Աննետ Նուար կամ Լուսնոտների 20/3

[Միքո]

Մերի այ լավ յու

[Մանանա]

օհ, տի լստիշ մնե

[Lem]

Էնպես ուզեցի Աննետին տպագրված տեսնել: Հենց էս նկարներով: Մեկ էլ կուզեի քեզ նման ընկերուհի ունենալ:

[Մանանա]

Էնպես ուզեցի Աննետին տպագրված տեսնել: Հենց էս նկարներով: Մեկ էլ կուզեի քեզ նման ընկերուհի ունենալ:

Lem, ես էլ կուզենայի Աննետին տպագրված տեսնել )) մերսի, կարծիքի համար, իսկ նոր ընկրեներ ես միշտ ուրախ եմ ձեռք բերել

[Մանանա]

Ամպամած երկնքի ու բեղատան մասին
Մաս 5

Մայրիկն այնքան էր ուրախանում. Ժորժը սկսել էր ցերեկները քնել: Ախր երեխաներին ցերեկային քունը պետք է, իսկ Ժորժը երբեք ցերեկները չէր քնում: Դե դուք գիտեք ինչից է Ժորժը սկսել ցերեկները քնել, իսկ մայրիկը չգիտեր, դրա համար էլ ուրախանում էր:
Ժորժը շատ երկար մտածեց` բարձրանալ տանիք, թե ոչ: Որ Ռեբեկան բարձրացած լինի, նա կնեղվի ու հետ կիջնի: Բա գոնե թող բարձրանալուց առաջ ասեր, որ գոնե միասին բարձրանային: Էհ այս աղջիկները, շատ խոզն են, է~~: Բայց կարող է և չի բարձրացել: Այ դրա համար էլ պետք է բարձրանալ տանիք և ստուգել... ըհը~, տանիք բարձրանալու ևս մեկ առիթ:
-Աննե~տ, Աննե~տ,- կանչեց Ժորժը:
Ձայն չկար: Արդեն դուրս է եկել Աննետը?
-Աննետ? Որտեղ ես?
-Ինչ է պատահել?- քնկոտ ձայնով արձագանքեց Աննետը:
-Աննետ, որտեղ ես, դու դեռ չես արթնացել?- հարցնում էր Ժորժը` դեռևս չտեսնելով Աննետին:
-Ա~, Ժորժ, դու ես? Այսօր աստղ չենք մաքրելու, կարող ես գնալ,- կրկին քնկոտ ձայնով ասաց Աննետը:
-Ինչու?- Ժորժը վերջապես գտավ Աննետին` մահճակալի մեջ պառկած և վրան աստղեր ասեղնագործած վերմակով տաք ծածկված:
-Աննե~տ, քեզ ինչ է պատահել? դու հիվա~նդ ես,- անհանգստացավ Ժորժը:
-Դե, այնպես չէ, որ հիվանդ եմ, բայց ինձ փոքր-ինչ լավ չեմ զգում,- ասաց Աննետը` ավելի ամուր փաթաթվելով վերմակի մեջ:
-Համ էլ գիտես, երկինքն ամպամած է, միևնույն է մաքրես-չմաքրես, նույն բանն է,- հույս տվեց նրան Ժորժը:
Աննետը ծիծաղեց.
-Ամպերը ես եմ գցում գիշերները, երբ հիվանդ եմ լինում, որ մարդիկ դրանց տակից չտեսնեն կեղտոտ աստղերը:
-Ոնց?- զարմացավ Ժորժը,- ուրեմն որ գիշերները ամպամած է լինում, դա դու ես անում?
-Հա, բայց ոչ մեկին չասես, լավ?- խնդրեց Աննետը:
-Լավ չեմ ասի, լսիր բայց դու այսպես պառկած ես մնալու? քեզ շուտ առողջանալ է պետք:
-Դե կանցնի էլի, մի քանի որ էլ թող ամպամած լինի:
-Չէ, այդպես չի կարելի: Բա ինչ անեն այն մարդիկ, ովքեր գիշերները աստղերին են նայում,- ասաց Ժորժը:
-Թող մի քանի օր էլ չնայեն: Ու ինձ հանգիստ թող հա? Չես տեսնում ինձ լավ չեմ զգում,- արդեն նյարդայնանում էր Աննետը:
-Բայց ինչ էգոիստն ես, Աննետ: Ասա, ինչ անեմ, որ շուտ առողջանաս,- ասաց Ժորժը:
-Ինձ հանգիստ թող:
-Ասա ինչ անեմ, ասա ինչ անեմ, ասա ինչ անեմ: Այնքան եմ խոսալու, մինչև չասես: Ասա ինչ անեմ, ասա...
-Լա~վ, լավ, միայն սուս մնա,- Աննետն էլ չդիմացավ,- Տարօրինակների 911-րդ բյուրոյում գտիր Բեղատունը ու բեղավորներից ամենամեծին ասա, որ Աննետը հիվանդացել է:
-Բեղատուն չէ, Աննետ, Դեղատուն, "դ"-ով,- ուղղեց նրան Ժորժը,- "դեղ" բառից:
-Էտ ձեր ցերեկային կյանքում է դեղատուն, իսկ այստեղ Բեղատուն է, որովհետև այդ տանը բեղավորերն են ապրում,- բացատրեց Աննետը,- դե գնա, ում ես սպասում?


Սպիտակ քառակուսիներով քաղաք Ժորժն առաջին անգամ էր տեսնում: Տները սպիտակ, փողոցները սպիտակ, ծառերի տեղը ջերմաչափեր էին: Դե արի ու հասկացի, թե Բեղատունը սրանցից որ մեկն է: Այ եթե դեղատուն լիներ, ավելի հեշտ կլիներ, շուրջբոլորը դեղատներ են:
Այն ինչ սև կետ է հեռվում? Հը~ն? Սև խոտի դե~զ: Մե~ծ դեզ, կողքն էլ մկրատ: Ինչի համար է այս մկրատը? "Որ բեղերը կտրես", գրված էր մկրատի վրա: "Ում բեղերը? ես դեռ բեղեր չունեմ',- մտածեց Ժորժը`շոշափելով շուրթերի վերևի մասը... մեկ էլ տեսար:
"Բայց դիմացիդ տունը ունի", գրված էր մկրատի հակառակ կողմում: "Այս դեզը բեղեր են? այ քեզ բա~ն",- մտածեց Ժորժը:
Նա վերցրեց մկրատը ու սկսեց կտրել տան բեղերը: Մի քիչ էլ, ու տակից սկսեց տան դուռը երևալ: Նա բացեց դուռը ու ներս մտավ: Ներսից սովորական տուն էր` սեղան, աթոռներ, մե~ծ հայելի (երևի բեղերը կտրելու համար) ու տենց էլի լիքը նոռմալ իրեր: Միայն մարդիկ չէին երևում:
-Հե~յ, այստեղ մարդիկ կան?- կանչեց Ժորժը:
-Հը?- ասաց ձայնը ու դռան ետևից հանեց բեղավոր գլուխը:
Եվ այսպես հերթով բեղավոր գլուխները երևացին` 5 գլուխ` ցածրահասակից մինչև ամենաբարձրահասակը: Ամենաբարձրահասակի բեղերն այնքան երկար էին, որ ծածկել էին ամենացածրահասակի գլուխը:
-Կներեք, ձեզանից ամենամեծն ով է?- հարցրեց Ժորժը:
-Ես,- ասաց ամենացածրահսակը:
-Դուք? Բայց դուք մի քիչ...մմմ...մի քիչ...- Ժորժը չգիտեր ոնց ասեր, ար նա չվիրավորվեր:
-Հա, գիտեմ, մի քիչ մեծ ականջներ ունեմ, ժառանգական է,- ասաց բեղավորը:
Անկեղծ ասած, նրա , մազերն այնքան երկար էին, որ ականջները չէին էլ երևում:
-Բայց Ձեզ շատ է սազում,- արագ ասաց Ժորժը,- հա, լուրջ եմ ասում:
-Վայ, շնորհակալություն, կարմրեցի,- ասաց բեղավորը:
Ճիշտ է` մազերի տակից կարմրությունը չերևաց, բայց դա կարևոր չէր, նա պետք է Անետին օգներ:
-Աննետ?- հարցրեց բեղավորը,- որ Աննետը? իսկական, թե արհեստական?
-Ես մի Աննետ գիտեմ, ու նա կարծես իսկական է,- ասաց Ժորժը:
-Հաստատ համոզված ես? Արհեստականների բյուրոյում ճիշտ նույն Աննետից կա, բայց արհեստական:
Ժորժը սկսեց արդեն կասկածել:
-Իմ իմացած Աննետը Աստղերի մաքրության բյուրոյից է,- ասաց նա:
-Հմմ...ուրեմն իսկականն է, բա ինչ է եղել նրան,- հարցրեց բեղավորը:
-Նա հիվանդացել է, պառկած է և քունն է տանում: Ամպեր է հանել երկինք, որ աստղերը փակեն, որովհետև չի կարող մաքրել դրանք: Ու մարդիկ մնացել են առանց աստղ, հասկանում եք? Նա ասեց, որ Դուք կօգնեք:
- Հա~, նա ալարկոտությամ է վարակվել, սարսափելի վարակ է, պառկում ես և ոչինչ անելդ չի գալիս,- բացատրեց բեղավորը:
-Հա, այդպես է որ կա, պառկած տեղից վեր չի կենում,- հաստատեց Ժորժը:
-Լավ, ես քեզ մի թուղթ կտամ, կփոխանցես նրան: Միայն դա նան կբուժի,- ասաց բեղավորը:
Նա գնաց կողքի սենյակ, որտեղ բազմաթիվ դարակներ կային: Ժորժը կարդում էր դարակների մակագրությունները` "Վախ", "Հոգնածություն", "Շատակերություն", "Քչակերություն", "Ալարկոտույթյուն"... հենց այդ վերջին դարակից էլ բեղավորը մի թուղթ հանեց, ծալեց, դրեց ծրարի մեջ և տվեց Ժորժին:
bexavor.jpg
-Շնորհակալություն, պարոն ամենամեծ բեղավոր:
-Խնդրեմ, արի քեզ ճանապարհեմ,- ասաց բեղավորը ր Ժորժին ճանապարհեց մինչև դուռ:
Ժորժի կտրած բեղերն արդեն աճել էին, ու բեղավորը վարագույրի նման բացեց տան բեղերը և "մնաս բարով" ասաց Ժորժին:

-Աննետ? Էլի քնեցիր? Վեր կաց, այ ալարկոտ,- արթնացրեց Ժորժն Աննետին:
Աննետը մի կերպ բացեց աչքերը.
-Ալարկոտը դու ես, ես ուղղակի վատառողջ եմ:
-Լավ, վերցրու, բեղավորը տվեց,- ասաց Ժորժը և մեկնեց ծրարը:
Աննետը վերցրեց ծրարը, հանեց մեջի թուղթը, կարդաց և ասաց.
-Հա, իրոք որ,- ու վեր կացավ տեղից, կարծես ոչինչ չի պատահել:
Ժորժը զարմացել էր: Տեսնես ինչ է գրված այդ թղթի վրա, որ Աննետին առողջացրեց?
-Ժորժ? Կօգնես ինձ արագ-արագ աստղերը մաքրենք? Ճիշտէ , բոլորն այսօր չենք հասցնի, բայց գոնե կեսը,- խնդրեց Աննետը Ժորժին:
-Հա, իհարկե,- ասաց Ժորժը:
Նա երջանիկ էր, որ Աննետն իրեն խնդրում է օգնել: Բայց աստղամքարությունից առաջ Ժորժը վերցրեց բեղատնից բերված թուղթը ու կարդաց: Իսկ այնտեղ գրված էր. "Դու էլ հո ալարկոտ չես, վեր կաց ու գործ արա":
Միայն այդքանը? Եվ սա կարդալով` Աննետն առողջացավ? Այ քեզ բա~ն...
-Ժորժ? Ուր կորար? -դրսից լսվեց Աննետի ձայնը:
-Եկա, եկա~~...

[Մանանա]

հեքիաթը ու նաև իմ մյուս աշխատանքները կարող եք իմ բլոգում էլ կարդալ ու նայել
http://mananart.blogspot.com/

[Մանանա]

Ռեբեկայի արձակուրդի ու Աննետի տխուր օրվա մասին


Ժորժը իրեն մի տեսակ լավ չէր զգում: Դե այնպես չէր, որ պետք է Ռեբեկային ասեր, նոր գնար տանիք, բայց այնպիսի տպավորություն է, որ նրանք նեղացած են իրարից: Բայց ախր ինչից է Ռեբեկան նեղացել. չէ որ Ժորժը նրան ոչ մի վատ բան չի արել: Հլը փոխանակ Ժորժը նեղանա, որ իր աշխարհ մտավ ու մի լավ տեղավորվեց այնտեղ: Դա հլը մի կողմ` բա ում հետ է Ժորժը երեկոները խաղալու, ում հետ մայրամուտ նայելու, հաշվելու դիմացի շենքի բաց պատուհանները, ում հետ, հըն?
Երևի հիմա Ռեբեկան տանը նեղացած նստած է ու ոչ մեկի հետ չի խոսում ու հաց էլ երևի չի ուտում, ուղղակի նստած է: Խե~ղճ Ռեբեկա: Չէ, պետք է գնալ ու խոսել նրա հետ:
Ժորժը մտավ վերելակ և սեղմեց 11-րդ կոճակը: Մինչև վերելակը կբարձրանար, դզեց մազերը, ուղղեց վերնաշապիկի օձիքը: Ահա և Ռեբեկայենց տունը: Զանգին ժորժի ձեռքը չէր հասնում, դրա համար ուղղակի թակեց դուռը:
-Ժորժ? Ողջույն, համեցիր,- Ռեբեկայի մայրն էր:
-Չէ, ես շտապում եմ: Բարև Ձեզ, Ռեբեկան տանն է?
-Ռեբեկան? Ոչ, գնացել է գյուղ` տատիկի տուն:
-Հա~,- Ժորժը համ ուրախացավ, համ էլ տխրեց, որովհետև չի խոսա Ռեբեկայի հետ,- բա երբ կգա?
-Մի ամսից:
-Լավ, շնորհակալություն,- ասաց ժորժն ու աստիճաններով վազեց ներքև:
Փաստորեն, Ռեբեկան ոչ թե նեղացել է, այլ ուղղակի արձակուրդն է վայելում գյուղում: "Չբռնեմ ու ես նեղանամ? Լավ, դեռ թող Ռեբեկան գա, նոր կվորոշենք: Իսկ հիմա քնել է պետք:"
Սակայն ինչքան փորձեց, Ժորժը չկարողացավ քնել: Ինչ-որ բան նրան տանջում էր, չէր հասկանում ինչը: Կարծես թե ամեն ինչ կարգին էր, բայց քունը չէր տանում:
Դեռ 4 ժամ կա մինչև Աննետի արթնանալը, մի բանով պետք է զբաղվել: Ռեբեկան էլ այստեղ չէ: Էհ, ինչ արած` ստիպված գիրք կկարդանք: Ախ, մայրիկը շատ էր ուրախանում` ցերեկները քնում է, գիրք է կարդում, ախր շատ է փոխվել իր Ժորժը:
Վերջապե~ս... Ժորժը վազեց տանիք:
-Աննե~տ, - բղավեց նա:
-Հը?- լսվեց Աննետի ցածր ձայնը:
Վերջինս տխուր նստել էր մահճակալի վրա և ոտքի ծայրով հատակին աստղեր էր գծում:
-Աննե~տ, դու կրկին հիվա~նդ ես,- բացականչես Ժորժը:
-Չէ, Ժորժ, այս անգամ չէ:
-Բա ինչ է պատահել, դու տխուր ես?
-Հա, այսօր իմ տխուր օրն է:
-Դու հատուկ տխուր օր ունես?- զարմացավ Ժորժը:
-Ըհը, ամեն տարի գալիս է մի օր, որբ ես տխրում եմ: Այդ օրը ես շատ աստղերի եմ հրաժեշտ տալիս,- բացատրեց Աննետը:
-Հրաժեշտ? Դու գնում ես այդ օրը?
-Էհ, ժորժ, էլի բան չես հասկանում,- նյարդայնացավ Աննետը:
-Բա որովհետև բան չես բացատրում, որ հասկանամ:
-Դա բացատրելով չի, դա ուղղակի պետք է զգալ, իսկ եթե զգում ես, ուրեմն հասկանում ես,- ասաց Աննետն ու դուրս եկավ տանիք:
Ժորժը հետևեց նրան: Աննետը կանգնել էր տանիքի ծայրին և մտախոհ աչքերով նայում էր աստղերին:
-Աննե~տ,- կարեկցանքով արտասանեց ժորժը:
-Ժորժ, հասկանում ես, աստղերն այստեղ ժամանակավոր են, ինչպես և ամեն ինչ այս կյանքում: Ու ամեն տարի ես 15 հատ ասղտի հրաժեշտ եմ տալիս, ու իրենք գնում են աստղերի պահոց,- բացատրեց Աննետը:
-Աստղերի պահո~ց,- բացականչեց ժորժը:
-Աստղերի պահոց,- հառաչեց Աննետը, վերցրեց սպունգն ու անցավ գործի:
-Աննետ, թույլ տուր օգնեմ քեզ,- ասաց Ժորժը:
-Ոչ, այսօր քեզ չի կարելի, ես անձամբ պետք է մաքրեմ աստղերը:
Աննետը իր աստիճանով հերթով մոտենում էր աստղերին: Այդ 15 աստղը նա յուրահատուկ խնամքով մաքրեց, համբուրեց ու "մնաս բարով" ասաց: Ժորժը տանիքին նստած նայում էր նրան: Երբ Աննետն ավարտեց, եկավ կանգնեց Ժորժի մոտ:
-Աննե~տ, ինչ ես կնագնել, նայի~~ր, աստղը ընկնում է: Բռնիր, ախր, ինչ ես կանգնել:
Ընկնող աստղի հետ միասին Աննետի աչքից մի արցունք ընկավ:
-Ժորժ, նրանք պետք է ընկնեն,- ասաց նա:
-Ախր ինչու?
-Որովհետև աստղաթափ է:
Արդեն 9-րդ աստղն էր ընկնում: Մնաց 6 հատ:
-Աստղաթա~փ,- բացականչեց Ժորժը:
-Ըհը,- կրկին հառաչեց Աննետը,- և այսպես ամեն տարի:
-Ու դու ոչինչ չես անում դա կանխելու համար?- զարմացավ Ժորժը:
-Չի կարելի կանխել, հասկանում ես? Դա բնական երևույթ է, դա պետք է այնդպես լինի:
Ահա և 15-րդ աստղն ընկավ:
-Բա որ նրանք ընկնում են, չեն կոտրվում ներքևում?- հարցրեց Ժորժը:
Անետը ժպտաց.
-Չէ, իհարկե չէ, ներքևում աստղ բռնողներ կան, ովքեր բռնում են բոլոր ընկնող աստղերը, հավաքում իրար գլխի ու տանում աստղերի պահոց: Նրանք այնտեղ ավելի լավ են զգում իրենց. այստեղ արդեն թույլ էին և համարյա լույս չէին տալիս,- Աննետի հայացքն ուղղված էր հեռուն,- գնանք, Ժորժ, գնանք հաց ու ջեմ ուտենք. չէ որ աստղ մաքրելուց հետո սիրտդ միշտ հաց ու ջեմ է ուզում:
Աննետը նայեց Ժորժին ու ժպտաց:
-Հա, բայց ես այսօր աստղ չեմ մաքրել, ինձ հաց ու ձեմ կարելի է?,- լուրջ անհանգստացավ ժորժը:
-Էհ, ժորժ, դու կրկին բա~ն չես հասկանում...


http://mananart.blogspot.com/2011/09/203.html