Անհասկանալի հիշողություն
Ցավագին շնչով շնչում էր տատս,
Բայց միշտ մոռանում բազում ցավերը
Կամ միգուցե միշտ անտեսել փորձում
Արձագանքները` հնություն բերող,
Իր շուրջը ցրված ապրող ցանկությամբ
Նա նկատում էր մեր մեջ ծառացած
պակասներն անթիվ
Ու շտկող խոսքեր շռայլում հազար…
Բեռնված մեղքով խաբուսիկ ամռան
Դառն ու սին ոգով ընկածս տեղում
Երբ որ հիշում եմ նրա բարության մաքառումն անմեղ,
Նրա հավաքած հույս ու ցավերից ձուլած բառերը,
Աղոթքը խորին,
Լղարիկ տենչը դեպի առավոտ,
Անտագնապ մարդու դիմակը հագին
Օրհնանքի հետ էլ փառք շշնջալիս,
Մի պահ զարմանում,քարանում եմ ես.
“Այսքանից հետո
Ինչի՞ համար էր էլ ստիպելդ, որ արագացնեմ…”…
Մեջբերել
Էջանիշներ