Ստեփանն արդեն 20 տարի է հոգեբան է ու բացառապես աշխատում է այն կանանց հետ, ովքեր հոգեբանական խնդիրներ են ունենում իրենց ծանր քաշի եւ ոչ գեղեցիկ արտաքինի պատճառով: Որպես կանոն կարողանում է նրանց դուրս բերել կոմպլեկսների միջից եւ օգնել, որ նրանք չդիմեն ծայրահեղ քայլերի:
Երբ 10-րդ դասարանում էր սովորում, ընդհանրապես հոգեբան չէր ուզում դառնալ, որոշել էր որ դերասան է լինելու, քանի որ բոլորը նրա մեջ հենց այդ մասնագիտությունն էին տեսնում:
Դպրոցում աղջիկների սիրելին էր, խնջույքների իմաստը, ուսուցիչների ուրախությունն ու զայրույթը, բայց ամեն ինչ փոխվեց, երբ նրանց դասարանի Անին մահացավ:
Անին էլ էր հեղինակություն վայելում, բայց ի տարբերություն Ստեփանի, դպրոցում նա հայտնի էր որպես ամենագեր ու ամենատգեղ աղջիկ, ում ծաղրում էին գրեթե բոլորը, ով էլ չէր ծաղրում, ուղղակի լռում էր:
Ամեն դեպքում Անիի համար աշխարհում երկու տեսակի մարդիկ կային՝ իր ծնողները ու այլք՝ ծաղրողներ:
Անին շատ ուտելուց չէր, որ գեր էր. առողջական խնդիրներ ուներ, եւ այդ մասին գիտեին բոլորը:
Չնայած դրան, ամեն մի հարմար առիթի դեպքում շարունակում էին ասել.
-Դու տեսե՞լ ես քեզ, այ մարդ ո՞նց կարելի է այդքան չաղ լինել…
Անին, ամեն անգամ մտքում այս խոսքերը լսելով, գնում էր դպրոց, հաշվում, թե օրվա մեջ քանի անգամ էր դա լսում ու այդ տողերով էլ քնում էր:
Աղջկա ծնողները սովորական մարդիկ էին, ովքեր դպրոցի բակում մի փոքրիկ սեղանիկի վրա վաճառում էին դպրոցականներին անհրաժեշտ փոքրիկ-մոքրիկ ապրանքներ:
Մութ ու ցուրտ տարիներից հետո ընտանիքը պահելու հոգսով մտահոգ ծնողները չէին էլ մտածում, որ իրենց միակ երեխան ինչ հոգեկան ապրումներ ունի, Անին էլ նրանց շատ էր սիրում, որ անհանգստացներ:
Լսել էր ինչ-որ տեղից, որ համապատասխան դեղեր խմելով, կարող է նիհարել ու, հավաքելով ուտելիքի համար նախատեսված գումարը, պարբերաբար գնում էր այդ դեղերից ու հավատում, որ մի օր ինքն էլ կունենա գեղեցիկ արտաքին:
Շատ էր սիրում շաբաթ ու կիրակի օրերը, քանի որ հանգստանում էր «դու գեր ես» արտահայտությունից ու կարողանում էր երազել իր ամենամեծ երազանքի՝ հարսի շոր կրելու մասին:
Մի օր էլ հերթական անգամ եկավ դասարան: Աղջիկները քննարկում էին, թե ավարտական երեկոյին ինչ զգեստ կհագնեն, ինչ տեսք կունենան: Անիին տենելով՝ բոլորը լռեցին, մի քանիսն էլ սկսեցին քթի տակ քմծիծաղել, հետո այդ ծիծաղը վերածվեծ աննորմալ հռհռոցի ու ծաղրի:
Դասարան եկան տղաները ու «խրախճանքը» շարունակվեց, մինչեւ չհայտնվեց Ստեփանը, ու բոլորի ուշադրությունը ուղղվեց դեպի ամենագեղեցիկը: Ստեփանն, ի դեպ, միակն էր, որ երբեք չէր մասնակցում այդ ծաղրի արարողություններին, քանի որ ինքնահաստատվելու տեղ չուներ, իրենց այսպես թե այնպես աստվածացնում էին: Ստեփանը նաեւ միակն էր, ով երբեմն կռվում էր Անիի համար:
Զանգը տվեց ու դասը սկսվեց: 45 րոպեների ընթացքում Անին միայն մեկ բան էր մտածում՝ «ես շատ շուտ կնիհարեմ, ու դուք բոլորդ դեռ կփոշմանեք»:
Հաջորդ օրը ամբողջ դպրոցում միայն մեկ բանից էին խոսում՝ Անին երեկ այնքան նիհարեցնող դեղ է խմել, որ թունավորվել է ու հիվանդանոցում չեն կարողացել փրկել նրան: Անին էլ չկա…
Երբեք նման լռություն չէր տիրել. խղճի ձայնով էր լցվել ամբողջ դասարանը: Այդ օրը նաեւ փոքր-մոքր իրեր եւ ուտելիքներ գնողներ էլ չկային, դպրոցի բակում լուռ արտասվում էր առեւտրի սեղանիկը:
Երեք օր անձրեւեց, ու դպրոցի շրջապատի կանաչն ավելի փարթամացավ ու գիրացավ: Արեգակը միայն դուրս եկավ այն ժամանակ, երբ կատարվեց Անիի երազանքը…
Մեջբերել
Kanamar-ի խոսքերից
Էջանիշներ