկի մեջ շատ, մյուսի մեջ՝ քիչ,
կա ինչ-որ բան... թե Հիտլերից, թե Հիսուսից:

Նշանակում է, Հիտլերը
մարդկանց էր ուղարկվել,
Որպեսզի դաս տար մեզ
այն սարսափների մասին,
Որոնց ընդունակ է մարդը,
և ցուցադրեր աշխարհին,
Թե մարդ-արարած որքան
ցա՞ծ կարող է ընկնել:

Հիտլերին ոչ ոք
ձեզ չի ուղարկել:
Հիտլերին ստեղծել եք
հենց դուք ինքներդ:
Նա ծնվեց միայն և միայն
ձեր խմբակային գիտակցությունից
Եվ առանց այդ գիտակցության
չէր կարող լինել:

Դասը հենց սա է:

Մասնատվածության,
մեկուսացածության,
Առավելության
գիտակցությունը,
"Մենքը" և "նրանքը",
"մերը" և "ձերը",
Բաժանումը "մերոնց"
և "թշնամիների", -

Ահա թե ինչն է ծնում
Հիտլերի նմաններին:

Սուրբ եղբայրության
գիտակցությունը,
Համախմբման, միասնության
գիտակցությունը,
"Իմը/քոնի" փոխարեն
"մերը" և մենքը", -
Ահա թե ինչն է ծնում
փորձը Քրիստոսի:

Երբ ցավը ոչ միայն
"քոնը", այլև "մերն" է,
Երբ ամբողջ կյանքի փորձը
միասնական է, Մերն է,
Այդ դեպքում դա իսկական
իմաստով դառնում է
Ամբողջական Կենսական փորձ,
փորձ միասնական:

Ինչու՞ է Հիտլերը
դրախտում հայտնվել:

Որովհետև "սխալ" ոչինչ
նա չի կատարել:
Նա ուղղակի արել է
այն, ինչ արել է:
Կրկին հիշեցնում եմ քեզ,
որ երկար տարիներ
Միլիոնավոր մարդիկ համարում էին,
որ Հիտլերը "ճիշտ" է:

Ուրեմն ինչու՞ նա էլ չպետք է
նույն կարծիքին լիներ:

Եթե դու հղում ես
մի խելագար գաղափար,
Եվ տաս միլիոն մարդ համարում է
գաղափարդ արդար,
Ուրեմն, հնարավոր է,
որ մտքովդ էլ չանցնի,
Որ գաղափարդ խելագար է և որ դու՝
խելակորույս ես այդքան:

Իսկ հետո աշխարհը որոշեց,
որ Հիտլերը "սխալ" էր:
Այսինքն, մարդկությունն արեց
նոր դատողություն
Այն մասին, թե Ով Է
Ինքն Իրականում
Եվ այսուհետև
Ով Լինել Է Ընտրում

Հիտլերի համամատ:

Հիտլերը չա՛փ հիմնեց:
Նա նախորոշեց չափանիշ,
Սահման, ըստ որի դուք
կկարողանայիք չափել
Եվ սահմանափակել
ձեր մասին ձեր գաղափարները:

Կարելի է ասել, որ Հիսուս էլ
նույն բանն է արել,
Ելնելով հակառակ
հայեցողությունից:

Եղել են ուրիշ Քրիստոսներ էլ,
նաև եղել են Հիտլերներ,
Եվ անշուշտ նրանք նորից կլինեն:
Այդ պատճառով միշտ զգոն եղիր:
Այդ երկու մակարդակների մարդիկ էլ՝
ամենաբարձր և ամենացածր, -
Հանդիպում են ձեր մեջ ճիշտ նույնպես,
ինչպես դուք էլ հանդիպում եք նրանց մեջ:

Ո՞ր մի տարբերակն է
քեզ ավելի դուր գալիս:

Ես այնուհանդերձ
չեմ կարողանում հասկանալ,
Թե ինչպես կարող էր Հիտլերը
հայտնվել դրախտում,
Ինչպե՞ս էր հնարավոր
պարգևատրել նրան
Այն ամենի համար,
ինչ նա արեց իր կյանքում:

Առաջինը, ինչ պետք է
հասկանալ հիմնավորապես,
Որ մահը՝ սկիզբ է,
և բոլորովին ոչ վերջ:
Ոչ թե սարսափ,
այլ ուրախություն,
Ոչ թե ավարտ, այլ նոր
հորիզոնների բացահայտում:

Քո կյանքի ամենաերջանիկ պահը
կլինի այն ակնթարթը,
Երբ կգա ժամանակը
և կավարտվի քո կյանքը:

Եվ դա այն պատճառով,
որ այն ոչ թե ավարտվում,
Այլ շարունակվում և դառնում է
այնքան հրաշալի,
Այնքան լիքը հանգիստով,
իմաստությամբ և ուրախությամբ,
Որ Ինձ դժվար է բացատրել քեզ,
իսկ քեզ՝ անհնար է հասկանալ:

Այնպես որ, հասկացիր.
ինչպես արդեն բացատրեցի,
Հիտլերը ոչ ոքու
ցավ չի պատճառել:
Որոշակի իմաստով,
նա վերջացրել է տանջանքները
Այլ ոչ թե, ինչպես ասում ես,
պատճառել է դրանք:

Բուդդան ասել է.
"Կյանքը՝ տանջանք է":
Եվ Բուդդան ճիշտ էր:
Ընդունել սա կկարողանա՞ս:

Բայց եթե ես նույնիսկ
ընդունեմ Քո այս միտքը,
Չէ՞ որ Հիտլերը,
միևնույն է, չգիտեր,
Որ ինքն իրականում
բարի գործ է անում:
Չէ՞ որ նա համոզված էր,
որ չարիք է գործում:

Ոչ, նա չգիտեր,
որ "վատ" բան է կատարում:
Իրականում նա համարում էր,
որ օգնում է ազգին:
Եվ դա այն է, ինչը դու այդպես էլ
հասկանալ չես կարողանում:

Ըստ կյանքի մասին
սեփական պատկերացումների,
Ոչ մի մարդ ոչինչ
"սխալ" չի անում:

Եթե դու կարծում ես, որ Հիտլերն
անում էր խելագար բաներ
Եվ այդ ամբողջ ժամանակ գիտեր,
որ ինքն է խելագար, -
Ուրեմն մարդկային փորձի
խրթինության մասին
Ցավում եմ, բայց ստացվում է,
որ ոչինչ չգիտես:

Հիտլերը մտածում էր,
որ ինքն իր ազգի համար
Բարիք է գործում:
Եվ ազգն էլ էր այդպես մտածում:
Ահա թե ինչում է
խելագարությունը:
Նրա հետ համաձայն էր
ազգի մեծամասնությունը:

Դուք հայտարարեցիք,
որ Հիտլերը "սխալ" է:
Այդ չափանիշով դուք
սահմանել սկսեցիք
Ձեր վերաբերմունքը
ձեր հանդեպ, նաև
Սկսեցիք ավելի շատ բան
իմանալ ձեր մասին:

Լավ: Բայց մի՛ դատեք
Հիտլերին խելագար
Այդ ամենը հստակորեն
ձեզ ցույց տալու համար:

Ինչ-որ մեկը պետք է այդ աներ:

Դու չես կարող իմանալ,
թե ինչ է "ցուրտը",
Եթե "շոգը" չկա;
Դու չես կարող տարբերել
"Վերևը", եթե չկա "ներքևը";
"ձախը", եթե չկա "աջը":
Պետք չէ դատապարտել մեկը
և բարեմաղթել մյուսը:

Այդպես վարվել, նշանակում է
չհասնել ըմբռնման:

Հազարամյակներ շարունակ
մարդիկ դատապարտում էին
Ադամին և Եվային
այն բանի համար,
Որ նրանք Նախնական
Մեղքը գործեցին:
Բայց Ես ասում եմ ձեզ. Դա՝
Բարեմաղթանք էր Նախնական:

Եթե տեղի չունենային
այնպիսի իրադարձություններ,
Երբ ձեզ հնարավոր է լինում
ճաշակել գիտելիքներ
Բարու և չարի մասին, -
դուք չէիք էլ գիտենա
Այդ երկու հնարավորությունների
գոյության մասին անգամ:

Իրականում մինչև
Ադամի այսպես կոչված Անկումը,
Այդ երկու հնարավորությունները
գոյություն չունեին:
"Չարը" գոյություն չուներ,
և մարդիկ գտնվում էին
(Երանելի) վիճակում
մշտական կատարելության:

Բառի բուն իմաստով՝
դա էր հենց դրախտը:
Բայց դուք չգիտեիք,
որ ապրում եք դրախտում՝
Չէիք կարող ձեր փորձով
ապրել այդ կատարելությունը, -
Քանզի դրախտից բացի
ուրիշ ոչինչ չգիտեիք:

Եվ ուրեմն դրա համար
մենք պե՞տք է պարսավենք
Ադամին և Եվային,
թե՞ լինենք երախտապարտ:

Իսկ ինչպես Հիտլերի՞ հետ
վարվել, - դու կհարցնես:

Ես ասում եմ քեզ. Աստծո սերը
և Աստծո կարեկցանքը,
Աստծո իմաստությունն ու
Աստծո ներողամտությունը,
Աստծո մտադրությունը
և Աստծո նպատակը
Բավական մեծ են,
որ իրենց մեջ տեղավորեն

Ոճրագործությունն ամենազարհուրելի
և ամենանողկալի ոճրագործին:

Դու կարող ես դրա հետ
իհարկե, չհամաձայնվել,
Եվ այս ամենը քեզ, ինչ խոսք,
կարող է դուր չգալ:
Բայց մեր մեջ ասած,
դա չունի նշանակություն.
Ուղղակի դու իմացար այն,
ինչ քեզ նախատեսված էր իմանալ:

[Sambitbaba]

5.


Մեր Առաջին Գրքում
Դու խոստացել էիր,
Որ Երկրորդում կբացատրես
մեծամաշտաբային իրերի
Մի երկար ցուցակ, -
այնպիսի, ինչպիսիք են.

Ժամանակը և տարածությունը,
սերը և պատերազմը,
Չարը և բարին,
բարձր կարգի մոլորակային
Աշխարհաքաղաքական
որոշ նկատառումներ:
Ինչպես նաև խոստացար
մանրամասն պատմել
Համամարդկային
սեռական փորձի մասին:

Ճիշտ է, այդ ամենը
Ես խոստացել եմ:

Մեր Առաջին Գրքում
հիմնականում դիտարկվել են
Անձնական բնույթի հարցեր,
անհատի կյանքի հետ կապված:
Իսկ այս, Երկրորդ Գիրքը
հիմնականում վերաբերվում է
Ձեր համատեղ կյանքին
ձեր մոլորակի վրա:

Երրորդ Գիրքն էլ կավարտի
մեր այս եռագրությունը
Ամենամեծ դիապազոնի
ճշմարտություններով, ինչպես.
Տիեզերաբանության կտավն
ամբողջությամբ վերցրած,
Եվ Ճանապարհը հոգու՝
նրա վերադարձը Տուն:

Ժամանակի մասին արդեն
Դու ասացիր ամենն,
Ինչ ունեիր և ցանկանում էիր
ասել մեզ համար:

Ես ասացի այն, ինչ ձեզ
անհրաժեշտ էր գիտենալ:

Ժամանակ գոյություն չունի:
Ամեն բան գոյություն ունի
և կա Միաժամանակ:
Բոլոր իրադարձությունները
Տեղի են ունենում
միանգամից, միասին:

Հիմա այս գիրքը գրվում է,
և երբ գրվում է,
Այն արդեն գրված է,
կա, գոյություն ունի:

Փաստորեն, դու տեղեկություն ես ստանում
Գրքից, որն արդեն կա:
Իսկ հիմա դու ընդամենը
նրան տալիս ես մարմին:

Ահա թե ինչ է ենթադրում
ասույթը հետևյալ.
"Ես պատասխանել եմ քեզ, նախքան
դու որոշել ես հարցդ տալ":

Այդ ամբողջ տեղեկությունները
ժամանակի մասին...
Հետաքրքիր է, իհարկե,
բայց ավելի շուտ, ես կասեի,
Որոշակի մակարդակի վրա է
էզոթերիկական,
Այսինքն, ոչ բոլորն
այն կարող են հասկանալ:

Իրական կյանքում ինչ-որ կերպ
դա կարելի՞ է կիրառել:

Ժամանակի ճշմարիտ ըմբռնումը
թույլ է տալիս հարաբերականության
Քո կենսական տարածքում,
այնտեղ, որտեղ ժամանակը
Ընթանում է որպես շարժում ՝
ավելի շուտ որպես հոսանք,
Քան որպես մշտական մեծություն, -
ապրել շատ ավելի հանդարտ:

Տիեզերքում ընթանում ես դու՛,
այլ ոչ թե ժամանակը:

Ժամանակը չունի շարժում:
Ամենը, ինչ կա՝ ընդամենը Մեկ Ակնթարթ է:

Որոշակի մակարդակի վրա
դու խորինս հասկանում ես դա:
Ահա թե ինչու, երբ երբեմն
քո կյանքում կատարվում է
Մի որևէ սքանչելի
կամ կարևոր ինչ-որ բան,
Դու ասում ես հաճախ.
"ժամանակը կանգ առավ":

Եվ դա իրոք այդպես է:
Եվ երբ դա պատահում է,
Դու ապրում ես մեկը քո կյանքի
ամենահրաշալի պահերից:

Դժվար է դրան հավատալ:
Ինչպե՞ս է դա հնարավոր:

Ձեր գիտությունը դա արդեն
բացատրել է մաթեմաթիկորեն:

Կան բանաձևեր, ցուցադրող,
որ եթե դու տիեզերանավով
Բավարար մեծ արագությամբ
թռչես բավարար տարածություն, -
Կարող ես հետ նայել Երկրին,
և այդ պահին կտեսնես,
Թե ինչպես ես դու ինքդ
պատրաստվում թռիչքի:

Դա ցույց է տալիս հստակորեն,
որ Ժամանակն իրականում
ոչ թե շարժում, այլ մեծ մի դաշտ է,
Որի վրա շարժվում ես դու:

Դուք ասում եք, որ տարին
ունի երեք հարյուր վաթսունհինգ օր:
Բայց ի՞նչ ասել է "օր", գիտե՞ս:
Ինքնակամորեն դուք որոշել եք,
Որ "օրը"՝ այն "ժամանակն" է,
որն անհրաժեշտ է Երկրին
Իր առանցքի շուրջ մի ամբողջ
պտույտ իրագործելու համար:

Որտեղի՞ց դուք գիտեք,
որ նա պտույտ է կատարել:
Չէ՞ որ դուք բոլորովին
չեք զգում նրա շարժվելը:
Եվ ձեր հաշվարկի կետն էլ
երկնքում, ձեր Արևը, -
Նորից բացարձակապես
ինքնակամորեն եք ընտրել:

Քսանչորս ժամերի եք օրը բաժանել,
և նորից, լիովին ինքնակամորեն:
Նույնպիսի հաջողությամբ ժամերի քանակը
կարող էիք ընտրել "տաս" կամ "յոթանասուներեք":

Հետո՝ "րոպեների",
հետո՝ "վայրկյանների":

Իսկ մի անգամ նկատեցիք,
որ, պտտվելու հետ մեկտեղ,
Երկիրը նաև թռչում է:
Տեսաք, որ Տիեզերքում
Ձեր մոլորակն՝ Արևի
շուրջ էլ, պտտվում է:

Հաշվեցիք, որ այդ պտույտը
կատարելու համար
Երկիրն իր սեփական
պտույտներն է կատարում...
Ոչ քիչ և ոչ շատ, -
երեք հարյուր վաթսունհինգ հատ:
Եվ պտույտների այդ քանակը
դուք "տարի" կոչեցիք:

Իսկական խառնաշփոթություն
սկսվեց, երբ որոշեցիք,
Որ տարին էլ ցանկանում եք
բաժանել միավորների,
Որոնք "տարուց" ավելի փոքր են,
բայց ավելի մեծ են "օրից":
Այդպես ստեղծեցիք "շաբաթ",
այդպես ստեղծեցիք "ամիս":

Բայց դա էլ չլուծեց
ձեր բոլոր խնդիրները,
Քանզի ստիպված էիք
"ժամանակը" հարմարեցնել
Համեմատ ձեր նախկին
հայտնագործությունների,
Իսկ դուք չգիտեիք,
թե ինչպես վարվել:

Ինչպես նաև հասկացաք,
որ ժամանակ առ ժամանակ
Տարին մի ամբողջ
ավելորդ օր կունենա:
Այդ տարին դուք Նահանջ
Տարի անվանեցիք
Եվ այդ առիթով բազմաթիվ
հեքիաթներ հորինեցիք:

Զարմանալի է, բայց դուք ապրում եք
ձեր այդ հորինած սխեմայով,
Իսկ "ժամանակի" Իմ բացատրությունն էլ
"անհավանական" եք համարում:

Ճիշտ նույնպես ինքնակամորեն
ստեղծեցիք "դեկադաներն" ու "դարերը",
Եվ այստեղ դուք փոխեցիք նույնիսկ
ձեր թվային հաշվարկները.
Տասներկուսից անցաք տասին
այն պարզ բացատրությամբ,
Որ դա ձեզ պետք է "ժամանակի" ընթացքն
ավելի հեռու չափելու համար:

Այսպիսով, մենք տեսնում ենք,
որ "անցնում է" ոչ թե ժամանակը,
Այլ օբյեկտները, որոնք շարժվում են
անշարժ Տիեզերքում:
Ժամանակն ինքը՝ անշարժ է,
բայց այդ անշարժ "ժամանակը"
Ուղղակի շատ լավ միջոց է
այդ տեղափոխությունները չափելու:

Գիտնականները խորինս
հասկանում են այդ կապը
Եվ այդ պատճառով օգտագործում են
այնպիսի հասկացություն,
Որը ճշգրիտ բնութագրում է
բոլոր այդ շարժումները.
Այն կոչվում է "Տարածքա-
Ժամանակային կոնտինուում":

Այնսթայնը և ուրիշ
գիտնականներ հասկացան,
Որ ժամանակը՝ հարաբերականություն է,
մտավոր կառուցվածք:
Այն է, ինչ կա օբյեկների միջև
տարածության համեմատ:

Եթե Տիեզերքը լայնանում է՝
իսկ այն լայնանում է իրոք, -
Ուրեմն այսօր Արևի շուրջ
մեկ պտույտ կատարելով,
Ձեր մոլորակը ծախսում է
ավելի շատ ժամանակ,
Քան պահանջվում էր այդ պտույտի համար,
ասենք, միլիարդ տարի առաջ:

Նշանակում է, անհրաժեշտ են
ավելի շատ րոպեներ,
Ավելի շատ ժամեր,
օրեր և շաբաթներ,
Ամիսներ և տարիներ,
տասնամյակներ և դարեր
Ցիկլային այդ բոլոր
երևույթների համար այսօր,
Քան անհրաժեշտ էին նույն բանի համար
շատ ու շատ դարեր առաջ:

Եվ ինչ, ուրեմն ստացվում է,
որ "օրն" այլևս օր չէ՞:
Կարո՞ղ ենք համարել նաև,
որ "տարին" էլ՝ էլ տարի չէ:

Ժամանակը չափելու ձեր
այսօրվա շատ բարդ գործիքները
"Ժամանակի" մեջ արձանագրում են այդ
անհամապատասխանությունները,
Եվ ամեն օր ամբողջ
աշխարհի ժամացույցները
Ճշգրտվում են իր տեղում կանգնած
Տիեզերքի համեմատ:

Դա կոչվում է. "Ըստ Գրինվիչի՝
Միջին Ժամանակ":
"Միջին", քանզի Տիեզերքին
դա դարձնում է խաբեբա:

Այնսթայնը թեորետիկական
ենթադրություն կատարեց.
Որ ոչ թե "ժամանակը", -
այլ ինքն է, որ տրված
Արագությամբ շարժվում է
տարածության մեջ տիեզերական:

Ուրեմն ամենն, ինչ պետք է,
որ այդ "ժամանակը" փոխես, -
Փոխել օբյեկտների միջև
ընկած տարածությունը
Եվ փոխել տեղաշարժվելու
քո սեփական արագությունը:

Դա՝ նրա Հարաբերականության
Ընդհանուր Տեսությունն էր,
Որը բավական լայնացրեց
ձեր ներկայիս պատկերացումը
Տարածության և ժամանակի միջև
փոխադարձ կապի մասին:
Այսինքն, նրանք միշտ գործում են
պարտադիր միասին:

Այժմ դու կարող ես
հասկանալ, թե ինչու,
Տարածության մեջ երկարատև
ճամփորդությունից հետո,
Դու կարող ես ծերանալ
ընդամենը տաս տարով,
Իսկ տանը, Երկրի վրա մնացած
քո ընկերները՝ երեսուն:

Որքան ավելի հեռու ես թռչում,
այնքան ավելի ուժեղ թեքում ես
Հիշատակածս տարածքաժամանակային
կոնտինուումը և ունես
Նույնքան ավելի քիչ հնարավորություն
գտնել Երկրի վրա կենդանի
Մեկին նրանցից, ում հետ դու
բաժանվել էիր թռիչքիդ պահին:

Եթե "ապագայում"
գիտնականներին հաջողվեր
Տեղաշարժվելու ավելի արագ
միջոցներ հնարել,
Նրանք կկարողանային
"խաբել" Տիեզերքին
Եվ "իսկական ժամանակի" հետ
համապատասխանությունը պահպանել:

Այդ դեպքում, վերադառնալով,
նրանք կհայտնաբերերին,
Որ Երկրի վրա անցել է ժամանակ նույնքան,
որքան տիեզերանավի:

Ակնհայտ է, որ եթե
հանկարծ հաջողվեր
Ավելի արագացնել
տեղաշարժը Տիեզերքում,
Ուրեմն կարելի կլիներ
վերադառնալ Երկիր
Դեռևս Երկիրը լքելուց
առաջ, պատկերացրու՞:

Մեծացրեք արագությունը
և տաս տարին Տիեզերքում
Կնշանակի տաս րոպե
Երկրագնդի վրա:
Այժմ քեզ պետք է որ
ավելի հեշտ լինի հասկանալ,
Որ "ժամանակը" գոյություն ունի միայն
որպես մտավոր կառուցվածք:

Ամենն, ինչ երբևիցէ
տեղի է ունեցել,
Եվ ամենն, ինչ երբևիցէ
պետք է տեղի ունենա, -
Կատարվում է հենց այժմ,
հենց այստեղ, հենց հիմա:

Դիտելու այդ ունակությունը
կախված է քո տեսանկյունից,
Ինչպես նաև կախված է
"տարածության մեջ քո տեղից":

Եթե դու լինեիր Իմ տեղում,
կտեսնեիր այդ Ամենը՝ հենց հիմա՛:

Հասկանու՞մ ես:

[Sambitbaba]

Այո՛: Հիանալի՛ է: Ես սկսում եմ
տեսաբանական մակարդակի վրա, -
հասկանա՛լ:
Ստացվում է, որ նյութական
աշխարհի օբյեկտները
սահմանափակված են արագությամբ:

Բայց, ասա, օբյեկտները
ոչ նյութական աշխարհի ՝
Հոգիս... մտքերս...
իսկ ինչպե՞ս նրանք...
Երկնային տարածության մեջ,
տեսաբանորեն, այս վերջինները
Կարող էին շարժվել
անհավանական արագությամբ...

Իհա՛րկե: Հենց այդպես է, որ կա՛:
Հենց այդ է տեղի ունենում հաճախ
Ձեզանից յուրաքանչյուրի երազներում
և գերզգայական երևույթների դեպքում:

Այժմ դու հասկանում ես,
թե ինչ ասել է դեժա վյու.
Դու, հավանաբար, արդեն
այստեղ եղել ես նախկինում:

Բայց... եթե ամեն ինչ արդեն
տեղի է ունեցել,
Նշանակում է, ես չեմ կարող
իմ ապագան փոխել:

Դա ճակատագի՞ր է:

Ո՛չ: Մի՛ խաբվիր դրան:
Իրականում, քեզ պետք է օգնի
Այդպիսի կարգավիճակն,
այլ ոչ թե խանգարի:

Դու միշտ կամքի ազատություն ունես
և լիակատար ընտրություն:

"Ապագա" այցելելու հնարավորությունը
պետք է մեծացնի նաև քո ունակությունը
Ապրել այն կյանքով, որով ցանկանում ես,
չսահմանափակելով քո ցանկությունը:

Բայց ինչպե՞ս այդ անել:
Ինձ օգնություն է պետք այստեղ:

Եթե դու "տեսնում ես"
ապագա իրադարձություն,
Կամ ապագա ապրում, որը
քեզ հաճույք չի բերում,
Ուրեմն մի՛ ընտրիր այն:
Փորձիր ընտրել նորից:
Ընտրիր մեկ ա՛յլ բան:
Ամեն ինչ կախված է քեզանից:

Ոչ ցանկալի արդյունքից
խուսափելու համար,
Ուղղիր, վերանորոգիր
կամ փոխիր քո վարքը:
Ամեն ինչ դարձրու այնպես,
ինչպես քեզ է հարմար:

Ինչպե՞ս կարելի է խուսափել
արդեն տեղի ունեցած բանից:

Քեզ հետ՝ առայժմ, -
այն տեղի չի ունեցել:
Քանզի դու գտնվում ես
Տարածքաժամանակային
Կոնտինուումի այն տեղում,
որտեղ այդ իրադարձությունը
Քո "ներկայի" մեջ
դեռևս չես գիտակցում:

Դու դեռ "չգիտես",
որ այն "տեղի է ունեցել":
Քո ապագան առայժմ
դու չես "վերհիշել":

(Այդ մոռացկոտությունը գաղտնիքն է
բոլորաժամանակների:
Նրա շնորհիվ կյանքի խաղը
դու խաղում ես անթերի:)

Եթե դու ինչ-որ բան "չգիտես",
նշանակում է, դա "այդպես" չէ:
Եթե "դու" չես հիշում քո ապագան, -
այն չի "պատահել" դեռ "քեզ" հետ:
Իրադարձությունները տեղի են ունենում
միայն այն ժամանակ,
Երբ դա արդեն "հայտնի է", և այդպիսով
արդեն հնարավոր է դարձել:

Տեսնելով "քո ապագա
գիտելիքից" պոկված
Մի անցողիկ կայծկլտոց,
դու բարեմաղթանք ես ստացել:

Եվ այդ պահին տեղի ունացավ այն,
որ քո ոգին՝ քո մասը ոչ-նյութական, -
Ուղղակի արագորեն տեղափոխվեց մեկ այլ
Տարածքաժամանակային Կոնտինուում,
Եվ իր հետ տեղափոխեց
էներգիայի մնացորդներ՝
Անցած պահի կամ իրադարձության
կերպարներ կամ տպավորություններ:

Դու կարող ես դրանք "զգալ":
Երբեմն մեկ ուրիշը,
Ով զարգացրել է իր մեջ
շնորհ մետաֆիզիկական,
Կարող է "զգալ", "տեսնել"
կերպարներ և էներգիաներ,
Որոնք պտտվում են քո շուրջ
և ուղեկիցներդ են մշտական:

Եթե այն, ինչ "զգում ես"
քո "ապագայի" վերաբերյալ,
Քեզ դուր չի գալիս, ուրեմն
մի կո՛ղմ քաշվիր դրանից:
Այդ պահին, իմացիր,
դու փոխում ես քո փորձը,
Եվ թեթևացած շունչ է քաշում
ամեն մեկը Քեզանից:

Սպասի՛ր մի րոպե: Ես
ինչ-որ բան չեմ հասկանում...

Դու պետք է գիտենաս դա:
Ես վստահ եմ, որ դու արդեն
Պատրաստ ես, որ ասես քեզ,
որ միաժամանակ գոյություն ունես
Տարածքաժամանակային կոնտինուումի
ամեն մակարդակի վրա:

Դա նշանակում է, որ քո կողքին
Միշտ Եղել Է, Միշտ Կա,
Եվ Ես քեզ խոստանում եմ,
որ Միշտ Կլինի

Անվերջանալի մի աշխարհ:

Ամեն:

Ուրեմն ես գոյություն ունեմ
ավելի քան մեկ տեղու՞մ:

Իհա՛րկե:

Դու գոյություն ունես ամենուր՝
և բոլոր ժամանակներու՛մ:

"Ես" կամ ապագայում
և "ես" կամ անցյալու՞մ:

Դե, ինչպես մենք հենց նոր
փորձեցինք հասկանալ,
Իրականում գոյություն չունի
"ապագա" և "անցյալ":
Բայց օգտագործելով այդ բառերը
քո կիրառած իմաստով, -
Այո, դու գոյություն ունես
թե ապագայում, թե անցյալում:

Ես ավելին եմ, քան մե՞կը:

Ոչ, դու միայն մեկն ես,
բայց շատ ավելին ես,
Քան մտածում ես:

Նշանակում է, երբ "ես"-ը,
ով գոյություն ունի "հիմա",
Փոխում է այն, ինչ իրեն
դուր չի գալիս "ապագայում", -
Ուրեմն, այդ "ապագայում"
գոյություն ունեցող "ես"-ը
Դա որպես իր փորձի մաս
այլևս չունի՞ իր կյանքում:

Ըստ էության, հենց այդպես է:
Փոխվում է խճանկարը:
Բայց "ես"-ը չի կորցնում փորձը,
որը ծրագրավորել էր:
Նա ուղղակի թեթևություն է
զգում և երջանիկ է,
Որ "դու" դրա միջով անցնելու
անհրաժեշտություն էլ չունես:

Իսկ եթե "ես"-ն "անցյալում"
այնուհանդերձ պետք է "փորձի" դա,
Ուրեմն, ինչ էլ լինի,
նա դրա մեջ կներգրավվի՞:

Որոշ իմաստով՝ այո:
Բայց անշուշտ,
"Դու" կարող ես
օգնել "նրան":

Կարո՞ղ եմ:

Իհարկե: Առաջին հերթին,
փոխելով ամեն ինչ հետևյալ կերպ.

Այն, ինչը քո առջևում եղած
"դու"- ն արդեն փորձել է, -
"Դու"-ն, որ քո հետևում է,
կարող է խուսափել:

Հենց այդ կերպ է քո հոգին
բարեշրջվում իր փորձում:

Այդպիսով, ապագայում
դու օգնություն ես ստանում
Քո սեփական ապագա "ես"-ից.
այդ կերպ "նա" օգնում է
"Քեզ"՝ խուսափել այն փորձից,
որից խուսափել "իրեն"
Իր փորձում՝ չհաջողվեց:
Հասկացա՞ր իմաստը:

Այո: Շատ հետաքրքիր է:
Բայց ծագեց մեկ այլ հարց:
Իսկ ինչպե՞ս լինել անցած
կյանքերի վերաբերյալ:
Եթե ես միշտ "ես" եմ եղել
և "անցյալում" և "ապագայում", -
Ուրեմն ևս մեկը լինել
ինչպե՞ս էի կարողանում...

Ինչ-որ մի այլ մարդ լինել
ինչ-որ անցյալ կյանքում:

Դու Աստվածային Էություն Ես,
և կարող ես միաժամանակ
Մի քանի տարբեր կյանքերի
տարբեր փորձեր ունենալ, -
Եվ կարող ես կիսել քո "Ես"-ը
այնքան "ես"-երի,
Որքան ինքդ կընտրես,
որքան կցանկանաս:

Կարող ես "նույն կյանքն"
ապրել ու վերապրել
Տարբեր կերպ, այնպես,
ինչպես ինքդ ես ցանկանում:
Նաև Ժամանակատարածքային
Կոնտինուումի մեջ
Կարող ես տարբեր կյանքեր ապրել
տարբեր "ժամանակներում":

Այսպիսով, դու միշտ ինքդ ես,
այստեղ և հիմա:
Բայց կարող ես նաև լինել
(և արդեն եղել ես)
Այլևայլ "ես"-եր
տարբեր "ժամանակներում"
Եվ տարբեր "ես"-եր
"տեղերում" տարբեր:

Ա՛յ քեզ բան: Դառնում է "ավելի
վախինելի ու վախինելի":*

Եվ մենք բացահայտեցինք միայն այն,
ինչ գտնվում է մակերեսին:

Ուղղակի գիտեցիր.

Դու՝ Աստվածային
Մեծագույն Էություն Ես
Եվ բոլորովին ծանոթ չես
սահմանափակումներին:

Քո մի մասը փոքրիկ
իրեն ճանաչել է ընտրում
Որպես Անհատ, ով այժմ
կենսափորձ է ձեռք բերում:
Բայց դա բոլորովին էլ
սահմանը չէ քո Գոյության,
Չնայած դու մտածում ես,
որ հենց այդպես է, որ կա:

Ինչու՞:

Դու պետք է այդպես մտածես,
քանզի այլ կերպ չես կարող
Կատարել այն, ինչի համար ինքդ
այս կյանքը քեզ ես նվիրել:

Եվ ի՞նչ է դա: Դու արդեն
ասել ես ինձ այդ մասին:
Բայց ասա մեկ անգամ ևս,
"այստեղ" և "հիմա":

Դու օգտագործում ես քո Կյանքն
ամբողջովին, - անկախ,
Թե քո բազում կյանքերից որ մեկն ես
այս պահին դու ապրում, -
Որպեսզի լինես և որոշես,
թե Ով Ես Իրականում:
Ընտրես և ստեղծես այն,
Ինչ Իրականում Դու Կաս:
Փորձես և իրականացնես քո մասին
քո գաղափարը ներկա:

Դու՝ քեզ արարելու Հավերժական
Պահի մեջ ես գտնվում՝
Քեզ արտահայտելու պրոցեսի միջոցով
Քեզ իրականացնելում:

Դու դեպի քեզ ես ձգել
քո կյանքում մարդկանց,
Իրադարձություններ ու իրավիճակներ,
որպես գործիքներ,
Որպեսզի ձևավորես
Բարձրագույն Պատկերացման
Այն Մեծագույն Պատկերը,
որը երբևիցէ (քո կյանքում)
Քո մասին ունեցել ես:

Անընդմեջ, անդադար
և, անշուշտ, բազմաշերտ է
Արարման և վերա-ստեղծման
պրոցեսը կարևորագույն:
Եվ պրոցեսն այդ կյանքիդ,
արարում-վերաստեղծումը,
Տեղի է ունենում "հենց հիմա"
և բազում մակարդակներում:

Քո կյանքի գծի վրա
դու ընկալում ես քո փորձը,
Որպես փորձ անցյալի,
ներկայի և ապագայի:
Դու պատկերացնում ես, որ ունես
ընդամենը մեկ կյանք,
Կամ, կարող է, պատահել,
որ շատ են նրանք,
Բայց միայն նրանցից մեկն է
մի որոշակի պահին:

Իսկ ի՞նչ, եթե "ժամանակն"
ընդհանրապես չլիներ:
Այդ ժամանակ կունենայիր միայն
միաժամանակ կյանքեր:

Եվ իրականում, սիրելիս,
հենց դա է տեղի ունենում:

Դու ապրում ես այս կյանքով,
որն այժմ ընտրում ես, -
Միաժամանա՛կ քո Ներկայում,
Անցյալում և Ապագայում:

Ունեցե՞լ ես երբևիցէ
որևէ "վատ նախազգացում"
Մի ինչ-որ ապագա
իրադարձության վերաբերյալ
Եվ այնքան հզոր, որ այն քեզ ստիպել է
այդ իրադարձությունից հեռու մնալ:

Ձեր կողմից, դուք այդ պահն
անվանել եք "նախանշան":
Իմ տեսանկյունից՝ դա ուղղակի
գիտելիք է, բացված
Քո առջև հանկարծակի,
այն մասին, ինչ հենց նոր
Քո "ապագա" ներկա կյանքում
այս պահին դու ապրեցիր:

Քո "ապագա" "դու"-ն
"ներկայիս" "քեզ"-ին ասում է.
"Հե՛յ, լսի՛ր, այնքան էլ
զվարճալի չէ քո այդ քայլը:
Ավելի լավ է, եթե դու
այդ քայլը չանես":

Հենց հիմա դու ապրում ես
ուրիշ կյանքերով էլ՝
Դու ընտրել ես կոչել դրանք
քո "անցած կյանքեր":
Քանզի ընկալում ես որպես
"անցյալից" եկած բաներ
(Եթե, ասենք, ընդհանրապես
դու դրանք ընկալում ես):

Եվ դա էլ ճիշտ է,
ավելի լավ է այդպես:

Քեզ դժվար կլիներ խաղալ
կյանք կոչվող հրաշք-խաղը,
Եթե հասնեիր ամենի
լիակատար գիտակցմանը:
"Խաղը" կավարտվե՛ր, եթե
դա տեղի ունենար:
Պետք չէ, որ տեղեկացվածությունդ
լինի ամբողջական:

Այդ պատճառով բարեմաղթիր
Ընթացքը և ընկալիր
Այն որպես մեծագույն նվերն
Ամենաբարի Արարչի:
Ընդունիր Ընթացքը և հետևիր
նրան հանգստությամբ,
Հետևիր իմաստությամբ,
հետևիր ուրախությամբ:

Օգտագործիր Ընթացքը,
և այն, ինչը հանդուրժում ես,
Դարձրու այն, ինչը գրավում է
քեզ որպես մի գործիք,
Քո բոլոր ժամանակների
ամենահրաշալի փորձի՝
Քո Աստվածային Էության
իրականացման համար:

Ինչպե՞ս ես կարող եմ այդ անել,
որ ամենից լավ լինի:

Կյանքի բոլոր գաղտնիքները
բացահայտելու համար
Քո ներկա իրականության
թանկագին պահերը մի՛ ծախսիր:
Բոլոր այդ գործիքների մեջ
կա մեծագույն իմաստ:
Դու անորոշությունը որպես
Աստծո բարյացկամություն ընկալիր:

Օգտագործիր Ներկա Պահը
Բարձրագույն Նպատակի համար՝
Ստեղծել և փորձել Նրան,
Ով Դու Կաս իրականում:

Որոշիր, թե Ով Ես Դու՝
Ով Ես ցանկանում Լինել, -
Եվ հետո արա ամենն,
ինչ կարող ես, որ դա լինես:
Որպես հիմք օգտագործիր
ժամանակի մասին պատմածներս,
Որի վրա կտեղադրես քո սեփական
Մեծագույն Գաղափարի կառուցվածքները:

Եթե քեզ մոտ ծագում է
պատկերացում "ապագայի" մասին, -
Հարգիր քո պատկերացումը:
Եթե ծագում է որևէ միտք
"Անցյալ կյանքի" մասին,
ուրեմն փորձիր հասկանալ,
Թե ինչ կերպ այն կարող է պետք գալ, -
մի՛ արհամարհիր քո միտքը:

Եվ, ամենակարևորը,
եթե քեզ հայտնի է դարձել
Ճանապաարհը, թե ինչպես ստեղծել,
թե ինչպես արտահայտել,
Արտաբերել և փորձել
քո Աստվածային Էությունը
Քեզ մինչև օրս անհայտ
իր հրաշալիության մեջ
Հենց այստեղ, հենց հիմա, -
չկասկածես, չհապաղես՝

Այդ ճանապարհով գնա՛:

Եվ թող անպայման բացահայտվի քեզ,
քանզի դու խնդրել ես:
Այս գիրքը ստեղծելը
սուրբ նշանն է դրա:
Դու չէիր կարող ստեղծել այն
աչքերիդ առջև հենց հիմա,
Եթե բաց չլինեին միտքդ ու սիրտդ,
և հոգիդ պատրաստ չլիներ իմանալ:

Դա արդար է նաև
հենց այս պահին այս գիրքն
Ընթերցողների վերաբերյալ:
Այս գիրքը ստեղծել են նրանք էլ:
Այլ կերպ, ինչպե՞ս կկարողանային
փորձարկել այն հենց հիմա:

Ամեն մեկը ստանում է
ամենն, ինչ ապրում է, -
Կամ կարելի է ասել նաև,
որ Ես ստեղծում եմ
Ամենն, ինչ ապրվում է,
ապրվում է հենց հիմա,
Որովհետև Ես Ինքս՝
ձեզանից յուրաքանչյուրն եմ:

Որսու՞մ ես համաչափությունը:
Տեսնու՞մ ես Կատարելությունը:

ՄԵՆՔ ՄԻԱՅՆ ՄԵԿ ԵՆՔ

Հենց այստեղ:
Հենց հիմա:

- - - - - - - - - - -
* Լյուիս Քերոլ - "Ալիսան հրաշքների աշխարհում"

[Sambitbaba]

6.


Պատմիր ինձ տարածության մասին:

Տարածությունը՝ դա ժամանակն է...
ակնառու տեսքով:

Բայց ճշմարիտն այն է,
որ մաքուր, "դատարկ" իր ձևով,
Ընդհանրապես գոյություն չունի
որևէ տարածություն,
Որտեղ ոչինչ չկա: Չկա
լիակատար դատարկություն:

Ամեն ինչ՝ ինչ-որ բան է:
Նույնիսկ "ամենադատարկ"
Տարածությունը լիքն է
նոսրացած ու ցրված,
Այնքան մեծ, հսկայական
չափերի գոլորշիներով,
Որ թվում է, թե նրանք
ընդհանրապես չկան:

Իսկ երբ վերանում են
գոլորշիներն էլ,
Մնում է էներգիան:
Մնում է մաքուր էներգիան:

Եվ այն արտահայտվում է
թրթիռների ձևով:
Ձևով տատանումների:
Ամեն ինչի:
Շարժման
որոշակի հաճախականությամբ:

Անտեսանելի "էներգիան"
այն "տարածությունն" է,
Որը "միասին" է պահում
"նյութը" Տիեզերական:

Մի անգամ
(եթե կիրառենք
Ձեր պատկերացումը
գծային ժամանակի մասին), -
Տիեզերքի ամբողջ
նյութը խտացավ
Մինչև փոքրագույն
մասնիկների չափերի:

Այդպիսի խտություն դուք նույնիսկ
պատկերացնել էլ չեք կարող,
Չէ՞ որ կարծում եք, որ նյութն արդեն իսկ խիտ է
ինչպիսին կա հիմա՝ իր այ՛դ ձևով:

Իրականում նաև այն,
ինչը դուք "նյութ" եք կոչում,
Հենց դա էլ, հիմնականում,
ինքը տարածությունն է:
Քանզի երկու տոկոս "նյութը"
և իննսունութ տոկոս "օդը", -
Բոլոր "պինդ" առարկաների
բաղադրությունն է:

Բոլոր իրերի մեջ էլ
հսկայական է
Հյուլեների միջև ընկած
տարածությունը:
Այն նման է ձեզ տեսանելի
երկնային տարածություններին,
Որոնք բաժանում են
մոլորակներին և լուսատուներին:

Բայց միևնույն է, առարկաները
դուք "պինդ" եք անվանում:

Մի ինչ-որ ակնթարթ
ամբողջ Տիեզերքը
իրոք որ "պինդ" էր:
Փաստորեն, չկար
ոչ մի դատարկ տեղ
նյութի մասնիկների միջև:

"Տարածությունը"
հանված էր նյութից,
Եվ նյութն ավելի փոքր էր,
քան ծայրն ասեղի:

Մինչ այդ, իրականում,
ժամանակը՝ "ժամանակ" էր,
Երբ նյութն ընդհանրապես
գոյություն չուներ,
Այլ կար միայն Թրթիռների
Էներգիա Ամենաբարձրագույն,
Մաքուր վիճակում, և դուք
դա կանվանեիք Հականյութ:

Դա ժամանակ էր
"նախքան" ժամանակը՝
Նախքան գոյատևումը
Տիեզերքի ֆիզիկական
Իր այն ձևի մեջ, որն
այսօր հայտնի չէ ձեզ:
Այո, նյութի տեսքով ոչինչ
գոյություն չուներ դեռևս:

Ոմանք ընկալում են դա
որպես դրախտ կամ "երկինք",
Քանի որ նյութ չկար:
Չկար որևէ հիմք:

Այլ կերպ ասած, որովհետև
"ոչինչ նշանակություն չուներ":*

Սկզբում Ես՝ մաքուր էներգիան, -
թրթռում էի այնքան արագ,
Որ առաջացավ նյութ՝
ամբողջ Տիեզերքի նյու՛թը:

Դու նույնպես կարող ես
նման բան կատարել:
Փաստորեն, դու այդ անում ես,
անում ես ամեն օր:
Քո մտքերը բոլոր՝
մաքուր թրթիռներ են
Եվ նրանք կարող են
ստեղծել և ստեղծում են

Նյու՛թը ֆիզիկական:

Եթե մարդկության
բավարար քանակություն
մնա հավատարիմ մեկ մտքի,
Ուրեմն դուք կարող եք
ազդել ձեր Տիեզերքի վրա
և ստեղծել նոր մասեր Տիեզերքի:

Այդ մասին մանրամասն
ասված է Առաջին գրքում:

Իսկ Տիեզերքը լայնանում է հիմա՞ էլ:

Այնպիսի արագությամբ,
որ չես կարող պատկերացնել:

Այն լայնանում է հավե՞րժ:

Ոչ: Կգա ժամանակ,
երբ էներգիաները, որոնք
Կառավարում են լայնացումը,
կցրվեն, իսկ իրերը
Միասին պահող էներգիաները
կվերցնեն ղեկավարությունն
Իրենց վրա և նորից
կսկսեն ձգել ամեն ինչ:

Դու ցանկանում ես ասել,
որ Տիեզերքը կսեղմվի՞:

Բառացիորեն, ամեն ինչ
"իր տեղը կգա":
Եվ նորից դուք բոլորդ
դրախտ կունենաք:
Չկա նյութ: Կա միայն
մաքուր էներգիա:

Այլ խոսքերով ասած, - Ե՛ս:

Վերջիվերջո ամեն ինչ
Ինձ կվերադառնա:
Ահա, թե որտեղից է
ծագում "ամեն ինչ
Գնում է դրան" իմաստուն
արտահայտությունը:

Դա նշանակում է, որ մենք
այլևս չե՛նք լինի:

Ֆիզիկական ձևի մեջ:
Բայց դուք միշտ կլինեք:
Դուք չեք կարող չլինել:
Դուք՝ Այն Է, Ինչ Կա:

Ի՞նչ տեղի կունենա այն բանից հետո,
երբ Տիեզերքը "սեղմվի", ասա:

Ամբողջ պրոցեսը
կսկսվի նորից:
Նորից տեղի կունենա
մեկ այլ "Մեծ պայթյուն",
Եվ նորից կծնվի
մի նոր Տիեզերք:

Հետո այն նույնպես
կլայնանա ու կսեղմվի:
Հետո ամեն ինչ
կսկսվի նորից:
Եվ նորից: Եվ նորից:
Հավերժ և անվերջ:
Հավիտյան աշխարհ:
Աշխարհ առանց վերջ:

Դա Աստծո ներշնչում
և արտաշնչումն է:

Իհարկե, հետաքրքիր է
այդ ամենը շատ,
Բայց ի՞նչ կապ ունի
առօրյա կյանքի հետ:

Ես արդեն ասել եմ,
որ բոլորովին հարկ չկա
Չափից դուրս ժամանակ ծախսել
բացահայտելու համար
Ամբողջ Տիեզերքի
գաղտնիքները խորին:
Համենայն դեպս, դա չէ
նպատակը քո կյանքի:

Բայց խորամաշտաբային
ու մեծ այդ պրոցեսի
Հստակ և հասկանալի
նկարագրություններից
Կարելի է և պետք է
որոշ օգուտ քաղել:

Ինչպիսի՞, օրինակ:

Օրինակ, հասկանալ,
որ ամեն ինչ ցիկլային է, -
ինչպես նաև կյանքը:

Տիեզերքի կյանքը
հասկանալը քեզ կօգնի
Հասկանալ Տիեզերքի
կյանքը քո ներսում:
Կյանքի շարժումը միշտ
ցիկլերով է կատարվում:
Ամեն ինչ ցիկլային է
համայն Տիեզերքում:

Երբ դու հասկանում ես դա,
դու ընդունակ ես դառնում
Ավելի և ավելի
ուրախանալ ընթացքին՝
Այլ ոչ միայն լինել
նրա մեջ կենդանի:

Ամեն ինչ ցիկլերով է շարժվում:
Կյանքն ունի հատուկ ռիթմ,
Եվ ամեն ինչ շարժվում է
համաձայն այդ ռիթմի:
Այդ շարժման, այդ հոսքի
մեջ է ամեն ինչ:

Այդ պատճառով է, որ գրված է.
"Կա ամեն բանի ժամանակը,
Եվ երկնքի տակ եղող
ամեն գործի ժամանակը"**:

Եվ իմաստուն է նա,
ով հասկանում է դա:
Խելացի է նա,
ով կիրառում է դա:

Քիչ տղամարդիկ են
հասկանում կյանքի իմաստն
Ավելի լավ, քան կանայք:
Կանայք
Իրենց ամբողջ կյանքը
ռիթմի մեջ են ապրում:
Կանայք ռիթմի մեջ են
հենց իրեն կյանքի հետ:

Կանայք ավելի են ընդունակ
"լողալ հոսանքի ուղղությամբ":
Նրանք սկզբում չեն զգում այն,
իսկ հետո հարմարվում են նրան,
Որպեսզի, հարմարվելով,
ներդաշնակություն ստեղծեն:
Տղամարդիկ ցանկանում են հոսանքին
հակամարտել, կառավարել:

Քամու աղմուկի մեջ կինը
ծաղիկների երգն է լսում:
Նա տեսնում է ամենի
անտեսանելի գեղեցկությունը:
Նա զգում է պոռթկումներն
ու ձգտումները կյանքի:

Նա գիտի, թե երբ պետք է վազել,
իսկ երբ է ժամանակը հանգստի;
Երբ է ծիծաղելու ժամանակը
և երբ է ժամանակը լացի:

Եվ երբ է բռնելու ժամանակը
և երբ է ժամանակը՝ թողնել:

Շատ կանայք նույնիսկ լքում են
իրենց մարմինը նրբագեղորեն:
Իսկ տղամարդկանց մեծամասնությունը
կռիվ է տալիս մահի հետ:

Ընդ որում, կանայք
ավելի բարենկատ են
Իրենց մարմնի հանդեպ,
երբ գտնվում են նրա մեջ:
Իսկ տղամարդիկ
զարհուրելի են վարվում
Ինչպես իրենց կյանքի,
այնպես էլ մարմնի հետ:

Իհարկե, չկա օրենք
առանց բացառությունների:
Ես այստեղ ընդհանուր
առմամբ եմ խոսում:

Բայց եթե նայես կյանքին,
եթե դու գիտակցես,
Ինչ տեսել և տեսնում ես,
եթե դու՝ այն ես, ինչ կաս,
Ուրեմն այդ ընդհանրացման մեջ
ճշմարտություն կհայտնաբերես:

Ես սկսում եմ տխրել:
Եվ սկսում է թվալ ինձ,
Թե կանայք, ի տարբերություն մեզ,
արարածներ են բացառիկ:
Եվ նրանք "ավելի ճիշտ են
կառուցված", քան տղամարդիկ:

Սքանչելի ռիթմի մասերն են
Ինը և Յանը:
Ինը՝ սկիզբն է կնոջ,
իսկ յանը՝ տղամարդունն է:

"Գոյության" մի կողմն
"ավելի կատարյալ"
Եվ "ավելի լավը" չէ,
քան մյուս կողմը:
Երկու կողմերն էլ՝
ուղղակի և հրաշալիորեն, -
Ինչ խոսք, որ կատարյալ,
բայց տարբեր կողմեր են:

Անկասկած, տղամարդիկ
իրենց մեջ մարմնավորում են
Աստվածայինի
լրիվ այլ հատկանիշներ:
Բայց ասված է, որ լինել
տղամարդ՝ քննություն է:
Քո տղամարդկությունը
քո հոգու փորձությունն է:

Երբ դու տղամարդ ես եղել
բավական երկար ժամանակ՝
Երբ տառապել ես բավական
քո խենթության պատճառով;
Երբ բավական ցավ ես պատճառել քեզ
քո իսկ ստեղծած դժբախտություններով;

Երբ նեղացրել ես շատ մարդկանց
և դադարել ես այդպես վարվել;
Երբ փոխել ես վերջապես
քո ագրեսիան՝ ըմբռնման;
Երբ գերադասել ես ի վերջո
կարեկցանքն՝ արհամարհանքին;
"Հաղթանակ-ամեն-գնով"-ը փոխարինել ես
"պարտվողներ-չկան" տարբերակի, -

Ուրեմն այդ ժամանակ արդեն
դու կարող ես դառնալ կին:

Դա տեղի կունենա,
երբ դու գիտենաս,
Որ նա, ով ուժեղ է,
միշտ չէ, որ "ճիշտ" է;
Որ ուժը մեկի "վրա"՝
բոլորովին էլ իշխանություն չէ,
Իսկ իրական իշխանությունը՝
իշխանությունն է մեկի "հետ";

Որ բացարձակ ուժն՝ ուրիշներից
չի պահանջում ոչինչ, -

Երբ հասկանաս դա, արդեն կարող ես
կրել արժանապատվորեն
Կանացի մարմինը, որովհետև վերջապես
կհասկանաս նրա էությունը:

Ստացվում է, որ կինը
տղամարդուց ավելի լավն է:

Ո՛չ: Ոչ թե "ավելի լավը"՝
ուղղակի նա ուրի՛շ է:
Այդ դու ես դատում այդպես,
իսկ օբյեկտիվ իրականության մեջ
"Ավելի լավ" կամ "ավելի վատ" չկա:
Կա միայն Այն, Ինչ Կա,
Կա այն միայն, ինչ Դու
Ցանկանում Ես Լինել:

Ինչպես նաև, դու կաս,
ինչ որ Կաս:

Տապն ավելի լավ չէ,
քան ցուրտը:
Վերն ավելի լավ չէ,
քան վարը, -
Ես արդեն հատուկ ուշադրություն
դարձրել եմ դրան:

Կինն էլ "ավելի լավ" չէ,
քան տղամարդը:
Ամեն ինչ կա ինչպես Կա:
Եվ դու էլ կաս, ինչպես Կաս:

Սահմանափակված չէ
ձեզանից ոչ ոք:
Դու կարող ես լինել Այն,
ինչ ցանկանում ես Լինել,
Կարող ես ընտրել այն,
ինչ ցանկանում ես փորձել:

Այս կյանքում, և հաջորդում,
և ավելի, և ավելի, և ավելի հեռվում:

Միշտ ընտրության առջև է
յուրաքանչյուրը ձեզանից:
Ամեն մեկը ձեզանից
ծեփված է Այդ Ամենից:
Ամեն մեկիդ մեջ ամփոփված է
թե տղամարդ և թե կին:
Արտահայտիր քո այն տեսանկյունը,
որը քեզ դուր է գալիս:

Նախքան այլ թեմաների անցնելը,
ես դեռ լսել եմ ուզում
Տղամարդկանց և կանանց մասին:
Առաջին Գրքի վերջում
Դու խոստացար ավելի
մանրամասնորեն քննարկել
Մարդկային այդ երկվության
ամբողջ սեռական տեսանկյունը:

Այո: Իրոք որ մեզ՝ քեզ և Ինձ, -
ժամանակն է խոսել սեքսից:

- - - - - - - - - - - -
* "Nothing was the matter" - "Ոչինչ նշանակություն չուներ": Այս արտահայտությունը բառացիորեն կարելի է թարգմանել նաև. "ոչինչ նյութ չէր":
**Ժող. 3;1

[Erevanci83]

որ խնդրեմ միքիչ շուտ-շուտ կտեղադրեք մնացածը ?

[Erevanci83]

կամ եթե հարմար չի շուտ-շուտ կտեղադրել , գոնե թարգմանածը կուղարկեք իմ էլ փոստին ???

[Sambitbaba]

որ խնդրեմ միքիչ շուտ-շուտ կտեղադրեք մնացածը ?
կամ եթե հարմար չի շուտ-շուտ կտեղադրել , գոնե թարգմանածը կուղարկեք իմ էլ փոստին ???

Ցավոք, Երևանցի ջան, ավելի արագ չեմ հասցնում... Դժվար է:
Իսկ թարգմանությունները ձեռագիր վիճակում են միայն և ոչ մաքուր, ոչ ամբողջական, սևագիր, որովհետև թարգմանում եմ հիմնականում ավտոմեքենայի մեջ: Մաքրագրելու և տպելու վրա երևի թե ավելի շատ ժամանակ ծախսեմ, քան անելով այն, ինչ անում եմ:
Շատ ներողություն եմ խնդրում, սիրելիս, բայց ստիպված ես սպասել...
Կամ կարող ես օրիգինալը կարդալ անգլերենով: Կամ ռուսերեն թարգմանությունը: Կամ որևէ այլ լեզվով՝ համոզված եմ, որ ցանկացած լեզվով կարելի է գտնել:

Հ.Գ. Շնորհակալ եմ շատ, որ կարդում ես, ընդ որում այդպիսի անհամբերությամբ...

[Erevanci83]

Այս գիրքը 1 տարի առաջ փոխեց իմ կյանքը...
Սա հաստատումն էր իմ բոլոր կասկածների.
Այս գրքի շնորհիվ վերջնական համոզվեցի, որ կրոնը խաբկանքա...
Եվ հիմա շատ եմ կարողանում լսել Աստծուն, և ստանում եմ շատ հարցերի պատասխաններ.
Մի խոսքով գտա այն, ինչը իմ գիտակցական կյանքում չէի ունեցել

[Sambitbaba]

7.


Ինչու՞ ես երկու սեռ ստեղծել:
Մի՞թե դա ճանապարհն էր միակ,
Որը Դու հորինեցիր մարդկային
ցեղի վերարտադրման համար:
Ինչպե՞ս մենք վերաբերվենք
"սեռականություն" կոչվող
Այդ աներևակայելի փորձին,
փորձին այդ անհավանական:

Առաջին հերթին՝ չամաչելով:
Եվ առանց մեղքի զգացման:
Եվ, իհարկե, անտարակույս,
առանց վախի, սարսափի:
Քանզի ամոթն՝ առաքինություն չէ,
իսկ մեղքի զգացումը՝ բարիք չէ,
Եվ վախն էլ ոչ ոքու պատիվ
երբևիցէ չի բերել:

Ոչ էլ տռփանքով, իհարկե,
քանզի տռփանքը՝ կիրքը չէ:
Եվ ոչ գլխակտուր, քանզի
ազատություն չէ անզսպությունը:
Եվ ոչ համառորեն, որովհետև
կրակոտ սեր չէ հաստատամտությունը:
Եվ առանց գերիշխելու մտքի էլ, -
դա էլ կապ չունի Սիրո հետ:

Բայց... կարո՞ղ է արդյոք
լինել սեքս առանց սիրո,
Սեքս, ուղղակի ինքը
հաճույքի համար:
Զարմանալի է, և սակայն
պատասխանն է "այո",
Որովհետև "հաճույքն ինքը"՝
ևս մեկ սահմանումն է

Քո Հանդեպ Քո Սիրո:

Ինքնին հաճույքը
վատ համբավ է ձեռք բերել
Շատ երկար
տարիների ընթացքում,
Եվ հենց այդ է հիմնական
ու գլխավոր պատճառը նրա,
Որ շատերը սեքսը
մեղքի հետ են կապում:

Ձեզ ասվել է, որ այն,
ինչ մեծ հաճույք է պատճառում,
Դուք չպետք է օգտագործեք
անձնական հաճույքի համար:
Որ դա ակնհայտ հակասություն է՝
դու շատ լավ ես հասկանում,
Բայց ի՞նչ կարող ես անել,
երբ այդպես է կարգված:

Եվ դու որոշել ես, որ եթե
սեքսով զբաղվելիս,
Ապրես որոշակի
մեղքի զգացում,
Ուրեմն դա երևի թե
ինչ-որ բան կարգավորի...
Դրանով դու նմանվում ես
մի հայտնի երգչուհու:

Երբ նրան խնդրեցին մեկնաբանել
իր անհավանական հաջողությունը,
որի շնորհիվ երգչուհին
միլիոններ էր վաստակում,
Նա ասաց. "Ինչ-որ չափով
ես ինձ մեղավոր եմ զգում,
Որովհետև երգել, իրոք,
անսահման շատ եմ սիրում ":

Ենթատեքստը պարզ է. եթե դու
շատ ես սիրում զբաղվել դրանով,
Ուրեմն դրա համար չպետք է
ստանաս վարձատրություն կամ փող:

Մարդկանց մեծամասնությունը
փող է վաստակում
Անելով այն, ինչ անում է, -
կամ ծայրահեղ դեպքում
Մի ինչ-որ ծանր
գործի համար խորթ,
Այլ ոչ անվերջանալի
ուրախություն պարգևող:

Ստացվում է, որ կյանքը
սովորեցնում է այսպես.
Եթե որևէ բացասական
զգացմունքներ դու ունես
Ինչ-որ բանի հանդեպ,
միայն այդ ժամանակ ուրեմն
Կարող ես դրա հաճույքը
լիովին վայելել:

Մեղքի զգացումով դու
փորձում ես վատ վերաբերվել
Նրան, ինչից իրականում
հաճույք ես ստացել, -
Որպեսզի դրանով հանդերձ
իբր կարգավորես
Հարաբերություններդ Աստծո հետ...
ով, ինչպես թվում է քեզ,

Չի ցանկանում, որ դու հաճույք վայելես
ինչից էլ որ լինի:

Դու չպետք է հաճույք ստանաս
մարմնի ուրախություններից:
Եվ իհարկե, անշուշտ...
"ո՜վ Աստված իմ"... "Ս-Ե-Ք-Ս-Ի-Ց"...

Այս բառը, տառ առ տառ,
և շշնջալով միայն,
Արտասանում էր տատիկդ, քանզի
վախենում էր ասել բարձրաձայն:

Բայց այսօր Իմ բերած
լավ նորությունն այն է,
Որ սեքսը սիրելը՝
բացարձակապես նորմա՛լ բան է:

Ինքդ Քեզ սիրելը
նու՛յնպես նորմալ է:
Նորմալ է և, փաստորեն,
ուղղակի անհրաժե՛շտ:

Քեզ պետք չէ սեքսը
սովորական բան դարձնել,
Ինչպես պետք չէ սովորական դարձնել
ցանկացած ուրիշ բան,
Բայց սեքսը սիրելը՝
լիովին նորմալ է:

Վարժեցրու քեզ ամեն օր
արտասանել տաս անգամ.

ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՍԵՔՍ:

Վարժեցրու քեզ ամեն օր
տաս անգամ արտասանել.

ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ՓՈՂ:

Իսկ հիմա, կուզե՞ս արդյոք
ավելի թունդ մի բան փորձել:
Ուրեմն, վարժվիր ամեն օր
տաս անգամ արտասանել.

ԵՍ ՍԻՐՈՒՄ ԵՄ ԻՆՁ:

Ահա մի քանի բաներ էլ,
ինչ քեզ պետք է սիրել:
Վարժեցրու քեզ սիրոն
այդ ամենի հանդեպ.

ԻՇԽԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

ՀԱՄԲԱՎ

ՓԱՌՔ

ՀԱՋՈՂՈՒԹՅՈՒՆ

ՀԱՂԹԱՆԱԿ

Կուզե՞ս էլի բաներ:
Խնդրեմ: Սրանք էլ փորձիր:
Ըստ էության, դու պետք է
ապրես իսկական
Մեղքի զգացում, եթե
սիրում ես սրանք.

ՈՒՐԻՇՆԵՐԻ ՀԱՎԱՆՈՒԹՅՈՒՆԸ

ԲԱՐԵԿԵՑՈՒԹՅՈՒՆԸ

ԼԻՈՒԹՅՈՒՆԸ

ԳԻՏԵՆԱԼ, ԹԵ ԻՆՉՊԵՍ

ԳԻՏԵՆԱԼ, ԹԵ ԻՉՈՒ

Բավակա՞ն է: Սպասի՛ր:
Ահա մեղքը մեծագույն:
Դու մեղքի գերագույն
զգացում ես ապրում,
Երբ մտածում ես, որ դու

ՃԱՆԱՉՈՒՄ ԵՍ ԱՍՏԾՈՒՆ:

Մի՞թե զարմանալի չէ դա:
Քո ամբողջ կյանքի ընթացքում
Քեզ ստիպել են մեղավոր զգալ
այն բանի համար, ինչը դու

ԱՄԵՆԻՑ ՇԱՏ ԵՍ ՑԱՆԿԱՆՈՒՄ:

Բայց Ես ասում եմ քեզ.
սիրիր, սիրիր, սիրիր,
Սիրիր այն, ինչ կուզես, -
սիրիր, սիրիր, սիրիր,

Քանզի սերն այդ ամենի հանդեպ
այդ ամենը ձգում է դեպի քեզ:

Դրանք են քո կյանքի
ամբողջ բովանդակությունը:
Եթե դու սիրում ես դրանք,
նշանակում է, սիրում ես կյա՛նքը:

Երբ դու հայտարարում ես,
որ ցանկանում ես դրանք, -
Դու հայտարարում ես, որ ընտրում ես
այն բոլոր բարիքները,
Որոնք կյանքը կարող է
քեզ տրամադրել պարբերաբար:

Այդ պատճառով ընտրի՛ր սեքսը՝
այնքան, որքան ցանկանում ես:
Ընտրիր իշխանությունը՝ այնքան,
որքան կկենտրոնացնես ձեռքիդ:
Եվ ընտրիր փառքը՝ այնքան,
որքան քեզ հասանելի է:
Ընտրիր հաջողությունը՝ ամբողջը,
որին կարող ես հասնել:
Եվ ընտրիր հաղթանակն՝ այնքան,
որքան կարող ես փորձարկել:

Բայց ընտրիր սեքսը ոչ թե
սիրո փոխարեն,
Այլ որպես սիրո
տոնակատարություն:
Ընտրիր իշխանությունը
ոչ թե մարդկանց վրա,
Այլ որը մարդկանց հետ
կիսել կկարողանաս:

Ընտրիր հաջողությունը
ոչ թե ուրիշների հաշվին,
Այլ որպես գործիք՝ քեզ օգնող
օգնել ուրիշներին:
Եվ ընտրիր հաղթանակը, որի համար
ուրիշները ոչինչ չեն վճարում
Եվ որի շնորհիվ ուրիշներն էլ
ինչ-որ բան են շահում:

Շարունակիր գործել
և ընտրիր գովասանքը՝
Բայց ընկալիր բոլորին
որպես արժանավորների
Նրա համար, որպեսզի
կարողանաս դու նույնպես
Շռայլորեն գովել նրանց,
և արա՛ դա անպայման:

Շարունակիր գործել
և ընտրի՛ր բարեկեցությունը,
Բայց ոչ թե նրա համար,
որ ապրես ուրիշներից լավ,
Այլ որպեսզի դու ինքդ
քո սեփական կյանքում
Ապրես ավելի լավ,
քան առաջ էիր ապրում:

Եվ իհարկե, ընտրիր
"գիտենալ, թե ինչպես"
Եվ "գիտենալ, թե ինչու", -
ցանկացած հարցում, -
Որպեսզի կարողանաս
կիսել այդ գիտելիքներդ
Ուրիշների հետ քո
և ուրիշների կյանքում:

Եվ անպայման ընտրիր
ՃԱՆԱՉԵԼ ԱՍՏԾՈՆ:

Փաստորեն ԸՆՏՐԻՐ ԴԱ
ԱՌԱՋԻՆ ՀԵՐԹԻՆ,
Իսկ մնացած ամեն ինչ
կհաջորդի դրան:

Քո ամբողջ կյանում
քեզ սովորեցրել են,
Որ ավելի լավ է տալ,
այլ ոչ վերցնել:

Բայց ինչպե՞ս կարելի է
տալ այն, ինչ չունես:

Ահա թե ինչու
շատ է կարևոր,
Որ առաջին հերթին
հաճույք ստանաս ինքդ՝
Եվ ահա թե ինչու
կարեկցանքի է արժանի
Փաստը, որ այդ մասին
տհաճորեն են խոսում:

Անշուշտ, այստեղ խոսք անգամ
չի կարող լինել
Ուրիշների հաշվին
հաճույք ստանալու մասին:
Եվ դա չի նշանակում նաև,
որ պետք չէ հաշվի առնել
Ուրիշների կարիքներն ու
պահանջն ուրիշների:

Բայց քո սեփական շահերն էլ
դու չպետք է արհամարհես:

Նախ լիիրավ հաճույք
պատճառիր ինքդ քեզ,
Եվ կկարողանաս լիակատար
հաճույք պատճառել ուրիշներին էլ:

Տանտրական սեքսի
գիտակներին դա լավ հայտնի է:
Այդ պատճառով նրանք
խրախուսում են ձեռնաշարժությունը,
Ինչը ձեզանից շատերը
մեղք են համարում:

Ձեռնաշարժությու՞նը... Այ քեզ բա՜ն, -
Դու անցար բոլոր սահմանները:
Ինչպե՞ս Դու կարող ես
նման հարցեր շոշափել՝
Ինչպե՞ս Դու կարող ես նույնիսկ
դրանց մասին խոսել՝
Ուղերձում, որը... կներես,
բայց Աստծո՜ց է գալիս:

Հասկանում եմ: Դու դատապարտում ես
ձեռնաշարժությունը:

Դե... ես, կարող է, և ոչ:
Բայց չէ՞ որ ընթերցողների
Մեծամասնությունը
Կարող է հենց այդպես վերաբերվել դրան:
Չէ՞ որ Դու ասում էիր,
որ գիրքը նախատեսված է
Բոլորի, այսինքն, մասսայական
ընթերցողի համար:

Այդպես էլ կա:

Ուրեմն ինչու՞ ես Դու
կանխամտածված վիրավորում
Նրանց զգացմունքները:

Ես ոչ ոքու կանխամտածված
չեմ "վիրավորում":
Մարդիկ ազատ են ընտրել՝
"վիրավորվել" կամ ոչ:
Իսկ դու իրո՞ք համարում ես,
որ մենք կարող ենք
Այնպես խոսել սեքսի մասին,
որ "չվիրավորենք" ոչ ոքու:

Ոչ: Բայց այսպես մենք կարող ենք
հասնել շատ հեռու:
Ես չեմ կարծում, որ շատ մարդիկ
պատրաստ են լսել,
Թե ինչպես է Աստված խոսում
ձեռնաշարժության մասին:

Եթե այս գրքում մենք
սահմանափակվենք նրանով,
Թե ինչ են մարդիկ
պատրաստ լսել Աստծոց,
Ուրեմն շատ փոքրիկ
գրքույկ կստացվի:

Ձեզանից շատ-շատերը
երբեք պատրաստ չեն լինում
Լսել այն, ինչ ասում է
Աստված այն պահին,
Երբ Նա այդ անում է:
Լսելու համար սովորաբար
Նրանք սպասում են առնվազն
երկու հազար տարի:

Լավ շարունալիր:
Կարծես թե սկզբնական
Կաթվածքից ես հասցրեցի
քիչ թե շատ խելքի գալ:

Ուղղակի Ես օգտագործեցի
ձեր կենսափորձի այդ տեսանկյունը
(Որի մեջ ներգրավված են
ձեզանից շատերը,
Բայց որի մասին ոչ ոք
չի ցանկանում խոսել),
Որպեսզի կարողանանք պարզել
հարցի բուն էությունը:

Հիմա Ես կկրկնեմ,
թե որն է այդ էությունը.
Մի զրկիր քեզ երբեք
հաճույքից լիարժեք,
Եվ կկարողանաս լիարժեք հաճույք
պատճառել ուրիշներին էլ:

Այսպես կոչված տանտրական
սեքսի ուսուցչիները
(Իսկ դա, ընդ որում, սեռական
փորձի պայծառացած ձև է)
Գիտեն, որ եթե զբաղվում ես սեքսով
սեռական "քաղց" ունեցած ժամանակ,
Ընկերոջդ հաճույք տալու շանսերը
փոքրանում են շատ ու շատ:

Այդ պատճառով գիտեցիր,
որ հաճախ տանտրիստները
Նախքան համատեղ
սեքսով զբաղվելը
Նախքան մեկմեկու
հաճույք կպատճառեն, -
Նախապես պատճառում են
այդ հաճույքն իրենք իրենց:

Եվ հաճախ այդ անում են
հենց զուգընկերոջ առջև:

Նրանք սովորաբար
ոգևորում են մեկմեկու,
Օգնում են և նրբորեն
հուշում են իրար:
Իսկ հետո, երբ բավարարում են
իրենց ծարավը սեփական,
Կարող են բավարարել իրար
շատ ավելի երկար:

Փոխադարձ ինքնա-հաճույքի
ամբողջ խաղը, ուրախությունը
Լիակատար արտահայտված
սեռական սիրառատությունն է:
Այն, ինչը դուք անվանում եք
կոիտուս կամ մերձեցում,
Կարող է ծավալվել նույնիսկ
երկժամյա սիրախաղում:

Այն կարող է նույնիսկ
տեղի էլ չունենալ:
Իսկ ձեզանից շատերի համար
դա քսանրոպեանոց
Մարմնամարզության
նպատակն է միակ:
Ավելի ճիշտ, քսան րոպե,
եթե բախտ ունենաք:

Ես չէի կարծում, թե այս հարցը
կվերածվի սեքսի ձեռնարկի:

Այդպես չէ: Բայց եթե հենց այդ էլ
տեղի ունենար,
Վատ չէր լինի: Մարդկանց
մեծամասնության համար
Անհայտ են սեքսի
օգուտը և ուրախությունները,
Այդ մասին մարդ կարիք ունի
շատ ավելին իմանալ:

Ես ցանկանում եմ սակայն
ավելի բացահայտել
Գործի բնույթը: Որքան
ավել հաճույք պատճառես քեզ,
Այնքան ավելի հաճույք
կպատճառես ուրիշին էլ:

Նույն կերպ, եթե դու
հաճույք ես ստանում
Այն բանից, որ ինքդ
ուժեղ ես, ուրեմն,
Այնքան ավելի շատ
ուժ ունես, որպեսզի
Այդ ուժը կիսես
նաև ուրիշների հետ:

Նույնը ճիշտ է նաև
հարստության, փառքի,
Հաջողության և ամենի
վերաբերյալ, ինչը քեզ
Հաճույք է պատճառում
կյանքիդ տարբեր պահերին:

Իմիջիայլոց, Ես մտածում եմ,
որ ժամանակն է դիտարկել
Հարցը, թե ինչու՞ որևէ բան
քեզ համար "Ի հուրախություն" է:

Լավ: Ես հանձնվում եմ: Ինչու՞:

Ուրախության զգացմունքը՝
հոգու միջոցն է գոչել.
"Տեսե՜ք, թե Ով Եմ Ես":
Հիշու՞մ ես, երբ դասարանում
Ուսուցիչն ամեն անգամ
անվանականչ էր անում,
Եվ երբ տրվում էր քո անունը,
դու պետք է ասեիր. "Ներկա.:

Այո:

Ահա, ուրեմն, ճիշտ այդպես,
"ուրախության վիճակը"՝
Դա հոգու միջոցն է
բարձրաձայնել. "Ներկա՛":

[Sambitbaba]

Շատերը քմծիծաղում են
"բարի մտադրությունների" մասին
Գաղափարի վրա:
Շատ մարդիկ ասում են,
Որ անիմաստ և անօգուտ
այդ բարի մտադրություններով
"Սալարկված է դեպի
դժոխք տանող ճամփան":

Ես ասում եմ, որ դեպի
Երկի՛նք է այդ ճանապարհը:

Շատ բան, իհարկե,
նրանից է կախված,
Թե "բարի մտադրությունները"
ինչ են քեզ համար:
Կամ, այլ խոսքերով ասած,
եթե ուզում ես,
Ի՞նչն է հովանավորում
քո լավ ինքնազգացողությունը:

Բայց, Ես ասել եմ քեզ
և հիմա էլ կրկնեմ.
Ոչ մի բարեշրջում երբեք
առանց հերքման չի եղել:

Սա չի նշանակում, որ դու
պետք է զրկես քեզ ամենից,
Ինչը քո կյանքում քեզ համար
"ի հուրախություն" է:
Ոչ, պետք է նվիրես քեզ
այդ հաճույքները, որպեսզի
Նրանց տակ մի ինչ-որ
ավելի մեծ բան հայտնաբերես:

Այլ կերպ ինչպե՞ս կարելի է
իմանալ "ավելին",
Եթե դու դեռ "պակասը"
ճանաչել չես հասցրել:

Կրոնն անխուսափելիորեն
քեզ իր միանշանակ
Հայացքն է թելադրելու
այս ամենի վերաբերյալ:
Այդ պատճառով է, որ
կրոնները բոլոր
Հարատև չեն, նրանք
տապալվում են ի վերջո:

Իսկ հաջողության է հասնում
միշտ հոգևորը:

Կրոնը պահանջում է սովորել
ուրիշների փորձի վրա:
Հոգևորը խթանում է սեփական
որոնումներ ձեռնարկել:

Կրոնը՝ Հոգևորին
տանել չի կարողանում:
Ոչ մի կերպ չի կարողանում
Հոգևորի հետ հաշտվել:
Քանզի այլ եզրակացության
կարող է բերել Հոգևորը, -
Իսկ հենց դա էլ ոչ մի կերպ
չի հանդուրժի կրոնը:

Կրոնն առաջարկում է հետազոտել
ուրիշների մտքերը
Եվ օտար այդ մտքերը
որպես սեփական ընդունել:
Հոգևորն առաջարկում է
դեն նետել դրանք
Եվ մտածել ու գործել
գլխով սեփական:

"Ուրախության վիճակը"՝
միջոց է, քեզ ասելու,
Որ քո վերջին միտքը՝
ճշմարտություն էր,
Որ քո վերջին խոսքը՝
իմաստություն էր,
Իսկ արարքդ վերջին՝
ինչ խոսք, որ սեր էր:

Որպեսզի գիտենաս, թե որտեղ ես
քո առաջընթացի մեջ գտնվում,
Ուղղակի նայիր և հասկացիր,
թե ինչն է քեզ "ի հուրախություն":

Բայց մի ջանա ուժով
հասնել քո կատարելությանը,
Բարեշրջվել ավելի արագ
և ավելի հեռու, -
Հերքելով այն, ինչից
դու քեզ լավ ես զգում,
Եվ կամ էլ դրանից
քեզ հեռու պահելով:

Ինքնահերքումը՝
ինքնաոչնչացում է:

Բայց պետք է նաև գիտենաս,
որ ինքնակարգավորումը
Ինքնահերքում չէ բնավ:
Սեփական վարքը հսկելը՝
Անես մի բան կամ չանես, -
ակտիվ ընտրություն է,
Ելնելով սեփական որոշումից,
թե Իրականում Դու Ով Ես:

Եթե հայտարարում ես,
որ դու այն մարդն ես,
Ով լրջորեն հարգում է
իրավունքն ուրիշների,
Ուրեմն նրանց չթալանելու
և չկողոպտելու որոշումը
Քեզ որպես "ինքնահերքում"
երբեք չի ծառայի:

Դա ինքնահաստատում է:
Ահա թե ինչու են
Համարում, որ մարդու
զարգացման ցուցանիշն է
Հենց այն, ինչը նրան
ուրախություն է պատճառում:

Եթե ուրախանում ես,
որ անպատասխանատու ես,
Որ քո արարքներով
ստիպում ես մարդկանց
Տանջվել և կարող ես
նրանց ցավ պատճառել,
Ուրեմն դու այնքան էլ
հեռու չես գնացել:

Գիտակցությունը՝ ահա,
թե ինչն է բանալին:
Եվ ձեր ընտանիքներում
ու հասարակարգերում
Մեծերի լուրջ խնդիրն է,
որ պատանիների հոգում
Պատվաստեն և աճեցնեն
այդպիսի գիտակցվածություն:

Ճիշտ այնպես, ինչպես
Աստծո պատգամաբերների գործն է
Միջնորդել այդ նույն աճին
բոլոր մարդկանց միջև,
Որ բոլորը հասկանան.
ինչ անում ես մեկի համար,
Դու նմանապես անում ես
բոլոր մարդկանց համար:

Չէ՞ որ ասել եմ արդեն,
որ մենք բոլորս՝ Մեկ Ենք:

Եթե ելնենք գիտակցումից
"համընդհանուր Միասնության",
Ուրիշին ցավ պատճառելուց
անհնար է հաճույք ստանալ:
Պայծառացած էությունները
հենց այդպիսի չափանիշներով են
Ձգտում գնահատել կենսափորձն
իրենց ընդհանուր և անհատական:

Եվ հենց այդ կոնտեքստում
Ես ասում եմ. թույլ տուր քեզ
Ունենալ ամենն, ինչ կյանքում
առաջարկում է քեզ կյանքը,
Եվ կհասկանաս, կտեսնես,
որ նրանում կա շատ ավելին,
Քան քո կյանքում երբևիցէ
դու քեզ պատկերացրել ես:

Դու՝ այն ես,
ինչ ապրում ես փորձով:
Փորձում ես այն,
ինչ արտահայտում ես:
Իսկ արտահայտում ես
այն, ինչ դու ունես:
Եվ ունես միայն այն,
ինչ քեզ նվիրաբերում ես:

[Sambitbaba]

Ինձ դա դուր է գալիս:
Բայց միգուցէ, հիմա,
Մեր հարցի՞ն վերադառնանք:

Այո: Ես ստեղծեցի
երկու սեռ նույն պատճառով,
Ճիշտ ինչպես հիմնեցի
"Յանն" ու "Ինն" ամենում:
Իսկ Յանի և Ինի մասերն են
արականն ու իգականը:
Եվ կինն ու տղամարդը դրանց
բարձրագույն արտայհայտումն են:

Նրանք Ինն ու Յանն են
նյութականացած, մարմնավորված,
Բազմաթիվ ֆիզիկական ձևերից
մեկի մեջ իրականացած:

Ին և Յան,
այստեղ և այնտեղ;
Այս և այն...
վերև և ներքև;
Սառը և տաքը,
մեծը և փոքրը;
Արագն ու դանդաղը,
նյութը և հակա-նյութը:

Այդ ամենը քեզ պետք է,
որպեսզի դու ապրես
Կյանքն այն ձևի մեջ,
որի մեջ այն գիտես:

Իսկ ինչպե՞ս մենք ամենալավ
կերպով արտահայտենք այն,
Ինչը անվանել ենք
"էներգիա սեռական":

Սիրելով: Բացահայտորեն:
Խաղաղ: Ուրախությամբ:
Կրքոտ: Խելահեղորեն:
Ռոմանտիկ: Սրբությամբ:
Հումորով: Անմիջականորեն:
Սրտառուչ: Հնարամտությաբ:
Առանց ամոթի: Զգացմունքայնորեն:
Եվ, իհարկե, հաճախ:

Ոմանք համարում են,
որ սեռական հարաբերությունների
Միակ արդարացված նպատակը՝
զավակածնությունն է:

Դա անմտություն է:
Զավակածնությունը՝
Երջանիկ արդյունքն է
մարդկային ուրախության,
Այլ ոչ թե մարդկանց
սեռական փորձի
Նախապես ծրագրավորված
հետևանքը տրամաբանական:

Գաղափարն այն մասին,
որ սեքսը գոյություն ունի
Միայն երեխաներին
լույս աշխարհ բերելու համար, -
Շատ է միամիտ:
Իսկ միտքը, որ սեքսին
Պետք է վերջ տալ վերջին
երեխայի հետ միասին, -
Անհեթեթ է և դեմ է
մարդու բնությանը:

Իսկ այդ բնությունը
ձեզ նվիրել եմ Ես:

Ֆիզիկական կյանքի մեջ
ամեն ինչ սնուցող
Ձգողականության պրոցեսի
և էներգիայի ռիթմիկ հոսքի
Անխուսափելի արդյունքն է
սեռականության արտահայտումը:

Ամեն ինչի մեջ
Ես ներդրել եմ էներգիա,
Որն իր ազդերը
Տիեզերք է ուղարկում:
Ամեն մարդ, կենդանի,
բույս, ծառ կամ քար,
Ամեն մի առարկա
նյութական աշխարհի,

Ինչպես ռադիոընդունիչ,
դուրս է հղում էներգիա:

Դու տարածում ես էներգիա՝
էներգիա ես ճառագում, -
Հենց հիմա, հոգուդ խորքերից
և բոլոր ուղղություններով:
Այդ էներգիան, որը հենց դու ես, -
դուրս է գալիս քեզանից,
Ալիք-ալիք լքում է քեզ,
անցնում է միջով պատերի,
Ցատկում է սարերի վրայից,
թռչում է Լուսնից այն կողմ,
Հասնում է հեռու աստղերին
և ուղղվում դեպի հավերժություն:

Ամեն միտք, որը երբևիցէ
քո գլուխն է եկել,
Երանգ է տալիս նրան,
ներկում է այդ էներգիան:
Ամեն արտասանածդ խոսքը՝
մտքիդ ձև է տալիս:
Ամեն կատարածդ քայլը՝
ազդում է մտքիդ վրա:

Թրթիռները, արագությունը,
ալիքի երկարությունը,
Քո ճառագայթումների
հաճախականությունը, -
Տեղաշարժվում և փոխվում են
քո մտքերի, զգացմունքների,
Տրամադրությունների, խոսքերի
և արարքների հետ մեկտեղ:

Լսե՞լ ես երբևիցէ
"ուղարկել դրական
Հոգեհոսանք" արտահայտությունը, -
դա իրոք որ այդպես է,
Եվ շատ ճիշտ է նկատված:
Եվ ստացվում է, որ Եթերը՝
Ձեզ շրջապատող "Օդը", -
էներգիայով է լցված:

Դա ձեր անհատական
"հոգեհոսանքների"
Հյուսվածքների և խճճվածքների
Դրոշմամայրն է, որը
Շատ ավելի խորամանկ
և իմաստուն միահյուսվածք է,
Քան դու կարող ես,
ի վիճակի ես պատկերացնել:

Դա համահյուսված
ձեր էներգիաների
Այն անսահման դաշտն է,
որտեղ ապրում եք դուք:
Եվ այնքան հզոր է,
որ ազդում է իր շուրջ
Ամեն ինչի վրա:
Եվ քեզ վրա անշուշտ:

Հետո դու ուղարկում ես
քո նորաստեղծ "թրթիռները",
Որոնց վրա ազդել են
դեպի քեզ եկող թրթիռները,
Որոնց ազդեցությանը
դու ենթակա ես,
Եվ նրանց հետ լրացնում
ու փոխում ես Դրոշմամորը, -

Որը, իր հերթին,
ազդեցություն է թողնում
Յուրաքանչյուր այլ մարդու
էներգետիկական դաշտի վրա, -
Որն ազդում է վերջիններիս
ուղարկած թրթիռների վրա...

Եվ հանկարծ միաժամանակ
դուք բոլորդ միասին
Եկաք խնդրի միևնույն լուծմանը, -
ընդ որում, մեկմեկուց առանձին:

Սրանք երևույթներ են,
շատ սովորական,
Ըստ որոնց կարելի է
բավականին հաճախ
Ի հայտ բերել Դրոշմամոր
առկայությունը:

Դրոշմամայրը՝ խառնված
տեղաշարժվող էներգետիկական
Դաշտ է ցանկացած
տրված պարամետրի ներսում:
Նրա հզոր թրթիռները կարող են
անմիջականորեն ազդել
Եվ ստեղծել նոր նյութեղեն
օբյեկտներ և իրադարձություններ:

(Որտեղ հավաքվել են
երկուսը կամ երեքը
հանուն Իմ անվան..."*)

Ձեր ժամանակակից
հոգեբանությունն այդ էներգետիկական
Դրոշմամորը "Կոլեկտիվ
Գիտակցություն" է անվանել:
Այն կարող է ազդել՝
և իրոք որ ազդում է, -
Մոլորակի վրա գտնվող
ամեն ինչի վրա:

Պատերազմների պատրվակներ
կամ խաղաղության հնարավորություններ;
Գեոֆիզիկական փոփոխություններ
կամ հանգիստ կյանքի մոլորակ;
Հիվանդությունների համաճարակներ
կամ առողջ աշխարհ:
Այդ ամենը արդյունք է
կոլեկտիվ գիտակցության:

Եվ նույնը կարելի է ասել
նաև քո անձնական կյանքին
Բնորոշ իրադարձությունների
և իրավիճակների մասին:

- - - - - - - - - - -
Մատթ. ԺԸ ; 20

[Sambitbaba]

Այդ ամենը հետաքրքիր է,
բայց ի՞նչ կապ ունի սեքսի հետ:

Համբերություն: Հիմա
Ես անցնում եմ հենց դրան:

Էներգիաներով ամբողջ աշխարհը
փոխանակվում է անընդհատ:

Քո էներգիան դուրս է պրծնում
և սկսում է ներգործել
Մնացած ամեն ինչի վրա՝
քեզ շրջապատող:
Մնացած ամեն ինչը
(կենդանին և "անկենդանը")
Ներգործում է քեզ վրա
միևնույն օրենքներով:

Բայց հետաքրքիրն այն է,
որ ինչ-որ տեղ մեջտեղում
Քո և մեկ այլ բանի
էներգիաները հանդիպում են:

Որպեսզի ավելի պարզ
նկարագրենք ամբողջ պատկերը,
Եկ պատկերացնենք մի սենյակ,
որտեղ կա երկու մարդ:
Եկ նստեցնենք նրանց
սենյակի տարբեր անկյուններում,
Եվ մեկի անունը դնենք Մերի,
իսկ մյուսին անվանենք Թոմ:

Թոմի անհատական էներգիան Թոմի մասին
Տիեզերք է ուղարկում ազդանշան,
Եվ այդ էներգիայի ալիքների մի մասը
հասնում է Մերիին:
Այդ ընթացքում նաև Մերին
ճառագում է սեփական էներգիան,
Որի մի մասն, անշուշտ,
բաժին է ընկնում Թոմին:

Այդպիսով, այդ էներգիաները
հանդիպում են իրար
Թոմի և Մերիի միջև
կես ճանապարհին:
Եվ այստեղ այդ էներգիաները,
համախմբվում և միանում են,
Որպեսզի որակապես
մի նոր էներգիա դառնան:

Դա ընդհանուր էներգիան է
Թոմի և Մերիի:
Էներգիայի նոր միավոր է դա:
Եկ անվանենք նրան "Թոմերի":

Նույն հաջողությամբ
Թոմն ու Մերին նրան
Կարող էին անվանել
"Մարմին Մեր Միջև", -
Քանզի դա անտարակույս
հենց մարմին էլ կա,
Եվ այդ մարմնի հետ են կապված
նրանք երկուսն էլ:

Անընդհատ սնուցում են
նրան դեպի նա հոսող
Իրենց էներգիաներով
մեր Թոմն ու Մերին:
Իսկ Թոմերին անընդհատ
սեփական էներգիաները
Հետ է ուղարկում
իր "հովանավորներին":

Դա տեղի է ունենում
Դրոշմամոր ներսում
Գոյություն ունեցող
փոխանցքի միջոցով:
(Եվ իրականում
այդ կարևոր փոխանցքը
Ոչ այլ ինչ է, քան
ինքը Դրոշմամայրը:)

Թոմի և Մերիի մասին ճշմարտությունը
հենց "Թոմերի" կոչվող այդ զգացողությունն է:
Այդ երկուսին կապում է Սուրբ Հաղորդությունը,
որի հետ երկուսն էլ մեծ առընչություն ունեն:
Եվ այդ փոխանցքով նրանք զգում են
Միջանկյալ Մարմնի, (կամ)
Սուրբ Միասնության
մեծագույն ուրախությունը:

Թոմն ու Մերին, նույնիսկ հեռու
գտնվելով մեկմեկուց,
Կարող են զգալ, թե ինչ է կատարվում
Դրոշմամոր ներսում:
Նրանք երկուսն էլ անմիջապես
իրար մոտենալ են ցանկանում,
Բայց այստեղ, ցավոք, նրանց
"դաստիարակությունն" է մեջ ընկնում...

Կյանքը սովորեցրել է նրանց
զսպել իրենց եռանդը,
Չվստահել զգացմունքներին,
"լինել զգոն", զուսպ լինել:
Իսկ հոգին ցանկանում է
ճանաչել "Թոմերիին"
Հենց հիմա: Հոգին ցանկանում է
ճանաչել Անմիջապես:

Եվ եթե այս երկուսը
երջանիկ են, ուրեմն
Իրենց կզգան ազատ,
ուրեմն դեն կնետեն
Իրենց վախերը բոլոր,
ուրեմն կհավատան,
Որ իրենց համար սերը՝
միակ իրականությունն է:

Նրանք, այդ երկուսը,
անվերադարձորեն
Դեպի իրենց են գրավել
Իրենց Միջանկյալ Մարմնին:
Թոմերին արդեն զգացվում է
մետաֆիզիկապես,
Բայց ֆիզիկապես են ապրել ուզում
դա Թոմն ու Մերին:

Եվ նրանք սկսում են
մոտենալ մեկմեկու:

Բայց, ինչպես կթվա
կողմնակի դիտողին,
Նրանք չեն հասնում իրար:
Նրանցից ամեն մեկը
Ջանում է իրականում
հասնել ԹՈՄԵՐԻԻՆ:

Նրանք փորձ են անում
հասնել այն տեղին,
Որն արդեն գոյություն ունի
նրանց երկուսի միջև,
Աստվածային Միասնությանն՝
Իրենց Միջանկյալ Մարմնին:
Նրանք գիտեն, թե ինչ է դա՝
Մի Ամբողջություն Լինել:

Եվ նրանք ընդառաջ են շարժվում
զգացմունքին, որն ապրում են:
Եվ երբ նրանց միջև
տարածությունը կրճատվում է,
Երբ նրանք կարճեցնում են "պորտալարը"՝ էներգիան,
որը երկուսով ԹՈՄԵՐԻԻՆ են ուղարկում, -
Նրանց զգացմունքը մտնում է մի նոր տարածք
և այդ պատճառով ավելի ուժգին է դառնում:

Ավելի մոտիկ:

Որքան կարճ է տարածությունը,
այնքան ավելի մեծ է լարումը:

Ավելի մոտիկ:

Եվ լարումը նորից մեծանում է,
հասնում հսկայական չափերի:
Եվ ահա նրանք գտնվում են
մի քանի քայլի վրա իրարից:

Նրանց միջև միջանկյալ Մարմինը
վառվում է ջերմությամբ:
Թրթռում է սարսափելի,
անհավանական արագությամբ:
Եվ ավելի խիտ, ծավալուն,
ավելի վառն է դառնում
Թոմերիի հետ նրանց
"կապը" հետադարձ:

Եվ էլի մոտիկ:

Եվ այժմ նրանք
դիպչում են մեկմեկու:

Համարյա անտանելի է հիմա
նրանց զգացմունքը:
Մեկմեկու հետ շփման
գագաթնակետին նրանք զգում են
ԹՈՄԵՐԻԻ ամբողջ էներգիան՝
նրանց Միասնական էության
Խտացած, միասնացած
ամբողջ հիմնանյութը:

Եթե դու բացահայտես
քո ամենամեծ
Զգայունակությունը,
որին ընդունակ ես,
Այդ նուրբ, մաքուր էներգիան
կարող ես զգալ
ձևով մի ինքնատիպ,
առանձնահատուկ տրոհման, -

Եվ այն կհամակի
քեզ ամբողջովին:
Կամ էլ դիպչելու պահին
կզգաս ջերմություն,
Կզգաս ամբողջ մարմնով,
սակայն այն կուտակված է,
Կենտրոնացած է միայն
քո ներքևի չակրայում:

Այնտեղ, այդ պահին,
առանձնապես զգալի կլինի "այրումը":
Եվ այդ ժամանակ կարելի է
նրանց մասին ասել,
Որ Թոմն ու Մերին իրար
"շատ ցանկանում են":

Եվ ահա այդ երկուսը
գրկում են մեկմեկու:

Տարածությունը նրանց միջև
կրճատվում է այնքան,
Որ ամեն ինչ կենտրոնանում է
համարյա նույն տարածքում:
Թոմն ու Մերին Թոմերիին
զգում են իրենց մեջ, -
Եվ, իհարկե, ավելի շատ
մերձեցում են ցանկանում:

Բառացիորեն, միաձուլվել
Թոմերիի հետ:
Ֆիզիկապես դառնալ
Թոմերի:

(Ձեր մարմինները ստեղծելիս,
Ես նախատեսել եմ, թե ինչպես այդ անել:)

Եվ Թոմի մարմինն արդեն,
բառի բուն իմաստով,
Պատրաստ է մտնել
Մերիի մարմնի մեջ:
Մերիի մարմինն էլ,
բառի բուն իմաստով,
Պատրաստ է Թոմին
իր մեջ ընդունել:

Թրթիռներն ու ջերմությունն
արտասովոր ուժեղ են:
Դա... դժվար է բառերով
արտահայտել, անկասկած:

Երկու մարմին միանում են:

Այդպիսով, Թոմը, Մերին
և Թոմերին դառնում են
Այդ պահին երանության՝
Ամբողջություն: Մարմնացած:

Բայց նրանք դեռ փոխանակում են
իրենց էներգիաները:
Բուռն: Նաև կրքոտ:
Մարմնի շարժումներ:
Նրանք դեռևս չեն կարող
հագենալ մեկմեկով:
Նրանց մոտիկությունը
չի բավարարում իրենց:

Ավելի մոտիկ:

ԱՎԵԼԻ ՄՈՏԻԿ:

. . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . .

Նրանք, բառացիորեն, պայթում են, -
և նրանց մարմինները ցնցվում են,
Դողը ոտքից գլուխ
պատում է նրանց:
Այդ պայթյունի մեջ նրանք ճանաչում են
Աստծոն և Աստվածուհուն,
Ամեն Ինչ և Ոչինչ՝
կյանքի Էությունը,
Ալֆան և Օմեգան,
Փորձը Նրա, Ինչ Կա:

Ֆիզիկական փոփոխությունները
տեղի են ունենում նաև
Քիմիական մակարդակի վրա:
Երկուսը դարձան Մեկ՝
Եվ այդ միասնությունից
հաճախ նաև մի երրորդ
Էություն է ծագում, -
ֆիզիկական ձևի մեջ:

Ահա այսպես
մարմնավորվում է Թոմերին:
Մարմնից՝ մարմին:
Արյուն արյունից:

Նրանք բառացիորեն
կյա՜նք ստեղծեցին:

. . . . . . . . . . .

Մի՞թե Ես չեմ ասել,
որ դուք՝ Աստվածներ եք: