Նույնիսկ եթե ընդունենք, որ մենք հանդիսանում ենք ընդհամենը ինչ-որ մեկի երևակայության ծնունդ, դա ոչինչ մեզ համար չի փոխում, քանզի մենք սկզբունքորեն դա ի վիճակի չենք փորձնականորեն հայտնաբերել: Անկախ նրանից թե մեր աշխարհը ընդհամենը համակարգչային սիմուլյացիա է, թե ինքն իրեն գոյություն ունեցող էություն, Տիեզերքի օրենքները դրանից չեն փոխվում: Այնպես որ իմաստ չունի մտածելու թե ինչ է գտնվում "արկղից" դուրս, կամ ենթադրել, որ այնտեղ ինչ-որ մի բան կա, քանի որ մենք երբեք "արկղի" սահմաններից դուրս չենք գալու: Մեզ համար կարևորը այն աշխարհն է, որի հետ մենք կարող ենք ինչ-որ կերպ փոխազդել:Դատարկություն-ի խոսքերից
Օբյեկտիվ իրականության, գիտակցության բացակայելու հնարավորությունը, սուբյեկտիվը օբյեկտիվի հետ հավասերեցման, կամ հենց օբյեկտիվ իրականությունը մեկ այլ ավելի հզոր գիտակցության սուբյեկտիվ իրականությունը համարելու, գիտակցության ծրագրավորվածության ու նման հարցերը ինձ թվումա երկրորդական են, որովհետև եթե մենք որոշակի օբյեկտիվ իրականություն չսահմանենք ու չպատկերացնենք, եթե մենք մեր կյանքի մեծ մասում համոզված չլինենք, որ գոյություն ունի էդ օբյեկտիվ իրականությունը ու մենք դրա մեջ ենք ապրում, հնարավոր չի որևէ գիտության գոյությունը, հնարավոր չի նաև մեր գոյությունը, մեր մեծ մասը ինքնասպան կլիներ
Հա, ի դեպ շիզոֆրենիայի ժամանակ մարդու աշխարհընկալումը խիստ աղավաղվում է: Այստեղ կարող եք կարդալ մի պատմություն (ցավոք անգլերեն լեզվով է), թե ինչ է տեղի ունենում մարդկանց հետ, երբ նրանց իրականությունը դառնում է չափից դուրս սուբյեկտիվ: Երկրորդ պատմությունը բավականին հետաքրքիր է:
Մեջբերել
Էջանիշներ