Եկա՝ թեման մի քիչ ակտիվացնեմ:
Ես զարմանում եմ՝ ինչու են հայերի մեջ էսքան քիչ իրեն լսողները: Անձամբ ինձ համար Հովհաննեսը, չնայած որ համեմատաբար կարճ ժամանակ է, որ լսում եմ (ընդամենը մի քանի ամիս, ինչ բացահայտել եմ), և դրան գումարած՝ դասական երաժշտությունից շատ քիչ բան եմ հասկանում, իմ ամենասիրելի կոմպոզիտորներից է դարձել: Ինքը էն եզակի երևույթներից է, որ հայկական երաժշտությունն ինձ համար անասելի սիրելի է դարձնում՝ հատկապես նրա շնորհիվ, որ դրանցում հայկականը էնքան համաշխարհային տեսք է ստանում, որպես համաշխարհային մշակութային ժառանգության մի մաս է ընկալվում, որ ցանկացած ազգի ներկայացուցիչ լսելով՝ կարող է հաճույք ստանալ: Միայն հայկական խորոված-քյաբաբի կանչը կամ «հայրենիքիս կարոտնալը» չի, որ գրավում է դրանց մեջ)) Իսկապես հայկական, արևելյան, կելտական ժողովրդական երաժշտության էլեմենտների շատ սիրուն, գեղեցիկ, էկզոտիկ ու նուրբ մշակումներ կարելի է գտնել Հովհաննեսի ստեղծագործությունների մեջ:
Ահա իմ կարծիքով ահավոր սիրուն մի ստեղծագործություն ևս.
«Անահիտ»
Մեջբերել
Velvet Bride-ի խոսքերից
Էջանիշներ