Նախ իրականությունը
անսահման է բոլոր կողմերով:Մեր իմացությունը նրա վերբերյալ իհարկե
սահմանափակ:Այսինքն, իրականության սպառիչ իմացություն գոյություն չի կարող ունենալ,դրանով իսկ այն ինչ մենք դեռ չգիտենք իրականության մասին,
անսահման է:
Այսպիսով
գիտելիքը սահմանափակ է,
չգիտելիքը անսահման:
Հիմա,իմաստունի և հիմարի առումով
Ինչքան մարդու գիտելիքները շատ են,այնքան նա լավ է հասկանում թե ինչքան չնչին են դրանք,այն գիտելիքների համեմատությամբ ,որը նա դեռ չի յուրացրել://այս հարցին շատ ու շատ իմաստուններ են անդրադարձել//
Կամ,այսպես
Շատ գիտելիքը ավելի շատ շփման կետեր ունի չգիտելիքի հետ,քան քիչ գիտելիքը:
Իսկ թե որքանով, շատ իմացությունը դժբախտության կամ երջանկության պատճառ կարող է դառնալ,դա արդեն չափազանց հարաբերական և ոչ էական է,համենայն դեպս քննարկման համար
Վերջում մեջբերեմ Սոկրատի հայտնի միտքը
Ես միայն գիտեմ այն,որ ոչինչ չգիտեմ
Այսինքն, եթե դուք առաջինն եք նախընտրում, նշանակում է, որ գիտակցաբար խուսափում եք "հիմար" լինելուց, իսկ ինչպես արդեն նշվեց, եթե հիմար եք, այդ մասին չեք էլ իմանա:
Մեջբերել
Ուստա Գրիշ-ի խոսքերից
մի բան էլ բարեկամ Սոկրատը մեզ համար և մեր ժամանակներում է կարող է լինել իմաստուն, հնարավոր է հազար տարի անց հիշվի վորպես սովորական մարդ: Մարդիք և իրենց գիտելիքները հավասար են բայց տարբեր
Էջանիշներ