Անեկդոտներ

[Վիշապ]

Դժոխքում երեք հատ մեծ կաթսայով մարդկանց են եփում: Առաջինի մոտ լիքը ստռաժնիկներ են կանգնած, երկրորդի մոտ ավելի քիչ, երրորդի մոտ ընդհանրապես չկան: Հարցնում են թե առաջինում ովքեր են եփվում, ասում են հրենաերը, բայց ինչի են ստռաժնիկները եդքան շատ՞, դե ասում են հենց մեկը հելնում ա սաղին ձեռքերից բռնած հանում ա դուրս: Երկրորդ կաթսային են մոտենում բա ստեղ ովքեր են՞ , ստեղ ել մնացած խառը-մառը ազգերն են ելի: Երրորդին են մոտենում ասում են ստեղ ովքեր են, ասում են հայերն են, բա ստռաժնիկները ուր են՞՞ , ասում են դրա կարիքը չկա հենց մեկը ուզում ա հելնի մնացածը ոտքից բռնում հետ են քաշում...

Դառը իրականություն...

Սրա մեկ այլ տարբերակը կա.
Դժոխքում էլի խաշլամայի սեզոնն է, մի կաթսայում հրեաներին են լցնում, մյուսում հայերին, երրորդում՝ չուկչաներին։ Սատանայապետը կարգադրում է՝
– հրենաերի մոտ երկու սատանա կանգնեցնել, մեկը՝ կրակը խառնել–թեժացնելու, մյուսը կաթսայից իրար օգնող ու դուրս պրծնել ցանկացող հրեաների գլխին փայտով բամփելու համար։
– Հայերին մի սատանա՝ կրակը թեժացնելու համար։ Դե հայերին գիտենք։
– Չուկչաներին… դրանց պետք չի։
– Ինչու՞ հարցնում է մի սատանա։
– Չուկչաները իրենք դուրս են գալիս կաթսայից, կրակը թեժանցում, նորից լցվում են կաթսան։