Աննետ Նուար կամ Լուսնոտների 20/3

**Մանանա** · 19.04.2011, 01:20

Վերջերս սկսել եմ հեքիաթներ գրել, ու ինձ լրիվ տարել ա էտ ուղղությամբ

ձեզանից ոմանք ճանաչում են Աննետին այլ սոցիալական ցանցերից կամ իմ բլոգից: Բայց որոշեցի հատուկ ակումբցիների համար այստեղ էլ դնել: Ուրախ եմ լսել ամեն տեսակի քննադատություն

**Մանանա** · 19.04.2011, 01:21

Աննետ Նուար կամ Լուսնոտների 20/3

Աննետ Նուարի, Ժորժի ու թարս տանիքի մասին

Չգիտեմ, գիշերով տանիք բարձրացել եք երբևէ, թե ոչ: Բարձրացել եք? Ավելի լավ, ուրեմն դուք կհասկանաք այն, ինչ հիմա կպատմեմ: Գիշերը ցերեկի հակառակ կողմն է` հայտնի ճշմարտություն: Դե եթե գիշերը տանիքում եղել եք, գիտեք, որ տանիքն էլ գիշերը ներքևում է: Ինչ է, չգիտեիք? Տանիքը ներքևում է, հարկերև` վերևում, շենքը թարս է չէ? Լավ, դա հեչ: Կարևորն այն է, որ Լուսնոտների 20/3 շենքի տանիքում ապրում էր նա: Նրա անունը Աննետ էր, ազգանունն էլ Նուար` Աննետ Նուար: Աննետը մի առանձնահատկություն ուներ` նա ցերեկը քնած էր, իսկ գիշերները` արթուն: Եվ նրա մոտ, գիշերվա նման, ամեն ինչ հակառակն էր: Նա երկար մազեր ուներ, որոնք փոխանակ ներքև ձգվեին, վերև էին ձգվում, բայց ոտքերն ու ձեռքերն իրենք տեղում էին: Ընդհանրապես, նա գեղեցիկ Աննետ էր: Այդ շենքի No. 54 բնակարանում ապրում էր մի տղա` Ժորժը: Նա շատ խելոք տղա էր` ամեն օր պատրաստում էր դասերը, լվանում ատամներn ու մինչև մութն ընկնելը պառկում էր քնելու: Դրա համար էլ երբեք գիշեր չէր տեսել: Անկեղծ ասած` դա շատ էր նրան տանջում. պատկերացնում եք ինչ տխուր է` երբեք գիշեր չտեսնել: Այդպես` նա մի օր որոշեց չքնել:

Եվ ահա մութն ընկավ: Աստղ, մի հատ էլ աստղ, Լուսին, աստղ: Գրքերում տեսել էր, բայց իրականում... Մմմմ, բա տանիքից ինչ տեսարան է: Ախ, պետք է շտապ բարձրանալ տանիք:

Ճռռ... " Հիշեմ, առավոտյան յուղ բերեմ տանիքի դռան համար" ,- մտածեց Ժորժը: Ախ, Ժորժ, դու քո ճռռոցով արթնացրեցիր Աննետին: Չնայած արդեն ժամանակն է` ինչքան կարելի է քնել: Ժորժն Աննետին տեսավ ու տեղնուտեղը քարացավ। ամեն քայլափոխին չես տեսնի մազերը վեր ձգված աղջիկ: Իսկ Աննետի հեչ պետքն էլ չէր: "Քո մազերը",- ասաց Ժորժը: "Քոնն էլ",- պատասխանեց Աննետը: Ժորժը ձեռք տվեց մազերին ու զգաց, որ իրենն էլ է վեր ձգված: Ժորժի աչքերը մեծացել ու կլորացել էին` այստեղ ամեն ինչ թարս է ախր:
Աննետը շատ լուրջ դեմքով ասաց. "Ցտեսություն" ու տանիքի անցքից դուրս եկավ, երևի շտապ գործեր ուներ: "Հեյ, սպասիր, դու կընկնես, բարձր է ախր",- բղավեց Ժորժը ու վազեց նրա հետևից: "Վայ, այս ուր ենք մենք?" հարցրեց նա: "Տանիքի վրա",- պատասխանեց Աննետը: "Բայց ախր տանիքը վերևում է լինում",- զարմացավ Ժորժը: "Լսիր, դու Լուսնից ես իջել? Ամեն ինչ իր հակառակ կողմն ունի, դուրդ չի գալիս, գնա քնիր",- պատասխանեց Աննետը: Բայց Ժորժն, իհարկե, չգնաց, թե չէ Աննետը կմտածեր, թե նա վախենում է: Ու խելոք հետևեց նրան:
"Ա, դու դեռ այստեղ ես? Ուրեմն կօգնես ինձ",- ասաց Աննետը: Նա "Երկնքի մաքրության բյուրո"-ում էր աշխատում, ամեն գիշեր աստղերի փոշիներն էր հավաքում: Ու քանի որ բոլոր աստղերը չէր հասցնում մի գիշերում մաքրել, ամեն գիշեր տարբեր աստղեր էին փայլում երկնքում: Առաջինը Բևեռային աստղն էր մաքրում, դա մոտ էր իր տանիքին, դրա համար էլ այս աստղը ամենավառն է փայլում:
"Ահա քեզ սպունգ,- ասաց նա Ժորժին,- ու արի հետևիցս, որ աստղն ասեմ, կմաքրես, տես հա~, լավ կմաքրես": Ժորժն արդեն սովորել էր , որ երկինքը ներքևում է, աստղերն էլ մոտ են: Ու Ժորժն ու Աննետը սկսեցին մաքրել աստղերը` 1, 2, 3, ... 167, 168...

Ահա և վերջ: Բոլոր աստղերը մաքրված են: Նրանք հոգնած նստեցին Աննետի տանիքի վրա: "Հաց ու ջեմ կուտես?",- հարցրեց Աննետը: Ժորժը գլխով արեց. աստղ մաքրելուց հետո սիրտդ միշտ հաց ու ջեմ է ուզում: "Զգույշ բռնիր, ջեմը հացի տակից է քսած",- ասաց Աննետը: Նա հարցրեց Ժորժին` որտեղից է նա եկել: "5-րդ հարկից: Լսիր, գիշեր ինչու է ամեն ինչ թարս?",- հարցրեց Ժորժը: "Թարս? Թարս չէ: Ինձ համար ցերեկն է թարս, իսկ գիշերն ամեն ինչ օրինաչափ է",- պատասխանեց Աննետը: "Ա~, հասկացա",- ասաց Ժորժը, բայց ոչինչ էլ չհասկացավ: "Լսիր, բա մազերդ ինչու են վերև?",- նորից հարցրեց նա: "Չէ, սա անօգուտ է,- վրդովվեց Աննետը,- արդեն 5-րդ մարդն ես, որ գիշերով բարձրացել է տանիք, ու ոչ մեկդ չեք հասկանում: Է~, ես գնացի քնելու": "Ախր, նոր է լուսանում, ինչ քնել?"- բացականչեց Ժորժը: Բայց Աննետը չպատասխանեց, ուղղակի գնաց:

"Ինչ պիտի հասկանամ, տեսնես,- մտածեց Ժորժը,- լավ, է~, գնամ քնեմ, առավոտյան կմտածեմ":

**Մանանա** · 19.04.2011, 01:24

Հասկանալու և մե~ծ ակնոցների մասին

Հաջորդ առավոտյան Ժորժը շատ դժվար արթնացավ. չէ որ գիշերը քիչ էր քնել: Այդպես քնաթաթախ էլ գնաց դպրոց: Ողջ օրը նա շատ անհանգիստ էր, նրան տանջում էր այն հարցը, թե ինչ պիտի հասկանա: Անգամ ցերեկը չճաշեց` այդքան շատ էր տանջում նրան այդ հարցը: Բայց տնայիններն արեց, դա պարտադիր էր, և տետրերի բոլոր չգրած տեղերում թարս տանիքներն ու Աննետին էր նկարել:
Կրկին գիշեր: ժամը 10 է, քնել է պետք: Ախր ինչ է պետք հասկանալ, քունն էլ տանում է, ու~ֆ: «Չէ, չեմ քնելու, ես միշտ ամեն ինչ հասկանում եմ, ու սա էլ կհասկանամ»,- մտածեց Ժորժը: Հիշում եք չէ, որ նա խելոք Ժորժ էր?
Մմմ, տանի~ք...թարս շուռ տված տանի~ք: 12-անց էր, Աննետը արդեն արթուն պետք է լինի: Ժորժը փնտրեց նրան տանիքում, սակայն նա այնտեղ չէր: «Երևի արդեն դուրս է գնացել»,- մտածեց Ժորժը և դուրս եկավ տանիքի անցքից:
-Ախ,- բացականչեց Ժորժը, քիչ էր մնում սայթաքեր ու ընկներ վերև,- Աննե~տ, Աննե~տ, որտեղ ես?
-Ա~, նորից դու,- կրկին ինչ-որ բանով զբաղված` հարցրեց Աննետը,- վերցրու սպունգն ու օգնիր ինձ մաքրել:
-Բայց ես չեմ ուզում մաքրել,- որոշեց Ժորժը:
-Ուրմեն գնա քնիր:
- Չեմ ուզում քնել:
-Ուրեմն մաքրիր:
-Չեմ ուզում մաքրել:
-Ուրեմն, է~...ինչ ես ուզում?- նյարդայնացավ Աննետը:
-Ուզում եմ հասկանալ:
-Ինչը?
-Չգիտեմ,- ասաց Ժորժը
-Ես էլ չգիտեմ, այնպես որ կամ օգնիր ինձ մաքրել, կամ էլ գնա քնիր...
-Ախր, չեմ ուզում քնել, ոչ էլ մաքրել եմ ուզում, չես հասկանում?
-Էյ, մի մոռացիր, այդ դու չես հասկանում,- ուղղեց Աննետը:
-Է~~~,- Ժորժը նեղվեց ու նստեց Աննետւ աստիճանների վրա:
-Լա~վ, լսիր, շատ մի նեղվիր, կարող ես գնալ Հասկացողների բյուրո: Կարծում եմ քեզ այնտեղ կօգնեն, ասաց Աննետը:
-Հը? Հասկացողների բյուրո? Դու այդ բյուրոից ես?,- հարցրեց Ժորժը:
-Չէ, ես Աստղերի մաքրության բյուրոից եմ: Վերցրու հասցեն և ինձ հանգիստ թող հա?
Ժորժը վերցրեց Աննետի տված թուղթը: Վայ, այս ինչերեն է, բան չի հասկանում: Ա~~, հասկացա, ախր ամեն ինչ թարս է, մմմ, հայելի է պետք...կամ էլ շենքի պատուհան:
«Հասկացողների 13/518, բն. ըստ ցանկության»
Ըստ ցանկության բնակարան? Դա որն է??? «Էլի բան չհասկացա» ,- կրկին նեղվեց Ժորժը: Բայց որոշեց գնալ, ինչ-որ բան նրան հուշում էր, որ պետք է ուղիղ գնալ: Գնաց-գնաց, ու հասավ ինչ-որ տեղ: «Մմմ, ճիշտ եմ եկել?»,- մտածեց Ժորժը: «Ճիշտ ես եկել»` գրված էր պատի վրա: Տակն էլ գրված էր «Ինչ ես զարմացած կանգնել? Ասում եմ ճիշտ ես եկել, դուռը բաց ու արի ներս» : «Ինչ գիտի այս պատը, թե ես ուր էի ուզում հասնել?»,- զարմացավ Ժորժը: Այս ինչ էլ մութ է ներսը:
-Հեյ~, էստեղ մարդ կա?
-Մարդ? Կա,- լսվեց ձայնը:
-Բա ուր է?
-Սեղանի տակ?
-Սեղանի տակ?- զարմացավ Ժորժը,- ինչ ես անում սեղանի տակ?
-Հասկանում եմ,- ասաց ձայնը:
-Ինչ ես հասկանում?
-Դե որ հասկանայի թե ինչ եմ հասկանում, չէի մտնի սեղանի տակ,- ասաց ձայնը:
-Ինչ, հիմա որ ես էլ մտնեմ սեղանի տակ, կհասկանամ?-կասկածանքով հարցրեց Ժորժը:
-Հապա փորձիր:
Ժորժը մութ սենյակում մի կերպ շոշափեց սեղանը ր մտավ դրա տակ: Ձայնը մի լուցկի վառեց, և Ժորժը տեսավ, որ դա գիտնականի սպիտակ խալաթով, մե~ծ ու քաչալ գլխով ու մե~~~~ծ ակնոցներով մարդ է:
-Բայց ես բան չեմ հասկանում,- ասաց Ժորժը:
-Իսկ ես հասկանում եմ,-ասաց ակնոցներովը:
-Ինչ եք հասկանում?
-Որ չեմ հասկանում,- ասաց ակնոցավորն ու դուրս եկավ սեղանի տակից:
-Այդ ուր?- բացականչեց Ժորժը,- չէ որ մենք փորձում էինք հասկանալ:
-Սեղանի տակ?- զարմացավ մարդը,- սեղանի տակ ուզում էիր բան հասկանալ? այդպես չես կարող, սեղանները վնասակար են հասկանալու համար:
-Է~, ես եկել եմ այստեղ, որ հասկանամ, իսկ դուք... Լսեք, ինչ մեծ ակնոցներ ունեք, դա մոտիկը տեսնելու համար է , թե հեռուն?- այդ հարցը մայրիկից էր սովորել:
-Ոչ մեկը, ոչ էլ մյուսը: Սա մանրուքները հասկանալու համար է:
-Ակնոցներով եք հասկանում?- զարմացավ Ժորժը:
-Բա իհարկե, ակնոցներով եմ չէ տեսնում, իսկ եթե տեսնում եմ, ուրեմն հասկանում եմ, հասկացար???
-Հա~, հասկացա,- ասաց Ժորժը, բայց նորից բան չհասկացավ:
-Հասկացար? Այդքան շուտ? Դա լավ է, դե ուրեմն ազատ ես, կարող ես գնալ:
Ժորժն, իհարկե ամաչեց ասել, որ ոչինչ չի հասկացել և ուզում է մնալ, ու ներսից իրեն ուտելով շրջվեց, որ գնա: «Գոնե այդ ակնոցներից ունենայի, երևի կհասկանայի այդ ժամանակ» ,- մտածեց Ժորժը: Այդ ընթացքում ակնոցավորը հանել էր ակնոցները և դրել սեղանին, Ժորժը թաքուն վերցրեց դրանք սեղանի վրայից, ասաց. «ցտեսություն» ու արագ դուրս եկավ ,քանի դեռ չէին նկատել իրեն: Դուրս եկավ ու անհամբերությունից անմիջապես ակնոցները դրել: Լըըըըղղղղ.....աշխարհը կարծես լղոզվեց, գլուխն էլ սկսեց պտտվել, վաայ...Հանեց ակնոցները: «Ես սրանով բան չեմ տեսնում, ավելի լավ է, հետ տանեմ»,- նույն կերպ` թաքուն, որ մարդ չտեսնի, ակնոցները տեղը դրեց ու դուրս թռչեց սենյակից:
-Աննե~տ, Աննե~տ,- բացականչեց նա:
-Ինչ ես գոռում? Մարդիկ քնած են, ի տարբերություն քեզ,- ասաց Աննետը:
-Աննետ, լսիր, սպունգը տուր, ես էլ օգնեմ, հա?