Cassiopeia-ի խոսքերից
Այսինքն՝ պատմություննե՞րը, դե ուրեմն սկսեմ
Դանայան տակառը ես այդքան էլ չեմ սիրում, բայց…
Լինում է, չի լինում երկու եղբայր՝ Եգիպտոս և Դանայոս, նրանցից յուրաքանչյուրին աստվածները պարգևում են 50-ական երեխաներ (իբր թե լավ բան են անում
Եգիպտոսին՝ 50 տղա, Դանայոսին՝ 50 աղջիկ,
Ու եղբայրները որոշում են սիրահարվել իրենց քույրերին, ինչը նորմալ երևույթ է հին Հունաստանի համար (վառ օրինակ՝ Հերան ու Զևսը, որոնք միաժամանակ քույր ու եղբայր էին և ամուսիններ):
Բայց քույրերը իրենց հոր հետ փախչում են իրենց եղբայրներից, սակայն նրանք հասնում են .... կռիվ, ջարդ, վերջում հարսանիք
Գիշերվա լռության մեջ մեկը մյուսի հետևից մեռնում էին Եգիպտոսի որդիները, որոնց սպանում էին կանայք, բացի ամենափոքրից (որի անունը ցավոք մոռացել եմ), նա փրկում է իր ամուսնուն, դրանով արժանանում իր հոր ցասմանը, բայց Աֆրոդիտեն՝ սիրո աստվածուհին, հովանավորում է նրանց և ազատում հոր ձեռքից…
Հիմա անցնենք 49 դանայուհիներին, որոնց այդպես են անվանել իրենց հոր պատվին: Նրանց աստվածները պատժեցին (ու միշտ այդպես, հնարավոր չէր ուղղակի թույլ չտալ, որ 49 հոգի չմեռնի) ստորերկրյա արքայությունում, Հադեսի մռայլ թագավորությունում նրանք պետք է ջուր լցնեին անհատակ կարասի մեջ, որը, ինչպես հասկանում եք, անհույս գործ էր, ու հենց դրանից էլ (ես արդեն հասնում եմ ամենակարևոր, հիմնական մասին) առաջացել է ԴԱՆԱՅԱՆ ԿԱՐԱՍ արտահայտությունը, որը նշանակում է աննպատակ, անհույս գործ
ոնց որ թե, վերջ,
ո՞վ է հիշում փոքր աղջկա անունը
Մեջբերել
Էջանիշներ