Եգիպտոս, Թունիս, Լիբիա... Էս ինչ են անում արաբները: Մի քիչ ուզում եմ պատմել արաբների մասին իմ տպավորությունները: Շատ ենք ասում «մուբարաքել», «թունիսել», ասեմ, որ «թունիսելն» ինձ ավելի է դուր գալիս, որովհետև Եգիպտոսում մոտավորապես կրկնվեց 1952թ.-ի պատմությունը, այսինքն, 60 տարի առաջ էլ են այնտեղ «մուբարաքել», ու 60 տարի անց նորից դրա պահանջն առաջացավ...
Ինչպիսին են արաբները: Արաբները քեֆչի են, ղալմաղալչի, խնջույքի ժամանակ պարելիս աբորիգենյան «լու-լու-լու»-ները պարտադիր են, անմիջապես խնջույքից հետո աղջիկները սիրում են վատանալ, սրտի կաթիլներ, շտապօգնություն, էմոցիա, լաց, աղմուկ-աղաղակ, սիրում են ապրել, կարճ ասած... Դարեր ի վեր ժողովրդական, փողոցային մշակույթը արաբական մշակույթի անբաժանելի մասն է՝ տոնավաճառներ, այդ թվում մշակութային, աղմկոտ շուկա, աղմկոտ պարեր, ապստամբություններ ու ընդվզումներ... Առանց այս ամենի նրանք չեն կարող, իրենց արյան, տեսակի մեջ է...
Վերջերս հեռուստատեսությամբ մի քաղաքագետ ասաց, թե ժողովրդական ընդվզումները ժամանակակից Ֆրանսիայի մշակույթի անբաժան մասն են… Մի չնչին օրենսդրական փոփոխություն և գիտենք՝ ինչ է կատարվում Ֆրանսիայում, գոնե մի քանի հարյուր ավտոմեքենա պիտի հրկիզվի: Բայց սա ֆրանսիակա՞ն է, թե՞ արաբական: Ֆրանսիացիները կարծես բարեկիրթ, մշակութային, արիստոկրատ ազգի համբավ ունեն: Իսկ վերջին շրջանում ի՞նչ թիվ են կազմում արաբները Ֆրանսիայում:
Նույնիսկ Ֆրանսիայի պես երկրում արաբները չեն կարող «չմուբարաքել», հիշենք նաև Զինեդին Զիդանի հանրահայտ գլխով հարվածը, ինձ թվում է՝ դա նրա համար շատ ավելի կարևոր էր իր տեսակի ինքնաարտահայտման, հոգեկան բավարարվածության համար, քան հազար հատ հաղթանակը. այո, Զիդանը «մուբարաքեց» Մատերացցիին:
Ասում են, դրսից հրահրված էին արաբական երկրների շարժումները, բայց ինձ թվում է՝ Եգիպտոսում վերջին տարիներին «մուբարաքելու» շատ քիչ հնարավորություն կար, կուտակվել, լցվել էր, պիտի պայթեր, գուցե դրսից մի թեթև հպում եղել էլ է, ու դրանից հետո «մուբարաքել» «մուբարաքեցին», ինչն էլ վարակիչ եղավ մնացած արաբական երկրների համար: Ու ցնծում են եգիպտացիները, անկախ արդյունքից իրենք հնարավորություն ունեցան իրենց ներքին մղումն իրագործելու, ինչպես Զիդանի դեպքում էր:
Սրանք ընդամենը իմ տեսակետներն են, գիտական ճշմարտություններ չեն, թեման բացել եմ նրա համար, որ հարցնեմ՝ ի՞նչ ենք մենք ուզում, արդյո՞ք նման ենք մենք արաբներին, մեր ուզածը «մուբարաքե՞լն» է, թե՞ արդյունքը:
Էջանիշներ