Եսքանը կարդացի մի բան միտքս ընկավ......ես վերջերս շատ լուրջ սխալ էի գործում,, մի խոսքով պատմության մեջ էի ընկել.... 2 մոտ ընկերուհիներս գիտեին էդ մասին..մեկը անընդհատ օգնում էր,,հասկացնում ,,որ սխալ եմ թույլ տալիս... ու նույնիսկ ,,երբ չլսեցի իրեն ասեց ,,որ կործանում եմ ինձ ու ինքը էլ ոչինչ չի ասի մեկ է չեմ լսելու... ես են մյուսի հետ ավելի կապվեցի,,որովհետև ինձ չէր մեղադրում,, չէր քննադատում ու ավելին` ոչ մի բառ չէր ասում էդ ամենի շուրջ.... երբ որոշ ժամանակ անց մի կերպ կարողացա ազատվել արածնեչիցս ու որոշ առումով ուղղեցի սխալներս,, էդ 2րդ ընկերուհուս ասացի էդ մասին,,նայեց ինձ ու ասաց,,"բայց գիտես ես հենց սկզբից էլ գիտեի,,որ սխալ ես անում ու կկործանվես էդ ճանապարհով"....հարցրեցի բա ինչու հենց սկզբից չէիր ասում,, գուցե ես հետ չկանգնեի ու հիմա ուշ լիներ,,, ասեց բայց դա քո գործներ,, ինչ ուզես կանես,, բա որ հետո մի բան են չլիներ ինձ էիր մեղադրելու (էդ ամենը են դեպքում ,,երբ ես միշտ իրեն ասում էի իր իսկ սխալների մասին,,որ վատ վիճակում չհայտնվեր)............ մենք էլ ընկերուհիներ չենք....
Մեջբերել
Էջանիշներ