Ուզում եմ ճիշտ ապրել

[Lem]

ես շատ եմ սիրում իմ ծնողներին, ու նրանցից ստացած դաստիրակությունն է ինձ օգնել որ ճակատագրական սխալներ չեմ գործել, որի համար հիմա չեմ փոշմանում, բայց մի գուցե ինչ որ սխալ անեի հիմա ավելի հեշտ կնայեի շրջապաող իմ կյանքին....

Lushak, ճակատագրական սխալը սխալներ չգործելն է: Կյանքի գլխավոր ուրախությունից զրկել ես քեզ ու հիմա զարմանո՞ւմ ես:
Առանց կատակի` ընտանեկան, աղանդավորական ու այլ պարտադրված շղթաները հետ տար ու ապրիր: Առանց մտածելու ճիշտ կամ սխալի մասին, առանց մեծ գաղափարների մասին մտածելու (ինձ թվում է` այս պահին շփոթված ես սրա համար): Ուղղակի ապրիր ինքդ քեզ լսելով: Փոքրիկ ուրախություններով, փոքրիկ հարցերի պատասխանելով (ի՞նչ եմ ուզում այս պահին` սո՞ւրճ թե՞ խաղաղություն Հուսեյնի հոգուն):
Ու անպայման ինչ-որ փոփոխություններ, նորություններ մտցրու կյանքիդ մեջ (նոր ընկերներ, նոր գրքեր, նոր հոբբիներ, նոր սպորտ, նոր լեզու, նոր շուն կամ նոր ինչուզես), մենք հաճախ ենք մեր սովորությունները շփոթում մեր ցանկությունների հետ:
Մի պահ փորձիր պատկերացնել ու հասկանալ. եթե հանկարծ այնպես լիներ, որ ընտանիքդ եւ քո ծանոթ աղանդավորները հիմա այլ երկրում լինեին, իսկ դու այստեղ` մենակ, ինչո՞վ կզբաղվեիր:

[Rhayader]

(ես կշարունակեմ դիտել, ինչպես են հասուն, բայց մասշտաբով, ճիշտն ասած, բավականին փոքր մարդիկ ըստ էության դեռահասական բնույթի ու անիմաստ հարցերին ամպագորգոռ պատասխաններ տալիս ու իրենք իրենց դրանից ավելի նշանակալի զգում)
Ժողովուրդ, նախքան կյանքի իմաստին անցնելը, կասե՞ք իմ ձեռքի բուտերբրոտի իմաստը: Նշանակությունը, սահմանումը կամ կիրառումը չէ, որովհետև դրանք նախ իմաստ չեն, հետո՝ կյանքի համար էլ կարելի է հեշտությամբ տալ:
Քառակուսի մի եղեք, փլիզ:
Կյանքի իմաստը՝ (.)(.)

[Հայկօ]

Քառակուսի մի եղեք, փլիզ:

Բայց աշխատեք կլօր էլ չլինել, էլի...

[Rhayader]

Բայց աշխատեք կլօր էլ չլինել, էլի...

... որ էս մարդու քոփիռայթը չխախտեք

[Sambitbaba]

Երբ սեփական կրոնը մարդուն չի բավարարում, մարդ ընտրում է երկու հնարավոր ճանապարհներից մեկը. 1.դառնում է աթեիստ; 2.իրեն հարմար մի ժամանակակից աղանդ է գտնում, համարելով, որ այն կբավարարի իրեն: Բայց այս երկու ճանապարհներն էլ ֆիկտիվ են, ոչ իրական: Սրանք ավելի հեռու են իրականությունից, քան այն սկզբնական կրոնը, որից մարդ հրաժարվել է: Ինչ խոսք, որ կրոնն ավելի ամուր հիմքերի վրա է կանգնած: Եվ, եթե մարդ իր մեջ գտել է ուժ` հրաժարվել իր կրոնից, ուրեմն նրա համար ավելի հեշտ է հրաժարվելն աղանդից, երբ նա տեսնում է, որ աղանդն էլ իրեն չի բավարարում: Ինձ թվում է, որ այդ անբավարարվածությունն անխուսափելի է, եթե մարդ լրջորեն է մոտենում հարցին:

Իսկ կոնկրետ քո դեպքում, սիրելի Լուշակ, դու ստիպված ես լրջորեն մոտենալ: Եվ այդ առիթով ցանկանում եմ հանգստացնել քեզ. մի վախեցիր հրաժարվել աղանդից: Հրաժարվել աղանդից, բոլորովին էլ չի նշանակում հրաժարվել Աստծոց: Նույնիսկ կրոնից հրաժարվելը չի նշանակում հրաժարվել Աստծոց: Կրոնը` դա բոլորովին էլ Աստված չէ, այլ ընդամենը միջնորդ է մարդու և Աստծո միջև: ՈՒ քանի որ այն երբեմն ոչ այնքան համոզիչ է կատարում իր միջնորդ դերը, մարդիկ ընկնում են տարբեր աղանդների մեջ: Այնպես որ, սիրելիս, քո այն նոր ծնվող կամ ծնված զգացմունքը մարդու հանդեպ շատ ավելի կարևոր է, քան քո զգացմունքը` աղանդի հանդեպ: Հանգիստ խղճով կարող ես քո Աստծոն բնակատեղ հատկացնել քո սրտի մեջ ու հեշտությամբ հրաժարվել աղանդիցդ: Քո Աստված քեզ երբեք չի լքի:

Ընդ որում, շատ հնարավոր է, որ ավելի ուշ, երբ ամեն ինչ կհանդարտվի քո մեջ, դու նորից կվերադառնաս քո հին կրոնին, ինչ որ բան նրան ներելով, ինչ որ բան նրանից` սովորելով:

[Մանանա]

կյանքի իմաստի մասին խնդիրներ միշտ կան, պետք չի դրան տենց ծաղրանքով նայել, հարգելի ակումբցիներ, Բայ, քո ձեռքի բուտերբրոտն էլ կյանքի մի մասն ա նման խնդիրներ էտ տարիքում նորմալ երևույթ ա, մանավանդ, որ մի հատ էլ էտ ամեն ինչի վրա կա աղանդավորության գործոնը ու ինքնութույնությունից վախի գործոնը (վերջինը մի քիչ սուր ենթադրություն ա գուցե): Ուղղակի, որ մարդու կյանքում պիտի անցում լինի, մարդն ընկնում ա նման ճգնաժամերի մեջ: lushak ջան, քեզ մի բան կարամ ասեմ, բոլոր մարդիկ ինդիվիդուալ են, ու էս բոլոր մարդկանց կարծիքները իրանց ներքին ճանապարհներն են նման վիճակներից դուրս գալու: Դու կգտնես քոնը, տենց չի լինում, որ չեն գտնում, ես գիտեմ, հիմա քո համար կարող ա անհավատալի ա, բայց տենց ա: Ու ինչը ամենակարևորն ա, յուրաքանչյուր ճգնաժամիվ դուրս ես գալիս ավելի կոփված ու անձնային աճով: Նենց որ շնորհավորում եմ, ճգնաժամը լավ բան ա

[Rhayader]

կյանքի իմաստի մասին խնդիրներ միշտ կան, պետք չի դրան տենց ծաղրանքով նայել, հարգելի ակումբցիներ, Բայ, քո ձեռքի բուտերբրոտն էլ կյանքի մի մասն ա նման խնդիրներ էտ տարիքում նորմալ երևույթ ա, մանավանդ, որ մի հատ էլ էտ ամեն ինչի վրա կա աղանդավորության գործոնը ու ինքնութույնությունից վախի գործոնը (վերջինը մի քիչ սուր ենթադրություն ա գուցե): Ուղղակի, որ մարդու կյանքում պիտի անցում լինի, մարդն ընկնում ա նման ճգնաժամերի մեջ: lushak ջան, քեզ մի բան կարամ ասեմ, բոլոր մարդիկ ինդիվիդուալ են, ու էս բոլոր մարդկանց կարծիքները իրանց ներքին ճանապարհներն են նման վիճակներից դուրս գալու: Դու կգտնես քոնը, տենց չի լինում, որ չեն գտնում, ես գիտեմ, հիմա քո համար կարող ա անհավատալի ա, բայց տենց ա: Ու ինչը ամենակարևորն ա, յուրաքանչյուր ճգնաժամիվ դուրս ես գալիս ավելի կոփված ու անձնային աճով: Նենց որ շնորհավորում եմ, ճգնաժամը լավ բան ա

Ման, երբ մարդու մոտ կյանքի կամ բուտերբրոտի իմաստի մասին մտքեր են առաջարկում, դա մի բան կարա նշանակի. էդ մարդը պարապ ա մնացել:
Ընդհանրապես, ի սկզբանե իմաստ ունեն մենակ մարդու մտքից-կամքից բխող բաները. օրինակ՝ ամեն ԲԱՌ ունի ԻՄԱՍՏ, որն իրան համապատասխանեցվում ա:
Իսկ էն, ինչը գոյություն ունի մարդու գիտակցությունից անկախ (պրեվեդ, Կանտ), ընդամենը ենթակա ա ԻՄԱՍՏԱՎՈՐՄԱՆ: Այսինքն՝ իրան կարելի ա իմաստավորել, իմաստ հատկացնել: Կամ՝ օգտվել ուրիշ մարդկանց տված իմաստավորումից:
Եթե, իհարկե, կարիք ունես, որ ամեն ինչ իմաստ ունենա:
Անձամբ ինձ պետք չի, որ իմ բուտերբրոտն իմաստ ունենա: Ես նախընտրում եմ, որ դրա փոխարեն վիչինան հաստ շերտերով լինի, պանիրը հոլանդական լինի ու ընդհանրապես՝ ինքը համով լինի:
Նույնը կյանքի նկատմամբ ա կիրառելի:

[Մանանա]

Ման, երբ մարդու մոտ կյանքի կամ բուտերբրոտի իմաստի մասին մտքեր են առաջարկում, դա մի բան կարա նշանակի. էդ մարդը պարապ ա մնացել:

կներես, բայց համաձայն չէմ: Ես պարապ մարդ չեմ մեղմ ասած, բայց էքզիստենցիալ խնդիրների շուրջ մտածում եմ, որովհետև հիմա ճգնաժամի մեջ եմ, քո համար ճգնաժամն ու պապար մնալը նույն բանն ա? եթե հա, ուրեմն կներես

[eduard30]

Կարծում եմ ճիշտ տեղում եմ ստեղծում իմ թեմա, քանի որ ձեր հոգեբանական օգնության կարիք ունեմ....
Կյանքիս 1/3 մասն ապրել եմ, բայց ոչինչ ինձ չի հետաքրքրում... Ին՞չ անեմ... Հույսով եմ ձեր խորհուրդներն ու մտքերը ինձ կօգնեն
1. Ճանաչել ինքս ինձ
2. Իմանալ, թե որն է իմ դերը այս կյանքում

«Լուսավորի» տեսնենք իրոք աղանդավորների մեջ ես եղել, թե թեմա ես սարքել՞

[lushak]

«Լուսավորի» տեսնենք իրոք աղանդավորների մեջ ես եղել, թե թեմա ես սարքել՞

Հաստատ իմ մտքերը ձեռ առնելու համար չեմ գրել....

[հովարս]

Կարծում եմ ճիշտ տեղում եմ ստեղծում իմ թեմա, քանի որ ձեր հոգեբանական օգնության կարիք ունեմ....
Կյանքիս 1/3 մասն ապրել եմ, բայց ոչինչ ինձ չի հետաքրքրում... Ին՞չ անեմ... Հույսով եմ ձեր խորհուրդներն ու մտքերը ինձ կօգնեն
1. Ճանաչել ինքս ինձ
2. Իմանալ, թե որն է իմ դերը այս կյանքում

Ձեր հարցը դեռ ուժի մեջ է թե բավարարվել եք առաջարկներից:

[inheritance]

Թեման բավականին հետաքրքիր է և հոգեհարազատ: Ժամանակին ես շատ, ավելի ճիշտ ՇԱՏ եմ մտածել այս հարցերի շուրջ և ունեմ որոշ պատասխաններ: Ինձ կներեք, բայց կգրեմ ռուսերեն, քանի որ իմ համար այդպես ավելի հեշտ է:

Մոդերատորական: Օտարալեզու մեջբերումը հեռացվում է:

[inheritance]

Հեղինակի պոստերը կարդալուց պարզ դարձավ, որ իմ գրածի միայն մի մասն է նրան պիտանի:Ճ Իմ գրածը հիմնականում ուղղված է արրական սեռին:

[Vardik!]

Հլա ինչքան ժամանակա անցել վերջին գրառումից հետո:

Հետաքրքիր է՝ ինչպե՞ս է ամեն մարդ հասկանում ճիշտ ապրելը:
Կա՞ արդյոք ճիշտ ապրելու բանաձև:

Ես իմ համար ճիշտ ապրելն հասկանում եմ էսպես. հնարավորինս խուսափել քայլերից,որոնց համար կարող եմ փոշմանել,եթե համառոտ: Իսկ ճիշտ ապրելու բանաձևն իմ համար երևի ամեն ինչ սիրով ու ուզելով անելն է: Էդ դեպքում ամեն ինչ հաջող է ստացվում,հետևաբար չեմ փոշմանում: