ԻՆՉՊԵ՞Ս
Ինչպե՞ս հասկանամ ցավն այս խենթ, վայրի ու ներողամիտ,
Որից մանկական սուրբ ճիչն է ծնվում
Ու առաջին տաղը սիրահարի:
Իմ երգ-երազը ինչպե՞ս դարձնեմ կարոտի մի բառ,
Որ անցածների իր պատմությունը
Ու կորցրածը գտած համարի:
Անդավ ճերմակը ինչպե՞ս դարձնեմ մի շղարշ հուշիկ,
Որ շարունակի ճախրել միշտ քեզ հետ՝
Իմ լուռ գոյության խոսուն վկայի:
Շշուկս անդարձ ինչպե՞ս հասցնեմ կարմիր առավոտ,
Լռության բերքիս հետ միախառնեմ
Եվ ապացուցեմ, որ ես էլ կայի:
Իմ երանգներին ինչպե՞ս մոտեցնեմ գույները հողոտ,
Ջնջեմ ամպերի քինոտ ստվերներն,
Ուժ առնեմ ծափից սեգ լուսնկայի:
Ձիերին անթամբ ինչպե՞ս հանդարտեմ ճախրանքի պահին
Եվ գիշերների խաբուսիկ դողով
Անցյալից անցնեմ տխուր ներկայի:
Իմ բոցոտ հույսե՜ր, ինչպե՞ս հանդգնեմ ասել. «Էլ չգա՛ք»,
Երբ ինքս մի հույս ու պատկեր-պահանջ
Շատ էին խնդրում այցի գնայի:
Կանաչ ներկերով ինչպե՞ս ես ներկեմ հողի վերքերը,
Որ հառաչանքի փոթորիկն անսանձ
Շղթայված ցավի տեսիլքով նայի:
Քե՛զ, թաքուն բնազդ, ինչպե՞ս քնեցնեմ մթին հոսքերում,
Որ էլ չարթնանաս, անունս չտաս՝
Կարիքը չունեմ քո քնքուշ ձայնի:
Ցնծության վայրկյա՛ն, ինչպե՞ս քեզ կնքեմ իմ բախտի վրա,
Որ հրաշք դառնաս ու իմաստ առնես
Անհայտ խավարում լուսե շղթայի:
Ընկած զինվորին ինչպե՞ս կթողնեմ մղձավանջներում,
Եթե իմ սիրտը խիստ դատելու է,
Նրա արձակած ճիչով ինձ այրի:
…Եվ ցուրտ թախիծը ինչպե՞ս ես չառնեմ իմ լուռ շուրթերին
Ու չնվաղեմ այս ցավ-կարոտից...
Կողքս է ապրում մի չքնաղ այրի...
«Հարցարան»
Դեկտեմբեր.2009
Մեջբերել
Էջանիշներ