Հարաբերությունների պահպանում «սեփականատեր» զուգընկերոջ հետ

[Mark Pauler]

Իմ կարծիքով այդ աստիճանաբար ստացվող իրավիճակը ձևավորվու է այսպես` երկու հակառակ սեռի անձնավորություններ սկսում են հանդիպելու (կամ ամուսնության) ընթացքում իրար հարմարվել ու բնականաբար ավելի ուժեղ բնավորություն ունեցողը սկսում ա խաղի կանոններ թելադրել ավելի շատ քան մյուսը: Այ այդ ժամանակ էլ ուժեղի սադիզմի ու թույլի մազոխիզմի աստիճաներն են որոշում թե ով ինչքան ու ինչ ձևով...
Էս իրավիճակում մարդիկ կարծում են, թե զույգի մեջ տուժում ա ավելի շատ սիրողը, քանի, որ մյուսը ավելի սառը ձևով հաշվարկ ա անում ու իր ուզածին հասնում: Սա էլ ա հավանական տարբերակ, բայց դե դա ընդամենը նշանակում ա, որ մեկը սիրում ա, իսկ մյուսը օգտագործում այդ սերը, այլ ոչ թե ավելի պակաս սիրում:
Իսկ հավասարակշռված բնավորություն ու սիրո մասին ճիշտ պատկերացումներ ունեցող մարդիկ կողքից նայում ու զարմանում են:

[Մարկիզ]

Բայց դու վատ հոգեբան չես, Արսեն (Անկապ օրագրում էիր գրել): Ինչու՞ ես քեզ նսեմացնում:

Լավ, որպես ընտիր «հոգեբան», ես քո հարցին փորձեմ պատասխանել:

Այն, ինչ հիմա կգրեմ, միանշանակ չի տարածվում բոլորի վրա: Կարծում եմ, համամիտ ես, որ քո կողմից նշված երևույթն այսօր այնքան էլ տարածված չէ և որքան էլ մենք բախվում ենք այդ խնդրին, այնուամենայնիվ այսօր այն հասարակության հիմնական մասին բնորոշ չէ: Ասեմ ավելին, այն արտահայտվում է տարբեր աստիճաններով՝ «թույլատրելիից» կամ «ընդունելիից» մինչև «անթույլատրելի»՝ «ստրկատիրականը» (նկատի ունեմ, որ ընտանիքների գերակշիռ մասում ընտանիքում գլխավորը հանդիսանում է հայրը):

Մի քանի պատճառ կա:
Խնդիրն այստեղ հասարակություններում է: Գլոբալ է, ոչ ներընտանեկան: Դեռևս դպրոցում տղաներն սկսում են թրծվել, բախվում են կյանքի հետ թեկուզ աննշան կապ ունեցող, բայց կապ ունեցող երևույթների (հուսով եմ համամիտ ես): Այն դեպքում, երբ աղջիկներն զբաղված են միայն սովորելով կամ տանը տուն-տունիկ խաղալով:
Ապա գալիս են բանակային տարիները: Տղաները ծառայում են, «տղամարդ են դառնում»: Հետո գալիս են ուսանողական տարիները… Այստեղ էլ տղաների հիմնական մասը, սովորելուն զուգահեռ կամ սովորելը մոռացած, փողոցներում ու «քուչեքում» շարունակում են «տղամարդանալ»: Գոնե որոշ չափով…
Այս ամենն իմ կարծիքով բերում է նրան, որ «ընկեր-ընկերուհի», «ուզող տղա», «սիրում ենք իրար» տարիքում աղջիկները պակաս փորձառու են միջանձնային և կյանքին վերաբերվող հարցերում, քան տղաները: Ուզես թե չուզես, տղան դառնում է դոմինանտ:

Պետք չէ մոռանալ նաև մեր «արևելյան» մտածելակերպ ունեցող հասարակություն լինելու հանգամանքը: Սա էլ երկրորդ պատճառը:

Եվ վերջապես: Կարծում եմ համամիտ ես, որ մեր երկրում «շատերի» կողմից մի քանի անգամ տարբեր տղաների հետ ընկերություն արած աղջիկը միանշանակ չի ընդունվում: Արդյունքում աղջիկը, որքան շատ տղաների հետ է շփվում, հետո բաժանվում, այնքան նրա ամուսնանալու և ընտանիք կազմելու հնարավորությունները նվազում են: Հետևաբար աղջիկը (ու նաև կանայք, նույնիսկ ամուսնացած կանայք), անգամ ընկերոջ կամ ամուսնու կողմից նվաստացվելու պարագայում, շարունակում են ընկերությունը կամ ամուսնական կյանքը, որպեսզի «ման եկողի» կամ «ամուսնալուծվածի» պիտակը չկրի…

Տխուր է, բայց այդպես է…

Ընդհանրապես, այս բոլոր պատճառները խիստ փոխկապակցված են:

[einnA]

Եվ վերջապես: Կարծում եմ համամիտ ես, որ մեր երկրում «շատերի» կողմից մի քանի անգամ տարբեր տղաների հետ ընկերություն արած աղջիկը միանշանակ չի ընդունվում: Արդյունքում աղջիկը, որքան շատ տղաների հետ է շփվում, հետո բաժանվում, այնքան նրա ամուսնանալու և ընտանիք կազմելու հնարավորությունները նվազում են: Հետևաբար աղջիկը (ու նաև կանայք, նույնիսկ ամուսնացած կանայք), անգամ ընկերոջ կամ ամուսնու կողմից նվաստացվելու պարագայում, շարունակում են ընկերությունը կամ ամուսնական կյանքը, որպեսզի «ման եկողի» կամ «ամուսնալուծվածի» պիտակը չկրի…

Տխուր է, բայց այդպես է…

ինչ-որ իմ նեղ անձնական դիտարկումներից ելնելով հակառակն ավելի շատ է լինում

[ministr]

Ministr ջան դեռ վարկանիշ չի եկել, հանգիստ եղեք
չեմ պնդի, թե շատ բան եմ հասկանում, դեռ չեմ ընկել նման վիճակում, փառք Աստծո

իսկ որ կինը զգացմունքային է, համաձայն եմ, ու էտ լավ է շատ:Իսկ ինչու եք կարծում, որ զգացմունքային մարդը չի իմանում, թե ինչ է ուզում ու անպայման պետք է "տղամարդ տղա", որ իրան իր տեղը դնի?
դե իսկ եթե նույն տղամարդը ցանկանում է կնոջը դնել այնտեղ, որտեղ ինքն է ուզում, կարող է իր համար զգացմունքային տիկնիկ առնի ու դնի սերվանտի գլխին: Էտ տիկնիկն էլ սուսուփուս մի քանի լավ "տուրուդմփոցից" հետո հաստատ կընկնի տղամարդու ցանկացած տեղում ու կլինի իդեալական հարաբերություններ

Վաաայյյ.. քեզ չէի գրում ) Պատահաբար քո գրառմանն եմ պատասխանել Գրառումս ars83-ին էր ուղղված

Այ էս գրառմանն էի ուզում պատասխանել

Որոշեցի թեմա բացել, քննարկման հնարավորություն լինի (սկզբնական գրառումը տեղադրված էր «Անկապ օրագրում»):

Բացարձակապես չեմ կարողանում ընդունել, երբ տղամարդն արգելում է կնոջը շփվել այլ տղամարդկանց հետ (կամ էլ հակառակը՝ կնոջ կողմից): Չմտնել ֆորումներ, ֆեյսբուքներ, 1մ-ից ավել չմոտենալ, և այլն: Մի-տեսակ նսեմացուցիչ է. վերջիվերջո զուգընկերը մարդ է, առարկա չէ, որ քո ուզած տեղում դնես, 8 ժամից գաս, նույն տեղից վերցնես: Բայց ավելի շատ ինձ զարմացնում է, որ զուգընկերը կարող է հանդուրժել նման վերաբերմունքն իր նկատմամբ. հիմնականում դա կանայք են: Հանուն ինչի՞: Ասենք, եթե ընտանիք է կազմվել, երեխա կա, դեռ կարող եմ ինչ-որ պատճառնել մատնանշել, բայց դա էլ համոզիչ չէ: Եթե երեխան (հատկապես տղա) տեսնում է, որ հայրը մորը վերաբերվում է որպես անօտարելի սեփականություն հանդիսացող առարկայի, հավանականությունը, որ ինքն էլ կմեծանա այդպիսի «սեփականատեր-արքայիկ», ավելանում է: Աղջիկը, որ մեծանում է նման ընտանիքում, հավանաբար ակնկալելու է, որ ինքն էլ մեկի «սեփական առարկան» է դառնալու հետագայում: Դա մի կողմ, իսկ չամուսնացածնե՞րը (ընկերություն անողները): Մեկ-մեկ որ փողոցում տեսնում ես մի տղա բղավում է աղջկա վրա, հաճախ հայհոյանքներով, մտածում ես՝ այս աղջիկը հանուն ինչի՞ է այս տղայի հետ հարաբերությունները պահպանում: Ինքնամոռաց, խելագար սիրահարությանը նման դեպքերում չեմ հավատում: Եվ ընդհանրապես չեմ հասկանում ինչ սիրո մասին կարելի է լինել խոսքը «տերն ու ծառա» (կլիենտ-սերվեր, եթե ուզում եք ) հարաբերություններում: Բա հանուն ինչի՞: Մի կանացի հոգեբանությունից գլուխ հանող մարդ լիներ, բացատրեր:

[ars83]

Կինը իրականում ոտից գլուխ զգացմունքային էակա, ու ինքն իրեն հանձնելը կարող ա բավականին վտանգավոր լինի,

Այս մասը, ինձ թվում է, ընդունված տեսակետ է, որը չի համապատասխանում իրականությանը: Բռնությունների, սպանությունների, պատերազմների մեծ մասը տղամարդիկ են գործում, ու դժվար կլինի ասելը, թե առանց զգացմունքների են գործում: Հատկապես, օրինակ, երբ հերթը հասնում է երեխային սպառնացող վտանգին, իմ դիտարկումներով, կանանց մեծամասնությունը շատ ավելի սառնասիրտ ու ինքնատիրապետող են, քան տղամարդիկ:

որովհետև երբեմն իրենք էլ չգիտեն ինչ են ուզում:

Այ սա էլ է հորինած, իմ կարծիքով: Ուղղակի շատ դեպքերում հարցնող չկա՝ ինչ են ուզում:

Դրա համար էլ կնոջը պետք ա դնես այնտեղ, որտեղ ուզում ես իրեն տեսնել:

Դե դառնում է բռնապետություն, էլի: Քո ուզած տեղում դնես:

Իմ կարծիքով, սա միայն վնասում է ընդհանուր գործին (գործ ասելով հասկանում եմ ընտանիքը, ավելի խոշոր մասշտաբով՝ հասարակությունը): Եթե ինչ-որ մեկը զրկված է անձնական կարծիքը հայտնելու, անձնական հատկանիշները ցուցաբերելու հնարավորությունից, նա զրկվում է նաև ստեղծագործելու, կառուցելու հատկությունից, որովհետև հաճախ ուզում է օգտակար/կրեատիվ բան անել, բայց հնարավորություն չունի: Ի վերջո վնասվում են բոլորը, այդ թվում՝ սահմանափակություններ մտցնողը, համաձայն չե՞ս:

[My World My Space]

էս h_jak-ն ո՞ւր աչի էրևում էս թեմայում..... թե չէ սաղիդ կասեր.....
լավ, ինձ կներեք, ես թռա....

[ars83]

Եվ վերջապես: Կարծում եմ համամիտ ես, որ մեր երկրում «շատերի» կողմից մի քանի անգամ տարբեր տղաների հետ ընկերություն արած աղջիկը միանշանակ չի ընդունվում:

Ես կասեի, որ սա արդեն այնքան էլ համատարած երևույթ չի: Բայց համաձայն եմ, որ կա:

Հետևաբար աղջիկը (ու նաև կանայք, նույնիսկ ամուսնացած կանայք), անգամ ընկերոջ կամ ամուսնու կողմից նվաստացվելու պարագայում, շարունակում են ընկերությունը կամ ամուսնական կյանքը, որպեսզի «ման եկողի» կամ «ամուսնալուծվածի» պիտակը չկրի…

Այսինքն, կոպիտ ասած, «տանը չմնալու» վախը, մի կողմից, «անմաքուրինը»՝ մյուս կողմից, հա՞:
Իսկ ի՞նչ վատ բան կա «տանը մնալու» մեջ, ներողություն: Կնոջ կամ տղամարդու կյանքի նպատակը ամուսնանա՞լը պետք է լինի: (Հարցնում եմ, չեմ պնդում: ) Մանավանդ, որ չեմ նկատել, որ «տանը մնացածներին» (տղամարդ կամ կին) մեր հասարակությունն ինչ-որ էական նեղություն տա, կամ վատ վերաբերվի:
«Անմաքուրի» տարբերակը հանգում է նախորդ դեպքին. կարծում եմ, հասարակության անդամներին այնքան էլ չի հետաքրքրում ով է «մաքուր-անմաքուր», եթե ամուսնության հարց չլինի:

[Մարկիզ]

Ես կասեի, որ սա արդեն այնքան էլ համատարած երևույթ չի: Բայց համաձայն եմ, որ կա:


Այսինքն, կոպիտ ասած, «տանը չմնալու» վախը, մի կողմից, «անմաքուրինը»՝ մյուս կողմից, հա՞:
Իսկ ի՞նչ վատ բան կա «տանը մնալու» մեջ, ներողություն: Կնոջ կամ տղամարդու կյանքի նպատակը ամուսնանա՞լը պետք է լինի: (Հարցնում եմ, չեմ պնդում: ) Մանավանդ, որ չեմ նկատել, որ «տանը մնացածներին» (տղամարդ կամ կին) մեր հասարակությունն ինչ-որ էական նեղություն տա, կամ վատ վերաբերվի:
«Անմաքուրի» տարբերակը հանգում է նախորդ դեպքին. կարծում եմ, հասարակության անդամներին այնքան էլ չի հետաքրքրում ով է «մաքուր-անմաքուր», եթե ամուսնության հարց չլինի:

Կներես, Արսեն ջան: Դու մեր հասարակությունից համարյա գաղափար չունես:

Կնոջ կամ տղամարդու կյանքի նպատակը ամուսնանա՞լը պետք է լինի:

Ու՞մ ես հարցնում: Ի՞նձ…

[ministr]

Այս մասը, ինձ թվում է, ընդունված տեսակետ է, որը չի համապատասխանում իրականությանը: Բռնությունների, սպանությունների, պատերազմների մեծ մասը տղամարդիկ են գործում, ու դժվար կլինի ասելը, թե առանց զգացմունքների են գործում: Հատկապես, օրինակ, երբ հերթը հասնում է երեխային սպառնացող վտանգին, իմ դիտարկումներով, կանանց մեծամասնությունը շատ ավելի սառնասիրտ ու ինքնատիրապետող են, քան տղամարդիկ:


Այ սա էլ է հորինած, իմ կարծիքով: Ուղղակի շատ դեպքերում հարցնող չկա՝ ինչ են ուզում:


Դե դառնում է բռնապետություն, էլի: Քո ուզած տեղում դնես:

Իմ կարծիքով, սա միայն վնասում է ընդհանուր գործին (գործ ասելով հասկանում եմ ընտանիքը, ավելի խոշոր մասշտաբով՝ հասարակությունը): Եթե ինչ-որ մեկը զրկված է անձնական կարծիքը հայտնելու, անձնական հատկանիշները ցուցաբերելու հնարավորությունից, նա զրկվում է նաև ստեղծագործելու, կառուցելու հատկությունից, որովհետև հաճախ ուզում է օգտակար/կրեատիվ բան անել, բայց հնարավորություն չունի: Ի վերջո վնասվում են բոլորը, այդ թվում՝ սահմանափակություններ մտցնողը, համաձայն չե՞ս:

Արս ջան, իսկ ինչ ես կարծում, ինչի ա էդ տեսակետը ընդունվել? Ինքն իրան դժվար թե ընդունվեր Համաձայն եմ, որ կան դեպքեր, երբ կինը ավելի լավ է կողմնորոշվում, բայց դա չի նշանակում, որ դեպքերի մեծամասնությունում այդպես է:

Կարծում ես հորինվածա, որ կինը հաճախ չգիտի թե ինչա ուզում? Կինը զգում է... իմանալը շատ հարաբերական ա

Եթե դա համարում ես բռնություն, բռնապետություն, ապա թող այդպես լինի: Կինը ստեղծելու ա քո տունը, քո օջախը: Ու պատրաստվում ես էդ ամբողջ բեռը դնել կնոջ ուսերին? Իրականում դա օգնություն ա: Ասում ես, որ այ այսպես պետք ա լինի, քո տեղը սայա... եթե ճիշտ ուղղության վրա դրեցիր, ապա մեծ հավանականությամբ ճիշտ ուղղությամբ կգնա ամեն ինչ: Իսկ եթե դա համարեցիր բռնապետություն, թողեցիր իրա վրա, ապա պիշի պռոպալ: Ճիշտ սահմանափակումը երբեք չի վնասում: Իսկ այ դրանց բացակայությունը միանշանակ վնասումա:
Սենց ժամերով լեկցիա կարող եմ կարդալ, բայց մեկա չես ընդունի ու դա նորմալա ... մինչև մի գեղեցիկ օր...

[ars83]

Կներես, Արսեն ջան: Դու մեր հասարակությունից համարյա գաղափար չունես:

Ինչ ասեմ, իմ դիտարկումներից եմ եզրակացնում: Իմ շրջապատում կան թե՛ տարիքն առած տղամարդիկ, թե՛ կանայք, ովքեր ամուսնացած չեն, և ոչ ոք (նորից՝ իմ շրջապատում) նրանց երբևէ «թթու խոսք» չի ասում: Ասում են՝ լավ կլիներ, եթե ամուսնացած լիներ, բախտավոր, ընտանիքի տեր, և նման բաներ, բայց չեն հանդիմանում:

Ու՞մ ես հարցնում: Ի՞նձ…

Ո՞ւմ ես ուզում հարցնեմ, ցույց տուր՝ հարցնեմ:

[tikopx]

չեմ կարդա բոլոր գրածները, որովհետև գլուխս ահավոր ցավումա եսօր:Մի բան կասեմ ու կգնամ , այդ ամեն ինչին սահման կա, թե ուր և ինչքան չթողնես մտնի:Մարդիկ FB ի պատճառով բաժանվում են , պարզ գրեցի ինձ թվումա, մնացածը դուք պատկերացրեք և հասկացեք , թե ուր կհասցնի այդ ազատությունը:

[Մանուլ]

Եթե դա համարում ես բռնություն, բռնապետություն, ապա թող այդպես լինի: Կինը ստեղծելու ա քո տունը, քո օջախը: Ու պատրաստվում ես էդ ամբողջ բեռը դնել կնոջ ուսերին? Իրականում դա օգնություն ա: Ասում ես, որ այ այսպես պետք ա լինի, քո տեղը սայա... եթե ճիշտ ուղղության վրա դրեցիր, ապա մեծ հավանականությամբ ճիշտ ուղղությամբ կգնա ամեն ինչ: Իսկ եթե դա համարեցիր բռնապետություն, թողեցիր իրա վրա, ապա պիշի պռոպալ: Ճիշտ սահմանափակումը երբեք չի վնասում: Իսկ այ դրանց բացակայությունը միանշանակ վնասումա:

Ներողություն, իսկ ո՞վ ասաց, որ տղամարդը բոլոր դեպքերում ու միշտ ճիշտ է լինում : Ու ինչի՞ պիտի տղամարդն ավելի ճիշտ իմանա կնոջ «տեղը», քան ինքը՝ կինը: Ու ինչի՞ պիտի սահմանափակում լինի: Հնարավոր չի՞, որ երկու կողմերն էլ հավասար «ձայնի իրավունք» ունենան, այսինքն՝ ոչ թե տղամարդը ամեն ինչը հրամայի, իսկ կինը՝ ենթարկվի, այլ փոխհամաձայնության գան:

[yerevanci]

Էս ինչ թեժ քննարկումա, ասեմ, որ դեմ ու կողմ լինելու հարցը հարաբերական է, նախ հայ աղջիկների մեծ մասը նախընտրում են հենց այնպիսի տղաների», որոնց կողքին իրենք «պաշտպանված» կլինեն, այ թե ինչի՞ց պաշտպանված, դա արդեն հարցի երկրորդ կոմնա ու սկզբնական ժամանակ էտքան էլ չի հետաքրքրում: հետո որոշ ժամանակ անց այդ «պաշտպանելը» դառնում է խասյաթ տղամարդու մոտ ու արդեն աղջկան դուր չի գալիս, մի խոսքով եթե աղջիկը գիտի այդ իր արած քայլը դուր չի գալու իր կողքին գտնվող տղամարդուն, թող չանի, իսկ եթե էտքանից հետո անումա, ինչա թե ազատություն կամ եսիմ ինչ, ուրեմն ես անձամբ չէի ուզի, որ իմ կողքը էտպիսի աղջիկ լիներ

[einnA]

Ինչ ասեմ, իմ դիտարկումներից եմ եզրակացնում: Իմ շրջապատում կան թե՛ տարիքն առած տղամարդիկ, թե՛ կանայք, ովքեր ամուսնացած չեն, և ոչ ոք (նորից՝ իմ շրջապատում) նրանց երբևէ «թթու խոսք» չի ասում: Ասում են՝ լավ կլիներ, եթե ամուսնացած լիներ, բախտավոր, ընտանիքի տեր, և նման բաներ, բայց չեն հանդիմանում:

Արս իրանց չեն ասում, բայց բոլորը գիտեն, որ իրանք արդեն "տունը մնացած"-ի պիտակ ունեն - էտ է հասարակություն կոչվածը

[ars83]

Մարդիկ FB ի պատճառով բաժանվում են ...

Եթե մարդիկ ՖԲ-ի պատճառով բաժանվում են, ուրեմն չէին էլ կարող միասին լինել. ՖԲ-ն չլիներ, մի ուրիշ բան կլիներ: Հո չի՞ կարող մարդկանց կապող-բաժանողը ՖԲ-ն լինել: