Ինձ անհանգստացնում է մեր հասարակությունում իշխող տրամադրությունները: Խոսքս մեր հարևանների հետ հարաբերությունների մասին է. ամեն մի իրավիճակի սրում, ամեն մի կրակոց սահմանի վրա անհասկանալի ցնծությամբ ենք ընդունում... վրեժի կոչեր, ֆանատիկ ելույթներ: Իհարկե, հասկանում եմ որ «իրանց» մոտ այս տրամադրությունները, ցավոք, նույնպես կան և իմ դիտարկմամբ ավելի ֆանատիկ են, և նման պայմաններում մեր խոհեմությունը որպես թուլություն է ընկալվելու և ֆանատիկներին ավելի մեծ ոգևորության առիթ տա:
Բայց ինչքա՞ն պետք է շարունակվի, ե՞րբ է գալու այն սերունդը, որը խիզախություն է ունենալու վերջ տալու այս հիմար պատերազմներին..... չեմ կարծում որ այնտեղ չկան պատերազմներից կուշտ մարդիկ, բայց նրանք մեզ են սպասում, մենք նրանց և այպես հազարամյակներ շարունակ: Ինչու՞ հազարամյակներ, որովհետև «նրանք» և «մենք» նկատի ունեմ բոլոր պատերազմող ազգերին, մեր պատերազմները չեն տարբերվում այլ պատերազմներից, բոլորն էլ կարծում են, որ իրանց պայքարը արդար է, որ իրանցը տարբեր է, որ իրենք ստիպված են, որ իրենց «թշնամին» չարն է և արյունարբու, և բոլորն էլ այս ասածներիս հետ չէին համաձայնվի, քանի որ իրենց համոզմամբ հենց կոնկրետ իրանց դրանք չեն վերաբերում:
Ցանկացած պատերազմ սկսվել է միայն մարդկային հիմարության շնորհիվ: Միայն հիմարությունն է, որ մարդկանց ստիպել է կործանել սեփական կյանքերը:
Ես չեմ ասում, թե ինչ է պետք անել պատերազմի ժամանակ՝ գիտատակցելով որ այդ ժամանակ զենքով տունդ, ընտանիքդ, երկիրդ պաշտպանելուն այլընտրանք չկա. չնայած եթե կարողանայի սահմանին կանգնել և կողմերին թույլ չտայի պատերազմել, ապա կանեի:
Խոսքս նրա մասին է, թե ինչ է կարելի անել, մինչև ազգերը գլուխները կորցրած հրեշների նման իրենց կգցեն այդ աղետի մեջ. ինչպե՞ս է կարելի բուժել մարդկանց ուղեղները: Ամեն մեկս պատասխանատու ենք առաջին հերթին մեր հասարակաթյան համար:
Հասկանում եմ, որ միանշանակ չի ընկալվի գրառումս՝ իմ ուղեղն էլ էր մի քանի տարի առաջ Ստամբուլը արյան մեջ խեղդելու մտքերով լցված: Պարտավոր ենք օտար ֆանատիկներից պաշտպանել մեր արժեքները, սակայն ոչ պակաս պարտավոր ենք նաև մեր մեջ նստած ֆանատիկներին վերացնել:
Մեջբերել
Էջանիշներ