Հեղինակ 2.
Անվերնագիր
Ամպը կախվել է ամպից,
Ամպամած օր է.
Վերը երկինք է մթին,
Ներքևը՝ ձոր է:
Ինչ-որ տագնապ է ձորում,
Ինչ-որ սարսուռ է...
Ուշաթափվել է առուն,
Եվ ուռին լուռ է:
Հավքը թևերն ամփոփել,
Կարծես մրսում է,
Ու՞մ և ինչու՞, չգիտե,
Բայց սպասում է:
Խոտը խոտին է ուսել
Իրեն հարևան,
Կարծես դաշինք են հյուսել՝
Քամուն դիմանան:
Խշշում է ծառը ծառին.
«Երկինքը մութ է»...
Հիշում են անցած տարին.
Կայծակն անգութ է:
Նստել եմ սառը քարին,
Սպասածս սիրտ է,
Երկինքը լաց է տալիս.
Կարոտս խիտ է...
Քայլ առ քայլ՝ դարից դար
Խենթ եմ
Ameli (20.05.2011), aragats (19.05.2011), Ariadna (19.05.2011), Chilly (20.05.2011), Claudia Mori (20.05.2011), E-la Via (19.05.2011), einnA (19.05.2011), Farfalla (20.05.2011), impression (19.05.2011), Inna (21.05.2011), Lusinamara (19.05.2011), Mark Pauler (20.05.2011), Moonwalker (20.05.2011), Nare-M (19.05.2011), Skeptic (20.05.2011), Smokie (20.05.2011), Tig (20.05.2011), V!k (20.05.2011), Արէա (19.05.2011), Արևածագ (19.05.2011), Գանգրահեր (20.05.2011), Եկվոր (20.05.2011), Ինչուիկ (20.05.2011), Նաիրուհի (20.05.2011), ՆանՍ (20.05.2011), Տրիբուն (20.05.2011)
Լիլ, նախ՝ ինձ համար անցումը սահուն չի ստացվել, ձեռագրի, իսկ ավելի ճիշտ՝ տրամադրության, կամ գուցե աշխարհայացքի, տարբերություն կա (որ չէր էլ կարող չլինել), որ զգացվում է: Գուցե Սահյանն էլ նույն կերպ գրած լիներ, բայց այդ դեպքում կնշանակեր, որ ստեղծագործության 2 կեսերը գրել է տարբեր օրերի… Մի խոսքով:Հեղինակ 2.
Անվերնագիր
Ամպը կախվել է ամպից,
Ամպամած օր է.
Վերը երկինք է մթին,
Ներքևը՝ ձոր է:
Ինչ-որ տագնապ է ձորում,
Ինչ-որ սարսուռ է...
Ուշաթափվել է առուն,
Եվ ուռին լուռ է:
Հավքը թևերն ամփոփել,
Կարծես մրսում է,
Ու՞մ և ինչու՞, չգիտե,
Բայց սպասում է:
Խոտը խոտին է ուսել
Իրեն հարևան,
Կարծես դաշինք են հյուսել՝
Քամուն դիմանան:
Խշշում է ծառը ծառին.
«Երկինքը մութ է»...
Հիշում են անցած տարին.
Կայծակն անգութ է:
Նստել եմ սառը քարին,
Սպասածս սիրտ է,
Երկինքը լաց է տալիս.
Կարոտս խիտ է...
Ու մեկ էլ Garapost-ի հետ համաձայն եմ «Սպասածս սիրտ է» տողի հետ կապված… Դուրս չի գալիս
Ի դեպ, կասկածներ ունեմ, որ այս տարբերակի համահեղինակը MWMS-ն է:
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Ուլուանա (20.05.2011)
Երկրորդն իրոք հրաշալի ա ստացվել: Ճիշտ ա առաջին տան հարևան ու դիմանան հանգերը մի փոքր չեն համապատասխանում ընդհանուր հանգավորմանը, բայց ընդհանուր առմամբ լավն էր, թե մտքի առումով, թե շարադրանքի, թե չափի ու հանգի հիանալի պահպանման համար: Բանաստեղծությունը կարդալիս պետք ա զգաս դրա երաժշտությունը, տեմպը, ռիթմը, որը իրոք կար Անվերնագրի մեջ: Դե իսկ վերջին տան մասին խոսելն ավելորդ է, Երկինքը լաց է տալիս..., հիանալի է: Քվեարկում եմ երկրորդ տարբերակի` Անվերնագրի օգտին:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ