Նախաբան Մատեան Երանության

[Sambitbaba]

Ն Ո Ր Դ Ա Ր , Ն Ո Ր Է Ջ ,
Ն Ո Ր Կ Յ Ա Ն Ք , “ Ն Յ Ո Ւ Է Յ Ջ

(ԹԵ ԻՆՉՊԵՍ ՍԿՍԵՑԻ ՍԱՐՔԵԼ
“ՄԱՏԵԱՆ ԵՐԱՆՈՒԹՅԱՆ”
ԳԻՐՔԸ)

* * *

Ոչինչ հենց այնպես չի լինում: Հիմա արդեն ես շատ լավ գիտեմ այդ` սեփական կաշվիս վրա զգալով դրա ճշմարտությունը:

Եվ ամեն ինչ իր պատճառներն ունի. միտք կամ զգացմունք, քար կամ ծաղիկ, արցունքի կաթիլ կամ մեկի ժպիտը, իլլյումինանտներն ու երեխայի փորի թուլությունը: Նաև մարդու տրամադրությունն ու փիլիսոփայությունը, աշխարհագրական… գտնվելիությունը, - այս ամենն իր պատճառներն ունի, անշուշտ: Եթե ինչ-որ մեկը, կամ ինչ-որ միտք, զգացմունք, ծնունդ է տվել մի ինչ-որ բանի, նշանակում է, որ ինչ-որ պատճառ կար, որպեսզի ինչ-որ մեկը ծնվի, ինչ-որ բան կատարվի, տեղի ունենա:

Ինչպես նաև այն, ինչ տեղի ունեցավ ինձ հետ մի քանի օր առաջ: Ինչը և համոզեց ինձ գրել այս իրական պատմությունը: Պատմել, թե ինչ է կատարվում ինձ հետ վերջին տարիներս: Առանց այս անհավանական իրադարձության, մտքովս անգամ չէր անցնի պատմել ձեզ կյանքս. երբեք նման ձգտում չեմ ունեցել: Բայց Ուգոն տակնուվրա արեց ամեն ինչ: Ուգոն ստիպեց վերանայել մոտեցումս շատ ու շատ հարցերի: Ուգոն պնդեցրեց ոտքերիս տակի հողը, ինչի վրա կանգնած` տատանվում էի հաճախ, մինչև նրա հետ հանդիպելը: Ուգոն հարկադրեց ինձ հուսալ, որ այնուամենայնիվ կգտնվեն մարդիկ, ովքեր կհավատան իմ այս “ցնդաբանությանը”: Կհավատան և կփորձեն հանգել ինչ-որ եզրակացությունների:

Բայց Ուգոյի մասին` հետո:

Մեկ անգամ ևս ցանկանում եմ ասել, որ պատմությունն այս լրիվ իրական է: Ազնվորեն: Կհավատաք դուք ինձ, թե ոչ` դա ձեր գործն է, բայց սա` իրական պատմություն է, ամենը, ինչ տեղի է ունեցել ինձ հետ այն բանից հետո, երբ “Նյու Էյջը” դարձավ կյանքիս բաղկացուցիչ մասը:

Բայց “Նյու Էյջի” մասին էլ` հետո:

Խոստովանեմ, որ ցանկություն չեմ զգում մեջս նույնիսկ անունս փոխելու: Սամվել Առաքելյան` հենց այդպես էլ կներկայանամ, ըստ անձնագրի: Հնարավորին չափ կպահպանեմ նրանց անուններն էլ, ովքեր կհանդիպեն այս պատմության մեջ, եթե նրանք այլևայլ պատճառներով դեմ չլինեն. ընթացքում ես կպարզեմ այդ հարցը նրանց հետ: Եվ սակայն չեմ կարծում, որ փոխված անուններն անգամ կխանգարեն, որպեսզի պատմությունն այս վավերագրական մնա:

[Sambitbaba]

2.

Մինչայսօրյա կյանքս ճակատագրի բերումով բաժանվել է երեք մասի.
1. Քսան տարուց քիչ ավել – Երևանյան;
2. Քսան տարուց քիչ պակաս – ԼենինգրադաՍանկտՊետերբուրգյան;
3. Երկու օր առաջ` ուղիղ տասնհինգ տարի – Լոս Անջելես:

Որտեղ էր ավելի լա՞վ: Ոչ մի տեղ էլ “ավելի լավ” չէր, քանզի բոլոր տեղերն էլ ինձ համար հավասար են Լավ: Ես սիրում եմ բոլոր տեղերը` իմ Մայր-հայրենի Երկիր մոլորակի վրա և, եթե վաղը ճակատագիրն ինձ տանի Մաչու Պիկչու կամ Բուրկինա Ֆասո, հուսով եմ, այնտեղ էլ ինձ լավ կզգամ: Նման մարդկանց կոսմոպոլիտ են կոչում, աշխարհաքաղաքացի: Դեմ չեմ, նույնիսկ, շատ էլ համաձայն եմ: Հայրենիք հասկացողությունն ինձ համար ընկալվում է ոչ թե որպես մի փոքրիկ, աննշան կետ Հայաստանը` գլոբուսի վրա, այլ հենց այդ գլոբուսն ամբողջությամբ վերցրած: Իհարկե, կարոտում եմ Երևանն էլ, Սանկտ Պետերբուրգն էլ, բայց մի բան հաստատ է. այդ կարոտով երբեք չեմ հիվանդանա:

Լավ: Մոռանանք առաջին երկու մասերը, քանզի կենսագրությունս գրելու պահանջը չէր, որ ստիպեց գրիչն առնել ձեռքս: Իսկ այն, ինչի մասին որոշել եմ խոսել այստեղ, ամփոփված է կյանքիս երրորդ հատվածի մեջ, Լոս Անջելեսյան տարիներում: Ավելի ճիշտ, այդ ես չէի, այդ Ուգոն որոշեց, որ ես…

Բայց Ուգոյի մասին, ինչպես ասացի` հետո:

Ամերիկա եկա առանց անգլերենի և, ինչ խոսք, որ առաջին գործս հենց լեզու սովորելը պետք է լիներ: Մի երկու ամիս հաճախեցի դպրոց` անգլերենի դասերի, բայց հետո, երբ աշխատանք գտա, դասերս ինքնստինքյան աչքիթողի արեցի` չէի հասցնում: Աշխատանքս, ինչ խոսք, որ ոչ տեխնիկական կրթություն ունեցող էմիգրանտների մեծամասնության կողմից հարգված գործն էր` տաքսու վարորդ:

Իսկ լեզուն… որոշեցի, որ կսկսեմ անգլերեն կարդալ: Առավել ևս, որ այդ փորձն արդեն ունեի Ռուսաստան տեղափոխվելուց. այն ժամանակ կյանքը ցույց տվեց, որ հայկական դպրոցում սովորածս ռուսերենը շատ քիչ էր` համարելու համար, որ ես տիրապետում եմ ռուսերենին: Կարդալը` օգնեց:

Հեշտության համար սկսեցի սիրավեպերից, հետո անցա դետեկտիվներին: Մի տաս գիրք կարդացել էի արդեն ու զգում էի, որ ամեն հաջորդ գիրք ավելի ու ավելի լավ է ըմբռնվում իմ կողմից: Վերջին գիրքը, լավ հիշում եմ, Ռոբերտ Լադլեմի նոր վեպն էր, որ սկսել ու կարդում էի մեծ հետաքրքրությամբ…

… այդպես էլ մինչև վերջ չկարդացված մնաց: Ու դարձավ վերջին անգլերեն գիրքս մինչև այսօր:

Մի օր, բարեկամիս հետ գրքերից էինք խոսում: Նա ասաց, որ ընկերոջից մի գիրք է վերցրել, կարդում է: Շատ հետաքրքիր գիրք է, ասաց: Պատմում է, թե ով ենք մենք իրականում, պատմում է լեգենդար Ատլանտիդայի մասին, ասվում է, որ դա բոլորովին էլ Պլատոնի հնարած հեքիաթը չէ, որ ատլանտներն իրոք եղել են, և շատ ուրիշ բաներ: Մի երկու օր հետո, Արևմտյան Հոլլիվուդի բազում ռուսական գրախանութներից մեկի մոտով անցնելիս, հիշեցի այդ գրքի մասին, մտա ու գնեցի այն: Գրքի անունն է. “Ումի՞ց ենք մենք առաջացել”: Հեղինակ. Էռնստ Մուլդաշև:

Գիրքը դուրս եկավ: Իրոք, շատ հետաքրքիր տեղեկություններ կային և գրված էր բավականին հասանելի լեզվով: Չէի ասի, թե ամբողջովին նորություն էր. այդ թեմաներով գրել են դեռ Պլատոնն ու Հերմեսը, ավելի ուշ այս մասին խոսել են Նոստրադամուսը, Պարացելսը, Բլավատսկայան, մեր՝ մոռացության մատնված Գուրջիևը, Ռերիխը: Եվ սա՝ միայն նրանք են, ում ես գիտեմ:

Բայց ինչ խոսք, որ այս գիրքն ինչ-որ բան փոխեց իմ կյանքում, հաստատ. վերադարձրեց ինձ վաղուց արդեն մի կողմ դրված էզոթերիկ գրականությանը: Եվ, քանի որ այս թեման դժվարությամբ է ըմբռնվում, նշանակում է, որ ես ստիպված էի մի կողմ դնել անգլերենն ու վերադառնալ ռուսերենին:

Հետո գնեցի Մուլդաշևի երկրորդ գիրքը, հետո՝ երրորդը, չորրորդը: Բոլորն էլ իրենց մեջ հետաքրքիր տեղեկություններ էին պարունակում՝ Տիբեթի, Տաիլանդի, Նեպալի, Հնդկաստանի, Եգիպտոսի և այլնի մասին: Բոլորն էլ գրված են շատ պարզ ու հասկանալի լեզվով:

Մի անգամ առաջարկեցի առաջին գիրքը կարդալ՝ կոլեգաներիցս մեկին, Հարութին, որն իր ազատ ժամանակը սպանում էր նրանով, որ րոպեների ընթացքում ամբողջ խաչբառներ էր կուլ տալիս: Մոտեցել էի նրան, երբ խորացած էր սիրելի ժամանցի մեջ: Մի քիչ լուծեցինք խաչբառը միասին, հետո հարցրեցի, թե չի՞ հոգնում արդյոք դրանից: Ասաց, դե ժամանակ է անց կացնում, էլի: Ուրիշ էլ ի՞նչ կարելի է անել հաճախորդի սպասելիս: Ասացի, իսկ երբևիցէ փորձե՞լ է կարդալ: Ասաց, որ գեղարվեստական գրականություն չի սիրում, իսկ ուրիշ ինչ կարդա… Մի խոսքով, հաջորդ օրը “Ումի՞ց ենք մենք առաջացել” գիրքը բերեցի Հարութին: Իր սովորության համաձայն, մի օրվա մեջ կուլ տվեց գիրքը: Հաջորդ օրը գնաց գրախանութ, մնացած գրքերն էլ գնեց: Վաճառողը համոզել էր նրան մի ուրիշ գիրք էլ գնել, Հարութն էլ գնել էր:

Հետո նա ինձ ցույց տվեց այդ գիրքը, հարցրեց. կարդացե՞լ եմ: Ասացի, որ տեսել եմ, մի քանի անգամ թերթել եմ էլ գրախանութում, բայց առանձնապես ինձ չի գրավել: Բացեց մի էջ ու համոզեց ինձ կարդալ ցույց տված տեղից:

Կարդացի: Հաջորդ օրն իսկ վազեցի ու գնեցի գրքի բոլոր երեք հատորները: Այդ գիրքն է.

ՆԻԼ ԴՈՆԱԼԴ ՈՒՈԼՇ - “ԶՐՈՒՅՑ ԱՍՏԾՈ ՀԵՏ”

Ստացվում է, որ Հարութը դարձավ այս ամենի մեղավորը, և Հարութին եմ ես պարտական իմ կյանքում արմատական փոփոխությունների համար:

[Sambitbaba]

3.

Սկզբում բավականին սենտիմենտալ գրքի տպավորություն է թողնում: Ոճն էլ մի ինչ-որ յուրօրինակությամբ չի գրավում՝ սկզբում: Մտածում ես. դե, ամեն մի գրող ընտրում է իր ոճը և ի՞նչ մի զարմանալի բան կա նրանում, որ Ուոլշն ընտրել է երկխոսությունը: Եվ զարմանալի չի նույնիսկ այն, որ նա որպես զրուցակից ընտրել է Աստծոն: Քանզի հարցերը, որոնք որ շոշափվում են այստեղ, չէ՞ որ չէր կարող նա ուղղել, ասենք, իր եղբորը կամ սիրուհուն:

Ու որքան խորանում ես գրքի մեջ, այնքան՝ լրջանում ես: Հետո՝ զգաստանում ես: Ես, օրինակ, սկսեցի նույնիսկ հետ գնալ, նորից վերընթերցելու համար ինչ-որ տեղեր: Որովհետև գիրքն այնքան է պարզ և այդ պարզության մեջ երբեմն այնպիսի հանճարեղ մտքեր են ի հայտ գալիս, որ սկսում ես ուղղակի չհավատալ ինքդ քեզ, որ դա՝ հնարավոր է:

Հետո, մի պահ քարանում ես: Կամ՝ դողում ես: Կամ՝ քրտինք է պատում վրադ: Հասկանում ես, որ այդ պարզությունը, և այդ պարզության մեջ՝ բացարձակ ճշմարտությունները, որ ի հայտ են գալիս քո առջև, - դրանք այդպիսին են որ կան, միայն և միայն մեկ պատճառով. դրանք իրականում՝ Աստծո խոսքերն են:

Ես չգիտեմ, թե ինչպես կարելի է բացատրել վիճակն այն մարդու, ով հասկանում է առաջին անգամ, որ իր աչքերի առջև տեսնում է, որ իր ձեռքերին բռնել է, իրական զրույցն Աստծո հետ մի մարդու, ով այդ զրույցի համար ոչ սար և ոչ էլ խաչ չի բարձրացել, այլ, նստած իր, ասենք, խոհանոցում, սուրճի բաժակն առջևը դրած, գրի է առել ուղղակի այն, ինչ իրեն թելադրում է Աստված: Որ դա տեղի է ունեցել ոչ թե երկու հազար կամ տասներկու հազար տարի առաջ, այլ այսօր, կարելի է ասել, մեր ներկայությամբ: Եվ գրքի անունն է ոչ թե Աստվածաշունչ կամ Ղուրան կամ Տորա կամ Բհագավատգիտա, այլ՝ “Զրույց Աստծո հետ”:

Իսկ այդ ակնթարթը՝ գալիս է, երբ կարդւմ ես “Զրույցը…”: Անխուսափելիորեն: Սա ոչ թե միայն իմ փորձն է, իմ խոսքերը: Շատերը, ովքեր առընչվել են այս գրքին, ունեցել են նման ապրումներ: Ես խոսում եմ ոչ միայն նրանց մասին, ում հիացմունքով լի արտահայտությունները կարող եք գտնել համացանցում, բավական է փնտրեք տեղեկություններ Նիլ Դոնալդ Ուոլշի մասին, - ես խոսում եմ նաև նրանց մասին, ում ես ինքս եմ առաջարկել գիրքը, իսկ հետո նրանք կիսվել են ինձ հետ, պատմել են ինձ իրենց ապրումները:

Հիմնականում, առաջին զգացմունքը, որ ի հայտ է գալիս համարյա բոլորի մոտ՝ վախն է: Վախը, որ հենց հիմա, մեկ ակնթարթում, վերացավ, չգիտես, թե ու՞ր կորավ ամենակարևոր տարածությունը քո կյանքում: Տարածություն, որը քեզ հնարավորություն էր տալիս ապրել հանգիստ, ալարկոտ կյանքով, որում մեծ տեղ ունեին իրենց համար քո բազում “միգուցե”-ներն ու “երևի”-ները, քո տարբեր հույսերը, ընտրությունները: Տարածություն, որտեղ դու կարող էիր ընտրել. հավատա՞լ Աստծո գոյությանը, թե՞ աթեիստ լինել: Տարածություն, որտեղ դու ինքդ կարող էիր որոշել. պարզաբանե՞լ քո հարաբերությունները քո Աստծո հետ, քո սիրո հետ, քո կյանքի հետ, թե՞ թողնել այդ ամենը քո միջնորդներին, որոնց դու պատվարժան տեղ ես տվել քո և քո Աստծո միջև: Այո, վերացավ տարածությունը քո և քո Աստծո միջև և հիմա դուք երկուսդ՝ մեկ եք:

Հետաքրքիր է, չէ՞… Բայց հետաքրքիր է առաջին ակնթարթին միայն: Իսկ երկրորդ ակնթարթին՝ արդեն ցավալի է: Որովհետև երկրորդ ակնթարթին սկսում ես հասկանալ, թե ինչ վիճակի մեջ են քեզ գցել քո կրոնները, քո պատմությունը, քո կուլտուրան, որ դու, ունենալով հանդերձ քո առջև այն, ինչը տենչացել ես քո ամբողջ կյանքում, ինչին ցանկացել ես առընչվել, հիմա, ունենալով այդ, վախենու՞մ ես դրանից:

Բայց քո այդ վախը, իսկ հետո էլ՝ ցավը, - շատ կարճ է տևում: Որովհետև դու առաջինը չես, ում մտքով անցել է այդ ամենը: Քեզանից առաջ մտածել են այդ մասին կամ հեղինակը, կամ ինքն Աստված, դա արդեն կարևոր էլ չէ այնքան: Կարևորն այն է, որ գիրքը գրված է այնպես, որ, մինչև կհասնեիր այն ակնթարթին, որ կհասկանայիր, որ իրոք, քո զրույցը հենց Աստծո հետ է տեղի ունենում, - մինչև այդ մտքին հասնելը՝ դու արդեն հասցրել ես համարյա ամբողջապես ազատվել քո վախից:

Մի խոսքով: “Զրույց Աստծո հետ” գիրքը փոխեց իմ կյանքը: Ամենակարևոր բանը, որ կատարվեց ինձ հետ՝ ես սկսեցի սիրել իմ կյանքը: Նաև սկսեցի հարգել ինձ: Դեռևս վաղ է ասել. “սիրել ինձ”, բայց դա էլ հետո տեղի ունեցավ: Ժամանակի ընթացքում, մի քանի տարի հետո: Երբ կարդացել էի արդեն Ուոլշի բոլոր գրքերը: Եվ ոչ միայն նրա: Երևի ճիշտ կլիներ ասել. Երբ մուտք գործեցի “Նյու Էյջ”:

Բայց “Նյու Էյջի” մասին՝ շուտով:

“Զրույցն…” ինձ համար հայտնագործություն էր: Ես գտա բոլոր այն հարցերի պատասխանները, որոնք փնտրել էի ամբողջ կյանքումս ու երբեք չէի գտել: Հիմա՝ գտա:

Աջ ու ձախ, բոլորին, ծանոթներիս ու մոտիկներիս համոզում էի կարդալ “Զրույցը…”: Երբեմն ինքս էի հատվածներ կարդում ոմանց համար:

Բայց այդ ամենն ինչ-որ այն չէր: Ինչ-որ անբավարարվածություն կար այդ ամենի մեջ, ինչ-որ չհագեցվածություն: Մինչև…

Մինչև մի օր վերջապես հասկացա, թե որն է ցանկությունս: Հասկացա, ու անմիջապես հանդարտվեցի: Իսկ հանդարտվելն էլ թույլ տվեց ինձ հասկանալ, որ ցանկացածս՝ ճշմարիտ բան է:

Ցանկությունս էր. տեսնել “Զրույց Աստծո հետ” գիրքը՝ թարգմանված հայերեն:

[Sambitbaba]

4

* * *
Հետաքրքիրն այն է, որ սկսած այն ակնթարթից, երբ այդ միտքը հաստատվեց գլխիս մեջ, կյանքումս սկսեցին փոփոխություններ տեղի ունենալ: Հիմնականում՝ մեծ ու փոքր անհաջողությունների ձևով: Ինչու՞: Կարծում եմ, որ այսօր ես գիտեմ արդեն դրա պատասխանը և, ինչ խոսք, որ կփորձեմ կիսել ձեզ հետ մտքերս:

Իր կյանքի ճանապարհին, յուրաքանչյուր քայլափոխին, մարդու առջև բազում ճանապարհներ են փռված, և նա կարող է ընտրել դրանցից յուրաքանչյուրը. Տիեզերքը երբեք չի խանգարում ճանապարհների այդ ընտրություններին, երբեմն նույնիսկ օգնության ձեռք է մեկնում մարդուն, չնայած շատ հազվադեպ է լինում այնպես, որ մարդ զգում է, ընկալում է, հասկանում և բռնում է այդ իրեն մեկնած ձեռքը:

Այդ ճանապարհները, բոլորը, Հոգու՝ ներկա կյանքի համար գրված սցենարի մասն են կազմում: Ցանկանում եմ ասել, որ այդ Հոգին է գրում իր հերթական կյանքի սցենարը: Բայց թե ի՞նչ ճանապարհ կընտրես դու քո ներկա պարագային՝ այ, դա է հենց այն փորձը, ինչի համար Հոգին հերթական անգամ ֆիզիկական աշխարհ է գալիս: Ապրելու այդ փորձը: Եվ եթե նրան նախապես հայտնի լիներ ճանապարհի ընտրությունը, ուրեմն կկորչեր տվյալ փորձի իմաստը:

Բայց երբեմն պատահում է հետևյալը: Երբեմն քո ընտրած ճանապարհները, քո որոշումները, բերում են քեզ նրան, որ քո գործողությունները դուրս են գալիս միայն քո կյանքի շրջանակից և սկսում են խառնվել ուրիշ Հոգիների գրած սցենարներին: Այ, այդ ժամանակ, եթե դրանից սպասվելիք արդյունքը ինչ-ինչ պատճառներով հետաքրքրեց Տիեզերքին, այդ ժամանակ արդեն նա սկսում է ոչ միայն օգնել, այլ նաև՝ միջամտել: Սա նշանակում է, որ արդեն, հասկանում կամ ընկալում կամ ընդունում ես դու նրա օգնությունը թե ոչ, Տիեզերքն արդեն անում է ամեն ինչ, որ դու շարժվես, գործես այնպես, որպեսզի իրականանա քո այդ կարևոր միտքը, քո ճիշտ ընտրած ճանապարհը իր արդյունքը բերի ոչ միայն քո, այլ նաև որիշ Հոգիների համար:

Իսկ թե ինչպիսի՞ն են Տիեզերքի ընտրած ճանապարհները քեզ դրան բերելու՝ դա արդեն դու չէ, որ կարող ես որոշել: Եվ երևի Տիեզերքի համար ամենահեշտն է արդեն քեզ հեռու՞ պահել քեզ համար հնարավոր այլ ճանապարհներից, որոնք դու կարող ես ընտրել քո անգիտակցության մեջ կամ, շատ հնարավոր է, այն պատճառով, որ դու ծրագրված ես միշտ նոր որոնումների:

Եվ, քանի որ քո ամբողջ կյանքում դու սովորել ես անընդհատ նոր ճանապարհներ ընտրել, անընդհատ նոր փորձություններ ապրել, հիմա, երբ դրանք չեն ստացվում, քո կյանքի մեջ, ինչ խոսք, որ սկսում է մեծ տեղ գրավել այն, ինչը դու անհաջողություն ես համարում: Իսկ դա բոլորովին էլ անհաջողություն չէ. այդ Տիեզերքի ջանքերն են, քեզ բերելու այն ամենակարևորին, ինչը դու գտել ես քո կյանքում:

Այն ժամանակ ես չգիտեի դրա պատասխանը և անհաջողություններս վերագրում էի նրան, որ ամենի պատճառը՝ աշխատանքս է, տաքսին, ինչի վրա ծախսում էի ամբողջ ժամանակս, առանց որևէ գոհացում կամ հաճույք զգալու: Եվ, կարծես հաստատելու համար մտքերս ու զգացմունքներս, գործերս օրեցօր ավելի էին վատանում, այնքան, որ երբ հարևանս առաջարկեց մեկ ուրիշ գործ, ես, համաձայնվելով այդ առաջարկությանը, թողեցի տաքսին:

Նոր գործի մեջ էլ բավարարվածություն, հանգստություն չգտա: Բայց ընթացքում՝ Ուոլշի նոր գրքերը. “Ընկերություն Աստծո հետ”, “Երանության ակնթարթները”, “Ի՞նչ է ցանկանում Աստված”, “Տանն Աստծո հետ” և այլն: Նյու-էյջական ուրիշ հեղինակների հայտնաբերումներ:

Բայց նրանց մասին՝ հետո:

[Sambitbaba]

5

Երեք տարի հետո այդ գործն էլ թողեցի: Սովորեցի ու անցա երրորդ գործին: Բայց… Գործին հարկավոր է հարգանքով վերաբերվել, ուշադիր լինել նրա նկատմամբ: Իսկ ես՝ հագեցվածություն էի փնտրում գործից և ինչ խոսք, որ չէի գտնում:

Իսկ աշխարհն ավելի ու ավելի էր բացվում իմ առջև, լայնանում էր ու խորանում, ավելի ու ավելի, ավելի ու ավելի: Այնպիսի տպավորություն էր, որ մինչև “Նյու Էյջին” առընչվելը, ես ապրում էի սև ու սպիտակ աշխարհում, իսկ այժմ, նոր, սկսել եմ տարբերել գույները:

Սահման չկար հիացմունքիս: Աշխարհի լրիվ նոր ընկալում էր բացվել իմ առջև: Ամեն ինչին նոր հայացքով էի նայում, ամեն ինչ նորից էի ընկալում: Նույնիսկ ծխելը թողեցի՝ երեսունհինգ տարվա թունդ ծխող էի, - ի շնորհիվ Ուոլշի: Ու մտածում էի. ինչո՞վ եմ ես զբաղված: Ահա, թե ինչպիսին է կյանքը, որքան հարուստ է կյանքը: Իսկ ես ժամանակս վատնում եմ անիմաստ աշխատանքի վրա, փոխարենը, որ նստեմ ու սկսեմ “Զրույցը…” թարգմանել հայերեն:

Այնուամենայնիվ, ինչ-որ բան չէր թողնում ինձ սկսել թարգմանությունը: Այսօր ես կարծում եմ, որ երևի հիացմունքներս “Զրույցով…” շատ մակերեսային բնույթ էին կրում ու ժամանակ էր հարկավոր՝ ավելի խորը հասկանալու այն: Չնայած, մյուս կողմից, այնքան պարզ ու ըմբռնելի լեզվով է գրված գիրքը, որ թվում է, թե ամեն ինչ հասկանալի է հենց ամենասկզբից:

Եվ սակայն, մի այլ պատճառ էլ կա, հաստատ: Մեր ամբողջ կյանքում մեզ սովորեցրել են անջատ լինել Աստծոց: Պատկերացնել, որ Աստված ինչ-որ տեղ վերևում նստած, խոժոռ աչքերով հեռվից մեզ է նայում, հսկում է մեր ամեն քայլը: Ու մենք ամբողջ կյանքներս պետք է վախեցած, զգույշ անենք մեր այդ քայլերը, հանկարծակի չսայթաքենք, եթե ոչ՝ Աստված մեզ կպատժի:

Հետո էլ ասում են՝ որոնիր Աստծոն ու կգտնես: Իսկ այդ վախի մեջ՝ արդյո՞ք որևէ իմաստ մնում է՝ Աստծոն փնտրելու: Կարծում եք, շատե՞րն ունեն ցանկություն՝ պատժված լինելու… Ավելի լավ չէ՞ արդյոք, որ Աստված այդպես էլ հեռվում մնա, կամ նույնիսկ… չլինի՞… Միգուցե սա՞ է պատճառը, որ ոմանք աթեիզմն են ընտրում:

Լավ են ասել ռուսները. Աչքիցդ՝ հանիր, սրտիցդ՝ վանիր:

Իսկ “Զրույցն…” ասում է հակառակը: Եվ ոչ միայն “Զրույցը…”, ամբողջ “Նյու Էյջն” է աղաղակում, որ Աստված՝ ամենուր է: Որ այն ամենը, ինչ դու կարող ես շոշափել, տեսնել, զգալ, ընկալել քո բոլոր վեց զգայարաններով, այդ ամենը՝ Աստված է: Այս ամբողջ տրվածը՝ Աստված է: Ա(յ)ս-տ(ր)վածը՝ Աս-տված է:

Եվ, որ ամենաանհավանականն է մեզ համար, պարզվում է, որ ոչ միայն այն ամենը, ինչ մեր շուրջն է՝ Աստված է: Նաև այն, ինչ մեր ներսում է, նու՞յնպես… Աստված է:

Ինչպե՞ս կարելի է հավատալ սրան: Ինչպե՞ս կարելի է քեզ Աստծո հետ մի ամբողջականություն համարել: Քեզ Աստծո մասնիկը համարել: Ինչպե՞ս:

Բայց, եթե քո գլխում հանկարծակի ինչ-որ նոր մտքեր են ծնվում, - Տիեզերքը սկսում է հուշել քեզ՝ նրանց պատասխանը գտնելու: Տիեզերքն ուրիշ կերպ չի կարող: Դա է նրա գործը, օգնել քեզ գտնել քո հարցերի պատասխանները: Դու միայն կարողացիր ընկալել, հասկանալ, օգտվել այդ օգնությունից:

Իսկ իմ դեպքում… Իմ դեպքը երևի որոշակիորեն առանձնահատուկ էր, որովհետև այն, ինչ ես ցանկանում էի անել, ոչ միայն ինձ համար էր: “Զրույցը…” պետք էր ոչ միայն ինձ: Ժամանակն էր, որ հայերն էլ առընչվեն այս նոր գիտելիքներին:

Երրորդ գործից էլ ոչինչ չստացվեց: Հետո՝ կաթվածք: Քանի վերականգնվում էի, սովորեցի և ստացա հաջորդ անիմաստ մասնագիտության դիպլոմը, հետո՝ մեկ ուրիշ դիպլոմ և… վերադարձա տաքսի:

Յոթ տարվա ապարդյուն որոնումներ: Բայց արդյո՞ք ապարդյուն: Կարծում եմ՝ ոչ: Համենայն դեպս, հիասթափություններ չապրեցի, զղջումներ չունեցա, ոչ մի բանի համար չփոշմանեցի: Նույնիսկ ձեռք բերեցի հարգանք՝ նախկինում արհամարածս տաքսու գործի վերաբերյալ: Ու հիմա, տաքսու մեջ նստած, ազատ ժամանակ թարգմանում եմ “Զրույցը…”:

Տաքսու մեջ հնարավորություն գտա զբաղվելու նրանով, ինչով զբաղվելու համար յոթ տարի առաջ թողել էի տաքսին: Եվ մի՞թե սա զվարճալի չէ…

Ընթացքում՝ խորացա Նյու Էյջի մեջ: Դրունվալո Մելխիսեդեք, Լի Քերրոլլ, Ջեյ Զի Նայթ, Ֆրեդ Սթերլինգ, Տոտ Հերմես Տրիսմեգիստ, Քրայոն, Ռամթա, Կիրաէլ, Բաշար և ուրիշներ, ուրիշներ, ուրիշներ… նյու-էյջական ծաղկեփունջ:

[Sambitbaba]

6

* * *
Ժամանակն է մի քանի խոսք ասել “Նյու Էյջի” մասին:

Նրանք, ովքեր ծանոթ չեն թեմային, իհարկե, առաջին հերթին դիմելու են Վիկիպեդիայի օգնությանը: Ձեր ժամանակը խնայելու համար եկեք ես էլ փորձեմ այնտեղից վերցնել ու ձեզ ներկայացնել ընդհանուր տեղեկություններ, իսկ հետո փորձենք մի քիչ խորանալ հարցի իրական վիճակի մեջ:

"Նոր Դարն" առաջ է եկել 19-րդ դարի վերջի - 20րդ դարի սկզբի օկուլտային գիտությունների հիման վրա: Դրանք են. մեսմերիզմ, ալքիմիա, կաբալա, հերմետիզմ, սրբազան երկրաչափություն և այլն: Նրա ծնունդը կապված է մի քանի հանգամանքների հետ, որոնցից են.
1. Գրագիտության մակարդակի աճը, կապի զարգացումը;
2. Արևելյան ուսմունքների մասնակի հասանելիությունը արևմտյան ընթերցասերների համար;
3. Ազատամտության զարգացումը;
4. Գիտական և միստիկական աշխարհայացքների անջատումը, որն առանձնապես սուր զգացվեց 20րդ դարի երկրորդ կեսին:

Եկեք շրջանցենք "Նյու Էյջի" բազում հոսանքները, կապված յոգայի, մարմնամարզության, մեդիտացիաների, բժշկումների, փսիխոդելիկ պրակտիկայի, գուշակումների, երաժշտության, նկարչության և այլնի հետ:
Եկեք խոսենք հոգևոր մտածողության մասին, որին ամենամոտն ենք կարծես կանգնած: Կամ ավելի ճիշտ կլիներ երևի ասել. եկեք խոսենք Աստծո մասին:

Այս հարցում "Նյու Էյջի" ամենակարևոր կետերը.
1. Բոլոր հավատների միասնությունը;
2. Հավատը նախկին ծնունդների նկատմամբ;
3. Բոլոր կենդանի արարածների միասնության զգացումը;
4. Գերբնական և տրանսպերսոնալ էակների (հրեշտակներ, դևեր, ոգիներ, երկնային ուսուցիչներ) նկատմամբ հավատը;
5. Հավատի, գիտության և միստիկայի միասնության ընկալումը;
6. Ընդհանուր հավատը Բարու, Սիրո և Լուսավոր ՈՒժերի նկատմամբ:

ՈՒնի բազում հայտնի ուսուցիչներ, որոնցից են. Օշոն, Սաթյա Սաի Բաբան, Ռուդոլֆ Շթայները, Գեորգի Գուրջիեվը, Պյոտր ՈՒսպենսկին, Ելենա Բլավատսկայան, Ռերիխը և այլն: Այսօրվա հայտնի դեմքերն են. Նիլ Դոնալդ ՈՒոլշը, Դրունվալո Մելխիսեդեքը, Լի Քերրոլլը և այլն: Օրեցօր մեծանում է նրա համբավն ամբողջ աշխարհում: Նյու-էյջական գրականությունն արդեն թարգմանված է բազում լեզուներով:

"Նյու Էյջը" հաճախ քննադատության է ենթարկվում տարբեր տեսանկյուններից:

Գիտական տեսանկյունից քննադատվում է նրա անհատական լինելը, անկրկնելիլությունն ու ստուգման ենթակա չլինելը:

Հոգևոր տեսանկյունից քննադատվում է խորության պակասի և ժառանգականության համար: Շատերը կասկածի են առնում այն, վախենալով հազարամյակներով կուտակված գիտելիքների մասսայականացվելուց և հասանելիությունից: Շատերը բացասականորեն են վերաբերվում "Նյու Էյջին" ասելով, որ նրա հետնորդներն ինքնախաբեությամբ են զբաղված:

Եվ չնայած այս ամենին, "Նյու Էյջի" շրջանակներում նաև լուրջ ուղղություններ են առաջանում, նպակադրված պահպանելու իրականական, վավերական ավանդույթները, տարբեր փիլիսոփայությունների, մտածելակերպերի սիստեմային իմաստավորումն ու համադրումը, համամարդկային փիլիսոփայութան մշակումը, կրոնի, գիտության և փիլիսոփայության միավորումը, ժողովուրդների փոխադարձ ըմբռնումը:

Սրանք են հիմնական տեղեկությունները "Նյու Էյջի" մասին, ինչը կարելի է ստանալ տարբեր հանրագիտարաններից:

[Sambitbaba]

7.

Բայց այսօր շատ բաներ փոխվել են և փոխվել է "Նյու Էյջի" հիմնական ուղղությունը: Նաև ինձ ցավ է պատճառում այն հանգամանքը, որ որոշ հավատներ և գիտնականներ բացասականորեն են վերաբերվում "Նյու Էյջ" շարժմանը: Հնարավոր է, նրանք այնքան էլ լավ չեն հասկանում այն, ինչ որ նա իրականում ներկայացնում է: Այդ պատճառով ես ցանկանում եմ ձեր հայեցողությանը հանձնել այդ շարժման հիմնական գաղափարի շատ լավ նկարագրությունը, որը տրված է Քրայոնի և Լի Քէրրոլլի յոթերորդ գրքում - "Նամակներ տանից": Ահա այն.


"ՆՅՈՒ ԷՅՋ" ("ՆՈՐ ԴԱՐ")

"Հնարավոր է, գրքի այս մասը խնդրել է ձեզ կարդալ ձեր ընկերներից մեկը, որպեսզի դուք հասկանաք, թե ինչով է նա ոգևորված ներկա ժամանակ:
Հնարավոր է, դուք վախենում եք, թե ձեր ընկերը մի "տոտալիտար աղանդի" մեջ է ընկել... Ձեզ պետք չէ կարդալ այս վտանգավոր, անդրաշխարհային սկզբնաղբյուրներից ստացած գիրքը, որպեսզի հասկանաք ձեր ընկերոջը, և այս տեղեկությունն այստեղ բոլորովին նրա համար չէ, որպեսզի ստիպի ձեզ փոխել ձեր հոգևոր հայացքները: Նրա նպատակն է - տեղեկացնել ձեզ և, եթե հնարավոր է, վերջին հաշվով ձեզ քիչ ավելի հանդուրժողական դարձնել:

Ով է գրում այս տողե՞րը: Պատմում եմ. ես "փոխանցք եմ"(կանալ) և այս գրքի հեղինակը, բայց քանի դեռ "խելքս չէի գցել", ես շատ խելամիտ և տրամաբանականորեն մտածող ձայնարկության ինժեներ էի, քսանամյա աշխատանքային փորձով: Մինչև այժմ էլ ես ինձ խելամիտ մարդ եմ համարում - չնայած և խոսում եմ "այլաշխարհային" բաների մասին: Այն փաստը, որ ես ինժեներ եմ, չի նշանակում, թե ես ընդունակ չեմ խորհել հոգևորի մասին: Եվ այն, որ ես ներըմբռնողաբար իմացա հոգևոր բաների մասին, վերջիվերջո, գերազանցեց նրան, ինչին ինձ մանկուց սովորեցրել էին Աստծո մասին:

Բոլորին հասկանալի է, որ քրիստոնյաների հիմնական մասսան ընդհանուր ոչինչ չունի այն էքստրեմիստական տարբեր խմբերի հետ, ինչպիսիք են տարբեր աղանդները և այլն: Տրադիցիոն քրիստոնեությունը դատապարտում է այն, ինչ կատարվում է այդ աղանդների ներսում, և դրա փոխարեն առաջարկում է մարդկանց հավատ, որը հիմնված է սիրո և ընտանեկան արժեքների վրա: Իսկ էքսցենտրիկ խելագարները - ինչ արած, այդպես էլ է պատահում:

"Նոր Դարի" ուսմունքները նույնպես իրենց նպատակ չեն դրել զարհուրելի աղանդներ բուծելը: Բայց մամուլն ավելի հաճախ հենց այդ ոճով է գրում "Նոր Դարի" մասին, և այդ հրապարակումները մի առանձնապես դիմադրության չեն հանդիպում: Դա իր պատճառներն ունի:

Առաջին հերթին, Նոր Դարը ոչ ոքի "իր հավատին" չի բերում: Այդ պատճառով խնդրում եմ, հավատացեք. երբ դուք վերջացնեք այս ինֆորմացիան կարդալը, ոչ ոք չի սկսի ձեզ համոզել, որ դուք միանաք ինչ-որ խմբի, կայացնեք որոշում, որը որ ձեր կյանքում արմատական փոփոխություններ է պահանջում, երկրպագեք ինչ-որ մեկին կամ զբաղվեք մեդիտացիայով, կարդաք ինչ-որ գրականություն: ՈՒղղակի ես ուրախ կլինեի, եթե դուք, կարդալուց հետո, ասեիք, որ մի քիչ ավելի լավ եք ինձ հասկանում:

"Նոր Դարը" - հավատ չէ, և այն չունի ոչ մի վարդապետություն, որը որ անհրաժեշտ կլիներ ուսումնասիրել: Ավելի շուտ դա համաշխարհային փիլիսոփայություն է: Այն չունի ոչ մի կազմակերպություն, ոչ մի կազմություն (ստրուկտուրա): Այդ պատճառով ոչ մի կարիք չկա մշակել ինչ-որ ստրատեգիա, պայքարելու նրա հակառակորդների դեմ: Չկա ոչ մի թեմական դպրոց, որտեղ որ հոգևոր գործիչներ կպատրաստվեին, ինչպես նաև չկան նյու-էյջական քահանաներ: Չկա ինչ-որ մեկը, ում կարելի կլիներ "առաջնորդ" անվանել:

Չկա մի կազմակերպություն, ուր կարելի կլիներ մտնել; չկա ուսուցիչ, ում կարելի կլիներ հետևել; չկա ընտրված մի կոնկրետ գիրք, որը որ կբացատրեր, թե ինչին պետք է հավատալ: Չեն կայացվում պարբերական հավաքներ, չկան կանոնավոր հեռուստահաղորդումներ և չկան օրենսդրումներ, որոնց հարկավոր է հետևել:

Հա, մի բան էլ. չկա մի հասցե, ուր կարելի կլիներ նվիրատվություն ուղարկել:

[Sambitbaba]

8.

Կասեք, որ այս ամենն ինչ-որ անհասկանալի է հնչու՞մ: Ինձ էլ էր այդպես թվում այնքան ժամանակ, մինչև ես չհասկացա, թե ինչ է կատարվում: Նոր Դարի փիլիսոփայությունը դիմում է ինտուիտիվ գիտելիքներին, որին որ տիրում է յուրաքանչյուր այսօր ապրող մարդ: Իսկ այդ գիտելիքներին յուրահատուկ է մի արտասովոր ԱՌԱՆՁՆԱՀԱՏԿՈՒԹՅՈՒՆ:

Բոլորը հասկանում են այդ "անհասկանալի" փիլիսոփայությունը, կարծես մանկուց են սովորել դրան:

"Նոր Դարն" ասում է, որ մենք բոլորս անցնում ենք կյանքի որոշակի բոլորաշրջանների միջով: Եվ իհարկե, նա ի նկատի ունի մեր անցած կյանքերը: Պատահականություններ չեն լինում, դրանք ավելի շուտ որոշակի կանչեր կամ դասեր են, որոնք հենց մենք ինքներս ենք օգնում ստեղծել մի որոշակի հոգևոր մակարդակի վրա: Դա նշանակում է, որ մենք ինքներս ենք պատասխանատու այն ամենի համար, ինչ մեր կյանքում կատարվում է:
"Նոր Դարի" համախոհը երբեք չի միանա ինչ-որ պաշտամունքի, չի հետևի ոչ մի առաջնորդի, ինքնասպանություն չի գործի և երբեք չի դատաբանի իրեն շրջապատողներին նրա համար, որ նրանք այնպիսին են, ինչպիսին որ կան: Նա գիտի, որ մարդու մեջ հսկայական ուժեր կան թաքնված:

"Նոր Դարը" սովորեցնում է մարդկային արժանապատվությանը, ինչպես նաև նրան, թե ինչպես հաղթահարել վախն ու անվստահությունը: Մարդու նոր հնարավորությունները - դա բանալի է, իսկ "մտադրությունը - ստեղծել կյանքի մեջ փոփոխություններ դեպի լավը",- "Նոր Դարի" աղոթքն է:

"Նոր Դարը" (Ն.Դ.)հավատում է, որ գոյություն ունեն ուժեր, որոնք հավասարակշռում են մարդուն էներգիայի օգնությամբ:

Իսկ ինչպես լինել թռչող ափսեների հե՞տ: Եթե նրանք կան, այդպես էլ թող լինի: Փնտրել նրանց գոյության ապացույցները - Նոր Դարի փիլիսոփայության գլխավոր խնդիրը չէ: Նա հավատում է, որ մեզանից բացի, տիեզերքում ուրիշ քաղաքակրթություններ էլ կան: Եվ նույնիսկ հավատում է նրան, որ մենք ինչ-որ չափով մասնակից ենք նրանց բիոլոգիական էվոլյուցիային: Բավականին անհեթեթ է հնչում, ճիշտ չէ՞: Նոր Դարը չի կարող ապացուցել այդ, ինչպես նաև քրիստոնեաները չեն կարող ապացուցել դրախտի և դժողքի գոյությունը: (Այս օրինակը միայն և միայն համեմատելու համար է և ոչ մի դատողություններ:)

Ն.Դ. ոչ ոքի չի դատապարտում ոչ մի բանում: Հավատում է, որ "սիրել մեկմեկու" նշանակում է հանդուրժող լինել դեպի ուրիշների հավատը: Նա ուրախանում է հրաշքներին, որոնք պատահում են ուրիշ հավատների մեջ: Հարգանքով է վերաբերվում Աստծո ազնիվ որոնումներին, ինչպիսի ուղղություն էլ որ չընդունի այդ որոնումը: Ն.Դ.-ի շատ հետնորդներ եկեղեցի են գնում: Ն.Դ. աշխարհայացքի ընդունումը չի պահանջում հրաժարվել Հիսուսի կամ Մովսեսի կամ յուրաքանչյուր ուրիշ ՈՒսուցչի ուսմունքից: Ն.Դ. հետնորդները ուրախ են, երբ ամեն ինչ հավասարակշռության մեջ է գտնվում, և հաճույքով կմիանան ամեն մի մարդու, ով կցանկանա աղոթել համամարդկային նպատակների հասնելու համար, ինչ հավտքի էլ որ նա պատկանի: Նրանք չեն մեղադրում ուրիշներին հերձվածողության մեջ: Ն.Դ. չի ասում իր հետնորդներին, որ Աստված միայն իրենց է ժպտում, նա քաջալերում է Աստծո իրական էության որոնումները:

Ն.Դ. համարում է, որ մարդ ինքը պետք է հոգ տանի իր հոգևոր մակարդակի մասին, իսկ հոգևոր մակարդակը - մոլորակի վրա փոփոխությունների կատալիզատորն է: Եվ մեր պարտքը նրանում չէ, որպեսզի փոխենք ուրիշներին: Ամեն մարդ ինքն իր համար պետք է որոշի, թե ինչ անի, և կամ ինչ չանի: Ամեն ոք իրավասու է կոնկրետ իր համար կարևոր հոգևոր ընտրություն կատարելու:

“Մեռյալ ծովի Ձեռագրերըն” ուսումնասիրող գիտնականներն ասում են, որ Քրիստոսին ժամանակակից հրեա հոգևորականները վերջինիս "սրբապիղծ քարոզիչ" էին անվանում: Չէ որ Նա սովորեցնում էր հասարակ մարդկանց նրան, որ նրանք արդեն իսկ լիիրավ արարածներ են, առանց որևէ հոգևոր արարողությունների:Նա ասում էր, որ բոլոր մարդիկ կարող են լինել այնպիսին, ինչպիսին Ինքն է - Աստծո Որդիներ: Դա լրիվ համապատասխանում է Ն.Դ. ուսմունքի հետ:

Ն.Դ. հավատում է խրատատու հոգիներին և հրեշտակներին: Նրա հաղորդատվությունը (չեննելինգ, Ն.Դ. "գերաշխարհային" տեսանկյունը)համընկնում է Երկրի աբորիգեն ժողովուրդների միջև գոյություն ունեցող մարգարեությունների մեծամասնության հետ: Տարիներ առաջ Ն.Դ. ասում էր եղանակի փոփոխության մասին որոնք հիմա իրոք որ տեղի են ունենում: Տարիներ շարունակ Ն.Դ. տալիս էր ոչ մի բանի վրա չհիմնված առողջարարական մեթոդներ, և հանկարծ նրանցից շատերն ընդունվեցին գիտական հետազոտումների հիման վրա: Այդ մասին հայտնում է "Ամերիկյան բժշկական միության" ամսագիրը (11 հունիս 1998թ.):


Մարդկության ապագայի վերաբերյալ Ն.Դ. հավատում է, որ այն ոչ մի ընդհանուր բան չունի ոչ Արմագեդդոնի, ոչ էլ Նոստրադամուսի մռայլ գուշակությունների հետ: Ն.Դ. առաջարկում է մեզ ինքներս հետազոտել այդ ամենը, բայց ոչ թե նրա համար, որպեսզի ապացուցի իր ճիշտ լինելը, - ավելի շուտ որպեսզի օգնի մեզ ավելի լավ հասկանալ, որ Աստծո մասին պատկերացումները կարող են ավելի վսեմ ու վիթխարի լինել, քան մենք ենթադրում էինք:

Հավատու՞մ եք արդյոք դուք հետմահու կյանքին: Դրան հավատում է մարդկության 85 %-ը: Ն.Դ. ևս հավատում է դրան: Այլ կերպ ասած, մարդկության մեծամասնությունը հավատում է այն բանին, որ մարդ ինչ-որ իմաստով հավերժ է: Եվ Ն.Դ. էլ նույն կարծիքին է: Նաև Ն.Դ. հավատում է նրան, որ այդ հավերժական արարածը (մարդը)ստեղծված է Աստծո նմանությամբ; ըստ երևույթին դա նշանակում է, որ մենք բոլորս - Աստծո մասնիկներ ենք: Ն.Դ. համոզված է, որ Հիսուս հենց դրան էր սովորեցնում - նրան, որ բոլոր մարդիկ հավասար չափով բաժանում են Աստծո պատկերը. նրանք աստվածային են, տիրապետում են ընտրության ազատությանը և հավերժ են:

Առայժմ այսքանը "Նյու Էյջի" մասին:
Հիմա ես կցանկանաի մի երկու խոսք ասել իմ մոտեցման մասին այս հարցին, ինչպես նաև, թե ինչու եմ ես ցանկանում ձեզ տեղյակ պահել այս ամենին:

Ինձ իրոք որ չի մտահոգում, կմիանաք դուք Ն.Դ. թե ոչ: Ես ասում եմ, որ չկա դժողք, և որ, երբ մենք մահանանք, մենք կանցնենք մեր սկզբնական հոգևոր վիճակին: Մենք կվերադառնանք Տուն: Ես հավատում եմ այն բանին, որ մենք բոլորս - մի Ընտանիք ենք: Եթե դուք կարդաք Ն.Դ. գրքերը, կտեսնեք, որ հենց այդ մասին է այնտեղ գնում խոսակցությունը - Ընտանիքի մասին:

Ինչ եմ ես ձեզանից ցանկանու՞մ: Որպեսզի դուք մտածեք ինչպես ե՞ս: Ոչ: Ես ձեզանից համբերություն եմ խնդրում և հասկանալ: Նոր Դարաշրջանի Մարդիկ, որոնք համախմբվում են, որպեսզի հոգևոր պատասխանատվությունն իրենց վրա վերցնեն, զգան սեփական արժանապատվությունն ու կիրառեն թողությունը, ներումը, - իրականությունից կտրված "մտագարներ" չեն: Նրանք խելքները չեն գցել և նրանց "ուղեղները չեն լվանում":Նրանք իրենցից խաղաղասեր մարդկանց մի հոգևոր-անկազմակերպված խումբ են ներկայացնում, և նրանց չի մտահոգում, թե կարո՞ղ եք արդյոք դուք էլ հավատալ նրան, ինչին որ իրենք են հավատում: Սակայն ցավալի կլիներ, եթե պարզվեր, որ դուք նրանցից վախենում եք: Որտեղի՞ց է սկիզբ առնում այդ վախը - ձեր սրտի՞ց, թե՞ ամբողջ բանը նրանում է, որ այդ մասին պատմել են ՈՒրիշները:


Թույլ տվեք վերջացնել մի օրինակով, որը հայտնի է միլիոնավոր մարդկանց: Խոսքս "Տիտանիկ" կինոնկարի մասին է: Դուք հավանաբար կհիշեք, որ ֆիլմի վերջին կադրում ծեր կինը կանգնել է նավաքթին և ինչ-որ բան է պատրաստվում նետել ջուրը: Քչերն են երևի ուշադրություն դարձրել սրան. սակայն վերջին կադրը հաստատումն է հանդիսանում այն բանի, որ մենք բոլորս անմահ ենք: Այդ կադրը մեզ բոլորիս կոչ է անում, ասելով, որ մահվանից հետո գալիս է ըմբռնումը - "պիեսը խաղացված է", և նույնիսկ ոճրագործները կանգնած են հերոսների կողքին և ժպտում են Ընտանիքի վերջին անդամի վերադարձը Տուն: Բոլոր դերակատարները հավաքված են - երիտասարդ, եռանդուն, բոլորը ծափահարում են վերջինին, որ Տուն է վերադառնում: Ինչ հզոր հաստատում է: Ինչպիսի Սեր:

Շնորհակալություն Ջեյմս Կամերոնին: Նրա ինտուիցիան ցուցաբերեց մի հրաշալի օրինակ այն բանի, թե ի՞նչն է իրականում գլխավորը "Նոր Ժամանակներում": Սերը: Հոգևոր հավասարությունը: Ընտանիքը:

Սա է գլխավորը նաև մեզ համար: Շնորհակալություն:
Մեծ Սիրով և հարգանքներս:

[Kanamar]

Ես հասկանում եմ Ձեզ,որովհետև իմ կյանքում է էլ եղել շրջադարձ՝կապված Նրա հետ…Շնորհակալություն:

[Sambitbaba]

Ես հասկանում եմ Ձեզ,որովհետև իմ կյանքում է էլ եղել շրջադարձ՝կապված Նրա հետ…Շնորհակալություն:

Ու՞մ հետ. "Նյու Էյջի՞"

[Sambitbaba]

9.

* * *
Այո, պատահականություններ չկան այս աշխարհում: Ամեն ինչ իր պատճառն ունի: Ուղղակի այն պատճառով, որ մեզ կամ ուրիշների հետ կատարվող ոչ բոլոր իրադարձությունները կարող ենք բացատրել, ինչպես նաև ոչ բոլոր բացատրություններն են, որ ցանկանում ենք ընդունել, - մենք հնարել ենք “պատահականություն” բառը:

Պատահականություններ չկան: Կա չհասկացում կամ՝ չհասկանալու ցանկություն:

Հիշու՞մ եք աշխարհի ամենաիմաստուն մտքերից մեկը. “Եթե աշակերտը պատրաստ է, ուրեմն ուսուցիչը կգտնվի:” Սա էլ՝ պատահականության մասին է:

Եվ ինչ խոսք, որ պատահականություն չէր իմ կյանքում՝ Արթուրի հայտնվելը:


Ա Շ Ո Տ

Հնարավոր չէ պատմել Արթուրի մասին, առանց սկզբից Աշոտի մասին խոսելու: Քանզի այդ նա էր, որ մեզ ծանոթացրեց:

Աշոտն ամենամոտ մարդն էր ինձ համար՝ տաքսու վարորդների մեջ: Յոթ տարիների ընթացքում մտերմացել էինք այնքան, որ նույնիսկ իմ՝ տաքսին թողնելուց հետո էլ, մեր կապը չխզվեց: Հանդիպում էինք երբեմն, իսկ ավելի հաճախ, զրուցում էինք հեռախոսով:

Թե բնավորությամբ, և թե մտածելակերպով, մենք շատ տարբեր ենք, բայց կա մի բան, ինչը մեզ կապում է իրար շատ պինդ հանգույցներով, և այդ հանգույցներից ազատվելը համարյա անհնար է: Այդ կապն է՝ թատրոնը: Քանզի անցյալում Աշոտի կրթությունը դերասանական է, իսկ իմը՝ ռեժիսորական:

Շատ արտիստիկ, ասել է՝ շատ զգայական, ասել է՝ ներվերը ոչ թե ներսում են այլ դրսում: Եվ ինչ խոսք, որ իր այդ “արտաքին” ներվերի շնորհիվ մեծ հնարավորություն է ձեռք բերել անընդհատ կառչել տարբեր փշերից: Առավել ևս, որ շատ է սիրում այս ու այն կողմ ընկնել՝ բոլորին օգնելու համար:

Թողնելով թատրոնը, կարծես նեղացել է թատրոնից այնքան, որ որոշել է, որ վերջ, մեռել է իր մեջ դերասանը: Եվ այնքան լավ է խաղում այդ մեռած դերասանի դերը, որ համարյա բոլորին համոզել է դրանում: Զարմանալի է, որ ժամանակ առ ժամանակ նույնիսկ ինքն է դրան հավատում… Մի խոսքով, հարյուր տոկոսանոց դերասան:

Շատ եմ սիրում այդ դերասանին:

Երբ սկսեցի կուլ տալ նյու-էյջական գրականությունը, նմանվել էի բերնեբերան լցված բաժակի: Ինձ պետք էր մեկը, ում հետ կկարողանայի կիսվել իմ նոր գիտելիքներով, հայտնություններով: Իսկ Աշոտը՝ լրիվ ռեալիստ, լսում էր միայն, երևի ինձ չնեղացնելու համար, իսկ երբեմն էլ փորձում էր “խելքի բերել”, վերադարձնել դեպի ռեալ կյանք: Եվ սակայն, այդ ապարդյուն փորձերի հետ միասին, “սպառնում” էր ծանոթացնել ինձ Արթուրի հետ: Ինչը և արեց, երեք տարի “սպառնալուց” հետո:

Ինչպես հետագայում պարզվեց, այդ երեք տարին նա Արթուրին էլ էր “սպառնացել” ծանոթացնել ինձ հետ:

[Sambitbaba]

10.

Ա Ր Թ ՈՒ Ր

Ստիպված եմ կրկնել վերևում հիշատակածս միտքը. “Եթե աշակերտը պատրաստ է, ուրեմն ուսուցիչը կգտնվի”:

Այսինքն, ամեն ինչ իր ժամանակին է կատարվում: Իսկ կարո՞ղ եք արդյոք պատկերացնել, թե որքան ժամանակին էր իմ և Արթուրի հանդիպումը, եթե մենք մեկմեկու համար դարձանք թե աշակերտ և թե ուսուցիչ:

Այդ աստիճանի նման մտածելակերպ ունեցող մեկը երբեք չէր հանդիպել ինձ իմ կյանքում:

Այստեղ տեղին է նշել. ներկա կյանքում: Քանզի այսօր Նյու Էյջում գոյություն ունի “երկնային ընտանիք” հասկացողությունը: Հիմա ոչ տեղն է, և ոչ էլ ժամանակը՝ խոսել այդ մասին, բայց Արթուրն ու ես, հավանաբար, միևնույն երկնային ընտանիքի անդամներ ենք:

Այնպիսի հանգստություն, այնպիսի ներդաշնակություն եմ զգում նրա հետ նույնիսկ ամենատաք վեճերի ժամանակ, որ կարծես ոչ թե հոգնում եմ ես այդ վեճերից, այլ հակառակը՝ լիցքավորվում: Հավանաբար, Արթուրն էլ կիսում է ինձ հետ իմ այդ վիճակները, որովհետև երբեմն այդ վեճերի ժամանակ այնքան ենք խորանում մեր մտքերի ու ցնորքների մեջ, որ մեջ է ընկնում մեր շանթարգելը՝ Աշոտը, և ստիպում է մեզ մեր Օլիմպոսից վայր իջնել:

911-ը՝ շտապ օգնության, հրշեջների և ոստիկանության ընդհանուր հրատապ համարն է: Եթե զանգում եք և զբաղված է, զանգահարեք 912 համարը, և Արթուրը ձեզ անմիջապես կպատասխանի: Կհասնի, որտեղ էլ լինի:


* * *
Ընդամենը մի քանի տարում այնքան մտերմացանք, որ թվում է, թե տասնյակ տարիներ միասին ենք եղել: Ավելի ամրացավ մեր կապն Աշոտի հետ էլ, ու հիմա մեր մտերմությունն արդեն լիիրավ ընկերության է վերածվել: Ունենալով այս երկուսին, ես ինձ շատ ապահով եմ զգում, գիտենալով, որ յուրաքանչյուր ակնթարթ նրանք կողքիս են:

Նրանց հետ ավելի խորացավ աշխարհայացքս, ձեռք բերած նոր իմացություններս հնարավորություն ունեցան հղկվելու և ավելի ճիշտ ձևակերպվելու: Այս հարցում շատ է օգտակար Աշոտի ռեալիստական դիրքավորումը: Ճակատը դեմ է տալիս ու վիճում անքան ժամանակ, մինչև մնացած երկուսս կարողանանք մեր վերացական մտքերը գոնե մի քիչ շոշափելի դարձնել:

Իսկ ավելի ուշ, երբ նոր էի սկսել “Զրույցի…” թարգմանությունը, հենց Աշոտի ու Արթուրի հետ նման վեճերից մեկի ժամանակ էր, որ ձևավորվեց իմ հիմնական միտքը:

Պատմությունը մոտավորապես այսպիսին է: Խոսում էինք քրիստոնեության մասին: Չեմ հիշում, թե մեզանից ով ասաց, որ քրիստոնեությունը մռայլ կրոն է: Ես հավելեցի, որ հայկականն, ուրեմն, ամենամռայլ քրիստոնեությունն է: Ու հիշեցի մեր Գրիգոր Նարեկացուն, ով իր հռչակավոր գրքին “Մատեան Ողբերգության” անունն է տվել: Ես կարծիք հայտնեցի, թե ինչու՞ ողբերգության: Չէ՞ որ այդ գիրքը մի յուրօրինակ զրույց է Աստծո հետ: Իսկ ինչպե՞ս կարող է զրույցը Աստծո հետ՝ ողբերգություն լինել: Մի՞թե մենք բոլորս, վերջիվերջո, այդ “ողբերգությանը” չենք տենչում…

… Եվ հանկարծ, ասես լույս վառվեց գլխիս մեջ: Ես հասկացա, որ այդ ակնթարթին ձևակերպվեց իմ ցանկությունը: Ես Հասկացա:
- Տղաներ, - ասացի: - Ես հասկացա և որոշեցի անելիքս: Թարգմանելուց բացի, ես “Զրույցը…” դարձնում եմ չափածո: Եվ նոր գրքի անունը լինելու է. “Մատեան Երանության”:

Փորձեցի նախաբանը՝ ստացվեց: Կարդացի ոմանց համար՝ բոլորին դուր եկավ: Եվ այդպես, սկսեցի աշխատել:

[Sambitbaba]

11.


* * *

Իհարկե, կարելի է շարունակել ընկերներիս ցուցակը, հիշել ուրիշներին էլ: Որովհետև իր շրջապատով է միայն մարդը կայանում որպես մարդ: Ցավում եմ, բայց… Բանն այն է, որ կենսագրությունս չէ, որ գրում եմ ես այս էջերին: Ես գրում եմ այն մասին, թե ինչպես սկսեց ձևավորվել “Մատեան Երանության” գիրքը: Եվ հիշատակում եմ այստեղ նրանց միայն, ովքեր այս կամ այն կերպ օգնեցին ինձ գալու այդ գրքին: Եվ այս երկուսից՝ Արթուրից ու Աշոտից բացի, կնոջիցս բացի, որն առաջինն է իր վրա ընդունում ու հաշտեցնում ինձ թե իմ ուրախությունների, և թե իմ տխրությունների հետ, թե իմ կորուստների ու հայտնությունների հետ, և թե իմ հաղթանակների ու պարտրությունների հետ, մնացել է մի հոգի, ում ես չեմ կարող չհիշել:

Կարինեն, եղբորս կինը և իմ ամենամոտ ընկերներից մեկը: Այդ նա է, որ իր մեջ հնարավորությոուն է գտնում հաճախ՝ փոխարինելու ինձ համար Աշոտին և Արթուրին, երբ նրանք կողքիս չեն, ու լսելու իմ զառանցանքները: Բայց ամենակարևորը, որ նա անում է ինձ համար և ինչի համար ես երախտապարտ եմ նրան, այդ Կարինեն է առաջինը, ում ես կարդում եմ գրածներս, և նա, համբերատար լսելուց բացի, որպես պրոֆեսիոնալ, սկսում է հղկել ու տեսքի բերել իմ մի քիչ անհայերեն հայերենը:

Ի միջի այլոց ասեմ, որ Կարինեն, ինձանից ու կնոջիցս հետո, առաջինն էր, ով կարդաց “Զրույցը…” և գնահատեց: Եվ երևի եղբորս՝ Գագիկի հետ, նրանք առաջինն էին, որ քաջալերեցին իմ “Զրույցը…” թարգմանելու միտքը, իսկ հետո՝ “Մատեան Երանությանը”:

Ես էլ, քաջալերված, գործի անցա:


* * *

Հիմնականում՝ ստացվում էր: Եվ բավականին հեշտությամբ: Լինում էին տեղեր, երբ մի քանի էջ գրում էի՝ համարյա առանց ուղղումների: Բայց երբեմն պրոբլեմներ էլ էին լինում, ինչ-որ բան չէր ստացվում: Տեմպից չընկնելու համար ինչ-որ կերպ շարադրում էի միտքն ու առաջ անցնում, բայց հետո անընդհատ վերադառնում էի այդ տեղերին, ամիսներ շարունակ, մինչև կգտնեմ պրոբլեմի լուծումը:

Հետագայում ես հասկացա, որ այդ պատահում էր առավելապես այն տեղերի հետ, որոնք միջամտության կարիք ունեին: Պարզեմ: “Զրույցում…” կան տեղեր, որոնք, իմ կարծիքով, հայ ընթերցողին ավելի հասանելի դարձնելու համար, պետք է քիչ ավելի ծավալուն խոսել այդ մասին, քան արել է դա Ուոլշը: Ցավոք մենք՝ հայերս, համարյա տեղյակ չենք “Նյու Էյջին” և չունենք գոնե մի փոքր ինֆորմատիվ “նստվածք” այդ թեմայով: Էզոթերիկ գրականությանն էլ այնքան տեղյակ չենք: Էլ չեմ խոսում արտասահմանյան հեղինակներից, մեզանից վանել ենք նույնիսկ մեզ ավելի մոտ գտնվողներին. մեր, հարազատ Գուրջիևին, ռուսներից. Բլավատսկայային, Ուսպենսկուն, Ռերիխին: Ինչ է ինչ-որ մեկն ինչ-որ տեղ ինչ-որ հիմարություն է դուրս տվել նրանց մասին: Եվ թքած նույնիսկ, որ ամբողջ աշխարհով մեկ թնդում է սրանց անունը. Մեզ նրանք հարկավոր չեն: Մենք՝ առանձնահատուկ ենք: Առանց նրանց էլ մեզ շատ լավ ենք զգում:

Ահա, թե ինչի բերեց մեզ մուրճի և մանգաղի փիլիսոփայությունը:

Հետո՝ մի պրոբլեմ էլ ի հայտ եկավ: Սկսեցի զգալ, որ, սկզբից թարգմանելով “Զրույցը…”, իսկ հետո՝ առավելապես հետո, այն չափածոյի վերածելով, ես սկսում եմ շեղվել Ուոլշի գրածից, ինքնստինքյան սկսում եմ իմ մտքերը շարադրել երբեմն:

Սկզբում դա ինձ վախեցրեց: Չէ՞ որ ես որոշել էի ընդամենը թարգմանել “Զրույցը…”: Դե, հետո, ասենք, միտք եկավ այն չափածոյի վերածելու: Բայց այնուամենայնիվ, երբ պատկերացնում էի արդեն հրատարակված գիրքը, ես նրա վրա տեսնում էի Նիլ Դոնալդ Ուոլշի անունը: Եվ այն հանգամանքը, որ ես գրքի մեջ փոխում եմ ինչ-որ բաներ, ինչ-որ բան կրճատում եմ, իսկ ինչ-որ բան ավելացնում, - սկսեց լրջորեն ինձ անհանգստացնել:

Չմոռանամ ասել, որ հրատարակման պրոբլեմը մտքիցս երբեք դուրս էլ չէր գալիս: Ժամանակին, աղջկաս՝ Լիլիթի հետ, նույնիսկ կապնվեցինք Ուոլշի հետ, խոսեցինք նրա հետ այդ մասին: Նա պատասխանեց, որ նման հարցերով հարկավոր է դիմել իր հրատարակիչներին և այլն: Մի խոսքով, այդ հարցը միշտ էլ օդում կախված էր ու երբեք մտքիցս դուրս չէր գալիս: Իսկ հիմա էլ դրան ավելացավ այն, որ գիրքը, կամա, թե ակամա՝ փոխվում է:

Անընդհատ մտորում էի այդ մասին: Չգիտեի, թե ի՞նչ ելք եմ գտնելու դրանից: Եվ այդ վիճակս տևեց այնքան ժամանակ, մինչև որ մի դեպք ստիպեց ինձ ավելի հանգիստ վերաբերվել դրան, թողնել ինքնահոսի:

Այդ դեպքը՝ իմ առաջին հրաշքն էր:

[Sambitbaba]

12.

Զ Ա Տ Ի Կ Ը

Ամառվա մի օր, կնոջս հետ Խաղաղ օվկիանոսի ափ ենք գնացել՝ Մալիբու: Շատ ենք սիրոում այդ տեղը և երբեմն գնում ենք՝ շնչելու օվկիանոսի առողջարար օդը:

Հանդիպակաց սար է օվկիանոսի ափին, մոտ հիսուն-յոթանասուն մետր բարձրության ուղղահայաց մի պատ: Աննկարագրելի գեղեցկության օվկիանոսը ոտքերիդ տակ է, և նրա ալիքների վրա սավառնող ճայերն ու հավալուսներն անգամ քեզանից ցածր են թռչում ու թվում է, որ դու էլ նրանց հետ՝ քո թռիչքի մեջ ես:

Փետրվար ամսին այստեղ հաճախ կարելի է կետերի հանդիպել: Չգիտեմ ինչու՞, հենց այդ ամիսն են ծովի հսկաներն ընտրել այս տեղը հաճախելու համար: Ճիշտն ասած, ես նրանց երբեք չեմ հանդիպել, քանի որ, ինչ մեղքս թաքցնեմ, այդպես էլ ուժ չգտա մեջս փետրվարին օվկիանոսի ափ գնալու. ցուրտ է: Դելֆինների շատ եմ հանդիպել, քանզի նրանք ամիսների մեջ խտրականություն չեն դնում:

Ի միջի այլոց, նյու-էյջական գրականության մեջ հաճախ կարելի է հանդիպել այն մտքին, որ կետերն ու դելֆինները բերված են Երկիր-մոլորակ, և այդ նրանք են, որ մեր մոլորակի վրա պահպանում են գիտակցական, ինֆորմատիվ դաշտերը, ինչպես նաև մեր հիշողությունը: Ասում են, որ առանց նրանց մենք ուղղակի ոչինչ հիշել չէինք կարողանա:

Եվ այսպես, նստած եմ ափամերձ այդ բարձունքի եզրին, ծնկներս ձեռքերիս մեջ ամփոփած, ճիշտ Վրուբելի “Դևը”: Ամբողջ իմ էությամբ կլանում եմ առջևս փռված անասելի գեղեցկությունը: Մոռացել եմ ամեն ինչ:

Ես չգիտեմ, բոլո՞րն են նման զգացմունք ունենում, բայց ինձ մոտ երբեմն ի հայտ է գալիս այն: Երբեմն հիացմունքը բնության հրամցրած գեղեցկությամբ այնքան մեծ է լինում, որ սկսում եմ կասկածել. մի՞թե հնարավոր բան է, որ ես, չնչին արարծս, այս ամենի մասնիկը լինեմ:

Այս վիճակի մեջ մի ինչ-որ հակասականություն կա: Քո էությունը գիտի, որ այլ կերպ հնարավոր չէ, որ իհարկե դու այդ ամենի մասն ես (և այսօր ես արդեն կասեմ, որ ամբողջ այդ հիասքանչության մեջ մարդն ամենահիասքանչն է): Բայց քո միտքը, կերակրված քո տրադիցիաներով, քո պատմությամբ, քո կրոնով, քեզ անարժան է համարում այդ ամենի մասը լինել, հիասքանչ լինել, աստվածային լինել:

Այդպիսի մտորումների մեջ էի երկար: Նոր ձեռք բերածս տեղեկությունները մարդ – Աստված հարաբերությունների մասին, մարդ – մարդ հարաբերությունների մասին, արդեն ոչ մի կերպ չէին կարողանում (և ցանկանում էլ) համակերպվել իմ ”անարժանության” հետ:

“Մի՞թե այնուամենայնիվ ես այս ամենի արժանավոր մասն եմ: Մի՞թե այն, ինչ ես անում եմ, ճիշտ է և այդպես էլ պետք է լինի, ճիշտ այնպես, ինչպես այս հսկայական Միասնության մեջ նրա յուրաքանչյուր մասնիկի կյանքն ու գործունեությունն ունի իր պատճառն ու նպատակը”:

Ահա հարցերը, որոնք ինձ հանգիստ չէին տալիս:

Այդ մտորումների մեջ հանկարծ զգացի, որ մի բան նստեց աջ թևիս, արմունկիցս քիչ վեր: Մեխանիկորեն թափ տվեցի մի թեթև ձեռքս, քանզի արդեն մինչև թափ տալը՝ տեսել էի, որ զատիկ էր: Իսկ զատիկ, դեռ մանկուց, շատ եմ սիրում:

Զատիկը թռավ թևիցս, բայց ոչ թե վախեցած, այլ մի տեսակ զգուշորեն, կարծես թե, ինձ հնարավորություն տալու, որ ես հանդարտվեմ:

Եվ, քանի ես կհանդարտվեի, նա անշարժացավ, կախվեց օդի մեջ, - ինչպե՞ս, մի՞թե դա հնարավոր է, - ուղիղ աչքերիս առջև, մոտ քսան-քսանհինգ սանտիմետր հեռավորության վրա ինձանից: Ու ես, շշմած, միայն մեկ բան էի կարողանում հասկանալ, որ զատիկը նայում է ուղիղ իմ աչքերի մեջ: Իհարկե, ես չէի կարող տեսնել նրա աչքերը, բայց ես գիտեի, որ նրա հայացքն ինձ է ուղղված:

Եվ այդ հայացքն ինձ մի բան էր ասում միայն. “Քո հարցի պատասխանն է՝ Այո”:

Ու ես՝ հանդարտվեցի: Անսահման մի հանգստություն իջավ ինձ վրա, ուրախության հետ խառնված:

Իսկ զատիկը… նորից նստեց նույն՝ աջ թևիս: Ու մնաց թևիս երկար, մի քանի րոպե: Ես հասցրեցի զգուշորեն կանչել կնոջս, ցույց տալ թևիս նստած զատիկին, պատմել այս պատմությունը նրան ու հետո, էլի մի քանի րոպե հետևել զատիկի տեղաշարժերին թևիս վրա:

Հետո ես մոտեցրի նրան ձախ ձեռքիս ցուցամատը, նա բարձրացավ մատիս: Մոտեցրի մատս դեմքիս՝ ավելի լավ տեսնելու համար: Զատիկը շուռ եկավ դեպի ինձ, հետո հանգիստ բացեց թևերն ու թռավ:


* * *

Երկար ժամանակ ուժեղ տպավորության տակ էի այս պատմությունից և շատ ոգևորված: Ճիշտն ասած հիմա էլ, և ամեն անգամ, երբ խոսում եմ այդ մասին, նույն ապրումները հետ են գալիս: Իսկ այն ժամանակ այդ ոգևորությունն ինձ թույլ տվեց ավելի հանգիստ վերաբերվել թարգմանության հետ կապված պրոբլեմներին, հուսալով, որ կգա ժամանակ, և այդ պրոբլեմները կգտնեն իրենց լուծումը:

Ինչը և հետագայում տեղի ունեցավ:

Հետագայում, երբ նման պատմությունները սկսեցին օրինաչափություն դառնալ իմ կյանքում, նրանցից ոմանք սկսեցի մոռանալ ու ցավում եմ, որ ժամանակին գրի չեմ առել: Չնայած, առաջին հայացքից, ինչպե՞ս կարող են հրաշքները դառնալ օրինաչափություն, ինչպե՞ս կարելի է դրանք մոռանալ: Եվ հենց այդ համոզվածությունն էր պատճառը, որ ես այնքան էլ մտահոգված չէի գրի առնելու համար, կարծում էի, որ երբեք չեմ մոռանա: Բայց տեսեք, որ այդպես էլ է լինում: Պարզվում է, որ դու կարող ես նույնիսկ հրաշքները մոռանալ: Էլ ուր մնաց չմոռանալ տաղտուկ իրականությունը, որ դու՝ Աստծո մասնիկն ես:

Բայց այս առաջին պատմությունը զատիկի մասին, մինչև այսօր վառ է մնացել հիշողությանս մեջ: Երևի, որովհետև՝ առաջինն էր:


* * *

Մի խոսքով, գործն առաջ էր ընթանում, բավականին հաստատուն քայլերով: Թարգմանությունը, իսկ հետո՝ չափածոյի վերածելու չարչարանքները, ինքնստինքյան հարկադրում էին ինձ ավելի խորանալ “Զրույցի…” մեջ, ասես թե ֆիզիկապես, սեփական մաշկի վրա զգալ այդ գրքի ամբողջ իմաստությունը:

Բայց “Զրույցը…” բացել էր միայն Նյու Էյջի դռներն ինձ համար: Իսկ այնտեղ, Ուոլշից բացի, այնքան հետաքրքիր դեմքեր կային, որ նրանց կողքով անտարբեր անցնելն ուղղակի անհնար էր:

[Sambitbaba]

13.

Ք Ր Ա Յ Ո Ն

Քրայոնը՝ մարդ չէ: Նա՝ տիեզերական մի էություն է, ով, ինչպես ինքն է ասում, զբաղված է Տիեզերքում մագնիսական դաշտերի կարգավորմամբ: Սկսած 1989 թվից, Քրայոնը զբաղված էր Երկիր մոլորակի մագնիսական առանցքը փոխելով: Ավարտել է արդեն մի քանի տարի առաջ:

Նրա մտքերը մեզ են հասնում Լի Քէրրոլլի միջոցով, որը և հանդիսանում է Քրայոնի միակ փոխանցքը՝ մեզ: Բացի այդ, Քէրրոլլը հայտնի է նաև որպես “ինդիգո” երեխաների մասին առաջին գրքերի հեղինակը՝ Ջեյն Թոուբերի համագործակցությամբ: Քրայոնի և Քէրրոլլի առաջին՝ “Վերջին ժամանակները” գրքից սկսվում է նոր ժամանակների ընկալումը:

Մոտավորապես փորձեմ բացատրել հիմնականը, իհարկե, իմ հասկացածով: Եվ եթե հետագայում որևէ մեկը կգա ուրիշ եզրահանգումների՝ դա իր իրավունքն է: Իսկ հիմա ես շարադրում եմ իմ անհատական կարծիքն ու եզրահանգումները:

Վաղուց արդեն շատերն են ընդունել, որ մենք միակը չենք Տիեզերքում: Տիեզերքն ուղղակի լիքն է մտածող արարածներով: Եվ բոլոր այս արարածները միևնույն փորձն են ապրում, այսինքն, վերադարձ դեպի Տուն, դեպի Աստված:

Փորձի համար մեզ տրված է բևեռականությունը, որի երկու իրար հակադրված մասերն են. պլյուսն ու մինուսը, աջն ու ձախը, հյուսիսն ու հարավը, սերը և վախը, լույսն ու մութը և այլն: Ավելի պարզ և հասկանալի լինելու համար եկեք մի անուն ընտրենք այս բևեռականության համար. Բարին և Չարը:

Եվ ամբողջ Տիեզերքի մեջ, բոլոր տարածքների մեջ, բոլոր ժամանակներում, ճակատ ճակատի են տալիս Բարին և Չարը, դեմուդեմ պայքարում են Բարին ու Չարը, իսկ նրանց կռվի մեջ մենք մեր փորձն ենք ապրում:

Այդ կռվի մեջ Բարին ու Չարը միշտ բալանսի մեջ են եղել իրար հետ , այսպես ասած, հիսունը՝ հիսունի: Որպեսզի Տիեզերական հավասարակշռությունը միշտ կայուն մնա, որպեսզի ոչինչ չխախտվի:

Բայց չէ՞ որ բոլորին էլ պարզ է ի սկզբանե, որ Բարին՝ ավելի լավ է, քան Չարը, և նույնիսկ ամենավերջին չարագործը գիտի այդ:

Եվ պատկերացրեք, որ մի օր, հավաքվում են բանական արարածները Տիեզերքի տարբեր անկյուններից ու խոսում.
- Ժողովուրդ, - ասում են նրանք: Չէ՞ որ մենք բոլորս էլ գիտենք, որ Բարին ավելի լավ է, քան Չարը: Եվ մեզանից ոչ ոք ու երբեք, առանձնապես ինչ-որ հաճույք չի ստանում իր չարի փորձն ապրելիս: Իսկ ի՞նչ, եթե փորձենք անել այնպես, որ իրականում ավելի շատ լինի Բարին և ավելի քիչ լինի Չարը, ասենք, յոթանասունհինգ և քսանհիգ, բայց հավասարակշռությունը մնա, բալանսը՝ չխախտվի:

Ինչ խոսք, որ բոլորին էլ հետաքրքիր էր այս գերազանց միտքը, չէ՞ որ բոլորն էլ ցանկանում էին, որ իրենց աշխարհներում գերազանցի Բարին: Եվ այդ պատճառով էլ բոլորը միաձայն քվեարկում են ի հօգուտ Բարու և որոշում են փորձել այդ նոր, հետաքրքիր և բոլորին շատ սիրելի առաջարկը:

Իսկ ի՞նչ է առաջին հերթին հարկավոր մի նոր բան փորձելու համար: Իհարկե, մի տեղ. մի լաբորատորիա, կամ մի փորձադաշտ, որտեղ կարելի կլիներ իրագործել նոր մտահղացումները, ճի՞շտ է:

Պատկերացրեք, որ որպես փորձադաշտ ընտրվեց մեր Երկիր մոլորակը: Իսկ մենք՝ նրանք էին, այն Հոգիները, ովքեր հանձն առան ի կատար ածել այդ փորձը, ոչ միայն մեր, այլ ամբողջ Տիեզերքի համար:

Դե պատկերացրեք հիմա, թե որքան սիրված ու գնահատված ենք մենք ամբողջ Տիեզերքի բնակիչների կողմից, պատկերացրեք նրանց հարգանքը մեր նկատմամբ և… փորձեք սովորել դուք էլ ձեզ գնահատել ու հարգել:

Իզուր չէ, որ նրանք մեզ անվանել են. “Լույսի զինվորներ”: