Ես ընդհանրապես չեմ պատկերացնում, որ նորմալ գրողը չկարողանա ցանկացած ասելիք առանց քֆուրի գրել: Գալաթեայի ստեղծագործություններից մեկից <անբարոյականի որդի> հայհոյանքը հիշեցի, ու էնքան բնական էր կարդացվում, ու հաստատ իր գրածը չէր թուլացնում: Բայց դե ով իրավունք ունի գրողին թույլ չտալ, որ հայհոյի, կարանք ուղղակի, չենք ուզում, չկարդանք

Էջանիշներ