User Tag List

Նայել հարցման արդյունքները: Ո՞ր տարբերակներն եք հավանում

Քվեարկողներ
54. Դուք չեք կարող մասնակցել այս հարցմանը
  • Տարբերակ 1. Վիրավորանք (հեղինակ՝ Malxas)

    4 7.41%
  • Տարբերակ 2. Սեանս (հեղինակ՝ impression)

    26 48.15%
  • Տարբերակ 3. Մահը (հեղինակ՝ Գալաթեա)

    25 46.30%
  • Տարբերակ 4. Երկու շաուրմա և մեկ թան (հեղինակ՝ Տրիբուն)

    8 14.81%
  • Տարբերակ 5. Նրանք, ովքեր կանգնած են (հեղինակ՝ Հայկօ)

    33 61.11%
  • Տարբերակ 6. Վիշապի վանք (հեղինակ՝ Hagrig)

    1 1.85%
  • Տարբերակ 7. Աննան (հեղինակ՝ Morg)

    2 3.70%
Մի քանի ընտրության հնարավորությամբ հարցում
Էջ 1 35-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 519 հատից

Թեմա: Ստեղծագործական մրցույթ. «Հայկական սարսափ»

  1. #1
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)

    Ստեղծագործական մրցույթ. «Հայկական սարսափ»

    Սարսափ գրական ժանրի հիմնական խնդիրն ընթերցողին վախեցնելն է: Այս ժանրի գրականությունում իրադարձությունները սովորաբար զարգանում են գերբնական երևույթների շուրջ, իսկ կերպարները հիմնականում նույնն են՝ վերցված տարբեր ժողովուրդների առասպելաբանություններից: Այդպիսի կերպարներից են վամպիրները, զոմբիները, գայլդարձակները, ուրվականները, սատանաները և այլն:

    Այս մրցույթին մասնակցելու համար պետք է գրել սարսափ ժանրի արձակ ստեղծագործություն: Ցանկալի է, որ ստեղծագործությունը կապվի հայկական իրականությանը, կամ Հայաստանին՝ այլ ասպեկտով, մասնավորապես այս տարբերակներից որևէ մեկը.
    • Ստեղծագործության դեպքերի զարգացումները կարող են կատարվել ներկայիս Հայաստանում, որը կարող է սուռեալիստական աստիճանի շեղված լինել հիմիկվա իրական իրավիճակից,
    • Ստեղծագործության մեջ, ի թիվս սարսափ ժանրի հայտնի կերպարների, կարող են կիրառվել նաև հայկական առասպելաբանությունից, դիցաբանությունից կամ հեքիաթներից վերցված կերպարներ,
    • Ստեղծագործությունը կարող է անդրադառնա Հայաստանում տեղի ունեցած, կամ Հայաստանի պատմությունից հայտնի ինչ-որ դրվագի, այն լուսաբանելով այլ ենթատեքստով, ավելացնելով սարսափ ժանրին հատուկ էլեմենտներ, միստիկա, նոր հանգուցալուծումներ,
    • Ստեղծագործության հերոսների մեջ կարող են հանդիպել հայտնի հայեր, որոնց կյանքն ու արարքները կլուսաբանվեն այլ ենթատեքստով, կիրառելով սարսափ գրական ժանրին հատուկ երևույթներ,
    • Եվ այլն:


    Ցանկալի է, որ ստեղծագործությունները նման որևէ կերպ կապվեն Հայաստանի ու հայերի հետ, սակայն հաշվի առնելով մի շարք ակումբցիների կարծիքը, սրանք չեմ ներկայացնում որպես պարտադիր պահանջ, այլ միայն որպես ցանկալի: Նպատակն միակն է. փորձել ասել նոր խոսք, ոչ թե մնալ արտասահմանյան սարսափ ժանրից «թխելու» մակարդակում:

    Կանոններ
    • Ստեղծագործությունը պետք է լինի արձակ, հայերեն ու մեքենագրված լինի հայատառ:
    • Ստեղծագործությունը պետք է նամակագրական համակարգով (PM) ուղարկեք ինձ, վերնագրում գրելով «Մասնակցություն «հայկական սարսափ» մրցույթին»:
    • Ստեղծագործությունը կարող եք ուղարկել մինչև հաջորդ կիրակի օրվա (10.04.2011) ավարտը՝ 24:00-ն:
    • Ապրիլի 11-ին ստացված ստեղծագործությունները՝ առանց հեղինակների անունները նշելու կտեղադրվեն թեմայում քննարկման ու քվեարկության համար:
    • Ստեղծագործությունն ինձ ուղարկելուց հետո չեք կարող ինձ խնդրել այն չտեղադրել կամ Ձեր անունը չհրապարակել, որովհետև այն ստանալու պահից համարելու եմ, որ ստեղծագործությունը ու ստեղծագործողը մասնակցելու են մրցույթին:
    • Յուրաքանչյուր ակումբցի կարող է ուղարկել մեկից ավելի տարբերակ:
    • Քննարկման ու քվեարկության ժամկետներն ու պայմանները կհայտարարվեն ստեղծագործությունները տեղադրելիս:




    Չմոռանամ նշել, որ նման սյուժետային գծով մրցույթի առաջարկն արել է ivy-ն,, այնուհետև առաջարկը հավանության է արժանացել քննարկման գրեթե բոլոր մյուս մասնակիցների կողմից:
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 02.04.2011, 01:24:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  2. Գրառմանը 13 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (02.04.2011), Ariadna (02.04.2011), einnA (02.04.2011), Gayl (01.04.2011), impression (01.04.2011), Jarre (08.04.2011), Kita (08.04.2011), Moonwalker (02.04.2011), My World My Space (01.04.2011), Yellow Raven (02.04.2011), Հայկօ (02.04.2011), Նաիրուհի (02.04.2011), ՆանՍ (05.04.2011)

  3. #2
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Քվեարկության կանոնները նախապես չէի հայտարարել, քանի որ հնարավոր էի համարում չափազանց երկար ստեղծագործությունների առկայությունը, ինչի համար գուցե ավելի երկար ժամանակ անհրաժեշտ լիներ: Բայց առկա տարբերակների պայմաններում կարծում եմ, որ լիովին արդարացված է նախորդ մրցույթի ժամկետներն ու պայմանները:

    Այսպիսով.

    • Ստեղծագործությունները տեղադրվում են առանց հեղինակների նշման, «Տարբերակ N. Ստեղծագործության վերնագիր» վերնագրով, որոնք էլ լինելու են քվեարկության ընտրության կետերը,
    • Քվեարկությունը տևելու է 4 օր,
    • Ստեղծագործությունների հեղինակները կարող են քվեարկել նաև սեփական տարբերակի օգտին՝ գուշակության փուլում իրենց վրայից կասկածը հանելու տակտիկական նկատառումով, սակայն արդյունքների վերջնական ամփոփման ժամանակ այդ ձայները չեն հաշվելու,
    • Քվեարկության 4 օրերի ընթացքում կարելի է թե՛ քննարկել ստեղծագործությունները, թե՛ փորձել գուշակել հեղինակներին,
    • Ստեղծագործության հեղինակներն ինքնաբացահայտվելու իրավունք չունեն,
    • Քվեարկությունը բազմակի է, կարելի է քվեարկել մեկից ավելի հավանած տարբերակների օգտին, սակայն դա պետք է արվի միաժամանակ: Գրառման տեսքով քվեները չեն հաշվելու,
    • «Ոչ մեկը չհավանեցի» կետ հարցման մեջ չկա: Այդպիսի կետ ընտրել ցանկանալու դեպքում կարելի է պարզապես չքվեարկել ու թեմայում՝ գրառման տեսքով, ներկայացնել կարծիքը,
    • Քվեարկությունը բաց է, բոլորը տեսնելու են, թե ով որ տարբերակի օգտին է քվեարկել,
    • 4 օր անց, քվեարկության ավարտից հետո թեման կբացվի քննարկումների համար:




    ԿՈՉ ԵՄ ԱՆՈՒՄ
    Քվեարկելիս հաշվի առնել, թե
    • տվյալ ստեղծագործությունը ինչքանով է համապատասխանում մրցույթի պահանջներին, մասնավորապես որքանով է ավելի մոտ «Սարսափ» գրական ժանրին,
    • ստեղծագործությունն առանձին, ստեղծագործական մրցույթի համատեքստից դուրս ինչքանով է արժեքավոր, առանձին կյանք կարող է ունենալ:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (10.04.2011), Yellow Raven (11.04.2011)

  5. #3
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 1.
    Վիրավորանք


    Նա ինձ վիրավորեց, ու երբեք չկարողացա նրան ներել: Նա ինձ հոգեկան հիվանդ անվանեց: Ընդսմին կարելի էր և սրտին մոտ չընդունել: Քի՞չ մարդիկ են իրար այդպես վիրավորում: Սակայն ճշմարտությունն այն է, որ մեկ շաբաթ եղել եմ այդ սահմռկելի հաստատությունում. ուղիղ մեկ շաբաթ: Իսկ նա ասաց, իբրև հինգ տարին քիչ էր ինձ ու մի հինգ տարի էլ պետք է: Ինչո՞ւ այդպես ասաց: Հստակ հիշում եմ, որ մեկ շաբաթ եմ եղել այնտեղ` ուղիղ յոթ օր: Շաբաթ օրն ինձ տարան, իսկ մյուս շաբաթ օրն արդեն դուրս էի գրվել: Ճիշտ է, սարսափելի օրեր էին այդ յոթ օրերը: Ծերացա այնտեղ: Թերևս մարդիկ դա են հիմք ընդունում, երբ անհրաժեշտ է լինում ճշտել տարիքս: Ասում են, որ քսանյոթ տարեկան եմ, մինչդեռ շատ լավ հիշում եմ, որ քսաներկուսից ավելին չեմ: Հենց այդքան էի, երբ հոգեբուժարան տարան: Ինչպե՞ս կարող էի մեկ շաբաթում քսանյոթ դառնալ: Խելագարվե¯լ են բոլորը: Հարցրեք ծնողներիս, հարցրեք քրոջս ու եղբորս: Նրանք ազնիվ ու հավասարակշռված մարդիկ են, և յուրաքանչյուրը կարող է հավաստել, որ քսաներկու տարեկան եմ: Մեկ շաբաթ զուր ժամանակ կորցրի հիվանդանոցի դատարկագլուխ բժիշկներին ապացուցելու, որ կատարելապես առողջ եմ: Այնուամենայնիվ, նրանցից մեկը խելքը գլխին մարդ էր: Հենց նրա միջնորդությամբ ինձ դուրս գրեցին: Եթե նա չլիներ, գուցե մինչև հիմա այնտեղ լինեի: Բայց մյուս կողմից էլ` շատ վատ էր, որ յոթ սարսափելի օրեր անցկացրի այդ զզվելի վայրում ու ամբողջ հինգ տարով ծերացա: Իսկ հետո ընկերս վիրավորեց ինձ, ու չկարողացա ներել: Նա հոգեկան հիվանդ անվանեց ինձ… Եթե միայն հնարավոր լիներ բացատրել մարդկանց… Իսկ ամեն ինչ սկսվեց նրանից, որ գիշերները չէի կարողանում քնել: Սենյակումս հետուառաջ էի անում մինչև առավոտ ու այդպես` մի քանի շաբաթ: Հետզհետե ըմբռնեցի անքնությանս պատճառը: Այգու կողմից եկող սատանայական ձայներն էին խանգարում: Երկհարկանի է մեր տունը, իսկ իմ ննջասենյակը երկրորդ հարկումն է ու բացվում է այգու վրա: Դուրս եկա պատշգամբ: Ամառային երեկո էր, բայց դեմքիս սառը քամի փչեց: Արյունը սառավ երակներիս մեջ: Այգու հեռավոր անկյունում ուրվականատիպ արարածներ նկատեցի: Շուրջպար էին բռնել ու աղաղակում էին: Հենց նրանցից էր ճառագում աղմուկը, որը օրեր շարունակ չէր թողնում քնել: Շուտով նկատեցի Բեհեղզեբուղին: Իրոք նա էր: Նրա մասին ինձ պատմել էր մի խելացի ու զարգացած մարդ, երբ յոթ օր… Մի խոսքով: Չեմ սիրում հիշել այդ ժամանակները: Նյարդերս պրկված էին: Կուզենայի քնել, բայց չէի կարող այդ ականջ ծակող հնչյունների տակ: Ցած թռա պատշգամբից ու մի փայտի կտոր վերցնելով` վազեցի ուրվականների կողմը: Խուճապահար փախան ողորմելիները և ցանկապատի վրայով հարևանի այգին անցան: Բարձր էր պարիսպը, բայց բարեբախտաբար սանդուղք ունեի: Շուտով հարևան այգում էի հալածում չարքերին: Բայց նենգ էր հակառակորդը: Սկսեցին քարեր նետել վրաս: Մեկը դիպավ հարևանիս տան լուսամուտին ու փշուր փշուր արեց: Չնչին, ողորմելի մարդիկ էին հարևաններս: Իմ ոչ մի խոսքին չհավատացին ու ավելի մեծ աղմուկ բարձրացրին, քան մինչ այդ սատանաները: Հենց նույն օրը հայտնվեցի ճաղապատ լուսամուտների հետևում, որտեղ չարաբաստիկ յոթ օրեր անցկացրի, իսկ երբ դուրս եկա, ընկերս ինձ հոգեկան հիվանդ անվանեց, ու երբեք չկարողացա ներել:

    Շաբաթներ շարունակ վիրավորանքը կրծում էր հոգիս: Հավանաբար կխելագարվեի, բայց բարեբախտաբար լուծումը գտա: Պետք էր սպանել նրան: Որևէ պատրվակով կկանչեի մեր տուն, մեկ այլ պատրվակով նկուղ կիջնեի ու կվերադառնայի հսկա դանակը ձեռքիս: Մնացածը դատարկ բան էր: Իսկ դիակը կգցեի փոսը ու կլուծեի թթուների մեջ:

    Հենց այդպես էլ արեցի: Չեմ հիշում, թե ոնց համոզեցի, բայց այդ միամիտը եկավ: Երբ տեսավ դանակը ձեռքիս, մի պահ շշմած էր, հետո կարծես հասկացավ ու վախից լայնացած աչքերով վրաս էր նայում: Փորձեց փախչել, բայց դեպի այգու հեռավոր անկյունը հալածեցի: Փորձեց օգնության կանչել, բայց մի՞ թե այնքան հիմար էի, որ տանը մարդ եղած ժամանակ այդպիսի գործ ձեռնարկեի: Երբ այգու ամենահեռավոր անկյունում էր ու մի երկու ձևական հարված էր մնացել, որպեսզի ձևակերպեմ գործարքս, հանկարծ վարանեցի: Պատկերացրի, թե ինչպես եմ խփում, և ինչպես է նրա կարմիր արյունը ցայտում շորերիս ու ձեռքերիս վրա: Խիղճս սկսեց տանջել: Իսկապես. չարժեր նրան սպանել սոսկ այն բանի համար, որ վիրավորել էր ինձ: Չէ որ հետո ներողություն խնդրեց: Չէ որ իմ ընկերն էր, որի հետ լավ ու վատ օրեր էինք կիսել: Իսկ երբ յոթ օր բացակայում էի, ամեն օր, այսինքն ուղիղ յոթ անգամ, տեսակցության եկավ: Իջեցրի դանակն ու ասացի, որ կատակ եմ արել: Սաստիկ ամաչում էի արածիցս: Շրջվեցի ու գնացի տուն: Միջանցքում հետուառաջ անելով` երկար մտորում էի: Հակասական զգացումները խեղդում էին: Հիմա էլ նրանից էի նեղվում, որ փոքրոգի գտնվեցի ու չկարողացա հարկ եղած պահին վճռականություն ցուցաբերել: Ինչո՞ւ պիտի ապրեր, եթե այդպես անգթորեն անպատվել էր ինձ…

    ՙՇտապ օգնության՚ մեքենայի զիլ ազդանշանը սթափեցերց ինձ: Երևի հարևանս նորից սրտի տագնապ էր ունեցել: Արագ դուրս թռա տնից: Չեմ կարող ասել, թե ինչու: Հավանաբար ուզում էի օգտակար լինել: Կամ գուցե լոկ հետաքրքրասիրությո՞ւն էր: Սակայն տնից դուրս տարօրինակ պատկերի ականատես եղա: Սպիտակ խալաթավորները իմ տուն էին գալիս: Մենակ էի տանը ու չէի կարողանում հասկանալ, թե ում համար են եկել: Երբեք առողջությունից չեմ բողոքել: Ճիշտ է, գիշերները նորից սկսել էի անքնությամբ տառապել, բայց դրա մասին ոչ ոք չգիտեր, և, համենայնդեպս, բժիշկ չէի կանչել: Զարմանալի էր, բայց ինձ տեսնելով` նրանք զգուշացան ու պատշաճ հեռավորություն էին պահում: Առավել զարմանալի էր, որ ցանկանում էին օղակի մեջ առնել ինձ: Բնազդաբար այգու կողմը նահանջեցի: Շուտ-շուտ հետ էի նայում: Առնվազն տասը սպիտակ խալաթավոր հետապնդում էին ինձ: Մի քանի վայրկյանից այլևս նահանջելու տեղ չկար: Հայտնվել էի այգու ամենահեռավոր անկյունում: Հանկարծ տեսա ընկերոջս դիակը: Վրան դանակի մահաշունչ հետքեր էին: Հարվածներից մեկը վերից վար այլանդակել էր դեմքը, մյուսը կտրել էր կոկորդը, իսկ երրորդը հսկա վերք էր բացել կրծքին: Տեսնես ով էր սպանել նրան: Նկատեցի, որ շրջապատված եմ: Բոլորը վախից պլշած ինձ էին նայում: Հայացքներն այնքան սևեռուն էին, որ անհարմարության ակնթարթային զգացում ունեցա: Հնարավոր է, որ դա ամենամեծ բացահայտումն էր իմ կյանքում, բայց նոր միայն նկատեցի, որ նկուղից վերցրած հսկա դանակը դեռ ձեռքիս է: Վրան արյան կարմրավուն բծեր կային: Համարյա չորացած: Տեսնես որտեղի՞ց էր արյունը: Ձեռքերիս կպչուն մի բան զգացի ու տեսա, որ ոտքից գլուխ արյան ու ցեխի մեջ եմ: Այլևս չհասցրի ոչ մի բանի մասին մտածել: Սպիտակ խալաթավորներից մեկը ճարպկորեն ձեռքիցս վար գցեց դանակը (Հիմա¯ր մարդ. ինքս կտայի, եթե խնդրեր), իսկ մյուսը ոչ պակաս ճարպկությամբ ոլորեց ձեռքերս: Վերջ. ընկա այս անխիղճների ձեռքը: Մի՞թե ամբողջ մեկ շաբաթ նորից պիտի տանջվեմ: Սոսկալի բան է կյանքը…

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  6. Գրառմանը 8 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Ariadna (11.04.2011), Lusina (12.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Moonwalker (11.04.2011), murmushka (11.04.2011), Դավիթ (11.04.2011)

  7. #4
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 2.
    Սեանս


    Մուգ պատերով սենյակի կենտրոնում դրված գրասեղանի մոտ նստել էր մեկն ու անթարթ նայում էր սեղանի հակառակ կողմում դրված աթոռին կուչ եկած մարդուն, ով ակնհայտ վատ տեսք ուներ: Սենյակի պատերին գրքերով լեցուն դարակներ էին, իսկ միացրած համակարգչի մոնիտորին էկրանի մի կողմից մյուսն էր գնում Յունգի արտահայտությունը` встреча с самим собой принадлежит к самым неприятным: Աթոռին նստած մարդու աջ ոտքը նյարդային ցնցվում էր, հայացքն անթարթ էր ու անիմաստ: Նրա դեմքը ծածկված էր մի քանի օրվա չսափրած մազերով, իսկ վերնաշապիկը հեռու էր մաքուր լինելուց:

    - Հրանտ, ո՞նց ենք մեզ զգում այսօր,-հարցրեց սեղանի մյուս կողմում նստածը:
    - Վատ, բժիշկ, վատ,-շշնջաց Հրանտը:
    - Դուք ինձ մոտ էիք անցյալ շաբաթ օրը, անցել է արդեն 6 օր: Ըստ իմ նշումների, անցյալ հանդիպմանը դուք լավ տրամադրություն ունեիք, պատրաստվում էիք մի քանի օրով հեռանալ քաղաքի աղմուկից ու ժամանակ անցկացնել բնության գրկում,- ասաց բժիշկը` բլոկնոտը թերթելով: - Ի՞նչ պատահեց այս մի քանի օրվա ընթացքում, ինչու՞ եք ձեզ վատ զգում:
    - Հա, ես ուզում էի գնալ քաղաքից, բայց չստացվեց, դեպք պատահեց, բժիշկ,- հատակին նայելով խոսում էր Հրանտը:
    - Ի՞նչ դեպք,- հարցրեց բժիշկը:
    - Ընկերս... Մանկության ընկերս մահացավ: Ինքնասպան էր եղել,- Հրանտը ձեռքերով ծածկեց աչքերը:
    - Հրանտ,- բժիշկն ուղղեց ակնոցը,- խնդրում եմ, պառկեք բազմոցին, ձեզ հարմար չէ աթոռի վրա, պառկեք ու պատմեք:

    Հրանտը հնազանդվեց, գնաց պառկեց բազմոցին ու գրպանից սիգարետ հանելով` կպցրեց:
    - Դե հիմա հանգիստ պատմեք այն ամենն, ինչ կատարվել է այն պահից, երբ վերջին անգամ դուրս եկաք այս սենյակից,- ասաց բժիշկն, ու աթոռ վերցնելով` եկավ նստեց Հրանտից ոչ հեռու:
    Հրանտը խորը շունչ քաշեց.

    - Այդ օրը գնացի տուն ու սկսեցի իրերս հավաքել, որ մյուս օրը գնամ Դիլիջան:
    Արդեն պայմանավորվել էի հանգստյան տան հետ, սենյակ էի պատվիրել: Առավոտ շուտ պիտի Սեդրակը գար, որ ինձ մեքենայով տաներ էնտեղ: Գիշերն ուշ պառկեցի, ֆուտբոլ էի նայում: Լավ քնեցի, կարծեմ թե երազ չեմ տեսել: Հա, հաստատ, ոչ մի երազ չտեսա, երազները սկսվեցին երկու օր անց... Առավոտյան արթնացա գլխացավով, սուրճ սարքեցի ու սպասում էի Սեդրակին: Բայց Սեդրակն էդպես էլ չեկավ: Զանգում էի, չէր վերցնում: Չգիտեմ ինչու չգնացի առանց նրա, մի տեսակ անհանգիստ էի: Մի քանի ժամ անց ինձ զանգեց ընկերներիցս մեկն ու ասաց, որ Սեդրակն ինքնասպան է եղել:
    Սեդրակը խմում էր, միշտ ինչ-որ պատմությունների մեջ էր, տոննայով պարտքեր էր կուտակել: Հաջորդ օրը գնացի հոգեհանգստին:

    - Ներողություն, Հրանտ,-ընդհատեց բժիշկը,- իսկ դուք ի՞նչ զգացիք, երբ իմացաք Սեդրակի մահվան մասին:
    - Չեմ հիշում... Վատ էղա: Մանկության ընկերս էր: Մոտ էինք:
    - Լավ, շարունակեք:
    - Գնացի հոգեհանգստին: Ընդհանրապես միշտ խուսափում եմ նման տեղեր գնալուց, բժիշկ, վատ եմ տանում շատ: Բայց Սեդրակի մոտ չգնալ չէի կարող: Ճիշտ է, ինձ էլ էր ահագին պարտք, բայց դե ընկերս էր, մանկության ընկերս:

    Գնացի, բայց վայ էն գնալուն: Դրսում հավաքվել էին Սեդրակի բարեկամներն ու ընկերները: Բարձրացա մի րոպեով վերև, որ հանգուցյալի ծնողներին ցավակցեմ: Մտա ներս, հյուրասենյակի մեջտեղը տեղ էին ազատել, ու դրված էր դագաղը: Գնացի, մորը գրկեցի, հոր ձեռքը սեղմեցի ու նստեցի դագաղի կողքին: Նայեցի սև մետաքսե ծածկոցով ծածկած ընկերոջս կապտած դեմքին: Այն սմքած էր ու չարագույժ արտահայտություն ուներ: Հանգուցյալների ձեռքերը սովորաբար ծածկոցի տակ չեն դնում, բայց Սեդրակինը տակն էր դրված չգիտես ինչու: Ինքս ինձ համոզում էի, որ չնայեմ վրան, բայց չէի կարողանում: Շուրթերն ու աչքերի հատվածը սկսել էին սևանալ, դեմքը սրվել էր, ու կզակն ավելի արտահայտիչ էր դարձել:

    Վեր կացա, որ դուրս գամ, ու մի վերջին անգամ նայեցի ընկերոջս: Հենց էդ պահին, բժիշկ, հենց էդ պահին Սեդրակը հանկարծակի աչքերը չռած նայեց վրաս իր դագաղի միջից, ու կապտած շուրթերից լսվեց խռպոտ մի ձայն, ասես այն աշխարհից. «Հրանտ, քո մահճակալի տակ»: Ես սարսափահար թռա հետ, կպա ողջ սենյակով մեկ շարված ծաղիկներով լեցուն ծաղկամաններից մի քանիսին ու ընկա: Կանայք ճչացին, տղամարդիկ օգնեցին, որ ոտքի ելնեմ: Հարցրեցին, թե ինչ եղավ, բայց բան չասեցի, առանց դրա էլ բոլորը գիտեն, որ քո մոտ եմ գալիս, բժիշկ, առանց էդ էլ բոլորն ինձ գիժ են համարում: Թռա դուրս, ու սկսեցի վազել: Փախչում էի չգիտեմ ումից, չգիտեմ ինչից: Ուղեղումս պտտվում էր դիակի ասածը` Հրանտ, քո մահճակալի տակ:

    Գնացի ու մի լավ հարբեցի էդ գիշեր, վախենում էի տուն գնալ, վախենում էի մենակ մնալ: Հետո գիշերվա կեսին ինձ տուն գցեցի մի լրբի հետ, վախենում էի մենակ մնալ տանը, սարսափում էի իմ մահճակալից: Բայց էդ աղջիկը մնաց իր մի ժամը, ինձ մոտ ոչինչ չստացվեց իհարկե, ու ինքն իր փողը վերցնելով` գնաց: Մնացի մենակ: Խմածությունս անցել էր, ես լրիվ ուժասպառ էի ու ի վիճակի չէի մահճակալից վեր կենալ: Բայց պառկած մնալ էլ չէի կարողանում: Մեջքս սառը քրտինք էր պատում, երբ հիշում էի Սեդրակի խոսքերը: Չնայած ինչ իմանամ, դա Սեդրակն էր, թե ինձ թվացել էր ընդամենը, միգուցե իրոք աչքիս էր երևացել, բժիշկ, դուք եք ասում, որ ինձ մոտ նյարդային գերլարվածություն է, գուցե հենց դա էր պատճառը...

    Հրանտը նոր սիգարետ կպցրեց: Բժիշկը ուշադիր հետևում էր նրա շարժումներին:

    - Հրանտ, ուզու՞մ եք, մի քիչ հանգստացեք, հետո կշարունակեք:
    - Չէ, չէ, ինչ հանգիստ, ինձ էլ հանգիստ չկա,- ասաց Հրանտը,- ավելի լավ կլինի պատմեմ, գուցե դուք ինձ հասկանաք:

    Էդ գիշեր քնաբեր խմեցի, որ կարողանամ քնել: Աչքերս հենց փակվում էին, Սեդրակի դիակն էր գալիս աչքիս առաջ` դագաղում պառկած, մարմինն արդեն սկսել էր փտել, փակ աչքերը փոս էին ընկել, քիթը սրվել էր, իսկ շուրթերի բացվածքի սև գիծը ավելի էր մեծացել, շուրթերն ավելի էին թեքվել դեպի ներքև, մազերը նոսրացել էին: Մեկ էլ նորից աչքերը չռեց վրաս, մետաքսե ծածկոցի տակ պահված ձեռքերը հանեց դուրս, ու պահեց էնպես, որ ես տեսնեմ դաստակների մոտի հսկայական պատռվածքները, որոնք արդեն նեխել էին, ու մանր որդեր կային վրան: “Հրանտ, մահճակալիդ տակ” նորից կրկնեց նա ու դեմքը շրջեց ինձնից: Երբ գլուխը թեքեց, գանգամաշկը պոկվեց գլխից ու մազերի հետ միասին մնաց դագաղին կպած: Ես արթնացա իմ գոռոցից: Ջերմում էի երևի, ահավոր թույլ էի, բայց հավաքեցի վերջին ուժերս ու մի կերպ ինձ քարշ տվեցի հյուրասենյակ: Պառկեցի բազմոցին ու կամ քնեցի, կամ գիտակցությունս կորցրեցի, չգիտեմ:

    Հաջորդ օրը Սեդրակի հուղարկավորությունն էր: Ես շատ վատ էի ինձ զգում, չգնացի: Պառկած էի բազմոցին, ու ամբողջ օրը վեր կենալ էդպես էլ չկարողացա: Վախենում էի քնել, քանի որ աչքերս հենց փակում էի Սեդրակին էի տեսնում: Երկու օր անցավ պառկած, հեռուստացույցը անընդհատ միացրած էի թողնում, որովհետև լռության մեջ ինձ թվում էր, թե Սեդրակի ձայնն եմ լսում: Լույսն էլ էր միացրած, սկսել էի սարսափել մթությունից: Սենյակում ոչ մի մութ անկյուն չկար, որտեղ կկարողանար Սեդրակի ուրվականը թաքնվել ու ինձ սրտաճաք անել: Բայց հենց աչքերս փակվում էին, տեսնում էի նրա մեռելային ու գնալով ավելի դիվային դարձող դեմքը: Սեդրակի ուրվականը որոշել էր ինձ էլ իր հետևից գերեզման տանել:

    Մի քանի օր ննջարան չմտա: Չորրորդ օրը հավաքեցի քաջությունս, եթե ընդհանրապես ունեմ դրանից, ու մոտեցա մահճակալիս: Որոշ ժամանակ կանգնել էի ու չէի կարողանում շարժվել: Հետո ինձ ստիպեցի կռանալ ու նայել մահճակալի տակ: Բժիշկ, դուք չեք պատկերացնի, թե ինչ տեսա ես իմ մահճակալի տակ:

    - Ենթադրում եմ, որ տեսաք Սեդրակի ուրվականին,- ասաց բժիշկը:
    - Այո, բայց դա միայն սկիզբն էր: Ես կռացա ու նայեցի մահճակալի տակ: Էնտեղ պառկած էր արնաշաղախ Սեդրակը, ու նա սկսեց քրքջալ, երբ տեսավ ինձ: Հետո ինձ պարզեց իր քրքրված երակներով դաստակները, ու ես սարսափած հետ-հետ գնացի: Սեդրակը սկսեց դուրս սողալ մահճակալի տակից, թևերն ինձ պարզած, իսկ ես արդեն կպել էի պատին, ու շարժվել չէի կարողանում: Սեդրակը գալիս էր դեպի ինձ: Նրա դիվային քրքիջը երևի թե լսվում էր ողջ շենքով մեկ: Սեդրակը սողում էր իմ կողմն, ու իր հետևից թողնում արյան հետքեր: Երբ արդեն հասավ ինձ, ու ձեռքերը տարավ կոկորդիս, ինձ թվաց, թե կխելագարվեմ սարսափից: Նա իր անկենդան, սառը մատներով բռնեց կոկորդս, ու սկսեց սեղմել: Աչքերը վառվում էին չարությունից, նեխած մարմնից ահավոր հոտ էր գալիս, նրա կտրտված երակներից արյունը հոսում էր ինձ վրա:

    Երբ ուշքի եկա, փռված էի գետնին, Սեդրակի ուրվականն անհետացել էր: Նայեցի վրաս, շորերս արյունոտ չէին, բայց կոկորդս դեռ ցավում էր, ասես ինչ-որ մեկն անհնարին ուժով սեղմել էր այն: Չորեքթաթ մոտեցա իմ չարաբաստիկ մահճակալին, ու կամքի գերլարումով նորից նայեցի դրա տակ: Ու գիտե՞ք ինչ տեսա էնտեղ:

    Հրանտը խորը շունչ քաշեց: Բժիշկը սպասում էր: Հրանտը նյարդային շփեց ձեռքերն ու շարունակեց.

    - Մահճակալիս տակ էս անգամ ուրվական չկար, բայց կար արյունոտ ածելի: Սեդրակը ածելիով էր կյանքին վերջ տվել: Հենց դրանով: Ես այն հազարի միջից կճանաչեի, որովհետև արծաթից էր, ու Սեդրակը հատուկ պատվիրել էր այն: Խախտված էր ածելիների վրա: Ու մեկ էլ հանկարծ Սեդրակը տնկվեց դիմացս: Նայում էր ածելուն, սևացած աչքերից արցունքները գլորվում էին: Դաստակները ցույց տվեց ինձ, հետո արնակոլոլ մատով ցույց տվեց ածելին ու անհետացավ:
    Հրանտը լռեց: Ողջ մարմնով դողում էր: Կզակը ցնցվում էր: Բժիշկը վեր կացավ:
    - Դրանից հետո Սեդրակի ուրվականին տեսե՞լ եք,- հարցրեց:
    - Չէ, դա վերջին անգամն էր: Բայց դա ամենը չէ, բժիշկ: Երբ ուրվականը չքվեց, ես նայեցի ձեռքիս, ու ածելին նույնպես չկար: Ես խելագարվում եմ, խելագարվում եմ,- շշնջաց Հրանտը` աչքերը ձեռքերով ծածկելով:
    - Հրանտ, - լուրջ ձայնով շարունակեց բժիշկը: - Ձեզ մոտ նյարդային գերլարված վիճակ է: Ես առաջարկում եմ անցնել հիպնոսի մի կուրս, որի ժամանակ ես կփորձեմ ձեր ենթագիտակցությունից հանել նման սարսափները: Դուք պատրա՞ստ եք:
    - Պատրաստ եմ, ամեն ինչի պատրաստ եմ,- պատասխանեց Հրանտը:
    - Լավ, հանգիստ պառկեք, սկսեք խորը շնչել: Ես կհաշվեմ մինչև հինգը, ու դուք կվերադառնաք այն առավոտվան, երբ Սեդրակը պետք է գար ձեր հետևից: Եվ այսպես, փակեք աչքերը: Մեկ… Դուք թուլանում եք, աշխատեք խորը շնչել ու չմտածել ոչ մի բանի մասին: Երկու… Թուլանում են ձեր վերջույթները, դուք կատարյալ հանգիստ վիճակում եք: Երեք… Դուք տեղափոխվել եք անցյալ, դուք հիմա ձեր սենյակում եք: Չորս… Դուք սպասում եք Սեդրակին, ու հնչում է հեռախոսազանգ: Հինգ… Պատմեք ինչ որ կտեսնեք:

    Հրանտի աչքերը փակ էին, բայց կոպերն անհանգիստ շարժվում էին, ինչպես խորը քնի ժամանակ, երբ ծանր երազ են տեսնում: Նա խոսում էր, պատմում, թե ինչ է տեսնում, իսկ բժիշկը ձայնագրում էր…

    - Ես կհաշվեմ երեքից մեկը, ու դուք կարթնանաք: Արթնանալու պահին կմոռանաք այն ամենն, ինչ տեղի է ունեցել ձեր ընկերոջ զանգից հետո: Երեք… Դուրս եկեք այն տարածքից, որտեղ հիմա գտնվում եք: Երկու… Դուք հանգիստ եք, շնչեք խորը ու ազատ: Մեկ… Բացեք աչքերը:

    Հրանտի հեռանալուց հետո բժիշկը ևս մի անգամ ուզեց լսել հիպնոսի ընթացքում ձայնագրածը: Նա հագավ ականջակալներն ու միացրեց ձայնագրությունը.

    “Սեդրակին պառկացնում եմ վաննայի մեջ, ու քանի գիտակցությունը տեղը չի եկել, կտրում եմ երակները իր ածելիով: Վերջ: Էլ ինձ ձեռք չի առնի, էլ չի խլի ինձնից իմ սիրած աղջկան, էլ չի ասի, որ ես գիժ եմ…”:

    Բժիշկն անշարժ նստած էր որոշ ժամանակ: Հետո վեր կացավ, մոտեցավ պատուհանին ու դուրս նայեց:

    - Սա դեռ միայն սկիզբն է, Հրանտ,- մրթմրթաց նա: Իսկ երբ շրջվեց, դեմքին անհասկանալի փոփոխություններ կային: Մաշկը սկսեց մգվել, մազերը նոսրացան ու գունաթափվեցին: Քիթն ու կզակը սրվեցին, աչքերը փոս ընկան ու սևացան: Նա նայեց իր փրթված դաստակներին, իր արնաշաղախ մարմնին, ու շարժվեց դեպի դուռը:

    Մի քիչ հետո դուռը բացվեց, ու ներս մտավ բժիշկը: Մոտեցավ սեղանին, զարմացած նայեց ձայնագրիչին ու քթի տակ ասաց.
    - Բայց ես սա դարակում էի թողել:

    Միացրեց այն, մի քանի վայրկյան լսեց անիմաստ ինչ-որ խշշոց, ապա ուսերը թոթվելով` անջատեց:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  8. Գրառմանը 23 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Amaru (11.04.2011), Ariadna (11.04.2011), davidus (12.04.2011), einnA (11.04.2011), Enigmatic (11.04.2011), Hagrig (11.04.2011), Jarre (13.04.2011), Lusina (12.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Moonwalker (11.04.2011), Morg (14.04.2011), murmushka (11.04.2011), Nare-M (11.04.2011), Skeptic (11.04.2011), Yellow Raven (11.04.2011), yerevanci (12.04.2011), Արամ (11.04.2011), Արէա (11.04.2011), Դավիթ (11.04.2011), Հայկօ (11.04.2011), Նաիրուհի (10.04.2011)

  9. #5
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 3.
    Մահը


    Բացօթյա սրճարանում մեղմ ու գեղեցիկ երաժշտություն էր հնչում:
    Աչքերս փակեցի` փորձելով լսել բոլոր գործիքները, որ ստեղծված հարմոնիայի մասն էին կազմում: Սիրածս զբաղմունքներից է:
    Հաշվելով ինձ ծանոթ հինգ գործիք` ժպտացի ու շարունակեցի վայելել մեղմ արևն ու իմ հինգ գործիքով երաժշտությունը:

    Օդում ինչ-որ բան փոխվեց: Սկզբում զգացածս անսպասելի ցուրտն էր, որ սկիզբ առավ կոկորդիցս ու տարածվեց վերև ու ներքև: Արևից տաքացած պարանոցիս վրա թվաց սառն ու լպրծուն ձեռք իջավ ու այդ ձեռքից ծորացող սառնության կաթիլները սահեցին մաշկիս վրայով: Սարսռալով բացեցի աչքերս:
    Մատուցողուհին կանգնած էր ուղիղ դիմացս: Մի պահ թվաց` սխալ եմ տեսնում: Նորից փակեցի ու բացեցի աչքերս: Ճիշտ էր… Աղջիկը սևուսպիտակ էր: Երբ մի քայլ ևս արեց, տեսա, որ դեմքն այլանդակված է… բերանը տարօրինակ ծամածռությամբ ձգվել էր, կոկորդի վրայով սև գիծ էր անցնում, իսկ աչքերը սառն էին ու անշարժ, ասես անցափանց սպիտակ ապակուց: Նա դատարկ հայացքն ուղղեց աչքերիս ու տարօրինակ ֆշշոցով շշնջաց.
    - Օգնիր…
    Մի կերպ զսպելով ճիչս` նայեցի կողքերս: Բոլոր գույներն իրենց տեղում էին: Աղջիկը` սովորական գունավորումը վերգտած, արդեն մոտենում էր կողքի սեղանին:

    Մինչև երեկո տեղս չէի գտնում:
    Չտեսնող հայացքով նայում էի հեռուստացույցին` վերհիշելով կեսօրին կատարվածը, երբ լսածս ու հետո տեսածս ստիպեց ամբողջ մարմնով փշաքաղվել:
    Քաղաքի արվարձաններից մեկում, կամրջի տակ հայտնաբերել էին երիտասարդ աղջկա դիակ: Մարմինը դաժանորեն այլանդակված էր: Աղջկա ժպտացող, գունավոր լուսանկարի մեջ ճանաչեցի մատուցողուհուն: Մի քանի ժամ առաջ ապրածս ողջ ուժով ապտակեց դեմքիս.. ի՞նչ է հետս կատարվում…
    Գիտեի, որ հեռուստատեսությամբ ամեն ինչ չեն հայտնի սպանության հանգամանքների մասին: Որոշեցի առաջին անգամ օգտվել նրանից, որ ոստիկանությունում աշխատում էր հին ընկերս:

    - Հա, ճուտիկ, - Մարատը զանգիս պատասխանեց գրեթե անմիջապես:
    Ճուտիկ մականունով ինձ դպրոցում կնքել էին ու շատերը շարունակում էին անվանել հենց Մարատի շնորհիվ. նրա հորինածն էր:
    - Լսել եմ` կամրջի տակից մեռած կնանիք եք սկսել հայտնաբերել, - փորձելով ցինիզմով ծածկել տագնապս` հարցրեցի նրան:
    - Հա, քեզ ինչ, - Մարատն էլ պակաս ցինիկը չէր:
    - Մանրամասներն եմ ուզում:
    - Ինչի՞դ են պետք:
    - Ես մանկուց շատ հետաքրքրասեր եմ:
    - Ճուտ, չեմ կարող, գիտես:
    - Լավ էլ կարող ես: Բերանս փակ կպահեմ, խոստանում եմ:
    - Եթե ասես կոնկրետ ինչիդ է պետք, կասեմ: Ի՞նչ է եղել:
    Խորաթափանց շան տղա…
    - Բան էլ չի եղել… ուզում եմ հաջորդ պատմվածքիս համար օգտագործել:
    - Նույն գրագողն ես մնացել փաստորեն: Լավ, վաղը, ընդմիջմանը, մեր տեղում:
    - Եղավ:

    ...

    - Համոզվա՞ծ ես, որ պատրաստ ես լսել, - Մարատն ախորժակով ուտում էր իր հավի լանգետը:
    - Անշուշտ, - ասացի, կում անելով կիսագոլ ու բավականին զզվելի համով կապուչինոյից:
    - Մատնահետք չկա, պարզ է, ձեռնոցով են գործել, սպանելուց առաջ բռնաբարել են, բայց ապահով սեքսի կողմնակից է եղել տղան… - քմծիծաղ տվեց, - իրականում, պահպանակով են բռնաբարում, որովհետև գիտեն, որ սերմնահեղուկով կարող ենք գտնել: ԴՆԹ, բան.. տերդ մեռնի գիտություն:
    - Ուրի՞շ:
    - Աչքերը հանած էին, լեզուն կտրած, կոկորդը նույնպես, շատ սուր սայրով, ածելիով երևի:
    - Աչքերն ու լեզուն տարե՞լ էր հետը:
    - Համենայն դեպս մարմնի մոտ չէին, - ասաց Մարատը` անցնելով տապակած կարտոֆիլին:
    - Վե՞րջ:
    - Չէ, նույն սայրով կրծքին սրտիկ էր նկարել: Գոհ ե՞ս:
    - Երջանիկ եմ, - ասացի` ժպտալով ընկերոջս:

    ...

    Մարատն իմ կյանքի ամենալավ պատահարներից մեկն էր: Հաշվի առնելով, թե որքան դժվար կյանքով էր նա ապրել իր հարբեցող մոր և վայրենի ու անտաշ հոր հետ, մինչև տնից փախչելը, նա իմ ճանաչած ամենաբարի մարդն էր: Միակ ցավն այն էր, որ քիչ էինք շփվում: Հաճախ էր կորում:

    ...

    Մեկ շաբաթ անց, երբ փոքր-ինչ խաղաղվել էի, սկսել էի մոռանալ, այգում զբոսնելիս տեսա նստարանին նստած սևուսպիտակ աղջկան: Նույն սառնությունն ինձ մեխեց տեղում` ստիպելով դողալ: Բացված գիրքը դրված էր ծնկներին, ապակե հայացքն ուղղված էր ինձ: Թուլացող ոտքերիս վրա մի կերպ կանգնած` տեսա, որ նա շարժում է սևացած, ծամածռված շուրթերը:
    - Օգնիր...- ամբողջ այգին սուր շշնջաց ականջիս` արյունս սառեցնող շշուկով:
    Այս անգամ չկարողացա ճիչս զսպել:
    - Ի՞նչ եղավ, աղջիկ ջան, - կողքից լսվեց զարմացած, անծանոթ ձայն:
    Դողացող ձեռքով ցույց տվեցի նստարանը, որի վրա նստած կապույտ շորով աղջիկը հանգիստ իր գիրքն էր կարդում:



    - Մար, ես ստեցի քեզ մեկ շաբաթ առաջ: Ամբողջը չասացի:
    - Գիտեմ, ճուտիկ:
    - Խնդրում եմ, գտիր նրան… Աբրահամյան Վիկտորիա, մի կերպ եմ անունն իմացել… էլ ոչինչ չէի կարող հարցնել… միևնույն է, չէր ասելու: Գժի տեղ դրեց:
    - Լավ, ճուտիկ, բայց դու պետք է գաս մեզ մոտ: Խոսենք, ասես` կոնկրետ ինչ է հետդ կատարվում:
    - Կգամ:

    Աբրահամյան Վիկտորիայի դիակը գտնվեց հաջորդ առավոտյան, քաղաքի աղբանոցներից մեկում:



    - Խնդրում եմ… հավատացեք ինձ, ձեզ վտանգ է սպառնում, - փորձելով կասեցնել ձեռքերիս դողը ու ներսս անդամալույծ արած սառնությունը՝ աճող հուսահատությամբ ասացի աղջկան:
    Նա ինձ նայեց խղճահար հայացքով:
    - Ուզում եք ասել` ես քիչ առաջ ձեզնից օգնությո՞ւն խնդրեցի: Հմ… հետաքրքիր է, ինչո՞ւ այդ զարմանալի փաստը չեմ հիշում: Վատ հիշողությունից չեմ բողոքում առանձնապես:
    Նա նայեց մոտեցող ավտոբուսին և կանգնեց:
    - Մի գնացեք, խնդրում եմ:
    - Ինչո՞ւ, որ այդ ձեր Մարատը, որ իբր ոստիկանությունից է, գա հասնի՞: Ո՞վ է իրականում, ձեր գործընկե՞րը: Շնորհակալ եմ: Ես չեմ ուզում ինձ մեռած գտնեն քաղաքի աղբանոցներում:
    Վեր կացա և բռնեցի նրա ձեռքը:
    - Բա՛ց թող աղջկան, - կանգառում կանգնած տղամարդկանցից մեկը կտրուկ մոտեցավ, - ի՞նչ ես կպել:
    - Շնորհակալ եմ, - ասաց աղջիկն ու արագորեն իրեն նետեց արգելակած ավտոբուսի մեջ:



    - Մար, ես էլ չեմ կարող… չեմ ուզում… չեմ ուզում տանից դուրս գալ… վախենում եմ:
    - Հանգստացիր, ճուտիկ:
    - Ինչո՞ւ եմ նրանց տեսնում:
    - Ես հոգեբան չեմ, բայց միակ բացատրությունը կարծում եմ այն է, որ ձեր միջև կապ կա:
    - Ի՞նչ կապ:
    Մարատը լռեց, երևի մտածում էր:
    - Մա՞ր:
    - Հա ճուտիկ, տանն ես չէ՞, ուզում եմ գալ: Թեյ կտա՞ս:
    Թույլ ժպտացի:
    - Հա, Մար, բայց թեյից ավելիի հույս չունենաս: Սպասում եմ:
    Լսափողը դրեցի տեղն ու հենվեցի բազկաթոռի թիկնակին:
    Լավ է, որ Մարատը գալիս է, մի տեսակ հանգիստ եմ կողքին:
    Հիշեցի որ մազերս չեմ սանրել:
    - Վե՛ր կաց, - ինքս ինձ հրամայեցի:
    Հայելին նախասրահում էր:
    Դռան սողնակը հետ քաշեցի ու մոտեցա հայելուն:
    Դեռ արտացոլանքս չտեսած` հասկացա, որ մատներս չեմ զգում, իսկ կոկորդս սեղմվում է թաց սառնությամբ:
    Հայելուց ինձ էր նայում իմ իսկ աղճատված, սևուսպիտակ, անարյուն կրկնօրինակը:
    Արտացոլանքիս օգնության խնդրանքը խլացավ իմ հուսահատ աղաղակի մեջ: Ականջս սղոցող սառը ֆշշոցի միջից մի կերպ լսեցի դռան ձայնը:
    - Մարատ…- անզոր ու անձայն արտաբերեցի, - ես եմ.. հաջորդը ես եմ…
    Մարատն իր հետևից անաղմուկ փակեց դուռն ու ժպտալով ասաց.
    - Գիտեմ, ճուտ:

    Վերջինը, որ գիտակցությունս հասցրեց տեսնել, ռետինե բժշկական ձեռնոցներն էին, որ հին ընկերս դանդաղ ու հանգիստ քաշում էր ձեռքերին:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  10. Գրառմանը 23 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Ariadna (11.04.2011), davidus (12.04.2011), einnA (11.04.2011), Hagrig (11.04.2011), Jarre (13.04.2011), Lusina (12.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Moonwalker (11.04.2011), murmushka (11.04.2011), Nare-M (11.04.2011), Rammstein (12.04.2011), Sagittarius (14.04.2011), Skeptic (11.04.2011), V!k (11.04.2011), Արէա (11.04.2011), Գեա (12.04.2011), Դավիթ (11.04.2011), Ինչուիկ (13.04.2011), Հայկօ (11.04.2011), Նաիրուհի (10.04.2011), Սլիմ (13.04.2011)

  11. #6
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 4.
    Երկու շաուրմա ու մեկ թան


    Հովոն գնում էր դասի: Բայց մինչև դասի գնալը, Հովոն պիտի գնար այն տեղը, ուր գնացել էր նախորդ ամսվա վերջին հինգշաբթի օրը: Ու այսօր Հովոն դասի էր գնում ավելի արագ քայլքով, քան երեկ, քան նախորդ օրը, ու քան մնացած օրերին, բացի երևի նախորդ ամսվա վերջին հինգշաբթի օրվանից, երբ Հովոն մինչև դասի գնալը, պիտի գնար նույն տեղը, ուր գնում էր այսօր, մինչև դասի գնալը; Հովոն դասի էր գնում նույն պայուսակով, որով ամեն օր գնում էր դասի: Բայց այսօր Հովոն նախորդ ամսվա վերջին հինգշաբթի օրվա պես, պայուսակից բացի, ձեռքին նաև տոպրակ ուներ, որի վրա գրված էր. «SAS, շնորհակալություն գնումների համար»:

    Մոտ քսան րոպեում Հովոն հասով ծանոթ դալանին, անցավ դալանի միջով, թեքվեց աջ ու կանգնեց ծանոթ շքամուտքի առաջ, որի վերևում փակցված էր ծանոթ ազդագիրը. «Արշալույս բժշկական կենտրոն ՓԲԸ»: Հովոն մի անգամ էլ աչքի անցկացրեց ազդագրի տակ փակցված հայտարարությունը, որը կարդացել էր նաև նախորդ ամսվա վերջին հինգշաբթի օրը. «Ընդունում ենք միայն թարմ վիճակում, երկու ժամից ոչ ավելի»: Ամեն ինչ նորմալ էր, անցել էր մեկ ժամից ոչ ավել:

    Հովոն մտավ ներս: Ընդունարանում նստած էր նույն շիկահերը.

    - Բարև Ձեզ-բարևոց Հովոն:
    - Բարի լույս: Հանձնելու, թե՞ գնելու:
    - Հանձնելու:
    - Երկրորդ հարկ, չորրորդ սենյակ:
    - Շնորհակալություն:

    Հովոն արագ բարձրացավ երկրորդ հարկ, գտավ չորրորդ սենյակը, թակեց ու առանց պատասխանի սպասելու ներս մտավ: Շիկահերի հետ երկար զրույցը կարող էր վնասել պահանջվող երկու ժամանոց թարմությանը:

    - Բարև Ձեզ – նորից բարևեց Հովոն:
    - Ցու’յց տվեք – աարագ պատասխանեց բժիշկը:

    Հովեն հերթով սեղանի վրա դասավորեց տոպրակի պարունակությունը; Այն տոպրակի, որի վրա գրված էր «SAS, շնորհակալություն գնումների համար»:

    - Իսկ ինչի՞ միայն չորս հատ – հարցրեց բժիշկը:
    - Բնական էս չորսն Էր մնացել, բժիշկ:
    - Իսկ էս երկուսը դուք եք վնասել, թե այս վիճակում էին:
    - Այս վիճակում էին բժիշկ – անհանգստացած ձայնով պատասխանեց Հովոն:

    Բժիշկը արագ վերցրեց սեղանի վրա դրված թղթերից մեկը ու վրան արագ ինչ-որ բան գրեց:

    - Իջեք ընդունարան ու տվեք սա ադմինիստրատորին:

    Հովոն արագ վերցրեց թուղթը, իջավ ներքև, տվեց թուղթը շիկահերին: Եվս տաս վարկյան, ու շիկահերը բացեց դրամարկղը ու Հովոյին տվեց 1500 դրամ:

    - Խնդրում եմ ստորագրեք, այ ասյտեղ, ու այ այստեղ:

    Հովոն արագ ստորագրեց, վերցրեց քրիտինքով վաստակած դրամը ու արագ դուրս եկավ: Մինչև դասի գնալը դեռ հարկավոր էր սնվել: Հովոն տաս րոպեում հասավ սիրած «Թումանյանի շաուրմա»:

    - Երկու շաուրմա, ու մեկ թան:
    - 1500 դրամ:

    Առաջին դասին դեռ մոտ մեկ ժամ էլ կար: Իսկ տարեսկզբին բոլորը բողոքում էին, որ երկրորդ հերթ են լինելու: Կարելի էր հանգիստ ուտել շաուրման ու վայելել սառը թանը: Դե իսկ հետո ոտքով մինչև դպրոց: Քայլելն առողջարար է, կերածն էլ կմարսվի: Հովոն դուրս եկավ, խորը շունչ քաշեց, մոտավորապես հաշվեց թե քայլելով որքան ժամանակում կհասնի դպրոց, ու քայլերն ուղղեց դեպի դպրոցը` գլխում ունենալով մի միտք «Պապիի ատամներով ու երիկամներով երթուղայինի փող էլ մնաց անցած անգամ, իսկ հիմա պիտի ոտով դասի գնամ»:

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  12. Գրառմանը 6 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Yellow Raven (11.04.2011), Դավիթ (11.04.2011), Էլիզե (11.04.2011)

  13. #7
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 5.
    Նրանք, ովքեր կանգնած են

    Երբ վերջին հաճախորդը դուրս եկավ հագուստի խանութից, Սաշան մոտեցավ դռանն ու շրջեց «Բաց է» գրությունը: Խանութը հիմա բաց էր միայն ներսի մարդկանց համար, իսկ անցորդները ստիպված էին կարդալ, որ «Հար-Մար» հագուստի սրահը փակ է (համեցեք ամեն օր՝ 10:00-ից մինչև 22:00): Սաշան հանգցրեց դրսի նեոնե լամպերը, գովազդային փոքրիկ վահանակը ներս տարավ ու քաշեց դռան շերտավարագույրը: Դիմացի լոմբարդի աշխատողը զբաղված էր նույն գործով: Սաշան ձեռքով արեց, հետևեց, թե ինչպես է նա աղումկով իջեցում ցուցափեղկի վրայի մետաղյա ծածկն ու մտավ խանութ: Նեղ փողոցն արդեն գրեթե դատարկ ու լուռ էր:

    - Սաշ, ես դուրս եմ գալիս. - Խանութի տերն էր: Սաշան մտքում նրան «Բեղ» էր կոչում. - Մի քիչ շտապում եմ. ստիպված ես լինելու մենակդ տուն գնալ:

    - Խնդիր չկա, շեֆ ջան, տեղ կհասնեմ, մի անհանգստացիր:

    - Խանութը տեսքի բեր, հետո դուրս արի: Գորգը ներս գցիր, կգողանան: Ցուցափեղկի մանեկեններից մեկը էլի ծռվել է, ուղղիր ու տար սրահի խորքը, գրողի տարածների պատճառով դրսից ոչ մի բան չի երևում:

    Սաշան միշտ մի քիչ վախեցել էր մանեկեններից: Նա իրեն մի տեսակ լարված էր զգում այդքան շատ անշարժ կերպարանքների մեջ, որոնք ամբողջ օրը քարացած կանգնած էին նույն տեղում և իրենց անվրդով տեսքով ասես ծաղրում էին մարդկանց: Բոլորն իրար նման ու բոլորն իրարից տարբեր. բոլորն առնական, գեղեցիկ ու բոլորն անկենդան, սառը: Խանութում մենակ մնալու հազվադեպ պահերին Սաշան աշխատում էր չնայել մանեկենների վրա: Մութն ընկնելուց հետո այդ տհաճ զգացումն ուժեղանում էր. կիսախավարի մեջ մանեկեններն ավելի էին նմանվում իրական մարդկանց ու անվրդով ժպիտները մոմագույն դեմքներին՝ կարծես սկսում էին իրենց պլաստմասսայե, քերծված ու կոտրատված աշխարհից հետևել շրջապատի տաք ու փափուկ արարածներին:

    Ցուցափեղկի մոտի մանեկենը կանգնած էր՝ աջ ձեռքը բարձրացրած դեպի սրահի խորքը, ոտքը մի քիչ առաջ: Տիկնիկի ճաղատ գլուխն անբնական դիրքով լրիվ շրջված էր դեպի պատուհանի ապակին ու մի քիչ էլ՝ ծռված: Սաշան մոտեցավ մանեկենին, զգուշությամբ հետ պտտեց գլուխը, բայց տիկնիկին չվերցրեց, այլ լուռ ու անշարժ կանգնած մնաց դիմացը՝ աչքերը գամած դիմացի կեղծ մարդու ապակյա հայացքին:

    - Հը, ի՞նչ եղար:

    Տղան ցնցվեց.

    - Չգիտեմ, շեֆ... Մի տեսակ... Մի տեսակ աղաչանք կա հայացքի մեջ...

    - «Աղաչու՜մ եմ, գնե՜ք իմ հագի շորերը», - հռհռաց բեղավորը, - տարօրինակ տղա ես դու, Սաշ: Քո նախորդն էլ էր քեզ նման տարօրինակ: Մազերը չէր կտրում, միս չէր ուտում, մի օր էլ մնաց-մնաց, ամբողջ խանութը տակնուվրա արեց ու հաջորդ օրը ուղղակի գործի չեկավ: Էդպես էլ չկարողացանք պարզել՝ ուր է փախել: Դեռ լավ է՝ ոչ մի բան չէր գողացել, ստուգեցինք: Բացառիկ ազնիվ տղա էր: Ազնիվ ու բութ: Իդեալական աշխատող էր:

    Սաշան փորձեց ծիծաղել, բայց ծիծաղի փոխարեն ինչ-որ կցկտուր ձայներ դուրս եկան չորացած կոկորդից: Ուժով պոկելով հայացքը մանեկենի քարացած դեմքից՝ տղան մի կերպ գրկեց այն ու քայլեց դեպի խանութի խորքը:

    - Միանգամից հագի թիկնոցն էլ հանիր ու իջեցրու նկուղ, վերևում առանց դրա էլ մանեկենները շատ են: Բանալիները դարակի մեջ են:

    - Ոնց ասես, շեֆ:

    Նա նկուղ իջնել չէր սիրում: Նեղ ու լպրծուն աստիճանները տանում էին դեպի ցածր աղյուսե պատերով ու կոր առաստաղով մի սենյակ, որն ավելի շատ հին ամրոցի բանտախուց էր հիշեցնում, քան հագուստի խանութի պահեստ: Նկուղում իրար վրա լցված արկղերն ու հնոտիների կույտերը ծածկված էին երբեք չմաքրվող փոշու շերտով, պատերի անկյուններում հաստ սարդոստայններ էին կախված, իսկ քսան մոմանոց դեղին լամպը ոչ մի կերպ չէր կարողանում լուսավորել ամբողջ սենյակը: Ծանր, գաղջ օդը լրացնում էր ընդհանուր ճնշող պատկերը:

    Ներքևում ամենատարբեր դիրքերով շարված կամ իրար վրա էին լցված ավելորդ մանեկենները:

    Նկուղը Սաշային դիմավորեց չյուղված դռան ճռռոցով ու առնետների ծվծվոցով: Լամպի խավար, թրթռացող լույսի տակ թվում էր, թե մանեկենների կույտը թույլ խլրտում է հատակի բազալտե սալերի վրա: Խեղված վերջույթները ծուռումուռ ստվերներ էին գցում բորբոսնած պատերի վրա, իսկ կոտրված աչքերն անվրդով փայլում էին սառը ժպիտների կողքին: Սաշան իր ձեռքի մանեկենը դրեց մյուսների կողքին ու առանց նրա հագի սև թիկնոցը հանելու՝ շտապ դուրս եկավ: «Հետո կհանեմ»: Դուռը ծածկելիս տղան իր մեջքի վրա գրեթե ֆիզիկապես զգում էր բազմաթիվ տիկնիկների դատարկ աչքերի շաղափը:

    - Տուն չես գնու՞մ, Սաշ:

    - Չէ, շեֆ ջան: Մի երկու էջ ստուգելու բան ունեմ, ուզում եմ մնամ-նայեմ, քանի դեռ խանութը դատարկ է:

    - Լավ: Դե ես գնացի: Հաճախորդների փորձած հագուստները կուղղես, մանեկեններին կդասավորես, վերջնահաշվարկ կանես: Չմոռանաս դուռը կողպել:

    - Եղավ, շեֆ ջան:

    Երբ խանութի տիրոջ մեքենայի աղմուկը լռեց փողոցի խորքում, Սաշան վերադարձավ վաճառասեղանի մոտ ու մի սիգարետ վառեց: Դռան շերտավարագույրը ասես դանակով կտրատում էր լուսնի դեղին լույսը: Սաշան մի պահ հմայված նայեց, թե ինչպես է սիգարետի ծուխը լուսնի մի շերտից գալարվում դեպի մյուսը, հետևեց խանութի օդի մեջ լողացող փոշու կայծերին, հետո սիգարետը հանգցրեց ու բացեց գրանցման մատյանը: Սկսնակ ծխողի գլխապտույտը ինչ-որ տարօրինակ տեսք էր հաղորդում թաց ու մութ փողոցին:

    Քամին ոռնում էր դրսում՝ փոշու ամպեր բարձրացնելով, օդում պտտվում էին նախորդ օրվա թերթերը: Դիմացի շենքում մթնեց վերջին լուսամուտը: Սեղանի փոքրիկ լամպը մի կերպ լուսավորում էր Սաշայի դիմացի մատյանը: Օրվա հոգնածությունն արդեն հաղթում էր տղային. աչքերը փակվում էին, թվերը խառնվում էին իրար: Սաշայի գլուխն արդեն սկսել էր դանդաղ խոնարհվել դեպի սեղանը, երբ ինչ-որ խուլ ձայն ստիպեց նրան սթափվել ու հայացքը բարձրացնել: Խանութը դատարկ ու լուռ էր: «Երևի դրսից էր», մտածեց տղան ու մոտեցավ լայն ցուցափեղկին: Դրսում անթափանց խավար էր. միայն վերևում երևում էր ամպերի մեջ կորած լուսնի աղոտ բիծը, իսկ ներքևում՝ դրա լղոզված արտացոլանքը թաց սալահատակի վրա: Սաշան արդեն շրջվում էր՝ սեղանի մոտ վերադառնալու համար, երբ քամու աղմուկը մի պահ լռեց, և հատակի տակից լսվող ձայները նրան ստիպեցին կրկին կանգ առնել ու ականջ դնել: Նկուղից խուլ կրճտոց ու խզզոց էր լսվում, ասես ինչ-որ մեկը եղունգներով քերում էր աղյուսե պատը: «Առնետներն են... Շեֆին պետք է ասել, որ նկուղում առնետներ են բույն դրել...», մտածեց Սաշան: Չգիտես ինչու՝ այդ միտքը նրան այնքան էլ համոզիչ չթված: Առանց որևէ պատճառի՝ անորոշ վախի զգացումը խլրտաց տղայի սրտում: Նրան թվաց, թե ինչ-որ մեկը հետևում է իրեն ու լուռ ծիծաղում է իր այդ թուլության վրա:

    - Ի՞նչ եք աչքներդ չռել,- գոռաց նա խանությում կանգնած մանեկենների վրա:

    Սեփական գոռոցի ձայնը մի քիչ հանգստացրեց Սաշային: Զգուշորեն շրջանցելով անշարժ տիկնիկներին՝ նա վերադարձավ սեղանի մոտ ու վառեց հերթական ծխախոտը: Մատները դողում էին: Դեռ նոր էր հայացքը ուղղել մատյանի վրա, երբ խեղդված կրճտոցը նրան ստիպեց նորից վեր թռնել: Խանութի լռության մեջ հստակ լսվում էր նույն անբացատրելի ձայնը: Տղային թվաց, թե խավարի մեջ քարացած մարդկային կերպարանքները մի քիչ առաջ են շարժվել, սակայն երբ հայացքը ուղղեց մանեկենների վրա, բոլորն իրենց հին տեղերում էին: «Գրողի ծոցը ամեն ինչ. տուն եմ գնում», մտածեց Սաշան:

    Նա արագ, տենդագին շարժումներով ծալեց մատյանը, աթոռը հրեց տեղը, լույսն անջատեց ու վեր կացավ: Երբ դռան մոտի կախիչի վրա խարխափելով փնտրում էր բաճկոնը, նույն խուլ շշուկը արձագանքեց գլխի մեջ. «Սաշշշշ»... Դուռը, չգիտես ինչու, չէր բացվում: «Երևի կողպել եմ, չեմ հիշում», մտածեց տղան, գրպաններում ապարդյուն փնտրեց բանալին ու հետ գնաց վաճառասեղանի մոտ: Սեղանի փոքրիկ լամպը թույլ վառվեց, մի երկու անգամ թրթռաց ու հանգավ: Եվ խավարի ընկնելու հետ միաժամանակ երեխայի լաց հիշեցնող մի ցածր ու տևական ձայն լսվեց նկուղից, որն աստիճանաբար ուժեղանալով՝ վերածվեց վայրի ու անմարդկային ճիչի, իրար խառնված ցավի, ցնծության ու սարսափի ոռնոցի: Այն պահին, երբ Սաշային թվում էր, թե ևս մի ակնթարթ, և ինքն արդեն կխելագարվի, ճիչը հանգավ: Կատարյալ լռության մեջ սեփական սրտի հարվածները ահռելի թմբուկի նման թնդում էին Սաշայի ականջների մեջ: Գիշերվա հնագույն սարսափը կաշկանդել էր տղայի բոլոր շարժումները, և միայն հայացքն էր խենթի պես ցատկում խանութի մի անկյունից մյուսը՝ կանգ առնելով տիկնիկների վրա: Մանեկենները կարծես թե փոխել էին իրենց դիրքերը և մի քիչ էլ էին մոտեցել սեղանին: Մի կերպ ուշքի գալով՝ Սաշան թափ տվեց իրեն ու մի քայլ արեց դռան ուղղությամբ, երբ լսվեց հերթական կրճտոցն ու խուլ կանչը. «Սաշշշ...»: Սաշային թվաց, թե դռան մոտի տիկնիկը գլուխը կտրուկ թեքեց իր ուղղությամբ, սակայն երբ տղան լայն բացված աչքերը հառեց դրա վրա, մանեկենը առաջվա նման դուրս էր նայում: Տղան հանկարծ հասկացավ, որ մանեկենն այլևս նախկին դիրքով չէր կանգնած: Տիկնիկի երկու ափերն ու դեմքը կպած էին պատուհանի ապակուն, հայացքն ուղղված էր դեպի մութ փողոցը, իսկ ամբողջ տեսքն ասես ինչ-որ լուռ ձգտում էր արտահայտում: Ողջ մարմնով դողալով ու ցնցվելով՝ Սաշան ընկրկեց: Նրան թվաց, թե մանեկենները հետևում են իրեն: Ներքևից եկող խզզոցը ուժեղացել էր ու ինչ-որ անբացատրելի ուժով ստիպում էր Սաշային քայլ առ քայլ մոտենալ նկուղի դռանը: Գլխում անընդհատ պտտվում էր նույն միտքը. «Ուղղակի համոզվեմ, որ ամեն ինչ նորմալ է, ու դուրս գամ: Ուղղակի համոզվեմ...»: Ծխախոտի կարմիր կետը թույլ վառվում էր խանութի մթության մեջ, շուրթերն անձայն շարժվում էին: «Ուղղակի համոզվեմ...»: Սաշան դանդաղ բացեց նկուղի դուռը ու կանգ առավ շեմին, սակայն ոչ մի ձայն չլսեց: Կրճտոցը դադարել էր: «Հաստատ առնետներն են», մտածեց նա և շրջվեց:

    շարունակելի
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 11.04.2011, 00:11: Պատճառ: Պատճենման ժամանակ կորած «բացատ»-ների շտկում

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  14. Գրառմանը 12 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Ariadna (11.04.2011), boooooooom (13.10.2018), Jarre (13.04.2011), Lusina (12.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Progart (12.10.2018), Rammer (12.04.2011), Հայկօ (11.04.2011), Նաիրուհի (15.04.2011), Ռուֆուս (13.04.2011)

  15. #8
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    շարունակություն (տարբերակ 5. «Նրանք, ովքեր կանգնած են»)


    Հետևում կես քայլ հեռավորության վրա կանգնած էր մանեկենը: Այնտեղ, որտեղ հենց նոր ոչինչ չկար, հիմա ծխախոտի թույլ կրակը լուսավորում էր մանեկենի անվրդով դեմքը: Սարսափը պողպատե աքցանով ճզմեց Սաշայի սիրտը: Տղան ճչաց, սայթաքեց ու գլորվեց ներքև՝ դեպի կիսախավար նկուղը:

    Աստիճանների ներքևում խլրտում էր մանեկենների կույտը: Սաշան զարհուրանքով հասկացավ անխուսափելին: Մերկ ու սառը մարմինների կծիկը հազար աչքեր ու հազար բերաններ ունեցող հրեշի նման սողում էր նկուղի լպրծուն հատակի վրա, դեպի վեր էր պարզում կոտրատվող ձեռքերն ու կանչում էր, կանչում էր, կանչում էր... «Սաշշշշ»... Տղան զգաց, թե ինչպես է խրվում բազում անկենդան ձեռքերի ու ոտքերի լաբիրինթոսի մեջ: Սարսափից կիսախելագար՝ Սաշան սկսեց թպրտալ ու գալարվել՝ փորձելով դուրս պրծնել մոմագույն դիակների գրկից, և ասես մղձավանջի մեջ՝ լսեց իր սեփական խեղդված ճիչը. «Չեմ ուզում... Չե՜մ ուզում»: Մանեկեններից մեկը քարացած դեմքը դեմ էր արել տղայի երեսին ու առանց բիբերի աչքերը հառել էր նրա կոկորդին: Ձեռքերից երկուսը սողացել էին նրա վերնաշապիկի տակ ու սառցե ճիրաններով ծվատում էին կուրծքը: Նկուղի պատերի տակ կանգնած մանեկենները լուռ նայում էին: Տղան մի վերջին ճիգով պոկեց իր մարմնից տիկնիկներին, կառչեց դռան փեղկից ու կծիկի միջից սողաց դուրս: Նա ընկավ առաջին աստիճանների վրա ու սկսեց համարյա չորեքթաթ բարձրանալ վերև: Ոտքի թաթը խրվել էր անգլուխ տիկնիկներից մեկի վզի մեջ: Ձեռքերն ու ոտքերը տարածած՝ տիկնիկը զարհուրելի միջատի նման քարշ էր գալիս Սաշայի հետևից՝ ասես ձգտելով կուլ տալ նրան, խժռել՝ մինչև արյան վերջին կաթիլը: Սաշան մյուս ոտքով ինչքան ուժ ուներ խփեց մանեկենի ուսին ու դուրս քաշեց ոտքը՝ մինչև ոսկորը պլոկելով կոճի մաշկը: Մանեկենն արյունոտված վզով գլորվեց ներքև:

    Սաշան խելակորույս դուրս պրծավ նկուղից ու փակեց դուռը: Շունչը կտրվում էր, ծնկները դողում էին, վնասված ոտքի ցավը ալիք-ալիք արձագանքում էր գլխի մեջ, իսկ սիրտը թվում էր ուր որ է՝ դուրս կպրծնի կրծքավանդակից: Նա երերացող քայլերով ուղղվեց դեպի ելքի դուռը:

    Դուռը չկար:

    Ցուցափեղկի ապակին տարածվում էր պատից պատ: Գիշերվա սև մառախուղն այն վերածել էր մի խավար հայելու, որտեղ, գերբնական կերպով աղճատված ու կերպարանափոխված, արտացոլվում էր մարդկային գիտակցության համար անըմբռնելի ու անիմանալի պատկերների մի ողջ ջրապտույտ: Դեպի իրականության մյուս կողմը բացվող այդ դարպասի մեջ Սաշան տեսավ, թե ինչպես են իր հետևում կանգնած մանեկենները կտրուկ, զզվելիության չափ մարդկային շարժումներով փորձում ազատվել իրենց քարացած դիրքերից ու համր տենչանքով վառվող հայացքները միաժամանակ ուղղում իր վրա: Տղան ասես երազում նկատեց, թե ինչպես հայելու սենյակի խորքում դանդաղ բացվեց նկուղի դուռը, և երևաց աստիճաներով վերև մագլցող մանեկենի մերկ մարմինը: Տիկնիկը միայն ձեռքերով էր սողում. ոտքերը քարշ էին գալիս մարմնի հետևից: Դռնից դուրս գալով՝ ահռելի տիկնիկը նույն անհամաչափ ու նողկալի շարժումներով սկսեց սողալ պատն ի վեր: Սև թիկնոցը կախ էր ընկած նրա ուսերից: Մանեկենի ողջ կերպարանքը նման էր դեպի լույսը խարխափող հսկայական, աներևակայելիորեն մեծ գիշերային թիթեռի: Զազրելի ստվերը մի պահ կանգ առավ ու գլուխն անբնական կերպով լրիվ շրջեց հետ: Սաշային թվաց, թե նրա դեմքին արտացոլված էին դժոխքի բոլոր տառապանքները: Մանեկենի մոմե շուրթերը անձայն հառաչանքով ճեղքվեցին...

    Սարսափի ճիչը խրվեց տղայի կոկորդի մեջ ու սկսեց խեղդել: Սաշան աչքերը ամուր փակեց, ճակատը հենեց սառը ապակուն ու լուռլաց եղավ: Գիտակցությունը լքում էր նրան:

    Լռություն տիրեց: Սառը օդի հոսանքը ուշքի բերեց տղային: Գուցե մի ողջ հավերժությու՞ն էր անցել. չգիտեր: Ցուցափեղկի ապակու մեջ արտացոլվում էր հագուստի սովորական մի խանութ: «Ինձ թվում էր.. Թվում էր...» մրմնջաց Սաշան ու դողալով շրջվեց հետ: Ամպերի հետևից դուրս եկած կիսալուսինը խանութը լցրել էր իր աղոտ լույսով: Ամեն ինչ կարծես թե նույնն էր՝ հանդերձարանի վարագույրը, հագուստների կախիչները, գլխարկների շարքը... Թե՞, այնուամենայնիվ, ինչ-որ բան տարբեր էր: Ինչ-որ աննշմար փոփոխություն... Անկյունում թույլ փայլում էր գոտու ճարմանդը: Նկուղի դուռը ծածկած էր: «Բանալիները դարակի մեջ են»: Սաշան զգույշ քայլերով մոտեցավ վաճառասեղանին, վերցրեց խանութի բանալիներն ու մոտեցավ նկուղի դռանը: Մի պահ կանգ առնելով՝ նա լարեց լսողությունը. ոչ մի ձայն: Սաշան բանալին արագ մտցրեց անցքի մեջ, երկու պտույտով կողպեց դուռն ու առանց հայացքը հեռացնելու՝ մի քանի քայլ հետ գնաց: Ապա շրջվեց ու հասկացավ, թե ինչն էր փոխվել:

    Խանութում ոչ մի մանեկեն չկար:

    Ամպերը կուլ տվեցին լուսնի մահիկը, և խանութի հրեշավոր երկվորյակը կրկին հայտնվեց ցուցափեղկի ապակու խորքում: Սաշայի առջև ելքի փոխարեն նորից հայելու խավարում սուզված սենյակն էր: Առաստաղի վրա չորեքթաթ սողում էր սև թիկնոցի մեջ փաթաթված մանեկենը: Խելագար սարսափի փոթորիկը պայթեց Սաշայի կրծքում: Հուսահատության ոռնոցը դեռ չծնված՝ մարեց նրա մեջ. խենթ քրքիջը ցնցեց տղայի ողջ մարմինը: Սաշան հայելու մեջ տեսավ, թե ինչպես մանեկենի սև ուրվագիծը առաստաղից անաղմուկ կաթաց ներքև՝ ուղիղ իր թիկունքի հետևը: Մանեկենը դանդաղ ուղղվեց: Ժամանակն ասես կանգ առավ: Մտքերի կատաղի քաոսը սառեց, արյան աղմուկը լռեց ականջների մեջ: Ինչ-որ անբնական հանդարտություն համակեց տղային: Գիշերվա սարսափը պատառ-պատառ էր արել նրա հոգին, ամայացրել էր գիտակցությունը, արմատով պոկել էր բոլոր զգացումները: Ներսում դատարկություն էր: «Չմոռանամ գորգը ներս գցել», հասցրեց մտածել նա:

    Մանեկենը ժպտաց:

    ***

    Քննիչը ցրված դեմքով լսում էր խանութի բեղավոր տիրոջը.

    - ...Լրիվ տակնուվրա էր արել: Դուռը բաց էր թողել ու չքվել, թե դրել ես՝ արի տար: Բա որ մտնեին թալանեի՞ն: Չէ, բա որ մտնե՛ին: Նկուղս ոնց որ Ավարայրի դաշտը լինի: Գրողի տարած լակոտը է՜ն գլխից էլ...

    Մյուս ոստիկանը ընդհատեց նրան.

    - Տղան գժվել է, շեֆ: Հաստատ բան եմ ասում: Փողոցը ավլող կինը առավոտ-գիշերով տեսել է, թե ինչպես ինչ-որ մեկը լրիվ մերկ դուրս է թռել խանութից ու ուղղվել հրապարակի կողմ: Շորերը գտել ենք, էստեղ են: Հագցրել է պատուհանի մոտի մանեկենի վրա ու փախել: Միայն մի հատիկ սև թիկնոց է վերցրել ու վերջ, նույնիսկ փողերին ձեռք չի տվել:

    - Պարզ է: Կնոջը գտիր, հարցաքննիր, տես՝ էլ ինչ է հիշում: Էդ մանեկենի հագից էլ շորերը հանիր ու վերցրու, կարող է դեռ պետք գան: Հանգիստ, հանգի՜ստ. ճղում ես: Հը՛, ի՞նչ եղար:

    - Չգիտեմ, շեֆ... Մի տեսակ... Մի տեսակ աղաչանք կա հայացքի մեջ...
    Վերջին խմբագրող՝ Chuk: 11.04.2011, 00:17: Պատճառ: Պատճենման ժամանակ կորած «բացատ»-ների շտկում

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  16. Գրառմանը 25 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Ariadna (11.04.2011), boooooooom (13.10.2018), Chilly (09.04.2013), davidus (12.04.2011), Hagrig (11.04.2011), Jarre (13.04.2011), Lusina (12.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Moonwalker (11.04.2011), murmushka (11.04.2011), My World My Space (13.04.2011), Nare-M (11.04.2011), Progart (12.10.2018), Rammer (12.04.2011), Sambitbaba (11.10.2018), V!k (11.04.2011), Դավիթ (13.04.2011), Էլիզե (11.04.2011), Լուսաբեր (11.04.2011), Հայկօ (11.04.2011), Նաիրուհի (10.04.2011), Ռուֆուս (11.04.2011), Սլիմ (13.04.2011)

  17. #9
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 6.
    Վիշապի վանք



    -Այս նկարի վրա պատկերված է “Վիշապի Վանքը”, ցավոք նկարչի անունը մինչ օրս անհայտ է, բայց հայտնի է որ այս վանքը նկարել են բազում նկարիչներ տարբեր տեսանկյունից և օրվա ու տարվա տարբեր ժամանակներում: Մեզ հայտնի նկարներից ոչ մեկի հեղինակի մասին ոչ մի տվյալ դեռ հայտնի չէ, ինչպես նաև նրանց ուրիշ աշխատանքներ: Միայն կարող եմ ասել, որ եթե այս վանքը իրոք գոյություն ունի, ապա այն շատ հին է և շատ լավ է պահպանվել:

    -Իսկ Աննա հավատում է վիշապների գոյությանը,- երեխաների խմբից լսվեց Լևոնի ձայնը:

    -Հիմա’ր,- Աննան դիտմամբ տրորեց Լևոնի ոտքը:

    -Շատերն են հավատում վիշապների գոյությանը,- շարունակեց էքսկուրսավարը,- Այ օրինակ այս նկարի վրա դուք տեսնում եք թե ինչպես է վիշապը այրում գյուղը: Իսկ այս մյուսի վրա,- էքսկուրսավարն անցնում էր պատկերասրահով մի նկարից դեպի մյուսը,- դուք տեսնում էք, թե ինչպես ասպետը պատրաստվում է խոցել վիշապի սիրտը: Բայց ոչ բոլոր ավանդույթներում են վիշապները վատը: Այ, օրինակ, այս նկարի վրա դուք տեսնում էք թե ինչպես աղջնակը ամուր գրկում է վիշապի վիզը և նրանք սլանում են ծովի վրայով, մայր մտնող արևի ներքո:

    Էքսկուրսավարը շարունակում էր իր պատմությունը և երեխաների ամբոխը շարժվում էր նրա ետևից: Միայն մի աղջիկ կանգ էր առել հերթական նկարի մոտ և ուշադիր զննում էր այն:

    Նկարի վրա պատկերված էր մռայլ սրահ: Թեպետ նա առաջին անգամ էր տեսնում այդ նկարը, բայց նկարը մինչև հոգու խորքը ծանոթ էր իրեն: Իսկ եթե ավելի ստույգ ապա նկարի միջավայրը: Ոչ, Աննան հարուստ ընտանիքից չէր, նա երբեք չի եղել թագավորական պալատներում, և այդ նկարի սրահի կահավորանքը թեկուզ և շատ ճոխ էր, բայց միևնույնն է մռայլ էր: Ու հենց այդ մռայլ միջավայրը շատ հարազատ էր նրան: Թավշյա վարագույներով ծածկված լուսամուտներից, վարագույրների արանքով առաջացած ճեղքի միջով լուսնի արցաթագույն լույսը ներ էր թափանցում սրահ և իր ճանապարհին լուսավորում ինչ որ մեկի ոտքը: Թեպետ և այդ ոտքի տերն ամբողջությամբ թաքնված էր խավարի մեջ, Աննան համոզված էր, որ դա տղամարդ է, քառասունին մոտ, մի քիչ ալեհեր մազերով, անպայման ակնոցով, և որ նա խավարի միջից ուշադիր հետևում է իրեն: Մյուս պատուհանի վարագույրն մի քիչ ավելի շատ էր բացվել և լուսավորում էր փոքր սեղանիկը, որի վրա դրված էր նվագող արկղիկը, իսկ արկղիկի մոտ մի սև վարդ: Սրահի կենտրոնում կախված ճոխ մոմակալը իր տասնյակ մոմերով կարծես չէր կարողանում լուսավորել սրահի ահռելի և միևնույն ժամանակ ոչ այդքան մեծ տարածքը: Այն լուսավորում էր կենտրոնը, և կարծես թանձրացած օդի դիմադրությանը հանդիպելով կանգ էր առնում որոշակի սահմանի վրա, ընդամենը մի թեթեև լուսավորելով սրահի բնակիչներին: Կենտրոնական մասում գահի վրա նստած էր ինչ որ մեկը, բայց նրա մարմնի վերին մասը կրկին ամբողջությամբ խավարի մեջ էր, և միայն ծնկին դրված ձեռքն էր լուսավորված ի ցույց դնելով խոշոր ալ կարմիր ակով մատանին: Այդ մատանին նույն պես շատ ծանոթ էր Աննային, նա շատ հաճախ տեսնում էր իր երազներում մի երիտասարդի, որն ամուր սեղմում էր իր ձեռքը և դա հենց այն մատանին է, որը նրա մատին էր: Գահից աջ և ձախ լույսի կղզին խավարից դուրս էր չանթում մարդկանց ուրվագծեր: Մի պառավ, ում ձեռքերն ավելի շուտ հիշեցնում էին հին կաշվե պայուսակ, փոքրիկ աղջնակ, որն ամբողջությամբ լուսավորված էր, բայց ոնց չէիր ցանկանում, չէիռ կարող տեսնել նրա դեմքը, մատուցող ծառան, որն իր խոնարհությամբ ավելի շատ սառնարյունի էր հիշեցնում: Նկարն ասես ապրում էր, այն շնչում էր, և այն խոսում էր:

    “Նա այստեղ է”, “Նա եկել է”, “Այո դա նա է”, “Տիրակալ, նա եկել է”, “Նա կփրկի մեզ”, “Ոչ, նա դեռ շատ թույլ է”, “Բայց միևնույնն է դա նա է”, “Մենք փրկված էնք”:

    Աննան զմայլված կանգ էր առել նկարի առջև և չէր կարողանում հասկանալ դա պատրանք է թե իրականություն, չէ որ սա սովորական նկար էր, բայց ինչու այդ դեպքում այդքան ծանոթ մի սրահ: Ով էր նստած սրահի կենտրոնում, հնարավոր է արդյոք որ նա ճանաչում է իրեն:

    Աննաի մտորումները խախտեց Լևոնը, որն առանց որևէ տակտի զգազումի բռնել էր նրա ձեռքը և քարշ էր տալիս:

    -Մենք հետ ենք մնացել, բոլորն արդեն անցել են Եգիպոսի սրահ, ինչու էիր կանգել ասես զոմբի լինես:

    Աննան դեռ ամբողջությամբ ուշքի չեր եկել, նրա գիտակցությունը դեռ նկարի հետ էր, բայց մարմինը հնազանդ հետևում էր Լևոնին:

    -Տարորինակ է, նրանք կարծես դեպի ձախ էին գնացել:

    Լևոնը քարշ էր տալիս Աննային իր հետևից, բայց ոչ մի կերպ չէր կարողանում կողմնորոշվել թե ուր էր խումբը: Քիչ անց նրանք հայտնվեցին մի սրահում, ուր ընդամենը մի հնամյա դուռ կար: Դա սովորական փայտե դուռ էր, ու այնպիսի տպավորություն էր կարծես այդ դուռը դարեր շարունակ փակ էր մնացել: Սակայն դռան մյուս կողմից լսվում էին խոսակցության ձայներ:

    -Ահա, նրանք հաստատ այստեղ են,- ասաց Լևոնն ու շարժվեց դեպի դուռը:

    Աննան այդպես չէր կարծում, այդ դուռը չար էր, և թեկուզ դա սովորական փայտե դուռ էր, նրան թվում էր թե այդ դուռը հետևում է իրեն: Այդ բռնակներն ասես իրենք էին հրամայում խաղի կանոնները, “բռնիր ինձ, բաց արա դուռը”, նրանք պահանջում էին, և հակաճառում չէին ընդունում:

    Մինչ Աննան հասրեց ինչ որ բան ասել Լևոնն արդեն բռնել էր բռնակը և բացում էր դուռը:

    Ամեն ինչ կատարվեց շատ արագ: Դուռը կարծես մի հսկայական բերան բացվեց և սև լեզվի նման շողքը դուրս պրծավ այնտեղից: Լևոնը մի վայրկյանում ամբողջությամբ պարուրված էր այդ սև թանձր շողքով: Աննան ամուր բռնել էր նրա ձեռքը, բայց ինչ որ բան վանում էր նրան, թեկուզ Լևոնին ձգում էր դեպի դռան խավարը, Աննաին այն վանում էր, և լևոնի ձեռքը դուրս սայթեց նրա ձեռքերից: Հենց որ Լևոնն անհետացավ թավշյա խավարում դուռն աղմուկով փախվեց և ամենուրեք լռություն հաստատվեց: Աննա չէր կարող հավատալ դրան, նա վազեց դեպի դուռն ու բացեց այն, դա սովորական դուռ էր, սովորական բոլոր տեսանկյուններից, սովորական փայտե դուռ, թանգարանային ցուցանմուշ: Նրա հետևին սովորական պատ էր: Իսկ ցուցատախտակին գրված էր “Վիշապավանք: Արարողությունների սրահի մուտքի դուռ: XVIII դար”:

    Անօգնության զգացումից ու ջղայնությունից Աննան հարվածում էր պատը, հուսալով, որ դուռը նորից կբացվի, բայց ոչինչ տեղի չէր ունենում: Այդ ժամանակ նա որոշեց գտնել ինչ-որ մեկին, դա անհնարին է, սա երևի ուղղակի մղձավանջ է, Աննա արթնացիր, կրկնում էր նա ինէն իրեն, և միևնույն ժամանակ փնտրում ինչ-որ մեկին, օգնության հույսով:

    Ցուցասրահներն ասես փոխվել էին: Լույսը կանգ էր առել և համառորեն չէր ուզում լուսավորել մութ անկյունները: Բոլոր վառ նկարներն ասես կորցրել էին գույները, իսկ մռայլները բազմանում էին ինչ-որ աներևակայելի արագությամբ: Սրահներն ամայացել էին: Ոչ զբոսաշրջիկներ, ոչ տեսուչներ, ոչ էքսկուրսավարներ, բոլորը չքացել էին: Նկարներից էլ սառնության շունչ էր փչում: Ցուցասրահներն ասես դասավորվել էին անվերջանալի մի շարան: Արձաննէրն ու քանդակները չար հայացքներ էին նետում նրա վրա, և միայն մի քանդակ, մանկիկն իր կատվի հետ, ասես առանձնանում էր բոլորի մեջ: Նրանից ջերմություն ու բարի զգացմունքներ էին արձակվում: Մանկիկը գրկել էր կատվին, իսկ նա իր հերթուն ուշադիր նայում էր դեպի վարագույրով ծածկված նկարը:

    Զարմանալի է, բայց Աննան չէր նկատել սրահի այս հադվածը մինչ այդ: Մուգ կարմիր ծանր վարագույրները կիսով չափ ծածկում էին մի նկար, որն ի տարբերություն մյուսների չէր կորցրել իր գույները: Նկարը սովորականներից տարբերվում էր նաև նրանով, որ այն ավելի շատ պատուհան էր հիշեցնում քան նկար, ասես կտավից այնկողմ ամեն ինչ պատուհանից դուրս էր գտնվում: Աննան շոշափեց նկարը և նրա ձեռքն անցավ կտավի միջով: Փափկուկ, ջերմ, նոր պատրաստված կարկանդակ հիշեցնող կտավի մակերևույթն իր միջով համգիստ ներս էր թուղնում նրա ձեռքը: Մի քիչ վարանելուց հետո Աննան ամուր սեղմեց աչքերը, պահեց շնչառությունը, ինչպես առաջին անգամ լողավազան ցատկելիս և միանգամից քայլեց նկարի մեջ: Ցուցասրահի սալիկապատ հատակի համեմատ այստեղ ֆետինը բնական էր, մեղմ կանաչ խոտը ծածկում էր իրական հողը: Աննան բացեց մի աչքը, ստուգելու համար, իրական է սա, թե իրեն թվում է: Եվ իրոք, նա նկարի մյուս կողմում էր: Նա պահում էր շունչը, հավատալով, որ այստեղ նույնիսկ եթե կան բույսեր օդ չպետք է լինի, և վերջին պահին արդեն անկարող լինելով դիմադրել նա արտաշնչեց և նորից խորը շունչ քաշեց, ինքն իրեն զարմանալով, որ այստեղ կա մթնոլորտ: Նա շրջվեց, որպեսզի համոզվի որ հետդարձի ճամփան իր տեղում է, միևնույն ժամանակ մտածելով, թե ինչ է անելու, եթե հանկարծակի այդպես չեղավ: Բայց ամեն ինչ իր տեղում էր: Սակայն այժմ ցուցասրահն իր մռայլ բնակիչներով արդեն նկար էր, իսկ ավելի ճիշտ պաստառ էր, որը փակցված էր հայտարարությունների վահանակին: Աննան արդեն մեկնել էր ձեռքը, որպեսզի համոզվի նկարի “անցելիությունը” բայց վերջին պահին փոշմանեց, շրջվեց և սկսեց հետազոտել նոր միջավայրը:

    Այնտեղ, որտեղ նա կանգնաշ էր եկնքում հավաքվել քին մռայլ ամպեր, և շարժվում էին դեպի առաջ, ուր երկնքում դեռ արևն էր, և այն լուսավորում էր մի հին խրճիթ: Ըստ երևույթի շուտով ամպրոպ էր սկսվելու և Աննան չհապաղեց ապաստան փնտրել այդ խրճիթում: Մի քանի րոպէ էր անցել այն պահից ինչ նա հայտնվել էր այստեղ, բայց ամեն ինչ փոփոխվում էր: Թռչունների երգն ավելի նվազ էր, եղանակը արևայինից փոխվեց ինչ-որ անհասկանալի եղանակի: Երկնքում ճախրող թռչունների քանակը կտրուկ կրճատվել էր: Ներքին ձայնը հուշում էր, որ պետք է շտապել: Աննան արագացրեց քայլերը և մի քանի րոպե անց հասավ խրճիթին:

    Դռան մոտ մի ծերունի էր նստած` գլուխը հենաց ձեռնափայտին խաչված ձեռքերին:

    -Ա… Դու եկար: Ես արդեն կորցնում էի հույսս:

    Ծերունին խոսում էր, բայց նրա ձայնը հեռվից էր հնչում էր: Նա դեռհենած էր իր գլուխը ձեռքերին և ասես նույնիսկ չէր շարժվում:

    -Եթե դու հիմա չանես այն, ինչի համար դու եկել էս, ապա քո բոլոր ընկերը, այլ ոչ միայն Լևոնը, ընդմիշտ կմնան նրա մոտ գերության մեջ:

    Ծերունու վերջին խոսքերն համընկան այն պահի հետ, երբ շուրջ բոլորը պատեց խավարը: Երաժշտության ձայնը պատռելով խավարը տարաշվում էր ամենուրեք: Կրկեսային կրկնվող երաժշտություն, բայց ահռելի երանգով: Խավարը ջրի նման հոսում էր Աննաի շուրջ: Նա միայն իրեն էր տեսնում, խավարը խուսափում էր իրենից: Այն ամենուրեք էր, բայց ոչ նրա շուրջ: Ծերունին, ում խավարը նույնպես չեր պատել կամաց կամաց հեռանում էր տարածության մեջ: Մեկ պահ երաժշտությունը դանդաղեց և գրեթե կանգ առավ, սակայն հետո, նոր ուժով սկսվեց: Եվ միևնույն ժամանակ թուխ, հանդարտ բայց միևնույն ժամանակ ականջների վրա ազդող տղամարդու ձայնը հայտարարեց:

    -Տիկնայք և պարոնայք, բարի գալուստ ձեր ամենա ցանկալի և միևնույն ժամանակ ամենա անցանկանալի վայրը: Այսոր մենք հպարտ ենք ներկայացնելու ձեզ “Մարդ” արարած: Այո’, դիմովորե’ք, նա վերադարձել է: Մենք երկար էինք սպասում այս օրվանը: Նա վերադարձել է փրկելու իր ընկերոջը, իսկ միգուցե ընկերներին: Համենայն դեպս, Աննա, շտապիր, շտապիր քանի դեռ ուշ չէ: Հիշի’ր, երազանքները երբեմն իրականանում են:

    Ձայնը ավելի ու ավելի կամաց էր հնչում, մինչև ամբողջովին չանհետացավ: Մեռյալ լռության մեջ լույսի այս պայթյունն ասես աղմուկ էր: Այն ծավացնում էր աչքերը, անհնարին էր նայել նրան: Արևից էլ վառ, բայց միևնույն ժամանակ ընդամենը մի քանի մետր հեռավորության վրա գտնվող այս լույսի կուտակումը լուսավորեց խավարում բացվող ահռելի տեսարանը: Ամեն ինչ վերացել էր, ամենուրեք քաոս էր տիրում: Ահավոր մղձավանջից իհայտ եկաշ հրեշներն ու տարբեր էակներ կրծում էին հենց գոյությունը, վերացնելով այն և վերածելով ամեն ինչ ոչնչի, իրենք նույնպես անհետանալով ոչնչում: Հսկա կարմիր աչքերը բացվում էրն ոչնչից և չռված նայում լույսի այժմ շատ փոքր թվացող կուտակմանը: Այնտեղ ուր շերունին էր, այժմ կանգնած էր սպիտակ առյուծ:

    -Շտապիր, Աննա: Միայն դու կարող ես կանգնեցնել այս ամենը: Հիշիր, ինչն ունի սկիզբ ունի նաև վերջ: Դու ինքդ պետք է բացահայտես ամեն ինչ:

    Առյուցը քայլեց սևացած խոտածածկույթով և անհետացավ լույսի մեջ, որն ավելի ու ավելի էր խամրում: Երաժշտությունը կրկին նվագում էր ամենուրեք, տարածելով մի ահավոր ծիծաղ, որը կարող էր պատկանալ միայն սարսափելի ծաղրածուի:

    Աննան, մի քանի քայլ կատարեց, և նույնպես հայտնվեց լույսի մեջ, ուր չէր լսվում ահռելի ծիծաղն ու երաժշտությունը…


    Շարունակելի…

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  18. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011)

  19. #10
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Տարբերակ 7.
    Աննան


    Նոյեմբերյան սառը քամի էր փչում դրսում: Ամբողջ քաղաքի փողոցները պատված էին անընդհատ եկող անձրևներից խոնավացած ու արդեն նեխած տերևներով: Երևանը, հրաժեշտ տալով գորշ ու խոնավ աշնանը` պատրաստվում էր դիմավորել ցուրտ ձմռանը:

    Նոր Նորքի ընդհանուր իրավասության դատարանում նիստ էր տեղի ունենում: Քննվում էր 17 ամյա դեռահաս աղջնակի մահվան պատճառները: Մեղադրյալի աթոռին նստած էր Քասախ գյուղի միակ քահանան` Տեր Հովհաննեսը: Նա մեղադրվում էր 18 ամյա Աննայի ողբերգական մահվան մեջ:Նրա կողքին նստած էր իրավապաշտպանը` Լուիզան: Այդ աղջիկը, թեև իր երիտասարդ հասակին, շատ լավ էր տիրապետում իր մասնագիտությանը:

    Դահլիճում քար լռություն էր: Աննայի մայրը` Ռուզանը, նստած իր տեղում անդադար հեկեկում էր: Աչքերը կարմրել էին արդեն մեկ շաբաթյա անքնությունից ու անդադար լացից, իսկ մարմինը հյուծվել էր` հաց չուտելու պատճառով: Կողքին իր ամուսինն էր` Վարդանը: Հագին հնամաշ ու բազում կարկատաններով անդրավարտիք ու կապույտ գույնի բլուզ էր, որը թեև շատ հին էր, սակայն մինչև այդ լավ էր պահպանվել: Աննայի քույրը` Լուսինեն, 8 տարեկան շատ հմայիչ ու պարզ աղջնակ էր: Նա, թեև իր փոքր տարիքին, ամեն ինչ հասկանում էր և չէր համակերպվում իր ընտանիքի վրա եկած պատուհասին:

    Դահլիճում հավաքված մարդիկ անհամբերությամբ սպասում էին դատավարության սկզբին:
    Դատավորը ներս մտավ. Ոտքի՛ Դատարանն է գալիս հրամանը լսելուց հետո խրոխտ քայլերով մոտեցավ իր աթոռի մոտ, շրջվելով դեպի ներկաները սեղանին դրեց ձեռքի թղթապանակը մեղմ ձայնով ասելով կարող եք նստել, ինքն էլ նստեց:

    Դատավարության ընթացքում խոսքը տրվեց մեղադրողին:

    -Հարգելի Դատարան: Աննան իր գերազանց կարողությունների շնորհիվ անվճար ընդունվել էր Երևանի Պետական Համալսարան: Նա Տեղափոխվել էր Քասախից Երևան և ապրում էր հանրակացարանում: Մինչև այս դեպքերը աղջկա պահվածքի մեջ ոչ մի տարօրինակ բան չեն նկատել իր ծնողները և ընկերները: Իր ուսման առաջին ամսից հետո նա դարձել էր շատ դյուրագրգիռ: Նրա մոտ նկատվում էին սպազմեր: Նա չէր կարողանում քնել: Հաճախ էին մարդիկ նրան ահաբեկված անհանգստացած տեսնում ինչ որ բանից: Ի՞նչ կարող էր պատահել այդ երիտասարդ աղջկան: Բժիշկների եզրակացությունը այն էր, որ աղջիկը տառապում է էպիլեպսիայով: Նրան նշանակել էին ԿԵՊՐԱ դեղամիջոցը, որը կօգներ աղջկան բուժվելու: Հիվանդության հայտնաբերումից հետո աղջկան տեղափոխում են գյուղ, հայրական տուն: Ծնողները որոշում են դիմել քահանայի օգնությանը: Իսկ քահանան` մեղադրյալ Տեր Հովհաննեսը, իմանալով այդ ամենը, չի թողնում որ Աննան ընդունի այդ դեղերը, պատճառաբանելով, որ դեղերը նրան չեն օգնի, նա հիվանդ չէ: Եվ այդ ամեն ինչը նա կապում էր ինչոր դիվային ուժերի հետ, ասելով, որ այդ ուժերն են ամեն ինչի պատճառը: Աղջկա մոտ օրեցոր խորանում էր իր նոպաները: Նա ընկնում էր գետնին մկանների ուժեղ կծկումից, և գոռալով թավալվում էր: Իսկ նրան, որպես հանգստացման միջոց, բռնում ու կապում էին մահճակալից, մինչև նոպան անցներ: Աննան մի ամիս տանջվելուց հետո մահացավ: Ես այս ամենի մեղավոր ճանաչում եմ միայն քահանային, որը ընկնելով ինչ որ թեթևամիտ բաների հետևից, աղջկան չի թողել իրեն նշանակված դեղերը խմել, որի արդյունքում էլ նա մահացել է:

    Դատավորը շարունակեց.

    - Հրավիրվում է վկա Հակոբը:

    Հակոբը Աննայի հետ էր սովորում նույն կուրսում: Աննան ամբողջ խմբում ամենամոտը Հակոբի հետ էր: Վախվորած քայլերով մոտեցավ հակոբը, կանգնեց սեղանի առաջ և դողդոջուն ձայնով սկսեց.

    -Ես ու Աննան շատ մոտ էինք իրար հետ: Նա միշտ ինձ հետ կիսվում էր իր գաղտնիքներով: Մենք արդեն սովորում էինք իրար հետ մի ամիս, երբ ամեն ինչ սկսվեց... Աննան սկսել էր արդեն իրեն շատ տարօրինակ պահել: Ես զգում էի իր պահվածքի մեջ վախ, սարսափ ինչ որ բանից, բայց երբ հարցնում էի թե ինչ է պատահել, նա չեր կարողանում խոսել, զգում էի, որ ուզում է ինձ ինչ որ բան ասել, բայց կա՛մ չէր համարձակվում, կա՛մ կարծում էր, որ չեմ հասկանա իրեն: Մի օր էլ որոշեցի այցելել իրեն: Գնացի հանրակացարան: Առավոտ էր: Ներս մտնելուց զգացի տհաճ հոտ աստիճանների վրա: Բարձրացա երկրորդ հարկ, մոտեցա իր սենյակի մոտ, դուռը ծեծեցի: Աննա ես եմ` Հակոբը, ասեցի: Ձայն չլսվեց, բայց ես համոզված էի, որ նա պետք է ներսում լինի լինի: Թեթև հպվեցի դռանը, դուռը բացվեց: Մտա ներս և սարսափեցի: Աննան ընկած էր գետնին, աչքռրը չռած մի կետի և խոսում էր ինչ որ անհասկանալի բաներ: Փորձեցի հասկանալ թե ինչ է ասում, բայց չկարողացա: Արագ շտապ օգնություն կանչեցի հետո փորձեցի բարձրացնել ու իր անկողնու վրա դնել նրան, սակայն երբ դիպչեցի, միանգամից ամբողջ մարմնով սկսեց թափահարել իրեն, նույնիսկ ինձ ապտակեց մի երկու անգամ և շատ ուժեղ: Նա ոչ մի բառ չէր խոսում, միայն գոռում էր բարձր ձայնով: Մինչև շտապ օգնությունը եկավ նա արդեն հանգստացել էր: Ինձ հաջողվել էր բարձրացնել ու դնել նրան մահճակալին: Հիվանդանոցում պառկած ժամանակ ես այցելեցի նրան: Նստա կողքին, ձեռքը բռնեցի ու սկսեցի հետը խոսել: Նա ինձ այդ ժամանակ պատմեց, թէ ինչ էր կատարվել հետը:

    -Ես հիվանդ չեմ, - ասում էր նա, ես այս ամեն ինչը մենակ քեզ եմ պատմում, խոստացիր որ ինձ կհասկանաս: Ես գիշերները չեմ կարողանում քնեմ: Իմ առջև տեսիլքներ են գալիս, ես վախից սարսափած կորցնում եմ գիտակցությությունս: Դրանից հետո չգիտեմ, թե հետս ինչ է կատարվում: Ես նույնիսկ չեմ հիշում թե ինչպես եմ քեզ ապտակել, ինչ նոպաներ եմ ունեցել, բայց հավատա ինձ Հակոբ, ես հիվանդ չեմ: Ես հիվանդ չեմ: Մենակ դու կարող ես ինձ հավատալ ու հասկանալ: Երբ բժիշկները պատմեցին ինձ, թե ինչու եմ ես այստեղ, շատ զարմացա:

    Ես զարմացած լսում էի: Ու իրոք, ես էլ էի նկատել իր մեջ շատ այդպիսի տարօրինակություններ, բայց երբ հետո նա ասում էր, թե իբրև ոչինչ չի հիշում, զարմանում էի:

    Հակոբի պատմությունը ավարտելուց հետո կանչվեց նաև բժիշկը, և փորձեց բոլորին ապացուցել, որ Աննան միայն էպիլեպսիկ հիվանդ է եղել: Այդ ամբոջ ժամանակ քահանան անձայն նստած էր իր տեղում և կարծես անջատված ամեն ինչից նայում էր մի կետի` հայացքը չփոխելով ոչ մի վայրկյան: Վերջապես, երբ խոսքը հասավ նրան, նա հանգիստ, առանց շտապելու վեր կացավ իր տեղից, համբուրեց վզից կախված ոսկյա խաչը և ձայնին տալով փոքր ինչ կոպտություն` սկսեց:

    - Հիմա ես ձեզ կպատմեմ ամբողջ եղելությունը, և դուք եզրակացություն արեք, թե իրականում ինչ էր կատարվել աղջկա հետ: Աննային երբ բերել էին գյուղ, Վարդանը ինձ կանչեց իրենց տուն: Գնացի աղջկան տեսակցությության: Ամբողջ գյուղը արդեն գիտեր Աննայի մասին: Երեկոյան ժամը 9-նն էր արդեն: Մութ էր ու անձրև էր գալիս: Գյուղում սովորականի պես լույսերը անջատել էին: Սովորաբար երեկոյան 8-ից մենք լույս չենք ունենում: Մտա Վարդանենց տուն: Ամբողջ տունը լուսավարում էին ամեն տեղ դրված մոմերը: Բոլորը լացակումաց մոտեցան ինձ, համբուրեցին խաչը և հրավրեցին սեղանի շուրջ նստելու: Աննան իր սենյակում էր այդ ժամ, ինչպես ինձ ասեց Վարդանը` քնած է: Նստեցինք, զրուցեցինք, իմացա ամեն ինչ, թե ինչ ձև է իրեն պահում աղջիկը: Հետո, ժամը 10-ի կողմերը Վարդանը իր փոքր աղջկան` Լուսինեին ուղարկեց Աննայի սենյակ, տեսնելու, թե արթնացել է նա, թե ոչ: Լուսինեի բարձրանալուց մի քանի վայրկյան անց մենք լսեցինք նրա շատ բարձր գոռոցը և բոլորս վազելով բարձրացանք վերև: Մտնելով Աննայի սենյակ մենք նրան տեսանք գետնին ընկած, ամբողջ երեսը արյունոտ, և նա պատերն էր քերում իր եղունգներով ու կամաց խոսում էր ինչ որ անհասկանալի արտահայտություններ: Ռուզանը` տեսնելով այդ` ուշաթափվեց: Ամբողջ սենյակը տակն ու վրա էր արված: Երբ մենք ներս մտանք` Աննան միանգամից հայացքը թեքեց ինձ վրա և սկսեց ձայներ հանել կոպիտ տոնով, բայց այնքան կամաց էր խոսում, որ ես չէի լսում: Այդ ընթացքում Վարդանը եկավ, նա տարել էր ուշաթափված Ռուզանին իր սենյակ ու Լուսինեին ասել էր, որ մոր կողքին մնա: Ես հասկացել էի արդեն, թե ինչ էր կատարվում Աննայի հետ: Վարդանին հրամայեցի բռնել աղջկա ձեռքերից և ինչքան էլ որ հակառակվի և չթողնի, դնել մահճակալի վրա ու կապել ձեռքերը: Աղջկա մեջ դև էր մտել, և կառավարում էր իրեն: Մահճակալին դնելուց հետո գնացի կանգնեցի նրա դիմաց, ձեռքս վերցրեցի Աստվածաշունչը ու իմ խաչը և սկսեցի կարդալ: Օրհնեցէ՛ք Աստծուն իր սրբարանում, օրհնեցէ՛ք նրան իր զորության երկնային հաստատության մէջ։ Օրհնեցէ՛ք նրան իր զորութեան մէջ,օրհնեցէ՛ք նրան իր անչափ մեծության մէջ։ Աննայի մարմինը ամբողջությամբ թավալվում էր մահճակալի վրա, նա գոռում էր, փորձում էր ազատվել, բայց չէր կարողանում: Գովաբանեցէ՛ք նրան օրհնության ձայնով, գովաբանեցէ՛ք նրան սաղմոսով և օրհներգութեամբ։ Օրհնեցէ՛ք նրան ցնծութեամբ, գովաբանեցէ՛ք նրան ուրախությամբ։ Գոռոցներից արդեն հարևաններն էին եկել ու կանգնել պատուհանների տակ: Վարդանը փորձում էր ինձ կանգնեցնել, ասելով, որ Աննայի դեղ խնելու ժամանակն է, քանի որ նոպան նորից սկսվել է: Ես չթողեցի նրան դեղը բերելու, որովետև դա ինձ կխանգարեր հանել նրա միջի դևերին: Օրհնեցէ՛ք նրան քաղցր խոսքերով, օրհնեցէ՛ք նրան լսելի բառերով, օրհնեցէ՛ք նրան գոհության ձայնով, շարունակում էի կարդալ: Իսկ Աննան ավելի ու ավելի էր իրեն կոտորում:Բոլո՛ր հոգիներ, օրհնեցէ՛ք Տիրոջը։ Մեր փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի անունով եմ քեզ հրամայում` դուրս արի Աննայի մարմնի միջից: Մոտեցա նրան, վզիցս կախված խաչը հանեցի ու դրեցի ճակատին: Աննայի մարմինը կտրուկ ետ շարժվեց, նա պոկեց իր ձեռքի կապանքները ու ինձ այն կողմ գցելով վազեց դեպի լուսամուտը ու իրեն վայր նետեց երկրորդ հարկից: Այս սուրբ խաչով եմ երդվում, ես մեղավոր չեմ, և ձեզ պատմում եմ ամբողջ ճշմարտությունը:

    Ամբողջ դահլիճը քարացել էր: Ոչ մի շարժում չէր նկատվում: Քահանան խոսքը վերջացնելուց հետո հանգիստ քայլերով գնաց ու նստեց իրա աթոռին: Բոլորը լուռ էին: Դատավորի ձայնը խախտեց այդ լռությունը:

    -Դատարանը հեռանում է վճիռ կայացնելու:

    Քահանային ոչ մի պատիժ չտվեցին: Նա ազատ արձակվեց...

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  20. Գրառմանը 3 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Adriano (11.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011)

  21. #11
    Ուշադիր
    Chuk-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    Երևան
    Տարիք
    40
    Գրառումներ
    25,245
    Բլոգի գրառումներ
    31
    Mentioned
    82 Post(s)
    Tagged
    1 Thread(s)
    Բարի ընթերցում ու հետաքրքիր քննարկումներ եմ ցանկանում

    Քայլ առ քայլ՝ դարից դար

    Խենթ եմ

  22. Գրառմանը 7 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (11.04.2011), erexa (11.04.2011), Jarre (13.04.2011), Malxas (10.04.2011), Mark Pauler (11.04.2011), Նաիրուհի (11.04.2011), Շինարար (11.04.2011)

  23. #12
    ^ ^ Արամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    29.10.2006
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    4,981
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Կարդացի Սեանսը: Թող ներեն ինձ մյուս հեղինակները, բայց մնացածը էլ չեմ կարդալու:
    Հեղինակին՝
    Հարգարժան ջան իմ հոգեբանի մոտ բուժումը դու ես ֆինանսավորելու:
    Վերջ էլ չեմ կարա քնեմ: էէ....սառնարանն էլ նենց թարս պահի միացավ, ոպշմ...ուրա են արծաթե ածելին...
    Շատ լավն էր…

    Edit

    Կարդում եմ, բայց գիշերվա սիգարետս էլ հաջորդ հեղինակն է գնելու:
    Վերջին խմբագրող՝ Արամ: 11.04.2011, 01:15:

  24. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Նաիրուհի (11.04.2011)

  25. #13
    ^ ^ Արամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    29.10.2006
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    4,981
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Ըհն, ուրեմն սենց:
    Վիրավորանք - Գժի կերպարը լավ էր ստեղծված, բայց 7 օրը ու 5 տարին շատ ծեծեցիր, ըստ իս պետք է ուղղակի թեթևակի հուշեիր: Սցենարը ոչ թե անիիմաստ էր, այլ չկար էլի, ճիշտ բանից չէիր բռնվել:
    Մահը - Սա մի քիչ վախեցրեց, բայց չե էլի ոոոոուււժս չէր, ոնց որ американскый пирог լիներ:
    Երկու շաուրմա ու մեկ թան - Ես հաստատ սա էս թեմայում եմ կարդում ?

  26. #14
    ^ ^ Արամ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    29.10.2006
    Հասցե
    Երևան
    Գրառումներ
    4,981
    Mentioned
    4 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Աննան - Սա ավելի շատ ողբերգություն էր, քան թե սարսափ, Հ1-ի Աննային հիշեցի:
    Հ.Գ. ոչինիչ չէ որ առանձին-առանձին եմ գրում, ուղղակի որ չմոռանամ

  27. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Yellow Raven (11.04.2011)

  28. #15
    Պատվավոր անդամ

    Գրանցման ամսաթիվ
    05.09.2009
    Հասցե
    Ժամի թաղ
    Գրառումներ
    7,824
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Առաջինը հասա «ընդսմին» բառին ու էլ չկարողացա շարունակել, արդեն իսկ տեքստից սարսափեցի… Չի կարելի ստեղծագործության հենց սկզբում «ընդսմին» գրել, ընթերցող կկորցնեք, բայց հետո ամեն դեպքում կկարդամ, տպավորություններս կպատմեմ:

    Երկրորդի մասին. հեղինակը լավ է տիրապետում հայերենին, գրագետ է ու հարգանքով է մոտեցել լեզվին:

    Հեչ վախենալու չէր:

    Այս կարգի ստեղծագործություններում պատմողը չպետք է զգացվի, ընթերցողը պետք է իրեն զգար Հրանտի տեղում… Հեղինակը պատմում է, որ Հրանտն ինչ-որ բան է պատմում, ու մենք չենք տեսնում, թե նա ի՞նչ է զգում, մտածում: Նրան, ում պատմում է, ևս չենք կարողանում զգալ: Հեղինակն ամեն ինչ գիտի, ինքն էլ բոլորովին չի վախենում, չի սարսափում...

    Իմ խորին համոզմամբ, դիտակետ էր պահանջվում: Լավ կլիներ դիտակետը Հրանտը լիներ, ընդ որում կապ չունի՝ պատումը կտարվեր Հրանտի անունից, թե հեղինակը կպատմեր Հրանտի մասին, բայց ընթերցողը պետք է տեսներ, թե ինչ է զգում Հրանտը, թե չէ էսպես թույլ էր ահավոր...

    Հեղինակը ցույց տվեց, որ լավ պատմել գիտի, բայց թե որքանո՞վ է կարողանում զգալ, չերևաց: Այսպես գրում էին ռեալիզմի ձևավորման, ավելի ճիշտ փոխառման շրջանում, երբ մեր գրողները փորձում էին նմանակել ֆրանսիացի կամ ռուս ռեալիստներին, ու ոչինչ չէր ստացվում կամ այնպես չէր ստացվում:

    Մնացածի մասին հաջորդիվ, քվեարկելու եմ բոլոր էն ստեղծագործությունների օգտին, որոնց կարդալու ընթացքում գոնե մի պահ կզգամ, նույնիսկ «ընդսմինը» էդ դեպքում կարող է խոչընդոտ չլինել:

  29. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ariadna (11.04.2011), CactuSoul (11.04.2011)

Էջ 1 35-ից 1234511 ... ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Արձակ. Նոր ստեղծագործական մրցույթ
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 45
    Վերջինը: 14.02.2015, 20:45
  2. Արձակ. Նոր Ստեղծագործական Մրցույթ. Նմանակում
    Հեղինակ՝ Վոլտերա, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 86
    Վերջինը: 12.02.2014, 07:32
  3. Ստեղծագործական մրցույթ. Ընտրությունները
    Հեղինակ՝ Chuk, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 412
    Վերջինը: 05.05.2012, 02:07
  4. «Ցասում»՝ առաջին հայկական սարսափ ֆիլմը
    Հեղինակ՝ Zhor(ARM), բաժին` Կինո
    Գրառումներ: 30
    Վերջինը: 25.05.2011, 17:30
  5. Ստեղծագործական մրցույթ. «Իմ քաղաքը»
    Հեղինակ՝ Շինարար, բաժին` Թեմատիկ մրցույթներ
    Գրառումներ: 109
    Վերջինը: 26.10.2010, 02:38

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •