Նախ իրականությունը
անսահման է բոլոր կողմերով:Մեր իմացությունը նրա վերբերյալ իհարկե
սահմանափակ:Այսինքն, իրականության սպառիչ իմացություն գոյություն չի կարող ունենալ,դրանով իսկ այն ինչ մենք դեռ չգիտենք իրականության մասին,
անսահման է:
Այսպիսով
գիտելիքը սահմանափակ է,
չգիտելիքը անսահման:
Հիմա,իմաստունի և հիմարի առումով
Ինչքան մարդու գիտելիքները շատ են,այնքան նա լավ է հասկանում թե ինչքան չնչին են դրանք,այն գիտելիքների համեմատությամբ ,որը նա դեռ չի յուրացրել://այս հարցին շատ ու շատ իմաստուններ են անդրադարձել//
Կամ,այսպես
Շատ գիտելիքը ավելի շատ շփման կետեր ունի չգիտելիքի հետ,քան քիչ գիտելիքը:
Իսկ թե որքանով, շատ իմացությունը դժբախտության կամ երջանկության պատճառ կարող է դառնալ,դա արդեն չափազանց հարաբերական և ոչ էական է,համենայն դեպս քննարկման համար
Վերջում մեջբերեմ Սոկրատի հայտնի միտքը
Ես միայն գիտեմ այն,որ ոչինչ չգիտեմ
Նետ-ի խոսքերից
Իսկ միթե՞ որևե մեկը կարող է հակառակն ասել։Այո.իմաստնությունն անսահման է.բայց գիտելիքը՝սահմանափակ։Չնայած որ որևե մասնավոր հարցի շուրջ. հնարավոր է համապատասխան սահմանափակ գիտելիքով ցուցաբերել անհուն իմաստնություն։՚։
Մեջբերել
մի բան էլ բարեկամ Սոկրատը մեզ համար և մեր ժամանակներում է կարող է լինել իմաստուն, հնարավոր է հազար տարի անց հիշվի վորպես սովորական մարդ: Մարդիք և իրենց գիտելիքները հավասար են բայց տարբեր
Էջանիշներ