Ինձ թվում է, օբյեկտիվ իրականությունն այն է, ինչ գոյություն ունի մարդու գիտակցությունից դուրս, էն ինչ անցնումա մարդու գլխուղեղով դառնումա սուբյեկտիվ, ինչպես ասեցիք:
Օբյեկտիվ իրականության, գիտակցության բացակայելու հնարավորությունը, սուբյեկտիվը օբյեկտիվի հետ հավասերեցման, կամ հենց օբյեկտիվ իրականությունը մեկ այլ ավելի հզոր գիտակցության սուբյեկտիվ իրականությունը համարելու, գիտակցության ծրագրավորվածության ու նման հարցերը ինձ թվումա երկրորդական են, որովհետև եթե մենք որոշակի օբյեկտիվ իրականություն չսահմանենք ու չպատկերացնենք, եթե մենք մեր կյանքի մեծ մասում համոզված չլինենք, որ գոյություն ունի էդ օբյեկտիվ իրականությունը ու մենք դրա մեջ ենք ապրում, հնարավոր չի որևէ գիտության գոյությունը, հնարավոր չի նաև մեր գոյությունը, մեր մեծ մասը ինքնասպան կլիներ
Մենք ապրում ենք, որովհետև վախենում ենք կորցնել (կամ սիրում ենք) էդ իրականությունը, պետքա չէ՞ ինչ-որ հենարան, որի վրա կառուցենք աշխարհը:
Մեջբերել
Էջանիշներ