... Ձյունաբերան բուքը խուժեց լեռներն ի վար,
Ջերմության վերջին ապստամբության մեջքը փշրտեց
Ու գահակալվեց այգեստանների կայսրության վրա:
Անպարկեշտ քամին հնօրյա ցմփոր զուռնան նվագեց,
Ու փաթիլները մինչև լուսաբաց իրենց հաղթական պարը պարեցին:
Ցավածփուն հառաչների մի բույլ պայթեց շեկ վազերիս սրտում.
Որպես տագնապի ամպրոպաձայն շեփոր:
Արեգնամկան Մարդը, բոցադեմ գարունը դրած երկաթ ուսերին,
Այգեստան մտավ, ու ծիածանվեց երգն ամենուր:
Լուսակնացոլուն բահը ձեռքն առավ Մարդը վերստին,
Խրեց հողի մեջ, և այգաբացի հիմնը շռնդաց տիեզերքով մեկ:
Արեգակն արդեն ժամանեց զենիթ՝ Մարդը հանգիստ չառավ,
Արեգակն արդեն իջավ մայրամուտ՝ Մարդը հանգիստ չառավ:
- Հանգիստ առ մի քիչ, Քեզ մայր չի՞ բերել, - շշնջաց քամին,
Բայց Մարդը բնավ չլսեց նրան.
Հողի պատանքից դուրս քաշեց մեկ-մեկ վազերը բոլոր,
Բահն ուսին առավ.
Բահն ուսին առած Մարդը կարծես լուսե մի Կաթնծիր լինի՝ իջած հողի վրա:
Մեջբերել
Էջանիշներ