Գոմիկը

[Dayana]

Դե նայած մեխ ասելով ինչ ես հասկանում... Impression-ի ասած եթե չմո գրվեր գոմիկի փոխարեն, մեկա իմ համար էս ստեղծագործության մեխը նույնը կմնար

Չեմ վիճի, Վաիկ ջան, քանի որ էդ իմ խիստ անձնական կարծիքն էր

[Նաիրուհի]

Էս գործի մեխը վերնագիրն էր, մնացած ամեն ինչ շատ էր, խիտ էր ու խուճուճ:

+1

Միտքը հաջող էր, լավն էր, օրիգինալ էր և այլն, բայց ինձ կոնկրետ պատկերումը դուր չեկավ։ Սևակի գործերի մեջ հիմնականում հենց դա չեմ հավանում։ Շրջուն շարադասություններն ահավոր շատ են, ինչն ինձ անձամբ վանում ու հոգնեցնում է։ Եթե մեկ-երկու տեղ օգտագործված լինեին, հաստատ ավելի լավ կլիներ։ Էսպես արհեստականության ու ճոռոմաբանության հոտ է գալիս գրածից։ Ոնց որ դիտմամբ խճճած լինի, որ ցույց տա, թե կարողանում է նաև էսպես գրել, համ էլ որ կարդացողի վրա տպավորություն թողնի։ Գուցե եթե նույն բանի մասին մի՜ քիչ ավելի պարզ գրեր, իրոք հավանեի։ Բայց էս տեսքով ու մոտեցումով, կներես, Սևակ, բայց դուր չի գալիս։

Ի դեպ, ի՞նչ է եղել կայքիդ, չի բացում։ Մի ժամանակ կարդում էի մեկ-մեկ...

[Freeman]

Էս գործի մեխը վերնագիրն էր, մնացած ամեն ինչ շատ էր, խիտ էր ու խուճուճ:

Համաձայն ու մանավանդ եթե մի-քիչ էլ հոգնած ես լինում(օր.՝ քննությունից հետո) կարդալ չի լինում,ես էլ ակումբի ստեղծագործությունները հիմնականում էդ ժամանակ եմ կարդում:Կոնկրետ էս գործը խուճուճության պատճառով թռնելով կարդացի ու Լիոնի նման էի հասկացել
Մի խորհուրդ՝(եթե կընդունես)ակումբում խուճուճ մտքեր ու բառեր(ընդսմին )չեն սիրում,խուսափիր դրանցից,մեկ ա ասելիք ունես ու էդ մեթոդներով չի,որ պետք ա լսվես:

[Ծով]

շուտ կարդացել էի, բայց լոգ ին եղած չէի...մի հատ էլ կարդացի...լավն ա իրոք...օրիգինալ ա, ասելիքը պարզ ա, բայց սիրուն ա մատուցած...
մի բան էլ ավելացնեմ..աղջկա կերպարը վարձու ա , ինչ ա, ասոցացրեցի էս ֆրանսուհիների յոթանասուն տոկոսի հետ...լօլ մեկը իմ կուրսեցին, եթե որևէ փարթիի ժամանակ մեկը չկպնի, իրա տեղը չվճարի խմիչք և այլն, հետո գիշերը իրա հետ չանցկացնի, էդ օրը իրա համար օր չի, ինքը դեպրեսիայի մեջ կընկնի...մեծ մասը էնքան որ արկած են փնտրում մի գիշերվա, նկատի ունեմ տասնվեցից քսանհինգ տարեկաններին հիմնականում...ու ոնց ֆրանսիացի ընկերներիցս մեկն ա ասում...էս դարում, բոլորը անառակ են պարզապես հյուրասիրվում են, չեն վճարվում...լօլ:Դմի խոսքով էդ իմ կուրսեցին էս աղջկա տեղում լիներ, չէր քնի, կռիվ կսարքեր, որ հետը չեն քնում..կներեք անկեղծությունս, բայց դե պատմվածքը ասոցացվեց, ինչ անեմ...

[Mephistopheles]

ԳՈՄԻԿԸ

Դու կգաս նորից քո ձեռքերով խոնավ ու կշոյես սիրտս, կամաչես մի պահ, կշիկնես թեթև ու կդառնաս կտավ: Ու կքարանաս պատկերացումներիս խորքում, որպես մի նոր Վեներա, որպես Տիրամայր: Սեղան կա միայն այս սենյակում տոթ ու երկու աթոռ: Իմ բաժանումի համար հարբած, քո հեռանալու կենացը կկաթա սպիտակ շալվարիս և ես կդառնամ լուռ օդակայան, ուր ինքնաթիռներ կան մեռած` կախված թևերով կամ մեջքի վրա: Անորոշ ու լուռ` բա լավ, ի՞նչ անենք, ասող աչքերիդ համար բաժակներ կողողեմ, կշարեմ կողքիդ, ծորակը կկաթա` կաթ,կաթ, կզգամ , թե ինչպես են լարվում երակներդ ձեռքիս մեջ, քո կենացը կլինի... Վերադարձիդ կենացը: Լուռ, ինչպես բետոնե սալիկ, դու կդատարկես բաժակն անլվա ու կծխես էլի... Ու ծուխդ կկանգնի փոքրիկ սենյակի մերկ ջահի կողքին, գալարվելով կբարձրանա, կարծես մի ալարկոտ պարուհի ու կփշրվի սևացած առաստաղին: Կզարմանամ, թե քեզ թողած, ինչու՞ եմ հանկարծ սկսել առաստաղին նայել: Ու ոչ թե տոթ է կամ լույսն է դեռ վառ, այլ քո անմեղ հայացքն է զսպում ձեռքերս վայրի, թեև մտքումս շուրթերս սահում են դեկոլտեից ներս, ու քիթս խուտուտ է գալիս մաշկիդ հոտից կանաչ: Մշուշված աչքերս անընդհատ անշարժանում են ամեն մի կետիդ ու զգում եմ դողդ, խառնվում ես իրար ու շրջազգեստդ անկապ ձգում ներքև էլի: Ի՞նչ անեմ քեզ հետ հարբածս, ինչպե՞ս նկարեմ սերս կոնքերիդ, երբ էլեկտրական դաշտդ թուլացնում է իմ մագնիսականն ու ես անզոր եմ քեզ սիրելու այսօր: Քո մեջ հիմա այնքան մեռած կիրք կա ու թաղված շոյանք, որ ես վախենում եմ բացել դարպասները դրախտիդ ու քեզ նկարել աստվածուհու այն կերպարով, որով վաղուց են այլանդակել քեզ:
Բազմոցի մեջ կուչ եկած քնեցիր, ես ծածկոցս փռեցի վրադ, անգամ քնած ճակատդ չհամբուրեցի ու սկսեցի ծխել: Ծխեցի իմը, քոնը, դատարկեցի բաժակներն ու շշերը, ծուխն արդեն խեղդվում էր առաստաղի մոտ, հետո կխեղդեր քեզ, ես ազատեցի բոլորիդ փոքրիկ պատուհանով և զգացի լուսաբացի ապտակը թոքերիս: Ծածկոցդ ընկել էր գետնին, ես վերցրեցի ուղղեմ, դու վեր թռար հանկարծ. "Ի՞նչ ես անում": Հա, լույսը բացվել է, ճիշտ ես, գնա, բա գնա, էլ ի՞նչ, անցել է բաժակներիդ թույնը, լրջացել ես Վեներայի ցավից: Գնա, ուշանում ես, ճիշտ ես: Դուռը մնաց կիսաբաց, ես մոռացել էի ոնց են շարժվում, ծորակը կաթում էր էլի: Ախմախ, վարձով տուն: Հա, մոռացել էի, քույրդ զանգեց, երբ բակում էիր արդեն... "Հը՞, ի՞նչ արեցիր" հարցին պատասխանեցիր. "Ոչմիբան, գոմիկ էր": Զրնգուն ծիծաղդ սեղանս շուռ տվեց:

tvsevak ջան, քեզ հեչ եղել ա էսպիսի բան, որ այնքան գեղեցիկ ու հմայիչ լինի որ պապանձվես, ուղեղդ չաշխատի, նույնիսկ չկարողանաս ծխել, ոնց որ առաջին անգամ քայլում ես կամ փորձում չինարեն բանաստեղծություն գրել, որ էլ մտովդ բան չի անցնում ու հետո էլ ամաչում ես թե ինչեր ես մտածել հանդիպումից առաջ… ոնց որ իսկական խայտառակություն…

քո փորձից ե՞ս գրում… կարծում եմ անպայման քո փորձից պիտի գրես…