Արս, գուսանական երգերը առանձին թեմա են, ԻՀԿ, չեմ կարծում, թե որևէ մեկը կարող է ժխտել, որ դրանք ունեն տարածաշրջանի այլ ժողովուրդների մշակույթների ազդեցությունը: Բայց ասել, թե լավ է, որ վերցնում-խառնում ենք օտար ելևէջները մեր նորօրյա երգին, առնվազնռեակցիա է առաջացնում: Գուսանների ապրելավայրը, շրջապատը ուրիշ էր, նրանք էդ «միքս»-ի մեջ էին ապրում, շփվում էին տարբեր ազգերի մարդկանց հետ, տարբեր մշակույթներ ակամա բախվում էին իրար, ստացվում էր այն յուրօրինակ խառնուրդը, որ կա գուսանական երգերում: Ինձ համար գուսանականը բարձր արվեստ չի, բայց ընդունելի է:
Արտո Թունջբոյաջյանը նույնպես թուրքական ելևէջներ է կիրառել իր ստեղծագործություններում, էդ ո՞նց եղավ, որ Արտոյին սիրում ենք, Վահրամին՝ քամահրում: - Որովհետև Արտոն այդ միջավայրում է ապրել, այդ մշակույթից է սնվել, ու իր ստեղծագործություններն անկեղծ են հնչում: Իսկ հիմա Վահրամը, ով ապրում է Հայաստանում, ասում է, թե ուզում է՝ ինչքան հնարավոր է շատ օտար մշակույթ խառնել հայկականին:
Ինչո՞ւ քո դրած թուրքական երգը մինչև վերջ լսեցի, ու նույնիսկ տրամադրության անկում չգրանցվեց: Իսկ երբ պատկերացրեցի, թե նույնը հայերեն բառերով լիներ, հասկացա, որ սիրտս խառնելու էր: Ինչո՞ւ: Հետաքրքիր է, չէ՞:
Էջանիշներ