Որոշ գրառումներ ընթերցելուց հետո, մոտս ցանկություն առաջացավ ուսուցողատեղեկատվական թեմա բացել ՊԱՏՐԻՈՏԻԶՄ և P.R. վերնագրերով, դրանց իրականացման, ոճային ու մոտեցումային ուղվածության ու տարբերությունների վերաբերյալ, սակայն ժամանակիս սղության պատճառով չեմ անդրադառնա դրանց:
Այնուամենայնիվ չեմ զլանա անդրադառնալ գրառումների հեղինակներից մեկի զավեշտալի անդրադարձին ( էթիկայի կանոններից դուրս գալով չեմ նշում անունը), որտեղ վերջինս մի քանի կետով գովերգում է պրոյեկտը: Գործածելով իր կողմից բավականին բարձր գնահատական ցուցաբերող բառեր, ինչպիսիք են լավ, բավականին խնդալու, որակյալ անիմացիա, հաջողված, առանց ֆանտազիայի պակասի, բավականին լավ ինտելեկտուալ, այս ամենից հետո նույն հեղինակի անձնական վերաբերմունքը իր իսկ դրական բառերով նկարագրված պրոjեկտին ատում, զզվում եմ նման բաներից:
Նաև վերջինիս անմեղ ու անբացատրելի հիասթափությունը, թե այս մուլտերը ոչ մի կերպ չեն ավելացնում իր հայրենասիրությունը՝ հետևաբար առաջ է քաշում դրանց իզուր լինելը: ( Մինչդեռ այս մուլտերը իր հայրենասիրությունը բարձրացնելու նպատակ չեն հետապնդում)… Երևի այս հայտարարության հեղինակը, հետևողականություն ցուցաբերելով իր մոտեցմանը, պետք է որ նաև իզուր համարի այն աշխատությունների կարևորությունը, որոնք թարգմանվում են, ասենք արաբերեն, ֆրանսերեն, իտալերեն, ճապոներեն… Չէ որ ո՛չ միայն վերջինս չի կարող ընթերցելայդ լեզուներով, այլև շատ շատերը չեն կարող: Հետևաբար չի ավելանում հայրենասիրությունը ու գործն իզուր է կատարված:
Որոշ գրառումներ ընթերցելուց հետո, ակամայից տպավորություն է ստեղծվում ու խափուսիկ հպարտություն, թե շրջապատված ես այսօրվա իրական Նժդեհներով, որոնք իրականում ու ավաղ փայլում են առավելապես կայքի շրջանակներում: Բայց միանգամից ժպիտ է առաջանում, քանի որ դա հիշեցնում է շատերիս կողմից դեռ մանկությունից սիրված, ու դեռ շատ ավելիների կողմից այդպես էլ չընկալված, իրականում հեչ էլ չմանկական << Մկների ժողով >> ը:
P.S. Զանգ կա, զանգ կախող չկա…
Մեջբերել
Էջանիշներ