Անեկդոտներ

[Hovulik]

Ուրեմն ՄԱգելանը ուզում ա ապացուցի, որ եկրագունդը կլոր ա, ու դրա համար հավաքում ա ամենա լավ նավաստիների, որ գնան, մեկ էլ հիշում ա, որ թարգմանիչ չունի, ու կարող ա խնդիրների առաջ կանգնի: ՇԱտ են մանգալիս, մեկ էլ մի հատ հայ, վիզ ա վերցնում,որ ցանկացած քաղաքի մոտ որ կանգնեն կարող ա գնա ու սննդով վերևադառնա... դեսկզբից չեն հավատում բայց տղեն ապացուցում ա... անցնում են ժամանակներ, մեր ես հայը ինջնում է կղզի, 20 րոպեից վերադառնում է ուտելիքով, ջրով ու նվերներով, ու տենց միշտ... դե մի օր էլ առդեն Խաղաղ Օվկիանոսում մի կղզի են հանդիպում ու մեր Հայ աղպերը սովորության համաձայն իջնում է, որ հաց մաց գտնի բերի...
Անցնում է 1 ժամ, 2,3,4,5,6,7,8,9.... 3 օր հետո ես Մագելանի մարդիկ նահանգստանում են ասում են գնանք մի հատ տեսնենք ես ինչ եղավ....
Իջնում են հասնում աբորիգեններին, ու տեսնեն ինչ... ամբողջ ցեղը նստած է գետնին ու ես մեր Հայրենակիցը ման է գալիս ու գոռում է արդեն...
- Դե լավ նեուժելի Ձեր մեջ մի հատ Հայ չկա, նեուժելի չկա

[Ուլուանա]

Ուսուցչուհին հարցնում է աշակերտին.
- «Ես գեղեցիկ եմ». դա ո՞ր ժամանակն է։
- Անցյալ, տիկին Անթառամ։

[Վազգեն]

Այս մեկն էլ սեփականատիրության զգացման վերաբերյալ

Կինը՝ ամուսնուն.
– Ինձ դուր չի չի գալիս, թե դու ինչպես շարունակ ասում ես իմ մեքենան, իմ հեռուստացւյցը, իմ բազկաթոռը։ Քանի որ մենք ամուսիններ ենք, ապա մեզ մոտ իմ ու քո չպետք է լինի, այլ միայն մեր։ Ի դեպ, այդ ի՞նչ ես որոնում այդտեղ։
– Մեր շալվարը։

[Վազգեն]

Հանդիսատես (ներկայացումը նայելուց հետո).
– Լավ է, որ քննադատությունը կարդացել էի, թե չէ ինձ դուր կգար այդ ներկայացումը։

[Ուլուանա]

Դինոզավրը մոտենում է դինոզավրուհուն.
- Հը՞...
- Չէ։
Մոտենում է երկրորդին՝ նույն պատմությունը։ Երրորդին է մոտենում՝ դարձյալ նույնը։
Այդպես նրանք վերացան աշխարհի երեսից։

[Վազգեն]

Տղան փորձում է աղջկան համբուրել, իսկ աղջիկը դիմադրում է ու անընդհատ կրկնում։
— Չէ, միայն ամուսնությունից հետո, միայն ամուսնությունից հետո…
Վերջը տղան ջղայնանում է, գրպանից իր այցեքարտն է հանում, տալիս աղջկան ու ասում։
— Դե էս վերցրու, երբ ամուսնանաս, զանգի։

[Վազգեն]

Մրրիկ, ապրես, շատ լավն էր։

Պոլոզ Մուկուչը գնում է Ֆրանսիա ու այնտեղ իրեն ներկայացնում են Բալզակին։
— Օնորե դե Բալզակ, — ներկայանում է Բալզակը։
Պոլոզ Մուկուչն էլ իրան չի կորցնում ու ասում է.
— Պոլոզե դե Մուկուչ։

[Ուլուանա]

Երկու վանեցի գրազ են գալիս, թե իրենցից ով ավելի քիչ գումար կնվիրաբերի եկեղեցուն։ Երբ նրանց մոտով անցնում է սկուտեղով սպասավորը, մեկը 10-դրամանոց է դնում սկուտեղի վրա և հաղթական հայացքով նայում մյուսին։
- Երկուսիս կողմից,- ասում է երկրորդը և խաչակնքում։


Երեկոյան վանեցու տուն հյուր է գալիս՝ էլի վանեցի։ Նստում են զրուցելու։ Քիչ անց տանտերն ասում է.
- Արի լույսը մարենք, միևնույն է, իրար լավ լսում ենք ու հասկանում։ Իզուր ինչու՞ հոսանք ծախսենք։
Մարում են ու զրուցում։ Հյուրն ուզում է գնալ, տանտերն ուզում է վառել լույսը։
- Սպասիր, մի վառիր,- ասում է հյուրը,- քանի մենք զրուցում էինք, ես հանել էի շալվարս, որ իզուր չմաշվի։

[Վազգեն]

Վանեցու կինը հիվանդանում է, երկար ժամանակ մտածում են իրանք կբուժեն, էլ բժշկի վրա փող չծախսեն։ Բայց տեսնելով, որ կնոջ վիճակը գնալով վատանում է՝ ամուսինը որոշում է գնա
բժիշկ կանչի ու տնից դուրս գալիս ասում է.
– Կնի՜կ, որ զգաս մեռնում ես, լամպը կհանգցնես։

[Վազգեն]

Իմ նախնիները Վանից են։ Հայրս իր պապին հարցել է, թե այս ինչու են այսպիսի բաներ պատմում մեր մասին, կարգին մարդիկ ենք։ Պապուս պապն էլ պատասխանել Է.
— Պատկերացրու մի հատ ճամփով սոված–ծարավ գնում ես ու ճամփի երկու կողմը տանձի ծառեր ես տեսնում, մի կողմինները՝ լավ հասած, ջրալի, իսկ մյուս կողմինն էլ՝ խակ ու չոր։ Դու քարով ո՞ր կողմի ծառին կխփես։ Ա՜յ հենց դրա համար էլ մեր մասին ըտենց բաներ են պատմում։ Մենք միշտ էլ խելոք ենք եղել ու լավ ենք ապրել, դրա համար էլ մեզ «քարով» խփում են։

[Ուլուանա]

Երկու լոլիկ դրված են սառնարանում։ Հանկարծ մեկն ասում է.
- Վուուու՜յ, էս ինչ ցուրտ է այստեղ։
Երկրորդը ապշահար նայում է նրան և բղավում.
- Վա՜յ, խոսող լոլիկ...


Հիվանդը գալիս է բժշկի մոտ.
- Բժիշկ, ես հիշողության կորուստներ եմ ունենում։
- Եվ հաճա՞խ են այդպիսի կորուստներ լինում։
- Ինչպիսի՞ կորուստներ։
- Հիշողության։
- Ի՞նչ հիշողություն։

[Վազգեն]

Աբարանցուն բացատրում են «դետեկտոր լժի (ստի դետեկտոր)» սարքի աշխատանքի սկզբունքը։
— Եթե մեղադրյալը հարցին սխալ է պատասխանում, ապա վառվում է կարմիր լույսը, իսկ եթե ճիշտ՝ կանաչ լույսը։ Հասկացա՞ր։
— Այո։

Ու այդ պահին վարվում է կարմիր լույսը։

[StrangeLittleGirl]

Հիվանդը գալիս է բժշկի մոտ.
- Բժիշկ, ես հիշողության կորուստներ եմ ունենում։
- Եվ հաճա՞խ են այդպիսի կորուստներ լինում։
- Ինչպիսի՞ կորուստներ։
- Հիշողության։
- Ի՞նչ հիշողություն։

Նույն թեմայով.

Վարդուհի ու Վարսենիկ տատիկները գնում են Փառանձեմ տատիկի տուն հյուր: Փարանձեմյ, որպեսզի սուրճը չմոռանա, մի թուղթ է գրում ու կպցնում խոհանոցում. «սուրճը չմոռանալ»: Մի անգամ հյուրասիրելուց հետո նորից կարդում է գրությունը ու նորից սուրճ դնում: ՈՒ էդպես մոտ 30 անգամ: Երբ Վարսենիկն ու Վարդուհին դուրս են գալիս, Վարդուհին ասում է.
- Բայց էս Փառանձեմն ի՜նչ ժլատ է: Հազարից մեկ հյուր էինք գնացել, մի հատ սուրճ էլ չտվեց:
Իսկ Վարսենիկը.
- Փառանձեմին ե՞րբ ես տեսել:

[docart]

էս ապարանում հնագիտական պեղւմներ են անում, մեկ ել մի 7 մետր խորությամբ մի կմախք են գտնւմ. Հետո որ հարցուփորձ են անում , պառզվում է , որ էս մարդը վախտին ապարանի ամենալավ պախկվոցի խաղացողն է եղել

[Chuk]

Սուրհանդակները գալիս են Վարդան Մամիկոնյանի մոտ և ասում.
- Սպարապետ, ի՞նչ անենք: Պարսիկները հազար հոգանոց զորքով եկել են:
- Ի՞նչ պետք է անեք, տվեք կարմիր վերնազգեստս ու տասը զինվոր:
Տալիս են: Գնում է, հաղթում ու վերադառնում:
Քիչ անց սուրհանդակները գալիս են ու ասում.
- Սպարապետ, ի՞նչ անենք: Պարսիկները տաս հազար հոգանոց զորքով եկել են:
- Ի՞նչ պետք է անեք, տվեք կարմիր վերնազգեստս ու քսան զինվոր:
Տալիս են: Գնում է, հաղթում ու վերադառնում:
- Սպարապետ, բայց կարմիր վերնազգեստն ինչի՞ համար է, - հարցնում են սուրհանդակները:
- Զինվորների ոգին չկոտրելու: Որ եթե ինձ վիրավորեն, արյունս չերևա շորիս վրա, չհուսահատվեն:
- Սպարապետ, բայց վատ լուր ունենք: Պարսիկները հարյուր հազար հոգանոց զորքով են եկել: Լավ զինված են: Փղերով են...
- Էէէհ, Դե ուրեմն հիսուն զինվոր տվեք ու... շագանակագույն շալվարս...