Մատեան երանության

[Sambitbaba]

1.

Այսօր Զատկի Կիրակին է:
Եվ ես նորից այստեղ եմ:
Ես այստեղ եմ, քանզի
այդպես ասվել էր ինձ:
Ձեռքիս ունեմ մատիտըս,
և նոթատետրս էլ հետս է,
Հանգստացած և նորից
պատրաստ` անցնել գործի:

Ես չգիտեմ դեռ, թե ինչի մասին
կլինի այս երկրորդ գիրքը,
Չգիտեմ նույնիսկ, թե ինչ հարցեր
մենք այստեղ կշոշափենք:
Գրքի ծրագիր ես չունեմ,
քանզի ես չեմ որոշողը:
Եվ թե ինչ կմտնի այնտեղ,
Աստված Ինքն է որոշել:

Բայց գիտեմ, որ այսօր Աստծոն
կգտնենք մենք միասին:
Դա միշտ ամենալավ ձևն է`
միասին որոնելը:
Որովհետև Աստծո հետ
միասնանալու առաջին քայլը,
Ըմբռնումն է, որ արդեն իսկ
միասին ենք մենք, մարդիկ:

Մենք բաժան չենք Աստծոց:
Այդ միայն թվում է մեզ,
Որ մենք մեզ համար ենք,
իսկ Աստված` Իր համար:
Դա տիպիկ մոլորություն է,
ուղղակի, ես կարծում եմ,
Որ Աստծոն "գտնելուց" առաջ
պետք է գտնել իրար:

Մեկմեկու գտնելու համար պետք է
դադարել թաքնվել իրարից:
Իսկ առաջին հերթին պետք է դադարել
թաքնվել ինքներս մեզանից:
Դրա ամենաարագ միջոցն է`
ճշմարտությունն ասել բոլորին:
Սկսիր անել այդ հենց հիմա
և երբեք մի դադարիր:

Սկզբում ասա ճշմարտությունն
ինքդ քեզ` քո մասին:
Հետո քո մասին ճշմարտությունն
ասա մեկ ուրիշին:
Հետո ճշմարտությունն ուրիշին
ասա հենց իր մասին:
Վերջապես բոլորին ասա
ճշմարտությունն ամենի մասին:

Դրանք ճշմարտությունն ասելու
հինգ մակարդակներն են:
Հինգաստիճանային ճանապարհ է դա
դեպի ազատություն:
Սա գիրք է ճշմարտության մասին,
և ոչ թե իմ, այլ Աստծո:
Ճշմարտությունն է, որ իրոք
մեզ ազատ է դարձնում:

Աստծո հետ մեր առաջին
երկխոսության ժամանակ
Ես սովորաբար հարցնում էի,
Նա` տալիս էր պատասխան:
Կարծում եմ, որ այս զրույցն էլ
նույն ձևով կընթանա:
Թերևս, ես ընդհատվեմ
և հարցնեմ Նրան հենց հիմա:


Աստված, ասա, ամեն ինչ
տեղի կունենա հենց այդպե՞ս:


Այո:


Ես այդպես էլ կարծում էի:


Բացառությամբ, որ այս գրքում
Ես
Կբարձրացնեմ որոշ խնդիրներ
Ինքս,
Առանց քո հարցերի:
Ինչպես հիշում ես,
Առաջին գրքում
ոչ հաճախ է եղել այդպես:


Ճիշտ է: Իսկ ինչի՞դ է պետք
նման շրջադարձն այստեղ:


Որովհետև այս գիրքը
գրվում է Իմ խնդրանքով:
Եվ ինչպես դու արդեն
ասացիր այդ մասին,
Ես Ինքս եմ քեզ խնդրել,
որ լինես այստեղ:
Իսկ առաջին գիրքը ծրագիր էր,
որ ինքդ ստեղծեցիր:

Առաջին գրքի վերաբերյալ
դու պատրաստի հարցեր ունեիր:
Այժմ, բացի Իմ Կամքի կատարումը,
նախնական ծրագիր դու չունես:


Այո: Ճշմարիտ է:


Եվ դա շատ լավ է,
Որ դու եկել ես այստեղ
հանուն Իմ կամքի կատարման:
Հուսով եմ, թե դու,
և թե ուրիշները
Ձեր կյանքում այսուհետև
հաճախ կդիմեք դրան:


Բայց ես կարծում էի, թե Քեզ հետ`
մենք ընդհանուր Կամք ունենք:
Ուրեմն, եթե իմն ու Քոնը` նույնն է, -
ինչպե՞ս այն չը-կատարել:


Դժվար հարց է և ոչ վատ սկիզբ`
մեր զրույցը սկսելու համար:
Բայց Ես չեմ ասել, որ Իմ Կամքը` քոնն է:
Եկ քիչ հետ վերադառնանք:


Դե ո՜չ, Դու ասե՜լ ես: Առաջին գրքում
ասացիր շատ հստակ.
"Քո կամքը` Իմ Կամքն է":


Իրոք որ: Բայց նույն բանը չէ դա:


Մի՞թե: Դու ինձ ձեռ ես առնում...


Երբ Ես քեզ ասում եմ
"քո կամքը` Իմ Կամքն է", -
Դա նույն բանը չէ, ինչ ասել.
"Իմ Կամքը` քո կամքն է":

Հասկանում ես, եթե Իմ Կամքը
դու միշտ կատարեիր,
Քեզ պայծառացման հասնելու համար
էլ ոչինչ պետք չէր լինի:

Պրոցեսը կավարտվեր և դու
արդեն կլինեիր այնտեղ:

Կատարելով Իմ Կամքը
գոնե մեկ օրվա ընթացքում,
Դու արդեն կհասնեիր
կատարյալ պայծառացման:
Եթե կատարեիր Իմ Կամքը
քո ամբողջ կյանքում,
Այս գրքի անհրաժեշտությունն
այլևս չէիր ունենա:

Ակնհայտ է, որ մինչև օրս
դու Իմ Կամքը չես կատարել:
Փաստորեն ժամանակի մեծ մասը
դու այն չես էլ իմացել:


Չե՞մ իմացել:


Ոչ:


Ուրեմն Դու ինչու՞
այդ մասին ինձ չես ասել:


Ես ասել եմ: Բայց դու
երբեք չէիր լսում:
Իսկ եթե լսում էիր, ըստ էության,
ականջ չէիր դնում:
Իսկ եթե դնում էիր ականջ,
չէիր հավատում, որ լսել ես:
Իսկ եթե հավատում էիր անգամ,
ցուցմունքներին չէիր հետևում:

Այդ պատճառով, ասել,
որ Իմ Կամքը` նաև քոնն է,
Ճիշտ չէր լինի, հասկանու՞մ ես,
դա սխալ է ակնառու:

Մյուս կողմից, իհարկե,
քո կամքը` նաև Իմ Կամքն է:

Նախ, քանի որ Ես գիտեմ այն:
Երկրորդ, ընդունում եմ այն:
Երրորդ, հավանություն եմ
տալիս քո կամքին:
Չորրորդ, Ես սիրում եմ այն:
Հինգերորդ, որովհետև
Տիրում և անվանում եմ այն
Կամք Իմ Սեփական:

Դա նշանակում է, որ դու
ունես ազատ կամք
Եվ ցանկացած բան անում ես
քո հոժար կամքով,
Իսկ Ես քո կամքը
դարձնում եմ Իմը
Մեծ սիրով և շնորհիվ
անշահախնդիր սիրո:

Եվ որպեսզի Իմ Կամքը
լինի նաև քոնը,
Քեզ էլ պետք է, հասկանու՞մ ես,
ճիշտ նույն կերպ վարվել:

Առաջին, պետք է գիտենաս այն:
Երկրորդ, պետք է ընդունես:
Երրորդ, պետք է Ինձ պես
հավանություն տաս նրան:
Չորրոդ, պետք է սիրես:
Եվ վերջապես, հինգերորդը,
Պետք է տիրանաս նրան
և այն քոնը համարես:

Ձեր ռասայի ամբողջ
պատմության ընթացքում
Այդ ամենը հետևողականորեն
միայն անհատներ են արել:
Մի խումբ ուրիշներ վարվել են
այդպես համարյա միշտ:
Շատերը`այդպես
արել են հիմնականում:

Հիմնական մարդկությունն արել է դա
ժամանակ առ ժամանակ:
Եվ փաստորեն ամեն մարդ
այդպես է վարվել
Հազվադեպ դեպքերում միայն,
չնայած և ոմանք
Թվարկածից ոչ մի բան
երբեք չեն էլ արել:


Ո՞ր կատեգորիային եմ
ես պատկանում:


Իսկ մի՞թե դա ունի
ինչ-որ նշանակություն:
Մի՞թե ավելի կարևոր չէ,
թե սկսած այս պահից,
Որ կատեգորիայում ես
դու լինել ցանկանում:
Արդյո՞ք իրականում տեղին չէ
հենց այդ հարցն այստեղ:


Այո:


Եվ ո՞րն է քո պատասխանը:


Ես կուզենայի միշտ առաջին
կատեգորիայում լինել:
Կուզենայի միշտ Քո Կամքը
գիտենալ և կատարել:


Դա խրախուսելի է,
բայց կարծում եմ, անհնար է:


Ինչու՞:


Որովհետև նման բանի
հավակնելու համար
Քեզ անհրաժեշտ է աճել
դեռևս շատ ավելի:
Բայց դու կարող ես հայտարարել
այդ մասին, եթե ընտրում ես դա,
Կարող ես Աստվածայնության
հասնել հենց այդ պահին:
Քո աճը չի խլի քեզանից
շատ երկար ժամանակ:


Իսկ ինչու՞ առաջ այդքան շատ
ժամանակ էր ծախսվում:


Իրոք, ինչու՞: Ինչի՞ ես
դու այդքան սպասում:
Դու, հուսով եմ, չե՞ս կարծում,
որ այդ Ես եմ քեզ կաշկանդում:


Ոչ: Պարզ է, որ ես ինքս եմ
պատճառն ամեն ինչի:


Լավ է, Պարզությունը` դեպի վարպետություն
քայլն է առաջին:


Ես կուզենայի տիրապետել
այդ վարպետությանը:
Ինչպե՞ս սովորել դրան:
Ինչպե՞ս են դրան հասնում:


Ընդամենը շարունակիր
կարդալ այս գիրքը,
Նրանով Ես քեզ
հենց այնտեղ եմ տանում:


* * *

[Erevanci83]

Շատ շնորհակալ եմ, որ արդեն տեղադրումեք 2-րդ մասը, բայց մի բան եմ ուզում խնդրել...
Ավելի լավ է չափածոյի չվերածեք, որ շուտ լինի.
Ուղակի խնդրանք, որ շուտ կարդամ ))

[Sambitbaba]

Շատ շնորհակալ եմ, որ արդեն տեղադրումեք 2-րդ մասը, բայց մի բան եմ ուզում խնդրել...
Ավելի լավ է չափածոյի չվերածեք, որ շուտ լինի.
Ուղակի խնդրանք, որ շուտ կարդամ ))

Ցավոք, սիրելիս...

Շուտ լինելու համար կարող ես կարդալ Ուոլշի գրքերը ցանկացած տարածված լեզվով:

Իսկ եթե այդքան լրջորեն հետաքրքրել է քեզ թեման, խորհուրդ կտայի առայժմ հետ վերադառնալ առաջին գրքին. մի կարծիր, թե այնտեղ արդեն ամեն ինչ պարզել ես քեզ համար... Ես, օրինակ պարզում եմ մինչև օրս...


Հ.Գ Բայց ուրախ եմ շատ, որ կարդում ես...

[Erevanci83]

Այո ճիշտ ես, սկսեմ նորից կարդալ առաջին գլուխը

[Erevanci83]

Փաստորեն այսքան ուշ-ուշ էք տեղադրելու ? ))

[Sambitbaba]

Փաստորեն այսքան ուշ-ուշ էք տեղադրելու ? ))

Ցավում եմ, որ չեմ կարող բավարարել անհամբերությունդ...
Բայց ուզում եմ, որ ամեն ինչ քիչ թե շատ որակով լինի:

Ինչպես ասում են, շտապել պետք է ոջիլ որսալիս:

Իսկ դու, ինչ է, առաջին գիրքն այդքան շուտ կարդացի՞ր...

[Sambitbaba]

2.


Ես չգիտեմ, թե ինչի մասին
կլինի այս գիրքը:
Չգիտեմ, ինչից սկսել:

Եկ, սկսենք ժամանակից:

Եվ ուրեմն, մենք որքա՞ն
Ժամանակ կծախսենք:
Ինձ հինգ ամիս պահանջվեց,
Մինչև առաջին գլխից
այս երկրորդին կացնեմ:

Ես դա նկատի չունեի:
Ես ցանկանում էի ասել,
Որ կարելի է "ժամանակը"
որպես թեմա վերցնել:

Հա՜... Լավ: Բայց քանի որ արդեն
խոսեցինք այս մասին,
Ուրեմն ինչու՞ այնուհանդերձ երբեմն
ամիսներ են ացնում, մինչ վերստին
Հասարակ պարբերությանը
հետ վերադառնանք
Եվ վերջիվերջո այն
ավարտել կարողանանք:

Ինչու՞ Դու երբեմն,
այցից մինչև այց
Կորում ես այդքան
երկար ժամանակ:

Իմ թանկագին, Իմ սիրելի,
Իմ հիանալի զավակ,
Ես չեմ կորել երբևիցէ,
չկա "այցից այց":
Չի լինում երբեք այնպես,
որ Ես քեզ հետ չլինեմ:
Ուղղակի դու ոչ միշտ ես
կարողանում դա գիտակցել:

Ինչպե՞ս: Ինչպե՞ս կարելի է
չզգալ Քո ներկայությունը,
Եթե Դու միշտ այստեղ ես,
եթե Դու միշտ "տեղում" ես:

Քանզի քո կյանքը գցել է
քեզ վազվզուքի ցանցը:
Այս հինգ ամիսների ընթացքում
դու շատ էիր զբաղված:

Այո: Այո: Իրոք որ
շատ բան տեղի ունեցավ:
Աստված իմ, Դու նորից
ճիշտ ես, ինչպես միշտ:

Եվ դու ինքդ որոշեցիր,
որ այդ ամենն ավելի
Կարևոր է, քան Ես:

Ես այդպես չէի ասի:

Եկ տեսնենք, թե դու
ինչպես էիր քեզ պահում:
Ամբողջովին կուլ էիր գնացել
կյանքի նյութական կողմին
Եվ շատ քիչ ժամանակ էիր
հոգուդ հատկացնում:

Դա լարված ժամանակ էր:

Այո: Եվ առավել ևս հոգուդ,
ինչ խոսք, որ հոգուդ էլ
Այդ պրոցեսի մեջ
կարելի էր ներգրավել:
Իմ օգնությամբ ամեն ինչ
ավելի բարեհաջող կընթանար:
Կարելի՞ է քեզ առաջարկել
մեր կապը չմոռանալ:

Ես ջանում եմ, ջանում եմ,
բայց ինձ թվում է, մոլորվում եմ.
Մոլորվում եմ սեփական
դրամայի ցանցերում:
Չեմ խորհրդածում: Չեմ աղոթում:
Եվ, իհարկե, չեմ գրում էլ:
Պարզվում է, որ Քեզ համար էլ
ժամանակ չեմ գտնում:

Գիտեմ: Եվ հեգնանքն այն է,
որ դու նահանջում ես,
Երբ մեր կապի կարիքը
ամենաշատն ունես:

Ինչպե՞ս դադարեմ անել այդ:

Դադարիր այդ անել:

Ես էլ հենց այդ եմ ասում:
Բայց ինչպե՞ս եմ կարող:

Դու դադարում ես անել այդ
այդ անել դադարելով:

Այդքան հեշտ չէ ամեն ինչ:

Այնքա՜ն հեշտ է ամեն ինչ:

Կուզենայի, որ այդպես լիներ:

Ուրեմն այդպես էլ կլինի:

Քանզի քո ցանկությունը`
Ինձ համար հրաման է:
Հիշիր, որ քո ցանկությունները`
Իմ ցանկություններն էլ են:

Քո կամքը` Իմ Կամքն է:

Այդ դեպքում ես ուզում եմ,
եթե կարող եմ ուզել,
Ընդամենը վեց ամսում
այս գիրքն ավարտել:
Թող այս հատորը գրելու
ամբողջ ընթացքում
Հնգամսյա ընդմիջումները
մեզ այլևս չկասեցնեն:

Եթե ուզում ես, նշանակում է
հենց այդպես էլ կլինի:

Լավ է:

Եթե միայն, իհարկե,
այլ կերպ չլինի:

Նորի՛ց: Լսիր, պե՞տք է արդյոք
խաղալ մեզ այդ խաղերը:

Ոչ: Բայց առայժմ
դու հենց այդ ես ընտրել:
Դու անընդհատ փոխում ես
քո որոշումները:
Իսկ հիշու՞մ ես, ինչ է կյանքը.
արարման անվերջ պրոցես:

Ամեն րոպե դու նոր
իրականություն ես ստեղծում:
Եվ հաճախ որոշումները,
որ ընդունել ես այսօր,
Վաղվա ընտրություններ լինել
այլևս չեն կարող:
Բոլոր Վարպետների գաղտնիքն է.
Միշտ նույն բանն ընտրել:

Նորից ու նորի՞ց: Բայց մի՞թե բավական չէ
անել դա մեկ անգամ:

Նորից ու նորից,
քանի չի իրականացվել
Քո կամքը, քո որոշումը
քո իրականության մեջ:

Ոմանց մոտ տարիներ կտևի:
Ոմանց մոտ` ամիսներ:
Ուրիշների մոտ կարող է
տևել շաբաթներ:
Նրանց մոտ, ովքեր
վարպետությանն են մոտենում`
Օրեր, ժամեր, կամ, կարող է,
նույնիսկ րոպեներ:

Վարպետներն արարում են,
պատկերացրու, վայրկենապես:

Երբ տեսնես, որ կամքի
և նրա կատարման
Միջև տարածությունը
կրճատվում է, կհասկանաս,
Որ փորձիդ հիմնական
խոչընդոտներն անցել ես:
Կհասկանաս, որ արդեն
ճանապարհին ես վարպետության:

Դու ասացիր. "Որոշումները,
որ ընտրում ես այսօր,
Հաճախ վաղվա ընտրություններ
այլևս չեն հանդիսանում":
Եվ ուրեմն, ի՞նչ է ստացվում:
Դու ցանկանում ես ասել,
Որ մենք չպե՞տք է մեզ թույլ տանք
մեր մտադրությունները փոխել:


Փոխիր, որքան կուզես:
Բայց հիշիր, որ ամեն
Նոր որոշման հետ փոխվում է
Տիեզերքի ուղղվածությունն էլ:
Երբ ինչ-որ բանի մասին
որոշում ես ընդունում,
Դու շարժման մեջ ես դնում
ամբողջ Տիեզերքը:

Շատ ավելի նուրբ ու բարդ ուժեր,
քան կարող ես պատկերացնել,
Ներգրավված են մի պրոցեսի մեջ,
որի բարդ դինամիկան
Դու նոր միայն սկսում ես
աստիճանաբար հասկանալ:

Այդ ուժերն ու պրոցեսը
մասն են էներգիաների
Մեկմեկու հետ ներգործող
արտասովոր այն ցանցի,
Որոնք էլ հենց գոյատևության
ողջ ամբողջականությունն են կազմում,
Եվ որը ձեր իրականության մեջ
դուք կյանք եք կոչում:

Ըստ էության դրանք`
հենց Ես Եմ, որ Կամ:

Նշանակում է, երբ ես
փոխում եմ որոշումներս,
Դու դժվարություններ ես ապրում:
Ես ճի՞շտ եմ հասկանում:


Գիտեցիր, որ Ինձ համար
ոչինչ չկա դժվար:
Շատ բան դու բարդեցնում ես
հենց ինքդ քեզ համար:
Այդ պատճառով աշխատիր
մնալ մի որոշման և
Մի ընդհանուր նպատակի`
ինչի մասին էլ այն լինի:

Մի շեղվիր, քանի մտադրածդ
իրականություն չի դարձել:
Կենտրոնացրու ուշադրությունդ:
Համախմբիր ուժերդ էլ:
Եղիր նպատակասլաց:
Թուլություն մի ցուցաբերիր:
Շարժվիր դեպի մտացածդ:
Որոշող եղիր: Գործիր:

Պատասխան մի համարիր "ոչ"-ը:

Հենց այդպես: Ապրե՛ս:

Իսկ ի՞նչ, եթե այդ "ոչ"-ը
պատասխան է ճշմարիտ:
Եթե այն, ինչ ցանկանում ենք,
չի համապատասխանում մեր շահերին:
Այդ դեպքում մեր ուզածը
Դու չես տա մեզ, ճի՞շտ է:

Ճիշտ չէ: Ես "տալիս եմ"
ամենն, ինչ դու կանչում ես:
Իսկ "լավ" է դա կամ "վատ" քեզ համար, -
ինքդ կորոշես:
Հիշիր, ինչպե՞ս էիր ապրում
վերջին ժամանակները:
Ինչո՞վ էիր զբաղված,
կարո՞ղ ես ասել:

Բայց մեզ սովորեցրել են,
որ մենք ոչ միշտ կարող ենք
Ունենալ, ինչ երազում ենք,
այն, ինչ ցանկանում ենք:
Աստված մեզ չի տալիս այն,
ինչը մեզ հանուն բարիքի չէ:

Այդ մարդիկ ուղղակի
ցանկանում էին պաշտպանել քեզ
Հիասթափություններից, երբ դու
ցանկացածդ չէիր ստանում:
Թե կուզես, նախ և առաջ
եկ, վերականգնենք հստակությունը
Իմ և քո միջև եղած
փոխհարաբերություններում:

Նախ, Ես ոչինչ չեմ "տալիս" քեզ, -
դու ինքդ ես դա կյանքի կոչում:
Եվ Առաջին Գիրքը բացատրում է,
թե ինչպես ես այդ անում:

Երկրորդ, Ես դատողություններ էլ
չեմ անում այն մասին,
Ինչ դու խնդրում ես. խնդրածդ
Ես "լավ" ու "վատ" չեմ անվանում:

(Դու էլ, լավ է, այդ չանես: )

Դու` արարող էություն ես,
Աստծո կերպ և նմանությամբ:
Դու կարող ես ունենալ
ամենն, ինչ ընտրում ես:
Բայց դու չես կարող ունենալ
ամենն, ինչ ցանկանում ես,
Դու երբեք չես ստանա այն,
ինչ էլ ցանկանաս:

Գիտեմ: Դու ասացիր այդ
առաջին գրքում:
Դու ասացիր, որ ինչ-որ բան
ցանկանալու գործողությունը,
Հենց ինքը վանում է
մեր ցանկությունը մեզանից:

Այո: Իսկ հիշու՞մ ես,
թե ինչու է այդպես:

Քանզի մտքերն արարիչ են,
և մի բան ցանկանալու միտքը
Հայտարարություն է հանդիսանում
Տիեզերքի համար`
Պնդում ճշմարտության, որը
Տիեզերքն իրականացնում է,
Եվ վստահորեն կարելի է
շարունակել ցանկանալ:

Կատարյա՛լ ճշմարտություն է:
Հենց այդպե՛ս: Դու գիտե՛ս:
Հրաշալի է, որ դու այդ
իրոք հասկանում ես:

Այո, հենց այդպես է
ամենն աշխատում:
Այն պահին, երբ դու ասում ես.
"Ես ցանկանում եմ", -
Տիեզերքը պատասխանում է.
"Դու հենց այդ էլ անում ես",
Եվ անմիջապես տալիս է
քեզ փորձը ցանկանալու:

Ինչ էլ որ ասում ես
"Ես" բառից հետո,
Դա Քո հրամանն է
դառնում արարիչ:
Իսկ "Ես Եմ" անունը կրող,
շշում բնակվող ջինը
Գոյություն ունի նրա համար,
որ քեզ հպատակվի:

Ես իրականացնում եմ այն,
ինչ դու կյանքի ես կոչում:
Դու իրականություն ես դարձնում այն,
ինչ մտածում ես, զգում, ասում:
Հենց այդպես հեշտորեն է
ամեն ինչ կատարվում
Իմ ստեղծած աշխարհում:
Քո ստեղծած աշխարհում:

Ուրեմն, ինչու՞ ինձ այդքան
շատ ժամանակ է պետք,
Որպեսզի իրականություն դարձնեմ
իմ ընտրությունը:


Մի ամբողջ շարք պատճառներով:

Քանզի չես հավատում, որ կարող ես
ունենալ այն, ինչ ընտրում ես:
Երբեմն էլ, որովհետև
չգիտես, ինչ ընտրել:
Որովհետև անընդհատ
ջանում ես հաշվարկել,
Թե "ամենալավը" քեզ համար
ի՛նչը կարող է լինել:

Որովհետև քեզ նախ և առաջ
անհրաժեշտ են գրավականներ,
Որ քո բոլոր որոշումները
կլինեն "ճիշտ" որոշումներ:
Եվ իհարկե, որովհետև
դու ամբողջ ժամանակ
Փոխում ես որոշումներդ, չունես
հաստատուն որոշումներ:

Ինձ պետք է եզրակացության գալ.
արդյո՞ք ճիշտ եմ հասկանում:
Մի՞թե չպետք է հաշվեմ, թե ինչն է
ամենալավն ինձ համար:


"Ամենալավը"... "Ամենալավը"`
հարաբերական հասկացություն է,
Եվ այն ձևավորվում է
հարյուրավոր փոփոխականներով:
Եվ դա բարդեցնում է
քո ընտրությունը,
Քանզի ընտրությունն էլ կատարվում է
բազում նկատառումներով:

Բայց ինչ պատճառներով էլ
ընտրությունը կատարվի,
Պետք է հաշվի առնել
միայն մեկ նկատառում.
Հաստատու՞մն է արդյոք
դա նրա, թե Ով Ես Դու:
Հայտարարությու՞ն է դա, թե Դու
Ով Լինել Ես Ընտրում:

Պետք է ամբողջ կյանքը լինի
այդպիսի հայտարարություն:
Փաստորեն այդպես էլ կա,
բայց մի բան է կարևոր.
Դու կարող ես հայտարարությունն այդ
անել պատահաբար,
Իսկ կարող է հայտարարությունդ
լինել ընտրություն:


* * *

[Erevanci83]

Ուղակի շատ հետաքրքիրա եղբայր, ուզումեմ շուտ կարդամ ))
իսկ առաջին մասը 2-րդ անգամ արդեն կեսից ավել կարդացելեմ:
շնորհակալ եմ, որ նոր նյութ ես դրել

[Sambitbaba]

* * *

Ընտրությամբ ապրվող կյանքը`
գիտակցված գործունեություն է:
Պատահաբար ապրվող կյանքն`
անգիտակից հակազդեցություն է:

Ռեակցիան` գործողություն է,
որն արդեն նախկինում կատարել ես*:
Երբ դու հակազդում ես, դու
ուղղակի գնահատում ես
Ստացածդ տեղեկությունը.
հիշողություններիդ պահեստում
Փնտրում ես նմանատիպ
մի փորձ և նորից գործում ես

Այնպես, ինչպես առաջ
արել ես դա արդեն:

Եվ այդ ամենն աշխատանք է
մտքի, այլ ոչ հոգու:

Քո հոգին պետք է հարկադրի քեզ
գտնել իր "հիշողությունը",
Որ հասկանաս, թե ինչպես
դու կկարողանայիր ստեղծել
Քո Ներկա Պահի կարևորագույն
սեփական ապրումները:
Դա "Հոգու որոնումների" փորձն է,
և այդ մասին դու գիտես:

Բայց բառի բուն իմաստով
պետք է լինես "մտքից դուրս",
Որպեսզի ի վիճակի լինես
այդ փորձը կատարել:

Երբ դու ծախսում ես ժամանակդ,
ջանալով բացահայտել,
Թե ինչն է ավելի լավ քեզ համար, -
դու հենց այդ ես անում.
Ծախսում ես ժամանակդ:
Եվ ահա թե ինչ կասեմ քեզ.
Իզուր ծախսելու փոխարեն,
ավելի լավ է այն խնայես:

Քեզ թույլ է տալիս
այդ "մտքից դուրս" վիճակը
Նշանակալիորեն խնայել
քո ժամանակը:
Որոշումները միտքդ են
գալիս արագորեն,
Ընտրությունները կատարվում են
անհապաղորեն:

Ինչու՞: Որովհետև
քո հոգին արարում է,
Ելնելով միայն և միայն
քո փորձից ընթացիկ,
Չհիշելով, չվերհիշելով,
ինչպես նաև` հիշիր, -
Առավել ևս չքննադատելով
քո փորձն անցյալի:

Հիշիր. Հոգին ստեղծում է,
միտքը` հակազդում է:

Հոգին իր իմաստության մեջ
գիտի, որ այն փորձը,
Որը դու ապրում ես
կյանքիդ Տվյալ Պահին,
Իր մեծ սիրով Աստված
նախա-ուղարկել է քեզ,
Այսինքն, ուղարկել է, նախքան
դու այն կցանկանայիր:

Ահա թե ինչ նկատի ունենք,
երբ ասում ենք փորձ "Ներկա".
Այն ճանապարհվել է դեպի քեզ,
այնինչ դու դեռ որոնում ես այն:
Չէ՞ որ նախքան այն պահը,
երբ դու հարցրեցիր,
Ես տվել էի արդեն
Իմ պատասխանը քո հարցին:

Ամեն Տվյալ Պահ`
Աստծո հրաշալի նվեր է:
Այդ պատճառով է, որ այն
անվանում են ներկա**:

Հոգին ներըմբռնողաբար
փնտրում է ամենահարմար
Պայմանն ու պարագան,
որոնք անհրաժեշտ են
Հենց այժմ, հենց հիմա
սխալ միտքը ճշտելու,
Եվ քեզ ներկայացնելու համար
այն փորձն իսկական,
Թե կոնկրետ Տվյալ Պահին
Ով Կաս Դու Իրականում:

Այդ ամենի մեջ քո հոգին
մեն մի բան է ցանկանում.
Քեզ հետ բերել դեպի Աստված,
հետ բերել քեզ տուն:

Հոգու մտադրությունն է`
ճանաչել իրեն փորձով,
Եվ այդ կերպ ճանաչել Աստծոն էլ,
ճանաչել նաև Ինձ:

Հոգին հասկանում է նաև,
որ Մեկ Ենք Ես և Դու, -
Եթե նույնիսկ միտքը հերքում է այդ,
իսկ մարմինը լսում է մտքին:

Այնպես որ քո նշանակալի
որոնումների պահին
Դուրս եղիր մտքիցդ,
մարմնիցդ դուրս եղիր:
Մտքի փոխարեն դիմիր
հոգուդ որոնումներին:
Հոգին հասկանում է այն,
ինչին մտքով չես հասնի:

Եթե ծախսում ես ժամանակդ,
"ավելի լավը" հաշվարկելու վրա, -
Ուրեմն ընտրություններդ
շատ զգուշավոր են լինելու:
Որոշումներ ընդունելու համար
կանցնեն հավերժություններ
Եվ դու կսկսես քո ճանապարհը
սպասումների օվկիանոսում:

Եղիր ուշադիր, եթե ոչ`
կխեղդվես քո սպասումներում:

Ա՜յ քեզ պատասխան:
Բայց ես ինչպե՞ս լսեմ իմ հոգուն,
Ինչպե՞ս հասկանամ,
թե ինչ է հոգիս ինձ ասում:

Հոգիդ քեզ հետ խոսում է
միայն զգացմունքներով:
Լսիր և հարգիր նրանց:
Հետևիր նրանց սիրով:

Ինձ թվում է, որ ես դժվար
իրավիճակների մեջ հայտնվում եմ
Առաջին հերթին հենց զգացմունքներս
հարգելու հետևանքով:

Որովհետև դու աճը`
անվանում ես "դժբախտություն",
Իսկ անգործության մեջ լինելը`
համարում ես "անվտանգ":
Ես ասում եմ. քեզ երբեք
չեն բերի "դժբախտություն"
Զգացմունքները, քանզի
քո ճշմարտությունն են նրանք:

Եթե ցանկանում ես ապրել
դու այն կյանքով, որտեղ
Չես հետևում բոլորովին
քո սեփական զգացմունքներին,
Որտեղ ամեն զգացմունք զտվում է
մտքի մեխանիզմի միջով, -
Շարունակիր նույն ոգով,
շարունակիր նույն ոճով:

Ընդունիր որոշումներ, հիմնվելով
քո մտքի աշխատանքի վրա,
Որը նա կատարում է իրավիճակի
վերլուծության պրոցեսում:
Բայց դրա մեջ չհուսաս գտնել
ոչ ուրախություն, ոչ հրճվանք,
Այն առիթով, թե վերջիվերջո
Ով Ես Դու Իրականում:

Հիշիր. իսկական ուրախությունը`
մտքից դուրս է գտնվում:

Եթե լսում ես հոգուդ,
կարող ես իմանալ,
Թե որն է, կամ ինչում է
"ամենալավը" քեզ համար:
Քանզի քեզ համար այն է
այդ ամենալավը,
Ինչն իրոք ճշմարիտ է
և աշխատում է քեզ համար:

Երբ դու գործում ես
ելնելով նրանից,
Թե ինչն է կեղծ քեզ համար,
և ինչն է ճշմարիտ,
Այդպիսով արագացնում ես
անցնելիք ճանապարհդ:

Երբ ստեղծում ես քո փորձը
Ներկա Պահի վրա,
Այլ ոչ թե արձագանքում ես
"անցյալ ճշմարտության" փորձին, -
Դեն ես նետում ուրեմն "քեզ",
ինչպիսին կայիր անցյալում, -
Եվ, ազատվելով "քեզանից",
սկսում ես ստեղծել "նոր քեզ":

Իսկ թե ինչու է այդքան
շատ ժամանակ պահանջվում
Ստեղծելու համար իրականություն,
որը որոշում ես ընտրել,
Դա այն պատճառով է, որ դու
քո ճշմարտությամբ չես ապրել:
Ճանաչիր ճշմարտությունդ, և այն
քեզ կտա ազատություն:

Բայց հենց ճանաչեցիր նրան,
վերջ տուր նորից ու նորից
Այն կշռադատել: Վե՛րջ տուր:
Լքիր սահմանները
Խելքիդ: Նաև փորձիր
հետ վերադառնալ կրկին
Դեպի քո զգացմունքների
անսահմանությունները:

Երբ ասում ենք "ուշքի գալ", -
այս նկատի ունենք:
Դա վերադարձ է նրան,
թե դու ինչ ես զգում,
Այլ ոչ թե ինչպես
կամ ինչ ես մտածում:

Մտքերդ` մտքեր են,
խելքի կոնստրուկցիա:
Քո գիտակցության
"հորինած" արարումները:
Իսկ զգացմունքներդ`
իրականը նրանք են:
Նրանք` քո ճշմարտությունն են:
լեզուն են Քո հոգու:

Ահա, թե ինչն է բանը:
Հիմա քեզ հասկանալի՞ է,
Թե ինչպես է այդ ամենն
իրար հետ կապված:

Նշանակու՞մ է դա արդյոք,
որ մենք կարող ենք
Արտահայտել ցանկացած
մեր զգացմունքներ,
Անկախ այն բանից,
թե որքան են նրանք
Կործանիչ մեզ համար
կամ բացասական:

Ոչ բացասական են, ոչ էլ կործանիչ
քո զգացմունքները:
Նրանք ուղղակի ճշմարտություն են,
դա է նրանց դերը:
Կարևոր է միայն,
թե դու ինչպես ես
Պատրաստվում նրանց
արտահայտել քո կյանքում:

Երբ ճշմարտությունդ
արտահայտում ես սիրով,
Բացասական կամ ավերիչ հետևանքներ
տեղի չեն ունենում:
Իսկ եթե պատահում են,
ուրեմն այն պատճառով,
Որ մեկ ուրիշն է ընտրել
քո այդ ճշմարտությունն`

Իր փորձում կենսական, -
ավերիչ կամ բացասական
Ինչ-որ նպատակով
փորձարկելու համար:

Այդ դեպքում, նման ելքը
կանխելու համար, կարծում եմ,
Որևէ բան անել
դու, հավանաբար, անկարող ես:

Հազիվ թե տեղին է
ճշմարտությունից հրաժարվելը:
Բայց մարդիկ համարյա միշտ
հենց այդպես էլ վարվում են:
Այնքան են վախենում
անախորժության մեջ ընկնելուց,
Որ իրենց ճշմարտությունը
հմտորեն թաքցնում են:

Հիշիր. ոչ այնքան կարևոր է,
թե ինչպես է ընդունվել ուղերձը,
Որքան ավելի կարևոր է,
թե ինչպես է այն ուղարկվել:

Դու չես կարող պատասխանատվություն կրել
այն բանի համար,
Թե ինչպես են ուրիշներն
ընդունում քո ճշմարտությունը:
Դու կարող ես ապահովել միայն
ներկայացնելու այն միջոցը,
Որով ներկայացնում ես
ճշմարտությանդ բովանդակությունը:

Թե որքան հասկանալի,
որքան սիրով է դա արվում,
Թե որքան ես դու ինքդ
այդ ճշմարտությունը զգացել:
Թե որքան խիզախ ես
նրա հետ հարաբերություններում,
Եվ որքան բոլորանվիրված ես
դու այդ ամենն արել:

Այստեղ տեղ չունեն
կիսաճշմարտությունը,
"Դառը ճշմարտությունը"
և նույնիսկ "մերկ ճշմարտությունը":
Այստեղ կա մի բան.
ճշմարտություն ամբողջական:
Ոչինչ, բացի ճշմարտությունը,
և Աստված քեզ օգնական:

Հենց "Աստված քեզ օգնական"
ֆրազն է, որ ներմուծում է
Սիրո և կյանքի
Աստվածային որակներ,
Որովհետև Իմ` քեզ տված
այդ խոստումը նշանակում է,
Որ եթե խնդրես, Ես կօգնեմ քեզ
հենց այդ ոգով միշտ շփվել:

Այդ պատճառով, այո,
կարող ես արտահայտել
Այն, ինչ քո "ամենաբացասական"
զգացմունքներ ես անվանում:
Անվանիր "ամենաբացասական",
դա քո ներկա "իրականությունն" է, -
Բայց ոչ ապակազմավորված,
կա շատ մեծ տարբերություն:

Քո բացասական զգացմունքներն
արտահայտելուց հրաժարվելը
Քեզ չի ազատում նրանցից`
նրանք մնում են քո ներսում:
"Ներս քշված" նեգատիվիզմը
վնաս է պատճառում մարմնին,
Քայքայում է քո միտքը,
ծանրաբեռնում է հոգուն:

Բայց եթե մեկը լսի բոլոր
այն բացասական մտքերս,
Որոնք, հնարավոր է, ես ունեմ
իր անձի վերաբերյալ,
Իր ազդեցությունը կթողնի դա
մեր փոխհարաբերությունների վրա,
Որքան էլ սիրով ցանկանամ
ներկայացնել ես դրանք:

Անհրաժեշտություն չկա
ամբողջ բացասականը
Կիսել այն մարդու հետ,
ում հանդեպ այն ունես:
Այն դեպքում պետք է միայն
ասել նրան ճշմարտությունը,
Երբ քո ազնվությունը
կասկածի տակ է դրվել:

Երբեք բացասականությունը
վերջնական ճշմարտություն չէ,
Եթե նույնիսկ տվյալ պահին
այն ճշմարտություն է քեզ թվում:
Այն կարող է բխել նաև
քո դեռ չապաքինված ինչ-որ մասից,
Եվ փաստորեն, կարելի է ասել,
հենց այդպես է միշտ լինում:

Ահա թե ինչու է ստացվում,
որ այդքան կարևոր է
Ելք տալ բացասականին,
ազատ արձակել դրանք:
Միայն այդ ճանապարհով
դու կարող ես հասկանալ,
Թե արդյո՞ք իրականում
հավատում ես նրանց:

Ձեզ բոլորիդ վիճակվել է
ասել ինչ-որ վատ բան,
Եվ նրա համար միայն,
որ հետո հայտնաբերեք,
Որ դրանք, արտահայտվելով
արդեն իսկ մեկ անգամ,
Չեն արտահայտում այլևս այն,
ինչ "իրականում" զգում եք:

Այդ իմաստով նրանք կարող են
նաև խաբուսիկ լինել:

Զգացմունքները` հոգու լեզուն են,
բայց պետք է լինես վստահ,
Որ դու իրոք լսում ես
քո իսկական զգացմունքները,
Այլ ոչ մտքիդ կառուցած
կեղծ, շինծու մոդելը:

Տեսնու՛մ ես: Ստացվում է,
որ ես նույնիսկ չեմ կարող
Վստահել ու հավատալ
զգացմունքներիս սեփակա՛ն:
Սքանչելի՛ է: Իսկ կարծում էի,
թե հենց դրանում է
Դեպի ճշմարտություն տանող
ճամփան իսկական:

Ես կարծում էի, թե Դու
հենց դրան ես սովորեցնում:

Այդպես էլ կա: ուղղակի քեզ
դժվար է այդ հասկանալ:
Կան իսկական զգացմունքներ,
որ ծնվել են հոգում, -
Եվ կան կեղծ զգացմունքներ:
Սրանք մտքում են ստեղծված:
Այլ կերպ ասած, դրանք
բոլորովին էլ "զգացմունքներ" չեն:
Դրանք մտքեր են: Մտքեր`
զգացմունքների տակ քողարկված:

Այդ մտքերը հիմնված են
քո նախկին փորձի վրա,
Կամ փորձի, երբ դու
ուրիշի փորձն ես դիտարկում:
Դու տեսնում ես մեկի դեմքը,
երբ հեռացնում են նրա ատամը,
Եվ քո ատամը հեռացնելիս `
սեփական դեմքդ ես ծամածռում:

Դու կարող ես այդ պահին
ցավ էլ չզգալ անգամ,
Բայց միևնույն է, ծամածռվում ես:
Եվ քո այդ ռեակցիան
Վերաբերվում է ոչ թե
քո ներկա իրականությանը,
Այլ միայն և միայն
այդ իրականության ընկալմանը:

Իսկ ընկալում ես այն, հիմնվելով
ուրիշների փորձի վրա,
Կամ նրա, ինչ քեզ հետ արդեն
տեղի է ունեցել անցյալում:

Մարդու ամենամեծ կոչն է`
Լինել Այժմ և Այստեղ,
Դադարել ամեն պահ
հորինել նոր մտքեր:
Մտքեր ներկա պահի մասին,
պահի, որը դուք ինքներդ
"Ուղարկում" եք ձեզ արդեն մինչ այն,
երբ ծնվում են այդ մտքերը:

Եղիր այդ պահի մեջ:
Հիշիր, որ դու ինքդ ես
Ուղարկել քեզ այդ պահը
որպես մեծ նվեր:
Այդ պահի մեջ ամփոփված է
Մեծագույն ճշմարտության սերմը:
Դա ճշմարտություն է, որը
դու ցանկանում էիր վերհիշել:

Բայց հենց որ եկավ այն,
պահն այդ սպասելիք,
Դու անմիջապես կառուցել սկսեցիր
մտքեր նրա մասին:
Եվ փոխարենը գտնվես
պահի մեջ այդ եկած,
Դու կանգնել էիր մի կողմ
և դատում էիր այն:

Իսկ արձագանքեցիր հետո:
Եվ դա նշանակում է,
Որ դու վարվեցիր, ինչպես
երբևիցէ արդեն վիճակվել էր:
Երբ սխալ ես տեսնում իրերը,
դու` Արձագանքող ես:
Երբ սկսում ես տեսնել ճիշտ, -
արդեն Արարող ես դու:

Շատ խելոք է ասված:

Այո, այդպիսին է Աստված:

Յուրաքանչյուր նոր պահի,
պահի ամեն կոնկրետ,
Ինչպես մաքուր թղթի
դու կարող ես մոտենալ:
Առանց որևէ նախնական
մտքի այդ պահի մասին,
Կարող ես ստեղծել քեզ այնպիսին,
ինչպիսին կաս հենց հիմա:

Այլ ոչ թե կրկնես քեզ այնպիսին,
ինչպիսին երբևիցէ եղել ես:

Կյանքը` պրոցես է արարման,
իսկ դու ապրում ես այնպես,
Ասես համարում ես, որ այն
ընդամենը կրկնելու պրոցես է:

- - - - - - - - - - -
* "Re-action" - բառացիորեն. "կրկնվող գործողություն":
** "Ներկա" - անգլ."pre-sent", - բառացիորեն. նախապես ուղարկված:

[Sambitbaba]

* * *


Բայց ինչպե՞ս գիտակից մարդ
կարող է արհամարհել
Իր նախկին փորձն այն պահին,
երբ ինչ-որ բան է պատահել:
Մի՞թե նորմալ չէ, երբ մարդ,
նախկին փորձը վերհիշելով,
Վարվում է համապատասխանաբար,
այդ փորձից ելնելով:

Կարող է և նորմալ է,
բնական չէ սակայն:
"Բնական" է այն, ինչ ապրում ես
չփորձելով լինել "նորմալ":
Դու կարող ես անել այն,
ինչ որպես օրենք անում ես,
Կամ անել այն, ինչ բնական է
տվյալ իրավիճակի համար:

Նորմալը և բնականը
լրիվ տարբեր բաներ են:
Եվ հիշիր. ոչինչ ավելի
բնական չէ, քան սերը:

Եթե սիրով ես գործում`
բնականորեն ես վարվում:
Թե արձագանքում ես վախով,
նեղացած, զայրույթով,
Ուրեմն հնարավոր է,
որ դա էլ նորմալ է,
Բայց այդպես անկարող ես
վարվել բնականորեն:

Ինչպե՞ս կարող եմ գործել սիրով,
եթե նախկին փորձս ճչում է,
Որ կոնկրետ այդ պահը, հավանաբար,
ցավալի է լինելու:

Նախկին փորձիդ ճիչերին
ուշադրություն մի դարձրու:
Եղիր Այստեղ և Հիմա:
Գտնվիր պահի վիճակում:
Աշխատիր հնարավորինս տեսնել,
թե ինչի՞ հետ պետք է աշխատել
Հենց հիմա, ինքդ քեզ
վերաստեղծելու պրոցեսում:

Հենց դրա համար ես դու այստեղ:

Դու լույս աշխարհ ես եկել
այս ժամանակ, այս տեղում,
Որ ճանաչես քեզ և տեսնես այն,
Ինչ Լինել Ես Ցանկանում:
Դա նպատակն է կյանքիդ,
իսկ կյանքը` վերա-ստեղծման
Միշտ շարունակվող և անդադար
պրոցես է հավիտենական:

Դուք շարունակում եք վերա-ստեղծել ձեզ
ձեր մասին ձեր ապագա
Գաղափարների կերպով`
ամենավեհ և ամենաբարձր:

Չի՞ հիշեցնում դա Քեզ արդյոք
նման մի բան, երբ մարդ, ասենք,
Թռչում է տանիքից, համոզված,
որ կարող է թռչել:
Նա վստահորեն արհամարհել է
"նախկին փորձն" իր կյանքի,
Անտեսել է նաև "փորձը`
հետևել այլոց վարքին",

Եվ թռչում է ցած, չմոռանալով
ընթացքում կրկնել անվերջ.
"Ես Աստված եմ, ես Աստված եմ:
Ես ապրելու եմ հավերժ":

Այնքան էլ խելոք բան չէ:
Այդպե՞ս է, թե՞ այդպես չէ:

Մարդիկ, քան ուղղակի թռչելը,
հասել են ավելի շատին:
Մարդիկ, օրինակ, սովորել են
ապաքինել հիվանդներին:
Մարդիկ, մի՞թե մոռացել ես,
կյանք են տվել մեռածներին:

Մի մարդ:

Դու կարծում ես, թե ամբողջ
Տիեզերքում այս անվերջ
Ընդամենը մեկ մարդու՞ եմ
Ես նման ուժ տվել:

Միայն մեկն է դա ցուցադրել:

Այդպես չէ:
Բոլորովին:
Հիշու՞մ ես, ով բաժանեց
ջրերը Կարմիր Ծովի:

Աստված:

Իրոք որ:
Այդպես է:
Բայց ո՞վ կոչեց Աստծոն
այդ անել, կասե՞ս:

Մովսեսը:

Տեսնու՞մ ես:
Իսկ ո՞վ խնդրեց, որ Ես
Կյանքի բերեմ մեռյալներին,
հիվանդներին ապաքինեմ...

Հիսուս:

Այո: Իսկ այն, ինչ արեցին
Հիսուս և Մովսեսը,
Դու ինքդ, ի՞նչ ես կարծում,
անել անկարո՞ղ ես:

Բայց նրանք չեն արել դա:
Նրանք խնդրել են, որ անես Դու՛:
Իսկ դրանք տարբեր բաներ են,
և հակառակը ես չեմ պնդում:

Լավ: Եկ հետևենք քո մտքին:
Իսկ դու համարում ես,
Որ այդ հրաշքների մասին ինքդ
Ինձ խնդրել անկարո՞ղ ես:

Կարծում եմ, կարող եմ:

Հենց դրանում է տարբերությունը
քո և Մովսեսի միջև:
Հենց դա է, որ բաժանում է
քեզ և Հիսուսին:

Շատ մարդիկ հավատում են, որ,
դիմելով Քեզ Հիսուսի անունից,
Ավելի մեծ են հույսերը,
որ իրենց խնդրանքը կկատարվի:

Այո, շատերը հավատում են,
ցավոք, հենց դրան:
Մտածում են, որ ինքնուրույն
անել այդ չեն կարողանա:
Բայց նրանք հավատում են
ուժին Հիսուսի
Եվ այդ պատճառով խնդրում են
Հիսուսի անունից:

Չնայած Հիսուս ասել է.
"Ինչի՞ն եք զարմանում:
Այն, ինչ արել եմ ես,
դուք նույնպես կանեք":
Բայց մարդիկ նրա խոսքերին
չէին հավատում:
Շատերը չեն հավատում
Հիսուսին այսօր էլ:

Դուք բոլորդ ենթադրում եք,
որ արժանի չեք:
Այդ պատճառով Ինձ դիմում եք
Հիսուսի անունից:
Կամ Կույս Մարիամի անունից:
Այս կամ այն սրբի անունից:
Արևի Աստծո անունից:
Արևելքի Ոգու անունից:

Ցանկացած անունից`
ում ասես, - միայն ոչ ձե՛ր:
Բայց Ես ձեզ ասում եմ.
Խնդրեք, և կտրվի;
Փնտրեք, և կգտնեք;
Թակեք, և դռները
կբացվեն
ձեր առջև:*

Թռեք տանիքից, և կթռչեք:

Եղել են նմաններն էլ:
Դու հավատու՞մ ես դրան:

Այո: Այդ մասին լսել եմ:

Եղել են նաև նրանք, ովքեր
պատերի միջով են անցել:
Ոմանք նույնիսկ սեփական
մարմիններն են լքել:

Այո, այո: Բայց ես
չեմ տեսել երբեք, թե ինչպես
Ինչ-որ մեկն ինչ-որ տեղ
անցավ պատի միջով:

Եվ չեմ կարծում նմանապես,
թե տանիքից պետք է թռչել:
Առողջության համար պիտանի մի բան
դրանում կարո՞ղ է լինել:

Այն մարդը զոհվեց
ոչ թե այն պատճառով,
Որ, ելնելով գոյության կարգավիճակից,
նա չէր կարող թռչել:
Զոհվեց, քանզի, փորձելով
արտահայտել իր անհատականությունը,
Աստվածայնությունը սեփական
արտահայտել չմտածեց:

Բացատրիր, խնդրում եմ:

Տանիքի վրա` մարդն ապրում էր
ինքնախաբեության աշխարհում,
Որտեղ առանձնահատուկ մեկն էր
իր անձը պատկերացնում.

Ոչ այնպիսին, ինչպես
մնացած բոլոր մարդիկ:

Հայտարարելով "Ես Աստված եմ",
այդ մարդը սկսեց
Արտահայտել իրեն ստի մեջ:
Նա ցանկացավ տարբերվել.
Դառնալ ավելի մեծ,
ավելի հզոր, քան մյուսները:

Դա` էգոիզմի ակտ էր:
Իսկ էգոն` առանձնացված է,
Անհատական է, և երբեք
չի կարող արտահայտել
Այն, ինչ ամբողջական է,
այն, ինչ Միասնական է:

Ձգտելով ցուցադրել
իր Աստվածայնությունը,
Այդ մարդը ցույց տվեց
իր անջատվածությունը,
Այլ ոչ թե միասնությունն
աշխարհի հետ, քեզ հետ,
Տիեզերքի հետ,
Աստծո հետ:

Այսպիսով, նա ծարավի էր,
արտահայտելով ան-աստվածություն,
Դրա հակառակ որակն արտահայտել`
Աստվածայնություն:
Եվ մատնվեց անհաջողության:
Իսկ Հիսուս` հակառակը,
Ցուցաբերեց Աստվածայնություն`
արտահայտելով Միասնությունը:

Ուր էլ (ում էլ) նայեր,
Հիսուս տեսնում էր
Միայն Միասնությունն ու
Ամբողջականությունը:
Եվ դրանում
մի Ամբողջություն էին
Նրա՛ գիտակցությունն ու
Ի՛մ Գիտակցությունը:

Այդ վիճակում ամենն,
ինչ նա կոչեր կյանքի,
Կարտահայտվեր նրա Իրականության մեջ
Աստվածային այդ Սուրբ Պահին:

Հասկանում եմ: Նշանակում է,
որպեսզի հրաշքներ գործես,
"Քրիստոսի գիտակցություն" է
անհրաժեշտ ձեռք բերել:

Նշանակում է, ուրեմն,
ամեն ինչ հեշտ է շատ:

Ծիծաղիր: Բայց գիտեցիր,
որ հենց այդպես էլ կա:

Ամեն ինչ ավելի հեշտ է,
քան դու կարծում ես:
Եվ շատերն են հասել
գիտակցության այդ մակարդակին:
Շատերը, հիրավի
եղել են Քրիստոսներ,
Շատերն, այլ ոչ միայն
Հիսուս Նազովրեցին:

Դու էլ կարող ես լինել:

Ինչպեեե՞՜ս...

Ձգտելով: Բայց դա այն
ընտրությունն է, որը դու
Պետք է կատարես
ամեն օր, ամեն ժամ:
Հենց դա պետք է դառնա
քո կյանքի նպատակը:

Իրականում հենց դա էլ
նպատակն է կյանքիդ,
Ուղղակի դու չգիտես այդ:
Իսկ թե գիտես էլ նույնիսկ,
Եթե հիշում ես անգամ պատճառը
գոյության քո իսկական, -
Չգիտես, թե ինչպես հասնես դրան
այնտեղից, որտեղ կաս:

Այ, հենց այդ է բանը:
Ինչպե՞ս ես կարող եմ
Այնտեղից, որտեղ գտնվում եմ,
հասնել, ուր ցանկանում եմ:

Ես նորից ասում եմ քեզ.
Փնտրիր, և կգտնես:
Թակիր, և կբացեն:
Խնդրիր, և կտան:

Ես "փնտրել" և "թակել" և "խնդրել" եմ:
Արդեն երեսունհինգ տարի:
Ներիր, եթե դա արդեն
ինձ ձանձրացրել է հիրավի:

Եթե չասենք` հիասթափեցրել է,
ճի՞շտ է:

Եկ համաձայնվենք, Իմ որդյակ,
որ դու թակել ես ու փնտրել
Ժամանակ առ ժամանակ,
բայց ավելի հաճախ այդ չես արել:

Անցյալում դու ինձ մոտ էիր գալիս
այն ժամանակ միայն,
Երբ դժբախտության մեջ էիր հայտնվում,
Երբ անհրաժեշտ էր լինում ինչ-որ բան:
Դառնալով ավելի հասուն,
դու հասկացար, որ Աստծո հետ
Նման հարաբերությունները սխալ էին,
և սկսեցիր ձգտել

Ստեղծել ավելի մեծ,
նշանակալի ինչ-որ բան:
Բայց նույնիսկ այդ ժամանակ էլ
Ես ոչ ավելին էի քեզ համար,
Քան երբեմնի, ոչ մշտական,
դիպվածային ինչ-որ բան:

Իսկ ավելի ուշ, երբ հասկացար,
որ միասնությանն Աստծո հետ
Կարելի է հասնել միայն Ինձ հետ
հանրության գալու միջոցով,
Սկսեցիր նախաձեռնել քայլեր,
որոնց միջոցով կարելի է
Հասնել հանրության, բայց դա էլ
անում էիր անկանոն:

Դու, իհարկե, խորհրդածում էիր,
պահպանում էիր ծեսերը,
Աղոթքներով դիմում էիր Ինձ,
ժամերգություններով քո մեջ
Արթնացնում էիր Իմ հոգին,
բայց այն ժամանակ էիր այդ անում,
Երբ ոգեշնչում էիր ապրում,
երբ դա քեզ ձեռք էր տալիս:

Եվ չնայած հրաշալիորեն
զգում էիր Ինձ, այնուհանդերձ
Իննսունհինգ տոկոսը կյանքիդ
անց կացրեցիր, համակված
Պատրանքով մեկուսացվածության,
և ժամանակ առ ժամանակ միայն
Պոռթկումներ էիր ունենում գիտակցելու
Բարձրագույն Իրականությունը:

Դու մինչև օրս համարում ես,
որ կյանքը հանգեցվում է
Ավտոմեքենադ վերանորոգելուն
և հեռախոսավարձդ վճարելուն,
Անձնական փոխհարաբերություններդ
կարկատելուն ու կարգավորելուն:

Համարում ես, որ քո կյանքը
պտտվում է քո ստեղծած
դրամաների շուրջ, այլ ոչ նրա,
ով ստեղծել է դրանք:

Դու դեռ չես հասկացել,
թե ինչու ես շարունակում
Այդ դրամաները ստեղծել:
Դու դեռ չես հասկանում,
Որ չափազանց մտահոգված ես,
որ դրանցից ազատվես:

Ասում ես, որ հասկանում ես
քո կյանքի իմաստը,
Բայց այդ հասկացմամբ
երբեք չես ապրում:
Ասում ես, որ գիտես
դեպի Ինձ տանող ճանապարհը,
Բայց քո կյանքում երբեք
նրանից չես օգտվում:

Պնդում ես որ ճանապարհին ես,
բայց դու այնտեղ չես:
Հետո գալիս ու Ինձ ասում ես,
որ երեսունհինգ տարի փնտրել ես:

Ես չեմ ուզում լինել նա,
ով կցրի պատրանքներդ, բայց...
Ժամանակն է դադարել
զբաղվել ինքնախաբեությամբ
Եվ ժամանակն է ազնվորեն
նայել ինքդ քեզ:

Այդ պատճառով Ես ասում եմ քեզ.
ցանկանու՞մ ես դառնալ Քրիստոս:
Ուրեմն ամեն օր և րոպե
գործիր, ինչպես Քրիստոս:
(Մի ասա, թե չգիտես ինչպես:
Նա ձեզ ցույց է տվել ճանապարհը: )
Ինչպես Քրիստոս եղիր ամեն պահ:
(Նա հրահանգներ է թողել, թե ինչպես: )

Եթե իրոք ձգտում ես դրան,
առանց օգնության չես մնա:
Ես Ինքս քեզ ուղղություն կտամ
ամեն րոպե, ամեն պահ:

Ես այն ցածր ու հանգիստ
ձայնն եմ, քո մեջ բնակվող,
Որ գիտի, թե ուր գնա,
թեքվի ո՛ր ճանապարհով,
Ինչպես գործի, ինչ ասի, -
ինչ իրականություն արարի:
Ես կարող եմ քեզ հուշել,
դու ուղղակի Ինձ լսիր:

- - - - - - - - - -
* Մատթ. Է-7; Ղուկ. ԺԱ-9.

[Sambitbaba]

* * *


Ինձ թվում է, ես չգիտեմ,
թե ինչպես է դա արվում:

Դու անում ես դա հենց հիմա:
Ուղղակի արա այդ միշտ:

Ես չեմ կարող ամբողջ օրը
ման գալ տետրը ձեռքիս:
Չէ՞ որ չեմ կարող իմ կյանքում
մի կողմ նետել ամեն ինչ
Եվ սկսել գրել Քեզ,
հուսալով, որ Դու,
Քո փայլուն պատասխաններից մեկի հետ
միշտ կլինես կողքիս:

Շնորհակալություն:
Նրանք իրոք փայլուն են:
Եվ ահա ևս մեկը.
Այո, դու կարող ես:

Ես նկատի ունեմ, որ եթե
ինչ-որ մեկը քեզ ասեր,
Որ դու անմիջական կապի
հնարավորություն ունես Աստծո հետ,
Ունես անմիջական միացում, -
և ամենն, ինչ քեզ պետք է, -
Թուղթ ու գրիչ ունենալ
ամբողջ օրվա ընթացքում...

Դու կհետևեի՞ր դրան:

Դե, իհարկե, այո՛:

Իսկ քիչ առաջ ասացիր ոչ:
Ասացիր, որ "չես կարող":
Ուրեմն, ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ:
Ո՞րն է ճշմարտությունդ, կասե՞ս:

Եվ հետո, գիտե՞ս ինչ...
Քեզ հեչ պետք էլ չէ թուղթ,
Ոչ էլ պետք է գրիչ:
Ես գրչի մեջ չեմ ապրում:
Ես քո մեջ եմ ապրում:
Ես քեզ հետ եմ միշտ:

Դա իրո՞ք այդպես է:
Կարո՞ղ եմ դրան հավատալ:

Իհարկե, կարող ես:
Դա այն է, ինչին Ես
Խնդրեցի քեզ հավատալ
ամենասկզբից: Դա այն է,
Ինչ ամեն Վարպետ, Հիսուսը ներառյալ,
միշտ ասել է քեզ:
Դա է հիմնական ուսմունքը:
Ճշմարտությունը կենտրոնական:

Ես քեզ հետ եմ միշտ,
մինչև վերջը ժամանակների:

Դու հավատու՞մ ես դրան:

Այո, հիմա հավատում եմ:
Ցանկանում եմ ասել`
ավելի, քան երբևիցէ:

Լավ է: Լավ է: Լավ է:
Օգտագործիր Ինձ, ուրեմն:
Եթե դրա համար քեզ պետք է
տետր ու գրիչ վերցնել, -
Վերցրու դրանք, ուրեմն:
Վերցրու դրանք հաճախ:
Ամեն օր, եթե պետք է:
Եթե պետք է` ամեն ժամ:

Ինձ մոտ եղիր: Մոտ եղիր Ի՛նձ:
Դրա համար արա ամենն,
Ինչ կարող ես անել: Արա,
ինչ պարտավոր ես անել:

Ստեղծիր աղոթք:
Համբուրիր քարերը:
Կարդա սաղմոս:
Արևելքին խոնարհվիր:
Ճոճիր ճոճանակ:
Կոփիր մկաններդ:
Արա այն, ինչ պահանջվում է:
Կամ գիրք գրիր:

Արա այն, ինչ քեզ պետք է դրա համար:

Ձեզանից յուրաքանչյուրն
իր պատկերացումն ունի Իմ մասին:
Յուրաքանչյուրը ձեզանից`
արարել է Ինձ յուրովի:

Մեկի համար Ես տղամարդ եմ:
Մեկի համար` կին:
Մեկի համար` երկուսն էլ:
Մեկի համար էլ` ոչ մեկը երկուսից:
Ձեզանից մեկի համար`
Ես մաքուր էներգիա եմ:
Ինչ-որ մեկի համար`
բարձրագույն զգացմունք,

Որը դուք կոչում եք սեր:
Իսկ ոմանք պատկերացում չունեն,
Թե ով եմ Ես, ինչ եմ Ես:
Նրանք ուղղակի գիտեն, որ Ես Եմ:

Եվ դա ճշմարիտ է:

ԵՍ ԵՄ:

Ես` քամին եմ, որ շոյում է մազերդ:
Ես` արևն եմ, որ ջերմացնում է մարմինդ:
Ես` անձրևն եմ, որ պարում է դեմքիդ:
Ես` օդի մեջ, հոտն եմ ծաղիկների:
Ես` ծաղիկներն եմ, իրենց բույրն արձակող:
Ես` ինքը օդն եմ, այդ բույրը սփռող:

Եվ Ես` քո մասնիկն եմ,
այն մասնիկը փոքրիկ,
Որը ձգտում է զգացմունքն այդ
ապրել կրկին ու կրկին:

Ամենն, ինչ կամենաս,
ինչ աշխատում է քեզ համար,
Ինչն օգնում է դրան
իրականանալ, -
Ամեն մի արարողություն,
ծես, խորհդրածում,
Միտք, երգ, խոսք կամ գործ, -
ինչ քո սիրտն է ուզում,

Ինչ կուզես այն ամենից,
ինչ կուտակել ես կյանքում,
Եթե պետք է քեզ` Ինձ հետ
"վերամիասնանալու" համար, -

Արա այդ:

Արա այդ, որպեսզի
վերհիշես Իմ մասին:

[Erevanci83]

(Եթե դու ծնվել ես առանց թևերի, մի արա ոչինչ, ինչը կխանգարի նրանց աճել սա ում խոսքերնա ?

[Sambitbaba]

(Եթե դու ծնվել ես առանց թևերի, մի արա ոչինչ, ինչը կխանգարի նրանց աճել սա ում խոսքերնա ?

Ես ինքս մոռացել եմ, թե որտեղից վերցրեցի... Հարցրեցի համակարգչին, ասում է, Կոկո Շանելի աֆորիզմներից է:
Բայց հաստատ կարող եմ ասել, որ Կոկո Շանելի աֆորիզմները չեմ կարդացել...

[Sambitbaba]

3.


Այսպիսով, վերադառնալով հետ
և ի մի բերելով այն,
Ինչ Դու ասել ես ինձ,
ինձ սկսել է թվալ,
Թե ինձ մոտ կազմավորվել են
հետևյալ հիմնական պահերը.


* Կյանքը` մշտական
պրոցես է արարման:

* Բոլոր Վարպետները հետևում են
մեն-միակ գաղտնիքի.
Դադարել փոխել որոշումներդ
և հակել մեկին:

* Ինչ էլ անես այս պահին, -
"Ոչ"-ի հետ չհամաձայնվես:

* Այն ենք մենք կյանքի կոչում,
ինչ մտածում ենք և ասում:

* Կյանքը կարող է արարման
պրոցես լինել, կամ անդրադարձման:

* Հոգին արարում է,
իսկ միտքն` անդրադարձնում:

* Դադարիր հաշվել, թե ինչն է
"ամենալավը" քեզ համար,
(Ինչպես կորցնել ավելի քիչ,
ինչպես շահել ավելի շատ,
Կամ ստանալ այն,
ինչ ցանկանում ես),
Եվ սկսիր զգալ,
թե Դու Ով Ես:

* Քո զգացմունքները`
քո ճշմարտությունն են:
Եվ ինչը ճշմարիտ է քեզ համար`
այն էլ քեզ համար լավագույնն է:

* Մտքերը` զգացմունքներ չեն:
Դրանք գաղափարներ են
Այն մասին, թե ինչպես է
քեզ "հետևում" զգալ:
Երբ մտքերն ու զգացմունքները
խառնվում են իրար,
Ճշմարտությունը մշուշապատվում
և վերանում է:

* Որպեսզի վերադառնաս
քո զգացմունքներին,
Եղիր "խելքիցդ դուրս"
և դիմիր զգացմունքներիդ:

* Ճանաչելով քո ճշմարտությունը,
ապրիր նրանով:

* Բացասական զգացմունքները`
ճշմարիտ զգացմունքներ չեն:
Ավելի շուտ, ինչ-որ բանի մասին
քո մտքերն են դրանք,
Հիմնված քո իսկ սեփական
նախկին փորձի վրա,
Կամ այլ մարդկանց նախկին
փորձի վրա հիմնված:

* Մաքուր Ճշմարտությունը ստեղծվում է
այստեղ և հիմա,
Այլ ոչ թե վերարտադրվում է
նախկին փորձի հիման վրա:
Եվ ուրեմն նախկին փորձը
ցուցանիշ չէ ճշմարտության:

* Որպեսզի ինչ-որ բանի հանդեպ
քո արձագանքը փոխես,
Ներկա եղիր պահի մեջ,
այն պահի, որը նախապես
Ուղարկված էր քեզ և այդպիսին էր,
նախքան նրա մասին մտածում էիր:
Ոչ թե անցյալում կամ ապագայում,
այլ Հիմա և Այստեղ եղիր:

* Անցյալը կամ ապագան
միայն մտքում է, որ կարող են
Գոյություն ունենալ:
Ներկա Պահը` միակ
Իրականությունն է:
Ներկայի մեջ մնա:

* Փնտրիր` և կգտնես:

* Արա ամենն, ինչ պետք է
Աստծո հետ, Աստվածուհու հետ,
Միակ Ճշմարտության հետ
կապված մնալու համար:

Մի դադարիր պրակտիկադ,
աղոթքներդ, ծեսերդ,
Գրելը, կարդալը,
խորհրդածումներդ`
Ամենն, ինչ աշխատում է
քեզ համար, որպեսզի
Կապված մնաս նրա հետ,
հետն Ամեն Ինչի:


Ճի՞շտ է առայժմ այն,
ինչ այստեղ ասացի:

Սքանչելի՛ է: Առայժմ
ամեն ինչ գերազանց է:
Դու հասկացա՛ր: Իսկ կարո՞ղ ես
դու այդպես ապրել:

Մտադիր եմ փորձել:

Լավ է:

Դե լավ: Այժմ կարող ենք
մենք վերադառնալ այնտեղ,
Որտեղ կանգ առանք:
Պատմիր ժամանակի մասին:

Ներկայից բացի
այլ ժամանակ չկա՛:

Համոզված եմ, որ այդ մասին
դու առաջ էլ ես լսել:
Բայց չես հասկացել այդ:
Իսկ հիմա հասկացար:

Չկա այլ ժամանակ,
բացի այս ժամանակը:
Ուրիշ այլ պահ չկա
ներկա պահից բացի:
"Այժմ", - սա ամենն է,
ինչ քո կյանքում կա:

Իսկ ու՞ր մնաց "երեկը",
իսկ "վաղն" ի՞նչ եղավ:

Դա հորինած խաղն է
քո երևակայության:
Բարձրագույն Իրականության մեջ
նման բաներ չկան:
Ամենն, ինչ երբևիցէ եղել է,
լինում է և կլինի, -
Առանց որևէ բացառության
տեղի է ունենում հենց հիմա:

Ես չեմ հասկանում:

Դու չես էլ կարող
հասկանալ մինչև վերջ:
Բայց դու կարող ես
սկսել հասկանալ:
Չէ՞ որ ամենն, ինչ պետք է, -
իմաստը նշմարել:
Եվ այդ պատճառով...
ուղղակի սկսիր լսել:

"Ժամանակը"` համատարած մի բան չէ:
Դա` հարաբերական տարր է, -
Եվ ունի ոչ թե հորիզոնական,
այլ ուղղահայաց գոյավիճակ:
Մի մտածիր նրա մասին`
Որպես "աջից ձախ" ինչ-որ բանի, -
Այսինքն, ժամանակի գծի մասին`
Ծնունդից մինչև մահ:

Տիեզերքի մի կետից
մեկ ուրիշը տանող:

"Ժամանակը" - այն է,
ինչը "վերև" ու "ներքև" է:
Դու կարող ես պատկերացնել այն
մի առանցքի տեսքով,
Որի վրա ցուցադրված է
Ներկա Պահը Հավերժական:

Պատկերացրու թղթի էջեր`
վերևում մեկը մյուսի, -
Մի առանցքի վրա շարված:
Դրանք տարրերն են ժամանակի:
Ամեն մի տարր` որոշակի է,
նաև առանձին, սակայն
Ամեն մեկը գոյություն ունի
մյուսի հետ միաժամանակ:

Միանգամից բոլոր թղթերը
նույն առանցքի վրա են:
Որքա՞ն այնտեղ թուղթ կլինի, -
որքա՞ն է այնտեղ եղել...

Գոյություն ունի միայն Մեկ Պահ`
այս պահը, - Այս Հավերժական Պահը:

Ամեն ինչ տեղի է ունենում
հենց հիմա` և Ես
Մեծարված եմ: Այլևս
կարիք չկա սպասել
Աստծո փառքին, - ամեն ինչ
արված է արդեն:

Ես ամեն ինչ արել էի
հենց այդպես,
Որովհետև Ես չէի
կարողանա սպասել:

Ես այնքան երջանիկ էի
Լինել Այնպիսին, Ինչպիսին Կամ,
Որ ուղղակի չէի կարող սպասել,
թե երբ դա կդառնա ակնհայտ

Իմ իրականության մեջ:

Եվ այդ պատճառով`
ԲՈՒ՛Մ, -
Ահա՛ այն,
հենց այստե՛ղ,
Հենց հիմա՛,
ԱՄԵՆ Ի՛ՆՉ,
ՄԻԱՆԳԱՄԻ՛Ց.
Ստացե՛ք:

Դա չունի սկիզբ,
և դա չունի վերջ:
Դա`
Ամենահնարավոր
Ամեն Ինչը, -
ուղղակի
ԿԱ:
Հավերժ:

Հենց իր` Գոյատևման մեջ է
ընկած քո փորձը:
Գաղտնիքդ մեծագույն:
Լինելով գոյատևման մեջ,
Դու կարող ես գիտակցված
փոխադրվել ցանկացած
"Ժամանակ" և ցանկացած "տեղ",
որն ինքդ կընտրես:

Դու ցանկանում ես ասել,
որ մենք, մարդիկ,
Հնարավորություն ունենք
ճամփորդել ժամանակի մե՞ջ:

Իրոք որ: Եվ ձեզանից շատերն
արդեն արել են այդ: Փաստորեն,
Դուք բոլորդ կանոնավորապես
անում եք այդ "երազում",
Ինչպես դուք եք այն կոչում,
այդ սքանչելի ճամփորդությունը:
Եվ մեծամասնությունը ձեզանից
այդ մասին չի էլ կասկածում:

Դուք չեք կարող պահպանել
այդ տեղեկությունը:

Բայց էներգիան կպչում է
ձեզ սոսնձի պես,
Եվ այն, ինչ մնում է,
բավական է երբեմն,
Որպեսզի ուրիշներն,
ովքեր զգում են էներգիան, -
Կարողանան գուշակել
ձեր "անցյալը" և "ապագան":

Նրանք զգում են կամ "հաշվում են"
այդ մնացորդները,
Եվ նրանց դուք անվանում եք
պայծառատեսներ:

Երբեմն, նույնիսկ ձեր
սահմանափակ գիտակցությամբ,
Այդ հետքերը բավական են,
որպեսզի դուք հասկանաք,
Որ արդեն "եղել եք
այստեղ նախկինում":
Հանկարծ շվարած հասկանում եք,
որ "այդ արել եք արդեն":

Դեժա վյու:

Այո: Կա այդ հաճելի զգացումը,
երբ ինչ-որ մեկին ես հանդիպում,
Եվ քեզ թվում է, թե դուք ծանոթ եք
մի ամբողջ հավերժություն:
Դա հափշտակիչ զգացում է:
Դա զարմանալի զգացում է:
Եվ դա իսկական զգացում է.
դու իրոք հավերժ ճանաչում ես այդ Հոգուն:

Հավերժությունը` այն է,
ինչը հենց հիմա է:

Դու շատ անգամ ես
վեր ու վար նայել
Առանցքի վրայի
քո "թղթի էջից",
Եվ տեսել ես էջերը
մնացած բոլորի:

Եվ տեսել ես
այնտեղ քեզ էլ
Պատճառով այն
հասարակ,
Որ Քո մասնիկը,
Քո մի կտորը
Կա բոլոր այդ էջերից
ցանկացած էջի վրա՛:

Ինչպե՞ս է դա հնարավոր:

Ես ասում եմ քեզ. Դու միշտ եղել ես,
կաս ու կլինես:
Երբեք չի եղել ժամանակ,
երբ դու չես եղել, -
Եվ այդպիսի ժամանակ
չի լինի երբեք:

[Sambitbaba]

Բայց սպասիր: Ինչպե՞ս լինել ուրեմն
հին հոգիների հետ:
Մի՞թե չկան հոգիներ,
որոնք ծեր են մյուսներից:

ԱՄԵՆ ԻՆՉ
Ես ստեղծել եմ ՄԻԱՆԳԱՄԻՑ,
Եվ Այդ Ամենը
գոյություն ունի հենց հիմա:
Եվ, հետևաբար,
ոչինչ մյուսից "ծեր" չկա:

"Ծեր" և "երիտասարդ" պատկերացումը,
ինչը դու հիմա վկայակոչում ես,
Վերաբերվում է կոնկրետ հոգու
գիտակցության մակարդակներին,
Կամ այդ նույն հոգու
Տեսանկյանը Գոյության:
Դուք բոլորդ Գոյության Տեսանկյուններ եք,
ուղղակի մասերն Ամբողջի, Ինչ Կա:

Ամեն մասնիկ ապրում է ամբողջի
տպավորված գիտակցությամբ:
Ամեն էլեմենտ հավերժ
ամբողջի դրոշմն է կրում:
"Գիտակցվածությունը"` փորձն է
արթնացած գիտակցության.
Սկսում է իրեն գիտակցել ԱՄԵՆԻ
ամեն մի տեսանկյուն:

Բառացիորեն ասած, նա`
ինքնագիտակցող է դառնում:

Իսկ հետո աստիճանաբար
նա սկսում է գիտակցել
Մյուս բոլոր տեսանկյունները,
իսկ դրանից հետո` նաև
Այն փաստը, որ ուրիշներ
երբեք չեն եղել, չկան,
Եվ Ամեն Ինչ Մեկ Է,
միասին, Ամբողջական:

Հետո` վերջիվերջո, -
նա սկսում է գիտակցել Ինձ.
Հետո նա գիտակցում է
Ինձ, հրաշալիիս:

Բարեկամս, Դու իրոք որ
սիրում ես Քեզ, այնպես չէ՞:

Այո: Իսկ դու` ո՞չ:

Այո՛, Այո՛: Ես համարում եմ,
որ Դու սքանչելի՛ ես:

Համաձա՛յն եմ: Ես համարում եմ,
որ դու՛ էլ սքանչելի ես:

Եվ սա այն հարցն է, որտեղ
մեր կարծիքները չեն համընկնում,
Քանզի դու ինքդ քեզ
սքանչելի չես համարում:

Ինչպե՞ս կարող եմ ես ինձ
համարել սքանչելի,
Երբ տեսնում եմ թերություններս:
Սխալներս: Չարությու՛նն իմ:

Ես ասում եմ քեզ. Չարիք
գոյություն չունի:

Ես կուզենայի, որ իրոք
հենց այդպես լինի:

Եվ այնպիսին, ինչպիսին կաս,
դու` կատարյալ ես:

Կուզենայի, որ դա էլ
ճշմարիտ լիներ:

Դա էլ հենց կա՛ ճշմարտությունը:
Փոքրիկ երեխան
Պակաս կատարյալ չէ,
քան ցանկացած մեծ մարդ:
Եվ եթե նա դեռևս
ինչ-որ բան չի կարող,
Ինչ-որ բան չգիտի,
կամ ինչ-որ բան չի ասում, -
Դրանից նա պակաս
կատարյալ չի դառնում:

Փոքրիկ աղջնակը սխալվում է:
Նա կանգնել է: Նա սովորում է
Քայլել: Նա ընկնում է,
կանգնում է նորից,
Եվ, թեթևակի ճոճվելով,
կառչում է մոր ոտքից:

Մի՞թե դա ոչ կատարյալ է
դարձնում փոքրիկին:

Ես ասում եմ քեզ. ամեն ինչ
ճիշտ հակառակն է:
Այդ երեխան, այդ փոքրիկ
սքանչելի հրեշտակը
Հենց կատարելություն է, որ կա,
սիրելի և պաշտելի:

Եվ դու էլ այդպիսին ես,
Իմ զավակ սիրելի:

Բայց փոքրիկը ոչ մի
վատ բան չի արել:
Նա երբեք գիտակցաբար
ոչ ոքու չի հակաճառել:
Ուրիշին չի՛ վիրավորել:
Իրեն էլ չի՛ փչացրել:

Երեխան չգիտի,
թե լավն ու վատն իրարից
ինչով են տարբերվում:

Կատարյալ ճշմարտություն է:

Դու նույնպես չգիտես:

Բայց ես գիտեմ: Գիտեմ,
որ մարդկանց սպանելը` վատ է,
Իսկ սիրելը նրանց` լավ:
Գիտեմ, որ վատ է
ցավ պատճառելը,
Իսկ ապաքինելը` լավ:

Գիտեմ, որ վատ է
ուրիշինը վերցնելը,
Մարդկանց օգտագործելը,
դժբախտացնելը:

Ես կարող եմ օրինակներ
բերել քեզ այնպիսի,
Որտեղ այդ "սխալ" արարքները
կդառնան ճշմարիտ:

Հիմա Դու ինձ հետ
ինչ-որ խաղ ես խաղում:

Բոլորովին: Ուղղակի
փաստերի կողմն եմ պահում:

Եթե նկատի ունես,
որ յուրաքանչյուր օրենք
Ունի բացառություններ, -
ես համաձայն եմ դրա հետ:

Ամեն ինչ կախված է նրանից,
թե ինչ ես պատրաստվում անել:

Լավ: Հասկանում եմ:
Բայց չէ՞ որ դրանից
Լավը չեն դառնում
նման բաները:
Լավ արդյունքի համար
ստիպված ես երբեմն
Անվայել ու տգեղ
արարքներ կատարել:

Ուրեմն ստացվում է,
որ դրանից նրանք
Բոլորովին էլ "վատը"
չեն դառնում, այդպես չէ՞:
Նրանք ուղղակի միջոց են,
որ դու քո վերջնական
Արդյունքին ինչ-որ կերպ
կարողանաս հասնել:

Դու ցանկանում ես ասել,
որ վերջնական արդյունքն
Արադարացնում է միջոցնե՞րը:

Իսկ դու ի՞նչ ես կարծում:

Ես կարծում եմ, որ ոչ:
Ոչ: Ոչ մի դեպքում:

Թող լինի այդպես:

Բայց մի՞թե չես տեսնում,
թե ինչ ես հիմա անում:
Հենց ընթացքում դու հորինում ես
ինչ-որ նոր կանոններ:

Եվ մի՞թե չես տեսնում:
Դա կատարելապես նորմալ է:
Հենց դրանով է, որ դու
պարտավոր ես զբաղվել:

Քո ամբողջ կյանքի ընթացքում
դու որոշում ես, թե Դու Ով Ես,
Իսկ հետո հնարավորինս ապրում ես
որոշմանդ փորձով:
Եվ որքան ավելի ես մեծացնում
քո տեսունակությունը,
Այնքան ավելի շատ կանոններ ես
քո կյանք ներմուծում:

Կանոններն այդ քեզ պետք են
այդ ամենն ընդգրկելու համար:
Որքան ավելի ես լայնացնում
Քո մասին քո գաղափարը,
Այնքան ավելի շատ
"կարելի է" և "չի կարելի",
"Այոներ" և "ոչեր" ես ստեղծում,
որ այդ ամենն ընդգրկես:

Դրանք այն սահմաններն են,
որոնք "ամփոփում են"
Այն, ինչն իրականում
անհնար է ամփոփել:
Դու չես կարող "ամփոփել"
ինքդ քեզ, քանզի
Նույնքան անսահման ես,
որքան Տիեզերքը:

Բայց կարող ես հասկացություն ստեղծել
քո էության մասին,
Պատկերացնելով, հետո ճանաչելով
քո անսահման սահմանները:
Եվ, ինչ խոսք, որոշ իմաստով
դա միակ միջոցն է, որով
Դու կարող ես քեզ որպես
ինչ-որ կոնկրետ բան ճանաչել:

Այն, ինչ անսահման է, -
անսահման է:
Այն, ինչ անվերջ է, -
անվերջ է:

Այն չի կարող գոյություն ունենալ
ինչ-որ կոնկրետ տեղում,
Որովհետև այն ամենուր է:
Եվ եթե այն ամենուր է,
Ուրեմն մասնավորապես
ոչ մի տեղ էլ չէ:

Աստված` ամենուր է:
Այդ պատճառով ստացվում է,
Որ Աստված, մասնավորապես,
ոչ մի տեղ էլ չէ:
Որովհետև, եթե Նա լիներ
ինչ-որ կոնկրետ տեղում,
Ուրեմն չէր լինի մեկ այլ
կոնկրետ տեղում էլ:

Եվ դա այն է, ինչն Աստծո համար
բացարձակապես անհնար է:
Միակ "անհնար" բանն Աստծո համար`
Աստված չլինելն է:

Աստված չի կարող
Աստված "չլինել",
Ինչպես դու չես կարող
Ինքդ չլինել:
Աստված չի կարող Իրեն
ապա-աստվածացնել:

Ես ամենուր եմ,
և դրանում է ամենը:
Եվ քանի որ ամենուր եմ,
Ես` ոչ մի տեղ եմ:
Իսկ եթե ԵՍ ՈՉ ՄԻ ՏԵՂ ԵՄ,
ուրեմն ու՞ր Եմ Ես:

ԱՅԺՄ ԱՅՍՏԵՂ*:

Դա ինձ դուր է գալիս:
Դու արդեն ասել ես սա
Առաջին գրքում,
բայց լավ է, որ կրկնեցիր:

Շատ սիրալիր է քո կողմից:
Իսկ ավելի լավ հասկանալ
Դու հիմա սկսեցի՞ր:
Հիմա տեսնու՞մ ես, որ ստեղծեցիր
"Ճշմարիտի" և "սխալի" մասին
քո պատկերացումները,
Ուղղակի որոշելու համար,
թե Իրականում Ով Ես Դու:

Տեսնու՞մ ես, որ առանց
որոշումների` սահմանների, -
Դու անճանաչելի ես,
դու չկաս, դու` ոչինչ ես:

Եվ տեսնու՞մ ես արդյոք,
որ դու էլ, ինչպես Ես,
Շարունակում ես անվերջ
փոխել քո սահմաններն,
Ըստ այնմ, ինչպես
գաղափարներդ ես փոխում
Այն մասին, թե Դու
Ով Ես Իրականում:

Այո, ես հասկանում եմ,
թե ինչի մասին ես խոսում,
Բայց ինձ թվում է, որ ես
այնքան էլ չեմ փոխել
Իմ անձնական սահմաններն ու
իմ սեփական գաղափարները:

Ինձ համար սպանելը
միշտ վատ բան է եղել:
Գողանալն ինձ համար
միշտ վատ բան է եղել:
Ուրիշին նեղացնելը
միշտ վատ բան է եղել:

Հիմնական հասկացությունները,
որոնք ղեկավարում են
Մեր գործողությունները
ժամանակների սկզբից,
Անփոփոխ են մնացել
և մարդկանց մեծամասնությունը
համաձայն է դրանց հետ:

Ուրեմն որտեղի՞ց եք
դուք վերցնում պատերազմները:

Որովհետև միշտ կա մեկն,
ով խախտում է կանոնները:
Յուրաքանչյուր հոտում էլ
կարելի է քոսոտ ոչխար գտնել:

Այն, ինչ պատրաստվում եմ
Ես ասել քեզ այստեղ,
Որոշ մարդկանց, գիտեմ,
դժվար է ըմբռնել:
Այն քարուքանդ կանի
շատ ու շատ բաներ,
Ինչը դուք մինչև օրս
ճշմարտություն եք համարել:

Ես չեմ կարող այլևս
ձեզ թույլ տալ շարունակել
Ապրել այդպիսի
թյուր պատկերացումներով:
Եվ այս երկխոսությունը
պետք է որ ձեր համար
Բարի ծառայություն կատարի
իր խորհուրդներով:

Այնպես որ այս գրքում
մենք պետք է դեմ առ դեմ
Հանդիպենք այսպիսի
հասկացությունների հետ:
Եվ որոշ ժամանակ
մեզ ոչ այնքան հարթ
Ճանապարհներ են սպասվում:
Պատրա՞ստ ես դրանք անցնել:

Կարծում եմ, այո:
Եվ շնորհակալ եմ
Զգուշացման համար:
Իսկ ի՞նչ այդքան բարդ
Հասկացության մասին ես
պատրաստվում ինձ պատմել:

Ես մտադիր եմ այստեղ
պատմել քեզ հետևյալը.
"Քոսոտ ոչխարներ" չկան:
Կան միայն նրանք,
Ովքեր համաձայն չեն
քո տեսանկյան հետ,
Եվ կառուցում են
մոդել սեփական:

Եվ դրա հետ մեկտեղ,
չկան նրանք, ովքեր,
Ելնելով աշխարհի
իրենց մոդելից, -
Անում են ինչ-որ
անպատեհ բաներ:
Դուք բոլորդ էլ իդեալական
մոդելներ ունեք:

Ոչ, նշանակում է, նրանց
"մոդելը"` խառնաշփոթություն է:
Ես գիտեմ, թե ինչն է
ճշմարիտ կամ սխալ:
Իսկ այն, ինչ ես գիտեմ,
իմ իմացությունն է,
Իսկ թե մեկը չգիտի,
նա է խելագար:

Ներիր, բայց քեզ պետք է
ցուցաբերել զգուշություն.
Հենց այսպիսի վերաբերմունքից են
պատերազմներ սկսվում:

Ես գիտեմ, գիտեմ:
Ես դիտավորյալ ասացի:
Ուղղակի կրկնեցի
այստեղ այն, ինչ շատ անգամ
Լսել եմ ամենուր
շատ տարբեր մարդկանցից
Կհուշե՞ս, թե ես ինչ
կարող էի ասել նրանց:

Դու կարող էիր ասել,
որ գաղափարները մարդկանց
Փոխվել են` և փոխվում են
բազմաթիվ անգամներ
Նորից ու նորից,
նաև դարից դար,
Մշակույթից մշակույթ
և կրոնից կրոն,
Տեղից տեղ... նույնիսկ
մի ընտանիքից մյուսը

Եվ անհատից անհատ:

Որպես օրինակ
դու կարող էիր նշել,
Որ եղել է ժամանակ,
երբ շատերն են համարել,
Որ հմայության համար մարդուն
խարույկի վրա այրելը` "ճշմարիտ" է,
Իսկ հիմա, ինչ էլ լինի,
դա համարվում է "ոչ-ճշմարիտ":

Դու կարող էիր ասել նրանց,
որ "ճիշտն" ու "սխալը" որոշելը
Կախված է ոչ միայն ժամանակից`
աշխարհագրությունից էլ է կախված:

Դու կարող էիր գրավել նրանց
ուշադրությունն այն փաստի վրա,
Որ գործունեության որոշ ձևեր
ձեր մոլորակի վրա
Մի տեղ անթույլատրելի են,
մեկ այլ տեղ` օրինական:

(Օրինակ, մարմնավաճառությունը:)

Այդ պատճառով, ասել,
որ մարդ "վատ" բան է արել,
Կախված չէ նրանից, թե իրոք
ինչ է այդ մարդը կատարել,
Այլ միայն և միայն նրանից,
թե որտեղ է նա այդ արել:

Այժմ Ես ցանկանում եմ կրկնել
ինչ ասել եմ Առաջին Գրքում.
Ես գիտեմ, որ մեծ դժվարությամբ են
մարդիկ այս միտքն ըմբռնում:

Հիտլերը` դրախտում է:

- - - - - - - - -
Անգլ. Nowhere (ոչ մի տեղ) = now (այժմ) + here (այստեղ):