Վերջերս սկսել եմ հեքիաթներ գրել, ու ինձ լրիվ տարել ա էտ ուղղությամբձեզանից ոմանք ճանաչում են Աննետին այլ սոցիալական ցանցերից կամ իմ բլոգից: Բայց որոշեցի հատուկ ակումբցիների համար այստեղ էլ դնել: Ուրախ եմ լսել ամեն տեսակի քննադատություն
Աննետ Նուար կամ Լուսնոտների 20/3
Վերջերս սկսել եմ հեքիաթներ գրել, ու ինձ լրիվ տարել ա էտ ուղղությամբ
mananart.blogspot.com
Աննետ Նուար կամ Լուսնոտների 20/3Աննետ Նուարի, Ժորժի ու թարս տանիքի մասին
Չգիտեմ, գիշերով տանիք բարձրացել եք երբևէ, թե ոչ: Բարձրացել եք? Ավելի լավ, ուրեմն դուք կհասկանաք այն, ինչ հիմա կպատմեմ: Գիշերը ցերեկի հակառակ կողմն է` հայտնի ճշմարտություն: Դե եթե գիշերը տանիքում եղել եք, գիտեք, որ տանիքն էլ գիշերը ներքևում է: Ինչ է, չգիտեիք? Տանիքը ներքևում է, հարկերև` վերևում, շենքը թարս է չէ? Լավ, դա հեչ: Կարևորն այն է, որ Լուսնոտների 20/3 շենքի տանիքում ապրում էր նա: Նրա անունը Աննետ էր, ազգանունն էլ Նուար` Աննետ Նուար: Աննետը մի առանձնահատկություն ուներ` նա ցերեկը քնած էր, իսկ գիշերները` արթուն: Եվ նրա մոտ, գիշերվա նման, ամեն ինչ հակառակն էր: Նա երկար մազեր ուներ, որոնք փոխանակ ներքև ձգվեին, վերև էին ձգվում, բայց ոտքերն ու ձեռքերն իրենք տեղում էին: Ընդհանրապես, նա գեղեցիկ Աննետ էր: Այդ շենքի No. 54 բնակարանում ապրում էր մի տղա` Ժորժը: Նա շատ խելոք տղա էր` ամեն օր պատրաստում էր դասերը, լվանում ատամներn ու մինչև մութն ընկնելը պառկում էր քնելու: Դրա համար էլ երբեք գիշեր չէր տեսել: Անկեղծ ասած` դա շատ էր նրան տանջում. պատկերացնում եք ինչ տխուր է` երբեք գիշեր չտեսնել: Այդպես` նա մի օր որոշեց չքնել:
Եվ ահա մութն ընկավ: Աստղ, մի հատ էլ աստղ, Լուսին, աստղ: Գրքերում տեսել էր, բայց իրականում... Մմմմ, բա տանիքից ինչ տեսարան է: Ախ, պետք է շտապ բարձրանալ տանիք:
Ճռռ... " Հիշեմ, առավոտյան յուղ բերեմ տանիքի դռան համար" ,- մտածեց Ժորժը: Ախ, Ժորժ, դու քո ճռռոցով արթնացրեցիր Աննետին: Չնայած արդեն ժամանակն է` ինչքան կարելի է քնել: Ժորժն Աննետին տեսավ ու տեղնուտեղը քարացավ। ամեն քայլափոխին չես տեսնի մազերը վեր ձգված աղջիկ: Իսկ Աննետի հեչ պետքն էլ չէր: "Քո մազերը",- ասաց Ժորժը: "Քոնն էլ",- պատասխանեց Աննետը: Ժորժը ձեռք տվեց մազերին ու զգաց, որ իրենն էլ է վեր ձգված: Ժորժի աչքերը մեծացել ու կլորացել էին` այստեղ ամեն ինչ թարս է ախր:
Աննետը շատ լուրջ դեմքով ասաց. "Ցտեսություն" ու տանիքի անցքից դուրս եկավ, երևի շտապ գործեր ուներ: "Հեյ, սպասիր, դու կընկնես, բարձր է ախր",- բղավեց Ժորժը ու վազեց նրա հետևից: "Վայ, այս ուր ենք մենք?" հարցրեց նա: "Տանիքի վրա",- պատասխանեց Աննետը: "Բայց ախր տանիքը վերևում է լինում",- զարմացավ Ժորժը: "Լսիր, դու Լուսնից ես իջել? Ամեն ինչ իր հակառակ կողմն ունի, դուրդ չի գալիս, գնա քնիր",- պատասխանեց Աննետը: Բայց Ժորժն, իհարկե, չգնաց, թե չէ Աննետը կմտածեր, թե նա վախենում է: Ու խելոք հետևեց նրան:
"Ա, դու դեռ այստեղ ես? Ուրեմն կօգնես ինձ",- ասաց Աննետը: Նա "Երկնքի մաքրության բյուրո"-ում էր աշխատում, ամեն գիշեր աստղերի փոշիներն էր հավաքում: Ու քանի որ բոլոր աստղերը չէր հասցնում մի գիշերում մաքրել, ամեն գիշեր տարբեր աստղեր էին փայլում երկնքում: Առաջինը Բևեռային աստղն էր մաքրում, դա մոտ էր իր տանիքին, դրա համար էլ այս աստղը ամենավառն է փայլում:
"Ահա քեզ սպունգ,- ասաց նա Ժորժին,- ու արի հետևիցս, որ աստղն ասեմ, կմաքրես, տես հա~, լավ կմաքրես": Ժորժն արդեն սովորել էր , որ երկինքը ներքևում է, աստղերն էլ մոտ են: Ու Ժորժն ու Աննետը սկսեցին մաքրել աստղերը` 1, 2, 3, ... 167, 168...
Ահա և վերջ: Բոլոր աստղերը մաքրված են: Նրանք հոգնած նստեցին Աննետի տանիքի վրա: "Հաց ու ջեմ կուտես?",- հարցրեց Աննետը: Ժորժը գլխով արեց. աստղ մաքրելուց հետո սիրտդ միշտ հաց ու ջեմ է ուզում: "Զգույշ բռնիր, ջեմը հացի տակից է քսած",- ասաց Աննետը: Նա հարցրեց Ժորժին` որտեղից է նա եկել: "5-րդ հարկից: Լսիր, գիշեր ինչու է ամեն ինչ թարս?",- հարցրեց Ժորժը: "Թարս? Թարս չէ: Ինձ համար ցերեկն է թարս, իսկ գիշերն ամեն ինչ օրինաչափ է",- պատասխանեց Աննետը: "Ա~, հասկացա",- ասաց Ժորժը, բայց ոչինչ էլ չհասկացավ: "Լսիր, բա մազերդ ինչու են վերև?",- նորից հարցրեց նա: "Չէ, սա անօգուտ է,- վրդովվեց Աննետը,- արդեն 5-րդ մարդն ես, որ գիշերով բարձրացել է տանիք, ու ոչ մեկդ չեք հասկանում: Է~, ես գնացի քնելու": "Ախր, նոր է լուսանում, ինչ քնել?"- բացականչեց Ժորժը: Բայց Աննետը չպատասխանեց, ուղղակի գնաց:
"Ինչ պիտի հասկանամ, տեսնես,- մտածեց Ժորժը,- լավ, է~, գնամ քնեմ, առավոտյան կմտածեմ":
mananart.blogspot.com
Chilly (19.04.2011), E-la Via (20.04.2011), impression (19.04.2011), Kita (19.04.2011), Lem (11.07.2011), Mark Pauler (19.04.2011), Sambitbaba (11.07.2011), Yellow Raven (19.04.2011), Անի Ներկարար (11.07.2011), Արէա (19.04.2011), Ինչուիկ (23.07.2011), Միքո (19.04.2011), Նաիրուհի (21.07.2011), Ռուֆուս (19.04.2011)
Հասկանալու և մե~ծ ակնոցների մասինՀաջորդ առավոտյան Ժորժը շատ դժվար արթնացավ. չէ որ գիշերը քիչ էր քնել: Այդպես քնաթաթախ էլ գնաց դպրոց: Ողջ օրը նա շատ անհանգիստ էր, նրան տանջում էր այն հարցը, թե ինչ պիտի հասկանա: Անգամ ցերեկը չճաշեց` այդքան շատ էր տանջում նրան այդ հարցը: Բայց տնայիններն արեց, դա պարտադիր էր, և տետրերի բոլոր չգրած տեղերում թարս տանիքներն ու Աննետին էր նկարել:
Կրկին գիշեր: ժամը 10 է, քնել է պետք: Ախր ինչ է պետք հասկանալ, քունն էլ տանում է, ու~ֆ: «Չէ, չեմ քնելու, ես միշտ ամեն ինչ հասկանում եմ, ու սա էլ կհասկանամ»,- մտածեց Ժորժը: Հիշում եք չէ, որ նա խելոք Ժորժ էր?
Մմմ, տանի~ք...թարս շուռ տված տանի~ք: 12-անց էր, Աննետը արդեն արթուն պետք է լինի: Ժորժը փնտրեց նրան տանիքում, սակայն նա այնտեղ չէր: «Երևի արդեն դուրս է գնացել»,- մտածեց Ժորժը և դուրս եկավ տանիքի անցքից:
-Ախ,- բացականչեց Ժորժը, քիչ էր մնում սայթաքեր ու ընկներ վերև,- Աննե~տ, Աննե~տ, որտեղ ես?
-Ա~, նորից դու,- կրկին ինչ-որ բանով զբաղված` հարցրեց Աննետը,- վերցրու սպունգն ու օգնիր ինձ մաքրել:
-Բայց ես չեմ ուզում մաքրել,- որոշեց Ժորժը:
-Ուրմեն գնա քնիր:
- Չեմ ուզում քնել:
-Ուրեմն մաքրիր:
-Չեմ ուզում մաքրել:
-Ուրեմն, է~...ինչ ես ուզում?- նյարդայնացավ Աննետը:
-Ուզում եմ հասկանալ:
-Ինչը?
-Չգիտեմ,- ասաց Ժորժը
-Ես էլ չգիտեմ, այնպես որ կամ օգնիր ինձ մաքրել, կամ էլ գնա քնիր...
-Ախր, չեմ ուզում քնել, ոչ էլ մաքրել եմ ուզում, չես հասկանում?
-Էյ, մի մոռացիր, այդ դու չես հասկանում,- ուղղեց Աննետը:
-Է~~~,- Ժորժը նեղվեց ու նստեց Աննետւ աստիճանների վրա:
-Լա~վ, լսիր, շատ մի նեղվիր, կարող ես գնալ Հասկացողների բյուրո: Կարծում եմ քեզ այնտեղ կօգնեն, ասաց Աննետը:
-Հը? Հասկացողների բյուրո? Դու այդ բյուրոից ես?,- հարցրեց Ժորժը:
-Չէ, ես Աստղերի մաքրության բյուրոից եմ: Վերցրու հասցեն և ինձ հանգիստ թող հա?
Ժորժը վերցրեց Աննետի տված թուղթը: Վայ, այս ինչերեն է, բան չի հասկանում: Ա~~, հասկացա, ախր ամեն ինչ թարս է, մմմ, հայելի է պետք...կամ էլ շենքի պատուհան:
«Հասկացողների 13/518, բն. ըստ ցանկության»
Ըստ ցանկության բնակարան? Դա որն է??? «Էլի բան չհասկացա» ,- կրկին նեղվեց Ժորժը: Բայց որոշեց գնալ, ինչ-որ բան նրան հուշում էր, որ պետք է ուղիղ գնալ: Գնաց-գնաց, ու հասավ ինչ-որ տեղ: «Մմմ, ճիշտ եմ եկել?»,- մտածեց Ժորժը: «Ճիշտ ես եկել»` գրված էր պատի վրա: Տակն էլ գրված էր «Ինչ ես զարմացած կանգնել? Ասում եմ ճիշտ ես եկել, դուռը բաց ու արի ներս» : «Ինչ գիտի այս պատը, թե ես ուր էի ուզում հասնել?»,- զարմացավ Ժորժը: Այս ինչ էլ մութ է ներսը:
-Հեյ~, էստեղ մարդ կա?
-Մարդ? Կա,- լսվեց ձայնը:
-Բա ուր է?
-Սեղանի տակ?
-Սեղանի տակ?- զարմացավ Ժորժը,- ինչ ես անում սեղանի տակ?
-Հասկանում եմ,- ասաց ձայնը:
-Ինչ ես հասկանում?
-Դե որ հասկանայի թե ինչ եմ հասկանում, չէի մտնի սեղանի տակ,- ասաց ձայնը:
-Ինչ, հիմա որ ես էլ մտնեմ սեղանի տակ, կհասկանամ?-կասկածանքով հարցրեց Ժորժը:
-Հապա փորձիր:
Ժորժը մութ սենյակում մի կերպ շոշափեց սեղանը ր մտավ դրա տակ: Ձայնը մի լուցկի վառեց, և Ժորժը տեսավ, որ դա գիտնականի սպիտակ խալաթով, մե~ծ ու քաչալ գլխով ու մե~~~~ծ ակնոցներով մարդ է:
-Բայց ես բան չեմ հասկանում,- ասաց Ժորժը:
-Իսկ ես հասկանում եմ,-ասաց ակնոցներովը:
-Ինչ եք հասկանում?
-Որ չեմ հասկանում,- ասաց ակնոցավորն ու դուրս եկավ սեղանի տակից:
-Այդ ուր?- բացականչեց Ժորժը,- չէ որ մենք փորձում էինք հասկանալ:
-Սեղանի տակ?- զարմացավ մարդը,- սեղանի տակ ուզում էիր բան հասկանալ? այդպես չես կարող, սեղանները վնասակար են հասկանալու համար:
-Է~, ես եկել եմ այստեղ, որ հասկանամ, իսկ դուք... Լսեք, ինչ մեծ ակնոցներ ունեք, դա մոտիկը տեսնելու համար է , թե հեռուն?- այդ հարցը մայրիկից էր սովորել:
-Ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը: Սա մանրուքները հասկանալու համար է:
-Ակնոցներով եք հասկանում?- զարմացավ Ժորժը:
-Բա իհարկե, ակնոցներով եմ չէ տեսնում, իսկ եթե տեսնում եմ, ուրեմն հասկանում եմ, հասկացար???
-Հա~, հասկացա,- ասաց Ժորժը, բայց նորից բան չհասկացավ:
-Հասկացար? Այդքան շուտ? Դա լավ է, դե ուրեմն ազատ ես, կարող ես գնալ:
Ժորժն, իհարկե ամաչեց ասել, որ ոչինչ չի հասկացել և ուզում է մնալ, ու ներսից իրեն ուտելով շրջվեց, որ գնա: «Գոնե այդ ակնոցներից ունենայի, երևի կհասկանայի այդ ժամանակ» ,- մտածեց Ժորժը: Այդ ընթացքում ակնոցավորը հանել էր ակնոցները և դրել սեղանին, Ժորժը թաքուն վերցրեց դրանք սեղանի վրայից, ասաց. «ցտեսություն» ու արագ դուրս եկավ ,քանի դեռ չէին նկատել իրեն: Դուրս եկավ ու անհամբերությունից անմիջապես ակնոցները դրել: Լըըըըղղղղ.....աշխարհը կարծես լղոզվեց, գլուխն էլ սկսեց պտտվել, վաայ...Հանեց ակնոցները: «Ես սրանով բան չեմ տեսնում, ավելի լավ է, հետ տանեմ»,- նույն կերպ` թաքուն, որ մարդ չտեսնի, ակնոցները տեղը դրեց ու դուրս թռչեց սենյակից:
-Աննե~տ, Աննե~տ,- բացականչեց նա:
-Ինչ ես գոռում? Մարդիկ քնած են, ի տարբերություն քեզ,- ասաց Աննետը:
-Աննետ, լսիր, սպունգը տուր, ես էլ օգնեմ, հա?
mananart.blogspot.com
E-la Via (20.04.2011), Kita (19.04.2011), Lem (11.07.2011), Mark Pauler (19.04.2011), Quyr Qery (19.04.2011), Sambitbaba (11.07.2011), Yellow Raven (19.04.2011), Անի Ներկարար (11.07.2011), Արէա (19.04.2011), Ինչուիկ (23.07.2011), Միքո (23.07.2011), Նաիրուհի (21.07.2011), Ռուֆուս (19.04.2011)
հեքիարը շարունակական է, դեռ չեմ ավարտել, հերթով մասերը կտեղադրեմ, կան նաև նկարներ, բայց բլոգումս են, սա էլ հղումը
http://mananart.blogspot.com/search/...82%D5%A1%D6%80
mananart.blogspot.com
Մաման շատ հավեսն էին: Պարզ ու լուսավոր
Չգիտեմ հատուկ ես անունը տենց դրել, Թե չէ, բայց դե նկարների վրա Annet Noir էր, այսինքն սև
Լռիվ նկարներիտ աշխարհի մասն է
Ты или заходи в мою жизнь, или иди куда-нибудь.. стоишь на пороге, а дверь настежь. мне холодно.
Մանանա, շատ լավն էր
Դավայ նկարազարդումներն էլ դիր, լա՞վKita-ի խոսքերից
Լռիվ նկարներիտ աշխարհի մասն է
I may be paranoid but no android!
Մանանա (19.04.2011)
Մերսի,Կiտ ջանՄաման շատ հավեսն էին: Պարզ ու լուսավոր
Չգիտեմ հատուկ ես անունը տենց դրել, Թե չէ, բայց դե նկարների վրա Annet Noir էր, այսինքն սև
Լռիվ նկարներիտ աշխարհի մասն էՆուարը հատուկ եմ դրել, հա, բայց ֆրանսերենով դա նաև գիշեր ա նշանակում, դրա համար
mananart.blogspot.com
Kita (19.04.2011)
Ի դեպ ինչ-որ տեղ հիշեցրեց Ինչուիկը (Незнайка) հանդիպում է Երկարագուլպա Պեպպիին
I may be paranoid but no android!
Մանանա (19.04.2011)
Մանան, վերջն են
Նույն ոճի մեջ շարունակի, աշխատի չշեղվես թեթևությունից իմաստային կողմի համար
Մանանա (19.04.2011)
Լավն էին Մանանա ջան… Շարունակիր գրել և այստեղ տեղադրել:
Սպասում եմ
Մանանա (21.04.2011)
Լավն էր՝հեշտ էր կարդացվում ու հետաքրքիր էր
The cake is a lie.
Մանանա (21.04.2011)
Ծլը~նգ, ծլը~նգ: Զարթուցիչ, ով է քեզ հորինել?? Չէ, չեմ ուզում լսեմ, ու չեմ լսի: Այդպես Ժորժը կյանքում առաջին անգամ դասի չգնաց և ամենակարևորը բաց թողեց պատմության դասը: Մայրիկն անհանգստանում էր. Ժորժը վերջերս շատ դժվարությամբ էր արթնանում և ամբողջ օրը քնկոտ էր: Դե արի ու մայրիկին բացատրի, թե որտեղ է Ժորժը լինում գիշերները և ինչու է ամբողջ օրը քնկոտ: «Չէ, պետք է բժշկի գնալ», վճռեց մայրիկը: Դե Ժորժն, իհարկե, չհակաճառեց, բժիշկները խելացի մարդիկ են, նրանք հաստատ ելքը կգտնեն:
Էլ Ժորժի մատը ծակեցին, ինչ-որ բաներ քսեցին, մաքրեցին, փայտիկներ խցկեցին բերանը: Ու այդքան բանից հետո բոլոր բժիշկները Ժորժին կատարյալ առողջ գտան, միայն ակնաբույժն ասաց «Տարեք այս երեխային, թող մի քիչ քնի», այն բանից հետո, երբ Ժորժը աղյուսակի առաջին երկու տառից հետո սկսեց խռմփացնել:
Ցերեկային երեքժամյա քնից հետո միշտ ուզում ես գոռալով երգել: Սակայն Ժորժը չհամարձակվեց: Երբ փոքր էր, մի անգամ փորձեց երգել հյուրերի առաջ: Նրա մայրիկը մտածում էր, որ նա տաղանդավոր է, և կարող է լավ երգել: Սակայն այդ օրվանից հետո, մայրիկը որոշեց, որ ավելի լավ է Ժորժը խելացի լինի, քան տաղանդավոր: Դրա համար էլ Ժորժը այդքան խելացի է հիմա:
Բա ինչ անի? Մի բանով պետք է զբաղվել չէ? Ահա, հասկացավ, կարելի է Ռեբեկայի հետ իջնել բակ խաղալու: Ռեբեկան Ժորժի դասարանցին էր, Հարիի կողքն էր նստում, երրորդ շարքի առաջին նստարանին: Գնդակ խաղացին, վազեցին, ծառերի ճյուղերից կախվեցին: Դա էլ արեցին, բա հիմա ինչով զբաղվեն?
Կարելի է մայրամուտին նայել: Այսինքն` թե ինչպես են արևի շողերը լքում դիմացի 16-հարկանիի պատերը: Լուսնոտների փողոցում դա մայրամուտին հետևելու միակ ձևն է: Չնայած մի ձև էլ կա` բարձրանլ տանիք և հետևել մայրամուտին: Կրկին տանիք? Օ, ոչ, մտածեց Ժորժը, ես այլևս չեմ դիմանա: Սակայն Ռեբեկան շատ խնդրեց: Դե, Ժորժն էլ, բնականաբար, չմերժեց, քանի որ խելացի լինելուց բացի, նաև ջենտլմեն էր:
Երբ հասան տանիք` արևը գրեթե մայր էր մտել: Միայն վերջին շողն էր մնացել, այն էլ գիտեր, որ Ժորժն ու Ռեբեկան էին բարձրանում, դրա համար էր մնացել էր: Ու շատ շուտով արևն այլևս երկրագնդի հակառակ կողմում էր: Այդ էլ Ժորժը աշխարհագրության դասին էր սովորել: Մինչ այդ նա գիտեր, թե արևը դիմացի 10-հարկանիի հետևում է թաքնվում գիշերները, դրա համար էլ միշտ այդ շենքի տղաների հետ կռվում էր, որպեսզի վերադարձննե արևին:
Կամաց-կամաց մթնում է: Շուտով աստղերը դուրս կգան, ու Աննետն էլ կարթնանա: Պետք է իջնել տանիքից: Բայց Ռեբեկան որոշեց աստղերին նայել տաքից: Ախր ինչ աստղեր, քնել է պետք: Չէ ու չէ, Ռեբեկան ուզում է մնալ այնտեղ: Լավ, ինչ արած, Ժորժը կրկին քաղաքավարությունից չմերժեց նրան ու մնացին տանիքում: Ռեբեկան անհամաբեր նայում էր վերև, թե երբ են աստղերը դուրս գալու: Դե արի ու բացատրի, որ գիշերն ամեն ինչ թարս է, ու աստղերն է ներքևում են: Ահա և առաջին աստղը, երկրորդը:
-Ահ, դու հերիք չէիր, հիմա էլ ընկերուհուդ ես բերել,- փնթփնթաց Աննետը,- չնայած, ինչքան շատ ձեռք, այդքան շատ աստց կմաքրենք: Հապա մի տեսնեմ քանի ձեռք ունես: Ընդամնեը երկուսը: Լավ, դա էլ է հերիք:
Ռեբեկան քար էր կտրել: Բա հո ամեն օր չես տեսնի մազերը վեր ցցված աղջիկ: Ժորժը փորձեց բացատրել, թե ինչը ինչումն է: Աննետն էլ կողքից քմծիծաղով նայում էր` ինքը շատ է հասկանում, մի հատ էլ կողքինին է բացատրում: Սակայն Ռեբեկան ոչինչ չէր հասկանում, որ գիշերն ամեն ինչ թարս է, տանիքն էլ ներքևում է: Մմմմ, հայելի, միակ ճիշտ ճանապարհն է: Ժորժը Ռեբեկային տարավ մոտակա պատուհանի մոտ, որ տեսնի իր վեր ցցված մազերը:
-Ահ, իմ գեղեցիկ մազերը, իմ հրաշալի, նոր հարդարված, գեղեցիկ մազերը,- բացականչեց Ռեբեկան:
Ժորժն էլ արդեն ուզում էր ասել, որ վեր ձգված մազերը Ռեբեկային շատ են սազում, բայց դե Ռեբեկայի մեղմ ասած չհիացած հայացքը նրան ստիպեց փոշմանել ու ոչինչ էլ չասաց: Ժորժը սկսեց կամաց-կամաց բացատրել, թե ինչը ինչումն է, և ինչու է ամեն ինչ այսպես, որ Աննետը աստղերի մաքրության բյուրոից է: Մի րոպե, իսկապես? Աննետը մաքրության բյուրոից է?
-Ուրեմն ես կարող եմ հենց այնպես աստղի ձեռք տալ? –հիացած բացականչես Ռեբեկան:
-Ես կասեմ ավելին, դու կարող ես վերցնել սպունգը և մաքրել դրանք,- իրեն չկորցրեց Աննետը:
Annet1 copy.jpg
Ռեբեկան նայեց Ժորժին, նա գլխով արեց: Եվ երկուսով վերցրեցին մի մի հատ սպունգ ու գնացին աստղեր մաքրելու: Բնականաբար, նրանք շատ շուտ ավարտեցին աշխատանքը, դե արդեն շատով էին աշխատում, և արագ էր ստացվում: Դե ինչ են անում բոլոր նորմալ մարդիկ աստղ մաքրելուց հետո? Իհրակե հաց ու ջեմ են ուտում: Մմմմմ, հաց ու ջեմ, դանից էլ համեղ բան: Բնականաբար, Ռեբեկան շիրայոտեց ձեռքերը, որովհետը չգիտեր, որ ջեմը տակից է քսված:
-Ռեբեկա, գնանք քնելու?- հորանջելով հարցրեց Ժորժը:
-Արդեն?- զարմացավ Աննետը,- իսկ ես ուզում էր այսօր ծանոթացնել տարօրինակների առաջին բյուրոյի նախագահ պարոն ծառաձկան հետ: Չնայած, դժվար ձեզ ծառաձկները հետաքրքրեն, այնպես որ կարող եք գնալ:
-Հը? Պարոն Ծառաձուկ?- հետաքրքրվեց Ռեբեկան:
-Խնդրում են ծառաձկների մասին վաղը,- ասաց Ժորժը,- Ռեբեկա , արի գնանք քնելու, վաղը նորից կգանք, լավ?:
Ա~հ, փափուկ բարձ ու տաք վերմակ, կարոտել էր ձեզ:
mananart.blogspot.com
Chilly (11.07.2011), Freeman (12.07.2011), Lem (11.07.2011), Mark Pauler (11.07.2011), Yellow Raven (11.07.2011), Ինչուիկ (23.07.2011), Միքո (23.07.2011), Նաիրուհի (21.07.2011), Ռուֆուս (11.07.2011)
Հրաշք են, Մանանա ջան: Հնարավոր լիներ ամեն ինչ թողնել, հեռանալ ու դուրս գալ տանիք, հաց ու ջեմ ուտել...
Freeman (12.07.2011), Yellow Raven (11.07.2011), Մանանա (12.07.2011), Նաիրուհի (21.07.2011), Ռուֆուս (11.07.2011)
շնորհակալ եմ, ուրախ եմ, որ այդքան շատ է դուր եկել
mananart.blogspot.com
Chilly (21.07.2011), Yellow Raven (13.07.2011)
Տարօրինակների և ծառաձկների մասին
-Դե ասում էմ չէ, էլի,- արդեն նյարդայնանում էր Ժորժը:
-Խնդրում եմ, Ժորժ, խնդրու~մ եմ,- արդեն լացակումած խնդրում էր Ռեբեկան:
-Լսիր, ինչ ես ուզում ինձնից, թող գնամ տուն, ես լիքը դաս ունեմ անելու` վաղը ստուգողական աշխատանք ունենք,- ասաց Ժորժը:
-Չես գալիս, ես մենակս կգնամ տանիք: Ինձ թվում է ես ու Աննետն ընկերացանք,- որոշեց Ռեբեկան:
-Ընկերացաք?- քմծիծաղ տվեց Ժորժը: Անկեղծ ասած, նա մի քիչ խանդեց:
-Այո, ընկերացանք... ու... ու... ու կարող ես չգալ, ես մենակս էլ կգնամ:
Այ քեզ Ռեբեկա: Կրակն ընկանք ծանոթացրեցինք Աննետի հետ: Ժորժ? Միթե դու թույլ կտաս, որ Աննետին ու գիշերը գողանան քեզանից?
Էհ, ևս մեկ անքուն գիշեր...
Ժորժը կես ժամ շուտ էր բարձրացել տանիք և նստել էր դեռևս քնած Աննետի կողքին। չէ որ նա լավ ընկեր էր: Իսկ Ռեբեկան ուշ եկավ:
-Ժորժ? Արթնացիր, եկել ես, որ քնես? Բարձրացի ձեր տանը քնիր,- ասաց Աննետը:
-Հը? Ինչ? - վեր թռավ քնից Ժորժը,- հա~, ծառաձուկը...է~, ինչ էի ասում... Ռեբեկան եկել է?
-Ինչ Ռեբեկա? Ես Ռեբեկա-մեբեկա չգիտեմ... աստղերն ինձ են սպասում,- ասաց Աննետը:
-Ժո~րժ,- սա Ռեբեկայի շնչակտուր ձայնն էր:
-Ահա և Ռեբեկան, բայց առանց Մեբեկայի: Անկեղծ ասած այդ վերջինին չեմ ճանաչում,- լուրջ դեմքով ասաց Ժորժը:
-Ա~, երեկվա երկձեռանի աղջիկն է? Ռեբեկա, գիտես ասացվածքը` "Քանի ձեռք ունես, այդքան շուտ աստղերը կմաքրես կվերջացնես": Ճիշտ է, դու միայն երկու ձեռք ունես, բայց կմիացնենք Ժորժին ու կդառնաք չորսձեռանի: Լավ, վերցրեք սպունգներրը, անցանք գործի,- Աննետը տարերքի մեջ էր:
-Իսկ դու հետո կծանոթացնես ծառաձկան հետ?-հարցրեց Ռեբեկան:
-Հը? Ծառաձուն? Դուք որտեղից գիտեք նրա մասին,- կասկածանքով հարցրեց Աննետը:Ռեբեկան ու Ժորժը հիշեցրեցին, որ նա ինքն է պատմել նրա մասին և անգամ խոսք է տվել ծանոթացնել:
-Լավ, լա~վ, կծանոթացնեմ, միայն արագ, այսօր Լուսինը շուտ է գնալու, գործեր ունի,- ասաց Աննետը:
Դե, արդեն սովորականի նման արագ-արագ մաքրեցին աստղերը:
-Հեյ, լավ մաքրիր, այդպես գործ չեն անում,- նախատեց Աննետը Ռեբեկային:
Վերջինս այնքան էր ուզում շուտ տեսնել այդ պարոն Ծառաձկանը, որ կիսատ-պռատ էր մաքրում, միայն թե արագ ավարտի:
Հաց ու ջե~մ... չէ, սա պետք է դանդազ ուտել ու որքան հնարավոր է հաճույք ստանալ դրանից: Վերջ, դե գնացինք Տարօրինակների առաջին բյուրո:
-Ինչի երկրորդն էլ կա?- հարցրեց Ռեբեկան:
-Տարօրինակների բյուրոներ շատ կան, 1000-ն անցնում են ... մմմ ... կարծես 1315 հատ: Ու բոլորը տարբեր են: Սա ձեր պատկերացրած տարօրինակները չեն:
Այսինքն... Այդքան հարց տալու փոխարեն, ավելի լավ է Աննետի բառարանի մեջ նայել: Ժորժը անմիջապես վերցրեց բառարանը և լուրջ դեմքով սկսեց փնտրել "Ս" տառը, դե "Ս"-ից հետո միշտ "Տ"-ն է գալիս: "Տարբեր", "Տարեմուտ", "Տարօրինակ", ահա."Տարօրինակ բառը կազմված է "տար"` տարբեր և "օրինակ" բառերից, այսինքն` տարբեր օրինակներ, իսկ դա նշանակում է, որ տաօրինակները տարբեր են և շատ, անցնում են անգամ 1000-ը " :
-Բայց ինչի օրինակներ են?- հարցրեց Ժորժը:
-Ժորժ, դու երբեք ոչինչ չես հասկանում: Ինչ կլինի` հերցեր մի տուր ու ուղղակի արի,- նյարդայնացավ Աննետը:
-Հա էլի,- ավելացրեց Ռեբեկան:
Image000.jpg
-Պարոն Ծառաձու~կ,- շշուկով կանչեց Աննետը,- պարոն Ծառաձու~կ:
-Հը? Ով? Այստեղ չէ,- լսվեց ինչ-որ ծերունու ձայն:
-Պարոն Ծառաձուկ, այդ ես եմ` Աննետը:
-Ա~, աղջիկս, այդ դու ես? Ես էլ մտածեցի` երկրորդ բյուրոյի տեղակալն է: Ախր շատ տաօրինակն է, չեմ դիմանում: Ինչպես ես?
-Լավ եմ, պարոն Ծառաձուկ, ձեզ մոտ հյուրեր եմ բերել:
-Ինչ հյուրեր? Ովքեր եք դուք? Մարդիկ? Հա, մեր բյուրոներից մեկում էլ մարդիկ կան, բայց սևամորթ են, որ գիշերը հանկարծ չերևան: Հապա... չէ, դուք մի տեսակ սպիտակ եք:
Պարոն Ծառաձուկը մի քիչ ծեր էր և շատ դժվար էր մարդկանց գույները տարբերում, բայց այս անգամ հեշտ ստացվեց. երևի առավոտյան ծիածանի հյութ էր խմել:
-Իսկ դուք կենդանիների որ ցեղատեսակին եք պատկանում, պարոն Ծառաձուկ?- խելացի դեմքվ հարցրեց Ժորժը:
-Ես? Ծառաձկների: Մենք ծառերի մեջ ենք ապրում, և որպեսզի անտեսանելի լինենք մյուս տարօրինակների համար, մեր մաշկն էլ ծառի կեղևի նման է, որ չտարբերվենք ծառերից:
-Բա ոնց եք ջրից դուրս ապրում?-հարցրեց Ռեբեկան:
-Դե, դրա համար էլ Տարօրինակների առաջին բյուրոն ենք. հերիք չի միաժամանակ ծառ ենք և ձուկ, մի հատ էլ ջրից դուրս ենք ապրում:Բայց հիմա շատ քիչ ենք մնացել` 5 հոգի: Եկեք մնացածի հետ էլ ծանոթանանք:
Նրանք անցան երկար միջանցքով և կլոր դռնով դուրս եկան ծառաձկների անտառ: Իրականում դա մի փոքրիկ անտառ էր, որտեղ շա~տ հաստ բնով և սաղարթախիտ ծառեր էին աճում, և բնականաբար, երկնքից էին աճում, դե գիշերն ամեն ինչ թարս է, հիշում եք: Նրանք այդ ծառերին բաբոաբ էին ասում: Միայն երբ մեծացավ, Ժորժը նոր հասկացավ, որ դա նույն բաոբան է, երբ հետևից առաջ ես կարդում: Բաբոաբների վրա մեծ փչակներ կային, որոնց մեջ էլ ծառաձկներն էին ապրում: Անտառում 13 բաբոաբ կար, բայց ծառաձկները 5-ն էին: 2 ծառաձուկ միասին էին ապրում, իսկ մնացծ 3-ը առանձին-առանձին: "Այսինքն` ընդամենը 4 հատ ծառ է զբաղված", միանգամից մտքում հաշվեց Ժորժը:
-Պարոն Ծառաձուկ, բա մնացած 9 ծառերն ինչի համար են?- հարցրեց նա բարձրաձայն:
-Որ մնացած տաօրինակները կարծեն, թե մենք շատ ենք, վախենան մեզանից ու չվնասեն,- պատասխանեց պարոն Ծառաձուկը:
-Ինչի ձեզ վնասում են?
-Ցավոք, այո: 276-րդ բյուրոյի տարօրինակները շատ չար են, և իրենց գործը կայանում է նրանում, որ վատ բաներ անեն ու վնասեն: Մենք սկզբում 20 հոգի էինք, հետո նրանց պատճառով մնացինք 5-ը,- ասաց պարոն Ծառաձուկը:
Ժորժը տխրեց: Պետք է մի բան անել, թե չէ ծառաձկները կվերանան: Ռեբեկան արդեն ծանոթացել էր մեկ այլ ծառաձկան` Նիլի հետ, և նրա հետ ինչ-որ ծառաձկային խաղեր էր խաղում: Է~, դուք էլ խաղալու ժամանակ եք գտել:
-Գիտեք ինչ? Ես կստեղծեմ "Ծառաձկների պահպանության կենտրոն" և թույլ չեմ տա, որ ձեզ վերացնեն,- որոշեց Ժորժը:
-Է~հ, որդիս, վախենամ, որ դա չօգնի:
-Կօգնի, դե կտեսնեք,-ասաց Ժորժը:
Աննետը կրկին քմծիծաղով նայում էր Ժորժին: Մի մարդ, որ բան չի հասկանում, ինչ կարող է անել?
Վա~յ, արդեն առավոտյան 5-ն է, շուտով կլուսանա, պետք է գնալ քնելու:
-Ժո~րժ, Ռեբեկա~, գնացինք, ես պետք է քնեմ, թե չէ վաղը երկնքում աստղեր չեն երևա: Արագ, արագ,- շտապացրեց Աննետը:
-Դե, պարոն Ծառաձուկ, շատ հաճելի էր, ես կզբաղվեմ կենտրոնի հարցերով,- լուրջ դեմքով ասաց Ժորժը:
Է~հ, Ժորժ, Ժարժ, դու անուղղելի ես:
-Ռեբեկա~, գնացինք:
-Լսիր, Ժորժ, կհիշացնես` վաղը հետս գնդակ վերցնեմ,- ասաց Ռեբեկան:
-Ինչի համար?
-Դե, Նիլին խոսք եմ տվել մեր խաղերից սովորեցնեմ:
-Ռեբեկա, մենք վաղը այստեղ չենք գալու, ու ոչ մի գնդակ էլ չես վերցնի,- ջղայնացավ Ժորժը:
-Լավ, ես մենակս կգամ,- հանգիստ պատասխանեց Ռեբեկան:
Ժորժը բան չասեց: Թեքվեց ու գնաց, երևի նեղացավ: Անգամ Աննետին բարի գիշեր չասեց:
Չնայած` Աննետն արդեն մուշ-մուշ քնել էր...
mananart.blogspot.com
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ