Իմ թախիծը լուսավոր է...

[Chuk]

Այո…ձեր բոլորիդ ոգևորող խոսքերից ներշնչված՝ նոր նկար եմ նկարել, որը սակայն դեռ չեմ վերնագրել: Կուզենայի ամենքդ գրեիք ձեր մտածած վերնագիրը, ու որը դրանցից կհամընկնի իմ մտքում եղած վերնագրի հետ, այն էլ կտեղադրեմ իմ կայքում: Դրանով էլ կորոշեմ, թե որքանով է ինձ հայողվել նկարը: (Ի դեպ այն կայքում ավելի մեծ ու որակով կարելի է դիտել)
Դե....սպասում եմ վերնագրի ձեր տարբերակներին

Չեմ կարող ասել թե ինչու, բայց այս նկարը նայելիս ակամա հիշեցի պապիս մի բանաստեղծությունը.

Իմ պատուհանը
Այս մեծ աշխարհից
Ինձ տալիս է լոկ մի փոքրիկ կտոր:
Եվ ես դժգոհ չեմ՝
Այդ կտորի մեջ
Ես միշտ տեսնում եմ աշխարհը բոլոր:

Թող միայն նրա՛նք
Տրտնջան, տխրեն,
Ում դեմ փռվել է աշխարհը բոլոր,
Իսկ նրանք այդ մեծ
Աշխարհից համայն
Տեսնում են միայն մի փոքրիկ կտոր:

Խոսելով այս բանաստեղծության ոճով ու նայելով քո նկարները, պետք է ասեմ, որ այն մարդկանցից ով իր փոքրիկ պատուհանից տեսնում է ողջ աշխարհը, ու այն մարդկանցից ես, ով իր տեսածը կարող է տալ, ներկայացնել, ցույց տալ նաև մյուսներին: Հրաշալի ես նկարում, անհամբեր սպասելու եմ մյուս գործերիդ

[ihusik]

Սա Manon-ի հերթական նկարն է - <<Ճակատագիր>>

[Մանոն]

Միշտ հետաքրքրել է ինձ Manon, դու այս ամենի մասին գիտե՞ս ու նկարելուց այնպես ես նկարում, որ այս բոլոր խորհրդանշերը համապատասխանեն նկարիդ բովանդակությա՞նը, թե՞ պարզապես լսում ես իմաստուն սրտիդ ձայնին ու նկարում... Չնայած այս հարցիս մասին իմ կարծիքը գրել եմ արդեն այս գրառմանս սկզբում, բայց կուզենայի քեզնից լսել ևս քո կարծիքն ու պատասխանը:

Հուսիկ ջան...դու իրոք լավ հոգեբան ես ու ամեն բան ճիշտ վերլուծելու տաղանդով շնորհված` մարդ: Երևի թէ ինձ չհաջողվեր այդպես մանրամասն բացատրել այդ նկարի իմաստը, ինչպես որ դու ես արել: Ես իրոք նկարելուց առաջ մտածում եմ իմ ասելիքը, մտքում այնքան եմ նկարում ու ջնջում, մինչև որ իմ ուզած ձևն է այն ստանում: Հետո նոր սկսում եմ նկարել: Այսինքն ես նախապես եմ իմանում, թէ ինչ եմ նկարելու, հետո նոր այն ծնվում է: Բայց ինչպես բոլոր նորածինները ունենում են նաև իրենց յուրահատկությունները, այնպես էլ իմ այդ նկարները երբեմն իրենց մեջ պարունակում են ավելին, քան ես տվել էի իրենց: Գետի, ծառերի, արևածագի հետ կապված քո մեկնաբանություններն իհարկե ես էլ մտածել եմ ու` արտացոլել իմ նկարում: Եվ անչափ ուրախ եմ, որ իմ արտահայտած մտքերը հասկացվում ու բացահայտվում են:
Շնորհակալ եմ բոլորիցդ, ովքեր հետաքրքրվում են իմ արվեստով…

[Մանոն]

ԲԱՐԵՎ, ԹԱԽԻԾ

Մնաս բարով, թախիծ,
Եվ բարև թախիծ,
Դու, որ լցված ես աչքերի մեջը իմ սիրած մարդու
Դո՛ւ չես վատթարը ամեն ցավերից,
Քանզի շրթունքն էլ ամենատխուր դավաճանաբար
ազդարարում է քո գոյությունը
մեն մի ժպիտով:
Դե բարև, թախիծ,
Սերը սիրելի մեր մարմինների
Եվ հզորությունը միևնույն սիրո
Որ ասես հրեշ առանց մարմնի
Դուրս է հորդեցնում քաղցրությունը իր
Հրեշ անգլուխ
Բայց թախծի չքնաղ գեղեցիկ դեմքով:

ՊՈԼ ԷԼՅՈՒԱՐ

[Մանոն]

Սկիզբ

[Cassiopeia]

Ինչ հետաքրքիր նկար է, շատ գեղեցիկ ու խորիմաստ…
Երանի մարդկային երազներին…

[Մանոն]

Կուզենայի լսել մեկնաբանություններ նկարի վերաբերյալ: Արտահայտած մտքերը, ի դեպ, զանազան գրառումներ կարդալու արդյունքում են ծնվել:

[Մանոն]

«Մտորումներ» նկարի միտքը հղացավ Djavaxq-ի «Ուսանողը» կարդալիս, իսկ Մելիքի այս տողերը ասես ձև տվեցին այդ նկարին.
«Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ»:

[lili-4]

Իմ երազներից թև առած , թևածող իմ երազ աշխարհ, որ փորձելով միացնել արևի ջերմությունն ու լուսնի խորհուրդը, կճառագի այն՝լուսավորելով ամեն ամեն ինչ, մաքրելով հոգիներն աղտ ու աղարտից, իսկ այդ լույսի անդրանարձը ջրին հանձնած՝ որպես անհաշիվ փշուրներ, կսփռվի Ձեր աշխարհով մեկ, տալով մի -մի մասնիկ այդ ջերմությունից ու ,ամենակարևոևը, երազանքին թև տալու կարողությունից…

Սա իմ ստացած տպավորություն է այս նկարը դիտելիս, ճիշտ եմ, թե՞ …

[ihusik]

Manon կրկին քո գեղեցիկ նկարներով հիացնում ես մեզ ու կրկին մտածել տալիս քո խորհրդանիշերի գեղեցիկ ու հմուտ կիրառմամբԱպրես, շատ ապրես, շատ լավն են և հատկապես ուզում եմ ասել <<Սկիզբ>> ստեղծագործությանդ մասին: Չնայած պետք է խոստովանեմ, որ ոչ բոլոր մասերն ու իմաստներն եմ հասկացել, ուստի կտամ նաև հարցեր ու կարծում եմ ներող կլինես, եթե դուրս գա որ շատ պարզունակ լինեն հարցերս

Նախ ասեմ, որ ստեղծագործությանդ շատ համահունչ ու համապատասխան վերնագիր է <<Սկիզբ>>-ը, քանզի ինչպես հնագույն խորհրդանիշերից մեկն՝ Ին-ը և Յան-ը, սևը և սպիտակը, խավարն ու լույսը, պասիվիությունն ու ակտիվությունը, սառը և տաքը, ձախը և աջը, լուսինն ու արևը, գիշերն ու ցերեկը, կանացի և տղամարդկային սկիզբներն արտահայտված են իրենց ներդաշնակության ու հավերժության մեջ, այնպես էլ քո նկարում կան այդ խորհրդանշանները / ձախ կողմում կանացի սկիզբն է իր համապատասխան խորհրդանշաններով՝ գիշեր, լուսին, խավար, սև՝ համապատասխան մուգ և սառը գույներով արված, իսկ աջ կողմում տղամարդկային սկիզբն է իր խորհրդանշաններով՝ ցերեկ, արև, լույս, սպիտակ՝ բաց և վառ գույներով արված:

Եվ որպեսզի այս ասածներիս համապատասխան հատկանիշների մեջ որևէ մեկը չգտնի մի սկզբունքի նսեմացման նշույլ անգամ (մասնավորապես երբ կանացի սկզբունքին տալիս ենք գիշեր, լուսին, խավար, սև հատկանիշներն) անպայման ուզում եմ նշեմ, որ անհնար է գոյությունն առանց այդ երկու սկզբունքների և այստեղ բոլորովին չկա ավել կամ պակաս կարևոր սկզբունք, այստեղ երկուսն էլ հավասարազոր են ու հավասարապես կարևոր և դեռ ավելին, կարևորության մասին հարց էլ չի կարող իսկզբանե լինել, քանզի ուղղակի չեն կարող գոյություն ունենալ առանց մեկմեկու և ողջ գոյ-ն էլ հիմնված է այդ երկու սկզբունքների վրա, ինչպես արտահայտված է դա նկարում երկու՝ կանացի և տղամարդկային ձեռքերի միջոցով, որոնք բռնում են երկրագունդն, բայց ցավոք պետք է ասեմ, որ հենց այդ սկզբունքների միջև տեղի ունեցած խախտման, անհավասարակշռության ու աններդաշնակության պատճառով էլ հիմա հավասարապես տուժում են մարդկության երկու կեսերն էլ՝ թե կանայք և թե տղամարդիկ ու նրանց միջև սիրո օգնությամբ հավասարության ու ներդաշնակության վերականգման շնորհիվ էլ մարդիկ կվերագտնեն իրենց փափագած երջանկությունն ու կապրեն իրենց ներկայիս տանը՝ Երկիր մոլորակի վրա, խաղաղ ու գեղեցիկ և որ ամենակարևորն է՝ սիրով ու ներդաշնակության մեջ:

Manon, հակառակ կողմեր նայող կինն ու տղամարդը վկայում են ասածս աններդաշնակությու՞՞նն նրանց միջև եղած, թե՞... Կնոջ ձեռքում ծաղիկ է իսկ տղամարդունը՝ գլոբուս (եթե չեմ սխալվում). ի՞նչ ես ուզեցել դրանցով ասել... ի՞նչ է ասում այն ոլորտն, որով այդ երկուսին ասես առանձնացրել ես... և մեկ էլ կխնդրեի մեկնաբանեիր այն ամենը, որոնք գուցե ես չեմ նկատել կամ որոնց մասին չեմ հարցրել... Նախապես շնորհակալ եմ ու ՇՆՈՐՀԱՎՈՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ

[Մանոն]

Նախ ասեմ, որ ստեղծագործությանդ շատ համահունչ ու համապատասխան վերնագիր է <<Սկիզբ>>-ը, քանզի ինչպես հնագույն խորհրդանիշերից մեկն՝ Ին-ը և Յան-ը, սևը և սպիտակը, խավարն ու լույսը, պասիվիությունն ու ակտիվությունը, սառը և տաքը, ձախը և աջը, լուսինն ու արևը, գիշերն ու ցերեկը, կանացի և տղամարդկային սկիզբներն արտահայտված են իրենց ներդաշնակության ու հավերժության մեջ..
Եվ որպեսզի այս ասածներիս համապատասխան հատկանիշների մեջ որևէ մեկը չգտնի մի սկզբունքի նսեմացման նշույլ անգամ (մասնավորապես երբ կանացի սկզբունքին տալիս ենք գիշեր, լուսին, խավար, սև հատկանիշներն) անպայման ուզում եմ նշեմ, որ անհնար է գոյությունն առանց այդ երկու սկզբունքների և այստեղ բոլորովին չկա ավել կամ պակաս կարևոր սկզբունք, այստեղ երկուսն էլ հավասարազոր են ու հավասարապես կարևոր և դեռ ավելին, կարևորության մասին հարց էլ չի կարող իսկզբանե լինել, քանզի ուղղակի չեն կարող գոյություն ունենալ առանց մեկմեկու և ողջ գոյ-ն էլ հիմնված է այդ երկու սկզբունքների վրա, ինչպես արտահայտված է դա նկարում երկու՝ կանացի և տղամարդկային ձեռքերի միջոցով, որոնք բռնում են երկրագունդն, բայց ցավոք պետք է ասեմ, որ հենց այդ սկզբունքների միջև տեղի ունեցած խախտման, անհավասարակշռության ու աններդաշնակության պատճառով էլ հիմա հավասարապես տուժում են մարդկության երկու կեսերն էլ՝ թե կանայք և թե տղամարդիկ ու նրանց միջև սիրո օգնությամբ հավասարության ու ներդաշնակության վերականգման շնորհիվ էլ մարդիկ կվերագտնեն իրենց փափագած երջանկությունն ու կապրեն իրենց ներկայիս տանը՝ Երկիր մոլորակի վրա, խաղաղ ու գեղեցիկ և որ ամենակարևորն է՝ սիրով ու ներդաշնակության մեջ:
Manon, հակառակ կողմեր նայող կինն ու տղամարդը վկայում են ասածս աններդաշնակությու՞՞նն նրանց միջև եղած, թե՞... Կնոջ ձեռքում ծաղիկ է իսկ տղամարդունը՝ գլոբուս (եթե չեմ սխալվում). ի՞նչ ես ուզեցել դրանցով ասել... ի՞նչ է ասում այն ոլորտն, որով այդ երկուսին ասես առանձնացրել ես... և մեկ էլ կխնդրեի մեկնաբանեիր այն ամենը, որոնք գուցե ես չեմ նկատել կամ որոնց մասին չեմ հարցրել... Նախապես շնորհակալ եմ ու ՇՆՈՐՀԱՎՈՐՈՒՄ ԵՄ ՔԵԶ

ihusik ջան, ինչպես միշտ շատ ճիշտ մեկնաբանել ես նկարը: Իսկապես այստեղ երկու իմաստ եմ ներդրել, առաջինը՝ մարդը որպես կենսաբանական էակ: Կյանքը հիմնված է կին և տղամարդ արարածների հավասարության վրա: Դա ես արտահայտել եմ մոլորակը պահող մի զույգ ձեռքով, որի մի ափը կանացի է, մյուսը՝ տղամարդու: Եթե այդ ափերից որևէ մեկը մի փոքր իսկ շեղվի, գունդը կգլորվի, այնպես էլ կյանքը չի կարող շարունակվել եթե բացակայի այդ ափերը կրողներից որևէ մեկը:
Մյուս իմաստը՝ մարդը որպես սոցիալական էակ:
Սա արդեն վերևում նկարված կինն ու տղամարդն են, որոնք ինչպես դու ճիշտ նկատեցիր իրար շրջված են նստած: Քիչ առաջ կարդում էի «Ֆեմինիզմ»-ի մասին թեման ու մտածում, թե ինչքան ավելի հեշտ կլիներ մեր կյանքը, եթե կանայքս պարզապես ընդունեինք այն փաստը, որ ինչքան էլ մենք սովորենք ու ստեղծագործենք, տղամարդիկ մնում են մեզանից ավելի տաղանդավոր ու խելացի: Հենց այդ իմաստով էլ տղամարդու ձեռքին է գլոբուսը՝ մտածելու, փիլիսոփայելու, հայտնագործելու մի պարզ «սիմվոլ»: Սիրելի կանայք, խնդրում եմ չնեղանաք, դա իմ կարծիքն է ընդամենը, բայց մենք պարզապես այդպես ենք ստեղծված: Իսկ քնքուշ կանայք ավելի լավ հասկանում են գեղեցիկը, զգացմունքայինը, իրենց գոյությամբ ավելի հրապուրիչ են դարձնում կյանքը: Եվ ունեն մի առաքելություն նույնպես՝ դա մայրանալն և կյանքը շարունակելի դարձնելն է:
Բայց մի բանի ևս ուշադրություն դարձրեք, որքան էլ որ շրջված են իմ նկարի պերսոնները, այնուամենայնիվ նրանք հենված են իրար և չեն կարող առանց մեկ-մեկու
Ծովն այստեղ մաքրության խորհրդանիշ է, սկզբում ամեն ինչ կատարյալ է եղել:
մնացածը ճիշտ բացատրել ես ihusik ջան:

[Grieg]

Մենոնի բոլոր նկարները գեղեցիկ են..նայելով նկարները գիտակցում ես հեղինակի նրբությունը, մտքի թռիչքը և հոգևոր անեզր աշխարհը:
Սիրում եմ նրա նկարներում գույների բազմազանությունը և համահունչ խաղը:
Հատկապես շատ եմ սիրում <Չիրականացած երազանք> նկարը, որտեղ պատկերված աղջիկը` կարծես գտնվի երաժշտության տարերգի մեջ, նկարը կենդանի է և լուռ և ճչող .. սակայն նույն նկարում դաշնամուրը մի քիչ տարօրինակ կերպ է պատկերված:
Նկարը որտեղ պատկերված է լուսինը արտացոլում է դրական էներգիա, գույները հանգիստ և հաճելի են:
Կուզենաի տեսնեի հեղինակի նորանոր ստեղծագործություներ:

[Djavaxhq]

«Մտորումներ» նկարի միտքը հղացավ Djavaxq-ի «Ուսանողը» կարդալիս, իսկ Մելիքի այս տողերը ասես ձև տվեցին այդ նկարին.

Ես չէի էլ կարողանա ավելի լավ պատկերացնել թե ինչպես կարելի է արտահայտել վրձնով իմ զգացածը երբ գրում էի Ուսանողը
Կեցցես Մանոն ես սարսափելի հիացած եմ քո արվեստով

[Ariadna]

Շատ լավ նկար է։ Նայեցի ու ոնց որ տեսնեի Հ.Սահյանի «Ծովն էր, գիշերն էր, ես էի և դու, չորս հոգով էինք, էլ ոչ ոք չկար, թե իմանար մեզ ինչից է զրկում, առավոտն ինքն էլ երևի չգար....»............ բանաստեղծությունը։

[Ծով]

«Մտորումներ» նկարի միտքը հղացավ Djavaxq-ի «Ուսանողը» կարդալիս, իսկ Մելիքի այս տողերը ասես ձև տվեցին այդ նկարին.
«Ես պիտի լցնեմ ծխով ու թույնով
օրերիս անդունդը,
որտեղ խրվում են անցնող ժամերը
ու իմ անիմաստ տառապանքները
ու ժպիտները ու իմ խոսքերը:
Ողջը` հատակից մինչև պռունկը,
այս բացարձակ դատարկության
ես պիտի լցնեմ սուրբ նիկոտինով,
որ սատկեն այնտեղ բջիջները ժամանակի,
ու լույսի շողը, որ անիմաստ
թափառում է այս խավարում,
մարի մեկնդմիշտ»:

Հրաշք...չգիտեի, որ մի օր նկարին նայելուց կլացեմ /Գուց ե այդպես արդեն եղել է, չեմ հիշում/...
Բայց չհասկացա ինձ...