Մամայություն

[Apsara]

երեք օրա մտածում եմ գրեմ-չգրեմ, բայց որոշեցի գրեմ, որ հեշտ լինի, խոսալ չեմ հասցնում, շփվել չեմ հասցնում, գրել հասցնում եմ,

ինձ համար մամայանալը հեշտ էր ֆիզիկական տեսանկյունից, տենց տասն անգամ էլ կմամայանամ, բայց հոգեբանորեն շատ ծանր եմ տանում ամեն ինչ, ամեն փոփոխություն , հոգեբանորեն մեկին էլ չեմ դիմանա, արդեն չեմ դիմանում, բա վախերը, որ նորմալ երեխա չեմ մեծացնի, բա որ հանցագործ դառնա, սուտասան լինի և այլն,
խելքս ետ եմ տվել
հա

[Apsara]

Հազիվ լավացանք, երկու շաբաթ՝ մի շաբաթ մեր տանը՝ Կոմիտասում, հետո լավացավ, բայց տեղափոխվեցինք մերոնց տուն, մերոնց տունը սիբիրա, երեխես մի օր էր տաքություն չուներ, մեկ էլ հոպ ու նորից, ավելի ծանր, առաջին շաբաթվա ընթացքում ենքան պանադոլ էի տվել, որ ցանկացած գթալ, կապ չունի մեջը ինչա, ձեռքով մերժում էր, ինձանից ուտելիք չէր ընդունում, երկու շաբաթ մենակ կրծքի կաթի վրա ու էն էլ հազվագյուտ: Նիհարել էր, լաչառացել, նույնիսկ պապիկին, որ շատ ա սիրում, չէր ընդունում, լացում էր անընդմեջ, տաքությունը չէր թողնում ոչ քնի, ոչ խաղա, թույլ էր: Էտ հեչ, երբ տաքությունը իջավ լրիվ մարմինը ցան դուրս եկավ, սկսեցինք գուշակել ինչից ալերգիա կունենա, գենետիկորեն հավանականությունը մեծ ա: Տենց էլ չհասկացանք, հիմա լավ ա, ամսի մեկին մեր առաջին ուրախ օրն եղավ, մնումա նորից սկսեմ դաստիարակել, որ ինձ այդքան կպած չլինի:

[Apsara]

ես կերազեի իմ երեխու նման երեխա ունենալ...

Մտածում եմ, եթե էս երեխեն էս բնավորությամբ ուրիշ "պինդ" մամա ունենար, հրաշամանուկ կմեծանար: Շատ շուտ ա սովորում ամեն ինչ, մի օրում սովորեց առանց պամպերս լինել և նշան տալ միզել ցանկանալու դեպքում, նույնիսկ գիշերն առանց պամպերս է քնել, ծոցս, բայց չի միզել, առավոտ շուտ սկսեց ձայն հանել, պահեցի տակաշորի վրա միզեց ու քնեց նորից: Բայց այսօր ալարել եմ առանց պամպերս պահեմ, ու ինքը նորից հետ կսովորի, ու վերջում կփչացնեմ իրա բնական սովորելու ընթացքը:

հ.գ. էսա երկար ժամանակ համացանցում չգրել-չկիսվելը, հայերենի հերն անիծում եմ գրառումներումս, հույսով եմ, քիչ-քիչ կդզվի

[Apsara]

Երբ դեռ հղի չէի և ինձ թվում էր այդ օրվան դեռ շատ կա, ամուսնուս ծնողների տանը վիճաբանություն սկսվեց երեխաների դաստիարակելու, ճիշտ սնունդ տալու, ճիշտ էսինչ անելու ճիշտ էնինչ անելու մասին և մենք բաժանվեցինք երկու բանակների- ես և ամուսինս ու մնացածը: Այս տեղ ամուսինս մի բան ասեց, որ մինչ հիմա հիշում եմ ու համարում իմ լսած իմաստուն մտքերից մեկը

Եթե մենք երեխային չփչացնենք, նա իդեալական ծնվում ա ու իդեալական էլ կմեծանա: Ինքը բոլորից լավ գիտի իրան ինչ ա պետք, ինչքան ա պետք, որն ա ճիշտը ու որը սխալը, մենակ մենք մերը կողքից չխցկենք ու չխախտենք իրա բնական բալանսը

[Apsara]

Որ տղուս հարցնեն առաջին համբույրդ երբ է եղել, նա վստահ կարող է պատասխանել 16.06.2011թ.

Ուրեմն մանկասայլակով դեռ շենքն էլ չենք անցել մի հրեշտականման աղջնակ վազեց դեպի տղաս և սիրահարված հայացքով մեզ բոլորիս գամեց տեղում: Նայեց-նայեց մոտեցավ տղայիս ձեռքը բռնեց սիրեց, մանկասայլակը խլեց ու տանում ա Համոզոցինք, որ տուն չտանի, այլ միայն զբոսնի հետը, իսկ հրաժեշտ տալիս շուրթերը ամուր-ամուր համբուրեց, հետո իր թուշը դեմ տվեց, Ալեքսանդրն էլ համբույրանման պատասխան տվեց և հազիվ բաժանվեցին

Էս երեխեքի անկեղծությունը լրիվ զինաթափումա մարդուն....

[Apsara]

Տղես ՏՂԱՅ Ա, ուրեմն հազիվ գտանք իր բերանի համը, պարզվում ա, որ մարդուն պիտի կարգին էփած, մսով ու հացով բրդած ճաշ տաս, որ հերիք չի ուտի, մի բան էլ կշտանա, հա ի դեպ ճաշը հանկարծ բլենդեր չպիտի անեմ, շատ-շատ պատառաքաղով տրորեմ, բայց նենց, որ մեջը լիքը ծամելու բան լինի, թե չէ ոնց բերանը մտավ տենց էլ թքում ա

Հա իսկ կաթով կաշաները հեչ տղամարդու ուտելիք չեն, մանավանդ քաղցր, այ աղ լցրու ջրով էփած կաշայի մեջ, մի քիչ էլ հաց հետը նենց հավեսով չէ, բայց կուտի մեր խաթեր

Բա, սենց բաներ, զարմացած եմ

[Apsara]

Սրտիս մոտիկ չընդունեմ, բայց այսօր կոռուպցիայի զարգացմանը նենց թեթև 1000 դրամով նպաստել եմ: Ճիշտն ասած դեմ գնացի իմ սկզբունքներին միայն հոգեբանական նկատառումից, մեկ էլ տղուս խաթեր: Էսոր գնացել էինք մանկական հիվանդանոց հեմոգլոբինի համար արյան անալիզ տալու և սովորական չափումներ անելու: Ձևի համար քիթ-կոկորդ-ականջ, աչք և նյարդաբանի սենյակներով էլ անցանք: Ուրեմն մայրս մինչ այդ տվյալ շենքի մեծերի բաժնում է աշխատել և ոմանք գիտեն, որ Ալեքսանդրը իր թոռնիկն է, նրանցից էր նյարդաբանը:
"հլը նստացրու, քայլացրու, պոլին քայլացրու, բա մամադ ու՞ր ա, միշտ ա գլուխը սենց տմբտմբացնում՞"
Դե պատասխանում եմ, բայց ասողին լսող ա պետք "մամաս չկարողացավ 40 րոպե սպասել, իրեն էլ էին հիվանդներ սպասում, չէ հազվագյուտ, իսկ հիմա շատ հոգնած ա նորից քնելու ժամը եկել ա, համ էլ սոված ա"
Չգիտեմ ինչ դիագնոզ դրեց, բայց ինձ հետ չկիսվեց, այլ կաբինետից դուրս եկավ ասելով - արի, հետո էլ չթողեց մտնեմ բժշկի սենյակ, ինքը մտավ ասելով- սպասի, կիսվեց բժշկի հետ, հետո բաց թողեց, բա լավ ես ինչի քարշ եկա վեշերով ու կիսատկլոր երեխուս հապճեպ անհարմար գրկած մի ձեռքով, իսկ մյուսով զոռով մանկասայլակը քարշ տալով:
Հետո բժշկի խորհուրդով իջանք լաբորատորիա, որովհետև այնտեղի կանայք ժամանակից շուտ "թռնելու " սովորություն ունեն, դժվար ա բռնացնելը: Այդ ամայի վայրում պատի վրա- կաբինետներից մեկի դռան կողքը, գրիչով մեծ մեծ գրված էր ՄԵԶ, ԿԵԽՏ ու սլաքով ուղղությունը ցույց էր տրվում, դե ես էլ մտա սենյակ ու հարցրեցի- արյունը այստեղ է՞
Բազմաչարչար մանկաբույժ-լաբարանտկան, որը տարիքն առած, նիհար և, ինչպես հասցրեցի նկատել, շփմանը կարոտ կին էր, չհապաղեց և սկսեց նկատողություն անել, որ այս ինչ կերպ եմ խոսում, ինչու հայերեն չգիտի ներկայիս երիտասարդությունը և հետո իրենց հարևանուհի Սեդայի թոռը… երկար կգնար, եթե չասեի, կներեք:
Ու հենց այդ պահին էլ մտքովս անցավ, որ պիտի 1000 դրամ դնեմ սեղանին, ինտուիցիաս ասեց, չսխալվեց: Կինը բավականին արագ ու թեթև ծակեց տղայիս մատիկը, իսկ երբ դրամը դրեցի, աչքերը կլՕրացան, զարմացավ, բայց ինչպեես շոյվեց, սկսեց շնորհակալություններ հայտնել: Ախր սավսեմ չէր սպասում է:

Էսօր 1000 դրամով սիրտ եմ փափկեցրել, կայֆ էր:

քաշը - 9100գ.
բոյը - 72 սմ.

մի քիչ բոյով ա ինչպես միշտ

[Apsara]

Եսօր ատամ ա ծակել, վերջապես, էնպես էի սպասում, որ չգիտեմ ոնց ուրախանամ:
Մեծանում ա էէ...

[Apsara]

Տղես քիչ-քիչ մարդ ա դառնում, բնավորության գծերն ի հայտ են գալիս: Համառությամբ ինձ և ամուսնուս տվել անցել ա, համերատարությանն էլ կարելի ա նախանձել:
Ուրեմն ինքը իր լեզվով խոսում ա, մենք չենք հասկանում, մի տաս րոպե տանջվում բացատրում ա, ասենք չիշիկ ա ուզում, վերջում ջղայնանում, հուսահատությունից լացում ու նոր տակն ա անում: ամեն ինչ սիրում ա կոլեկտիվ անել, մենակ հաց չի ուտում, եթե կողքն ես, բայց չես ուտում ինքը իրա ուտելիքը բերանդ ա լցնում- հյուրասիրում ա էլի, մենակ չի խաղում, խաղալիքը վերցնում ու շպրտում ա դեպի քեզ ու մի նենց քաղցր ժպտում-խաղի հրավիրում, որ չես հրաժարվում.... օհօ արթնացավ, ես թռա

[Apsara]

Այսօր տղես երեք քայլ ինքնուրույն կատարեց, լավ ռիսկով ա, մի վեց անգամ արդեն շրմփացելա քիթ-մռութին, բայց մեկա չի դադարում ինքնուրույն քայլելու փորձեր կատարել:

[Apsara]

Շամշադինում ենք, օդը մաքուր, մարդիկ բարի, բայց այ եղանակը հեչ չի թողնում ուզածներիս չամ դրսում գտնվենք կամ գնանք մոտակա անտառում զբոսնելու: Զատո ախորժակը տղուս նենց ա բացվել, որ հազիվ ենք հասցնում ուտելիք պատրաստել իր հետ խաղալ, թափածը հավաքել, նորից ուտելիք պատրաստել ու սենց ամբողջ օրը: Աշխույժացել ա՜, մի բառով ցեց ա դառելAlexs1.jpgAlexs2.jpg

[Apsara]

Մայրանալուց հետո մի ուրիշ տեսակ զգայուն եմ դարձել այն ամենի նկատմամբ, ինչ կապված է երեխաների և նրանց խնդիրների հետ: Հասկանալով, որ ամեն մի մանուկ մայրական անսպառ սիրո և ուշադրության կարիք ունի, մտքիցս չեն գնում այն ճստոները, որ ի ծնե զրկված են լինել մոր կողքը, զգալ նրա տաք գիրկը և մեծանում են աշխարհը տեսնելով իրենց օրորոցի ճաղերի հետևից, և ամեն օր սպասում են, որ ինչ-որ մեկը, արդեն կապ չունի, թե ով, իրենց մի կաթիլ սեր կնվիրի, մի րոպե ուշադրություն և մի վայրկյան կժպտա` նայելով իրենց աչքերի մեջ:
Երկու դրվագ աչքիս առջևից չեն գնում, մեկը արցունքներ է բերում, մյուսը ժպիտ չի արթնացնում, բայց ավելի լավն է:
1. Հեռուստացույցով ցույց են տալիս, թե ինչ պայմաններում են պահում այն մանկատան հիվանդ փոքրիկներին /մինչև երեք տարեկան երեխաների մասին է խոսքը/. սովորական սենյակ է մեջը հինգ-վեց մահճակալ, տարբեր տարիքի երեխաներ պառկած, նստած կամ կանգնած են, մեկը քնած է, մեկը խաղում է, իսկ նրանցից մեկը, երևի մեկ տարեկան տղա, կանգնած իր մահճակալում լացում է և նայում ուղիղ էկրանին, նրա ձայնը չի լսվում, լրագրողի ձայնն է լսվում, որ տեսեք-տեսեք ինչ-լավ պայմաններ են այստեղ, բայց երեխայի ձայնը կարող ես հասկանալ նայելով նրա աչքերի բերանի ծռմռվածություններին; Մեկ էլ հանկարծ արցունքների միջից փոքրիկը ժպտում է և ձեռքով անում, մի վայրկյան և նրա աչքերում այնքան հույս և սեր է հայտնվում, որ առանց արցունքներ չես կարող նայել, քանի որ հասկանում ես թե հաջորդ պահին ինչ դաժան ձևով պիտի կոտրվի նրա այդ սպասումը: Դրվագը շատ կարճ էր, երևի երեսուն վայրկյան, բայց ինձ համար մի տիեզերք էր ու շատ բան էր ասում: Իսկ երեխան ձեռքով արեց հավանաբար այն պատճառով, որ լրագրողներին խանգարում էր և նրանք ձայնը կտրելու համար ուղակի ասացին` դե ձեռքով արա, ձեռքով արա:
2. Գնունի փողոցից մի երկու բան պիտի գնեի, գնումները կատարելուց հետո քայլում էինք դեպի մեքենան ու տեսանք մի կնոջ, որ նստել էր ուղիղ մայթի մեջտեղում` կեղտոտ, չսանրված, ճղճղված հագուստով, շատ նիհար, իսկ գիրկը իր փոքրիկն էր` ոչնչով չզիճելով մորը, կուրծքն էր փնտրում;

Շատերը կարող են ինձ հետ չհամաձայնվել, բայց ազնիվ խոսք այդ երեխան ավելի երջանիկ, ապահով և սիրված է իրեն զգում, քան մանկատանը մեծացած ցանկացած փոքրիկ, թե ինչ կլինի հետո, չգիտեմ, գուցե այդ կնոջ երեխան էլ դառնա մուրացկան, իսկ մանկատան փոքրիկը ակադեմիկ, բայց մանկական հոգեբանությունը արդեն վնասված է, սիրո պակասը իր չար գործը արդեն արել է և այդ մարդը ինչ-որ տեղ իր ենթագիտակցության խորքում թերի է......

կուզեի այս թեման քննարկենք, բայց չգիտեմ ինչ վերնագրով և որտեղ բացեմ թեմա

[Apsara]

Շուտով, շատ շուտով կիմանամ, թե ով է իմ փորում լող տալիս ազատ, հրմշտում տոտիկներով, թաթիկներով կռվում, այդպես էլ չի հարմարվում, իր տեղը չի գտնում: Ահավոր անհամբեր եմ, թե ոնց եմ այսքան դիմացել....

[Apsara]

Ալեքսանդրը 4 մասից քույրիկ կունենա, տեսնես ինչպես կընդունի, պիտի որ ուրախանա, բայց մի 6-7 ամսից՝ էն ժամանակ, երբ կարողնա հետը խաղա:
Տեսնես այս երեխան էլ տղայիս նման անհանգիստ ու գժուկ կլինի, թե գոնե մի քիչ հանգիստ ա լինելու, որ ինձ գժանոց չտանեն

[Apsara]

Երեխու խելքավ կրկնակի մամա եթե չեք տեսել, եկեք հանդիպենք ....

Լավն ա Անիս, արդեն իսկ օգնականս ա, աչքով չտամ, բայց հանգիստ բալիկ ա, ուտում, քնում կամ էլ բաց աչուկներով հանգիստ պառկում ա:

Սևուկ ուլիկ սիրուն բալիկ ա, մանավանդ Ալեքսանդրի հետ համեմատած:

Իսկ տղես ամեն օր մեծանում ա, բայց դեռ չի խոսում: Հասկանում ա մեզ իրա ուզածն էլ հասկացնում ա, բայց համառորեն չի խոսում: Անիին սիրում ա, համբուրում ա, չի խանդում, երբ կերակրում եմ, բայց երկար էլ չի դիմանում, հենց զգում ա չափը անցա «ասում ա» դիր իրա տեղը արի խաղանք:

Երջանիկ, բայց հոգնած մայրիկ...