Առավոտյան քաղաքից թոռն էր գալու:
Գառնիկ ամին առավոտից ամեն պատրաստություն տեսել ու հիմա դադրած նստել էր թոնրի մոտ, ծխախոտը փաթաթել ու հիշողությունների գիրկն էր ընկել:
Հիշեց թե առաջին անգամ ոնց գյուղ բերեց Գառնիկին: Երեք տարեկան էր, զարմացած կողքերն էր նայում ու խարտյաշ մազերն աչքերի վրայից հեռացնելով հապշտապ հարցեր էր տալիս
- Պապի, իսկ էն ո՞վ է կտոր-կտոր ներկել դաշտերը
- Պապի, արևն էն սարի հետև՞ն է ապրում:
- Պապի՛....
- Պապի՜....
Հետո հիշեց, թե Գառնիկը ոնց զարմացավ երբ առաջին անգամ տեսավ դաշտերից թռչող ագռավների երամը:
- Պապի էէէէէ՜ն ովքե՞ր են...
- Որո՞նք, ձագ ջան,
- Էէէէ՜ն, որ թռան....
- Հաաաաա՜, ագռավներ են ձագ ջան....
Քիչ անց Գառնիկը մոռացավ ագռավների անունը ու հարցրեց.
- Պապի ո՞ւր գնացին
- Ովքե՞ր, ձագ ջան,
- Էէէէէ՜ն ովքերը ո՞ւր գնացին....
Հետո հիշեց առաջին անգամ Գառնիկի կով տեսնելը
- Պապի էս ո՞վ ա
- Կո՛վը, ձագ ջան,
- Կո՞վն ա.... Ինչ էլ մեծ առյո՜ւծ ա....
Էդպես մեկ-առ մեկ հիշեց, ծիծաղեց ու երջանկացավ....
"Տեսնես կճանաչի՞ ինձ",- անցավ մտքով ու Ազնիվին ձեն տվեց.
-Ազնիվ, տեսնես լակոտը ճանաչելո՞ւ է մեզ...
- Ի՞նչ իմանամ, այ Գառնիկ, կգա կտեսնենք էլի....
Ու Գառնիկն էլի մտքերի մեջ ընկավ: Հիշեց, թե ոնց իմացավ էրեխի ծնունդը, վազքով տուն եկավ ու սկսեց ծիծաղել ու լալ: Ազնիվն իր դեմքին է նայում հարցական հայացքով, ինքը համ լալիս է, համ ծիծաղում ու չի կարողանում խոսել.... Մոտեցավ պահարանին, վերցրեց գինու կուլան, առանց բերնից կտրելու ամբողջը խմեց ու շուռ գալով գոռաց.
- Ազնի՜վ, երդիս նոր սյուն ավելացավ....Գառնիկ ենք ունեցել....
Ապա գինու կուլան վերցրեց, մտավ գինետուն, լցրեց, թարեքից խունկ վերցրեց ու գնաց: Գնաց խունկ վառեց չորս նվիրական գերեզմաններին` հորն ու տացուին աչքալույս տվեց.
- Աչքներդ լույս լինի, մե՜ծ պապեր, ծոռ եք ունեցել....
Մինչ հետ կդառնար, գյուղ արդեն խլվլոց էր ընկել, տղամարդիկ մի-մի շիշ առած դեպի իրենց տուն էին բարձրանում:
Հասավ տուն գոմից դուրս բերեց իր աստղով ցլին ու գետին տապալեց:
- Տեր աստված, գոհությունս ընդունիր, ձեռքդ թոռանս գլխին պահե, ես իր տեղը ամեն զրկանք կրել եմ, թե բան ունիս տալու ինձ տուր քառապատիկ... , - ու լիքը աչքերով համբուրեց ցուլի ճակատի սպիտակ խալը,- Ջեյրան ջան, ախպեր ջան, Գառնիկիս համար մատաղ կենեմ քեզի....
Մի տարի է թոռանը չի տեսել: Ու չի համբերում արդեն: ձեռքը ճար լիներ, արևին կքաշեր-դուրս կհաներ:
* * *
Լույսը դեռ չբացված Գառնիկը զարթնեց,Ազնիվին ձենեց, որ գոմ գնա, ինքնէ լսկսեց անհանգիստ ետ ու առաջ անել տանը: Հետո հոգնեց սպասելուց թինկը տվեց թախտին ու չգիտես ոնց աչքերը կուլ գանցին.... Զարթնեց էն պահին, որ բակում մեքենայի ձեն լսեց, վեր թռավ, առանց հենակները վերցնելու ու պատը բռնած մի ոտքով վազեց դեպի դուռը: Ազնիվը հետևից հենակները հասցրեց: Դուրս թռավ ուի տեսավ թոռանը: Չոքեց ու լայն բացելով ձեռքերը թոռանը գիրկն առավ: համբուրեց այտերը, ապա քիթը մտցրեց վզի տակն ու քարացավ երանության մեջ: Ապա բաց թողեց երեխին, բարևեց հարսին, Աղասիմին գիրկ առավ ու.
- Աղասիմ ջան չկրցա՞ր քիչմ շուտ գայիր
- Այ պապ, դե լույսը չբացված դուրս ենք եկել,- նեղացավ տղան:
- Լա՛վ, լա՛վ, կներես,- ապա կատակով ապտակելով ավելացրեց,- այ մի օր որ թոռանդ սպասելուց կլինես, ես վերևից կնայեմ քեզ ու կխնդամ վրադ....
Ապա թոռանը կանգնեցրեց շեմին, ոտքերի տակ սպիտակ ուլը մորթեց, արյունով խաչ արեց ճակատին ու շշնջաց.
- Աստված պահի իմ ձագուկին:
Ուզեցավ գրկի թռանն ու անցկացնի ներս, թոռը ետ-ետ գնաց.
- Ես քեզ էլ չեմ սիրում....դու էլ իմ պապին չես..... ինչի՞ մորթեցիր գառնուկին, -ու սկսեց հունգուր-հոնգուր լալ:
Գառնիկն անզորությունից գլուխը կախեց, կյանքում երևի առաջին անգամ: Ձեռքը սրտին դրեց որ բան ասի, չկարողացավ:
Մի շաբաթ մնաց թոռը, բայց էդպես էլ իրեն մոտիկ չեկավ:
Ու բաժանվեցին նեղացած:
* * *
Ուղիղ տասը տարի չստեսան իրար պապ ու թոռ, ու երբ հանդիպեցին, ամուր գրկել էին իրար ու բաց չէին թողնում: Շատ բան էր փոխվել նրանց կյանքում:
Նույնը օրը իրար թև ընկած պապ ու թոռ գնացին շուկա, յոթ աղավնի առան ու բաց թողեցին նրանց եկեղեցու բակում: Աղավնիների ազատ ճախրանքը միացրեց նրանց նորից:
Գառնիկը հասկացել էր, որ իր զավակի համար ուրիշի զավակին մորթել չի կարելի....
Հասկացել էր թոռան զուլալ արցունքների ու տասը տարի մեղքի զգացումով ապրելու գնով....
Մեջբերել
Էջանիշներ