Գուցե կարոտ...
Ի?նչ կա քո սրտում, ի?նչ ես դու զգում,
Երբ թախծում ես, ու?մ ես կարոտում,
Ո?վ է ջերմացնում քեզ, ի'մ թանկագին,
ՈՒ?մ սերն ես պահել քո փոքրիկ սրտում:
Այս տարին նույնպես կողքովդ անցավ,
Քեզ մնաց մի հուշ գուցե ափսոսանք…
Կրքոտ աչքերիդ փայլը գողացան,
ՈՒ մնաց թախիծ անցյալ օրերի հուշերի մասին,
ԵՎ մի հայացք թախծոտ, բայց կրքոտ,
Երբ շրջվեցինք իրար նայեցինք,
Դա մեզ մնաց այս մեծ աշխարհից:
Շատ մարդիկ անցան մեր կողքով ահա,
ԵՎ ընկած սերը բարձրացնող չեղավ,
Լուռ տրորեցին ու արագ անցան:
Դու զայրանում էիր իմ սուտ խոսքերից,
Որոնք երկաթ էին թափում քո գլխին:
Բայց մի ծերունի անտարբեր չանցավ.
Ձեռքերի մեջ մեր սերը առավ,
Իմ ձեռքը բռնեց, ափիդ մեջ դրեց,
Սերն էլ մեզ տվեց, բայց մոռացավ,
Որ մեր ձեռքերը այդ մեծ սերը բռնել չեն կարող:
ԵՎ ծերունի <Մահն> իր հետ տարավ
Ողջ այդ սերը մեր սրտերի:
Երկուսիս սիրող սրտերից կաթիլ-կաթիլ թափված արյունը անձրևը լվաց,
Քամին չորացրեց,
ՈՒ մեր սիրուց հետք էլ չմնաց:
Երբեմն, երբ մենք ինչ-որ մեկից բաժանվում ենք, մոռանում ենք շեշտել, որ շա~~~տ ենք սիրում նրան իր թերությունների և առավելությունների հետ…
Անցնում են տարիներ, և քամին հետ է բերում մեր արտասանած խոսքերը , երջանիկ վայրկյանները ... այդ ժամանակ արցունքներիդ հետ վերադառնում են քաղցր և երանելի հուշերը. գուցե այդ ժամանակ քեզ է այցելում ափսոսանքը…գուցե …
Մեջբերել
ահա.մոռանում ենք 
Էջանիշներ