Ներքին ձայն
- Բարեւ, նորից մենակ ե՞ս:
- Այո:
- Դեռ մտածում ես:
- Իհարկե: Չէ՞-որ հենց մտքերն են հոգուս հանգստություն տալիս:
- Գիտեմ: Ու նշանակություն չունի տխուր մտքեր են, թե ուրախ:
- Այդպես էլ կա:
- Երազներ: Երազելն իհարկե վատ բան չէ:
- Այո, շատերը կասեն, որ եթե ես այսպես շարունակեմ, կխելագարվեմ: Բայց ես հակառակ կարծիքին եմ, ես կարող էի վաղուց խելագարված լինել, եթե չմտածեի ոչնչի մասին, եթե իմ մտքում ոչինչ չլիներ, եթե հաճախ չհիշեի որոշ դրվագներ իմ կյանքից, լինեն դրանք ուրախ թե տխուր:
- Համամիտ եմ:
- Դու համամիտ ես, իսկ մյուսները կհասկանա՞ն արդյոք ինձ:
- Չգիտեմ կարող է հասկանան, բայց ոչ բոլորը: Դու էլ շփվող մարդ ես, սիրում ես ասել-խոսել, նաեւ լսել, բավական է միայն մի մարդ մի թեթեւ խոսք բացի հենց այն մասին, ինչի մասին հաճախ մտածում ես եւ դու միանգամից ամեն-ինչ կասես, կբացես հոգիդ:
- Իհարկե: Եւ անշուշտ կհարգեմ դիմացինիս, կտեսնեմ նրա մեջ լավ մարդ ու երբեւէ չեմ փոխի կարծիքս նրա մասին:
- Ճիշտ է, նման պահերին տրամադրությունդ կբարձրանա, կզգաս, որ գտել ես մի ընկեր, որը միշտ կարող է քո կողքին լինել եւ պետք եղած ժամանակ օգնության ձեռք մեկնել ու երբեք չես ուզի հիասթափվել նրանից...
- Այ այդ վերջինը շատ ծանր է ինձ համար, դրա համար էլ չեմ մտածում այդ մասին, չեմ ուզում մտածել, ինձ այսպես դուր է գալիս:
- Գիտեմ, իհարկե գիտեմ:
1 րոպե լռություն:
- Դե՞, ի՞նչ ես անելու հիմա:
- Իսկ ի՞նչ անեմ:
- Անելու բան չունե՞ս... լավ մտածիր:
- ...Ունեմ, իհարկե ունեմ, շատ գործեր կան անելու:
- Դե ու՞մ ես սպասում:
- Ոչ-ոքի:
- Ուրեմն գործի անցիր:
-
Մեջբերել
Էջանիշներ