Իսկ ինչու հենց Քերի…

[Quyr Qery]

Յաաաաաաա,, ես ստեղ օրագիր էլ ունեի հա?? մի ամիս ու կես է անցել,,բայց մի հավերժություն է թվում.... ինչքան էի կարոտել քեզ Ակումբ......
Տակ` ես մի ամիսը առանձնապես մյուս ամիսներից շատ բանով չէր տարբերվում,,բայց դե տխուր էր ենքանեվ ,,,որ ակումբ չկար....
Իսկ հիմա կա,,,,,,ուռաաաաաաա...ինչքան լավ էմոցիաներ ու ընկերներ եմ գտել էստեղ..ինչքան եմ շնորհակալ.... Հիմա ամեն ինչ արդեն լավ է,,դե ոնց որ միշտ....
Առա~ջ...... ուղղակի առաջ....


Հա մի բան էլ,,, մի քանի օր առաջ քուրիկս ասեց`Հաս ,, էս քեզանից չի,, ակումբից ինչ որ չես խոսում.... է ասում եմ ` ինչ խոսեմ,, էլ խոսել չեմ ուզում,, հիմա զգում եմ մենակ որ կարոտում եմ...
Ժող մեր անուշ բառբառով գրեմ էլի` Ես ձեր ցավը տանիմ...

[Quyr Qery]

Սևակը մի անգամ ասեց, որ հոգնել է, ես էլ եմ հոգնել:
Հոգնել եմ այն աստղերից, որոնք բոլորովին էլ երազանք պահելու համար չեն,
Այն կրակից եմ հոգնել, որ վերացնում է, այրում, բայց չի տաքացնում,
Եվ այն գրքերից, որոնք բացել անգամ չեմ ուզում` կյանքից շատ հեռու են գրվել,
Եվ այն մեղեդուց եմ հոգնել, որ վաղուց է փնտրում եմ, բայց գտնել չի ստացվում,
Հոգնել եմ այն կենդանիների տեսակներից, որոնք իրենց մարդ են կոչում,
Եվ այն մարդկանցից, որոնք դիակից տարբերվում են միայն շնչելու կարողությամբ, իսկ մտածել վաղուց է չեն կարողանում,
Այն ժամանակից եմ հոգնել, որ միշտ ոչ ժամանակին է գալիս, և այն մյուս ժամանակից, որին սպասում եմ, բայց չկա ու չկա;
Այն կատվից եմ հոգնել, որին ինչքան էլ սիրեմ, մեկ է ինձ կմոտենա միայն, երբ սոված լինի,
Եվ այն դերից, որ էլ հանդիսատեսի կարիք չունի, բոլորին է ծանոթ,
Հոգնել եմ և այն հուշերից, որ մի ժամանակ երազանք էին, ու այն երազանքներից, որոնք հուշ դարձան առանց իրականանալու,
Մի քիչ էլ հոգնել եմ այն հայելիներից, որոնք հենց մեզ են ցույց տալիս, հոգնել եմ մեր արտաքինները տեսնելուց,
Ու այն դռներից եմ հոգնել, որոնք բացում ենք թարմ օդի համար, մինչդեռ միայն ցուրտն է ներս թափանցում,
Ինչ մեղքս թաքցնեմ, ինձնից էլ եմ հոգնել, քեզնից էլ. ինձնից, քանզի քոնը չեմ և ոչ էլ կյանքինը, քեզնից, քանզի իմը չես, բայց կյանքինն ես,
Եվ այն հավերժությունից, որ վայկրյան անգամ չի ձգում, և այն վայրկյանից, որ հավերժություն է թվում,
Վերջապես այն ազատությունից եմ հոգնել, որ վանդակում է, ու ազատվել չի էլ փորձում....

[Quyr Qery]

Ես ահավոր, ահավոր , ահավոր դեպրեսիոն մարդ եմ, էլ չասեմ, ինձ ճանաչողները գիտեն, սիրում եմ տանջել թե ինձ, թե կողքիններիս, ինձ տանջելն ավելի հեշտ է ստացվում.. Մոտս հերթական պահերից էր, են պահերից երբ էլ ոչինչ չես կարող զգալ, երբ քեզ լքում են քո բոլոր սիրելիները` հատիկ-հատիկ, քեզ թողնելով անորոշության մեջ ու կոտրված, երբ հասկանում են, որ ինձ մոտ խնդիրներ կա, որոնք մենակ չեմ հաղթահարի, սիրուն նայում են դեմքիս, ժպտում ու ասում, որ ինձ համար կաղոթեն, աստված ինձ հետ է.. բայց դե իրանք գնում են, գնում են.. գնում են.. ում են պետք ձեր աղոթքները, ձեզ պահեք դրանք, երբ դուք գործով չեք կարող ոչինիչ անել. եթե ինձ կանգնեցնեն և բոլորով ասեղ մտցնեն մարմնիս մեջ, ես էդքան ցավ չեմ զգա, որքան էդ պահին էի զգում, որովհետև իրանց ասեղները մարմնիս փոխարեն հոգիս էին ծագում...
Ա դե գնացեք գրողի ծոցը էլի... ֆիգ ս վամի... մենակովս կանցնեմ ու էլի կանցնեմ.. բոլորիդ հակառակ կանցնեմ...

[Quyr Qery]

Կ~իրք, տարօրինակ բառ է, բառ ,որ ստիպում է չմտածել, ստիպում է սրտին ավելի տենպով աշխատել, ստիպում է, որ արյունը երակներումդ չսառի. ստիպում է, որ մտքերդ չաշխատեն, որ զգաս ծայրամասերիդ դողը, որ ամբողջ աշխարհի հաճույքը ամփոփվի` մի հայացքի մեջ, մի էակի մեջ, մի ժպիտի մեջ, ստիպում է ,որ ազատվես ինքդ քեզնից, որ քո մեջ էլ քեզ չգտնես, որ մոռանաս են ամենը ինչ եղել է մինչ այդ կամ կլինի դրանից հետո:
Ուզում ես սպանել? հա դա ամենաուժեղ մահը կլինի, ամենահաճելի մահը, կսպանես ինձ մեղմորեն, զգալով, վայելելով, իսկ ես կմեռնեմ, հպումներից, քո շնչից, քո փայլից: Ու ես երազնեորվ կսլանամ, արագ` առհամարելով ամեն վտանգ ու ամեն ազարտ, կսլանամ լեռներով, օվկիանոսներով, երկնքով, կսլանամ դեպի անդունդը:
Ամենախորը անդունդը կդառնա ամենակրքոտ կանգառը:
Ամենախորը անդունդը կդառնա ամենավառ կրակը` հենց դրա մեջ դժողք, դրանից այն կողմ կյանք:
Ընդամենը ծեր խելագարի զառանցանք... իսկ կիրք դեռ տանում է իր թևերին նստած: այն շարունակվում է, իմ մեջ, կրակի մեջ, անդունդի մեջ: Քո մեջ մեռած է:
Մի քիչ տարօրինակ է, մի քիչ էլ սարսուռ ներշնչող այն միտքը, որ.... որ կմեռնի անդունդը, կրակը, կիրքը, ժամանակը, միմյանց ճանաչելը, կիրքը:
Կսպասեմ... են ամենին, ինչ երբեք չի լինի: Գոռում եմ: անդունդը արձագանքում է, չես լսում....

[Quyr Qery]

Գնում էի նրա հետքերով, գետնի վրա չէի տեսնում, այլ զգում էի այդ հետքերը: հետքեր չկային, ես էի ստեղծում իմ մտքում, ու գնում էի, հետևում էի այդ հետքերին:
Մեկ - մեկ դավաճանում էի ինձ, հենց իմ ստեղծածը, իսկ մեկ-մեկ ճիշտ ուղով գնում, երբեմն հետքերիս հաշվարկի մեջ սխալ էի դուրս գալիս, ու սխալ մարդկանց էի հանդիպում, հազվադեպ տեսնում էի մարկանց որոնք սկսում էին քայլել ինձ հետ, իմ կողքին, սակայն ժամանակին իմ ստեղծած հետքերը չհավանելով հեռանում էին, իսկ շատ քչերը դեռ գալիս են` անցնելով նույնիսկ ըստ իրնեց սխալ կառուցածս հետքերով:
Ձմռանը հետքերն ավելի պարզ են դառնում: ներքին սառնությունից մղված փորձում եմ ավելի արագ անցնել, որ դուրս գամ ցրտից: Դուրս եմ գալիս, եղանակները փոխվում են: ես դեռ նույն հետքեր ստեղծողն եմ, քո հետքերը ստեղծողը, որ քեզ հանկարծ չկորցնեմ:

[Quyr Qery]

Էս կյանքի ամենալավ բանը ծխախոտն է ու շոկոլադը, հա, մեկ էլ լավ երաժշտությունը, որը հնչում է, հնչում է, հնչում է իմ ներսում, կամ էլ ինձնից դուրս, բայց իմն է, մենակ իմը:
Չեմ հասկանում, դրախտի ինչն է դրախտ, երբ ոչ ծխել է կարելի, և ոչ էլ շոկոլադ կա, նույնիսկ վիսկի չկա: Էհ...
Ինձ իմ դժոխքը լրիվ ձեռ է տալիս: Ես էմ իմ դժոխքի սատանան: Ես եմ իմ և իմ ստեղծածի միակ արդար տերը: Ատում եմ երբ առանց թույլտվության փորձում են խcկվել ներս, ցավոք երբեն նրանց հաջողվում է:
Տխուր է, չեմ կարողանում կենտրոնանալ, չի ստացվում: Տխուր է, չեմ զգում: Տխուր է, մտքերս անկապ են: Տխուր է, հոգնել եմ բացատրելուց:
Քնել եմ ուզում, կտրվել աշխարհից, մարդկանցից, ձյունից, արևից, ուրախ օրերից, ինձնից, այն թելից, որ ինձ ու կյանքին կապումէ իրար: տեսնես սատանան քնում է??

[Quyr Qery]

Սրտիս ճաքերի ձայնն եմ լսում: Չի ցավում, վաղուց սովոր եմ ցավին, ուղղակի մի թեթև հոգնել եմ: Հոգիս էլ շուտով ճեղքվածք կտա, ու կմեռնեմ: կանցնեմ կգնամ:
Էլ չի բացվի արև, էլ չի լսվի քամու ձայնը, էլ մութը իմ երակներում չի զգացվի, ծիածանը էլ չի գունավորի երկինքը, էլ անդունդի ձայնը ինձ չի կանչի, էլ կարոտ բառին չեմ անդրադառնա, էլ չեմ հիշի, էլ արցունքների կարիք չեմ ունենա, էլ սառնություն չեմ զգա, երազներ չեմ տեսնի, ոչ էլ հուշեր կունենամ, կանցնեմ, չեմ հիշվի, չաղոթեք` չեմ հասականալու, աստված ինձնից շուտ անցավ, տխուր է, իմ անցնելը ընդհանրապես չի խանգարի, աստված էլ չի ծնվի, աղոթքներ էդպես էլ չեմ հիշի:
Ու էսպես հավերժ, վերջին չեմ հասնի, համարձակությունս հերիք չի անի:

[Quyr Qery]

Իմ ներսը միշտ լցված է դատարկությամբ, իսկ այ դատարկությունը, քանզի դատարկ տարածություն է, հիմա լցված է ջերմությամբ, հավատով, սիրով, լիքը լավ բաներով, են ամենով, ինչը մի ժամանակ հիմարություն էի համարում:
Իմ դատարկությունն էլ լցվեց....

[Quyr Qery]

Չգիտեմ ինչ գրել, չգիտեմ ինչ ցանկանալ Ամանորին: Ենքան բան կա ուզելու, ենքան բան կա մաղթելու:
Ուզում եմ առողջություն բոլորի համար և խաղաղություն աշխարհին ու հենց ինձ, իմ ներսի պատերազմին, ուզում եմ հաշտ ապրեմ ինքս ինձ հետ, ուզում եմ գտնել այն մարդկանց որոնք իսկապես իմը կլինեն, ում մեջ ես հենց ինձ կգտնեմ, ու կընդունվեմ էնպիսին ինչպիսին կամ: Հուսով եմ ընտանիքիս հենց կողքին կքայլի հաջողությունը, իսկ ես վերջապես կազատվեմ այս վանդակից.... Եսքանն էլ, որ լինի եկող տարի գոհ կլինեմ:

[Quyr Qery]

Սկսվեց, ու էլի սկսվեց:
Էլի կյանքը սկսեց պայքարել, որ իմ մեջ հենց ինձ հաղթի: Լույսերը վառվեցին, որ միտքս լուսավորեն: Պատերազմը սկսվեց իմ աչքերի մեջ: Նորից տեղս չեմ գտնում, նորից հաղթում է ինքս էլ չգիտեմ ինչը, նորից զառանցում եմ, նորից եմ ցնորվում: Էլի?, նորից?
Ոչինչ չփոխվեց, գուցե փոխվի?
Գուցե դեռ գտնեմ ինձ հաղթելու ուղին: Գուցե Էլ չլսեմ կոտրվող ապակիների ձայնը, գուցե հոգիախառն սիրտս, որի գույությանը սկսել եմ կասկածել, ինձ օգնի դիմանալ, գուցե ուժերս էլ ինձ չդավաճանեն, գուցե արյան խաղ նորից զգամ, գուցե էլ չատեմ, գուցե մոռանամ: Գուցե կատու դառնամ, որ ինձ գնահատեմ:
Սկսում եմ ձանձրանալ ինքս ինձնից:
It's a bad men's world....

[Quyr Qery]

Նստեց հենց այդ մեքենան. գույնը` սև, 2 դռնանի, մակնիշը` ազատություն, սալոնը` կարմիր, արագությունը` անսահմանափակ: Հա, մեկ էլ ավելացնեմ` այն գոյություն չուներ:
Գույնը` սև, քանզի ատում էր բաց գույները, պատճառները ինքը գիտեր: Դուռը 2 հատ, քանզի միայն 2-ի համար էր այն նախատեսած: Մակնիշը իր անունով էր ընտրված: Սալոնը` կարմիր, քանզի իր մեջ կիրք ու ազարտ էր ծնում: Արագությունը` անսահմանափակ, քանզի երբեք չէր մտածել սահմանափակել արագությունը:
Նստեց: Գիտեր, որ չի դիմանա ու կնստի: Նստեց նրա կողքին: Ազատությունն ու Պայքարը, Ազատությունը այս անգամ էլ չվախեցավ նստել Պայքարի կողքին: Սլացան միասին: Անցնում էին ծովերի ու օվկիանոսների վրայով, լեռների գագաթներով, անտառներով, տիեզերքով: Կանգ էին առնում լուսնի կամ արևի վրա: Կանգ էին առնում ծխելու և ... միմյանց վայելելու...
Անցնում էին: Ճանապարհները կանաչ էին: Ճանապարհները դեղնեցին, արդեն մոխրասպիտակ են, գունաթափվեցին: Դեռ անցնում են: Ձգտում էին` անհայտին: Կանգ չեն առնում, կառնեն ` հետո:
Կկանգնեն, երբ կրկին անգամ հաղթի Ազատությունը, կհաղթի, կիջնի: Մյուս անգամ նորից կնստի, մեքեքնան չեն փոխի: Կսլանան` մինչև մյուս հաղթանակը:
Ազատության համար պայքար մղողի ցնդաբանություններ: Դեռ չեմ հաղթել, գուցե հաղթել եմ. դեռ չեմ գիտակցում:

[Quyr Qery]

Կորցրել եմ ազատությունս, գտել եմ մենակություն:
Ուզում եմ կորցնել մենակությունս, ուզում եմ գտնել ազատություն:


Կարոտել եմ... ինձ...

[Quyr Qery]

Կարուստ, տագնապ, վախ?
Հա, մոռացել էի, փնտրում եմ... Նրան... Չէ` Ինձ:
Չեմ գտնում: Կարծես մի ծխախոտ լինեմ, ու կյանքն ինձ ծխում է, կամ էլ մի ժամանակ լինեմ, որը սպառվում է, չէ, ընդամենը մի լույս եմ, որը հանգչում է:
Դիմանում եմ, դիմադրում եմ:
Կապրեմ, չեմ ապրի:
Ուզում եմ ` փրկվել:

[Quyr Qery]

Էհ, մի քանի օր առաջ քեզ տեսա, արդեն 4 տարի է չեինք հանդիպել: Լուս, միասին էինք պարապում անգլերեն ու հայոց, ես պարապում էի, որ ընդունվեմ, իսկ դու ուղղակի ազատ ժամանակդ էիր սպանում` էսպես թե էնպես ընդունվելու էիր: Օրվա մեծ մասը, ոչ մեր կամքով, այլ պարապմունքների պատճառով, իրար հետ էինք: Միշտ ինձնից առաջ էիր, քեզ սիրում էին որպես ուրախ, կյանքից գոհ, բոլորի հետ լավ հարաբերություններ ունեցողի, ժպտում էիր նույնիսկ նրանց, ում չէիր սիրում, իսկ ամենակարևորը ` քեզ սիրում էին, որովհետև դու ամեն տեղ կարողանում էիր քեզ ներկայացնել, ինչը ես էդպես էլ չսովորեցի: Ծնողներդ լավ գործի էին, գրպանումդ էլ միշտ փող կար, իսկ իմ գրպանում մենակ տրանսպորտի փող էր: Ամեն անգամ պարապմունքնեից հետո մտնում էինք խանութ, դու միշտ սոված էիր, իսկ ես` միշտ կուշտ: Զարմանում էիր, ոնց չեմ սովածանում: Երկու տարի միասին գլորեցինք, և եթե էդ պարապմունքները չլինեին, երբեք էլ իրար հետ չեինք շփվի: Դու ընդունվեցիր` գնացիր Լեհաստան, ես էլ ընդունվեցի` այստեղ, լացով, քանզի միայն 0.25 բալ էր պակասում անվճարիս համար: Որքան ծանր էի տանում կյանքը, երևի հիմա էլ:
4 տարի անց քեզ հանդիպեցի, լրիվ միամիտ, մի քանի օր առաջ` փողոցում, չէիր փոխվել, նույն աշխույժ ու ուրախ աղջիկն էիր: Նորից ոչինչ չէիր նկատում քո կողքին: Տխուր ժպտացի քեզ, մի պահ հիշեցի անցաց օրերը, դու ինչպես միշտ նկատեցիր մենակ ժպիտս, դու դիմացինի թախիծը երբեք չէիր նկատում:
Լավ մնա, համ էլ էդպես հեշտ է ապրելը, էդ 2 տարվա պարապմունքների ժամանակ, պիտի քեզնից հենց դա սովորած լինեի: Չստացվեց, չի էլ ստացվի:

[Quyr Qery]

Եսօր ընկերուհուս հետ իրանց տանը նստած ենք, մեկ էլ իրա ընկերը եկավ: Դե մի քիչ զրուցեցինք էսկողմ էնկողմ, տենց էլի: Մեկ էլ էս ընկերուհուս ընկերը լուրջ դեմքով, բա.
- Աիդ, հըլը նայի ոնց է փորս մեծացել, հաստատ հղի եմ, բայց լուրջ եմ ասում քեզնից է:
Ոչ պակաս դեմքի լուրջ արտահայտությամբ ընկերուհիս պատասխանում է.
- Իյա, կարող է գիտես հղիությունը վիրուս է, փռշտացի, հղիացար:
....

Մի քիչ հետո , որ արդեն ընկերը գնացել էր, ընկերուհիս դարձավ ինձ.
- Հաս, բայց պատկերացնում ես, փռշտալուց հղիանաինք: Ինչ ահավոր կլիներ, մենք էլ չեինք իմանա, որ մեկի փռշտոցից տենց եղավ: